အေနကဇာတင္ဟူသည္

စာမိတ္ဆက္
အေနကဇာတင္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ေမးထားတဲ့ အီးေမးလ္က ေမးခြန္း တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေျဖေတြကလဲ အြန္လုိင္းမွာ အမ်ားၾကီး ရွိျပီးသား ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အယူအဆ နဲနဲပဲ ကြာပါလိမ့္မယ္၊ သုိ႕ေသာ္ ရည္ရြယ္ခ်က္က တစ္ခုတည္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္ပါ ေမးသူ၏ အေမးကို စာေရးသူ၏ အျမင္ကိုပဲ တင္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အေမး
အရွင္ဘုရား
တပည့္ေတာ္ သိခ်င္တာေလးကို ေမးခြင့္ျပဳေတာ္မူပါဘုရား။ ဘုရားအေနကဇာ တင္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျပည့္စံုစြာ ေျဖၾကားေပးပါရန္ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ဘုရား။ ဘုရားအေနကဇာတင္မည္ဆိုပါက လိုအပ္သည္မ်ားကိုလည္း ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။

အေျဖ
အေနကဇာတင္
အေနကဇာတင္ဆုိတာ ‘‘အေနကဇာတိ သံသာရံ’’ ဆုိတဲ့ စကားကေန ျဖစ္လာတဲ့ အေခၚအေ၀ၚတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ ‘‘အေနကဇာတိ သံသာရံ’’ အစခ်ီတဲ့ ဂါထာက ဘုရားရွင္၏ ဘုရားျဖစ္ျပီးခ်င္း ပီတိအဟုန္ေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဥဒါန္းစကားျဖစ္သည္၊ ဆုိလုိတာက ဘ၀မ်ားစြာ သံသရာက ခႏၶာတည္းဟုေသာ အိမ္ကို တည္ေဆာက္တတ္ေသာ တဏွာဆုိတဲ့ လက္သမားဆရာကို ငါရွာေတြ႕ျပီး ထုိတဏွာကိုလဲ ဖ်က္ဆီးျပီး လြန္ေျမာက္ေတာ္မူျပီးျပီလုိ႔ ဆုိတယ္၊ ဆုိလုိတာ သံသရာက လြတ္ေျမာက္ျပီလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶအေလာင္း ပထမေဗာဓိပင္ေအာက္မွာ ေန၀င္ခ်ိန္ မာနတ္မင္းတပ္ေပါင္းစုကို ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္၊ ည မထမယာမ္မွာေတာ့ ပုေဗၺနိ၀ါသအဘိဥာဥ္ကို ရခဲ့တယ္၊ မဇၥ်ိမ အလယ္ယာမ္မွာေတာ့ ဒိဗၺစကၡဳအဘိဥာဥ္ရခဲ့သည္၊ ေနာက္ဆုံ ပစၦိမယာမ္မွာေတာ့ မဟာကရုဏာေတာ္ျဖင့္ ပဋိစၥသမုပၸါဒကို အျပန္အလွန္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ျပီး အရုဏ္တက္ခ်ိန္မွာ ဘုရားျဖစ္ကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္၊ ဘုရားျဖစ္ျဖစ္ျခင္းပဲ တစ္သိန္းေသာ ဗုဒၶတုိ႔ က်ဴးရင့္ေသာ ဥဒါန္းကို ျမြတ္ဆုိတယ္၊ ထိုဥဒါန္းသည္ပင္ အေနကဇာတင္ ဟုေခၚသည္။ ထုိ ‘‘အေနကဇာတိ သံသာရံ’’ ဘုရားရွင္အားရည္စူးျပီးထုလုပ္ထားတဲ့ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားအေပၚ တင္လုိက္ျခင္းကိုပဲ အေနကဇာတင္ဟု ေခၚဟန္တူပါသည္။

ယေန႕ေခတ္
အခုေခတ္မွာေတာ့ ဘုရားရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ အသစ္ပင့္လာျပီဆုိရင္ အျမတ္တႏုိး ဘိတ္သိက္ (ဗုဒၶါဘိေသက) သြန္းေလာင္းတယ္လုိ႔ေခၚတဲ့ အစီအရင္တစ္ခု အေနနဲ႕ က်င္းပၾကသည္။ ဘုရားရွင္အား ပူေဇာ္ျခင္းတမ်ိဳးပါပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဘုရင့္သားေတာ္ ဘုရင္အျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႕ ဘိသိက္သြန္းေလာင္းျပီး အသိမွတ္ျပဳသလုိပါပဲ။ သစ္သား၊ ေၾကး၊ ေက်ာက္ စသည္တုိ႔ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ားကုိလည္း သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားအျဖစ္နဲ႕ ကုိးကြယ္သူတုိ႔သႏၱာန္မွာ ပုိမုိ သဒၶါတရားျဖစ္စိမ့္ေသာငွါ ရည္ရြယ္၍ ဒီအစီအမံကို စနစ္တက် ေရွးပညာရွိမ်ားက တီထြင္ခဲ့သည္။

မဟာဂႏၶာရုံႏွင့္ အေနကဇာတင္
စာေရးသူတုိ႔ငယ္ငယ္က မဟာဂႏၶာေက်ာင္းတုိက္မွာ ေနစဥ္ကေပါ့ ႏွစ္စဥ္ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ နယ္ပယ္ေဒသေတြက ဒကာဒကာမေတြက ပင့္ဖိတ္လုိ႔ ေႏြရာသီမွာ ၀က္လက္ေဒသတစ္၀ုိက္မွာ သံဃာ ၁၃၀၀၏ကိုယ္စား သံဃာ ၁၀၀ ဆြမ္းဆန္စိမ္းအလွဴခံ ၾကြရေလ့ရွိတယ္။ စာေရးသူ ကိုရင္ဘ၀က တစ္ခါ လုိက္ဖူးတယ္၊ ဆြမ္းဆန္စိမ္ခံ ၾကြမည့္ ကိုရင္ငယ္ ဦးဇင္းငယ္ေတြကို ပရိတ္ရြတ္ပုံႏွင့္ အေနကဇာတင္ပုံတုိ႔ကုိ စနစ္တက် သင္ေပးေလ့ရွိသည္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေတာင္ျမိဳ႕မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းတိုက္၏ ပရိတ္ရြတ္ျခင္းသည္ တျခားေက်ာင္းတုိက္မ်ားႏွင့္ မတူတာေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္၊ အျဖတ္အေတာက္ (ယတိ) မတူၾကျခင္းျဖစ္သည္၊ ထုိမဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းတုိက္မွာေတာ့ ထုိရြတ္ပုံဖတ္ပုံမ်ားကို တစ္ပုံစံတည္း စနစ္တက် သင္ေပးထားျခင္းေၾကာင့္ ဥပုသ္ေန႔တုိင္ သံဃာ ၁၃၀၀ ေက်ာ္တုိ႔၏ ပရိတ္အသံသည္ တစ္ျပိဳင္တည္း တစ္သံတည္းျဖစ္ေနသည္၊ နားေထာင္ရသူတုိင္း ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ား ထၾကရသည္။ ၀မ္းသာလြန္း၍ ပီတိပင္မ်က္ရည္ပင္ က်ရသည္။ ညီညြတ္ျခင္း၏ သေကၤတပင္ျဖစ္သည္။

တခါက ထုိ၀က္လက္နယ္ရွိ ဒကာဒကာမေတြက ေတာင္ျမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရုံက သံဃာေတြ ၾကြလာျပီဆုိရင္ တစ္ရြာလုံး ပြဲၾကီးလမ္းၾကီးမ်ား ရွိသလုိ အုတ္အုတ္သဲသဲ ၾကိဳဆုိၾကသည္၊ ျပဳစုၾကသည္၊ ႏွစ္စဥ္ ဆြမ္းကပ္မည့္ ဒကာဒကာမေတြလည္း ၄ ႏွစ္ၾကိဳ ေတာင္းထားၾကရသည္၊ ေတာင္ျမိဳ႕သံဃာေတြ ၾကြလာေသာအခါမွသာ အိမ္တက္၊ ရွင္ျပဳ ရဟန္းခံ၊ ဘုရားအေနကဇာတင္ မဂၤလာမ်ား ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္၊ ထုိေဒသ တခ်ိဳ႕ ဘုန္းၾကီးမ်ားက ခင္မ်ားတုိ႔က ဂႏၶာရုံက ဘုန္းၾကီးေတြကုိမွ ဘုန္းၾကီးထင္တာကိုးလုိ႔ ေျပာေသာ အခါ ထုိရပ္ရွိဒကာက ျပန္ေျပာလုိက္သည္မွာက ‘‘ အရွင္ဘုရား-- တျခားမၾကည့္နဲ႕ ေခါင္းကိုပဲ ၾကည့္ပါဘုရား၊ အရွင္ဘုရားတုိ႔နဲ႕ မတူဘူးဘုရား’’ ဟု ေျပာလုိက္သည္တဲ့။

မွန္ပါသည္၊ ေတာင္ျမိဳ႕ဂႏၶာရုံမွ သံဃာမ်ားသည္ အသြင္အျပင္ပါ တျခားေက်ာင္းနဲ႕ မတူျခင္းက အဖိတ္ ဥပုသ္ေန႔တုိင္း ေခါင္းရိပ္ရသည့္အတြက္ သံဃာအားလုံး၏ ေခါင္းမ်ားသည္ တညီတည္းျဖစ္ေနသည္။ သံဃာတစ္ရာ တန္းစီၾကြသြားေသာ ျမင္ကြင္းကို ဘယ္သူမွ မၾကည္ညိဳဘဲ မေနႏုိင္၊ ေခါင္းတူျခင္း၊ သကၤန္းအေရာင္ တစ္ေသြးတည္းျဖစ္ျခင္း၊ သပိတ္အိပ္ သပိတ္ လြယ္ပုံမွာမွာ တစ္ေရာင္တည္း တစ္ပုံစံတည္း ျဖစ္ျခင္း၊ ျငိမ္သက္ေသာ တည္ျငိမ္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားလက္ထက္က ဘုရားအမွဴးရွိ သံဃာမ်ားကို ဖူးရသည့္ျမင္ကြင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ စာေရးသူကိုယ္တုိင္ပင္ ထုိသံဃာတစ္ရာအတန္းတြင္ ပါခဲ့ဖူးသည္။ လမ္းသြားတစ္ေလွ်ာက္ ခင္းက်င္းထားသည္မွာလည္း မႏွင္းရက္စရာ။ ေနာင္အခြင့္သာမွ ထုိေက်ာင္းတုိက္ၾကီးအေၾကာင္း တင္ျပပါဦးမည္။ ဤေနရာတြင္ ထုိေက်ာင္းတုိက္၏ အေနကဇာတင္ပုံကိုပဲ ေဖာ္ျပပါမည္။

ဤပုံမ်ားက မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းတုိင္းၾကီးအတြင္းက ညီညြတ္မႈ (သမဂၢ)၏ ျပယုဂ္တစ္ခုျဖစ္သည္။

အေနကဇာတင္ပုံ
နာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ၾကီးႏွင့္ အတူ အလွဴအတန္းသြားသည့္အခါ အေနကဇာတင္ပါလာပါက ပထမဆုံး အစဥ္သိေအာင္ အစဥ္ကဗ်ာေလး ရြတ္ျပတတ္သည္။ ‘‘ အေနကဇာ အ၀ိဇၨာ ယထာ ေဟတု ဇယေႏၱာ’’ စသည္ပင္ျဖစ္သည္
၁။ အေနကဇာ-‘‘အေနကဇာတိ သံသာရံ’’
၂။ အ၀ိဇၨာ- ‘‘အ၀ိဇၨာ ပစၥယာ သခၤါရာ’’စေသာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ အျပန္အလွန္ျဖစ္သည္။
၃။ ယထာ -‘‘ယထာ ဟေ၀ ပါတုဘ၀ႏၱိ’’ စေသာ သုံးဂါထာ။
၄။ ေဟတု- ‘‘ေဟုတုပစၥေယာ’’ စေသာ ပဌာန္း ၂၄ ပစၥည္း ဥေဒၵသျဖစ္သည္။
၅။ ဇယေႏၱာ- ‘‘ ဇယေႏၱာ ေဗာဓိယာ မူေလ’’ စေသာ ပုဗၺဏွသုတ္က ဂါထာမ်ားျဖစ္သည္။
၆။ ဂုဏ္ေတာ္ သုံးပါးႏွင့္ ယံဒုႏၷိမိတၱံ စေသာ သုံးဂါထာျဖင့္ အဆုံးသက္သည္။

ယေန႔ေခတ္မွာေတာ့ အေနကဇာတင္မည့္ ရုပ္ပြားေတာ္ေရွ႕မွာ ပန္းမ်ိဳးစုံ၊ အသီးအႏွံမ်ိဳးစုံ၊ ေပါက္ေပါက္ပန္း၊ ဆန္၊ တံခြန္ကုတ္ကား၊ ေအာင္သေျပပန္း စတဲ့ အေဆာင္အေယာင္ေတြပါ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆုိင္ရွိေအာင္ ပူေဇာ္ၾကသည္။ ပူေဇာ္လုိက ပူေဇာ္ႏုိင္သည္ဟု မွတ္ပါ။ မရွိမျဖစ္လုိအပ္သည္ကား မဟုတ္။

အထက္ပါ ၁,၂,၃ တုိ႔သည္ ဘုရားျဖစ္ခါစ က်ဴးရင့္ေသာ ဘုရားရွင္၏ ကိုယ္တုိင္ရြတ္ဆုိေသာ စကားမ်ားျဖစ္သည္။ ထုိစကားေတာ္မ်ားျဖင့္ ဘုရားရွင္၏ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားကို အမြန္းတင္ပူေဇာ္ျခင္းျဖစ္သည္၊ အရပ္စကားနဲ႕ေျပာရရင္ အသက္သြင္းေပးျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ လူအမ်ားစုထင္သလုိ အသက္သြင္းတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ကို ကိုးကြယ္ရာ၀ယ္ အဓိက ကေတာ့ ကိုးကြယ္သူတုိ႔၏ စိတ္ပဲ ျဖစ္သည္၊ အခက္အခဲ အမ်ိဳးအမ်ိဳးေၾကာင့္ ရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ားကို ဤကဲ့သုိ႔ေသာ အစီအမံမ်ား မလုပ္ဘဲ ဘုရားရွင္ကိုယ္စား ဥဒၵိႆေစတီ အသိအမွတ္နဲ႔ ပူေဇာ္ျခင္းလည္း ရပါသည္။ ပုိမုိသဒၶါထက္သန္ေစရန္ ဤအစီမံမ်ားျဖင့္ ဘုရားရွင္အား အေနကဇာတင္ေပးၾကသည္ဟု ခံယူမိပါသည္။

အေနကဇာတိ သံသာရံ၊ သႏၶာ၀ိႆံ အနိဗၺိသံ၊
ဂဟကာရံ ဂေ၀သေႏၱာ၊ ဒုကၡာဇာတိ ပုနပၸဳနံ။
ဂဟကရက ဒိေ႒ာသိ ၊ ပုန ေဂဟံ နကာဟသိ၊
သဗၺာေတ ဖာသုကာ ဘဂၢါ၊ ဂဟကူဋံ ၀ိသခၤတံ။
၀ိသခၤါရဂတံ စိတၱံ ၊ တဏွာနံ ခယမဇၥ်ဂါ။

၁။ ပုနပၸဳနံ-ဘ၀သံသရာ ဖန္ခါခါလွ်င္ ခႏၶာ၀ဋ္ဇာတ္ အျမစ္မျပတ္ႏိုင္ဘဲ၊ ဇာတိ- ေယာနိေလးေထြ လွည့္ပတ္ေဖြလ်က္ သေႏၶစြဲမွီ တည္ေနျဖစ္ပြားရျခင္းသည္၊ ဒုကၡာ-သေႏၶဇာတိ ခႏၶာရွိလွ်င္ ဗ်ာဓိဇရာ မရဏာတို႔ မကြာေနာက္ဆက္ ၀င္ႏွိပ္စက္သျဖင့္ သက္သက္ခ်မ္းသာ မဟုတ္ပါဘဲ လြန္စြာညႇိဳးႏြမ္း ပင္ပန္းဆင္ရဲလွဘိ၏။ (တသၼာ-ထို႔ေၾကာင့္) အဟံ-ဘုရားအလ်ာ သူျမတ္ငါသည္၊ ဂဟကာရံ - ဒုကၡယွက္လိမ္ ခႏၶာအိမ္ကို ႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးကုတ္ တည္ေဆာက္လုပ္သည့္ အယုတ္တမာအေၾကာင္းရင္း သမုဒယသစၥာျဖစ္ေသာ တဏွာေယာက်္ား လက္သမားကို၊ ဂေ၀သေႏၱာ -လက္သည္စင္စစ္ ဘယ္သူျဖစ္ဟု စိစစ္ေထာက္လွမ္း စူးစမ္းရွာေဖြလ်က္၊ (၀ါ) စူးစမ္းရွာေဖြေသာ ဘုရားအလ်ာ သူျမတ္ငါသည္၊ အနိဗၺိသံ-အနိဗၺိသေႏၱာ-တဏွာေယာက်္ား လက္သမားကို ပိုင္ျခား ထင္ထင္ လင္းလင္းျမင္သည့္ သဗၺညဳတာ ဥာဏ္မဟာကို သမၻာႏုေထြး ငါမရေသးသည္ျဖစ္၍ (၀ါ) ငါမရေသးေသာေၾကာင့္၊ အေနကဇာတိ သံသာရံ-ဘ၀မ်ားစြာ သံသရာကာလပတ္လံုး၊ သႏၶာ၀ိႆံ-ခႏၶာငါးခ်က္ ဒုကၡစက္ကို ေၾကာက္လ်က္ပင္လွ်င္ ငါမခင္ဘဲ သံသရာ၀ဋ္ ခ်ားရဟတ္၌ မရပ္မနား တဖားဖားလွ်င္ ေျပးသြားက်င္လည္ခဲ့ရေလၿပီ။

၂။ ဂဟကာရက-ဒုကၡယွက္လိမ္ ခႏၶာအိမ္ကို ႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးကုတ္ တည္ေဆာက္လုပ္ သည့္ အယုတ္တမာ အေၾကာင္းရင္း သမုဒယသစၥာျဖစ္ေသာ တဏွာေယာက်္ား ဟယ္... လက္သမား၊ ဣဒါနိ- ဘုရားျဖစ္လာ ယခုအခါ၌၊ တြံ-သင္ တဏွာေယာက်္ား လက္သမားကို၊ ဒိေ႒ာ- သဗၺညဳတ ဥာဏ္ကိုရသျဖင့္ ဒိ႒ထင္ထင္ ငါျမင္အပ္သည္၊ အသိ-ျဖစ္ေပ၏၊ တြံ-သင္တဏွာေယာက်္ား လက္ သမားသည္၊ ေဂဟံ-ဒုကၡယွက္လိမ္ ခႏၶာကိုယ္ အတၱေဘာတည္းဟူေသာအိမ္ကို၊ ပုန န ကာဟသိ-နင့္ေျခ နင့္လက္ နင့္အသက္ကို ေလးမဂ္လွ်ံရွိန္ ဥာဏ္ပုဆိန္ျဖင့္ ေလးႀကိမ္ျဖတ္ခုတ္ အျမစ္ျပဳတ္သည့္ သစ္ငုတ္တိုဟန္ နင္ျဖစ္ၿပီမွန္ေသာေၾကာင့္ တဖန္ထပ္ေလွာက္ နင္ေဆာက္လုပ္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။ ေတ-သင္ တဏွာေယာက်္ား လက္သမား၏၊ သဗၺာ-တစ္ခုမႂကြင္း ခပင္းဥႆံု အလံုးစံုကုန္ေသာ၊ ဖာသုကာ-အခိုင္အမာ တည္ေဆာက္ ခႏၶာအိမ္တည္းဟူေသာ ဘံုကြန္းေျပာက္၏ ထုပ္ေလ်ာက္ဒိုင္းျမား ကိေလသာအျခင္ရနယ္တရားတို႔ကို၊ ဘဂၢါ-၀ါသနာ အေငြ႕အသက္ႏွင့္တကြ အႏုသယသတၱိ က်န္မရွိေအာင္ စိစိေၾကညက္ ငါခ်ိဳးဖ်က္အပ္ေလၿပီ၊ ဂဟကူဋံ-သစၥာေလးအင္ နိဗၺာန္သြင္ကို ျမင္ခြင့္မေပး ေ၀းထက္ေ၀းေအာင္ အေရးကန္႔လန္႔ တားဟန္႔ပိတ္ကာ အ၀ိဇၨာ တည္းဟူေသာ အိမ္၏အထြတ္ကို၊ ၀ိသခၤတံ-မုန္႔မုန္႔ေၾကမြ ငါဖ်က္ခ်အပ္ေလၿပီ၊ စိတၱံ-ကိေလသာဟူ ျမဴအညစ္အေၾကး ကင္းေ၀းျဖဴလြင္ ငါဘုရား၏ စိတ္အစဥ္သည္၊ ၀ိသခၤါရံ-သခၤါရစက္ကြင္း ဒုကၡခပင္းမွ လြတ္ကင္းရာအမွန္ နန္းနိဗၺာန္သို႔၊ ဂတံ-အာ႐ံုမ်က္ေမွာက္ သႏၱိဓာတ္ သိဒၶိေပါက္သျဖင့္ ဆိုက္ေရာက္ သက္၀င္မိေလၿပီ၊ အဟံ-သံုးေလာကထြတ္ထား ငါဘုရားသည္၊ တဏွာနံ ခယံ-တဏွာတရာ့ရွစ္ပါး၏ ပ်က္ျပားကုန္ခန္းရာ အာသ၀ကၡယ စတုတၳမဂ္ဖိုလ္သို႔၊ အဇၥ်ဂါ-စကၠ၀ါ႐ိုက္ေျခာင္း တိုက္တစ္ေသာင္းမွ နတ္ေပါင္းျဗဟၼာ ေကာင္းတင္းျငာလ်က္ ၾကည္သာ၀မ္းေျမာက္ ငါ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ေလၿပီတကား။

နိႆ်ကို သီတဂူ၀တ္ရြတ္စဥ္မွာ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

အလြတ္ရေအာင္ က်က္မွတ္၍ ေန႔စဥ္ပူေဇာ္ႏုိင္ပါသည္၊ ဘုရားအေနကဇာတင္သည္လည္း ဘုရားရွိခုိးျခင္းတမ်ိဳးးျဖစ္သည္အတြက္ ေန႔စဥ္ ဤအစီအစဥ္အတုိင္း ဘုရားရွင္ေရွ႕ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္မ်ားအာရုံျပဳကာ ရြတ္ပြားျခင္းျဖင့္ ဘုရားရွိခုိး ပူေဇာ္ႏုိင္ပါသတည္းးးးးးး။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၂၈-၇-၂၀၁၁


ထည့္ေလာင္း
ဒီပို႔စ္ဖတ္ျပီး ဒကာမတစ္ေယာက္က လူေတြကေကာ အေနကဇာတင္လုိ႔ မရဘူးလားတဲ့။
မွန္ပါသည္။ လူ၀တ္ေၾကာင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘုရားရွိခုိးျဖစ္သည္အတြက္ မည္သူမဆုိ အေနကဇာတင္ႏုိင္ပါသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို အိမ္မွာပင့္ျပီး အေနကဇာတင္ျခင္းက အလွဴရွင္မ်ားက သံဃာကို ဖူးျမင္လုိျခင္း၊ ဆြမ္းစေသာ အလွဴဒါန သံဃဒါန မ်ိဳးျပဳလုပ္ေစလုိျခင္းႏွင့္ အေလးထားေသာသူမ်ားက အေနကဇာတင္ျခင္းျဖင့္ ပုိျပီး အေလးထားျခင္းမ်ိဳးေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

Read more »

ဘိနပ္စီးျခင္းၿပႆနာ

စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက ဘုရားေက်ာင္းေတြအေပၚ ဘိနပ္မစီးျခင္းကို အေလးထားေပမဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာေတာ့ ဘုရားေက်ာင္း၊ ဓမၼာရုံေတြ အတြင္းမွာ ဘိနပ္စီးသြားၾကသည္။

စာမိတ္ဆက္
ဘုရားပရ၀ုဏ္အတြင္းႏွင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအတြင္း တပည့္ေတာ္တို႔လုိ လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြ ဘိနပ္စီးသြားျခင္း သင့္-မသင္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး အရွင္ဘုရား အားတဲ့အခါ ရွင္းျပေပးပါဦးဘုရားတဲ့။ ဒီေမးခြန္းက မေကြးေဆးတကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ေဆးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ေမတၱာရပ္ခံထားတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူက ‘‘ေမာင္ရင္--ဒီလုိေမးခြန္းနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေျဖထားတာေတြ အမ်ားျပားရွိပါတယ္။ ရွာဖတ္ပါ။ စာအုပ္ေတြမွာေရာ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာေရာ မ်ားစြားရွိျပီးသားပါ’’ဟု ေျပာေပမဲ့၊ အရွင္ဘုရား ေျပာတာ ေျဖတာကိုပဲ မွတ္ထားခ်င္ပါတယ္ဘုရား၊ ေက်းဇူးျပဳ၍ ေျဖေပးပါဘုရား။

တကယ္ေတာ့ စာေရးသူလဲ ဘာမွ ဗဟုသုတရွိတာမဟုတ္ပါဘူး၊ စာဖတ္အားလဲ သိပ္မရွိပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္လည္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ေတာ့ ေျပာျပပါ့မယ္။ လုိေနလဲ ျဖည့္ေတြး၊ ပုိေနလဲ ပယ္ေတြးေပးပါလုိ႔ပဲ ဦးစြာ ေမတၱာရပ္ပါတယ္။

အထြဋ္အျမတ္
ဘုရားရွင္သည္ ေလာကအားလုံးတုိ႔၏ အထြဋ္အျမတ္ျဖစ္သည္၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားသည္လည္း ဘုရားရွင္၏ ေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္ရကား ဘုရားပရ၀ုဏ္ဟူ၍ ေျပာႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း လူေတြရဲ့စိတ္ထဲမွာ ဘုရားရွင္ဓာတ္ေတာ္ ေမႊေတာ္မ်ား ကိန္းရာ ေစတီေတာ္ ပုထုိးေတာ္မ်ား၏ ေနရာကို ဘုရား၀န္းဟု သတ္မွတ္ၾကသည္၊ ရဟန္းသံဃာမ်ားေနေသာ ေနရာမ်ားကိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္မ်ားဟု ယူဆထားၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာ ဘုရားေစတီ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ား မ်ားစြာရွိသည့္အျပင္ ေက်ာင္းမ်ားသည္လည္း ဘုရားေက်ာင္းမ်ားျဖစ္သည္အတြက္ အတူတူပင္ ယူဆရပါသည္။

ဘိနပ္စီးျခင္း
တခ်ိဳ႕ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ ဘိနပ္စီးခြင့္ျပဳသည္၊ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ စီးခြင့္မျပဳ၊ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ သၾကၤန္စတဲ့ လူသူ မ်ားစြားလာသည့္ အခါၾကီးရက္ၾကီးမ်ားႏွင့္ အလွဴအတန္းရွိသည့္အခါ ဘိနပ္စီးခြင့္ျပဳသည္၊ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားမွာေတာ့ တရား၀င္စီးခြင့္ျပဳသည္ဟု မဆုိေသာ္လည္း စီးျပီး သြားလာေနၾကသည္။ အယူအဆ ခံယူခ်က္ အမ်ိဳးအမ်ိဳးရွိေနသည္။

ယေန႕ေခတ္ေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ဘိနပ္ေတာ့ စီးျပီး မ၀င္ေပမဲ့ ဆုိင္ကယ္စီး ကားစီးျပီးေတာ့ ၀င္ၾကသည္။ ဒါလဲ စဥ္းစားစရာပင္ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ ရြာတစ္ရြာေရာက္ဖူးသည္၊ တုိက္ၾကီးျမိဳ႕နယ္က သေျပတန္းရြာေလးျဖစ္သည္၊ ထုိရြာရွိ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ဘာသာေရးကိုင္းရႈိင္းၾကသလုိ ဘုန္းၾကီး ရဟန္းမ်ားကိုလည္း အရုိေသေပးလြန္းသည္။ ထုိေဒသမွာေတာ့ တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ အလွမ္းေ၀းသည္ျဖစ္သည္၊ ဘုန္းၾကီးရဟန္းေတြ အလွဴအတန္းရွိသည္အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ရြာႏွင့္ တစ္ရြာသြားသည့္အခါ ဆုိင္ကယ္စီး၍ သြားၾကရသည္၊ ဆုိင္ကယ္၏ ေနာက္က ထုိင္လုိက္ရသည္။ ေက်ာင္းတုိင္းနီးပါး ဆုိင္ကယ္ ၀ယ္ထားၾကသည္။ အဲသည္လုိ ဆုိင္ကယ္မ်ားေနာက္က စီးလုိက္ျခင္းကို အျပစ္ဟူ၍ မယူဆၾကေတာ့ေပ၊ စာေရးသူကို ေမြးဖြားေပးရာ ဇာတိရပ္ရြာမွာလဲ ထုိနည္းအတူပင္ အျပစ္မျပင္ၾကေတာ့ေပ။ ထုိသေျပတန္းရြာေရာက္ခုိက္ စာေရးသူလည္း ဆုိင္ကယ္ေနာက္က လုိက္စီးဖူးသည္။ တခါေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲ ၀င္မည့္လုပ္ေတာ့ ေရွ႕က ဆုိင္ကယ္ေမာင္းတဲ့သူ ဆုိင္ကယ္ရပ္ျပီး ဘိနပ္ခြ်တ္သည္ကို ေတြ႔လုိက္ရသည္။ စာေရးသူလည္း စဥ္းစားမိသည္၊ ေအာ္--- ဒီလူေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ရုိေသးေလးစားတဲ့ စိတ္ရွိေနသည္။ ဆုိင္ကယ္ၾကီး စီးျပီး ေက်ာင္းထဲ ၀င္ေပမဲ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဂါရ၀တရားရွိေန၍ အျပစ္မရွိဟူ၍ ယူဆလုိက္သည္။
အကယ္၍ ဘုရား၀င္းထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရႊံ႕ေတြ ဗြတ္ေတြရွိေနသည္၊ ဘိနပ္မစီးဘဲ သြားပါက ေျခေထာက္မွာ ေပေတက်န္ျပီး ထုိဘုရားေက်ာင္းထဲ ၀င္သြားေသာ္ ေက်ာင္းေတြ ဘုရား၀င္းအခင္းေတြ ပုိျပီး ေပေတျပိး ညစ္ပတ္သြားပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔အတြက္ သံဃိကေက်ာင္း၊ သာသနိကအေဆာက္အဦးျဖစ္သျဖင့္ ပိုအျပစ္ၾကီးပါလိမ့္မည္။ ထုိဘုရားေက်ာင္းမ်ား မညစ္ပတ္ေစလုိေသာ ဆႏၵ ဂါရ၀တရား စိတ္မ်ားေရွ႕ရႈေနျပီး ဘိနပ္စီးျပီး သြားေကာင္းသည္၊ ၀င္ေကာင္းသည္ဟု မွတ္သားရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားလက္ထက္ကထဲက ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ေလွခါးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္း၀င္ေပါက္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေျခေထာက္ကို ေဆးေၾကာျပီးမွ ေက်ာင္းေပၚတက္ရန္ ေရပုံး၊ ေရအုိး၊ စင့္အုိးမ်ားတည္ထားၾကသည္။

စာေရးသူကို ပညာေရးေရာ ကိုယ္က်င့္တရားေရာ လူေနမႈအဆင့္အတန္းေတြကိုပါ ေပးလုိက္သည့္ အမရပူျမိဳ႕ မဟာဂႏၶာေက်ာင္းတုိက္အတြင္း မည္သူမဆုိ ဘိနပ္စီးသြားခြင့္ျပဳထားသည္။ အေၾကာင္းကား အထက္မွာ ျပထားသလုိ သံဃိကေက်ာင္းေတြေပၚ ဘိနပ္မစီးဘဲ ေပေတေနေသာ ေျခတို႔ျဖင့္ ႏွင္းမိပါက ပုိအျပစ္ၾကီးမည္။ သံဃိကေက်ာင္းကို ခႏၶာကိုယ္မွ ေခြ်းေတြျဖင့္ မီွလုိက္တဲ့ အျပစ္ေၾကာင့္ သူစိေလာမျပိတၱာ ျဖစ္ရသည္၊ သူစိ-အပ္၊ ေလာမ- အေမႊးအမွ်င္၊ ခႏၶာကိုယ္မွာရွိေသာ အေမႊးအမွ်င္မ်ားသည္ အပ္ေခ်ာင္းကဲ့ မာျပီး စူးေနရာကား ဘာနဲ႔ ထိထိ၊ တခုခုကို မီလုိက္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ထုိအပ္ေမႊးမွ်င္မ်ားကား ခႏၶာကို နာက်င္ေစသည္၊ စူးေစသည္အတြက္ အိပ္မရ၊ လွဲမရ၊ ထုိင္မရ ျဖစ္ကာ ဒုကၡခံေနရသည့္ ျပိတၱာမ်ိဳးကို သူစိေလာမ ျပိတၱာဟုေခၚသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သံဃိကေက်ာင္းမ်ားကို ရုိေသေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္းထဲမွာ ဘိနပ္စီးခြင့္ျပဳထားသည္။

ထုိ႔ျပင္ စာေရးသူကို ေခတ္ပညာမ်ား သင္ေပးရာ သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသုိလ္ၾကီး၏ ၀င္းအတြင္းမွာလဲ ဘိနပ္စီးခြင့္ျပဳထားသည္။ ေက်ာင္းေတြအေပၚတက္မွသာလွ်င္ ဘိနပ္ကို ေလွခါးရင္းမွာ တန္းစီခြ်တ္ၾကရသည္။ မိမိ ႏွလုံးသြင္းေသာ စိတ္သာလွ်င္ ပဓာနျဖစ္သည္၊ မရုိေသ မေလးစားလုိေသာ စိတ္ျဖင့္ ဘိနပ္ပဲ စီးစီး၊ ဆုိင္ကယ္ပဲ စီးစီး၊ ဘိနပ္မပါဗလာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္း၀င္း သို႔မဟုတ္ ဘုရား၀င္းထဲသြားပါက အျပစ္ရွိသည္သာ။ ‘‘မေနာ ပုဗၺဂၤမာ ဓမၼာ’’ စိတ္သာလွ်င္ အဓိက ဟုေသာ ဘုရားစကားအရ- စိတ္ေကာင္းႏွလုံးေကာင္းျဖင့္ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ဘိနပ္စီးေကာင္းသည္ဟု မွတ္ရပါလိမ့္မည္။

လူမ်ားစုအထင္
လူအမ်ားစုက ထင္ထားသည္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ဘုရားေက်ာင္းေတြမွာ ဘိနပ္စီးသြားလွ်င္ ဘ၀ဆက္ဆက္မွာ ေျခဖ၀ါးဓားခြဲခံရမည္ဟု ျဖစ္သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ သူတို ထင္သနည္းဟူမူကား- ဘုရားရွင္၏ ေက်ာင္းဒကာ အရိယာ ဗိမၺိသာရမင္းၾကီးသည္ သားျဖစ္သူ အဇာတသတ္မင္း၏ ေျခဖ၀ါး ဓားနဲ႔မြန္းျပီး ဆားႏွင့္ပတ္ကာ နိစၥပ္မႈေၾကာင့္ နတ္ရြာစံကံေတာ္ကုန္ခဲ့ရသည္။ ဒါကို စာက မင္းၾကီးသည္ အရင္ဘ၀ ေစတီရင္ျပင္မွာ ဘိနပ္စီးျပီးသြားျခင္း၊ ေနရာထုိင္ခြင္းအတြက္ ခင္းထားေသာ သင္ဖ်ာအေပၚမွာ ညစ္ပတ္ေသာ ေျခတို႔ျဖင့္ႏွင္းမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဆရာမ်ား ဆုိၾကသည္ဟု အ႒ကထာဆရာက ဆုိသည္။ (ရာဇာ ကိရ ပုေဗၺ ေစတိယဂၤေဏ သဥပါဟေနာ အဂမာသိ၊ နသဇၨနတၳာယ ပညတၱကဋသာရကဥၥ ေဓာေတဟိ ပါေဒဟိ အကၠမိ၊ တႆာယံ နႆေႏၵာတိ ၀ဒႏၱိ) (သီလကၡႏၶ၀ဂၢအ႒ကထာ သာမညဖလသုတ္မွ စာပုိဒ္ကေလးျဖစ္ပါသည္။) ထုိဇာတ္လမ္းကို လူတုိင္းက သိထားၾကသည့္အတြက္ ထုိအယူအဆ ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ထုိစာကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ညစ္ပတ္ေနေသာ ေျချဖင့္ႏွင္းမိျခင္း၊ ထုိ႔ျပင္ အဂါရ၀စိတ္လဲ ပါမည္။

ရဟန္းေတာ္မ်ားက်င့္၀တ္
ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ကိုယ္က အာဂႏၱဳ ဧည့္သည္အျဖစ္နဲ႔ သူမ်ားေက်ာင္းသြားပါက ပညတ္ထားသည့္ လူမႈေရး က်င့္၀တ္တစ္ခုရွိသည္။ ဧည့္သည္ အာဂႏၱဳရဟန္းသာမေဏတုိ႔သည္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ၀င္ပါက ဘိနပ္ခြ်တ္ျခင္း၊ ေဆာင္းထားသည့္ ထီး ယုတ္သိမ္းျခင္း၊ ဦးေခါင္းျခံဳထားေသာ သကၤန္းကို ျဖဳတ္ျခင္း၊ ပုခုံးေပၚမွာ အပုိတင္ထားေသာ သကၤန္းကုိ ေအာက္သုိ႔ခ်ျခင္း စတဲ့ အာ၀ါသိက(ေက်ာင္းထုိင္) အျမဲေနပုဂၢိဳလ္ကို ရုိေသေလးစားတဲ့ အမွတ္လကၡဏာေတြ ျဖစ္သည္။

ေရွးမင္းမ်ား
အဇာတသတ္မင္း စေသာ ဘုရားလက္ထက္ မင္းေတြသည္ ဘုရားရွင္ထံ ဘုရားဖူးသြားသည့္အခါ ယခုကဲ့သုိ႔ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား မေပၚေသးသျဖင့္ ဆင္ ျမင္း မ်ားျဖင့္ သြားၾကရသည္။ ဘုရားရွင္၏ ေက်ာင္းေပါက္၀ ေရာက္သည့္အခါ ဆင္ေပၚ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းျပိး ေျခလ်င္သြားၾကသည္။ ယခုေခတ္ေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားကို ေလွကားေျခရင္းထိ ေမာင္းႏွင္လာၾကသည္။
တခါက ေသာဏဒ႑ပုဏၰားၾကီး ဘုရားတရားေတာ္နာၾကားျပီး ဘုရားတပည့္ျဖစ္သြားသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း သူ႕မွာကား ပရိသတ္အျခံအရံနဲ႕ ေနရသည္၊ ထုိပရိသတ္ကို အမွီျပဳျပီး အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳေနရသည့္ အတြက္ ပရိသတ္ၾကားေရာက္ေန၍ ဘုရားရွင္အား ျမင္ေသာ ထ၍ ရွိခိုးလုိက္ရင္ သူ႔ကုိးကြယ္သည့္ ပရိသတ္ေလ်ာ႔သြားမည္၊ လာဘ္လာဘေတြ ေလ်ာ့နဲသြားမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ နားလည္မႈ ရယူကာ အမွတ္သားျဖင့္ အရုိေသေပးရသည္။ ပရိသတ္အၾကားေရာက္ေနေသာ တပည့္ေတာ္သည္ လက္အုပ္ခ်ီလုိက္လ်င္ ေနရာမွ ထေပးျပီး အရုိေသေပးေနတယ္ဟု မွတ္ပါဘုရား။ ဦးေခါင္းေပၚမွာ ေခါင္းမုျခံဳကို ေအာက္ခ်လုိက္ပါလ်င္ ဦးေခါင္းရတနာျဖင့္ ရွိခုိးေနသည္ဟု မွတ္ေတာ္မူပါ၊ ယာဥ္ေပၚေရာက္ေနေသာ တပည့္ေတာ္သည္ ေဆာင္းထားေသာ ထီးကို ရုပ္သိမ္းပါလွ်င္ ဦးေခါင္းျဖင့္ ရွိခုိးေနသည္ဟု မွတ္ေတာ္မူပါဘုရားဟု ဘုရားႏွင့္ နားလည္မႈရယူကာ အမွတ္သားျပဳ၍ အရိုေသေပးသည္။ ထုိအျခင္းအရာ အားလုံးသည္ သူ၏ စိတ္ထဲမွ ရွိေသာ ရုိေသေလးစာ ဂါရ၀တရားကို ျပသည္။ ဘိနပ္ခြ်တ္၍ သြားျခင္း၊ ထီးရုတ္သိမ္း၍ သြားျခင္း၊ ကားေပၚမွ ဆင္း၍သြားျခင္းတုိ႔သည္ ရုိေသျခင္း၏ သေကၤတမွ်သာ ျဖစ္သည္။

ဆုိလုိသည္မွာ အျခင္းအရာအမ်ားသည္ တဖတ္လူကို ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတာကို ျပလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္၊ အဓိက ကေတာ့ ေရွးကေျပာသလုိ စိတ္သာလွ်င္အဓိကျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲက ရုိေသေနပါလွ်င္ ဘိနပ္ စီး၍ျဖစ္ေစ ကားစီး၍ျဖစ္ေစ ဆင္စီး၍ ျဖစ္ေစ သြားေကာင္းသည္ ၀င္ေကာင္းသည္၊ ဆင္ေပၚ ကားေပၚ ဘိနပ္ခြ်တ္ျခင္းတုိ႔သည္ စိတ္ထဲရွိ ဂါရ၀တရားကို ကာယကံေျမာက္ ျပသလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ‘‘၀ိညတၱိ ဒြယံ စိတၱဇေမ၀’’ အရ ကာယကံ ၀စီကံတုိ႔သည္ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ၾကရသည့္အတြက္ စိတ္သာလွ်င္ပဓာနျဖစ္သည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၁၀-၇-၂၀၁၁

Read more »

သီတဂူ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္ (ရန္ကုန္)

ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္အတူ ေတြ႕ရသည့္ ဥကၠဌ ဦးေအာင္ေရႊ

၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ ၁၅ ရက္၊ နံနက္ (၉ း ၀၀) နာရီက သီတဂူ ကမၻာ့ဗုဒၵတကၠသုိလ္ (ရန္ကုန္) တြင္ သီတဂူသာသနာျပဳအဖဲြ႕ႏွင့္ သဲကုန္းအသင္း သူ/သား မ်ား၏ ၀ါဆုိသကၤန္း ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္းပဲြကို စည္ကား သုိက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့သည္။

အာရွေတာ္၀င္မိသားစုက သီတဂူဗုဒၵတကၠသုိလ္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ အလွဴေငြ (၂၅၆)သိန္း လွဴဒါန္းခဲ့သည္။

သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီး ေဒါက္တာအရွင္ဉာဏိႆရက ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔ကို ဗုဒၵသာသနာ၏ အထူးျခား ဆုံးသမုိင္းေန႔အျဖစ္ နားလည္ခံယူရန္ႏွင့္ ထုိေန႔ထုိရက္၏ ထူးျခားမႈ ၀ိေသသဂုဏ္၊ ဗုဒၵသာသနာ၏ အဓိကအႏွစ္သာရမ်ား (သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ)၊ တကၠသုိလ္မ်ားကို ထူေထာင္ လုပ္ေဆာင္ေရးႏွင့္ ျမန္မာျပည္ တြင္ျပဳျပင္ ရမည္မ်ားကို အလွဴေရစက္ခ်တရားအျဖစ္ ေဟာၾကားခ်ီးျမႇင့္ၿပီး ႂကြေရာက္လာသည့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို တပါးခ်င္းစီအလုိက္ ၀ါဆုိသကၤန္းႏွင့္ န၀ကမၼအလွဴေငြ မ်ား ကပ္လွဴပူေဇာ္ၾကသည္။

အဆုိပါ ၀ါဆုိသကၤန္ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပြဲသုိ႔ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ေရႊ လာေရာက္ၿပီး ၀ါဆုိသကၤန္း ကပ္လွဴခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္က ဦးေအာင္ေရႊကို “အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ”ေမးရာ ဦးေအာင္ေရႊက “ကုိးဆယ့္ငါးႏွစ္” ေျဖၿပီး “ ဒကာႀကီး တစ္ရာျပည့္ က်င္းပမယ္” ဟု ဆရာေတာ္က အားေပး စကား ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ကပ္လွဴပူေဇာ္အၿပီးတြင္ အလွဴရွင္ဒါယကာဒါယိကာမ်ား၊ အသင္းအဖဲြ႕မ်ားက ဆရာေတာ္ အမွတ္တရဓာတ္ပုံမ်ား ႐ုိက္ကူးၾကရာ သီတဂူဆရာေတာ္ကပင္ ဦးေအာင္ေရႊကို အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံ တဲြ႐ုိက္ရန္ ဖိိတ္ေခၚၿပီး ႐ုိက္ကူးခဲ့သည္။ ကပ္လွဴပဲြတင္ သံဃာေတာ္မ်ား၊ သီလရွင္မ်ားကုိ ဆြမ္းႏွင့္အခ်ဳိပဲြမ်ား ကပ္လွဴ ခဲ့ၿပီး ႂကြေရာက္လာသည့္ လူပုဂၢဳိလ္မ်ားကို အုန္းထမင္းႏွင့္ ၾကက္သား၊ ေရႊေတာင္ထမင္းသုတ္၊ အခ်ဳိမုန္႔ပဲြမ်ား တည္ခင္း ေကြၽးေမြးခဲ့သည္။

ဤေနရာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၁၇-၇-၂၀၁၁

Read more »

ရွားရွားပါးပါး အလွဴ အပုိင္း(၄)

ဤကဲ့သုိ႔ အဆင္ေျပသလုိ ေနရာခင္းက်င္းကာ ၀ါကပ္ေတာ္မူၾကပုံ

စာမိတ္ဆက္
ဒီတစ္ပတ္ ရွားရွားပါးပါး အလွဴ (အပုိင္း-၄) တြင္ အလွဴတစ္ဦးကို ဂုဏ္ျပဳ ေသာ ပုိ႔စ္တစ္ခု တင္ပါဦးမည္။ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္အတြက္ အထူးပုိ႔စ္လဲ ျဖစ္သည္။ ဒီကေန႔ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ျဖစ္သည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါကပ္သည့္ ေန႔ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႔မွာပဲ ေစာယေကာလိပ္ ဆန္စခရစ္ဌာနႏွင့္ ပါဠိဌာနတြင္ ေဒါက္တာဘြဲ႕အတြက္ စာတမ္းေရးေနၾကေသာ Ph.D ေက်ာင္းသား ၁၈ ပါး (ယေန႔ရွိ) တုိ႔အား ေန႔ဆြမ္းအတြက္ ဆြမ္းဟင္းမ်ား ဆန္ ဆီ အသီးအႏွံႏွင့္ အေဖ်ာ္ရည္ဗူးမ်ား လာလွဴသြားသည္။ ထုိမိသားစု၏ ၅ ၾကိမ္ေျမာက္ အလွဴျဖစ္သည္။
ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ ဒါနအေၾကာင္း မေရးေတာ့ပဲ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၁) ရက္ ၀ါကပ္ရျခင္းအေၾကာင္းႏွင့္ အလွဴရွင္ ဒကာၾကီး ဦးေက်ာ္ေဆြႏွင့္ ေဆြးေႏြးထားေသာ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အေၾကာင္း အနဲငယ္ ပုိ႔စ္တစ္ခုသာ တင္ျပပါမည္။
ဒီေန႔ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔ဆုိေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါကပ္တဲ့ ေန႔ျဖစ္သည္။ ညပုိင္း ၉ နာရီေလာက္မွာ စာေရးသူတုိ႔ ေစာမေကာလိပ္ရွိ Ph.D ေက်ာင္းသားေတြ အေဆာင္မွာပဲ တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ အဆင္ေျပသလုိ ခင္းက်င္းျပီး ၀ါဆုိ ၀ါကပ္ျဖစ္ၾကသည္၊ စုေပါင္း ေမတၱာသုတ္ ရြတ္ျပီး သာဓုေခၚကာ ၀ါကပ္အစီအစဥ္ျပီးသည္၊ အရွင္ျမတ္တစ္ပါး ေဖ်ာ္ရည္ကပ္သည္၊ ေဖ်ာ္ရည္ဘုန္းေပးရင္း ဆြမ္းဟင္းခ်က္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ျပီး နဂုိရွိျပီးသားအဖြဲ႕ကို အတည္ျပဳျပီး ေနာက္ထက္ တစ္ဖြဲ႕တိုးသျဖင့္ ၄ ဖြဲ႕ျဖစ္သြားသည္၊ ၄ ပါးတစ္ဖြဲ႕သည္ တစ္လ တစ္ၾကိမ္တာ၀န္က်မည္။ စာသင္တုိက္တြင္ ေနခဲ့စဥ္က ဆြမ္းခ်က္တာ၀န္ ဆြမ္းဟင္းခြက္ခ်တာ၀န္ ခြက္ေဆး တာ၀န္မ်ား လုပ္ခဲ့စဥ္က ဘ၀ေလးကို ျပန္ျမင္ေယာက္မိသည္။

အလားတူ ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံအားလုံးရွိ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါကပ္ၾကရသည္။ ၀ါကပ္သည္ဟုဆုိသည္မွာ ၀ႆံ ဥေပမိ ဟုေသာ ပါဠိမွ ဆင္းသက္လာေသာ ျမန္မာစကားျဖစ္သည္။ ဆုိလုိသည္ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႕မွာ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႕အထိ ၀ါတြင္း (၃) လ အတြင္း မိမိတုိ႔ေနရာမွာ ကပ္ (ေန) ၾကရသည္။ ဣမသၼိ ံ ၀ိဟာေရ (အာရာေမ) ၀ႆံ ဥေပမိ ဟုဆုိကာ ၀ါကပ္ၾကသည္။

၀ါကပ္ရျခင္းအေၾကာင္း
၀ါတြင္းကာလ, မိုးရာသီအခ်ိန္သည္ ေကာက္ပဲ သီႏွံမ်ား စုိက္ပ်ိဳးရာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ စိမ္းစိမ္းစိုစုိ ေသာ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား အညႊန္႔တလူလူ တက္လာခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ဘုရားဖူးရန္ေသာ္လည္ေကာင္း၊ အျခားအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္လည္ေကာင္း လယ္ခင္း ယာခင္းမ်ားကို ျဖတ္ျပီး ခရီးၾကြၾကသျဖင့္ အညႊန္တလူလူတက္ေနေသာ စိုက္ပ်ိဳးခင္းမ်ားကို ႏွင္းမိသည္၊ ယာပုိင္ရွင္ လယ္ပုိင္ရွင္မ်ားက ကဲ့ရဲ့အျပစ္တင္ၾကသည္၊ ထုိကဲ့ရဲ့ေသာ လူမ်ားသည္ ျဗဟၼဏ၀ါဒ ရွိသူမ်ားျဖစ္ရာကား သစ္ပင္မ်ား အသက္ရွိဟု ယူဆၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဟန္းမ်ား သစ္ပင္မ်ားကို သတ္သည္ဟု စြပ္စြဲသည္၊ ဒီလုိအခ်ိန္မွာ ငွက္ကေလးမ်ားသည္ပင္ သူတုိ႔အသုိက္ကေလးထဲမွာပဲ ဘယ္မွ မသြားပဲ ေနၾကသည္။ ဒီရဟန္းေတြကေတာ့ မုိးတြင္းေတာင္မွ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ မေနႏုိင္ၾကဘဲ ခရီးသြားေနၾကသည္ ဟုေသာ လူတုိ႔ကဲ့ရဲ့ေသာ စကားေၾကာင့္ ရဟန္းမ်ား ၀ါတြင္း ဘယ္မွ မသြားရ ၀ါကပ္ရမည္ ဟုေသာ အမိန္႔ကို ဘုရားရွင္ ထုတ္ျပန္လုိက္ရသည္။ ၀ါတြင္း ၀ါကပ္ရျခင္းသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ က်င့္သုံးရမည့္ က်င့္၀တ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ၀ႆေစၦဒကႆ အာပတၱိ ဒုကၠဋႆ ဟုေသာ အမိန္႔အရ ခုိင္လႈံေသာ အေၾကာင္းမရွိဘဲ ၀ါက်ဳိး ၀ါပ်က္ပါက ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္ေစဟု အမိန္႕ထုတ္ထားသည္။ ထိုရဟန္းေတာ္မ်ား မိမိတုိ႔ ေနရာမွာ ေန႔မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ညအခါမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ၀ါဆုိပြဲ ျပဳလုပ္ၾကသည့္အတြက္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ တစ္ခု ျဖစ္သည္။

ေန႔ထူူးေန႔ျမတ္ေရာက္လာေသာ မိသားစု
ထိုေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေန႔မွာပဲ ဒကာ ဦးေက်ာ္ေဆြ+ဒကာမ ေဒၚသန္းသန္းေဌးႏွင့္ သမီး မယဥ္သူဇာေက်ာ္တုိ႔ (၅)ၾကိမ္ျမာက္ စာေရးသူတုိ႔ အေဆာင္သို႔ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ျဖစ္၍ ေက်ာင္းသားမ်ားအား အစားအစာမ်ားျဖင့္ ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္းရန္ ေရာက္လာၾကျပန္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ထုိမိသားစု စကားမ်ားေျပာၾကသည္။ ေနာက္ပုိင္း ဒကာၾကီးက မၾကာေသးမီကမွ အစၥလာမ္ဘာသာႏွင့္အစြန္းေရာက္မ်ား အထြန္းကားဆုံး ႏုိင္ငံျဖစ္သည့္ ပါကစၥတန္မွ ျပန္လာသည္၊ ထုိႏုိင္ငံတြင္ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္က ဒကာၾကီးႏွင့္ ဘာသာေရးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ ဒကာၾကီးသည္လည္း သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ အခ်က္က်က် ေဆြးေႏြးႏိုင္ခဲ့သည္မွာလည္း ၀မ္းသာစရာပင္ ျဖစ္သည္။ အဓိက ျခံဳၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ ေဆြးေႏြးသည့္အခ်က္မွာ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေကာင္းမ်ား အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္သည္။ ထုိေခါင္းစဥ္သည္ အလြန္က်ယ္ျပန္႔ေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖစ္သည္၊ သုိ႔ေသာ္ သိသင့္ေသာ အခ်က္မ်ားကိုသာ ထုတ္ႏုတ္ ေဖာ္ျပပါမည္။

ဗုဒၶဘာသာ
ဗုဒၶဘာသာဟူသည္ ဗုဒၶေဟာ တရားမ်ား အယူအဆမ်ား အဆုံးအမမ်ား ကို ေခၚသည္။ ဗုဒၶဘာသာသည္ ေမတၱာ ကရုဏာ အေျခခံျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ဘာသာ ျဖစ္ျပီး လြတ္လပ္ေသာ သေဘာထားၾကီးေသာ ဘာသာျဖစ္သလုိ လက္ေတြ႕က်ေသာ ဘာသာျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာ၏ အႏွစ္(the essence of Buddhism)သည္ သစၥာ ၄ ပါးႏွင့္ မဂၢင္ ၈ ပါးကို ဆုိလုိသည္၊ ထုိ မဂၢင္ ၈ ပါးသည္ပင္ အစြန္းႏွဖတ္လြတ္ေသာ အလယ္လမ္း-မဇၥ်ိမပဋိပဒါ (Middle Way or Path) ဟူ၍၎၊ ၀ိသုဒၶိမဂၢ- လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺာန္သုိ႔ သြားရာ လမ္းမွန္ (the Path of Purification) ဟူ၍၎ ဆုိၾကသည္။ ထုိ ၈ပါးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေသာ္ သီလ သမာဓိ ပညာျဖစ္သည္။ မေကာင္းမႈမွန္သမွ် မျပဳရ (သဗၺပါပႆ အကရဏံ)၊ ေကာင္းမႈမွန္သျပဳ ျပဳ (ကုသလႆ ဥပသမၸဒါ)၊ စိတ္ကို ျဖဴစင္ေအာင္ထား (သစိတၱ ပရိေယာဒပနံ)၊ ဤသုံးခ်က္သည္ အႏွစ္ခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဗုဒၶအဆုံးအမ ဗုဒၶဘာသာပဲ ျဖစ္သည္။

သေဘာထားၾကီးတဲ့ ဘာသာ
ဗုဒၶဘာသာက မက္လုံးေတြ ေပး ေျခာက္လုံးေတြျပျပီး ဘာသာေရးေသြးေဆာင္ ျဖားေယာင္းသည့္အလုပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္သည့္ဘာသာျဖစ္သည္။ မုေတၱာ ေမာေစယ်ံ- အမႈိက္ေမွာင္ထုက်ေနေသာ ေလာကမွ ဆြဲထုတ္ေခၚျခင္း၊ တိေဏၰာ တာေရယ်ံ- ဆင္းရဲဒုကၡတြင္းမွ ေခၚထုတ္ျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္၊ ေမွာင္ေနေသာ ကမၻာကို အလင္းေရာင္ေပးျခင္း (အႏၱိဘူေတာ အယံေလာေကာ)၊ ပူေနေသာ ကမၻာ အေအးဓာတ္ေပးျခင္း၊ အကန္းကမၻာကို ပညာမ်က္လုံးေပးတဲ့ ဘာသာတရားျဖစ္သည္။ တခါက ဘာသာျခားကို ကိုးကြယ္ေသာ သီဟစစ္သူၾကီးသည္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ေတြ႕ကာ ေမးခြန္းအခ်ိဳ႕ ေမးျပီး ဘုရားရွင္၏ သေဘာထားအမွန္ကုိ ေကာင္းေကာင္း သိသြားသည္၊ သူ နဂုိက ၾကားဖူးထားေသာ ဆရာ ဘာသာျခားဆရာတုိ႔၏ စကားသည္ ဘုရားႏွင့္ေတြ႕မွ သံသယရွင္းသြားသည္။ ဘုရားအေပၚၾကည္ညိဳလြန္း၍ ဘုရားရွင္၏ ဒကာေတာ္အရင္း ျဖစ္သြားသည္။ လုိအပ္တာမွန္သမွ် ေထာက္ပံ့ဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္က အရင္က စစ္သူၾကီးကုိ အမွီျပဳေနၾကေသာ ဘာသာျခားမ်ားကိုလည္း ကရုဏာထားေတာ္မူသည္မွာ အံ့ၾသစရာ၊ ‘‘သင္ဒကာေတာ္---သင့္ကို အမွီျပဳေနၾကေသာ သင္၏ ဆရာမ်ားကိုလည္း ဆက္လက္ ေထာက္ပံ့ပါ၊ သူတုိ႔၏ မီွခုိရာ ျဖစ္ပါဟူ၍’’ မိန္႔သည္မွာ ဣႆာ မစၦရိယရွင္းေသာ သေဘာထားၾကီးေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏မဟာကရုဏာေတာ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ သေဘာထားၾကီးမႈကို စစ္သူၾကီးက ပုိ၍ ၾကည္ညိဳသြားသည္။ ‘‘အကယ္၍ တပည့္ေတာ္သာ အျခားဘာသာေတြဆီ ပါသြားမယ္ဆုိလွ်င္ ထိုဘာသာျခားေတြသည္ ေပ်ာ္လြန္း၍ ျမိဳ႕ထဲ ရြာထဲ လွည့္လည္ကာ သီဟစစ္သူၾကီး သူတုိ႔တပည့္ျဖစ္ေၾကာင္း ေမာင္းခပ္ ေၾကြးေၾကာ္ၾကပါလိမ့္မည္’’ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဤကား ဗုဒၶဘာသာ၏ သေဘာထားၾကီးမႈ ျဖစ္သည္။

လြတ္လပ္ေသာ ဘာသာ
ဗုဒၶဘာသာသည္ လြတ္လပ္ေသာ အေတြးအေခၚ အယူအဆမ်ားေပၚတည္ေဆာက္ထားေသာ ဘာသာတရားျဖစ္သည္။ ကာလာမ အမ်ိဳးေကာင္းသာမ်ားအား မိန္႔ၾကားေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ မိန္႔ခြန္း ၁၀ ရပ္သည္ ကမၻာေက်ာ္ မိန္႕ခြန္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ထုိ၁၀ မ်ိဳးတြင္ ျမတ္ဗုဒၶက မိရုိးဖလာအရေသာ္၎ တစုံတစ္ေယာက္ေသာသူ၏ ဖိအားေၾကာင့္ေသာ္၎ ေရွးရုိးက်မ္းအစဥ္အလာအားျဖင့္၎ သူေျပာလူေျပာ တဆင့္စကားေၾကာင့္၎ စသည္ျဖင့္ လက္ခံျခင္း ယုံၾကည့္ျခင္းမ်ားကို လုိးလားေတာ္မမူ။ မိမိကိုယ္တုိင္ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚႏုိင္သည္၊ မိမိအေပၚဘယ္ တံခုိးရွင္ကမွ ဖိအားေပးသည့္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ မိမိသည္သာ အရွင္သခင္ျဖစ္သည္။ ထုိကာလာမ သုတၱန္မွာပဲ မိမိတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ယူဆထားတဲ့ အရာမွန္သမွ်ကို လုိက္နာ က်င့္သုံးၾက၊ မေကာင္းဟု ယူဆထားေသာ အရာမ်ားကို ပယ္လုိက္လုိက္ၾက။ ေကာင္း- မေကာင္းအယူအဆကို ဘယ္သူက ဆုံးျဖတ္ေပးမလဲ ဘာနဲ႕ တုိင္းတာမလဲ? စာမွာေတာ့ ေကာင္းဟု ယူဆထားေသာ အရာကို ကုသလဟု ဟုေခၚသည္၊ အန၀ဇၨ- အျပစ္မရွိျခင္း၊ သုခ၀ိပါက- ခ်မ္းသာျခင္းဟု ဖြင့္ဆုိျပန္သည္။ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းေတြက အျပစ္မရွိဟု ယူဆထားျခင္း၊ ထုိအလုပ္ကို သူေတာ္ေကာင္းေတြက ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ မိမိအတြက္ေရာ တစ္ပါးသူအတြက္ပါ မထိခိုက္ေစျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္မရွိ။ မိအတြက္ေရာ သူတပါးအတြက္ပါ ေကာင္းက်ိဳးေပးတဲ့ အရာမွန္သမွ်သည္ ကုသလ-အေကာင္း, ေကာင္းေသာ အရာ ဟုဆုိသည္။ မေကာင္းေသာ အရာကား အကုသလ- သာ၀ဇၨ- အျပစ္ရွိျခင္း၊ ဒုကၡ၀ိပါက- မေကာင္းေသာ အက်ိဳး၊ ဆုိးက်ိဳးကိုသာေပးသည့္ အရာျဖစ္သည္။ ဥပေဒကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူေတာ္ေကာင္းေတြကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အျပစ္လုိ႔ ယူဆထားျခင္း၊ မိမိအတြက္ေရာ သူတပါးအတြက္ပါ ထိခုိက္ နစ္နာေစတတ္ေသာ အရာမွန္သမွ်သည္ မေကာင္း- အကုသလ ဟုဆုိသည္။ ထုိ ေကာင္းမေကာင္းကို ကိုယ္ပုိင္အသိျဖင့္ ဆင္ျခင္ေတြးေတာကာ ေရွာင္သင့္တာ ေရွာင္ ေဆာင္သင့္တာ ေဆာင္ျခင္းပဲ ျဖစ္သည္။
အတၱ ဒီပံ၊ အတၱ သရဏံ- မိမိသည္သာ မိမိ၏ မီွရာ ကြ်န္း၊ မိမိသည္သာ မိမိ၏ ကိုးကြယ္ရာ မွ တပါး အျခား မရွိ။ ဗုဒၶဘာသာက man-centric လူသားပဓာနျဖစ္သည္။ အျခားဘာသာကဲ့သုိ႕ သူမ်ားအားကိုးရေသာ God-centric တံခုိးရွင္ပဓာန ဘာသာမ်ိဳးမဟုတ္။ ျမတ္ဗုဒၶက အတၱာ ဟိ အတၱေနာ နာေထာ-ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားထားၾက ကိုးကြယ္ၾကဟူ၍၎ တုေမွ ဟိ ကိစၥ မာတဗၺံ အကၡာတာေရာ တထာဂတာ- ကိုယ္လုပ္ရမည့္အလုပ္ကို ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ပဲ ၾကိဳးစားၾက၊ ငါ့ဘုရားကို အားမကုိးနဲ႕ ငါ့ဘုရားက လမ္းပဲ ညႊန္ျပႏုိင္မွာ ျဖစ္သည္၊ ထုိလမ္းအတုိင္း ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ပဲ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကဟု မိန္႔သတည္း။ ‘‘ကိုယ့္ရဲ့ ဘ၀ အနိမ့္အျမင့္ကို ကုိယ့္အလုပ္ကပဲ ဆုံးျဖတ္ေပးသည္’’ ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔သည္။ (ကမၼံ သေတၱ ၀ိဘဇၨတိ ယဒိဒံ ဟီနပဏီတတာ)
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာက မိမိကုိယ္ကို ရပ္တည္ရသည့္ ဘာသာျဖစ္သလုိ သူတပါး ၾသဇာ အာဏာေအာက္မွာ ရပ္တည္ေနရသည့္ ဘာသာတရားမဟုတ္သည္ျဖစ္၍ စစ္မွန္ေသာ ဒီမုိကေရစီက်ေသာ လြတ္လပ္ေသာ ဘာသာ တရားျဖစ္သည္။

လက္ေတြ႕က်ေသာ ဘာသာ
ဗုဒၶဘာသာက သူတပါးကို အားကိုးရသည့္ ဘာသာမဟုတ္၊ သူမ်ားကို ေမွ်ာ္ကုိးရသည့္ ဘာသာမဟုတ္၊ သူမ်ားဆီက ေတာင္းယူရေသာ ဘာသာမ်ိဳးမဟုတ္၊ လက္ေတြ႕က်က် ကိုယ္တိုင္ က်င့္သုံးရေသာ ဘာသာတရားျဖစ္သည္။ တံခုိးရွင္ကို ေမွ်ာ္မွန္းျပီး ဆုေတြေတာင္းရုံနဲ႕ ဘ၀ရဲ့ျပည့္စုံမႈေတြရ၊ ဆုမြန္ေကာင္းေတြရ၊ အျပစ္ေတြ ေၾကေအးတဲ့ ဘာသာတရားမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ ဒီလုိဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာက ဆုေတာင္းတာမ်ိဳးေကာ မရွိဘူးလားဆုိေတာ့၊ ရွိပါသည္။ ဘုရားေရွ႕မွာ ပန္း ဆီးမီး ဆြမ္းစသည္ ကပ္ျခင္း ဘုရားရွင္အား ရွိခုိးျခင္းသည္ ဘုရားရွင္၏ေက်းဇူးတရားေတြႏွင့္ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို အာရုံျပဳ၍ အရုိအေသ ေပးျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ အသိတရားေတြ အမွန္တရားေတြ ထုတ္ေဖာ္ေဟာေျပာေပးတဲ့ ဆရာသခင္ အေနနဲ႕ အရုိအေသေပးျခင္းပဲျဖစ္သည္။ ျမတ္ဗုဒၶ၀ါဒက ဆုေတာင္းျခင္းထက္ လက္ေတြ႕က်က် က်င့္သုံးျခင္းကို သေဘာက်သည္။ ျမတ္ဗုဒၶ၏လမ္းစဥ္ ျဖစ္သည့္ သီလ သမာဓိ ပညာတုိ႔သည္ လက္ေတြ႕က်က် အားထုတ္ရေသာ နည္းျဖစ္သည္။ ဆုေတာင္းျခင္းနည္းလမ္းမဟုတ္။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ (ဥပါသကာ)
ျမတ္ဗုဒၶ၏အဆုံးအမကို လက္ခံယုံၾကည္သူ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေကာင္း တစ္ေယာက္ဆုိတာကေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶ၏အဆုံးအမကို ယုံၾကည္ရုံတင္မက လက္ေတြ႕က်က် လိုက္နာ က်င့္သုံးသူကို ဆုိလုိပါသည္။ ဒါကို စာေပက ဥပါသကာဟု ေခၚသည္။
ျမတ္ဗုဒၶ ဘုရားျဖစ္ျပီး ရက္ ၅၀ ေျမာက္ထင္ပါသည္၊ ေရႊတိဂုံေစတီ ဘုရားဒကာျဖစ္မည့္ တပုႆႏွင့္ဘလႅိကာ ကုန္သည္ႏွစ္ေယာက္ ဘုရားထံေမွာက္ေရာက္လာ၊ တရားနာျပီး၊ ‘‘ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ၊ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ’’ ဘုရားကို ကိုယ္းကြယ္ပါ၏ တရားေတာ္ကို ကုိးကြယ္ပါ၏ဟု ေဒြ၀ါစိက သရဏဂမန ဥပါသကာမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္က သံဃာ မေပၚေပါက္သျဖင့္ သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ ဟုမရွိေသး။ ထုိကုန္သည္ ၂ ေယာက္သည္ ပထမဆုံးေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ (ဥပါသကာ) မ်ားျဖစ္ၾကသည္၊ ပထမဦးဆုံး တရားေတာ္ (တရားဦး) ဓမၼစၾကာတရားေတာ္ႏွင့္ ပဥၥ၀ဂၢီ ငါးဦး ရဟန္းမ်ားျဖစ္၍ ပထမဦးဆုံး သံဃာထု စေပၚလာသည္၊ ထုိေနာက္ မ်ားမၾကာမီမွာပဲ ယသ အမ်ိဳးသား ဘုရားႏွင့္ေတြ႔၍ ‘‘ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ၊ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ’’ ဘုရားကို ကိုယ္းကြယ္ပါ၏ တရားေတာ္ကို ကုိးကြယ္ပါ၏ သံဃာေတာ္ကို ကိုးကြယ္ပါ၏ ဟု ေတ၀ါစိက သရဏဂမန ဥပါသကာ ျဖစ္သည္။ မထမဆုံး ရတနာသုံးပါးကို ဆည္းကပ္ျပီး ဒုတိယေျမာက္ ဥပါသကာ ျဖစ္သည္။

ဆုိလုိသည္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္ခ်င္ရင္ ထုိ သရဏဂုံ ၃ ပါး လက္ခံ ယုံၾကည္ျပီး ေဆာက္တည္ရမည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္လုိပါက ထုိသရဏဂုံသုံးပါးအျပင္ ျမတ္ဗုဒၶအဆုံးအမ နိမ့္ဆုံး ၅ ပါးသီလကို လက္ေတြ႕က်ကိ က်င့္သုံး လုိက္နာရပါမည္။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ (၃) မ်ိဳး
(၁) ကံ-ကံ၏အက်ိဳးကို ယုံၾကည္၊ ရတနာသုံးပါးကို ယုံၾကည္ေသာ အနိမ့္စား ဗုဒၶဘာသာ
(၂) နာမ-ရူပ ပရိေစၦဒ ဥာဏ္ (ရုပ္-နာမ္ကြဲျပားေသာ ဥာဏ္)ကို ရေသာ အလယ္လတ္တန္းစား ဗုဒၶဘာသာ
(၃) မဂ္ဥာဏ္ ဖုိလ္ဥာဏ္ ရေသာ အထက္တန္းစား ဗုဒၶဘာသာ ဟူ၍ သုံးမ်ိဳးကို မွတ္သားရပါမည္။
ဤကား ဗုဒၶဘာသာႏွင့္မွတ္ဖြယ္မ်ားသည္ ဒကာဦးေက်ာ္ေဆြ ေဆြးေႏြးတင္ျပေသာ ဓမၼသာကစၦာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို စုစည္းျပီး စာေရးသူ၏ မွတ္စုတစ္ပုဒ္ သုိ႔မဟုတ္ ပုိ႔စ္ေလးအျဖစ္ တင္လုိက္ရပါသည္။

ဤ ပို႕စ္ျဖင့္ ယေန႕ အလွဴရွင္ ဒကာ ဦးေက်ာ္ေဆြ+ဒကာမ ေဒၚသန္းသန္းေဌးႏွင့္ သမီး မယဥ္သူဇာေက်ာ္တုိ႔ (၅)ၾကိမ္ျမာက္ အလွဴကို ဂုဏ္ျပဳပါသည္။ ဒီေန႔အလွဴရွင္ အလွဴဒါနတုိ႔ကို ပတၱိဒါနျပဳပါသည္။ သာဓုေခၚေစေသာ္------။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၁၆-၇-၂၀၁၁

Read more »

၀ါဆိုသကၤန္း

စာမိတ္ဆက္
မနက္ဖန္ဆုိ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔၊ သဘက္ခါဆုိ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါကပ္ေတာ္မူၾကရေတာ့မည္။ ၀ါဆုိကာလဆုိေတာ့ ျမန္မာျပည္တစ္၀ွမ္းေရာ အျခားဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံေတြပါ ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ အလြန္ကိုပဲ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ေနပါသည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕က နာမည္ၾကီးတကၠသိုလ္ၾကီးတစ္ခုမွာ ပညာသင္ေနၾကေသာ စာေရးသူ၏ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားအျပား ေရာက္လာေနၾကပါျပီ။ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံျဖစ္သည့္အျပင္ ထုိျမိဳ႕မွာလဲ ျမန္မာမိသားစု အေျမာက္အျမား ရွိေနေတာ့ တစ္ပုိင္တစ္ႏုိင္ ဘာသာေရးပြဲေလးေတြ ရွိေနၾကသည္။ ထုိဘာသာေရးပြဲေတြအတြက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေဟာရေျပာရမည္ျဖစ္သည္။ ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္ေလးေတြလဲ တန္းစီေနတယ္တဲ့။ ၾကည့္စမ္း စာေရးသူတို႔ကို ၾကြားေနလုိက္တာ၊ ၾကြားႏုိင္တာေပါ့ ကုလားျပည္မွာ ေနတဲ့သူကို ၾကြားႏုိင္တာေပါ့။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက အရွင္ဘုရား ၀ါဆုိသကၤန္းႏွင့္ပတ္သက္တဲ့ ပုိ႔စ္ေလး တင္ပါဦးတဲ့။ ေဟာေရးေျပာေရးအတြက္ေတာ့ မဟုတ္ဘဲ ဗဟုသုတအျဖစ္ ပုိ႔စ္ေရးဖုိ႔ စိတ္ကူး၀င္မိသည္။ စာေရးသူလဲ စဥ္းစားလုိက္ဦးမည္၊ အဆင္ေျပရင္ ေရးျပီးတင္လိုက္ပါမည္ဟူ၍သာ ျပန္ၾကားလုိက္သည္။

အေၾကာင္းရွာၾကံ ေကာင္းမႈကံ
စာေရးသူတုိ႕ႏုိင္ငံမွာ လအလုိက္ အလွဴအတန္းေတြ၊ ဘာသာေရးပြဲေတြ၊ ကထိန္အခ်ိန္ ကထိန္သကၤန္း၊ ၀ါဆုိအခ်ိန္ ၀ါဆုိသကၤန္းစသည္ျမင့္ အလွဴအတန္းေတြကို နာမည္တပ္ျပီး နည္းမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ကုသုိလ္ျပဳေနၾကတာျဖင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ သဒၶါတရားပင္ျဖစ္သည္။ ‘‘နာနာအာရမၼဏံ အာရဗၻ မေစၦ ဒါနံ မလာဘိဘူ’’ ဟု ငယ္ငယ္က ရဖူးတဲ့ စာပုိဒ္ကေလးတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္၊ ဘယ္အထဲပါမွန္းလဲ မသိဘူး၊ ဆုိလုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ‘‘ေကာင္းမႈကုသုိလ္ဆုိတာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာၾကံျပီး’’ ျပဳတတ္ရတယ္တဲ့ ဟုဆိုသည္။ ေမြးေန႔ပြဲေရာက္ေတာ့ ေမြးေန႔အလွဴ၊ နာမည္ေပးအလွဴ၊ မဂၤလာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္အလွဴ၊ စာေမးပြဲေအာင္လုိ႔ အလွဴ စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းရွာၾကံျပီး ျပဳတတ္ရသည္။
ယခုအခ်ိန္မွာလဲ ၀ါဆုိလဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔အထိ ၀ါဆုိအလွဴအခ်ိန္အခါ ေရာက္ေနျပီျဖစ္၍ ၀ါဆုိအလွဴမ်ား ေနရာအႏွံ႕ျပား ျပဳလုပ္ေနၾကပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္အလွဴမ်ား က်င္းပၾကသည္။

၀ါဆုိသကၤန္းအလွဴ သမုိင္း
၀ါဆုိသကၤန္းကပ္ျခင္းဆုိတဲ့ အလွဴဒါနသည္ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမၾကီးေက်းဇူးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ထုိအလွဴကို လွဴသူတုိင္းက ၀ိသာခါ ေက်ာင္းအမၾကီးကို အားက် အမွတ္ရၾကပါလိမ့္မည္။ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမၾကီးသည္ ထုံစံအတုိင္း သူေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းထားေသာ ပုဗၺာရုံေက်ာင္းကို တစ္ေန႕ ႏွစ္ၾကိမ္အနဲဆုံး ေရာက္သည္။ ေက်ာင္းသြားရင္လဲ လက္ဗလာခ်ည္း သြားေလ့သြားထ မရွိ၊ မနက္ပုိင္းသြားရင္ မနက္အတြက္ ရဟန္းသာမေဏမ်ား ဘုန္းေပးႏုိင္တဲ့ အစားအစာမ်ား၊ ညေနပုိင္းသြားရင္လဲ ညေနပုိင္းအတြက္ အေဖ်ာ္ရည္မ်ား ယူေဆာင္သြားေလ့ရွိသည္။ စာထဲမွာေတာ့ ေက်ာင္းအမၾကီးလာရင္ ကုိရင္ငယ္ေလးေတြက ေက်ာင္းအမၾကီး လက္ထဲ ဘာပါလဲဆုိတာ ၾကည့္ၾကသတဲ့၊ ထုိအျဖစ္ကုိ သိေသာ အနာထပိဏ္၊ ၀ိသာခါတုိ႔သည္ ေက်ာင္းသြားတုိင္း လက္ဗလာ မသြားဟု ဆုိသည္။
ယခု အၾကိမ္ ၀ိသာခါေက်ာင္းသြားတဲ့ အခ်ိန္က ၀ါဆုိလျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဘုရားနဲ႔ေတြ႔ တရားစကားမ်ား နာယူျပီး ေနာက္ေန႔မနက္အတြက္ ဘုရားအမွဴးရွိသံဃာမ်ား အိမ္ကို ဆြမ္းစားၾကြဖုိ႔ ပင့္ဖိတ္ခဲ့တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ မုိးလင္းခ်ိန္ ကြ်န္းၾကီးေလးကြ်န္းလုံး မုိးအၾကီးအက်ယ္ ရြာသြန္းခ်ေလေတာ့သည္။ ဘုရားခြင့္ျပဳခ်က္အရ ရဟန္းေတာ္ေတြ သကၤန္း (ေရစႏုပ္)မပါဘဲ ေရခ်ိဳးေနခ်ိန္ ၀ိသာခါ၏ တပည့္မ တစ္ေယာက္ ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္၍ ေက်ာင္းကို ရဟန္းေတြလာပင့္ေတာ့ ရဟန္းတစ္ပါးမွ မေတြ႔ဘူး အ၀တ္မပါ တကၠဒြန္းေတြပဲ ေတြ႔ခဲ့တယ္ဆုိျပီး ျပန္လာ၊ ၀ိသာခါသည္ အသိလိမၼာရွိသူျဖစ္သည္ျဖစ္ရာကား မုိးရြာတုန္း အ၀တ္မပါဘဲ ေရခ်ိဳးေနၾကေသာ ရဟန္းေတြပဲျဖစ္မည္ဟု သိသျဖင့္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေက်ာင္းသုိ႔ သြားပင့္ခုိင္းျပန္၊ ထုိအခ်ိန္မွာေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား သကၤန္းမ်ားယူေဆာင္ျပီး မိမိတုိ႔ အသကအသက ေနရာမွာ သြားျပီး ေရခ်ိဳးျပီး စိုရႊဲေနေသာ ခႏၶာကို ေခ်ာက္ေသြ႕ေအာင္လုပ္ေနရာသည္။ ေက်ာင္းမွာ ဘယ္ရဟန္းကိုမွ မေတြ႕ရဘဲ ျပန္သြားျပန္သည္၊ ၀ိသာခါသည္ ဒီအျခင္းအရာကိုလည္း သိသည္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ေက်ာင္းသုိ႔ လြတ္ျပန္သည္၊ ထုိအခ်ိန္မွာေတာ့ ဆြမ္းစားၾကြခ်ိန္တန္ျပီးျဖစ္၍ ျမတ္စြာဘုရားက ရဟန္းေတာ္အားလုံးသကၤန္းမ်ား ျပင္ဆင္ျပီး စုရုံးခုိင္းသည္။ ဘုရားရွင္၏ တန္ခုိးျဖင့္ ၀ိသာခါအိမ္ေပါက္ေရာက္သြားသည့္အခါ ၀ိသာခါ အံ့ၾကရျပန္သည္၊ ေစာေစာေလးကမွ မုိးအၾကီးအက်ယ္ ရြာထားသျဖင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးသည္ ခါးေလာက္ ျမဳပ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေရေတြျဖင့္ လႊမ္းေနသည္၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟန္းသံဃာအားလုံး သကၤန္းမ်ား ေရမစုိသည့္ အျပင္ ေျခမ်က္စိေလးကိုေတာင္မွ ေရစုိထားတာ မေတြ႕ရ။

ဆု ၈မ်ိဳး
ဘုရားႏွင့္ရဟန္းသံဃာမ်ား ဆြမ္းကပ္ျပီး ေက်ာင္းအမၾကီးသည္ အရွင္ဘုရားအား တပည့္ေတာ္ ဆုလာဘ္ ၈ မ်ိဳး သနားခ်ီးေျမာက္ေတာ္မူပါဘုရားဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ အပ္စပ္ေသာဆုဆုိ ေတာင္းေစ ဟု ဘုရားခြင့္ျပဳေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ေအာက္ပါဆုိ ဆု ၈ မ်ိဳးကုိ ေတာင္းသည္။ ဘုရားလည္း ခြင့္ျပဳသည္။
(၁) အသက္ထက္ဆုံး ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ၀ါဆုိသကၤန္းလွဴခြင့္ျပဳရန္
(၂) ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္လာၾကေသာ အာဂႏၱဳ ဧည့္သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းဟင္းမ်ား လွဴခြင့္ျပဳရန္
(၃) ခရီးသြား ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းဟင္းမ်ား လွဴခြင့္ျပဳရန္
(၄) မနာမက်န္းျဖစ္ေနေသာ ရဟန္းကို ျပဳစုလုပ္ေကြ်းေနေသာ ပုဂၢိဳလ္အား ဆြမ္းဟင္းမ်ား လွဴခြင့္ျပဳရန္
(၅) မနာမက်န္းေသာ ရဟန္းအား ဆြမ္းဟင္းမ်ား လွဴရန္
(၆) မနာမက်န္းျဖစ္ေသာ ရဟန္းအား ေဆးပစၥည္းမ်ား လွဴရန္
(၇) အျမဲမျပတ္ ဆန္ျပဳတ္ (ယာဂု)ဆြမ္းလွဴရန္
(၈) ရဟန္းမ (ဘိကၡဳနီမ)တုိ႔အား ေရသႏုပ္လွဴရန္ တုိ႔ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ ဒီဆု ၈ မ်ိဳးကို သုံးသပ္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ၀ိသာခါ ေက်ာင္းအမၾကီးသည္ အလွဴဒါနျပဳဖုိ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာျခင္းပဲ ျဖစ္သည္။ သဒၶါတရားၾကီးသူတုိင္းသည္ ဤကဲ့သုိ႔ အေၾကာင္းရွာ ေကာင္းမႈျပဳေလ့ရွိသည္။

နံပါတ္ (၁) ၀ါဆုိသကၤန္းဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ၀ါတြင္းကာလမွာ မုိးမ်ားေတာ့ သကၤန္းကုန္လြယ္သည္၊ သကၤန္းခဏခဏ ေလွ်ာ္ျပန္ရင္လဲ သကၤန္းအေရာင္ေဖ်ာ့ျပီး ပ်က္စီးျမန္မည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ သကၤန္းကို ေရမစိုေအာင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ကိုယ္တုံးလုံး ေရခ်ိဳးၾကသည္။ ထုိအျခင္းအရာကို ဘာသာျခားမ်ားေသာ္၎ ရတနာသုံးပါးကို ၾကည္ညိဳသူမ်ားသည္၎ အၾကည္ညိဳပ်က္္မည္ကို စုိးသျဖင့္ ေနာင္ ကိုယ္တုံးလုံး ေရမခ်ိဳးဘဲ ေရသႏုပ္ ၀ႆိကသာဋိက မုိးေရခံသကၤန္းကိုအသုံးျပဳရန္ ရည္ရြယ္၍ လွဴျခင္းျဖစ္သည္။ ယေန႕ေခတ္သစ္ ၀ါဆုိသကၤန္းကေတာ့ မုိးေရခံသကၤန္းမဟုတ္၊ အစုံလုိက္ အစုံလုိက္လွဴၾကသည္။ ဘုရားရွင္ကလဲ သူ့တပည့္မ်ား သကၤန္းအတြက္ ေၾကာင္းၾကစိုက္စရာ မလုိရေအာင္ ခြင့္ျပဳလုိက္သည္။

နံပါတ္ (၂) မွာေတာ့ ဧည့္သည္ ရဟန္းေတာ္ေတြဆုိတာ လမ္းမကြ်မ္းက်င္ၾကဘူး၊ ဘယ္ေနရာ ဘယ္လုိသြားျပီး ဆြမ္းခံစားရမည္ဆုိတာလဲ မသိဘူး၊ ထုိဧည့္သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ား မပင္္ပန္းရေလေအာင္ ရည္ရြယ္၍ ဒီလွဴခြင့္ဆုကို ေတာင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ မွန္ပါသည္၊ စာေရးသူ ငယ္ငယ္က ရန္ကုန္ ခဏလာေနဖူးသည္၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးသည္ စာေရးသူတုိ႔ ေနသည့္ ေနရာႏွင့္မတူသည့္အတြက္ ေရာက္ခါစ ရဟန္းေတာ္မ်ား သာမေဏမ်ား ဆြမ္းေရးအတြက္ ခက္ခဲသည္၊ ဘယ္ေနရာ ဘယ္လုိသြားျပီး ဆြမ္းခံစားရမလဲဆုိတာ မသိ၊ ဆြမ္းခံအိမ္မ်ား တစ္အိမ္တက္ တစ္အိမ္ဆင္း လုိက္ဖိတ္ေနရသည္မွာလဲ အလြန္ရွက္စရာ။ ထုိကဲ့သုိ႕ စားေရးႏွင့္ပတ္သက္ျပီး စိတ္မပင္ပန္းေစရန္ ေရာက္ခါစႏွင့္ ဧည့္သည္ရဟန္းမ်ားအား သီးသန္႔လွဴသည့္ အလွဴမ်ိဳးကို အာဂႏၱဳကဘတ္ ဟု ေခၚသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ အလွဴမ်ိဳးကို လွဴႏုိင္ဖုိ႔ စဥ္းစားႏုိင္သူမွာလည္း အလွဴတစ္ခုျပဳလုပ္ရန္ အေၾကာင္းရွာေနေသာ သဒၶါတရားရွိသူတုိ႔သာ တတ္ႏုိင္ၾကသည္။

နံပါတ္ (၃) တြင္ ခရီးသြားရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ကိုယ္သြားမည့္ ေနရာကို ဆြမ္းစားခ်ိန္ အခ်ိန္မီ မေရာက္ႏုိင္ျဖစ္၍ ပင္ပန္းၾကလိမ့္မည္၊ ထုိအေရးကို ေမွ်ာ္၍လည္း ဂမိကဘတ္ ေခၚ ခရီးသည္ ရဟန္းမ်ားလွဴသည့္ သီးသန္႕အလွဴကိုလဲ ေတာင္းဆုိခဲ့သည္။

နံပါတ္ (၄) လူနာေစာင့္အတြက္ ဆြမ္းဟင္းအလွဴျဖစ္သည္၊ လူနာေစာင့္သည္ လူနာအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ေနရသျဖင့္ သူ၏စားခ်ိန္ေသာက္ခ်ိန္ အခ်ိန္မီ ဆြမ္းဟင္းမရလွ်င္ ပင္ပန္းမည့္အေရးကို ေတြး၍ ဂိလာႏုပ႒ကဘတ္ အလွဴကိုလည္း သီးသန္႔ေတာင္းသည္။

နံပါတ္ (၅) အလွဴတြင္မူ ဂိလာန လူနာသည္ သင့္ေတာ္ေသာ အစားအစာ မရလွ်င္ ေရာဂါပုိတုိးမည္၊ ပုိပင္ပန္းမည့္ အေရးကို ေမွ်ာ္ေတြး၍ ဂိလာန ရဟန္းမ်ားအား သီးသန္႔လွဴခြင့္ျပဳရန္ကိုလဲ ေတာင္းဆုိခဲ့သည္။ ထုိ နံပါတ္ (၄)ႏွင့္ (၅) ဆုမ်ိဳးကို သီတဂူအာယုဒါန ေဆးရုံက လက္ေတြ႕က်က် အားထုတ္ေနသည္။ ထုိဆုမ်ိဳးအားထုတ္လုိေသာ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမမ်ားကို သီတဂူက ၾကိဳဆုိေနပါသည္။

နံပါတ္ (၆) ဆုမွာကား လူနာအတြက္ ေဆးပစၥည္းအလွဴပဲ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ လုိအပ္ေသာ ေဆး၀ါး မရပါက ထုိလူနာ ရဟန္း ပင္ပန္းမည္၊ ေရာဂါ ပုိဆုိး၀ါးလာမည္၊ အထုိအျဖစ္ကို ေတြး၍ ဂိလာနေဘသဇၨအလွဴ ျဖစ္သည္၊ ယေန႔ေခတ္ သီတဂူအာယုဒါနေဆးရုံေတာ္တြင္ ၀ိသာခါ ေက်ာင္းအမၾကီး၏ နံပါတ္ (၆) ဆုကုိ အားက် ၾကည္ညိဳၾကသျဖင့္ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမကဲ့သုိ႕ေသာ ေဆးအလွဴရွင္မ်ားကို မ်ားစြာ ေတြ႕ရပါသည္။ ထုိ၀ိသာခါကဲ့သုိ႕ေသာ ေက်ာင္းအမမ်ားကို သီတဂူက ၾကိဳဆုိေနပါသည္။

နံပတ္ (၇) အလွဴမွာကား ဘုရားရွင္ကား ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ျခင္း အက်ိဳးမ်ားကို ေဟာထားသျဖင့္ ထုိဆန္ျပဳတ္သည္ က်န္းမာေရးအတြက္ အလြန္ေကာင္းသည္ျဖစ္ရကား ရဟန္းသံဃာမ်ား အျမဲမျပတ္ ယာဂု (ဆန္ျပဳတ္)ဆြမ္းလွဴခြင့္ ျပဳရန္လည္း ေတာင္းဆုိခဲ့သည္။ သီတဂူအာယုဒါနေဆးရုံတြင္ မနက္တုိင္း ဂိလာန လူနာမ်ားကို ဆန္ျပဳတ္ လွဴသည္။

ေနာက္ဆုံး နံပါတ္ (၈) ခုေျမာက္ ဆုမွာကား တစ္ေန႔ေတာ့ ဘိကၡဳနီမေတြ ျပည္တန္ဆာေတြနဲ႕ အတူ လူသူ မရွိတဲ့ အစိရ၀တီျမစ္မွာ အ၀တ္မပါဘဲ ေရးဆင္းခ်ိဳးၾကသည္၊ ျပည္တန္ဆာ အမ်ိဳးသမီးေတြက ထုိရဟန္းမမ်ားကို ေလွာင္ေၿပာင္္ၾကသည့္အတြက္ အရွက္ရၾကသည္၊ မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္ၾကသည္၊ အ၀တ္မပါဘဲ ေရခ်ိဳးျခင္းသည္ကား အမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ မသင့္ေတာ္ပါ၊ ထုိအေရးမ်ားကို သိေသာ ေက်ာင္းအမၾကီးသည္ ဘိကၡဳနီမမ်ားအတြက္ ေရသႏုပ္အလွဴကို ေတာင္းဆုိျခင္းျဖစသည္။

ဤဆု ၈ မ်ိဳးကို စဥ္းစားၾကည့္ေသာ္ ေက်ာင္းအမၾကီးသည္ အလွဴတစ္ခု ျပဳႏုိင္လုပ္ေရးအတြက္ ေထာင့္စုံကေန ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အခက္အခဲကို ရွာေဖြသည္၊ အထုိအခက္အခဲကို ျဖည့္စီးေပးသည္မွာလည္း ေက်ာင္အမေကာင္း တစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ရဟန္းသံဃာမ်ားကို ကိုယ့္သားရဟန္းမ်ားဟု သေဘာထားကာ ေမတၱာ ကရုဏာ ေရွ႕ရွဳေသာ ေတာင္းဆု ၈မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္အခါကစျပီး ၀ိသာခါေက်ာင္းအမ ေက်း၊ဇူးနဲ႕ ဒီကေန႔ေခတ္ ၀ါဆုိသကၤန္းအလွဴမ်ား ေနရာအႏွံ႕အျပားမွာ ေတြ႕ျမင္ေနၾကရသည္။

သကၤန္းလွဴရက်ိဳး
သကၤန္းလွဴရျခင္းေၾကာင့္ ေသခ်ာတဲ့ အက်ိဳးကေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား သကၤန္းအတြက္ မပူရ မပင္ပန္းရျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ရဟန္းအလုပ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လုပ္ႏုိင္သည္။ ထုိသကၤန္းက ထုိအသုံးျပဳေသာ ရဟန္းအား အရွက္ကိုလည္း ကာကြယ္မယ္၊ အခ်မ္း အပူ ေလ ေနစတဲ့ ရာသီဥတုဒဏ္ကိုလည္း ေဆာင့္ေရွာက္မည္၊ မွည့္, ျခင္, ယင္, ပုိးမႊားစေသာ အႏၱရာယ္မွလည္း ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္သျဖင့္ ရဟန္းအလုပ္ကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လုပ္ခြင့္ရမည္။ လွဴတဲ့သူမွာ တန္ျပန္အေနနဲ႕ ထုိအက်ိဳးမ်ားရရွိမည္။
သကၤန္းလွဴျခင္းေၾကာင့္ အသားေရလွပျခင္း၊ က်န္းမာျခင္း စတဲ့ကုသုိလ္၏ အက်ိဳးမ်ားအျပင္ အခ်ိန္အခါအေလ်ာက္ လွဴခြင့္ရသည့္အတြက္ ကာလဒါနျဖစ္သည္၊ ထုိအက်ိဳးကေတာ့ လုိတရ ပဲျဖစ္သည္။
အမ်ိဳသမီးမ်ား သကၤန္းလွဴျခင္းေၾကာင့္ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမၾကီးပုိင္ဆုိင္သည့္ စိန္ေရႊရတနာေပါင္းစုံ စီျခယ္ထားသည့္ ကုိးကုေဋတန္ မဟာလတာ ျမတ္တံဆာၾကီးကိုလဲ ပုိင္ဆုိင္ဦးမည္။ ေနာက္ဆုံး အာသေ၀ါကင္းကြာ ရဟႏၱာမၾကီးျဖစ္မည္။
အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္ေတာ့ ဧဟိဘိကၡဳနဲ႕ ရဟႏၱာ ျဖစ္ခြင့္ရမည္။ ဘုရားလက္ထက္က ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔ ယသအမ်ိဳးေကာင္းသားတုိ႔သည္ ေရွးက သကၤန္းပရိကၡရာလွဴဒါန္းခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဘုရားနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ သိမ္ေတြ ကမၼ၀ါေတြ ရြတ္ဖတ္ေပးစရာမလုိဘဲ သကၤန္းသပိတ္ ရွာစရာ မလုိဘဲ ဘုရားက ‘‘ဧဟိ ဘိကၡ’’ ငါ့ရွင္ ရဟန္း လာခဲ့ လုိ႔ ေခၚလုိက္ရုံနဲ႕ အလုိအေလ်ာက္ ၀ါေတာ္ ၆၀ ရ မေထရ္ၾကီးကဲ့ သပၸါယ္တင့္တယ္စြာ ဖူးေမွ်ာ္ရသည္။
ဘာဟိယဒါရုစိယ အမ်ိဳးသားသည္ ဘုရားနဲ႕ေတြ႕လုိ႕ တရားနားလုိက္ရျခင္းေၾကာင့္ ရဟႏၱာျဖစ္သြားပါလ်က္ သကၤန္းပရိကၡရာ မရွိလုိ႕ ရဟန္းမျဖစ္လုိက္ရ၊ ဘုရားကလဲ သူ႔ရဲ့အတိတ္က သကၤန္းလွဴခဲ့တဲ့ ဒါန မရွိခဲ့ေတာ့ ဧဟိ ဘိကၡဳ ေခၚခြင့္မရ၍ လမ္းမွာပဲ ႏြားမေခြ႕သတ္လုိ႕ ေသရသည္။ ရဟႏၱာျဖစ္လွ်င္ လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀နဲ႕ ရပ္တည္ခြင့္မရ၊ ရဟန္းျပဳရင္ ျပဳ မျပဳလွ်င္ေတာ့ ပရိနိဗၺာန္ျပဳရသည္။ ဘာဟိယဒါရုစိယ အမ်ိဳးသားကေတာ့ ေရွးက၀ဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ ထုိေနရာမွာပဲ ဘီလူးမ ဟန္ေဆာင္ေသာ ႏြားမေခြ႕အသတ္ခံရသည္။ သကၤန္းမလွဴခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ အလြယ္တကူ ရဟန္းျဖစ္ခြင့္မရလုိက္။

ဤသို႔အားျဖင့္ အလြယ္တကူ ရဟန္းျဖစ္ခြင့္ ရဟႏၱာျဖစ္ခြင့္မ်ား ရလုိပါလွ်င္ သကၤန္းလွဴၾကပါေလ---------။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၁၂-၇-၂၀၁၁

Read more »

ရဟန္းႏွင့္ဆုိင္ကယ္

စာမိတ္ဆက္
ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ အေမး+အေျဖကကၭ တစ္ခုကို စာေရးသူ၏ မွတ္စုအျဖစ္ မွတ္သားထားလုိက္ပါသည္။ ေမးသင့္ေမးထုိက္တဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္သလုိ သိသင့္သိထုိက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူေတြ႕ျမင္ေနရတာေတြကို ရင္ထဲ သိမ္းဆည္း မထားႏုိင္လုိ႔ ေမးလုိက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြဟာ မွတ္သင့္မွတ္ထုိက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေရးသူ၏ မွတ္စုအျဖစ္ မွတ္သားထားျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမးသူက မႏၱေလးက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႕ စာေရးသူတုိ႔ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးထားေလးေတြကို စုစည္းျပီး ပုိ႔စ္ အျဖစ္တင္လုိက္ရပါသည္။ အေျဖမ်ား မျပည့္စုံမလုံေလာက္ေသးပါက ျဖည့္ျပီး နားလည္ေပးေစလုိပါသည္။

အေမးမ်ား+အေျဖမ်ား
ဘုန္းဘုန္း ဆြမး္ဘုန္းေပးေနတာလားဘုရား။ ေမးေလွ်ာက္စရာေလးရိွလို႔ပါ။ ကားေမာင္း၊ ဆိုင္ကယ္စီးတာေကာ ဘယ္လို အာပတ္သင္႔လဲဘုရား။ ခ်ဲဂဏန္းေပး။ ေဗဒင္တြက္တာေကာ ဘယ္လို အာပတ္လဲဘုရား။ ရဟႏၱာလို႔ သမုတ္ထားၾကတဲ႔ ဘုန္းဘုန္းက က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ကိုရင္ၾကိးဘ၀ကို ေျပာင္းျပီး ညေနစာစားတယ္လို႔ မိန္႔တာကိုေကာ ဘယ္လိုျမင္ရမလဲဘုရား။ ဘုန္းဘုန္း အခ်ိန္ရရင္ တရားနာျပိး ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္ဘုရား။

သူ၏ ေမးခြန္းမ်ားစြာထဲက ေမးခြန္းအခ်ိဳ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမးခြန္းေတြက ယေန႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ျဖစ္တတ္သည့္ ေမးခြန္းျဖစ္သည္၊ အထူးသျဖင့္ စာေရးသူတုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ အေတြ႕မ်ားေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သူျမင္ေနက် ေတြ႕ေနက် ျဖစ္လုိ႔ပဲ ဒီလုိေမးခြန္းေတြကို ေမးတယ္လုိ႔ ယူဆရပါတယ္။ ထုိေမးခြန္းက ရဟန္းေတာ္မ်ား ကား ဆုိင္ကယ္ စက္ဘီးမ်ားကို ကိုယ္တုိင္ေမာင္း ကိုယ္တုိင္ စီးျခင္းကို ရည္ရြယ္ျပီး ေမးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ေမးခြန္းေတြကို တစ္ခုခ်င္းေျဖေပးလုိက္ပါတယ္။ ခ်က္တင္ကေန အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးရတဲ့ အေျဖမ်ားသည္၊ မျပည့္စုံေသးဘူးဟု ယုံၾကည္ထားျပီး ျဖစ္ပါသည္၊ သုိ႔ေသာ္ သူ အရိပ္အျမြက္ေလာက္ သိသြားရင္ကိုပဲ ၀မ္းသာစရာ ျဖစ္ပါသည္။

ကားေမာင္း၊ ဆိုင္ကယ္စီးျခင္း
(၁)အေမး
ကားေမာင္း၊ ဆိုင္ကယ္စီးတာေကာ ဘယ္လို အာပတ္သင္႔လဲဘုရား။

အေျဖ
ကားေမာင္း၊ ဆိုင္ကယ္စီးတာေကာ ဘယ္လို အာပတ္သင္႔လဲဘုရား ဆုိတာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး စေျဖရမွာေပါ့။ ဘုရားလက္ထက္က ကားတုိ႔ ဆုိင္ကယ္စတဲ့ ေခတ္မီ ယာဥ္ေတြ မေပၚေသးလုိ႔ သူနဲ႔ပတ္သက္ျပီး တိုက္ရုိက္ပညတ္ထားတဲ့ သိကၡာပုဒ္ေတြ မရွိေသးပါဘူး။ ေသခိယသိကၡာပုဒ္ေတြမွာေတာ့ ရဟန္း ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိရင္ သာမေဏပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လုိက္နာက်င့္သုံးရပါသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား ထုိသိကၡာပုဒ္မ်ားကို က်ဴးလြန္မိေသာ ဒုကၠဋ (ဒုကၠဋ္) အာပတ္သင့္သည္၊ ကုိရင္သာမေဏမ်ားကုိေတာ့ ဒဏ္ထုိက္ ဒဏ္သင့္သည္အတြက္ ဒဏ္ေပးခံရမည္။ ထုိေသခိယတြင္ အထူးသျဖင့္ ၀တ္ပုံ၊ သြားပုံလာပုံ ေနပုံ ထုိင္ပုံ၊ စားပုံေသာက္ပုံႏွင့္ ေဟာေျပာေရးႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ပညတ္ထားသည့္ ယဥ္ေက်းမႈအတြက္ အေကာင္းဆုံး သိကၡာပုဒ္မ်ားျဖစ္သည့္ လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြပါ လုိက္နာသင့္သည့္ က်င့္၀တ္မ်ားျဖစ္သည္။ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္မ်ားကလဲ ထုိက်င့္၀တ္ေတြကို သူတုိ႔ စည္းကမ္းဥပေဒအျဖစ္ ယူ၍ က်င့္သုံးေနက်သလို ဆစ္ခ္ ဘာသာ၀င္ေတြကလဲ သူတုိ႔ဘာသာတရား၏ က်င့္၀တ္မ်ားဟု သက္မွတ္ကာ က်င့္သုံးေနၾကသည္။

ဥပမာ- စားရင္း စကားေျပာျခင္း၊ ဟင္းရည္ကို တရႈးရဴး တရွဲရွဲျမည္ေအာင္ ေသာက္ျခင္း၊ ပလုပ္ပေလာင္းနဲ႕ စားျခင္း၊ သြားတဲ့အခါမွာလဲ ေခါင္းရမ္းသြားျခင္း၊ လက္ကို လႈပ္ခပ္ယမ္းသြားျခင္း စတဲ့ ကာယိေျႏၵကို ပ်က္ျပားေစသည့္ သြားပုံ လာပုံ ေနပုံထုိင္ပုံတုိ႔ကို မျပဳက်င့္ရဟု လူ႕ယဥ္ေက်းမ်ား ျဖစ္ေအာင္ ျပဳက်င့္သည့္ စည္းကမ္းမ်ား ျဖစ္သည္။

ရဟန္းေတာ္မ်ား ကိုရင္မ်ား ဆုိင္ကယ္စီးေသာ္ သုိ႔မဟုတ္ ကားစီးေသာ္ ေလးေထာင့္ခန္႔မွ်သာ ေရွ႕ကိုၾကည့္ရမည့္ စကၡဳေျႏၵအတြက္ စည္းကမ္း၊ လက္ရုံးလက္ေမာင္းတို႔ကို လႈပ္ခါရမ္း၍ မသြားရျခင္း စည္းကမ္း၊ ခႏၶာကိုယ္ကို ယိမ္းယုိင္၍ မသြားရျခင္းစေသာ စည္းကမ္းမ်ားကို ဘယ္ကဲ့သုိ႔ လုိက္နာႏုိင္ပါအံ့နည္း။ ဤကား သိကၡာပုဒ္မ်ားျဖင့္ ညွိျခင္းတည္း။

သိကၡာပုဒ္မဟုတ္ေသာ ကုိယ္က်င့္တရားပုိင္ဆုိင္ သုတၱန္မ်ားအရ- ‘‘အေညာ ေမ အာကေပၸါ ကရဏီေယာတိ ပဗၺဇၨိေတန အဘိဏွံ ေပစၥေ၀ကၡတဗၺံ’’ ဆုိလုိသည္မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားႏွင့္ တူညီေသာ အသြင္အျပင္ အမူအရာ အက်င့္ မရွိဟုပင္ျဖစ္သည္။
ဥပမာ-တစ္ခုေျပာျပရလွ်င္ စာေရးသူ အမရပူရျမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရုံမွာေနစဥ္က ေန႔လည္ ဆြမ္းစားခ်ိန္ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး သကၤန္းေတာ့ ရုံထားျပီး ဆုိင္ကယ္ေနာက္က ထုိင္လုိက္လာတာကို နာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ ကိုယ္တုိင္ျမင္လုိက္ရသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေက်ာင္းတုိက္ကေန ႏွင္ထုတ္ျပစ္လုိက္သည္။ ကိုယ္တုိင္ေမာင္းလာသည္မဟုတ္။ သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသိုလ္အတြင္းမွာလဲ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဆုိင္ကယ္ ကိုယ္တုိင္စီးျခင္း ေနာက္က ထုိင္လုိက္ျခင္းမ်ားကို လုံး၀ကန္႔ကြက္ထားသည္။

စာေရးသူတုိ႔လူငယ္မ်ားသည္ သင္းပုိင္ (ေအာက္ပုိင္းအ၀တ္) မ်ားကို လူ၀တ္ေၾကာင္ ပုဆုိးမ်ားကဲ့သုိ႔ ၾကာၾကာ၀တ္ခံေအာင္ လွည့္၀တ္လုိ႕ ရေအာင္ ကြင္းကြင္း၍ ၀တ္ေလ့ရွိသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ ကြင္းကြင္းသင္းပုိင္ ေအာက္ပုိင္းအ၀တ္ကို ထုိစာသင္တုိက္မွာ လုံး၀ခြင့္မျပဳ၊ လူ၀တ္ ပုဆုိးႏွင့္တူေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အံသကိုကိ ကုိယ္က်ပ္အကၤီ်ကိုလည္း လုံး၀ မ၀တ္ရပါ၊ လူ၀တ္အက်ီႏွင့္တူေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အေညာ ေမ အာကေပၸါ အရ လက္ခံက်င့္သုံးျခင္းျဖစ္သည္။

အလားတူ ဆုိင္ကယ္စီး စက္ဘီးကိုယ္တုိင္စီးျခင္း ကားကိုယ္တုိင္ေမာင္းျခင္းတုိ႔သည္ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားႏွင့္ အာကပၸ-အသြင္ျပင္ တူေနရကား လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ား ကဲ့ရဲ့ဖြယ္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေလာက၀ဇၨျဖစ္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကားကိုယ္တုိင္ ေမာင္းျခင္းသည္ ရဟန္း သာမေဏမ်ားအတြက္ လုံး၀မသင့္ေလ်ာ္ပါဟူ၍ ေျဖၾကားလုိက္ရပါသည္။

ခ်ဲဂဏန္းေပးျခင္းႏွင့္ ေဗဒင္ေဟာျခင္း

(၂) အေမး
ေနာက္ျပီး ခ်ဲဂဏန္းေပးျခင္း ေဗဒင္တြက္တာေကာ ဘယ္လို အာပတ္လဲဘုရား။

အေျဖ
ရဟန္းေတာ္မ်ား အလုပ္သည္ ဂႏၳဓုရ-စာေပ အသိပညာမ်ားကို ကိုယ္တုိင္လည္း သင္ယူျခင္း၊ တစ္ပါးသူတုိ႔အားလဲ သင္ျပေပးျခင္၊ ေဟာေျပာေပးျခင္း၊ သြန္သင္ လမ္းျပေပးျခင္းျဖင့္ အတၱဟိတ ပရဟိတ အလုပ္ႏွင့္ ၀ိပႆနာဓုရ- ေမတၱာပုိ႔ျခင္း ဘုရား တရား သံဃာ စသည့္ အႏုႆတိတရားမ်ားကို အာရုံျပဳျခင္းျဖင့္ သမထဘာ၀နာ၊ ရုပ္တရား နာမ္တရားတုိ႔အေပၚ အရွိတရားျမင္ေအာင္ ၾကည့္ျခင္းတည္းဟုေသာ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ျခင္းတည္းဟုေသာ ဓုရ ၂ပါးသာ ျဖစ္သည္။

ခ်ဲဂဏန္းေပးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳျခင္းကို အေလာင္းကစားဟု သက္မွတ္ထားသျဖင့္ အစုိးရသူတုိ႔၏ ဥပေဒႏွင့္မကင္း မလြတ္ရကား ေလာက၀ဇၨ-ေလာကအျပစ္အျပင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား မလုပ္သင့္မလုပ္ထုိက္ေသာ အမႈျဖစ္သည္။ ခ်ဲဂဏန္းေပး၍ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း ျပဳျခင္းသည္လည္း မိစၦာဇီ၀, အေနသန ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုအသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အတြက္ မစင္ၾကယ္။ ဒကာ ဒကာမေတြ၏ သဒၶါတရားကိုလည္း ဖ်က္ဆီးရာေရာက္သျဖင့္ သဒၶါေဒယ်၀ိနိပါတ ျဖစ္သည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားမဆုိထားဘိ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားပင္ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္ေသာ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ျမတ္ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားသည္ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ စသည့္ အကုသုိလ္တရားမ်ား ျငိမ္းေအာင္ အားထုတ္ရေသာ တရားျဖစ္သည္၊ ထုိ ကိေလသာပြားေစေသာ အလုပ္မ်ားသည္ ဘုရားတရားႏွင့္ ဆန္႕က်င္သည္။

ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ျမတ္ဗုဒၶက သိကၡာပုဒ္ စည္းကမ္းေတြ ပညတ္ရျခင္းသည္ လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြရဲ့ အျပစ္တင္ ေ၀ဖန္မႈမ်ားေၾကာင့္ ပညတ္ရတာ မ်ားပါသည္။ လူတုိ႔မၾကိဳက္ေသာ ကဲ့ရဲ့ အျပစ္တင္ထုိက္ေသာ ခ်ဲဂဏန္းေပးျခင္းကို ရဟန္းေတာ္မ်ား အတြက္ မအပ္စပ္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။ အနဲဆုံးေတာ့ ဒုကၠဋ္အာပတ္ေတာ့ သင့္ႏုိင္သည္။

အေလာင္းကစား လုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ရႏုိင္ ဆုိးက်ိဳးမ်ားကို သိဂၤိါလ အမ်ိဳးေကာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ျမတ္ဗုဒၶေဟာေျပာခဲ့သည္။
ထုိေလာင္းကစားရာ၀ယ္ (၁) ကိုယ္က ႏုိင္ခဲ့ေသာ္- ရန္မ်ားမည္။ (၂) ကိုယ္က ရႈံးခဲ့ေသာ္ ၀မ္းနဲ ပူေဆြးမည္။ (၃) လက္ေတြ႕ဘ၀ေတာ့ ကိုယ့္ရွိ ပစၥည္းကုန္မည္ (၄) အေလာင္းကစားသမားဟူ၍ အသိမွတ္ျပဳခံရသျဖင့္ လူမရုိေသ၊ ပြဲလမ္း သဘင္ ပရိတ္သတ္အလယ္ ကိုယ့္စကား လူ မေလးစား၊ အေလာင္းကစားသမား၏ စကား အရာမေရာက္ျဖစ္မည္။ (၅) မိတ္ေဆြ အေပါင္းသင္းမ်ားက အႏုိင္က်င့္မည္ (၆) အိမ္ေထာင္သည္အျဖစ္ အေရြးခံရသည္ ရွိေသာ္ ကစားသမား အေလာင္းကစားသမား (အကၡဓုတၱ) ျဖစ္သည့္အတြက္ မိန္းကေလးရွင္မ်ားက သူတုိ႔သမီးႏွင့္ မထုိက္တန္ဟု ဆုိကာ ျပင္းထန္စြာ ျငင္းပယ္ခံရမည္။

ေဗဒင္ေဟာေပးျခင္း
(၃) အေမး
ေဖဒင္ေဟာေပးျခင္းေကာ ဘယ္လို အာပတ္လဲဘုရား။

အေျဖ
ေဗဒင္တြက္ျခင္း ေဟာျခင္း အဂၤံ နိမိတၱံ ဥပၸါတံ သုပိနံ စသည္ျဖင့္ အဂၤါ လကၡဏာကို ၾကည့္၍ ေဟာျခင္း၊ မုိးၾကိဳးျပစ္ျခင္းစသည့္နိမိတ္ကို ၾကည့္၍ ခန္႔မွန္းေဟာျခင္း အိပ္မက္အေၾကာင္း ေဟာျခင္း၊ မဂ္လာေမာင္ႏွံမ်ားအတြက္ ရက္ေကာင္းရက္ျမတ္တုိ႔ကို ေဟာျခင္း စသည္တို႕သည္ မဂ္ဖုိ နိဗၺာန္ႏွင့္ ဖီလာ ဆန္႔က်င္ေနရကား တိရစၦာန၀ိဇၨာ တိရစၦာန္အတက္ဟုဆုိသည္။ ထုိအတက္ျဖင့္ ေဟာေျပာ၍ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳေသာ ရဟန္းကို မိစၦာဇီ၀-အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း ျပဳျခင္းေၾကာင့္ မစင္ၾကယ္ဟု ဆုိသည္။ ဘုရားရွင္၏ မဟာသီလတြင္ ထုိအတက္ပညာမ်ိဳးမွ လုံး၀ေရွာင္ၾကဥ္ေၾကာင္း ျပထားသည္။ ထုိအတက္ျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳေသာ သူသည္ အမ်ိဳးကို ဖ်က္ဆီးသူ သို႔မဟုတ္ ဒကာ ဒကာမမ်ား၏ သဒၶါတရားကို ဖ်က္ဆီးသူ (သဒၶါေဒယ်၀ိနိပါတ) ဟူ၍ ဆုိႏုိင္သည္။ သံဃာကို ယုံၾကည္တတ္ေသာ ဒကာဒကာမမ်ားကို ေဗဒင္ေဟာေပးျခင္းျဖင့္ ကိုယ့္ကို ၾကည္ညိဳေအာင္ ကိုယ့္ဘက္ပါေအာင္ လုပ္နည္းမ်ိဳးကို သဒၶါတရားဖ်က္ဆီးသူဟု ဆုိသည္။ ယေန႔ဒကာ ဒကာမေတြကလဲ ကဲကုိ ကဲလြန္းသည့္၊ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေဗဒင္ေမး၊ နတ္ေမး ယၾတာေခ်၊ ဘုန္းၾကီးနဲ႔ေတြ႕ တရားမေဟာခုိင္းဘဲ ေဗဒင္ပဲ ေဟာခုိင္းေနေတာ့တာပဲ၊ တရားေဟာသူထက္ ေဗဒင္ေဟာသူကိုပဲ ပုိၾကည္ညိဳေနေတာ့သည္၊ ထုိေဗဒင္ေဟာသူတုိ႔လုပ္ခုိင္းတာ အကုန္လုပ္၊ သဒၶါလြန္ကဲ ပညာနဲေသာ သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

ဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ယေန႔ေခတ္လုိ နာရီေတြ ျပကၡဒိန္ေတြ မေပၚေသးသည္ျဖစ္၍ ထုိ အခ်ိန္, ေန႔ရက္, လ, ႏွစ္တုိ႔ကို မွတ္သားဖုိ႔ နကၡတ္ၾကယ္တာရာတုိ႔ကို အသုံးျပဳသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ နကၡတ္ၾကယ္တာရာ အတက္ပညာမ်ားကိုေတာ့ သင္ေကာင္းသည္ ပုိ႔ခ်ေကာင္းသည္ဟု မွတ္သားသင့္သည္။

(၄) အေမး
ေနာက္ထပ္ ေမးခြန္းတစ္ခုကရွိေသးသည္။ ရဟႏၱာလို႔ သမုတ္ထားၾကတဲ႔ ဘုန္းဘုန္းက က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ကိုရင္ၾကိးဘ၀ကို ေျပာင္းျပီး ညေနစာစားတယ္လို႔ မိန္႔တာကိုေကာ ဘယ္လိုျမင္ရမလဲဘုရား။

အေျဖ
ရဟႏၱာက ကိုရင္ၾကီးဘ၀ မေျပာင္းပါဘူး ေျပာင္းလုိ႕လဲ မရပါဘူး၊ ဘယ္လို အေၾကာင္းေၾကာင္႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ရဟႏၱာမ်ားသည္ သူ႔အသက္သာ အေသခံမည္ သီလကိုေတာ့ ခ်ိဳးေဖာက္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ ရဟႏၱာက ညစာ စားခ်င္လုိ႔ နိမ့္က်တဲ့ ကုိရင္ဘ၀ကို ေျပာင္းျခင္းသည္ ရဟႏၱာ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ စာ ေရးသူ မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းတုိက္မွာ ေနစဥ္က ဆရာေတာ္ၾကီးလြန္ေတာ္မူျပီးသည္မွာ ၆ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္ထင္သည္၊ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ အရွိန္အ၀ါတုိ႔သည္ လြမ္းမုိးဆဲျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္က ထုိတုိက္တြင္း ဥယ်ာဥ္ေက်ာင္းမွ ေနသြားေသာ အရွင္ျမတ္တစ္ပါးသည္ မက်မ္းမမာ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ေရာဂါသည္ အစားအစာ ပ်က္လုိ႔မျဖစ္သျဖင့္ ဆရာ၀န္မ်ားက ညစာပါ စားခုိင္းသည္၊ နာယကဆရာေတာ္မ်ားကလဲ က်န္းမာေရးအရ စားခုိင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအရွင္ျမတ္က အသက္သာ အေသခံသြားခဲ့သည္၊ သီလကိုေတာ့ မဖ်က္ဆီးခဲ့။ ဤကဲ့သုိ႔ အလြန္၀ိနည္းေလးစား၍ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းေသာ သာမန္ ပုထုဇဥ္ ရဟန္းေတြ ရွိပါေသးသည္။ သာမန္ပုထုဇဥ္ေတာင္ ဤကဲ့သုိ႔ ၀ိနည္းကို ေလးစားေနပါလွ်င္ ရဟႏၱာဆုိရင္ေတာ့ ဆုိဖြယ္မရွိေခ်။

စာေရးသူ ထင္ပါသည္။ ရဟႏၱာဟု ဆုိျခင္းကား လူေတြကပဲ သဒၶါလြန္ကဲ ပညာမြဲျခင္းေၾကာင့္ အကဲပုိျခင္းပဲ ျဖစ္မည္၊ သို႔မဟုတ္ ထုိရဟႏၱာဟု ဆုိသူက လိမ္ညာ လွည့္ပတ္တာပဲ ျဖစ္မည္။ သာမန္ ရဟန္းသည္္ ကုိရင္ၾကီးဘ၀ကို ေျပာင္းျခင္းသည္ သုိ႔မဟုတ္ ရေသ့ဘ၀ကို ေျပာင္းျခင္းသည္ ပါရာဇိကက်လုိ႔ေသာ္၎၊ ရဟန္းသိကၡာမ်ားကို ေစာင့္ထိန္းႏိုင္စြမ္း သဒၶါအား ၀ီရိယအား မရွိေသာေၾကာင့္၎ ျဖစ္မည္။ လူ၀တ္ေၾကာင္ ဗုဒၶဘာသာအမ်ားစုက သဒၶါတရားသက္သက္ေၾကာင့္၎၊ စီးပြားေရးအတြက္ေသာေၾကာင့္၎ ထုိ ထူးထူးဆန္း ေဟာေျပာ က်င့္ၾကံေနသည္တုိ႔ကို ရဟႏၱာၾကီးမ်ားဟု အထင္ၾကီးကာ တရုံးရုံးနဲ႕ ဆည္းကပ္ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ ဘုန္းၾကီးေတြက ဘာမွမေျပာမေဟာ သူနည္းသူဟန္နဲ႕သူ ရဟန္းအလုပ္ လုပ္ေနေသာ္လည္း၊ ထုိအနီးအနားရွိ ေမ်ာက္ျပ ဆန္ေတာင္းတဲ့သူ အမ်ိဳးစားေတြက ရွဲဒုိးလုပ္စားၾကသည္၊ သူတုိ႔ဆရာဘုန္းၾကီး ရဟႏၱာေယာင္ေယာင္ စ်ာန္ရသည့္ေယာင္ေယာင္၊ ေလလြင့္ေျပာဆုိၾကသည္။

ဘုရားလက္ထက္ကထဲက ဇမၺဴက အစားအစာ မစားဘဲ ေလကိုသာ စားသည္၊ မအိပ္ဘဲ က်င့္သည္ဟု လူေတြကို အထင္ၾကီးေစသည္၊ တကယ္ေတာ့ လူသူတိတ္ခ်ိန္ ညအခါက်မွ မစင္ေတာသြားျပီး မစင္ေတြကို စားသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္ၾကီးကို ရဟႏၱာဟု အထင္ၾကီးျပီး ကိုးကြယ္ေနလုိက္ၾကတာ သဒၶါလြန္ကဲ ပညာနဲတဲ့သူေတြပဲ ျဖစ္သည္။ အက်ိဳးမရွိတဲ့ေနရာေတြမွာ အက်ိဳးဟုထင္ကာ ယုံၾကည္ေနၾကသည္၊ သူေတာ္ေကာင္း လူအၾကီးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ သဒၶါနဲျပီး ပညာလြန္ကဲေနျပန္ရင္လဲ ေကာက္က်စ္စင္းလဲဘက္သုိ႔ ေရာက္သြားျပီး လူမုိက္ပညာရွိၾကီးျဖစ္သြားႏုိင္သည္၊ သုိ႕ျဖစ္ပါ၍ သဒၶါကို ပညာနဲ႕ကြပ္၊ ပညာကို သဒၶါနဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္ျပီး သဒၶါပညာ ဟန္ခ်က္ညီမွသာလွ်င္ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ကုိရင္ဘ၀ျဖင့္ ရဟႏၱာျဖစ္သြားေသာ သာမေဏငယ္ေလးမ်ား ရွိေပမဲ့ သူတုိ႔တေတြအားလုံးက ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းအျဖစ္ကို တက္ဖုိ႔ပဲ ရွိသည္။ ထုိရဟႏၱာ ျဖစ္ေသာ ကိုရင္ေလးမ်ားသည္ ဒီေန႔မွ ရဟန္းျဖစ္ေသာ သူကို ရွိခုိးရသည္၊ အရုိအေသေပးရသည့္၊ ဤမွ်ေလာက္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းအျဖစ္ကို စြန္႔လြတ္ေသာ ရဟႏၱာဟူ၍ မရွိ။ ရဟန္းအျဖစ္သည္ အလြန္မြန္ျမတ္သည္။ လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀ျဖင့္ ရဟႏၱာျဖစ္ခဲ့ေသာ သူသည္ လမ္း ၂ သြယ္ပဲ ရွိသည္၊ ပရိနိဗၺာန္စံ (ေသ)ခ်င္ စံ ဒါမွ မဟုတ္ ရဟန္းျပဳရသည္။ ရဟႏၱာ၏ဂုဏ္ကို နိမ့္က်ေသာ လူ၀တ္ေၾကာင္ ဘ၀ျဖင့္ ထိန္းမထားႏုိင္။ ေသာတာပန္က ပုထုဇဥ္ဘ၀ကို ျပန္မဆင္းႏုိင္သလုိ အထက္ထက္ေသာ သကဒါဂါမ္ အနာဂါမ္ ရဟႏၱာမ်ားသည္ ေအာက္ေအာက္ေသာ သာမန္ သာမေဏ လူ၀တ္ေၾကာင္ အဆင့္မ်ားသုိ႔ ဆင္းသြားရုိးမရွိ။ သာမေဏမ်ား သီလသည္ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ား ေစာင့္ထိန္းေသာ ၅ ပါး ၈ ပါး ၉ ပါး ၁၀ပါးထက္ သိပ္မပုိလွပါ။


ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ။
သီတဂူစတား
၄-၇-၂၀၁၁

Read more »

ေစာမယေကာလိပ္ (Somaiya College) Ph.D ေက်ာင္းသားမ်ား

ေစာမယေကာလိပ္ (Somaiya College) Ph.D ေက်ာင္းသားမ်ား အတြက္ သိသင့္သည္ဟု ထင္၍ ဒီသတင္းပုိ႔စ္ကို တင္လုိက္ရပါသည္။

ယခုႏွစ္ပုိင္း ၂၀၁၀ ေနာက္ပုိင္း အိႏၵိယႏုိင္ငံရွိ တကၠသုိလ္ၾကီးေတြ အမ်ားစုမွာ စည္းမ်ဥ္းစမ္းကမ္းေတြ အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ Ph.D ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ အခက္အခဲနဲ႕ ၾကံဳေနရသည္။ ပူေနးတကၠသိုလ္မွာ စာေရးသူ အမ္ေအ M.A တန္း တက္စဥ္ကထဲက စဥ္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းအသစ္ေတြေၾကာင့္ Ph.D အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနသည္။ နဂုိကေတာ့ ပူေနးတကၠသိုလ္တစ္ခုပဲလုိ႕ ထင္လာခဲ့သည္၊ တကယ္ေတာ့ တကၠသိုလ္ၾကီးအားလုံးမွာပဲ ျဖစ္ေနဟန္တူသည္။ ၂၀၁၀ ေနာက္ပုိင္း တကၠသုိလ္ရဲ့ ေက်ာင္း၀င္ေၾကးေတြလဲ ျမင့္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ေစာမယေကာလိပ္ႏွင့္ Ph.D
ေစာမယေကာလိပ္တြင္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္အမ်ားစုသာ ဆန္းစခရစ္ (Sanskrit) ဌာနႏွင့္ ပါဠိ (Buddhist study) ဌာနႏွစ္ခုမွာပဲ Ph.Dအတြက္ စာတမ္းျပဳစုၾကသည္။ ဆန္စခရစ္ဌာနရဲ့ စည္းကမ္းအသစ္ တစ္ခုအေၾကာင္းကို ေစာမယေကာလိပ္တြင္ Ph.D အတြက္ စာတမ္းေရးလုိေသာ အရွင္ျမတ္မ်ားအတြက္ သတင္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္ တင္ျပလုိက္ပါသည္။
၂၀၁၀ ခုႏွစ္က Ph.D စာတမ္းအတြက္ စာေရးသူႏွင့္အတူ ထုိဌာနတြင္ ၀င္ခြင့္ေျဖဆုိခဲ့ၾကတဲ့သူေတြ အားလုံးေရာ၊ ၂၀၁၁မွ ေနာက္ပုိင္း Ph.D စာတမ္းေရးမည့္သူ အားလုံးအတြက္ ျဖစ္သည္။

၀င္ခြင့္ေျဖဆုိစရာမလုိသူမ်ား
၁။ M.Phil ျပီးသူ (မည္သည့္တကၠသုိလ္ကပဲျဖစ္ျဖစ္)
၂။ U.G.Cမွ က်င္းပေသာ NET/ SET Examination ေအာင္ျပီးသူ
၃။ Ph.D အတြက္ စာတမ္းျပဳစုလုိေသာ ႏုိင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသားမ်ား ႏွင့္
၄။ အိႏၵိယႏုိင္ငံသား အသက္ ၆၀ ျပည့္ျပီးသူ အားလုံးတုိ႕သည္ Entrance Examination (၀င္ခြင့္) စာေမးပြဲ ေျဖဆုိစရာ မလုိဟု စည္းမ်ဥ္းမွာ ေဖာ္ျပထားသည္။ နံပါတ္ (၃) အရ စာေရးသူတုိ႔အဖြဲ႔သည္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ား ျဖစ္သည္အတြက္ ၀င္ခြင့္ ေျဖဆုိစရာမလုိ။ ၂၀၁၀ ကေျဖဆုိခဲ့ေသာ ၀င္ခြင့္သည္လည္း တရားမ၀င္သလုိ ျဖစ္သြားသည္။

ထုိ၀င္ခြင့္အစား ႏုိင္ငံျခားေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၇၅ တန္ အိႏၵိယရူပီးေငြ (ယခုေပါက္ေစ်း တစ္ေဒၚလာ ၄၄.၃၄၀ ရူပီး ရွိသည္)၊ အိႏၵိယေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ရူပီး ၁၀၀၀ ေပးသြင္းရမည့္အျပင္ ႏုတ္ေျဖ သူတုိ႔ေခၚ Open-Defense ျပဳလုပ္ရမည္။ အျပင္ပ ဆရာမ်ားကို ေခၚယူျပီး ကိုယ့္ရဲ့ Synopsis ကိုပဲ ေမးမည္ျဖစ္သျဖင့္ ျပင္ဆင္ထားဖုိ႔လုိသည္။ 2010 July လက စာေရးသူႏွင့္အတူ ၀င္ခြင့္ေျဖခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသား အားလုံးႏွင့္ 75 ေဒၚလာတန္ ရူပီးမ်ားႏွင့္ ပတ္စပုိ႔ေကာ္ပီ၊ B.A, M.A ေအာင္လက္မွတ္, အမွတ္စာရင္း ေကာ္ပီႏွင့္ ပူးတြဲျပီး form မွာ ျဖည့္သင့္တာ ျဖည့္ျပီး ယခုႏွစ္ july 25 မတုိင္မီ ေစာမယေကာလိပ္ရွိ ဆန္စခရစ္ဌာနတြင္ တင္ရပါမည္။ August လ အစပုိင္းတြင္ ထုိ Open-Defense က်င္းပေပးမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ထုိရက္တြင္ ေစာမယေကာလိပ္ ဆန္စခရစ္ ဌာန ၂၀၁၀၊ ၂၀၁၁ Ph.D Candidates အားလုံး ေစာမယေကာလိပ္တြင္ ရွိေနရမည္ဟု ဒါရိုက္တာမွ ေမတၱာရပ္ခံခုိင္းပါသည္။ ေက်ာင္း၀င္ေၾကးမ်ား အနည္းငယ္ျမင့္တက္သြားသည္ကို ဒါရုိက္တာၾကီးကလဲ သူမတတ္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ တကၠသိုလ္၏ ဒီႏွစ္ထုတ္ျပန္ေသာ စည္းမ်ဥ္းအသစ္ဟု ဆုိပါသည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၈-၇-၂၀၁၁

Read more »

ရွားရွားပါးပါး အလွဴ (၃)

စာမိတ္ဆက္
ဒီအရင္တစ္ပတ္က ရွားရွားပါးပါးအလွဴ အပုိင္း (၂)ျဖင့္ ပုိ႔စ္ တစ္ခု ေရးျပီး အလွဴရွင္တစ္ဦးကို ဂုဏ္ျပဳ ေရးသားခဲ့သည္၊ ယခုတစ္ပတ္မွာလဲ ထုိအလွဴရွင္ မိသားစု ၄ ၾကိမ္ေျမာက္ ေရာက္လာျပန္သည္။ ဒီေန႔ ၄ ၾကိမ္ေျမာက္ ေရာက္လာျခင္းကား အေမျဖစ္သူ (၇) ႏွစ္ျပည့္အမွတ္ရ ပတၱိဒါန (Sharing merit) ကုသုိလ္ လာျပဳၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ဒီကေန႕အလွဴက ေစာမယေကာလိပ္ ဆန္းစခရစ္ဌာနႏွင့္ ပါဠိစာေပဌာနတုိ႔မွ Ph.D ေက်ာင္းသား ၁၆ ပါးတုိ႔အား ေန႔ဆြမ္းကပ္ျခင္း၊ အသီးအႏွံ အေဖ်ာ္ရည္မ်ားႏွင့္ ဆန္စသည့္ သံဃိက အလွဴ အျပင္ တစ္ပါးလ်င္ ရူပီး ၁၀၀၀ (၂ေသာင္းက်ပ္၀န္းက်င္) သြားတုိက္ေဆး ဆပ္ျပာ တစ္ဘက္ စသည္မ်ားျဖင့္ ပုဂၢလိအလွဴမ်ား လွဴသြားပါသည္။ Ph.D ေက်ာင္းသားမ်ား တစ္စုတစ္ေ၀းတည္းမွာ ကပ္ခြင့္ရသည့္ ထုိမိသားအတြက္ Great Opportunity ပင္ျဖစ္သည္။
ထိုမိသားအတြက္ Ph.D ေက်ာင္းသားမ်ားက ပရိတ္တရားေတာ္မ်ား ခ်ီးျမွင့္သည္။ စာေရးသူကေတာ့ သီလေပးႏွင့္ တရားေဟာ ေရစက္ခ် တာ၀န္ယူသည္။ ထုိေန႔ေဟာသည့္ စာေရးသူ၏ ၅ မိနစ္တရားကို စာေရးသူအတြက္ မွတ္စု က်န္သြားဖုိ႔ရန္အတြက္၎၊ အမ်ားအတြက္ ဗဟုသုတျဖစ္ေစရန္အတြက္၎ ပုိ႔စ္အျဖစ္ ေရးလုိက္ရျခင္းျဖင့္ ထိုမိသားစုအလွဴကို မွတ္မွတ္ရရ ရွိေစျပီး ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္ေသာ ဂုဏ္ျပဳ ပုိ႕စ္ ျဖစ္ပါသည္။

ျဖဴစင္ေၾကာင္း ေကာင္းမႈ (ပုညကိရိယာ)
ထုိေန႔က ပုညအေၾကာင္း ေဟာခဲ့သည္။ ပုညအေၾကာင္းဆုိေတာ့ စေလဦးုပုည ဟု ထင္ေကာင္း ထင္သြားပါလိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ ပုညကိရိယာ၀တၳဳမွ ပုည အေၾကာင္းကုိ ေဟာလုိက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိပုညကိရိယာ၀တၳဳ အေၾကာင္းကို ငယ္ငယ္ကထဲက ေတာင္ျမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ စာအုပ္မွ ဖတ္ဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ငယ္ငယ္က စာေမးပြဲအတြက္ က်က္ရမွတ္ရသည္၊ အခုအခါမွာေတာ့ ဘ၀အတြက္ အသုံးခ်ဖုိ႔ ဖတ္ရ မွတ္ရသည္အတြက္ အေျခအေနျခင္းက မတူညီခဲ့။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႕ နားမလည္သလုိ ဘ၀အတြက္ အသုံးခ်ရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့တာ အမွန္ပင္။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀အတြက္ အလြန္သုံး၀င္သည့္ စာေကာင္း ေပေကာင္းျဖစ္သည္။

ပုည
ပုညဟုသည္ ကုသုိလ္ ေကာင္းမႈဟု ျမန္မာမႈ ျပဳပါလိမ့္မည္။ အဂၤလိပ္လုိကေတာ့ merit ဟု ျပန္ဆုိသည္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ purifies and cleans the mind ပါပဲ။ စိတ္မွာ ကပ္ျငိေနေသာ ကိေလသာ အညစ္ေတြကို သန္႔စင္ျခင္း, စိတ္ကို ကိေလသာ အညစ္ေၾကးမွ ျဖဴစင္ေအာင္ ျပဳျခင္းသည္ ပုည (merit) မည္ပါသည္။ ပါပ သၼိ ံ ရမတိ မေနာ အရ စိတ္၏ သေဘာသည္ အကုသိုလ္ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးမ်ား ၀င္ေရာက္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသည္၊ အကုသိုလ္ဘက္သုိ႔ ညြတ္ေနသည္အတြက္ ညစ္ေထး လြယ္သည္။ လွပတဲ့ အာရုံတစ္ခုကို ျမင္လွ်င္ စိတ္သည္ တဏွာ ေလာဘ လုိခ်င္မက္ေမာမႈ (craving and attachment) ေတြ ျဖစ္လာမည္။ ထုိအာရုံကို မရမက က်ိဳးစားမည္ (အဘိဇၥ်ာ) ႏွင့္ မႏွစ္ျမိဳ႕သည့္ အာရုံကုိ ေတြ႕ျပန္ေတာ့ ေဒါသ ျဖစ္မည္။ ေမာဟကေတာ့ လူ၏ စိတ္ကို ထုိ ေလာဘ ေဒါသတုိ႔ထဲမွ ႏွစ္ျမဳတ္ေနေအာင္ စြဲထားမည္။ ဤနည္းအား စိတ္သည္ ညစ္လြယ္ စြန္းလြယ္သည္ ျဖစ္ရကား ထုိညစ္ စြန္းလာေသာ စိတ္ကို ျဖဴစင္ေအာင္ သန္႔စင္ႏုိင္တာကေတာ့ ပုည ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

ပုညကိရိယာ၀တၳဳ (၁၀)ပါး
ပုညကိရိယာ၀တၳဳ (၁၀)ပါး ကို Ten domains of meritorious actions ဟု ဘာသာျပန္ဆုိသည္။ ုစိတ္ကို ျဖဴစင္ေၾကာင္း ေကာင္းေသာ အမႈလုပ္ငန္း ၁၀ မ်ိဳးဟူ၍ ဆုိႏုိင္ပါသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ပါဠိေတာ္မွာ ပုညကိရိယ၀တၳဳသုတ္မွာ ဒါနမယ သီလမယ ဘာ၀နာမယ ဟူ၍ သုံးမ်ိဴးသာ ျပဆုိထားသည္။ ဣတိ၀ုတ္အ႒ကထာႏွင့္ အ႒သာလိနီ အ႒ကထာမ်ား၌ ထုိ ၃ မ်ိဳးမွာ ေနာက္ထက္ ၇ မ်ိဳးျဖာထြက္လာသည္။ ပုိ၍ နားလြယ္ လြယ္ေအာင္ အ႒ကထာဆရာမ်ားက ရွင္းျပျခင္းပဲ ျဖစ္သည္၊ ထုိ ၁၀ မ်ိဳးလုံးကို ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံ အားလုံးက လက္ခံက်င့္သုံးၾကသည္။
ထုိဆယ္ပါးကား (၁) ဒါန (၂) သီလ (၃) ဘာ၀နာ (၄) အပစာယန (၅) ေ၀ယ်ာ၀စၥ (၆) ပတၱိဒါန သုိ႔မဟုတ္ ပတၱိ အႏုပၸါဒန (၇) ပတၱာႏုေမာဒန သို႔မဟုတ္ အဗၻာႏုေမာဒန (၈) ဓမၼေဒသနာ (၉) ဓမၼႆ၀နာ (၁၀) ဒိ႒ိဇုကမၼ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

ထုိဆယ္မ်ိဳးတြင္ (၁) ဒါနႏွင့္ပတ္သက္ျပီး အလွဴရွင္ဂုဏ္ရည္၊ ရွားရွားပါးပါး အလွဴ အပုိင္း (၁) အပုိင္း (၂) ဟူ၍ တင္ျပျပီး ျဖစ္သည့္အတြက္ အထူးမျပေတာ့ေပ။ (၂) သီလႏွင့္မွတ္ဖြယ္မ်ားကို သီးသန္႔ေဖာ္ျပပါဦးမည္။ (၃)ဘာ၀နာ နည္းမ်ားကိုလည္း အခါခြင့္သင့္က ေဖာ္ျပပါမည္။
ဒါန-ေပးကမ္းျခင္း၊ စြန္႕လြတ္ျခင္းအမႈကို ျပဳျခင္းသည္ ေလာဘ မစၦရိယ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးကို ေဆးေၾကာ ျဖဴစင္ေအာင္ ျပဳႏုိင္လုိ႔ ပုည ဟုေခၚသည္။ သီလမႈကို ျပဳေနျခင္းက ေဒါသ အာဃာတ ဗ်ာပါဒစတဲ့ စိတ္ရုိင္း စိတ္ညစ္ေတြကို ျဖဴစင္ေအာင္လုပ္ေပးႏုိင္လုိ႔ ပုည ဟုေခၚသည္။ ဘာ၀နာကေတာ့ ေတြေ၀ ထုိင္းမႈိင္းး ေမာဟ အညစ္အေၾကးႏွင့္ ကိေလသာ အပူေတြကို ျငိမ္းသက္ႏုိင္လုိ႔ ပုညဟု ေခၚသည္။ ဤသုံးမ်ိဳးကား ဗုဒၶဘာသာအတြက္ အဓိက အလုပ္မ်ားျဖစ္သလုိ ဘာသာျခားမ်ားလည္း လုပ္ေနၾက အလုပ္ျဖစ္သည္။ အမည္မေပးတာပဲ ကြာျခားမည္။

အပစာယနကုသုိလ္
(၄) အပစာယန (reverence or giving respect to ohters) ဟူေသာ ေကာင္းမူမ်ိဳးကား ျမင္ေနက် ေတြ႕ေနက် လုပ္ေနက် ျဖစ္ေပမဲ့ အမွတ္တမဲ့နဲ႕ ေနၾကသည္အတြက္ အေလးထား လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္ေသာ ေကာင္းမႈ၍ကား မသိၾကေပ။ ထုိကုသိုလ္က မိမိရဲ့ မာနအညစ္အေၾကးကို ရုိက္ခ်ဳိးျခင္းျဖင့္ ျဖဴစင္ေစလုိ႔ ပုည ဟု ေခၚသည္။ ေလးစားထုိက္ေသာ ရဟန္းသံဃာ သို႔မဟုတ္ ဆရာသမား အသက္ သိကၡာၾကီးသူမ်ား ေရွ႕၌ အရုိအေသ ေပးျခင္း ေနရာေပးျခင္း၊ ကာယကံ ၀စီကံတုိ႔ျဖင့္ အရုိေသသမႈျပဳျခင္းသည္ အပစာယန ကုသုိလ္ဟု ေခၚသည္။ စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မည္သည့္ လူ၀တ္ေၾကာင္မဆုိ မည့္သည့္ ရာထူး အဆင့္အတန္းမဆုိ ဘုန္းၾကီး ရဟန္းသံဃာမ်ားေရွ႕၌ မိမိရဲ့ မာနကို ခြါခ်ကာ လက္အုပ္ခ်ီ ဒူးတုတ္ၾကရသည္။ ဒါကိုပဲ ဂါရ၀မဂၤလာ ဟူ၍ ဆုိသည္။

ေ၀ယ်ာေ၀စၥ ကိုသုိလ္
(၅) ေ၀ယ်ာေ၀စၥ (rendering sevice) ဟူေသာ ေ၀ါဟာရသည္ စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္သာမက ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံအားလုံးတြင္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသုံးျပဳေနေသာ မူပုိင္စကား ျဖစ္ေနသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေနရာအႏွံ႔အျပား ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေသာ ေရႊတိဂုံ မဟာျမတ္မုနိ ကဲ့သုိ႕ေသာ ဘုရား ေစတီ ပုထုိးမ်ားတြင္ ေ၀ယ်ာေ၀စၥ အသင္းအဖြဲ႕မ်ား ဟူ၍ ရွိသည္။ ဘုရား ဓမၼာရုံ ဘာသာေရး လူမႈေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အမႈကိစၥမ်ားကို လုပ္အားဒါနျပဳေသာ service-၀န္ေဆာင္မႈျပဳေနေသာ အဖြဲ႕မ်ားကို ေ၀ယ်ာေ၀စၥ အဖြဲ႕မ်ားဟူ၍ ေခၚၾကသည္။ ေ၀ယ်ာေ၀စၥ ကုသုိလ္သည္လည္း အပစာယန ကုသုိလ္ကဲ့ မာန ဟုေသာ ကိေလသာကို သန္႔စင္ေစပါသည္။ မာန ရွိေနေသာ သူသည္ ထုိ ေ၀ယ်ာေ၀စၥ ကုသုိလ္မ်ား ယူႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္၊ ထုိ႔ျပင္ ေ၀ယ်ာေ၀စၥကုသုိလ္သည္ မိမိ၏ ကရုဏာကို ထင္ရွားျပသ သျဖင့္ ကရုဏာ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေသာ ေဒါသ စတဲ့ အကုသုိလ္ကိုလဲ သန္႔စင္သျဖင့္ ပုည ဟုေခၚပါသည္။

ပတၱိဒါန (ပတၱိ အႏုပၸါဒန) ကုသုိလ္ ႏွင့္ ပတၱာႏုေမာဒန ကုသုိလ္
(၆) ပတၱိဒါန (၇) ပတၱာႏုေမာဒန ကိုသုိလ္ ၂ ပါးတုိ႔သည္ တစ္ခုႏွင့္ အဆက္စပ္ရွိသည္၊ ေပးသူႏွင့္ ယူသူ၍ ဆုိရမည္။ ပတၱိဒါန (sharing merit) ကုသုိလ္သည္ ကိုယ့္ရဲ့ေကာင္းေသာ အမူ႔မ်ားကို သူတပါးအား ေ၀ငွျခင္းျဖစ္သည္။ ဆုိလိုသည္မွာ ကိုယ့္အတၱၾကီးမႈ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈကို စြန္႔ခြါျခင္းႏွင့္ မိမိ၏ သူတပါးအေပၚထားရွိသည့္ ကရုဏာကို ျပလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပတၱိဒါနသည္လည္း ပုည ဟု ေခၚသည္။
ဒီကေန႔ ထုိမိသားစုသည္ ေစာမယေကာလိပ္ရွိ Ph.D ေက်ာင္းသား ၁၆ ပါးတုိ႕အား ဆြမ္းကပ္ အလွဴဒါနျပဳ၊ သီလေဆာက္တည္၊ တရားေတာ္နာယူျခင္း စတဲ့ ကုသုိလ္ေတြသည္ လြန္ခဲ့ ၇ ႏွစ္က ကြယ္ကြန္သြားေသာ အေမျဖစ္သူအတြက္ ရည္မွန္းျပီး ျပဳပါသည္၊ ျပဳသမွ်ေကာင္းမူမ်ားကို ထုိ အေမအတြက္ ေ၀ငွ (အမွ်ေ၀) sharing merit ျပဳလုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ထုိကဲ့သုိ႔ ကိုယ့္ကုသုိလ္ကို သူမ်ားအား မွ်ေ၀လုိက္ျခင္းေၾကာင့္ မိမိကုသုိလ္ ေရာ့သြားသလားဟု ဆုိေသာ္--- ‘‘ဖေယာင္းမီးကို ေနာက္တစ္ေယာက္က ဖေယာင္းတစ္တုိင္ျဖင့္ လာကူးယူေသာ္ နဂုိဖေယာင္းတုိင္ အလင္းအား ေလ်ာ့မသြားသည့္အျပင္ အလင္းအေရာင္ ပုိရလသည္၊ တစ္တုိင္အလင္းက ႏွစ္တုိင္းအလင္း၊ ႏွစ္တုိင္အလင္းက သုံးတုိင္းအလင္း စသည္ျဖင့္ ပုိ၍ပင္လင္းလာသလုိ ေကာင္းမႈပါရမီမ်ား တပါးသူအား ေပးေ၀လုိက္ရျခင္းသည္လည္ ပုိ၍ပုိ၍ပင္ တုိးလာမည္’’ဟု အ႒ကထာဆရာက ေျပာသည္။

ထုိ႔ျပင္ ထုိပတၱိဒါနႏွင့္ဆက္ျပီး မွတ္ဖြယ္တစ္ခုမွာဆက္ရ ပါဦးမည္။ ကိုယ္ျပဳသမွ်ေကာင္းမႈေတြကို ကုိယ္ရည္ရြယ္ထားတဲ့ သူအထံ ေရာက္ႏုိင္ပါသလား ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းသည္ ဘုရားလက္ထက္က ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ဇာဏုေႆာဏိ ပုဏၰားၾကီး ေလွ်ာက္ထားလုိ႔ ျမတ္ဗုဒၶက ထုိအေမးကို ေအာက္ပါအတုိင္း ေျဖထားသည္။
ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွ၍ ငရဲဘုံသို႔ေရာက္ခဲ့ေသာ္ သူ၏အကုသုိလ္ကံ ၾကီးမားျခင္းေၾကာင့္ ျပဳသမွ်ကုသုိလ္ အဖို႔မရႏုိင္သလုိ ထုိၾကြင္းက်န္ေသာ အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ တိရစၦာန္ဘုံဘ၀ ေရာက္ခဲ့ေသာ ထုိဘ၀မွ အစားအစာမ်ားႏွင့္ လုံေလာက္ရကား အမွ်အတမ္းေပးလုိက္သည့္ ကုသုိလ္မ်ား သူတုိ႔ ခံစားခြင့္မရၾက။

ပတၱာႏုေမာဒနကုသိုလ္
ကံေကာင္းေထာက္မ၍ သို႔မဟုတ္ လုံေလာက္တဲ့ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ကံေတြေၾကာင့္ နတ္ဘုံနတ္ဘ၀ႏွင့္ လူ႕ဘုံ လူ႕ဘ၀ကို ပိုင္ဆုိင္သူမ်ားသည္ သူတုိ႔ဘုံ သူတို႔ဘ၀မွာ အစားအစာ အ၀တ္အစား စသည္တုိ႔ျဖင့္ ျပည့္စုံရာကား ျပဳသမွ်ေသာ ေကာင္းမႈ၏ အဖုိ႔ကို သူတုိ႔တစ္ေတြ မခံစားရ။ သုိ႕ေသာ္လည္း သာဓု ေခၚလုိက္ရျခင္း ေၾကာင့္ ပတၱာႏုေမာဒန (rejoicing and appreciating of other’s merit) ကုသုိလ္ရသည္။ ပတၱာႏုေမာဒန သေဘာသည္ သူတစ္ပါးေပးေသာ ေကာင္းမႈ မေပးေသာ္လည္း သူတပါးျပဳသမွ် ေကာင္းမူေတြကို ၀မ္းသာေနျခင္းပဲျဖစ္သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ သူတပါး၏ ေကာင္းမႈႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈတုိ႔အေပၚ ၀မ္းသာေပးျခင္းက မိမိမွာ ဣႆာ ဆုိတဲ့ အကုသိုလ္ မရွိျခင္းကို ေဖာ္ျပသည္။
ေကာင္းမႈ႕ ကုသုိလ္အဖို႔ကို ရႏုိင္သည့္ ဘုံ ဘ၀သည္ အျမဲတမ္း ဆာေလာင္ ငတ္မြတ္ ေနရေသာ ျပိတၱာဘ၀ပဲ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမလွ၍ ျပိတၱာဘုံဘ၀ေရာက္ခဲ့ေသာ္ သူတုိ႔သည္ ေဆြးေတာ္ မ်ိဳးေတာ္တုိ႔ ျပဳသမွ်ေကာင္းမႈ အမွ်ေ၀မႈကို ေမွ်ာ္ေနၾကရသည္။

ဗိမၼိသာရမင္းၾကီး၏ ေဆြးေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ားသည္ သံဃာအတြက္ ရည္စူးမွန္းထားေသာ အစားအစာမ်ားကို စားမိျခင္း၊ အသုံးျပဳမိျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ျပိတၱာဘ၀ကို ရရွိေနၾကသည္။ မင္းၾကီးေကာင္းမႈ႔ ကို ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ တေန႔ေတာ့ ထုိျပိတၱာမ်ား၏ အရိပ္အေယာင္ျပမႈတုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္၏ လမ္းညႊန္မႈျဖင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ပင့္ဖိတ္ျပီး အလွဴဒါနျပဳကာ ပတၱိဒါနကုသုိလ္ ျပဳေပးလုိက္ျခင္းေၾကာင္း ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ ျပိတၱာ တစ္စုသည္ ထုိကုသုိလ္ကို သာဓုေခၚကာ ပတၱာႏုေမာဒန ကုသုိလ္ ယူလုိက္ရျခင္းေၾကာင့္ အစားအစာ အ၀တ္အစားတုိ႔ျဖင့္ ျပည္စုံသြားၾကသည္။
အကယ္၍ ကိုယ္ရည္မွန္းထားသည့္ ပုဂၢိဳလ္ ျပိတၱာဘ၀မွာ မရွိခဲ့ေသာ္ ေလာကမွာ ဘ၀သံသရာ က်င္လည္သေရြ႕ ေဆြးမ်ိဳးမေတာ္ဘူးသူဟူ၍ကား မရွိ။ ထုိေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္အတြက္ ျဖစ္သည္၊ အကယ္၍ ထိုေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ား မရွိခဲ့ေသာ ကိုယ္ျပဳသည့္ ေကာင္းမႈ အလကား အခ်ီးအႏွီးျဖစ္ေရာလားဆုိေတာ့ ဒီလုိလဲမဟုတ္ေပ၊ ကိုယ္ျပဳသည့္ကုသုိလ္ ကိုယ္ပဲ ရသည္။

ဓမၼေဒသနာကုသုိလ္
(၈) ဓမၼေဒသနာ (Expounding Dhamma) ကုသိုလ္ မ်ိဳးဟူသည္ တရားေဟာျခင္း၊ ေဆြးေႏြးျခင္၊ (ဓမၼသာကစၥ)၊ အသဥာဏ္ ဗဟုသုတ အေတြ႕အၾကံဳမ်ား ေ၀ငွမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဓမၼေဒသနာျဖင့္ ေမတၱာ ကရုဏာ တုိ႔ကိုျပဆုိသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္တရားေဟာဟု ဆုိရာ ကရုဏာျပထန္းေသာ မဟာၾကိယာဥာဏသမၸယုတ္စိတ္ကို ေကာက္ရသည္။ တရားေဟာသူ၏ သႏၱာန္မွာ လာဘသကၠာရ မငဲ့ဘဲ ေမတၱာ ကရုဏာ ေရွးရႈေဟာၾကရသည့္၊ အကုသုိလ္အညစ္မ်ားကို ျဖဴစင္ေစေသာ ကုသုိလ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပုညမည္သည္။ အလြန္းထူးျမတ္ေသာ ကုသုိလ္ျဖစ္သည္။

ဓမၼႆ၀နာကုသိုလ္
(၉) ဓမၼႆ၀နာ (Listening to Dhamma) ကုသိုလ္ဟူသည္ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ ေဟာစကား ေျပာစကားမ်ားကို နားယူျခင္း မွတ္သားျခင္း သင္ယူျခင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူေကာင္းတရားမ်ားကို နားယူမွ မဟုတ္ ထုိတရားမ်ား ပုိ႔ခ်ရာ အဘိဓမၼာသင္တန္း ၀ိသုဒၶိမဂ္သင္တန္းကဲ့သုိ႔ေသာ ဘာသာေရး ယဥ္ေက်းမႈသိပညာမ်ားကို ေလ့လာျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိတရားနာယူမွတ္သားသူ၏ သႏၱာန္၀ယ္ (က) မၾကားဖူးေသးေသာ အေၾကာင္းအရာေတြ ၾကားရျခင္း၊ (ခ) ၾကားဖူးျပီးေသာအေၾကာင္းအရားမ်ားကို ဥာဏ္ထဲမွာ ပုိျပီး ရွင္းလင္းျပတ္သားျခင္း၊ (ဂ) သုိ႔ေလာသုိ႔ေလာ အေတြးမ်ား သံသယမ်ား ရွင္းလင္းသြားျခင္း၊ (ဃ) ယုံၾကည္မႈ ေျဖာင့္မတ္ မွန္ကန္ျခင္း၊ (င) စိတ္ၾကလင္ျခင္း၊ တရားနားယူေနေသာ သူ၏ စိတ္အစဥ္သည္ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးမွ ကင္းစင္ျပီး ၾကည္လင္ေနရာကား စိတ္ကို ျဖဴစင္ေသာ ပုညမည္ပါသည္။

ဒိ႒ိဇုကမၼကုသိုလ္
(၁၀) ဒိ႒ိဇုကမၼကုသိုလ္ (straightening views and reflection) ဟူသည္ အယူမွန္ကန္ျခင္း၊ အျမင္မွန္ကန္ျခင္းဟုဆိုလုိသည္၊ ပုညကိရိယာ ၁၀ ပါးတြင္ အေရးအၾကီးဆုံးျဖစ္သည္။ ယုံၾကည္ခ်က္မွန္မွသာလွ်င္ ေရွးက ၉ပါးကို စနစ္တက် ျဖည့္က်င့္ႏုိင္မွာ ျဖစ္သည္။ ကံႏွင့္ကံ၏အက်ိဳး၊ ရတနားသုံးပါး စတာေတြကို မယုံၾကည္ေသာ သူအတြက္ ထုိ ပုညေခၚသည့္ အကုသုိလ္ အညစ္အေၾကးေတြကို စင္ၾကယ္ေစေသာ အမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္။

နိဂုံး
ထုိပုညကိရိယာ ၀တၳဳဆယ္မ်ိဳးကုိ ျဖည့္က်င့္ေနေသာ သူသည္ မိမိအတြက္ပါ မက တစ္ပါးသူအတြက္ပါ အက်ိဳးကိုေျဖစ္ေစသည္။ သူတပါးအတြက္ အက်ိဳးမ်ားပုံကား---
ဒါန- ေပးကမ္းျခင္ျဖင့္ လက္ခံသူကို အက်ိဳးျဖစ္ေစသည္။ သီလျဖင့္ မိမိ၀န္းက်င္ရွိ သတၱ၀ါအားလုံကို အက်ိဳးျဖစ္ေစသည္၊ ဘာ၀နာျဖင့္ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟတုိ႔ျဖင့္ လြမ္းမုိးခံ မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေသာ လူေတြကို အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစသည္။ အပစာယန-အရိုအေသေပးျခင္းျဖင့္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု၏ ညီညြတ္မႈကို ျဖစ္ေစသည္။ ေ၀ယ်ာေ၀စၥကုသုိလ္ျဖင့္ ေလာကလူသားေတြကို ပုိ၍ေကာင္းေအာင္ အကူအညီေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ပတၱိဒါန ကုသုိလ္ကား တပါးသူ၏ အက်ိဳးစီးပြားကို လုိလားေသာ ကရုဏာျဖင့္ အက်ိဳးကို ျဖစ္ေစသည္။ ပတၱာႏုေမာဒန ကုသုိလ္သည္ သူတပါး၏ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ၀မ္းသာေပးျခင္းေၾကာင့္ ေအးခ်မ္းျခင္းႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို ျဖစ္ေစသည္။ ဓမၼကို နာယူျခင္းႏွင့္ ေဟာေျပာပုိ႕ခ်ျခင္းတုိ႕သည္ ပစၥဳပၸန္ဘ၀အတြက္ ဘ၀ေနနည္းေကာင္းမ်ားႏွင့္ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အက်ိဳးမ်ားကို ျဖစ္ေစသည္။ အယူေျဖာင့္မတ္ျခင္းျဖင့္ တပါးသူမ်ားအား နည္းလမ္းမွန္ နည္းလမ္းေကာင္းမ်ား ေပးႏုိင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုၫကိရိယာ၀တၳဳ ၁၀ ပါးသည္ လူတုိင္း လုိက္နာသင့္ က်င့္သုံးသင့္ေသာ ဘ၀အတြက္ အေကာင္းဆုံး လမ္းညႊန္မ်ား ျဖစ္ပါေၾကာင္း တင္ျပလုိက္ရပါသတည္း။

ဤပုိ႔စ္ျဖင့္ ၂-၇-၂၀၁၁ ေန႔က ကုသုိလ္ရွင္-
ဒကာ ဦးေက်ာ္ေဆြ+ဒကာမ ေဒၚသန္းသန္းေဌး ႏွင့္ သမီး မယဥ္သူဇာေက်ာ္တုိ႔၏ ၄ ၾကိမ္ေျမာက္ ကုသုိလ္မ်ားကို မွတ္မွတ္ရရ ဂုဏ္ျပဳလုိက္ပါသည္။


ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၃-၇-၂၀၁၁

Read more »

ဆန္႔က်င္ဘက္တုိ႔၏ဆြဲငင္အား

စာမိတ္ဆက္
ရဟန္းနွင့္မိန္းမ အမည္ရွိ ပုိ႔စ္မွ စီးဆင္းလာေသာ ရဟန္းႏွင့္မိန္းမ အပုိင္း(၂) ပင္ျဖစ္သည္။ အပုိင္း (၁)တြင့္ ရဟန္းႏွင့္မိန္းမမ်ား၏ ျဖစ္တတ္ေသာ သေဘာတရားတုိ႕သည္ ဆန္႔က်င္ဘက္ သေဘာတုိ႔ လကၡဏာျဖစ္ေၾကာင္း သရုပ္ေပၚေစရန္ အပုိင္း (၂) ကို ဆက္ရပါသည္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မရြယ္ဘဲ ထုိပုိ႕စ္ေရးရင္း စိတ္ပါ (mood) ၀င္သြားတာနဲ႕ တဆက္တည္း ေရးျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဆြဲငင္အား
ဆန္႔က်င္ဘက္ သေဘာတရားေတြရဲ့ ဆြဲငင္အားပဲ ေျပာမလား ၀ိသဘာဂ အာရုံေတြရဲ့ ဆြဲငင္အား ေျပာမလား အဖုိႏွင့္ အမသတၱ၀ါေတြရဲ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ရဲ့ ဆြဲငင္အားပဲ ေျပာရမလား ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆြဲငင္အားဟာ ေလာကမွာ အၾကီးမားဆုံးပဲ ျဖစ္သည္။

ျမတ္ဗုဒၶကလည္း ထုိ၀ိသဘာဂ မတူညီေသာ ဆန္႔က်င္ေသာ အာရုံႏွစ္ခု၏ ဆြဲငင္အားကို ဤသုိ႔ျပထားပါသည္။ ေယာက္်ား (ဖုိသတၱ၀ါ) တစ္ေယာက္ စိတ္ကို ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ဆုံး အရာသည္ မိန္းမ (မသတၱ၀ါ)၏ အလွအပ, အသံ, အနံ႕အသက္, အေတြ႕အထိမ်ားျဖစ္သည္။ အလားတူ မိန္းမ (မသတၱ၀ါ)၏ စိတ္ကို ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ဆုံး အရာတုိ႔သည္ ေယာက်္ားတုိ႔၏ အလွအပ, အသံ, အနံ႕အသက္, အေတြ႕အထိမ်ားျဖစ္သည္။ ေလာကမွာ ထုိ႔ထက္ ဆြဲငင္အားေကာင္းေသာ အရာကို ငါ့ဘုရားရွင္၏ ဥာဏ္ျဖင့္ ရွာေသာ္လည္း မေတြ႕ႏုိင္ဟု ဘုရားေျပာထားသည္ကို စာေပမွာ ေတြ႕ရသည္။

တခါက ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ ပါလိတေထရ္ (စကၡဳပါလ) အတိတ္ဘ၀ကံဆိုးတစ္ခုေၾကာင့္ မ်က္မျမင္ဘ၀ေရာက္ခဲ့သည္၊ ဘုရားဖူးရန္ ဘုရားရွိရာသုိ႔ တူေလးျဖစ္သူ ကုိရင္ပါလိတႏွင့္ အတူ ေတာလမ္းခရီးက ျဖတ္ခဲ့သည္။ လမ္းခုလပ္မွာ ထင္ေခြသည့္ အမ်ိဳးသမီးေလး၏ သီခ်င္းသံၾကားလုိက္ရေသာ ကိုရင္ပါလိတ မေနႏုိင္ မထုိင္ႏုိင္ျဖစ္ကာ ဦးေလး၏ ေတာင္ေ၀ွးကို ခဏလြတ္ကာ အသံရွိရာသုိ႕သြားလုိက္သည္။ ကိုရင္ေလးလဲ ထုိထင္းေခြ အမ်ိဳးသမီးေလးနဲ႕ပဲ သီလပ်က္သြားပါေတာ့သည္။ ဦးေလးျဖစ္သူကလဲ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္တယ္ ကိုရင္ေလးေပ်ာက္သြားတာရယ္ သီခ်င္းအသံ ရပ္သြားတာရယ္ တျပိဳင္တည္းျဖစ္သြားတာကို ေထာက္ဆျပီး ဒီကိုရင္ေတာ့ သီလပ်က္ျပီေပါ့။ ထုိေနရာမွာ စာကျပဆုိထားေသးတယ္၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ အသံဆြဲငင္အားသည္ ေယာက္်ားမ်ား၏ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကို ဆုပ္ယူ ဖန္းစားႏုိင္သည္တဲ့။

မိသားစုတစ္စုတြင္ အေမက သားကို ပုိခ်စ္သလို အေဖက သမီးကို ပုိခ်င္တယ္။ သမီးက အေဖကို ပုိခ်စ္သလုိ သားက အေမကို ပုိခ်စ္တယ္။ ညီမ, အစ္မက အစ္ကို ေမာင္ေလးကို အစ္မ ညီမတုိ႔ထက္ ပုိခ်စ္သလုိ အစ္ကို ညီမ်ားကလဲ အစ္ကို ညီမ်ားထက္ ညီမေလး အစ္မတုိ႕ကို ပုိခ်စ္တယ္။ တကယ္ဆုိ တစ္မိတည္းက တစ္ဖေအတည္းက ေပါက္ဖြားလာတာခ်င္းအတူတူ ဘာ့အေၾကာင့္ အခ်စ္ေတြ မတူညီၾကသလဲ၊ စိတ္ပညာအရဆုိရင္ မတူညီတဲ့ ၀ိသဘာဂကို ပုိျပီး တြယ္တာၾကတယ္၊ သံေယာဇဥ္ရွိၾကတယ္။ ဒါဟာ မတူညီတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္တုိ႔၏ ဆြဲငင္အားပဲ ျဖစ္သည္။

အေမႏွင့္သားတုိ႔၏ ဆြဲငင္အား
အဂၤုတၱရနိကာယ္ မာတာပုတၱသုတ္မွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္၏ ဇာတ္လမ္းတစ္ခု ေဟာထားတာ ေတြ႕ရတယ္၊ သားျဖစ္သူက ရဟန္း၀တ္သြားတယ္၊ အေမျဖစ္သူကေတာ့ ဘိကၡဴနီမအျဖစ္ ၀င္ေရာက္သြားတယ္။ သားျဖစ္သူကလဲ အေမကို ခဏခဏ ေတြ႕ခ်င္သလုိ အေမျဖစ္သူကလဲ သူ႕သားေလးကို မၾကာမၾကာေတြ႕ခ်င္ေနတယ္။ သူတုိ႔စိတ္အတုိင္းပဲ ခဏခဏေတြ႕ၾကပါမ်ားေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အကြ်မ္း၀င္ အေရာ၀င္မႈေတြျဖစ္လာတယ္၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သားအမိစိတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ျငိကပ္တြယ္တာတဲ့စိတ္ကေန ရာဂစိတ္ေတြ ၀င္လာတယ္။ ရာဂစိတ္ေတြ ေသာင္းၾကမ္းလာတာနဲ႔အမွ် သိကၡာခ် လူ၀တ္လဲျပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္သည္ သားက်င့္ မယားအက်င့္ေတြအဆင့္ထိ ေရာက္သြားၾကတယ္။ ရာဂဘီလူးပူး၀င္လာေတာ့ သားက အေမလုိ႔ မျမင္ေတာ့ဘူး၊ အေမျဖစ္သူကလဲ သားအျဖစ္ မျမင္ေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘုရားက ေလာကမွာ ဆြဲငင္အား အေကာင္းဆုံးသည္ မတူညီေသာ ဆန္႔က်င္ေသာ အာရုံႏွစ္ခုတုိ႔ပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာထားသည္။

အဆိပ္ျပင္းေျမြ
အဆိပ္ျပင္း ေျမြအကိုက္ခံရေသာ သူ ေသမွာပဲ။ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ မိန္းမေတြဆုိတာ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ ေျမြပဲ။ သူတုိ႔၏ အျပံဳးေလးျမင္လုိက္ရင္ အကိုက္ခံရျပီ၊ အသံေလးကို ၾကားလုိက္ရုံနဲ႕ အဆိပ္တက္ျပီ။ သူတုိ႔ရဲ့အၾကည့္ အျပံဳးေတြေၾကာင့္ အဆိပ္သင့္ျပီး သတိလြတ္သြားတယ္၊ သမဏသညာဆုိတဲ့ ငါ ရဟန္းပါလားဆုိတဲ့ အသိစိတ္ သတိပါလြတ္သြားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မာတုဂါ- မသတၱ၀ါမ်ားသည္ ရဟန္းေတြ အတြက္ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ေျမြဟု ဘုရားကေျပာထားသည္။
ေတာင္ျမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ၾကီးက သူ၏ ကိုယ္တုိင္ေရး တစ္ဘ၀သံသရာစာအုပ္တြင္ သူစာသင္သား ရဟန္းငယ္ဘ၀က အေတြ႕အၾကံဳေလးကို ကဗ်ာေလးနဲ႔စပ္ဆုိထားတယ္။ ရဟန္းငယ္ဘ၀ စာအံေက်ာင္းသြားစဥ္လုိ႔ ထင္ပါသည္၊ အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ေယာက္ အနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတာကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ သူ၏ အေငြ႕ႏွင့္ပင္ ခႏၶာတစ္ခုလုံး ရွိန္းဖိန္းသြားသည္ဟု ဆုိသည္၊ ကဗ်ာ ေလးခ်ိဳး ေတးထပ္ ၀ါသနာေရာ ကြ်မ္းက်င္ႏိုင္ႏွင္းေသာ ဆရာေတာ္အေလာင္းလ်ာသည္ ခ်က္ခ်င္း ကဗ်ာစပ္လုိက္သည္။ ကဗ်ာကိုေတာ့ အစေလာက္ပဲ မွတ္မိေတာ့ သည္။ ‘‘ ၾကည့္ရုံ ျမင္ရုံ အဆိပ္တက္သမို႔ သိပ္ခက္သကြဲ႕ အမိတုိ႔ေရ’’ အစခ်ီေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ ထုိကဗ်ာထဲတြင္။
ဒ႒၀ိသေျမြ- ၾကည့္ရုံ ျမင္ရုံနဲ႕ အဆိပ္တက္သည့္ေျမြ၊ ဖု႒၀ိသေျမြ- ထိရုံနဲ႕ အဆိပ္တက္သည့္ ေျမြဟု ေရးထားသည္၊ ျပည့္အစုံကိုေတာ့ ထုိစာအုပ္တြင္ ဖတ္ၾကည့္ပါေလ။ အသားထိျခင္း ျမင္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ေလအရွိန္ေၾကာင့္ ကိုယ္ေငြ႕သည္ပင္ အစြမ္းသတၱိရွိေနရာကား ထိလုိက္တာနဲ႔ အဆိပ္သင့္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့ ဘုရားရွင္က အမ်ိဳးသမီးေတြကို အျပစ္ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ သာသနာ့၀န္ထမ္းရွင္ရဟန္းေတြဆုိတာ အမ်ိဳးသားမ်ား (ဖုိသတၱ၀ါ)မ်ားသာ အဓိကျဖစ္ေနသည္အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ကာကြယ္တဲ့ အေနနဲ႕ေသာ္၎ သူ႔သာသနာအတြက္ေသာ္၎ ၀ိသဘာဂျဖစ္ေသာ ဆန္႔က်င္ေသာ ဆြဲငင္အားျပင္းေသာ မသတၱ၀ါမ်ား၏ တပ္မက္ဖြယ္အာရုံေတြကို စက္ဆုတ္ဖြယ္အျဖစ္ ေၾကာက္ဖြယ္အျဖစ္ ရြံဖြယ္အျဖစ္ ေပၚလြင္ေအာင္ကို ေဟာထားျခင္းပဲ ျဖစ္သည္။ ပါဠိစာေပႏွင့္ အျခားမဃေဒ၀လကၤာကဲ့သို႕ေသာ စာေပေတြမွာ မ်ားစြာေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္၊ မိန္းမမ်ားသည္ ေကာက္ေကြးေသာ ျမစ္နဲ႕တူ၏၊ မိန္းမ်ားမွ ထြက္လာေသာ အန႔ံအသက္မ်ားသည္ ျမင္းအနံ႕ (ျမင္းေခြ်း) ရွိ၏ စသည္ျဖင့္ မ်ားစြာေတြ႕ရခဲ့ေသာ္ ဘုရားရွင္သည္ ဤကဲ့သို႔ သူ႕သာသနာေတာ္ကို အေလးထားပုံတုိ႔ကို ပုိ၍ ၾကည္ညိဳႏုိင္ၾကပါေလ။ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ိသဘာဂေၾကာင့္ ကိေလသာ မပြားရေလေအာင္ ေဟာထားျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို အျပစ္မေျပာလုိ၊ အျပစ္သမီးမ်ား ဂုဏ္ရည္မ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးသူရဲေကာင္းမ်ားလည္း ရွိသျဖင့္ ဧတဒဂ္ေပးကာ ခ်ီးေျမာက္ထားသည္လည္း ရွိသည္။

ဒီေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ရြံစရာေကာင္းေအာင္ ေဟာထားတာေတာင္ ဘာလုိ႔ ၾကိဳက္ၾကမွန္းကို မသိဘူး။ သူမ်ားက ထင္လိမ့္ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္နဲ႕ စာေရးသူေကာ မၾကိဳက္ဘူးလားလုိ႔ ေမးေကာင္းေမးပါလိမ့္မယ္။ အေျဖကေတာ့ မညာတမ္းေျပာရရင္ ၾကိဳက္မိမွာ အမွန္ပါပဲ။ အဆိပ္ျပင္းတာကိုး။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိေထြးေဂါတမီ အမ်ိဳးသမီးရဟန္းမ ျဖစ္ေရးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ေတာင္းဆုိခဲ့ေသာ္လည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ား သာသနာ၀င္လာလွ်င္ သာသနာအသက္တုိမယ္ဆုိတာ ျမင္လုိ႔ ျမတ္ဗုဒၶက သူ႕သာသနာမွာ အမ်ိဳးသမီးရဟန္းမေတြကို ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေက်းဇူးတရားေတြကို ေထာက္ဆျပီး ၀င္ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ရတယ္။

အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံရာ၀ယ္
ေနာက္ပုိင္း မလြဲသာ မေရွာင္သာ ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ အရွင္အာနႏၵာအား မိန္းမမ်ားႏွင့္ မည္သုိ႔ မည္ပုံ ဆက္ဆံရမည္ကို လမ္းညႊန္းထားသည္။ တခါက အရွင္အာနႏၵာက ဘုရားရွင္အား ေမးသည္၊ မိန္းမ်ားႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ဘယ္လုိ ျပဳက်င့္ရမလဲ? မၾကည့္နဲ႔ေပါ့ဟု ဘုရားကေျဖသည္၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္မျမင္ေအာင္ေနပါ။ အကယ္၍ မျဖစ္မေန ျမင္ေနရရင္ေကာ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ဘုရား? စကားမေျပာပါနဲ႕။ အကယ္၍ ေျပာဖုိ႔ၾကံဳလာရင္ေကာဘုရား? သတိထားရမွာေပါ့။ သတိထားဆုိတာက အေမအရြယ္ဆုိ အေမလုိ သေဘာထား၊ အေဒၚအရြယ္ဆို အေဒၚလုိ႔ သေဘာထားပါ။ အမအရြယ္ဆုိရင္ ကိုယ့္အစ္မကဲ့သုိ႔ စိတ္ထား၊ ကိုယ့္ႏွမအရြယ္ဆုိ ကိုယ့္ႏွမအရင္းလုိ စိတ္ထားျပီး ေျပာပါ။ ဒီေနရာမွာပဲ ဘုရားက အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ တစ္ေယာက္ခ်င္း ဆိတ္ကြယ္ရာမွာ စကားမေျပာျဖစ္ေအာင္ကို ေနဖုိ႔မွာထားသည္။ စကားေျပာျဖစ္လွ်င္ အဆိပ္ျပင္းေျမြအကိုက္ခံရပါလိမ့္မည္။

ခက္တာက ရဟန္းဆုိတာ အမ်ိဳးသမီးေတြကပဲ ဦးေဆာင္ျပီး ဆြမ္းေလာင္း ဟင္းေလာင္းႏွင့္ အလွဴအတန္းေတြမွာ သူတုိ႔က အဓိကျဖစ္ေနတာဆုိေတာ့ သူတုိ႔ႏွင့္ မေတြ႕ေအာင္ မျမင္ေအာင္ စကားမေျပာျပန္ရင္လဲ စားစရာ ရွားပါးသြားလိမ့္မည္။ တခါတရံ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကပဲ လူရန္ တရားနာရန္ သီလေဆာက္တည္ရန္ ရဟန္းေတာ္မ်ားဖူးျမင္ရန္ ေတာင္းဆုိလာပါလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မျဖစ္မေန ျမင္ရ ေတြ႔ရ ေျပာၾကရျပီးဆုိရင္ ညီအကို ေမာင္ႏွမစိတ္ေမြးျပီး သတိကပ္ထားဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

ဒီပုိ႔စ္ရည္ရြယ္ခ်က္
ဒီပု႔ိစ္၏ဆုိလုိသည္မွာ အပုိင္း (၁) မွာတုန္းက ေျပာထားသလုိ ေခတ္ကာလ အေလ်ာက္ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အင္တာနက္ကေနပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အျပင္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ားသတၱ၀ါ ျဖစ္ေသာ ရဟန္းငယ္မ်ားႏွင့္ မသတၱ၀ါတုိ႔ အေႏွာင္ဖြဲ႔စကားေလးေတြ ေျပာၾကျခင္းက အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ မတူညီေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္ ၂ ခုတုိ႔၏ ဆြဲငင္အားေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ဒါဆုိရင္ ေျမြအကိုက္ခံရျပီေပါ့။

ဆြဲငင္အားတုိ႔ မလြမ္းမုိးမိေအာင္
သုိ႔ေသာ္လည္း ရဟန္း (ဘိကၡဳ) ဆုိသူတုိ႔သည္ ထိုဆြဲငင္အားတုိ႔မွ လြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္း အားထုတ္ေနသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္အတြက္ ထုိဆြဲငင္အားတုိ႔ မလြမ္းမုိးမိေအာင္၊ အဆိပ္ျပင္းေျမြ မကိုက္မိေအာင္ ေရွာင္နည္းမ်ားကို ျမတ္ဗုဒၶက နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႕ ျပထားပါတယ္။

တခါက--သူေ႒းေလး ယသအမ်ိဳးသားမွာ ေဆာင္းရာသီ, ေႏြရာသီ, မုိးရာသီ ဟုေသာ ဥတုသုံးမ်ိဳးအတြက္ ထုိဥတုအသီးအသီးႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ နားေနေဆာင္ သုံးမ်ိဳး ဖန္တီးထားသည္၊ ထုိအေဆာင္ သုံးမ်ိဳးလုံးမွာလဲ ျမိဳနယ္အသီးသီးမွ အလွကေလးေတြ အလန္းကေလးေတြခ်ည္း ေပ်ာ္ပါးဖုိ႔ ေခၚထားသည္။ တေန႔ေတာ့ သူအိပ္ယာက ေစာေစာ ႏုိးလာေတာ့ေတာ့ သူျမင္လုိက္ရတဲ့ ျမင္းကြင္းက ‘‘အခ်ိဳ႕လန္းပါတယ္ဆုိတဲ့ မိန္းမလွေလးေတြေတြ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႕ အိပ္ေနပုံ၊ အခ်ိဳ႕ကေလးမေလးေတြကေတာ့ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ရုံမဟုတ္ တေခါေခါ တဂူးဂူး အသံအမ်ိဳးစုံနဲ႕ ေဟာက္ေတာင္ ေဟာက္ေနၾကေသးတယ္၊ အခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ တက်ီက်ီနဲ႕ သြားၾကိတ္အသံေတြ၊ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပါးစပ္က သြားရည္ေတြ ယုိစီးလုိ႔၊ အခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ ဆံပင္ေတြ စုတ္ဖြားျဖစ္ျပီး ရႈပ္ရွက္ခက္ေနသည့္ ဟန္အမ်ိဳးမ်ိဳး ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး’’တုိ႕ကို ျမင္လုိက္ရေတာ့ ‘‘ေအာ္--ၾကည့္စမ္း ဖီးလိမ္းျခယ္ထားေတာ့ လွတယ္ တပ္မက္ဖြယ္လုိ႔ ထင္ထားခဲ့ အလန္းေလးေတြက ၾကည့္စမ္း-- အခုေတာ့ စပ္ဆုတ္ရြံဖြယ္တုိ႔ျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ အသုဘၾကီးပါတကားးးးဟု ေတြးျပီး သူ႕စိတ္ထဲမွာ နဂုိတပ္မက္တဲ့ ေနတဲ့ ရာဂစိတ္ေတြ တဒဂၤ ကုန္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ရဟန္းျပဳသြားၾကတာပဲ။

ရဟန္းမ်ား၏ ယူနီေဖာင္း
ဘုရားရွင္က အဆိပ္ျပင္းေျမြ အကိုက္ခံရျခင္းမွ ကာကြယ္ဖုိ႔ သူ႔တပည့္ေတြကို ပုံစံတစ္မ်ိဳး လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားႏွင့္ မတူေအာင္ ဖန္တီးေပးထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သူတီထြင္ ဖန္တီးထားတဲ့ ယူနီေဖာင္းပုံစံက တပ္မက္စရာမရွိ အလွအပကင္းတဲ့ ပုံစံပါ။ ကာလာစုံ အေရာင္စုံေတြကို ပယ္ျပီး တစ္ေရာင္တည္း တစ္ေသြးတည္းေသာ အ၀တ္၊ ပုံစံမ်ိဳးစုံ မရွိ တစ္မ်ိဳးတည္းေသာ ပုံစံ၊ ညက္ေညာ ေျပျပစ္ေသာ အ၀တ္မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ လယ္ကြင္း လယ္ယာကဲ့သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းလုိက္ အကြက္လုိက္ေသာ ခ်ဳပ္ရိုးမ်ားျဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ အ၀တ္၊ ပုခုံးတစ္ဖတ္ေဖာ္ေသာ စတုိင္လ္၊ အလွ အပႏွင့္ တပ္မက္မႈကို ျဖစ္ေစေသာ အေမႊးအျမင္မွန္သမွ် ပယ္ျပီး လူမ်ားႏွင့္ မတူေသာ ပုံစံသစ္တစ္ခုကို ဖန္တီးေပးလုိက္ျခင္းဟာလဲ တပ္မက္စရာ မရွိေအာင္၊ အဆိပ္ျပင္းေျမြ အကိုက္မခံရေအာင္ ဖန္တီးေပးလုိက္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဆိပ္ျပင္းေျမြမွကာကြယ္ေသာ ယူနီေဖာင္းကို တန္ဖုိးရွိရွိ ၀တ္ရုံသင့္ပါေတာ့ သတည္းးးး။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၂၇-၆-၂၀၁၁

Read more »