ျမန္မာသီရိလကၤာ သာသနာေတာ္ဆက္ဆံေရး သီတဂူဆရာေတာ္

ျမန္မာသီရိလကၤာ သာသနာေတာ္ဆက္ဆံေရး
သီတဂူဆရာေတာ္
ေဒါက္တာအရွင္ဥာဏိႆရ (Ph.D, D.Litt)
အဂၢမဟာပ႑ိတ၊ အဂၢမဟာသဒၶမၼေဇာတိကဓဇ
သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသုိလ္မ်ား၏ အဓိပတိဆရာေတာ္

ျမန္မာသီရိလကၤာ ႏွစ္ႏုိင္ငံတို႔၏ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံေရးမွာ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀၀၀) ၾကာေညာင္းခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ျမတ္ဗုဒၶ ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီးသည့္ေနာက္ (၂၃၆)ခုႏွစ္အၾကာ ျမန္မာႏွင့္ သီရိလကၤာသို႔ ဗုဒၶသာ သာနာသည္ တစ္ႏွစ္တည္းမွာပင္ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္။ ဓမၼာေသာကမင္းႀကီး၏ သာသနာျပဳအဖြဲ႕ (mission) (၉)ဖြဲ႕တို႔တြင္ သီရိလကၤာသို႔ သြားေသာ သာသနာျပဳ အဖြဲ႕၌ သားေတာ္ မဟိႏၵႏွင့္ သမီးေတာ္ သဃၤမိတၱတို႔ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွ သု၀ဏၰဘူမိေဒသသို႔ ၾကြေသာ သာသနာျပဳအဖြဲ႕တြင္ အရွင္ေသာဏႏွင့္ အရွင္ဥတၱရမေထရ္ ႏွစ္ပါးတို႔ ဦးေဆာင္ေတာ္မူခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ ေအာက္ပုိင္း ပုသိမ္၊ ပဲခူး၊ သထံု ေဒသတို႔ကုိ ထိုစဥ္က မြန္တို႔၏ ရာမညတိုင္းဟု ေခၚခဲ့ၾကသည္။ ဓမၼာေသာက၏ ၾကြရာေဒသကို ၿခံဳမိ ငံုမိေအာင္ ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အေရွ႕ေတာင္ပိုင္း၊ ထုိင္းႏုိင္ငံေတာင္ပိုင္း အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ငံ၏ စူမၾတာကၽြန္းတစ္၀ိုက္ မေလးရွားကၽြန္းစုအားလံုးတို႔ကို သု၀ဏၰဘူမိေရႊႏုိင္ငံဟု ဆိုလွ်င္ ျငင္းခံုဖြယ္ရာမရွိပါ။ အင္ဒုိနီးရွားႏွင့္ မေလးရွားတို႔မွာ ေအဒီ (၂)ရာစုေလာက္မွာမွ ဘာသာ ေျပာင္းလဲသြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အရွင္ေမာဂၢလိပုတၱတိႆ မေထရ္၏ စီမံလမ္းညႊန္ခ်က္အရ ဓမၼာေသာကမင္း လႊတ္လိုက္ေသာ သု၀ဏၰဘူမိ သာသနာျပဳ အဖြဲ႕သည္ ဘဂၤလားပင္လယ္၊ မုတၱမပင္လယ္သို႔ျဖတ္၍ ျမန္မာႏုိင္ငံ ရာမညေဒသ သထံုၿမိဳ႕သို႔ စတင္၀င္ေရာက္ သာသနာျပဳၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မြန္ျပည္နယ္၊ တနသၤာရီကမ္းေျမာင္ေဒသ တစ္ေလွ်ာက္ရွိ မြန္ျမန္မာတို႔သည္ သီရိလကၤာႏွင့္လည္းေကာင္း၊ အိႏၵိယအေရွ႕ဘက္ ကမ္းရိုးတန္းေဒသ တစ္ခြင္ႏွင့္လည္းေကာင္း ကူးလူးဆက္ဆံမႈရွိခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္သည္။ အိႏၵိယျပည္ အေရွ႕ေတာင္ပိုင္းေဒသ တိလဂၤန အရပ္ တိလဂူ လူမ်ဳိးတို႔ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ျဖတ္၍ ဘီလူးကၽြန္းေဒသမ်ားသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကရာ ထိုလူမ်ဳိး တို႔ကို (ေတလဂၤန)မွ တလိုင္းဟု ေျပာင္းလဲ ေခၚေ၀ၚၾကေၾကာင္း ျမန္မာ့သမုိင္းပညာရွင္တို႔ ခန္႔မွန္းၾကသည္။

သာသနာႏွစ္ (၄၅၀)တြင္ သီရိလကၤာ၌ စတုတၳသဂၤါယနာတင္အၿပီး ပိဋကတ္သံုးပံုကို ေပရြက္မ်ားေပၚတြင္ ေရးခဲ့ၾကသည္။ ထိုေပရြက္တြင္ သီဟိုဠ္အကၡရာျဖင့္ ေရးထားေသာ ပိဋကတ္သံုးပံုသည္ သု၀ဏၰဘူမိ (ရာမည) ေဒသ မြန္ရဟန္းေတာ္တို႔ ၏ စြန္႔စားအားထုတ္မႈေၾကာင့္ သထံုသို႔ ေရာက္ႏွင့္ခ့ဲၿပီး ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္။ သာသနာႏွစ္ (၁၅၀၀)ခန္႔ တြင္ ပုဂံ အေနာ္ရထာမင္း သည္ သထံု ရာမညေဒသကို သိမ္းပိုက္ ေအာင္ျမင္ေသာအခါ ရာမည၌ ေရာက္ရွိေနေသာ သီဟိုဠ္ အကၡရာ ေရး ပိဋကတ္သည္ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္း ပုဂံသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ အေနာ္ရထာမင္း သထံုကို မသိမ္းပိုက္မီကပင္ အရွင္ေသာဏ၊ အရွင္ဥတၱရတို႔၏ အႏြယ္ဖြား ပိယဒႆီ (ရွင္အရဟံ) အရွင္သူျမတ္သည္ ေထရ၀ါဒသာသနာျပဳခရီးအျဖစ္ ပုဂံသို႔ ၾကြခ်ီႏွင့္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘဂၤလားႏွင့္ ခ်ဳိင္းနားဘက္မွ ျဖတ္သန္း၀င္ေရာက္လာေသာ မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာကို ကုိးကြယ္ေနရေသာ အေနာ္ရထာသည္ ပိယဒႆီအရွင္ျမတ္ထံမွ ေထရ၀ါဒဓမၼကို ၾကားနာရသျဖင့္ ရာမညတိုင္း မြန္ဘုရင္ မႏုဟာ ထံမွ ပိဋကတ္ကို ပုဂံသုိ႔ ပင့္ေဆာင္လာ ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀၀)ခန္႔က ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီးေသာ ပိဋကတ္သံုးပံု ေပစာမ်ားကို စတုတၳသဂၤါယနာတင္ သီဟိုဠ္မူမ်ားႏွင့္ တိုက္ဆိုင္လိုသျဖင့္ အေနာ္ရထာမင္းသည္ ဥတၱရဇီ၀မေထရ္ႏွင့္ ရဟန္း သာမေဏမ်ားကို သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ လႊတ္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ပရကၠမဗာဟု မင္းသံုးဆက္တို႔တြင္ ပထမပရကၠမ ဗာဟုမင္းႀကီးသည္ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးလႊတ္ လိုက္ေသာ ဥတၱရဇီ၀မေထရ္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ ျမန္မာသာသနာျပဳသံဃာေတာ္မ်ားအဖြဲ႕ကို ေလးစားျမတ္ႏိုးစြာ ႀကိဳဆိုသည္၊ ဧည့္ခံလုပ္ေကၽြးသည္။ ဥတၱရဇီ၀မေထရ္ ပုဂံသို႔ ျပန္အၾကြတြင္ ပိဋကတ္သံုးပံု ေပထုပ္အသစ္တစ္စံု လွဴဒါန္းလိုက္သည္။ သထံုပိဋကတ္ႏွင့္ သီဟုိဠ္ပိဋကတ္ မ်ားကို ညွိႏႈိင္းတိုက္ဆိုင္ၾကရာ တစ္သားတည္း တစ္ထပ္တည္း ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရၾကရသည္။ ပုဂံတစ္ျပည္လံုး ေက်ာင္းတိုက္မ်ား ပိဋကတ္သံုးပံုကို ျမန္မာအကၡရာ ေျပာင္းလဲ၍ ပို႔ခ် သင္ၾကား လာခဲ့ၾကရာ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ ဥတၱရဇီ၀မေထရ္၏ ေနာက္ပါတပည့္ ရဟန္းသာမေဏ တို႔တြင္ ဆပဒသာမေဏေက်ာ္သည္ သီဟုိဠ္ကၽြန္း အႏုရာဓပုရၿမိဳ႕ မဟာ၀ိဟာရေက်ာင္းတိုက္၌ ရဟန္းျပဳသည္။ မဟာ၀ိဟာရေက်ာင္းတိုက္၌ ပိဋကတ္က်မ္းဂန္မ်ားကို သင္ယူသည္၊ ထို ဆပဒ ရဟန္းေတာ္သည္ သီဟိုဠ္သံဃာေလးပါးႏွင့္အတူ ပုဂံျပည္သို႔ျပန္လာရာ ပုဂံျပည္၌ သီဟုိဠ္သံဃာဂုိဏ္းကို တည္ေထာင္ခဲ့ေလသည္။ သီရိလကၤာ၊ ျမန္မာ ႏွစ္ႏုိင္ငံဆက္ဆံေရးမွာ စီးပြားေရး စစ္ေရး ႏိုင္ငံေရး စသည္ျဖင့္ ဆက္ဆံသည့္ဆက္ဆံမႈမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ သာသနာေရး သာသနာမႈႏွင့္ ရင္းႏွီးစြာ ဆက္ဆံသည့္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ဆက္ဆံေရးျဖစ္သည္။

နရပတိစည္သူမင္းလက္ထက္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းသို႔ ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီး ၾကြေရာက္ခဲ့ေလသည္။ သီဟုိဠ္ဘုရင္ ပရကၠမဗာဟု မင္းႀကီးက ဇကားသား ဘုရားဆင္းတုေတာ္မ်ား လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ ေလသည္။ သာသနိက ပစၥည္းမ်ား အျပန္အလွန္ လက္ေဆာင္ေပးျခင္းျဖင့္ ႏွစ္ႏုိင္ငံ ခ်စ္ၾကည္ေရး မွာ တုိးတက္ခဲ့ေလသည္။ အင္း၀ဘုရင္ မုိးညွင္းမင္းတရားလက္ထက္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းမွ သံဃာေတာ္ မ်ား ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ပင့္ေဆာင္လာရာ၌ မိုးညွင္းမင္းတရားထံ ဆက္သၾကရာ မိုးညွင္းမင္းတရား က ထိုဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ဌာပနာ၍ စစ္ကိုင္းဘက္တြင္ ေစတီပုထိုး တည္ထားခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔အျပင္ အင္း၀ဘုရင္ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ နရပတိလက္ထက္ သီဟုိဠ္မင္းမ်ားက ဓာတ္ေတာ္မ်ား ဆက္သၾကရာ စစ္ကိုင္းဘက္တြင္ ေစတီပုထုိးမ်ား တည္ထား ခဲ့ၾကသည္။ သီဟိုဠ္ကၽြန္း မဟိယဂၤဏ အရပ္မွ သံဃာေတာ္မ်ားသည္လည္း ဓာတ္ေတာ္မ်ား ပင့္ေဆာင္၍ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ၾကြေတာ္မူ ခဲ့ၾကရာ ျမန္မာမင္းမ်ားက ထိုဓာတ္ေတာ္မ်ားကို လက္ခံၿပီး စစ္ကိုင္းဘက္တြင္ ေစတီပုထိုးမ်ား တည္ထားခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔ စစ္ကိုင္းဘက္တြင္ ရွိေသာ ထူပါရံုေစတီ၊ မဟိယဂၤဏေစတီ (မရွိခဏ)၊ မဟာေစတီ (ဆင္မ်ားရွင္)တို႔မွာ သီဟိုဠ္မင္းအဆက္ဆက္တို႔က သီဟိုဠ္သံဃာေတာ္္မ်ားကို ျမန္မာမင္းမ်ားထံ လႊတ္၍ ဘုရားဓာတ္ေတာ္မ်ား ဓမၼလက္ေဆာင္ ေပးရာမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေစတီေတာ္္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ရာဇမဏိစူဠာဟူေသာ ေကာင္းမႈေတာ္ ေစတီေတာ္ႀကီးမွာ သီဟိုဠ္ဘုရင္တို႔ ေပးပို႔ေသာ ဓာတ္ေတာ္ၾကဳပ္၏ ပံုစံအတုိင္း တည္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သီရိလကၤာ မင္းအဆက္ဆက္တို႔၏ လက္ေဆာင္ပဏၰာတို႔ကို ဌာပနာသြင္းၿပီး သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၏ ဗိသုကာလက္ရာယဥ္ေက်းမႈပံုစံအတုိင္း ျမန္မာမင္းအဆက္ဆက္တို႔ စစ္ကိုင္းတြင္ တည္ထားခဲ့ၾကေသာ ထူပါရံုေစတီ၊ ဆင္မ်ားရွင္ေစတီ၊ မဟိယဂၤဏ ေခၚ မရွိခဏ ေစတီ၊ ရာဇမဏိစူဠာ ေခၚ ေကာင္းမႈေတာ္ေစတီ အစရွိသည့္ ေစတီေတာ္ႀကီးတို႔မွာ သီရိလကၤာ ျမန္မာ ႏွစ္ႏုိင္ငံသာသနာေရး ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈ၏ အထိမ္းအမွတ္ မွတ္တိုင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ေအဒီ (၁၆)ရာစုတြင္ ထူးျခားေသာ စစ္ေရးလက္ေဆာင္ မွတ္တမ္းတစ္ခု ရွိသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။ ထို (၁၆)ရာစုႏွစ္ မ်ားတြင္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၌ ဓမၼပါလအမည္ရွိ ဗုဒၶဘာသာ ဘုရင္ကို တမီးလ္သူပုန္ေတြက ၀ိုင္း၀န္းတိုက္ခုိက္ၾကသျဖင့္ ရာမညဘုရင္ ဘုရင့္ေနာင္ မင္းတရားႀကီးထံ စစ္ကူေတာင္းခဲ့သည့္ မွတ္တမ္းရွိခဲ့ဖူးသည္။ ဘုရင့္ေနာင္မင္းႀကီးက ရာမညျပည့္ရွင္ထံသို႔ သေဘၤာငါးစင္းျဖင့္ စစ္သား (၇၀၀၀) စစ္ကူပို႔၍ ဓမၼမင္းဘက္က ကူညီတုိက္ခိုက္ေပးခဲ့သည္။ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီး လႊတ္လိုက္ေသာ စစ္တပ္တြင္ တပ္မွဴးႀကီး စႏၵသူရိယႏွင့္ ရာဇဗညားတို႔ ေခါင္းေဆာင္၍ မိစၧာဒိ႒ိ မင္းတို႔ကို အျပတ္အသတ္ ကူညီ ႏွိမ္နင္းေပးခဲ့သည္။

မိစၧာဒိ႒ိမင္းတို႔သည္ စစ္ရံႈးေသာအခါ လက္နက္ခ်ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္အျဖစ္ ခံယူခဲ့ၾကသည္။ ဤအခ်က္မွာ သာသနာေရးအတြက္ စစ္ေရး အကူေပးျခင္းျဖစ္သည္။ အမရပူရၿမိဳ႕ နန္းတည္ ဘုိးေတာ္မင္းတရားလက္ထက္ သီဟိုဠ္ကၽြန္းသာသနာညွဳိးမွိန္၍ ဆုတ္ယုတ္ခဲ့သျဖင့္ သီဟုိဠ္မွ သံဃာေတာ္မ်ား အမရပူရၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ေရာက္ရွိလာၾကၿပီး ေမာင္းေထာင္သံဃာ့ရာဇာကို ဥပဇၩာယ္ျပဳ၍ ရဟန္းခံၾကလ်က္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းသို႔ ျပန္ၾကြေတာ္မူၾကရာ အမရပူရမွ ဗမာသံဃာ ေတာ္မ်ားစြာသည္ လိုက္ပါၾကြသြားေတာ္မူခဲ့ၾကသည္။ ထိုအမရပူရသံဃာေတာ္တို႔ သီဟုိဠ္ျပန္ ေရာက္၍ သိမ္အသစ္သမုတ္ခါ ရဟန္းအသစ္ ျပဳေတာ္မူၾကသျဖင့္ အမရပူရ နိကာယကို သီဟုိဠ္ တြင္ ေအဒီ (၁၇၈၀)ခန္႔က စတင္ခဲ့ၾကေလသည္။ ဗုဒၶသာသနာႏွစ္ ၂၀၀၂- ခုႏွစ္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၄၇၆-ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ရာမညတိုင္း ဟံသာ၀တီၿမိဳ႕ေတာ္ (ပဲခူး)၌ ဓမၼေစတီမင္း မင္းျပဳ၏၊ ထိုမင္း မင္းျပဳခုိက္တြင္ ရာမညတုိင္း၌ ဗုဒၶသာသနာ အထူးညွဳိးမွိန္ပ်က္စီးလ်က္ရွိသည္ဟု မွတ္တမ္းမ်ားက ဆိုသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဓမၼေစတီမင္းတရားသည္ မြန္သံဃာေတာ္ (၂၂)ပါးတို႔ကို သီဟုိဠ္ကၽြန္းသို႔ ေစလႊတ္သည္။ ထုိစဥ္ သီဟုိဠ္ကၽြန္း၌ ဘု၀ေနကဗာဟု အမည္ရွိေသာမင္း မင္းျပဳေလ၏။ ရာမည ရဟန္းေတာ္ (၂၂)ပါးတို႔သည္ ဘု၀ေနကဗာဟုမင္း၏ အေထာက္အပံ့တို႔ျဖင့္ မဟာ၀ိဟာရ ၀ါသီ ေထရ၀ါဒသံဃာေတာ္တို႔က ကမၼ၀ါစာရြတ္ဖတ္ေတာ္မူၾက၍ ကလ်ာဏီျမစ္ ေရသိမ္တြင္ ရဟန္း အသစ္ ျပဳေတာ္မူၾကသည္။ ထိုကလ်ာဏီရာမညရဟန္းေတာ္တို႔ ဟံသာ၀တီသို႔ ျပန္ေရာက္လွ်င္ သိမ္အသစ္ သမုတ္ေတာ္မူၾကသည္။ သီဟုိဠ္ကၽြန္းကလ်ာဏီျမစ္မွာ ရဟန္းခံေသာ ထိုရဟန္းတို႔ သမုတ္ခဲ့သည့္သိမ္ကို ကလ်ာဏီသိမ္ဟု ယေန႔တိုင္ ေခၚဆိုေလသည္။ ရာမညတိုင္း တစ္ခြင္၌ ကလ်ာဏီသိမ္ပြားေပါင္း (၃၄၇) လံုးတို႔ကို သမုတ္ေတာ္မူခဲ့ၾကသည္။ ပဲခူး ကလ်ာဏီ သိိမ္ႀကီးမွာ အသစ္ အသစ္ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ ကလ်ာဏီရဟန္းေတာ္ အပါး (၁၅၆၆၆) ပါး ရွိခဲ့ေလ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထုိကလ်ာဏီႏြယ္ဖြား သံဃာေတာ္မ်ားကို ကလ်ာဏီနိကာယဟု ေခၚလိုက ေခၚဆိုႏုိင္ေပသည္။ သီရိလကၤာ ဘု၀ေနကဗာဟုမင္းႏွင့္ မဟာ၀ိဟာရ၀ါသီ သံဃာေတာ္တို႔၏ ရာမညတိုင္း၌ သာသနာေတာ္ကို ေထာက္ပံ့ေပးျခင္း၏ သမုိင္းမွတ္တိုင္သည္ ပဲခူးကလ်ာဏီ သိမ္ႀကီးပင္ျဖစ္သည္။ သီရိလကၤာသံဃာတို႔သည္လည္း ရာမညတိုင္း ဟံသာ၀တီရွိ ကလ်ာဏီ သိမ္မွာ ရဟန္းျပဳ၍ သီဟိုဠ္ကၽြန္းသို႔ ျပန္ၾကြေတာ္မူသည့္ အေရအတြက္မွာလည္း ေျမာက္မ်ားစြာ ပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သီဟုိဠ္ကၽြန္း၌ ရာမညနိကာယကို တရား၀င္တည္ေထာင္ျခင္း ျပဳေတာ္ မမူၾကေသးပါ။ သာသနာေတာ္ႏွစ္(၂၃၅၀)တြင္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းမွ သံဃာ့ရာဇာ ဂုဏရတန တိႆမေထရ္ေခါင္းေဆာင္ေသာ သံဃာေတာ္ငါးပါးတို႔ ဟံသာ၀တီ ကလ်ာဏီသိမ္မွ ရဟန္းသစ္ျပဳေတာ္မူၾကသည္။ ရာမညသံဃာ့ရာဇာက ဥပဇၩာယ္ျပဳ၍ ရဟန္းျပဳေပးေတာ္မူလိုက္ၾက သည္။ ဂုဏရတနတိႆမေထရ္ႏွင့္ သံဃာေတာ္တို႔ သီဟိုဠ္ကၽြန္းသို႔ ျပန္ေရာက္လွ်င္ ကလ်ာဏီ ၀ံသနိကာယဟု သီဟုိဠ္ကၽြန္း၌ တည္ေထာင္ခဲ့သည္ကို မွတ္တမ္းတြင္ ေတြ႕ရသည္။ ထို႔ေနာင္ တစ္ကြဲၿပီး တစ္ကြဲ သီဟိုဠ္သံဃာေတာ္မ်ား ပဲခူးကလ်ာဏီသိမ္မွာ ရဟန္းျပဳၾကရာ ရဟန္း (၃၅၀)ခန္႔ ရွိခဲ့ေလသည္။ ဤသမုိင္းမွတ္တမ္းကို ရာမညသံဃာ့ရာဇာ ရာဇဂုရု ေမဓကၤရေရးသား သည့္ သာသနသမၸတၱိဒီပနီက်မ္းမွာ အေသးစိတ္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ထိုသံဃာ့ဂုိဏ္းသည္ ရာမညဂုိဏ္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရာမညဂုိဏ္းဟု တရား၀င္မေၾကျငာပဲ ကလ်ာဏီ၀ံသနိကာယ ဟု ေၾကျငာခဲ့ပါသည္။ သာသနာႏွစ္ (၂၃၉၉)ခုႏွစ္တြင္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွ ပိဋကတ္ ကၽြမ္းက်င္တတ္ ေျမာက္ေသာ သရဏကၤရမေထရ္သည္ မႏၲေလးၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ထိုစဥ္မႏၲေလးၿမိဳ႕၌ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး နန္းစံလ်က္ရွိသည္။ သီဟုိဠ္ရဟန္းေတာ္ သရဏကၤရကို မင္းတုန္းဘုရင္ႀကီးက ပစၥည္းေလးပါးေထာက္ပံ့၍ ဒုတိယ ေမာင္းေထာင္သာသနာပိုင္ ေဉယ်ဓမၼာ ဘိ၀ံသ မေထရ္ကို ဥပဇၩာယ္ျပဳ၍ မႏၲေလးၿမိဳ႕အနီး ဧရာ၀တီ ေရသိမ္တြင္ ရဟန္းသစ္ျပဳေပးခဲ့ သည္။ ေမာင္းေထာင္သံဃာ့ရာဇာက ထိုသရဏကၤရမေထရ္၏ အမည္ကို အမၺဂဟကုရု၀ေတၱ ဣႏၵာသဘသာမိ၀ရဉာဏဟု နာမည္သစ္ ေပးေတာ္မူသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိမေထရ္သည္ မႏၲေလးမွာ မင္းတုန္းမင္းတရားႏွင့္ ေမာင္းေထာင္သံဃာ့ရာဇာတို႔ထံမွာ ရဟန္းခံၿပီး ရာမညတိုင္း ဟံသာ၀တီ ပဲခူးၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္သြားျပန္သည္။ ရာမညတိုင္း ပဲခူးၿမိဳ႕၌ ရာမညသံဃာ့ရာဇာ ရာဇဂုရု ေမဓာနႏၵာကို ဥပဇၩာယ္ျပဳ၍ ရာမညတိုင္း ကလ်ာဏီသိမ္၌ ရဟန္းသစ္ ထပ္မံ၍ ခံယူခဲ့ျပန္ေလ သည္။ မႏၲေလးမွာ သံဃာ့ရာဇာထံ ၀င္ၿပီး၊ ရာမညတိုင္း ဟံသာ၀တီ ပဲခူးမွာ ၀င္ၿပီး ျမန္မာ့သံဃာ့ ရာဇာႏွင့္ ရာမညသံဃာ့ရာဇာထံမွာ ရဟန္းျပဳခဲ့ေသာ သရဏကၤရမေထရ္ႏွင့္ သီဟုိဠ္သံဃာေတာ္ အဖြဲ႕သည္ သာသနာႏွစ္ (၂၄၀၆) ခုႏွစ္တြင္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံသို႔ ျပန္ၾကြေတာ္မူၾကသည္။

သာသနာႏွစ္ (၂၄၀၉)ခုႏွစ္တြင္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၌ ရာမညနိကာယကို တည္ေထာင္လိုက္ ၿပီ ဟု တရား၀င္ေၾကျငာလုိက္ေလသည္။ သီရိလကၤာႏွင့္ ျမန္မာ သာသနာေရး ဆက္ဆံမႈ မိတ္ရင္း ေဆြရင္း ပီသမႈမွာ ဤမွ်ေလာက္ ရုိင္းပင္းမႈ အားေကာင္းခဲ့ေလသည္။ ယေန႔ (၇-၉-၂-၁၃) ေန႔မွာ ထုိရာမညဂုိဏ္းတည္ေထာင္ခဲ့သည့္သက္တမ္းမွာ ႏွစ္ေပါင္း (၁၅၀) ၿပီးေျမာက္ခဲ့ေလသည္။
သီဟုိဠ္ကၽြန္းေရာက္ မြန္ျမန္မာႏြယ္ဖြား ရာမညသံဃာေတာ္တို႔၏ ႏွစ္ (၁၅၀)ျပည့္ပဲြေတာ္ ႏွင့္ တုိက္ဆိုင္၍ သီရိလကၤာဗုဒၶဘာသာ ေလ့လာေရးအသင္း (SLABS) ႀကီးက ဗုဒၶဘာသာ ေလ့လာေရး သုေတသန ညီလာခံႀကီးကို သံုးရက္တုိင္တုိင္ က်င္းပခဲ့ေလသည္။ အိႏၵိယ၊ သီဟုိဠ္၊ နီေပါ၊ ျမန္မာ၊ ကိုရီးယား ႏုိင္ငံတို႔မွ သုေတသန ပညာရွင္ေပါင္း (၁၀၆) တက္ေရာက္၍ စာတမ္းေပါင္း (၁၀၂) ဖတ္ၾကားခဲ့သည္။ အခမ္းအနားဖြင့္ေသာေန႔၌ သီတဂူဆရာေတာ္ႏွင့္ Hon.Jagath Balasuriya, Minister of National Heritage က Keynote Speech ေသာ့ခ်က္ မိန္႔ခြန္းမ်ားကို မိန္႔ၾကားခဲ့ၾကသည္။ သီတဂူဆရာေတာ္၏ အတၳဳပၸတိၱကို Prof.G.A Somaratne က ဖတ္ၾကားခဲ့သည္။ ထိုအစည္းအေ၀းႀကီးတစ္ခုလံုးကို အင္တိုက္ အားတုိက္လႈပ္ရွားသူမွာ Colombo တကၠသိုလ္မွ Prof. Asanga Tilakaratane ျဖစ္သည္။ အလြန္အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေသာ Section အခန္းတစ္ခုမွာ ပါဠိဘာသာျဖင့္ေရး၍ ပါဠိဘာသာျဖင့့္ ေဟာေျပာေဆြးေႏြးေသာ အခမ္းအနားပင္ျဖစ္သည္။ အခမ္းအနားမွဴးဆရာေတာ္သည္ ဖတ္ၾကား မည့္ စာတမ္းအေၾကာင္းႏွင့္ စာတမ္းဖတ္သူမ်ားကို ပါဠိဘာသာျဖင့္ ေၾကျငာသည္။ ပါဠိဘာသာ စာတမ္းငါးခု တင္သြင္းရာတြင္ စာတမ္းရွင္ သံုးဦးတို႔က စာတမ္းကို ေရး၍ ဖတ္ၾကားေသာ္လည္း စာတမ္းရွင္ ႏွစ္ဦးတို႔က စာရြက္မပါဘဲ အလြတ္ေျပာသြား ေလသည္။
( မွတ္ခ်က္။ ။ ယေန႔ေခတ္ သီဟုိဠ္ဘာသာစကား သီဟုိဠ္သူ သီဟိုဠ္သားတို႔၏ အမည္နာမမ်ားတြင္ အမ်ားစုမွာ ပါဠိဘာသာစကားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ )

သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံ၏ အတိတ္သာသနာေရးသမုိင္းကို ျပန္လည္၍ ေလ့လာလွ်င္ ပါဠိစာေပ၏ အခန္းက႑မွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရေပ သည္။ မဟိႏၵမေထရ္ အရိ႒မေထရ္တို႔ ႏႈတ္ျဖင့္ သယ္ေဆာင္လာခ့ဲေသာ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကို သာသနာႏွစ္ (၄၅၀)တြင္ သီဟုိဠ္ရဟန္းေတာ္တို႔ ေပေပၚ၌ သံကညစ္ျဖင့္ ေရးသားခဲ့ၾကေလသည္။ ေပေပၚမွာ ေရးၿပီးသည့္ေနာက္ ပါဠိဘာသာျဖင့္ အ႒ကထာက်မ္းႀကီးမ်ားကို ျပဳစုခဲ့ၾကေလသည္။ ထို ေရွးေဟာင္း အ႒ကထာႀကီးမ်ားမွာ ကုရုႏၵီအ႒ကထာ၊ မဟာပစၥရီ အ႒ကထာ၊ မဟာအ႒ကထာ ဟူ၍ ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသက သူ၏အ႒ကထာအသစ္၌ မၾကာမၾကာ ကိုးကားသည္ကို ေတြ႕ရ သည္။ ယခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္၌ ထိုေရွးေဟာင္း မဟာအ႒ကထာႀကီးမ်ား၏ အမည္မွ်ကိုသာ ၾကား ရ၍ က်မ္းရင္းကိုမူ မျမင္ဖူးေတာ့ေခ်၊ သာသနာႏွစ္ (၈၀၀) ေက်ာ္တြင္ ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသႏွင့္ ရွင္ဓမၼပါလတို႔ ျပဳစုေတာ္မူေသာ အ႒ကထာမ်ားမွာ ထုိေရွးေဟာင္းအ႒ကထာက်မ္းႀကီးတို႔၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္မွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ျပင္ နိကာယ္ငါးရပ္ ဋီကာက်မ္းႀကီးမ်ားကိုလည္း ရွင္အာနႏၵာ ရွင္သာရိပုတၱရာ ရွင္ဓမၼပါလ အစရွိေသာ သီဟုိဠ္ ပါဠိပညာရွိ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက သာသနာႏွစ္ (၉၀၀)ေက်ာ္တြင္ ေရးသားေတာ္မူခဲ့ၾကေလျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသ၊ ရွင္ဓမၼပါလ၊ အိႏၵိယျပည္ဖြား အိႏၵိယေတာင္ပိုင္းသား ပါဠိပညာရွင္ ႏွစ္ပါးတို႔ သီဟုိဠ္ကၽြန္းသို႔ ကူးလာခဲ့ၾကရာ သာသနာႏွစ္ (၉)ရာစုတြင္ ဗုဒၶသာသနာမ်ဳိးေစ့ ႀကဲခ် စိုက္ပ်ဳိးရာလည္း ျဖစ္၊ ပင္စည္ႏွင့္ အသီး အပြင့္တို႔ ေ၀ေ၀ဆာဆာ သီးပြင့္ရာလည္းျဖစ္ေသာ အႏုရာဓမင္းေနျပည္ေတာ္၌ အိႏၵိယဘက္မွ ကူး၀င္ လာေသာ မဟာယာနဂိုဏ္းကြဲအခ်ဳိ႕ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီးျဖစ္သည္။

သို႔ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသႏွင့္ ရွင္ဓမၼပါလတို႔သည္ သီဟုိဠ္၌ ေထရ၀ါဒ ပိဋကတ္ေတာ္ကို ေလ့လာရာ၌ ေက်ာင္းတိုက္ကို ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူခဲ့ၾကရေလသည္။ မဟာယာန ဂုိဏ္းတို႔၏ ၾသဇာအာဏာ လႊမ္းမိုးျခင္းေအာက္သုိ႔ ေရာက္ေနခဲ့ၾကရေသာ မဟာေဇတ၀န ေက်ာင္းတိုက္၌ မဟာအဘယဂိရီ ေက်ာင္းတိုက္တို႔ကို ေရွာင္ကြင္း၍ မဟာ၀ိဟာရ ေက်ာင္းတိုက္ကို ၀င္ေရာက္ေတာ္မူခဲ့ၾကေလသည္။ မဟာ၀ိဟာရေက်ာင္းတိုက္ႀကီး၏ အလယ္ဗဟိုခ်က္၌ ဒု႒ဂါမဏိမင္းႀကီး၏ မဟာေစတီေတာ္ႀကီး တည္ရွိေလသည္။ ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသက မဟာ၀ိဟာရေက်ာင္းတိုက္၌ ၀ိသုဒၶိမဂၢက်မ္းကို ေရးလိုက္ေသာအခါ ေဇတ၀နေက်ာင္းတိုက္မွ ၀ိမုတၱိမဂၢက်မ္းကို အၿပိဳင္ေရးေတာ္မူေလသည္။ သီဟိုဠ္ကၽြန္း သာသနာ့သမုိင္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး၌ မဟာ၀ိဟာရေက်ာင္းတိုက္ မေထရ္အဆက္ဆက္တုိ႔၏ အယူ၀ါဒကို ေထရ၀ါဒဟု မိန္႔ေတာ္မူၾကသည္။ ယေန႔ အႏုရာဓၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္း၌ မဟာေစတီ၊ ေဇတ၀နေစတီ၊ အဘယဂိရိေစတီေတာ္တို႔ကို လွည့္လည္ဖူးေျမွာ္ေသာအခါ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီး သံုးခုတို႔၏ နယ္ေျမခ်င္း စပ္လ်က္ တည္ရွိေနပံုတို႔ကို ၾကည့္ေသာအခါ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ေတာင္ျပင္က အေသာကာရာမတိုက္၊ ဘုရားႀကီးတုိက္၊ ထီးလင္းတိုက္၊ ျမင္း၀န္တိုက္မ်ားကဲ့သို႔ နီးနီးစပ္စပ္ တည္ရွိေနဟန္ကို ေတြ႕ရေပသည္။ ပါဠိဘာသာျဖင့္ အ႒ကထာ ဋီကာက်မ္းႀကီးတို႔ကို ျပဳစုေတာ္မူခဲ့ ၾကကုန္ေသာ ထိုေရွ႕ေဆာင္ သီဟုိဠ္ေထရ္အရွင္ျမတ္ႀကီးတို႔၏ စာသံ၊ ေပသံတို႔သည္လည္း ထိုစဥ္က ဘ၀ဂ္တိုင္ေအာင္ ဆူညံခဲ့ၾကဟန္ ရွိေသာ္လည္း ယေန႔ျမင္ေတြ႕ရေသာ အေနအထားမွာ သစ္ေတာအုပ္ႀကီးတို႔၏ အၾကားအၾကား၀ယ္ ျပန္႔က်ဲ၍ ေနေသာ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးတို႔၏ အုတ္ေက်ာက္ အတုံးအရံုးမ်ား ႏွစ္ေပါင္း (၂၅၀၀) နီးပါးခန္႔က သဘာ၀ေဘးဒဏ္ စစ္ေဘး စစ္ဒဏ္တို႔ကို ႀကံ့ႀကံ့ႀကီး သည္းခံေတာ္မူ၍ သီတင္းသံုးေတာ္မူ ၾကကုန္ေသာ ေစတီေတာ္ႀကီးတို႔ကို ဖူးေမွ်ာ္ရင္းဖူးေမွ်ာ္ရင္း အထူးပင္ေက်းဇူးႀကီးမားေတာ္မူ ၾကသည့္ သာသနာ့သမုိင္း၀င္ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကို လြမ္းဆြတ္ဦးညြတ္ခယတသ မိပါသည္။

သီရိလကၤာႏိုင္ငံ အႏုရာဓပုရၿမိဳ႕၊ ေပါလာနရု၀ၿမိဳ႕ တစ္ခြင္လွည့္လည္ေသာ သီတဂူ သုေတသနခရီးမွာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အသမိၻႏၷ ဓာတ္ေတာ္ (၇)ပါးတြင္ တစ္ပါး အပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ ညွပ္ရုိးေတာ္ဓာတ္ ႏွစ္ဆူ ကိန္း၀ပ္ရာ ထူပါရာမေစတီေတာ္ (ထူပါရံု) ကို ဖူးျမင္ ဦးတင္ရသည့္အခါ အင္း၀ဘုရင္ နရပတိမင္း၏ ထူပါရံုေစတီေတာ္ႀကီးကို အႏုရာဓထူပါရံုအတုိင္းပင္ ထူပါရံု၏ မူရင္းအတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္မည္ဟု စိတ္ညြတ္မိေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားၾကြေရာက္၍ သီတင္းသံုးေတာ္ မူခဲ့ရာ မဟိယဂၤဏသို႔ ေရာက္ေသာအခါမွာလည္း စစ္ကိုင္းက မဟိယဂၤဏကို သီဟုိဠ္ကၽြန္း မူရင္းမဟိယဂၤဏႏွင့္ ထပ္တူျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု စဥ္း စားခဲ့ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရား သိဟုိ႒္ကၽြန္းသုိ႔ၾကြစဥ္ ဆြမ္းဘုန္းၿပီး ကလ်ာဏီျမစ္မွာ ေရသုံးသပ္ေတာ္မူ၍ မုတိယဂၤဏာ အရပ္မွာ သမာပါတ္၀င္စားကာ ေန႔သန္႔ေတာ္မူသည္။ ထုိမုတိယဂၤကာ ေစတီေတာ္ကုိ ဖူးရသည္မွာ ဖူးမ၀ႏုိင္ေအာင္ ရွိေလသည္။ ပဲခူး ကလ်ာဏီျမစ္အနားက ကလ်ာဏီေစတီေတာ္ကို ဖူးျမင္ရေသာ္လည္း ပဲခူး ကလ်ာဏီသိမ္အနီးမွာ အဘယ့္ေၾကာင့္ ကလ်ာဏီေစတီမရွိရသနည္း ဟု စဥ္းစားျဖစ္ေလသည္။

သီဟုိဠ္ကၽြန္းေတာင္ပိုင္း တိႆမဟာဂါမသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါ တိႆမဟာရာမ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ဦးတင္ရန္ ဖူးျမင္ပါသည္။ ေစတီေတာ္ႀကီးမွာ ေတာင့္ေတာင့္ခုိင္ခုိင္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ေကာင္းမႈေတာ္ႀကီးပမာဏရွိပါသည္၊ ေကာင္းမႈေတာ္ႀကီးႏွင့္မတူ ထူးျခားသည္မွာ ေရပူေပါင္းပံုရွိေသာ ထူပါေပၚ၌ ေလးေထာင့္တုိက္ ဟမၼိက (စတုဂဗၻ) ကို တည္ေဆာက္ၿပီး ထိုဟမၼိကေခၚ ဓာတ္ေတာ္တိုက္အေပၚ၌ ေက်ာက္ထီး တစ္ဆယ့္ သံုးခ်က္ကို ထိစပ္ေအာင္ ထပ္လ်က္ တင္လွဴပူေဇာ္ထားသည္။ အေပၚ၌ ထီးအထြတ္ကဲ့သို႔ေသာ အထြတ္တစ္ခု တင္ထားသည္။ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ဘုရင္ဂ၀ံတိႆ မင္းတည္ထားသည္ဟု သမုိင္းေရးထိုး ထားသည္။
မွတ္သားဖြယ္အထူးမွာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အသမၻိႏၷဓာတ္ေတာ္ နဖူးသင္းက်စ္ရုိးကို ဌာပနာသြင္း၍ ပူေဇာ္ထားသည္ဟု ဆိုလိုေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္စံခန္းကို ဖြင့္ဆို ေရးသားထားေသာ သုတ္မဟာ၀ါ အ႒ကထာ ဋီကာတို႔ႏွင့္ စြယ္ေတာ္ေလးဆူတို႔၏ ၾကြရာကိုသာ ေဖာ္ျပထားၿပီး နဖူးသင္းက်စ္အရုိးတို႔၏ ၾကြေတာ္မူရာကို ေဖၚျပထားျခင္း မရွိေခ်။ ဤနဖူးသင္းက်စ္ ဓာတ္ေတာ္တို႔ ဤတိႆမဟာရာမသုိ႔ မည္သို႔ မည္ပံု ေရာက္လာပါသနည္း ဟု စဥ္းစားရင္း သုေတသနျပဳျခင္းလုပ္ငန္း၏ လိုအပ္ပံုႏွင့္ အဖိုးတန္ပံုကို ေတြးေတာမိေလသည္။
ဤတစ္ေခါက္ သီဟိုဠ္ကၽြန္း၌ က်င္းပခဲ့သည့္ ဗုဒၶက်မ္းစာ သုေတသနစာတမ္းဖတ္ပြဲသို႔ အရွင္ပညာသီဟာ လကၤာရ Ph.D,ဓမၼာစရိယ၊ အရွင္ဓမၼိက M.A, ဓမၼာစရိယ၊ အရွင္၀ိသုတ M.A ဓမၼာစရိယ၊ သီတဂူ ေမာင္ေက်ာ္ဆန္း၀င္း (ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္း)၊ သီတဂူ ေမာင္ထိန္လင္းဦး (ဗီြဒီယိုကင္မရာမွတ္တမ္း) (၉)ရက္ခရီးကို လာေရာက္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
(၀၇-၀၉-၂၀၁၃) ညေနပိုင္း (၇)နာရီအခ်ိန္၌ Napana Pemanand Mahathero ရာမညဂုိဏ္းခ်ဳပ္ မဟာနာယက သံဃရာဇာက သီတဂူဆရာေတာ္အား သမၼဳဒၶသာသန ကိတၱိသိရီပါ၀စန ၀ိသာရဒ ဘြဲ႕တံဆိပ္ကို အခမ္းအနားျဖင့္ ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူသည္။

သီတဂူဆရာေတာ္အား ဂုဏ္ျပဳသည့္ အခမ္းအနားကို သီဟုိဠ္ဆရာေတာ္ (၅)ပါးႏွင့္ ၀န္ႀကီးတစ္ပါးတို႔က မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားေတာ္မူခဲ့ၾကသည္။ သီတဂူဆရာေတာ္က သကၤန္းေျခာက္စံု၊ ဘုရားသံုးဆူ ေရႊျပည္တန္ သကၤန္း (၂၀) သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသုိလ္စာအုပ္ တစ္စံုတို႔ကို ေပးအပ္ လွဴဒါန္းခဲ့ၾကသည္။ သီရိလကၤာႏွင့္ ျမန္မာ ႏွစ္ႏုိင္ငံ ခ်စ္ၾကည္ ရင္းႏွီးမႈမွာ စစ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးမ်ဳိးမဟုတ္၊ ဗုဒၶသာသနာ၊ ဗုဒၶဓမၼႏွင့္ ပတ္သက္၍ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀၀၀)နီးပါးက ႏွစ္ႏုိင္ငံ အျပန္အလွန္ အားေပးကူညီေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈ Dhamma Friendship ျဖစ္ပါသည္။
ေနႏွင့္လတို႔ ဤကမၻာမွာ တည္ရွိသမွ်ကာလပတ္လံုး သီရိလကၤာ ျမန္မာ ဆက္ဆံေရး ျဖစ္ထြန္းတည္ရွိပါေစဟု ဆုေတာင္းပါသည္။

သူေတာ္ေကာင္းတရား ေနရာတိုင္းမွာ ထြန္းကားပါေစ။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ

သီတဂူစတား

၂၄-၉-၂၀၁၃

Posted in: ေဆာင္းပါး