ေဟးးးး ဒုိ႔ဦးဇင္း ေဒါက္တာျဖစ္သြားျပီတဲ့

စာမိတ္ဆက္
တစ္ေန႔က ဘုံေဘ (မြမ္ဘုိင္း) အိႏၵိယကေန ျပန္လာေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေနရာတက်ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ ရြာက ဆရာသမားရယ္ ေမြးသမိခင္ အေမရယ္၊ ေဆြေတာ္အေပါင္း မ်ိဳးေတာ္အေပါင္းတုိ႔ကို ျပည္ေတာ္ျပန္ သြားျပရသည္။ ရြာျပပုိ႔စ္ေလး ေရးခ်င္သည္၊ အင္တာနက္ အခက္ခဲေၾကာင့္ ဘာစာမွကို ေရးခ်င္စိတ္မရွိ၊ အင္တာနက္ေပၚလဲ မတတ္ျဖစ္ခဲ့၊ ဒီေန႔ေတာ့ သတိရတုန္း ရြာက အမ်ိဳးေတြရဲ့ အာေဘာင္အာရင္းနဲ႔ ေျပာတဲ့ ''ဒို႔ဦးဇင္း ေဒါက္တာျဖစ္သြားျပီတဲ့''ဆုိတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ့ အရုိးခံေလးကို သေဘာက်မိသည္။

ေရွးဦးစြာ
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ အေမကို ေတြ႔သည္၊ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္ကား စာေရးသူ၏အေမသည္ ထင္မထားေလာက္ေအာင္ကို က်န္းမာေရးတုိးတက္ေနသည္။ မေတြ႔တာလဲၾကာျပီ၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာလဲ ၾကာေနျပီ၊ အေျခအေနကို သိထားေသာ ကိုယ့္မွာေတာ့ အသက္အရြယ္အရ ငါ့အေမဟာ အရမ္းပိန္သြားျပီး ေျခာက္ကပ္ေနမည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတြးထားမိသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ထင္ထားသည္ကား လုံး၀ လြဲသြားေတာ့သည္။ စာေရးသူလဲ အေမနဲ႔ မေတြ႕တာ ၾကာျပီ၊ အေမမေသခင္ေလးေတာ့ ခဏခဏ ေတြ႕မွ ျဖစ္မည္ဆုိတဲ့ အေတြးက အိႏၵိယမွာေနစဥ္ သတိရတုိင္းေတြးေနမိသည္။ အေမလည္း သားေတာ္ေမာင္ကို သိပ္ေတြ႔ခ်င္ေနသည္၊ ျပန္မလာေသးဘူးလား ခဏခဏေမးေနသည္။ ဒီလုိနဲ႔ ရြာကို ေရာက္ေအာင္ သြားျဖစ္ေတာ့သည္။

သားေတာ္ေမာင္ ျပန္လာမည္ကို ေတြးျပီး ပီတိေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အေမ့ရဲ့မ်က္ႏွာလည္း ၀ါ၀င္းလို႔ေနသည္။ သားေတာ္ေမာင္ ျပည္ပထြက္သြားကထဲက အစာအိမ္ေရာဂါျဖစ္လုိက္၊ ေသြးတုိးေရာဂါျဖစ္လုိက္၊ ေလျဖတ္လုိက္၊ ေရာဂါေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခု ဆက္တုိက္ျဖစ္ေနတဲ့ အေမလဲ ခႏၶာကုိယ္လဲ ပိန္က်သြားသည္၊ အသားေရလည္ ေျခာက္ကပ္သြားသည္၊ ႏွစ္မ်ားစြာ ခြဲခြါခဲ့ရတဲ့ သားေတာ္ေမာင္ ျပန္လာေတာ့မည္ဆုိကထဲက က်န္းမာေရးေတြ ျပန္ေကာင္းလာသည္၊ အသားအေရေတြ ၀ါ၀င္းလာျပီး ျပည့္ျဖိဳးလာသည္၊ လမ္းေတြလဲ ေလွ်ာက္လာႏုိင္သည္။ သားသမီးအေပၚ ထားသည့္ မိဘ၏ ေမတၱာသည္ကား အံ့ၾသေလာက္သည္။

သားသမီးတုိ႔သည္ မိဘတုိ႔၏ အသည္းႏွလုံးျဖစ္သည္၊ မိဘတုိ႔၏ႏွလုံးသားက်န္းမာေရးကို သားလိမၼာ သမီးလိမၼာမ်ားကသာ ကုသေပးႏုိင္သည္။ သားလိမၼာ သမီးလိမၼာတုိ႔က အေမ အေဖကို ႏုပ်ိဳေစသည္၊ အရြယ္တင္ေစသည္၊ က်န္းမာေစသည္၊ စိတ္ခ်မ္းသာေစသည္၊ ကိုယ္က်န္းမာေစသည္။ အေ၀ကေနပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေ၀းကေန ျပန္လာတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ "အေမ ေနေကာင္းလား၊ အေဖေနေကာင္းလား၊ က်န္းမာေရးဂရုစုိက္ေနာ္၊ မတတ္တာေတြ မစားပါနဲ႔ေနာ္" ဆုိတဲ့ သားသမီးတုိ႔၏ ႏုတ္ခြန္းဆက္သတဲ့ အသံ၊ သားသမီးတုိ႔၏ တတြတ္တြတ္မွာၾကားသည့္အသံသည္ မိဘမ်ားအတြက္ အေကာင္းဆုံး အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ေနသည္ကုိ မေမ့သင့္ၾက။
ဒုတိယ
အေမနဲ႔စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာျပီး ငယ္ငယ္ေလးကထဲ ေစာင့္ေရွာက္ ေထာက္ပံ့ခဲ့တဲ့ ရပ္ရြာက ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေတာ္ (ရွစ္မ်က္ႏွာဆရာေတာ္) ကုိ သြားကန္ေတာ့သည္၊ မိမိဆရာသည္လည္း မိမိ၏ အေမနဲ႕ အသက္အရြယ္ သိပ္ကြာမည္ မထင္၊ စာေရးသူ ကုိရင္ဘ၀တုန္းကး ျမင္ေတြ႔ရသလုိ ႏုပ်ိဳမႈေတြ မရွိေတာ့ျပီ၊ မ်က္ခုံးေမႊးေတြ ျဖဴကုန္ျပီ၊ ဆံပင္ေတြလဲ တစ္ေခါင္းလုံးနီးပါး ျဖဴဆြတ္လုိ႔ေနသည္၊ က်န္းမာေရးလဲ အရင္ကလုိ မခုိင္ေတာ့၊ ဆရာဘုန္းၾကီးကို ၾကည့္ျပီး အေတြးမ်ားစြာ ျဖစ္မိသည္၊ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာပဲ ရုပ္ေတြ ေျပာင္းလြဲသြားသည္ဟု ထင္မိသည္၊ ပုိျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သည္ကား အနားမွာ အားကိုး ယုံၾကည္ရေလာက္တဲ့ တပည့္ မရွိျခင္းပဲ ျဖစ္သည္။

ဆရာဘုန္းၾကီးက စာေရးသူ စာသင္တုိက္မွာ ေနစဥ္ကလဲ စာေမးပြဲေအာင္တုိင္း တစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳး ဆုခ်တတ္သည္၊ အစုိးရဓမၼာစရိယဘြဲ႔ေအာင္စဥ္က အထူးခ်ီးေျမွာက္ခဲ့သည္၊ စာေရးသူ ျပည္ပပညာေတာ္သင္သြားစဥ္ကလဲ သူႏုိင္သေလာက္ ေထာက္ပံ့လုိက္ေသးသည္၊ ယခု ေက်ာင္းျပီးလုိ႔ ျပန္လာေတာ့လည္း အထူးခ်ီးေျမွာက္ျပန္သည္၊ ဆရာသမား၏ ေမတၱာ ေစတနာသည္ကား အ့ံၾသေလာက္သည္။ ဆရာသမားေတြ ေကာင္းသေလာက္ တပည့္ေတြ ျပန္ေကာင္းႏုိင္ၾကပါ့မလားဆုိျပီး ေတြးကာ ရွက္စိတ္၀င္မိေသးသည္။

တတိယ (ညီအကိုေမာင္ႏွမ ေဆြးေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆုံျခင္း)
တုိင္းတပါးကေနႏွစ္အတန္ၾကာမွ ျပန္လာေသာ အစ္ကုိ၊ ေမာင္၊ တူျဖစ္သူကို ၾကိဳဆုိေနၾကတဲ့ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တုိ႔ရဲ့ အျပံဳးပန္းသည္လည္း အလြန္ပီတိျဖစ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ေဒါက္တာဘြဲ႕ ရလာတယ္တဲ့ဆုိျပီး ရြာက စာဥတုိ႔ သာေအးတုိ႔ကလဲ ဂုဏ္ယူေနၾကသည္၊ ဒုိ႔ရြာက ေဒါက္တာတစ္ပါး ထြက္လာျပီတဲ့ဟု ရြာနီးေခ်ာက္ခ်က္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာသျဖင့္လဲ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း နာမည္ၾကီးသြားေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔တစ္ေတြ ေဒါက္တာဘြဲ႔ဆုိတာကို သိပ္မသိၾက၊ ေဆးကုသတဲ့ ဆရာ၀န္ကုိသာ ေဒါက္တာဟု သိထားၾကသည္။

အစ္မျဖစ္သူက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စာေရးသူအား ကံထပ္အလွဴလုပ္ေပးလုိက္ေတာ့ အေ၀းေရာက္ ေဆြးေတာ္မ်ိဳးေတာ္ေတြ ေရာက္လာၾကသည္။ စာေရးသူကို တခါမွ အထင္မၾကီး၊ လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ခဲ့ၾကတဲ့ အမ်ိဳးေတြေတာင္ လာၾကသည္တဲ့၊ ရြာဘုရား ရြာသား မရုိေသဆုိတဲ့ သေဘာကုိ စာေရးသူတုိ႔ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ထားသည္။ စာေရးသူက ဓမၼာရုံထဲမွာ ဧည့္ခံစကားေျပာေနစဥ္ ရြာက ဒကာမတစ္ေယာက္က "ဦးဇင္းက အခု ရန္ကုန္မွာ ေဆးကုသေနတာလား"တဲ့ စာေရးသူလဲ ၾကိတ္ျပီး ရယ္လုိက္မိေသးသည္၊ ေအာ္ ေတာသူ ေတာင္သားေတြ အေတာ္ကုိ ဗဟုသုတ နဲရွာသကိုး၊ ကုိယ့္ရပ္ရြာက လူေတြ ၾကည့္ျပီး သနားမိသည္၊ ျမိဳ႕နဲ႔ နီးကပ္ေနပါလွ်က္နဲ႔ ဘာအသိပညာမွ မရွိၾက၊ စာဖတ္တတ္ရုံမွ်သာ ရွိၾကသည္၊ စာ မေရးတတ္ၾက၊ အေတာ့္ကုိ ၀မ္းနဲဖုိ႔ေကာင္း၏။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔တစ္ေတြ ေက်ာင္းမတက္ႏုိင္ခဲ့ၾကပါ၊ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံမရွိ၊ အခ်ိန္မရွိ၊ ေမြးကထဲက သူတုိ႔ရဲ့ အခ်ိန္အားလုံးသည္ ၀မ္းစာအတြက္ ရွာေနၾကရသည္၊ ကုိယ့္ျပည္ ကုိယ့္ရြာရဲ့ ၾကြယ္၀မႈက ဤမွ်သာျဖစ္သည္၊ ေျပာျပန္ရင္လဲ ေအာင္မင္းလြန္ရာၾကဦးမည္၊ ႏုိင္ငံေရးေတြ ပါလာေတာ့မည္၊ မေျပာေတာ့ျပီ။

ျမန္မာ့အင္တာနက္
မေျပာေတာ့ဘူးဆုိေပမဲ့ ေျပာေတာ့ ေျပာလုိက္ဦးမယ္၊ စာေရးသူက အေတြ႔အၾကံဳ ဗဟုသုတေတြ စာေရးခ်င္သည္၊ ကုိယ့္ရဲ့ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းအျဖစ္ ဘေလာ့ဂ္၊ ေဖ့ဘုတ္မွာ တင္ခ်င္သည္၊ သုိ႔ေသာ္ ေတာ္ေတာ္ကို အသုံးမက်တဲ့ အင္တာနက္ အျမန္ႏႈံးေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ေတြက်မိသည္၊ အင္တာနက္ကို ဖြင့္ခ်င္စိတ္ေတာင္ပ်က္မိသည္။

ဆရာေတာ္ၾကီးက စာေရးသူအား ၀က္ဘဆုိက္တစ္ခု တည္ေဆာက္ရန္ ညြန္ၾကားထားသည္၊ ယခုအခါ သီတဂူ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ဗုဒၶသာသနာျပဳအဖြဲ႔ရဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ကမၻာတလႊားမွ ဓမၼမိတ္ေဆြတုိ႔ ၀မ္းေျမာက္ေစရန္ လႊင့္ထုတ္လုိသည္၊ ျမန္မာ့အင္တာနက္ကုမၸဏီမွ ၀က္ဘဆုိက္ကုိ ၀ယ္ယူထားသည္၊ ပထမႏွစ္အတြက္ ၁၇,၉၉၀၀၀ (ဆယ္ခြန္ႏွစ္သိန္း ကုိးေသာင္း ကုိးေထာင္) ေပးေဆာင္ရမည္၊ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ႏွစ္စဥ္ေၾကးအျဖစ္ ၁၂ သိန္းက်ပ္ ေပးေဆာင္ရဦးမည္။ အဲဒါနဲ႔တြဲဖက္အသုံးျပဳရန္အတြက္ အင္တာနက္ ေကာင္းေကာင္းလုိသည္၊ ကုမၸဏီတစ္ခုနဲ႔ ဆက္သြယ္ျပီး ေဆြးေႏြးလုိက္ေတာ့ မိမိတုိ႔ ေျမာက္ဒဂုံ ေဘလီတံတားထိပ္ရွိ သီတဂူ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ သာသနာျပဳ ဗိမာန္အေရာက္ ဖုိင္ဘာဆက္ရန္ႏွင့္ တပ္ဆင္ျပီးအထိ သိန္း (၆၀)က်ပ္ကုန္က်မည္တဲ့။ လစဥ္ေက်း ၂ မက္ (2mbps)ကုိ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၈၅၀၊ ၁ မက္(1mbps) ကုိေတာ့ ၅၅၀ဟု ဆုိသည္။ စာေရးသူတုိ႔က ၂ မက္ (2mbps)ယူဖုိ႔ စဥ္းစားထားသည္၊ အဲဒီေလာက္ ေငြးေၾကးကုန္ခံျပီးျပီရင္ အင္တာနက္လုိင္းေတြ ေကာင္းေရာလားဆုိေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ အေကာင္းဆုံးတဲ့၊ ေကာင္းတယ္သာေျပာတာ အဲဒီဖုိင္ဘာနဲ႔ သုံးေနတဲ့ ကုမၸဏီတစ္ခုကို သြားၾကည့္ေတာ့ သိပ္မထူးလွ၊ စိတ္ရွည္ျပီး သုံးရင္ေတာ့ ရရုံေလာက္ပဲ ျဖစ္မည္။ မျဖစ္မေနေတာ့ ၀ယ္ရလိမ့္ဦးမည္။

ဘုံေဘ (မြမ္ဘုိင္း) အိႏၵိယမွာ စာေရးသူတုိ႔ ယူဆာ ၂၀ သုံးတဲ့ အင္တာနက္သည္ မူဗီမ်ား တုိက္ရုိက္ၾကည့္ႏုိင္သည္၊ အျမန္ႏႈံး အရမ္းေကာင္းသျဖင့္ စိတ္ခ်မ္းသာရသည္၊ အခ်ိန္သက္သာသည္၊ ယူဆာတစ္ေယာက္ ၆ လမွ ျမန္မာက်ပ္ေငြ တစ္ေသာင္းခြဲမွ်ေလာက္ပဲ ေပးရသည္။ ျမန္မာျပည္မွာ အဲေလာက္ ျမန္ႏႈံးထက္နိမ့္ေနတာေတာင္ တစ္လ ေျခာက္ (၈) သိန္းက်ပ္ေပးေနရသည္ကုိ နားမလည္ေတာ့ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ အင္တာနက္ေတြ ဒီေလာက္ည့ံျပီး ဒီေလာက္ အဆမတန္ ေစ်းၾကီးေနရသနည္း။

ေရးရင္းက ရြာအေၾကာင္း၊ အခုေတာ့ ရြာကေန အင္တာနက္ေတြ ကမၻာၾကီးအထိ ေရာက္သြားသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး၊ ဘြဲ႔ရျပီး အလုပ္မရွိ၊ ေတာထဲမွာပဲ ယာလုပ္၊ ေျမလုပ္၊ လက္သမားလုပ္၊ ပန္ရံလုပ္ေနတဲ့ ညီငယ္ ညီမငယ္မ်ားကိုလဲ အင္တာနက္သုံးတတ္ေအာင္ သင္ၾကဖုိ႔ ရြာ တရားပြဲမွာလဲ ထည့္ေဟာခဲ့ေသးသည္၊ ခက္တာ အင္တာနက္မေျပာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာေတာင္ ျမင္ဖူးၾကသည့္မဟုတ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၁၆-၉-၂၀၁၃
မနက္ေစာေစာ အင္တာနက္ဖြင့္ရတုန္း အေျပးအလြားတင္လုိက္ရသည္။

Posted in: ခရီးသြားမွတ္တမ္း