သီတဂူစတား

သီတဂူစတား

31 August 2009

အႏွစ္ကိုးပါး (အပုိင္း-၉)



ဆရာေကာင္း နည္းေကာင္း ေတြ႕ဖို႔လိုတယ္
အဲဒီမွာ ဘုန္းႀကီး ခ်က္ခ်င္း စဥ္းစားမိတယ္။ ''ဒီဥေရာပတိုက္သား အေမရိကတိုက္သား လူေတြဟာ ဗုဒၶ ဘာသာကို ေလ့လာ လိုက္စားၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာကို သူတုိ႔အလြန္ စိတ္ဝင္စားေနၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာကို အလြန္စိတ္ဝင္စားလုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ က်င့္နည္းႀကံနည္းကို က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္မယ္လို႔ နည္းရွာၾကတဲ့ အခါမွာ ဒီလူေတြဟာ တကယ္ 'ေထရဝါဒသာသနာနည္း'ကို မရၾကပဲ တိဘက္ 'ဒလိုင္းလားမား'ထံမွာ တပည့္ခံၿပီးေတာ့ 'မဟာ ယာနနည္း'ေတြကို သူတုိ႔က်င့္မိေနၾကတယ္ဆိုတာကို အဲဒီမွာ ဘုန္းႀကီး သေဘာေပါက္သြားတယ္။
ဘုန္းႀကီးတို႔ပရိသတ္မ်ား သူတုိ႔တေတြမွာ ဆရာေကာင္းမရၾကဘူးေနာ္။ ခုနက ေျပာထားတဲ့အခ်က္ကို မေမ့လိုက္နဲ႔။
သမထကမၼ႒ာန္းကို စီးျဖန္းတဲ့အခါမွာ ပညတ္ကိုခ်ည္း တစ္ဘက္သတ္ ဖိ႐ႈသြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက စ်ာန္လမ္း ခ်ည္းသြားတယ္။ ဥာဏ္လမ္း မလာေတာ့ဘူး။ သမာဓိ အေတာ္ အတန္ရတဲ့အခါမွာ ႐ုပ္နာမ္သို႔ေျပာင္း႐ႈတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ဥာဏ္လမ္းကို တက္သြားတယ္။
သူတုိ႔ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္က စ်ာန္လမ္းကို ဦးတည ၿပီးေတာ့ ေကာင္းကင္ပ်ံဖုိ႔တုိ႔ ေျမႀကီးထဲငုပ္ဖို႔တို႔ မီးထဲလမ္း ေလွ်ာက္ဖုိ႔တုိ႔ ေရေပၚမွာ အိပ္ျပဖုိ႔တုိ႔ အဲဒါေတြစိတ္ဝင္စား ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔လုပ္ေနၾကတာ။
ဒီေတာ့ သူတုိ႔လူအုပ္ႀကီး ေဗာဓိပင္နားမွာ တရားထိုင္ၾကတယ္။ မနက္ ၈-နာရီေလာက္မွာ တစ္ႀကိမ္၊ ေန႔လည္ ၂-နာရီေလာက္မွာ တစ္ႀကိမ္၊ ည ၈-နာရီေလာက္ မွာ တစ္ႀကိမ္ တရားထိုင္ၾကပါတယ္။
သူတုိ႔နဲ႔ေရာၿပီးေတာ့ ဝင္ထိုင္ၾကည့္တယ္
မနက္ပိုင္းနဲ႔ ေန႔ခင္းပိုင္းထိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတုိ႔အနားမွာ ဘုန္းႀကီး အခ်ိန္ၾကာၾကာ မရွိဘူး။ ည ၈-နာရီထိုင္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးကလဲ ''ကိုင္းကြာ ငါ လဲပဲ တရားထိုင္မယ္''ဆိုၿပီး သူတုိ႔နဲ႔ေရာၿပီးေတာ့ ေဘးနားက အသားေလး ကပ္ထိုင္တယ္။
အတန္းလိုက္ အတန္းလိုက္ သူတုိ႔တေတြ ထိုင္ၾကတယ္။ ေရွ႕ဆံုးတန္းကို မွန္းၿပီးေတာ့ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ အဂၤလိပ္အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ ဂါဝန္သဏၭာန္ရွိတဲ့ တိဘက္သကၤန္း နီနီႀကီး ဝတ္ထားတဲ့ ခပ္ဝဝ တိဘက္ဘုန္းႀကီး တစ္ပါး၊ အေပၚ႐ံုၿခံဳထည္ႀကီးၿခံဳၿပီးေတာ့ သူက အလယ္ တည့္တည့္က ထိုင္တယ္။
သူ႔လက္ထဲမွာ ဂလိုင္ကေလး တစ္လံုးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဟာဒီျမန္မာျပည္က ဆိုင္းဝိုင္းေတြမွာ တီးတဲ့ သံခြၽင္ေလး တစ္ခုပါတယ္။ တိဘက္ဘုန္းႀကီးႀကီး ေရွ႕ဘက္မွာ အေမႊးတိုင္ေလးေတြ ထြန္းလို႔ သူ႔ေဘးနားမွာ ဝဲယာမွာဆိုလို႔ရွိရင္ တိဘက္ကိုယ္ေတာ္ ခပ္ငယ္ငယ္ ႏွစ္ပါး။
တိဘက္ကိုယ္ေတာ္ ခပ္ငယ္ငယ္ႏွစ္ပါးမွာ ႏွဲ တစ္ေယာက္ တစ္ေခ်ာင္းစီကိုင္ထား တာေတြ႕ရတယ္။ ႏွဲတစ္ လက္စီပါတယ္။ အစြန္းဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ယင္ လက္ဝဲဘက္အစြန္းမွာ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက ႏွဲႀကီး အႀကီးႀကီး တစ္ေခ်ာင္းပါတယ္။
လက္ယာဘက္အစြန္းလွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ လက္ယာဘက္အစြန္းက ကိုယ္ေတာ္ တစ္ပါးရဲ႕ လက္ထဲမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္က ေခတ္ေပၚတီးဝိုင္းေတြမွာ တီးတဲ့ ဘင္သဏၭာန္ရွိတဲ့ ဒိန္း ဒိန္းနဲ႔ထုတဲ့ အရာဝတၴဳႀကီး တစ္ခု သူ႔လက္ထဲမွာပါတယ္။
ေရွ႕ဆံုးက သူတုိ႔ထိုင္ၾကတယ္။ အလယ္ကေတာ့ ဆရာႀကီးေပါ့။ ေနာက္နားက သူ႔ေနရာနဲ႔သူ စီတန္းၿပီးေတာ့ ထိုင္ၾကတယ္။ အဲဒါ ေဗာဓိပင္ေအာက္မွာ။
ဗုဒၶကိုပူေဇာ္ၾကမလို႔ ထင္တယ္
ဘုရား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ဒီေဗာဓိပင္ ေအာက္မွာ သစၥာေလးပါးကို သိျမင္ၿပီးေတာ့ ဘုရားအျဖစ္သို႔ေရာက္၊ မာရ္ငါးပါးကို ေအာင္ျမင္ေတာ္မူတဲ့ ၁ဝ၃-ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လ လျပည့္ေက်ာ္ ၁-ရက္ေန႔သို႔ကူးတဲ့အခ်ိန္။
အဲဒီအခ်ိန္အခါတုန္းက ဒီေဗာဓိပင္ေအာက္မွာ မာရ္ငါးပါး ေအာင္ျမင္ေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားကို စၾကာဝဠာ တစ္ေသာင္းက နတ္ျဗဟၼာအေပါင္း နဂါးေတြေရာ၊ ဂဠဳန္ေတြေရာ၊ နတ္ေတြေရာ၊ ျဗဟၼာေတြေရာ၊ တူရိယာ ဂီတမ်ဳိးစံုနဲ႔ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို သီဆိုတီးမႈတ္ၿပီ ဘုရားကုိ ပူေဇာ္တယ္။
သိၾကားမင္းႀကီးကလဲ ခ႐ုသင္းႀကီးမႈတ္ၿပီးေတာ့ ဘုရားကို ပူေဇာ္တယ္။ ပၪၥသိခၤနတ္သားႀကီးကလဲ ေစာင္း နဲ႔ ပူေဇာ္တယ္။
ကာဠနဂါးမင္းႀကီးကလဲ သမီးေတြေခၚလာၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ ဂီတေတြနဲ႔ သီဆိုတီးမႈတ္ၿပီးေတာ့ သမီးေတြကို ကခိုင္းၿပီးေတာ့ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို ပူေဇာ္တယ္။
ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေဗာဓိပင္နဲ႔ ေရႊပလႅင္၊ မာရ္ ငါးပါးေအာင္တုန္းက နတ္ေတြ ျဗဟၼာေတြ နဂါးေတြ ဂဠဳန္ေတြက တူရိယာဂီတေတြနဲ႔ ပူေဇာ္တယ္လို႔ ၾကားဖူး တယ္။ အခုေတာ့ ဘုန္းႀကီးေတြက ဘုရားကို ႏွဲနဲ႔ မႈတ္ၿပီး ေတာ့ ပူေဇာ္ၾကေတာ့မယ္လုိ႔ စိတ္ထဲမွာ အေတြး ေပါက္လာတယ္။
သူတို႔ တရားနာပံု၊ တရားထိုင္ပံု
ေတာ္ေတာ္လဲၾကာေရာ အလယ္တည့္တည့္က ထိုင္တဲ့ကိုယ္ေတာ္ႀကီးက လက္ထဲကဂလိုင္ကို ျဖည္းျဖည္း ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသံေလး ခပ္နိမ့္နိမ့္နဲ႔ သူလႈပ္ပါတယ္။ ေနာက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ တအားျပင္းၿပီးေတာ့ အသံ ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႔ အသံဆူညံသြားေအာင္ လႈပ္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီလို ဂလိုင္လႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ပရိသတ္ အားလံုးဟာ လက္အုပ္ခ်ီၿပီးေတာ့ ေနၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေတာ့ ျဖဳတ္ခနဲဂလိုင္သံကို ရပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ရပ္ပစ္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ ေရွ႕တည့္တည့္ နားမွာထိုင္ေနတဲ့ သီလရွင္ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။
အဲဒီသီလရွင္က အဂၤလိပ္အမ်ဳိးသမီး၊ တိဘက္ နည္းနဲ႔ သီလရွင္ဝတ္ထားတာ။ သူကလဲပဲ သူကေရွ႕ ကေန ေပထုပ္ကေလးဖြင့္ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းစေပးတယ္။
နည္းနည္းေလး စေပးလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့မွ ေဘးဝဲယာအစြန္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ႏွဲကိုင္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ကေနၿပီးေတာ့ သံမွန္ေလး ေပါ့ေလ။ ႏွဲေတာ့မမႈတ္ ေသးဘူး။ ကဗ်ာေလးေတြ မႏၲာန္ေလးေတြကို တုိးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ရြတ္ေပးတယ္။ ေရွ႕က စေပးတယ္။ ခုနေဘးက ကိုယ္ေတာ္ ေတြကရြတ္တယ္။ ေနာက္ ပရိသတ္အကုန္လံုးဟာ သံၿပိဳင္ တစ္ညီတစ္ၫြတ္တည္း လိုက္ၿပီးေတာ့ ဆိုၾကတယ္။
ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို ပူေဇာ္ေနၾကတာပဲလို႔ ထင္တယ္။ ဘာမွေတာ့ ဘုန္းႀကီး နားမလည္ဘူး။ သူတုိ႔ရြတ္ ေနရလို႔ အသံညီလာၿပီဆုိေတာ့မွ အသံကို ေတာ္ေတာ္ ျမႇင့္ ၿပီး ေတာ့ သံၿပိဳင္သူတုိ႔ရြတ္ၾကတယ္။
အသံျမႇင့္ၿပီးေတာ့ ရြတ္လုိ႔ အားေကာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အလယ္ေကာင္က ဆရာႀကီးကေနၿပီး လက္ထဲက သံခြၽန္ေလး ကိုင္ၿပီးေတာ့ ''ခြၽင္''ဆို တစ္ခ်က္ ေခါက္ေပး လိုက္တယ္။ အဲဒီလို တစ္ခ်က္ေခါက္ ေပးလိုက္ေရာ ကိုယ္ ေတာ္ေတြ အကုန္လံုး အသံေတြ တိတ္သြားၾကတယ္။
အသံေတြ တိတ္သြားေတာ့ အဲဒီသံခြၽင္ကိုင္တဲ့ ဂလိုင္ကိုင္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးက တုိးတိုးတိုးတိုးနဲ႔ သူက တရားေဟာတယ္။ သူ တရားေဟာတာကို ေနာက္က အားလံုး စိတ္စိုက္ၿပီးေတာ့ လက္အုပ္ခ်ီထားၾက။ ဘယ္ဘက္ လက္ေပၚမွာ ညာဘက္လက္ကေလး ထပ္ၿပီးေတာ့ မ်က္စိ မွိတ္ထိုင္ တရားနာၾကတယ္။
တရားနာၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ဂလိုင္ေလးကိုတစ္ခါ ျဖည္းျဖည္း ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူလႈပ္ျပန္ေရာ၊ အသံဟာျမင့္ ျမင့္ၿပီးေတာ့ တက္လာေရာ၊ ေနာက္ဆုံးတအားျမႇင့္ၿပီးတဲ့ အခါက်ေတာ့မွ ျဖဳတ္ကနဲဆို အသံ ရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ မႏၲာန္ေတြ ႐ြတ္ၾကျပန္ေရာ။
အဲဒီလို သံုးႀကိမ္သံုးခါ ရြတ္လိုက္၊ ဘုရားရွိခိုးလိုက္၊ တရားေဟာလိုက္၊ ရြတ္လိုက္၊ ဘုရားရွိခိုးလိုက္၊ တရား ေဟာလိုက္နဲ႔ သံုးႀကိမ္ေလာက္လုပ္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့မွ ၿငိမ္ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔တေတြ တရားထိုင္ေနၾကတယ္။
အပုိင္ (၁၀)ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

29 August 2009

ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ အေတြးအေခၚလြတ္လပ္မႈ


ျမတ္ဗုဒၶေဒသနာေတာ္အရ ဝိစိကိစၦာဟူေသာယံုမွား ျခင္းသည္ ရွင္းလင္းေသာအသိ(သစၥာအသိ)၏ ႀကီးမားေသာ အတားအဆီးတစ္ခုျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ စိတ္ဓာတ္ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေရးသာမက မည္သည့္ဖြံ႕ ၿဖိဳး တိုးတက္ေရး မ်ိဳးကိုမဆို ဝိစိကိစၦာတရားသည္ ႀကီးမားေသာအေႏွာက္အယွက္ အတား အဆီးတစ္ခုျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္- ဝိစိကိစၦာဟူေသာ ယံုမွားမႈသည္ တကယ္ စင္စစ္ ႀကီးမားေသာအျပစ္ႀကီး Sin-တစ္ခုေတာ့မဟုတ္ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဗုဒၶဘာသာတြင္ အျခားေသာဘာ သာမ်ားမွာကဲ့သို႔ အခိုင္အမာ ကတိျပဳ ယံုၾကည္ျခင္းမ်ိဳးမရွိေပ။ အျခားဘာသာမ်ား၌ သက္ဆိုင္ရာဘုရားသခင္တို႔ကို မယံုၾကည္လွ်င္ (သို႔) ယံုမွားျခင္းျဖစ္လွ်င္ ႀကီးေလးေသာ ျပစ္ဒဏ္ထိုက္သည္။ ထိုအျပစ္မ်ိဳးကိုSin- ဟုေခၚၾကသည္။
ဗုဒၶဘာသာ၌ ဗုဒၶကိုယံုမွား႐ံုမွ် မယံုၾကည္႐ံုမွ်ျဖင့္ ထိုယံုမွားသူ မယံုၾကည္သူတို႔မွာ ႀကီးေလးေသာျပစ္ဒဏ္ထိုက္ သည္ဟူ၍ ဆို႐ိုးမရွိေခ်။ မေကာင္းမႈအားလံုးတို႔၏ ေရေသာက္ျမစ္သည္ ဝိစိကိစၦာမဟုတ္။ အဝိဇၨာ (မသိျခင္း) ႏွင့္ တဏွာ (အလုိရမက္ႀကီးျခင္း)တို႔ ျဖစ္ကုန္၏။ ေတြေဝျခင္း ယံုမွားျခင္း တုန္လႈပ္ျခင္း ဆံုးျဖတ္ႏိုင္မႈ ခက္ခဲျခင္းေတြ ရွိေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ထိုသူ႔ဘဝမွာ တိုးတက္မႈ မျဖစ္ႏိုင္ဟူေသာ အခ်က္ကို ျငင္းႏိုင္ဖြယ္မရွိေခ်။
အရွိတရား အမွန္တရားကို ရွင္းလင္းစြာ မသိၾကေသးသမွ်ကာလပတ္လံုး ထိုသူတို႔၏သႏၱာန္မွာ သံသယ ကိန္းေအာင္းေနေသးလို႔-ဟူေသာ အခ်က္သည္လည္း ျငင္း ႏိုင္ဖြယ္ရာမရွိေခ်။ ဘဝ၏ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ တိုးတက္ဖို႔ရန္အလို႔ငွါ ထိုဝိစိကိစၦာတရားကို အႀကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ရမည္ဟူသည့္အခ်က္မွာ အမွန္တကယ္လိုအပ္ သည့္ လိုအပ္ခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုဝိစိကိစၦာကို အႀကြင္းမဲ့ ပယ္ပစ္မည္ဆိုလွ်င္ ထိုသူသည္ အရွိႏွင့္အမွန္ကို အတိအက် ရွင္းလင္းသိျမင္ရမည္ျဖစ္သည္။
လူတစ္ေယာက္ကို "သင္သည္ ဤအခ်က္၌ မယံုမွား သင့္၊ ဤအခ်က္၌ ယံုၾကည္ရမည္"ဟုေျပာဆိုရန္"အေၾကာင္း အခ်က္မရွိေပ။ တကယ္ေျပာရန္လိုအပ္သည္ကား သင္သိတာ သင္ျမင္တာကို ငါယံုၾကည္၏-ဟု ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္၊ ငါသိတာ ငါျမင္တာကို ငါယံုၾကည္၏-ဟု ေျပာဆိုရန္သာရွိသည္။
ဥပမာ- ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္သည္ ဂဏန္း သခ်ၤာပုစၦာတစ္ခုကို တြက္ခ်က္ေန သည္ဆိုပါစို႔၊ ထိုဂဏန္း သခ်ၤာပုစၦာသည္သူသိျမင္ တတ္ကြ်မ္းထားသည့္အဆင့္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ခက္လြန္းေနလွ်င္ ထိုေက်ာင္းသား၌ စိတ္႐ႈတ္ျခင္း ေတြေဝျခင္း ဝိစိကိစၦာ ဝင္လာၿပီျဖစ္သည္။ ထိုဝိစိကိစၦာ သူ႔မွာ ရွိေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ထိုေက်ာင္းသားတြက္ ဂဏန္း သခ်ၤာအတတ္သည္ တိုးတက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။
သူသည္ေရွ႕သို႔တစ္ဆင့္တက္လိုလွ်င္ ထိုျပႆနာကို ရွင္းပစ္ရမည္။ ထိုသံသယကို ပယ္ပစ္ရမည္။ ထိုဝိစိကိစၦာ သံသယတို႔ကို ပယ္ရွားေသာနည္းလမ္းမ်ားရွိပါသည္။
"ကြ်ႏု္ပ္ ယံုၾကည္ပါ၏၊ ကြ်ႏု္ပ္ သံသယမရွိပါ "ဟု ေျပာဆို႐ံုမွ်ျဖင့္ ျပႆနာ၏အေျဖကို ရလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္တိုင္သိျမင္နားလည္ျခင္းမရွိပဲ တစ္စံုတစ္ခုေသာဝါဒကို လက္ခံဖို႔ရန္ အတင္းအၾကပ္ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ သူ၏စိတ္ဆႏၵ ႏွင့္ အသိပညာမပါေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔ အတင္းအၾကပ္ စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္းျခင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။
ျမတ္ဗုဒၶသည္ လူသားတိုင္းကို ဆႏၵျပင္းျပစြာႏွင့္ အစဥ္သျဖင့္ တိုက္တြန္းသည္မွာ ဝိစိကိစၦာ (ယုံမွားသံသယ) ကို ပယ္ရွားဖို႔ရန္ ျဖစ္သည္။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ လူးသားတို႔၏သႏၱာန္ဝယ္ စြဲမွီ၍ေနေသာ ေၾကာင္းက်ိဳး အေကာင္းအဆိုး အမွားအမွန္ကို မေဝခြဲႏိုင္ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္သည့္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ဝိစိကိစၦာမ်ိဳးကို ပယ္ရွာဖို႔ ျပင္းျပေသာဆႏၵရွိေတာ္မူ၏။
သူ၏ ပရိနိဗၺာန္မျပဳမွီ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းကေလးမွာပင္လွ်င္ သူသည္ သူ၏တပည့္သာဝကတို႔ကို အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာေျပာဆိုခဲ့သည္မွာ "ရဟန္းတို႔ ငါဘုရားရဲ႕ အဆံုးအမႏွင့္ ပတ္သက္၍ သင္တို႔မွာ ယံုမွားသံသယရွိၾကလွ်င္ ငါဘုရား ကိုပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးလိုက္ၾက။ ငါဘုရားမရွိသည့္ ေနာက္ သင္တို႔၏စိတ္အစဥ္ဝယ္ သံသယတို႔ျဖင့္ ႐ႈတ္ေထြးၿပီး စိတ္ပင္ပန္းမႈမ်ားျဖင့္ မက်န္ရစ္ေစၾကကုန္ႏွင့္။ ငါဘုရား ရွိခိုက္ သင္တို႔၏သံသယမ်ားကို ေမးျခင္းျဖင့္ သင္တို႔၏ယံုမွားမႈကို ရွင္းလင္းၾက"ဟူသတည္း။
"ထိုအခါ တပည့္တို႔သည္ ဆိတ္ၿငိမ္၍ ေနၾကကုန္၏၊ ထိုအခါ ျမတ္ဗုဒၶက ဆက္လက္၍မိန္႔ၾကားသည္မွာ "သင္တို႔ သည္ အကယ္၍ ငါဘုရားကို ႐ိုေသေၾကာက္ရြံ႕ေသာေၾကာင့္ မေမးႏိုင္ၾကကုန္သည္ျဖစ္အံ့၊ အခ်င္းခ်င္း အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ သံသယေတြကို ထုတ္ျပ၍ သံဃာအားလံုး၏ ကိုယ္စားျပဳ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ထိုဝိစိကိစၦာ( သံသယ)တို႔ကို ငါဘုရားအား ေမးၾကကုန္ေလာ့"ဟူ၏။
ဤသည္မွာ ဘာသာေရးသမိုင္း၌ ဗုဒၶဘာသာ၏ အေတြးအေခၚလြတ္လပ္မႈကိုသာ ေဖာ္ျပ႐ံုမွ်မက ဆရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ သေဘာထားႀကီးျခင္း ခြင့္လႊတ္ျခင္းကိုပါ ေဖာ္ျပသည့္ သမိုင္းတင္မွတ္တမ္းျဖစ္သည္။

27 August 2009

အႏွစ္ကိုးပါး(အပုိင္း-၈)



အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ၿပီး ထုတ္ေဝဖို႔ဆိုတာ

အဲဒီမွာ သူက ေျပာေသးတယ္။''ဒီေလာက္ေတာင္ အဖိုးတန္တဲ့စာအုပ္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိပါလ်က္နဲ႔ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ၿပီးေတာ့ ကမၻာကို မထုတ္တာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ''တဲ့။
''အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ၿပီးေတာ့ ကမၻာကို မျဖန္႔ခ်ိတာကေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးတို႔ ျဖန္႔ခ်ိ ဖို႔ရန္ အကုန္လံုး စြမ္းႏိုင္ၾကပါတယ္''။ စြမ္းတာ မစြမ္းတာ ထားေပါ့ေလ၊ စြမ္းႏိုင္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
''ကမၻာကို အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ၿပီး မထုတ္တာကေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္အဖိုးတန္တဲ့ စိန္၊ ေရႊ၊ ေငြ၊ ေက်ာက္၊ သံ၊ ပတၱျမား၊ နီလာ၊ ဥႆဖယားဆိုတဲ့ ရတနာေတြကို ဒကာမႀကီးတုိ႔ရရင္ အဲဒီအဖိုးတန္ ရတနာေတြကို ရလာေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္သလဲ၊ အဲဒီစိန္တံုးႀကီး ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး တိုင္းျပည္လွည့္ၿပီးေတာ့ ျပမွာလား'' လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက ေမးေတာ့ ''ဟာ ဘယ္ျပမွာလဲ''တဲ့။
''ဘယ္လို လုပ္မလဲ ဒကာမႀကီး'' ဆိုေတာ့ ''ေသတၱာထဲ ထည့္ထားမွာေပါ့''တဲ့။
''ဘုန္းႀကီးတုိ႔လဲ ေသတၱာထဲ ထည့္ထားတာ၊ ဒါေလာက္ အဖိုးတန္တဲ့ စာေပေတြဟာ ရတနာေတြ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးတို႔လဲ ျမန္မာ့ေသတၱာထဲ ထည့္ေလွာင္ထားတာ၊ ၾကည့္ခ်င္လာခဲ့၊ အဆင္သင့္ပဲ ငါတုိ႔ျပမယ္'' လို႔ အဲဒီလုိ ႀကံဖန္ၿပီးေတာ့ ေျပာလုိက္ရတယ္။ သူ သေဘာက်သြားတယ္။
ရတနာအျပည့္ရွိတဲ့ ျမန္မာျပည္
အဲဒီမွာ ထိုအဘြားႀကီး တဆက္တည္းေျပာတယ္။ ''အရွင္ဘုရားတုိ႔ျမန္မာျပည္က ရတနာျပည့္တဲ့ တိုင္းျပည္'' တဲ့။
''ဘာေၾကာင့္ ရတနာေတြျပည့္ေနတဲ့ တုိင္းျပည္လုိ႔ ေျပာသလဲ၊ မုိးကုတ္ေရာက္ခဲ့လို႔လား''လို႔ ဘုန္းႀကီးက ေခ်ာ္ ေမးလိုက္တယ္။
''မေရာက္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ မိုးကုတ္ဝိပႆနာ က်မ္းစာအုပ္ေတြကို သူဖတ္ဖူးပါတယ္၊ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးလဲ ဖူးေတာ့ မဖူးဘူးပါဘူး၊ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာတဲ့ တရားတိတ္ေခြေတြကို ယူခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာလို ေကာင္းေကာင္း တတ္တဲ့အခါက်ရင္ နားေထာင္မယ္။ တရားတိတ္ေခြေတြ ယူလာပါတယ္''။
''မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးကိုလဲ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့ပါတယ္၊ ႐ုပ္တုကို ႐ိုက္ယူလာတာပါ။ စြန္းလြန္းဆရာ ေတာ္ဘုရားႀကီး၊ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးတု႔ိ၊ ေညာင္လြန္႔ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးတုိ႔ ေနရာမ်ားကုိလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္''လုိ႔ သူက ေျပာတယ္။
အဲဒီလို ပရိယတၱိ၊ ပဋိပတၱိစြယ္စံုေတာ္တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ အမ်ားႀကီးပဲ။ ၿမဳိ႕သိမ္ၿမိဳ႕ငယ္ေလးေတြမွာလဲ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ေတာရြာေတြမွာ ပိုၿပီးေပါတယ္။
သူက ေျပာေသးတယ္။ ''အဲဒီေလာက္ ပရိယတ္လဲေတာ္၊ ပဋိပတ္လဲေတာ္၊ တရားအက်င့္မွာလဲ ေကာင္း၊ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္ေတြလဲပဲ ေပါက္ေရာက္ၿပီးေတာ့ တရား တကယ္သိေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ထူးေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္''။
''ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ဟာ ရတနာအျပည့္ရွိတဲ့ တိုင္းျပည္လုိ႔ တပည့္ေတာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္''တဲ့။
ေဗာဓိပင္နားမွာ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္က ေျပာတာ။
ဘုန္းႀကီး စဥ္းစားမိတယ္။ ''တုိ႔ျမန္မာျပည္ကို သူ တုိ႔က ဒီလိုျမင္တာ၊ တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြကေတာ့ တုိ႔ျမန္မာ ျပည္ကို အလြန္မြဲတဲ့ တုိင္းျပည္လို႔ ျမင္ေနတယ္၊ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနတယ္''လုိ႔။
ျမန္မာေတြ ျမင္ပံုကေတာ့ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ။ ''ျမန္မာျပည္ဟာ ဆင္းရဲတယ္၊ မြဲတယ္၊ ေအာက္တန္းက်တယ္၊ ဘာမွ ဟန္မက် ဘူး၊ ေခတ္ေနာက္က်ေနၿပီ''လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။
ခုနက အဘြားႀကီးေျပာသြားတာကေတာ့ ''ျမန္မာ ျပည္သည္ ရတနာျပည့္တဲ့ တိုင္းျပည္''တဲ့။
ေဗာဓိပင္နား တဝိုက္ေလ့လာလိုက္ေတာ့
မနက္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းစားၿပီးတာနဲ႔ ေဗာဓိပင္နားကို ဘုန္းႀကီး ေရာက္သြားတယ္။ ေန႔ဆြမ္းစားကာနီးမွ ဘုန္းႀကီးက တည္းခိုတဲေက်ာင္းကို ျပန္တယ္။ ေန႔ဆြမ္းစားၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေဗာဓိပင္နားျပန္သြားတယ္။ ည ၁ဝ-နာရီ၊ ၁၁-နာရီမွ ေက်ာင္းျပန္တယ္။ တစ္ေန႔လံုး အဲဒီအနားမွာ ေနတယ္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လဲ လုပ္စရာရွိတဲ့ ကုသိုလ္ရမယ့္ လုပ္ငန္းေတြလုပ္၊ ကုသိုလ္ရမဲ့လုပ္ငန္းကို ကိုယ့္ဟာကုိယ္ အေျပးအလႊား လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၿပီးေတာ့မွ ဒီေဗာဓိပင္နား လာတဲ့လူေပါင္းစံုဟာ ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲဆိုတာကို ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ေထာက္လွမ္းတယ္။
အဲဒီလုိ စံုစမ္းေထာက္လွမ္းေတာ့ ေတြ႕ရပါတယ္။ လူအုပ္ႀကီး တစ္အုပ္၊ လူ၆ဝေလာက္ ရွိမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ လူအုပ္ႀကီးဟာ အကုန္လံုး မ်က္ႏွာျဖဴလူမ်ဳိးေတြခ်ည္းပဲ၊ လူစံုပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ ဆြီဒင္က၊ တခ်ဳိ႕ ဂ်ာမနီက၊ တခ်ဳိ႕ ၾသစေၾတးရီးယား၊ တခ်ဳိ႕ အီတလီ၊ တခ်ဳိ႕လဲ အေမရိကား၊ တခ်ဳိ႕လဲ အဂၤလိပ္ေတြ လူစံုတက္စုံပါပဲ။
အဲဒီလူေပါင္း ၆ဝ-ေလာက္ရွိတဲ့လူအုပ္ႀကီး တစ္ အုပ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ဝက္ေလာက္ေသာ ေယာက်္ား၊ မိန္းမေတြဟာ ေခါင္းကို အကုန္ရိတ္ထားၾကတယ္။ ဆံပင္ေတြ မရွိၾကဘူး။ ေခါင္းကဆံပင္ေတြ အကုန္ရိတ္ထားၾကတယ္။ ခါးမွာလဲ နီညိဳရင့္ေရာင္ အဝတ္ေတြ ဝတ္ထားၾကတယ္။
ဒီကတည္းက ဘုန္းႀကီးသိလုိက္ၿပီ။ ''ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြ ဟာ တိဘက္ဘုန္းႀကီးေတြထံမွာ တပည့္ခံၿပီးေတာ့ တိဘက္ ရဟန္းဝတ္ထားၾကတာ။ တိဘက္နည္းနဲ႔ ရဟန္းျပဳ ထားၾကတာ ေယာက္်ားေတြ။ အဲဒီ မ်က္ႏွာျဖဴအမ်ဳိးသမီးေတြကလဲ ေခါင္းကဆံပင္ေတြရိတ္ၿပီး ခုနက နီညိဳအဝတ္ေတြ ဝတ္ၿပီး သူတုိ႔ကလဲ တိဘက္နည္းနဲ႔ သီလရွင္ဝတ္ထားၾကတာ''။
ဒီေတာ့ မဟာယာနနည္းနဲ႔ ရဟန္းျပဳ၊ မဟာယာန နည္းနဲ႔ သီလရွင္ဝတ္ထားတဲ့ ရဟန္းႏွင့္ သီလရွင္ေတြက တစ္ဝက္ေလာက္၊ သာမန္အရပ္ဝတ္ အရပ္စားနဲ႔လူက တစ္ဝက္ေလာက္ အားလံုး လူ ၅ဝ-ေက်ာ္ ၆ဝ-နီးပါးေပါ့။
(အပုိင္း-၉) ကိုဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္

25 August 2009

အႏွစ္ကိုးပါး(အပုိင္း-၇)



တမင္လုပ္ႀကံေရးထားတဲ့ သုတၱန္
''အဲဒါကို ဒကာႀကီး ျငင္းခ်င္ေသးလား''ဆိုေတာ့ '' ဒီသုတၱန္ဟာ တစံုတေယာက္ေသာပုဂၢိဳလ္က တမင္ေရး ထည့္ထားတဲ့ သုတၱန္ ျဖစ္မွာေပါ့''တဲ့။
အဲဒီလုိေျပာလုိက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီး နည္းနည္း စိတ္ ဆိုးခ်င္လာတယ္။ စိတ္ဆိုးခ်င္ေပမဲ့ ေအာင့္ထားရတယ္။ စိတ္ဆုိးရင္ ႐ႈံးမွာကိုး။
ပိဋကတ္သံုးပံုကို အျပည့္အစံုယံုတဲ့ သဒၶါတရား, ဓမၼရတနာကို ယံုၾကည္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ဟာ ေဟာဒီ ျမန္မာ ျပည္က ဗုဒၶဘာသာ သူေတာ္စင္ေတြမွာ အျပည့္အဝ ရွိတယ္။
ဟုိဒကာႀကီးေျပာလုိက္ပံုက ''ဒီသုတၱန္ဟာ လုပ္ႀကံၿပီးေတာ့ ေရးထားတဲ့သုတၱန္''ဆိုေတာ့ 'မိစၧာဝါဒ-မွားယြင္းတဲ့ အယူအဆ'ဟာ သူ႔ႏွလုံးသားထဲ ေရာက္ေနတယ္။
''ဟိုလူ ဒီလူေရး ထည့္ထားတာေတြ''ဆိုေတာ့ ''ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ''ဟာ အဲဒီကစၿပီးေတာ့ အားနည္းေနတယ္''။
အားနည္းေနေတာ့ ရတနာသံုးပါးရဲ႕ ဂုဏ္သတၱိ (တနည္း)ရတနာသံုးပါးရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ကို ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါသည္ သူ႔မွာ အျပည့္အဝမရွိဘူး။
ဘုရား ကိုးကြယ္တယ္၊ တရား ကိုးကြယ္တယ္၊ သံဃာကိုးကြယ္တယ္ဆိုေပမဲ့ အျပည့္အစံု လက္ခံၿပီးေတာ့ ကိုးကြယ္ၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။
တခ်ဳိ႕ တဝက္သာ လက္ခံၿပီးေတာ့ တခ်ဳိ႕ တဝက္ကို လက္မခံပဲနဲ႔ ကိုးကြယ္ေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြဟာ ''ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ အလြန္မ်ားတာပဲ''လို႔ သေဘာေပါက္လုိက္တယ္။

ေမတၱာတရားကို အစားအစာနဲ႔ မသတ္မွတ္ပါနဲ႔
အဲဒီေနာက္ ဘုန္းႀကီးက ဆက္ေျပာလုိက္တယ္။''ဒကာႀကီး ျမတ္ဗုဒၶက သူ႔အသက္ မသတ္ဖုိ႔ကိုခ်ည္း အၿမဲတမ္း ေဟာပါတယ္။ မညႇဥ္းဆဲဖုိ႔ အၿမဲတမ္း ေဟာပါတယ္။ ေမတၱာပြားဖို႔ အၿမဲတမ္း ေဟာပါတယ္''။
''ဗုဒၶသားေတာ္, သမီးေတာ္ေတြကို သတၱဝါတုိ႔ရဲ႕ အသက္ကို မသတ္ရဘူးဆိုတဲ့ သိကၡာပုဒ္ေတြ တားျမစ္ထား တယ္''။
''ဒါေပမဲ့ အစြန္း ၃-ပါးလဲ လြတ္မယ္။ ၁ဝ-မ်ဳိး ေသာ အသားမွလဲ လြတ္မယ္။ တရားသေဘာကုိ ဆင္ျခင္ၿပီးေတာ့ စားမယ္ဆိုရင္ အပ္စပ္ပါတယ္''။
''ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္သတ္စားဖုိ႔ေတာ့ ဘုရားရွင္က လုံးဝ ခြင့္မျပဳဘူး''။
အဲဒီလို ေျပာၿပီးေတာ့မွ ''ဒကာႀကီး အစားအစာနဲ႔ ေမတၱာကို သတ္မွတ္ျခငး္သည္ မျပည့္စံုပါဘူး။ ေမတၱာတရားကို ေဒါသၿငိမ္းတာ မၿငိမ္းတာႏွင့္ သတ္မွတ္ရတယ္၊ အသီးအရြက္ေတြကို စားၿပီး ေဒါသႀကီးၿပီးေတာ့ ေနရင္ အဲဒီလူႀကီးကို 'ေမတၱာရွင္'လို႔ သတ္မွတ္လုိ႔ ဘယ္ရမလဲ''။
''အသားစားခ်င္လဲ စားေပါ့၊ ငါးစားခ်င္လဲ စားေပါ့၊ ေဒါသၿငိမ္းေအာင္ ပယ္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္သည္ 'ေမတၱာရွင္' ပါပဲ''။
''ဒကာႀကီး ဘာေျပာခ်င္ေသးတုန္း''လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက ေမးလုိက္တယ္။ သူက ''မေျပာေတာ့ပါဘူး'' ဆိုၿပီးေတာ့ ရပ္သြားတယ္။
မေျပာႏိုင္လို႔ ရပ္သြားတာ။ ေက်နပ္လို႔ရပ္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ကေတာ့ ဆိုးၿမဲဆိုးၿမဲပဲ။ မ်က္ႏွာႀကီး နီေနတယ္။ အခမ္းအနားၿပီးသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးက သူ႔ဆီကို ထသြားတယ္။
ထသြားၿပီးေတာ့ လက္ဆြဲလိုက္တယ္။ ''ဒကာႀကီး ထစမ္းပါဦး''ဆိုၿပီး လက္ဆြဲေတာ့ သူ မတ္တတ္ကေလး ထလာတယ္။
''ဘုန္းႀကီးေျပာတာေတြ အကုန္လံုး ဒကာႀကီး ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံရဲ႕လား''လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက ေမးၾကည့္ေသး တယ္။
''အရွင္ဘုရားေျပာတာေတြကို တပည့္ေတာ္ ဘာမွ မျငင္းပါဘူးဘုရား''တဲ့။ ''လက္ခံတယ္''လို႔ေတာ့ မေျပာဘူး။
''ဒါေပမဲ့ အရွင္ဘုရားတုိ႔ဟာ အသားေတြစားစား ၿပီးေတာ့ တရားေဟာေနတာ အဲဒါေတာ့ တပည့္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး''တဲ့။ သူက တြယ္လြတ္လိုက္ေသးတယ္။
ဘုန္းႀကီးက သူ႕ကို ''ဒကာႀကီးကို နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ဘုန္းႀကီး ေျပာၿပီးပါၿပီ၊ ေမတၱာတရားကို အစားအစာနဲ႔ မသတ္မွတ္ပါနဲ႔လို႔ ဆိုထားလ်က္သားနဲ႔ ဒကာႀကီးက လက္မခံဘူး''။
''လက္မခံလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး ဒကာႀကီး။ အရြက္ပဲ စားစား၊ အသီးပဲစားစား၊ စားခ်င္တာစား၊ ဒါေပမဲ့ ေဒါသ ကိုေတာ့ ႏိုင္ေအာင္ထိန္းပါ'' ေျပာလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ည ၇-နာရီခြဲေလာက္မွာ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ရဲ႕ အခမ္းအနား ၿပီးသြားတယ္။

တဘက္သတ္ အစြဲအလမ္း တစ္ေဇာက္ကန္း
ဒီေတာ့ သာသနာကြယ္ျခင္းအေၾကာင္းေတြကို ရွာလိုက္လို႔ရွိရင္ ''ဣဓ ေမဝ သစၥံ ေမာဃမညံ''ဆုိတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။
ဣဓေမဝသစၥံ၊ ဤငါရဲ႕ဝါဒသည္သာလွ်င္ မွန္တယ္။ ေမာဃမညံ၊ သူတပါးတို႔ရဲ႕ အယူဝါဒဟာ အမွားေတြခ်ည္းပဲ။
''ငါ့ဝါဒက အမွန္။ သူတပါးရဲ႕အယူဝါဒက အကုန္ မွားတယ္''လုိ႔ တစ္ဘက္သတ္ အစြဲသန္ျခင္းသည္ သာသနာ ကြယ္ပျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းတစ္ခုပဲ။
ကိုယ့္ဝါဒ အမွန္ခ်ည္း တစ္ဘက္သတ္ဖိခ်။ သူတစ္ပါး ဝါဒ အမွားခ်ည္း တစ္ဘက္သတ္ဖိခ်။ ဒါဟာ သာသနာ ရဲ႕ အားနည္းမႈ အေၾကာင္းေတြပဲ။
မွ်မွ်တတ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ မွားတာကို ပယ္စြန္႔ မွန္တာကို လက္ခံ။ ဒီလိုမွ သဘာဝက်တာ။
ခုေတာ့ သူ႔အသား မစားပဲနဲ႔ ေနလာခဲ့တဲ့ အေလ့အက်င့္ကို အေကာင္းဆံုးလုပ္ၿပီးေတာ့ အသားစားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အပါယ္ပဲ ခ်က္ခ်င္းဆင္းရေတာ့မလိုလို၊ သူ ယုတ္မာေတြ အကုန္ျဖစ္ကုန္ၿပီလိုလိုနဲ႔ သူက ေျပာတယ္။
ဒီလိုလုပ္လာေတာ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕သႏၲာန္မွာ အစြဲ သန္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ေတာ့ မ်ားမ်ားႀကီး မကိန္းႏုိင္ဘူးဆုိတာ ထင္ရွားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရာရာကို မွ်မွ်တတ ရွိဖို႔လုိအပ္ပါတယ္။
အပိုင္း(၈)ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္

သီတဂူအယုဒါနေဆး႐ံုအလွဴေတာ္



စတင္တည္ေဆာက္ဖို႔ အႀကံျဖစ္ျခင္း
ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့တခ်ိန္တုန္းက စစ္ကိုင္းေတာင္႐ုိး၌ လွ်ပ္စစ္မီးအလင္းေရာင္ ေကာင္းစြာမရေသး၊ သြားလမ္း လာလမ္း လည္း ေကာင္းစြာမရွိေသး၊ တယ္လီဖုန္းအဆက္အသြယ္လည္း မရွိေသး၊ ေဆး႐ံုလည္း မရွိေသး။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အခါက သီတဂူဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာ ဦးပဥၥင္းေလးသည္ ၁၀-ဝါမွ်သာ ရွိေသးသည္။ အနီးစခန္းဆရာေတာ္ထံ၌ အထက္တန္းပိဋကတ္စာေပႏွင့္ ဘာသႏၱရစာေပမ်ားကို ေလ့လာဆည္းပူးေနခ်ိန္ ျဖစ္ေပသည္။
မိုးတစိမ့္ စိမ့္ရြာေနသည့္ တစ္ခုေသာ နံနက္ခင္းဝယ္ သီလရွင္ ဆရာေလးတစ္ပါးသည္ နံနက္ဆြမ္း ခ်က္ရန္အတြက္ ထင္းပံုကို လက္ႏွင့္ ႏိႈက္လိုက္ရာ အမွတ္မထင္ ေႁမြေဟာက္က ကိုက္ေလ၏။ ဆရာေလးသည္ အဆိပ္တက္ၿပီး ေမ့ေမ်ာလဲက်သြားေလေတာ့၏။ ေခ်ာင္ပုိင္သီလရွင္ နာယကဆရာႀကီးမ်ား ပ်ာယာခတ္ၿပီး ေျခ မကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ကုန္ေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သီတဂူဆရာေတာ္ အေလာင္းအလ်ာ ဦးပဥၥင္းေလးကုိ အကူအညီေတာင္းပါေတာ့သည္။
ဦးပဥၥင္းေလးကလည္း ခ်က္ခ်င္း လုိက္သြားၿပီး ေႁမြကိုက္သည့္ဒဏ္ရာ၏အထက္၌ ခါးပန္းႀကိဳးႏွင့္ ခ်ည္လိုက္၏။ ဒဏ္ရာကို ဓားႏွင့္ခြဲၿပီး ေသြးကို ညႇစ္ထုတ္လိုက္၏။ သံပရာသီးႏွင့္ဆားကို ေရာ၍ ဒဏ္ရာကို သိပ္ေပးၿပီး ဆရာေလးကိုလည္း ယင္းသံပရာသီးႏွင့္ဆားကိုပင္ ေဖ်ာ္၍ တိုက္ေလ၏။
ထို႔ေနာက္ လူနာကို ေစာင္ႏွင့္ထုပ္ကာ ျမင္းလွည္းဂိတ္သို႔ ထမ္းပို႔လိုက္ၾက၏။ မနက္အေစာႀကီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမင္းလွည္းသမားကိုလည္း အိမ္ထိ သြားေခၚရေသး၏။ ထိုမွတဖန္ ျမင္းလွည္းျဖင့္ ေတာင္႐ုိးမွ မိုးမလင္းမီ စစ္ကိုင္းျပည္သူ႔ေဆး႐ံုသို႔ သြားၾကရ၏။ မိုးလင္းေသာအခါမွသာ ဆရာဝန္ႏွင့္သူနာျပဳမ်ား၏ ေဆးကုသမႈကို ခံယူရေလသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဆရာေလး အသက္ ရွင္ခဲ့ေလသည္။ အကယ္၍ ဒဏ္ရာသာ ျပင္းထန္လွ်င္ အသက္ရွင္သန္ဖုိ႔မလြယ္ကူေတာ့။
ထိုအခက္ခဲတို႔ေတြ႕ရျခင္းမွာ ေတာင္႐ိုး၌ ေဆး႐ံုမရွိျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္ေပသည္။ ေဆး႐ုံရွိလွ်င္ အလြယ္တကူ ေဆးကုသႏုိင္ပါသည္။ ``ေတာင္႐ိုးမွာ ေဆး႐ံုရွိသင့္တယ္´´ဟု စိတ္ထဲ၌ ေတြးမိေလသည္။ ဤကား ေဆး႐ံုေဆာက္လုပ္ ရန္စိတ္ကူး၏ ပထမဆုံး အၾကံျဖစ္၏။
ဒုတိယမၸိ ႀကံစည္မိ
သီတဂူဆရာေတာ္သည္ သီတဂူေက်ာင္းတိုက္ကို ၁၃၃၈-ခုႏွစ္တြင္ တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ ေတာ္ သလင္းလတြင္ က်င္းပသည့္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ မလြန္ဆန္လွဴေရစက္ခ်ပြဲသို႔ ျမန္မာျပည္တဝွမ္း မလြန္ ဆန္လွဴ အသင္းေထာက္မ်ားမွ တခ်ိဳ႕အသင္းဝင္လူမ်ားသည္ သီတဂူေက်ာင္းတိုက္သို႔ တည္းခိုၾက၏။
ဧရာဝတီတိုင္း မလြန္ဆန္ လွဴအသင္းေထာက္တစ္ခုမွ လူႀကီးတစ္ေယာက္သည္ တစ္ညတြင္ ဝမ္းေလွ်ာ ေလ၏။ ဝမ္းအႀကိမ္ေပါင္း ၂၇- ႀကိမ္သြားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သီတဂူဆရာေတာ္သည္ ထိုလူနာကို ေရေႏြးပူပူ ပ်ားရည္ခ်ိဳခ်ိဳ ႏွမ္းဆီေမႊးေမႊး ပတၲျမားေသြးေဆးတို႔ျဖင့္္ ေရာ၍တိုက္ေလသည္။
ထို႔ေနာင္ လူနာကို စိတ္မခ်သျဖင့္ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္ အခ်ိန္ႀကီး၌ စစ္ကိုင္းေဆး႐ံုသို႔ ျမင္းလွည္း ျဖင့္ ပို႔လိုက္ေလသည္။ လူနာ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရဖို႔အတြက္ အေျပးအလႊား စိတ္ေမာကိုယ္ေမာျဖင့္ ခက္ရာ ခက္ဆစ္ သြားရျခင္းမွာ ေတာင္႐ိုးမွာ ေဆး႐ံုမရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ``ေတာင္႐ိုးမွာ ေဆး႐ံုရွိလွ်င္ ေကာင္းမွာပဲ´´ဒုတိယမၸိ အႀကံျဖစ္မိျပန္သည္။
တတိယမၸိ ႀကံစည္မိ
ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း နမ္းခမ္းၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ခဲ့စဥ္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳ ေဒါက္တာဆီးဂေရး၏ ေဆး႐ံုႀကီးကို ေတြ႕ခဲ့ရသျဖင့္ တအံ့တဩ ေငးေမာၾကည့္႐ႈၿပီး ``ငါတို႔ရဟန္းေတာ္မ်ား လည္း အခုလို ေဆး႐ံု တည္ေဆာက္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ´´ဟု အေတြးဝင္ခဲ့သည္။
သီတဂူအရွင္ အူက်ေရာဂါျဖစ္တုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ရာမကရစ္ရွနားအသင္းပိုင္ ဂႏၶီေဆး႐ံုသို႔ တက္ေရာက္၍ ကုခဲ့ရေသးသည္။ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးအေနျဖင့္ ဘာသာျခားမ်ား၏ ေဆး႐ံု၌ တက္ေရာက္၍ ကုရျခင္းမွာ ``အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာစိတ္´´ျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ ေအာက္တန္းက် လွေပသည္။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ ကိုယ့္တုိင္းျပည္မွာေန၍ ဘာသာျခားပိုင္ေဆး႐ုံမွာတက္ရသည္မွာ ေတြးၾကည့္ေလ ရွက္စရာေကာင္း ေလပင္တည္း။
ထို႔ေၾကာင့္ ``ငါတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္မ်ား ဦးစီးတဲ့ ေဆး႐ံုရွိသင့္တယ္၊ ငါ စြမ္းႏုိင္တဲ့ တေန႔က်ရင္ ေဆး႐ုံေဆာက္မည္´´ဟူေသာ ခုိင္မာေသာ အဓိ႒ာန္ ခ်လုိက္မိပါသည္။
ဘာသာျခားမ်ား ပိုင္ဆိုင္သည့္ ထိုဆီးဂေရးေဆး႐ံုႏွင့္ ဂႏၶီေဆး႐ံုတို႔က သီတဂူဆရာေတာ္ကို သီတဂူ အာယုဒါနေဆး႐ံုေဆာက္လုပ္ဖို႔အတြက္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ တိုက္တြန္းခဲ့ၾကသည္။ ယင္းသို႔ တိုက္တြန္း ခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ သီတဂူဆရာေတာ္သည္ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္လႊားၿပီး သီတဂူအာယုဒါနေဆး႐ံုကို ၁၃၅၀-ခုႏွစ္တြင္ ပႏၷက္႐ိုက္၍ ၁၃၅၂-ခုႏွစ္တြင္ တည္ေဆာက္ ခဲ့ပါသည္။
ယေန႔သီတဂူေဆး႐ံု
ယေန႔အခ်ိန္၌ ရဟန္း, သာမေဏ, သူေတာ္, သီလရွင္, ဆင္းရဲသားတို႔ အားကိုးရာျဖစ္သည့္ သီတဂူ အထူးကုေဆး႐ံုႀကီးသည္ ျမန္မာျပည္တြင္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားလ်က္ ရွိ၏။ ရန္ကုန္, မႏၱေလးၿမိဳ႕မွ အထူးကု ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားက ေန႕စဥ္လုပ္အားဒါနျပဳလုပ္၍ ကုသေပးလ်က္ ရွိေပသည္။
ျပည္ပႏိုင္ငံအသီးသီးမွ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးမ်ားကလည္း ဤေဆး႐ံုႀကီးသို႔ လာေရာက္၍ လုပ္အား ဒါနျပဳေနၾကပါသည္။ ေဆး႐ံုအုပ္, ဆရာဝန္, သူနာျပဳ ဝန္ထမ္းေပါင္း ၇၀-ေက်ာ္တို႔က ေန႔စဥ္ အတြင္းလူနာ ၈၀-ခန္႔၊ အျပင္လူနာ ၂၀ဝ-ခန္႔တို႔ကို ကုသေပးလ်က္ရွိပါသည္။ သီတဂူ အာယုဒါနေဆး႐ံုေတာ္မွ မ်က္စိအလင္း ရရွိသူေပါင္း ၁၅၀ဝ-ခန္႔ ရွိသြားေပၿပီ။
ယခုအခ်ိန္၌ ေဆးရံု၏ အေထြေထြကုန္က်စရိတ္မွာ တစ္လလွ်င္ ပ်မ္းမွ် က်ပ္သိန္း ၇၀-ေက်ာ္ ဝန္းက်င္ ရွိပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္းမွ အလွဴရွင္မ်ား၊ ျပည္ပႏိုင္ငံအသီးသီးမွ အလွဴရွင္မ်ားက ေစတနာထက္သန္စြာ လွဴ ဒါန္းလ်က္ရွိေပသည္။

သီတဂူတပည့္ တင္ဆက္သည္။

24 August 2009

အႏွစ္ကုိးပါး (အပုိင္း-၆)



အသားစားနည္း စနစ္
ေနာက္စကားတစ္ခြန္း ဆက္မလို႔ ဘုန္းႀကီးက အားယူ ေနတုန္း ခ်က္ခ်င္းၾကားျဖတ္ၿပီးေတာ့ သူေျပာတယ္။ ဘုန္းႀကီးေျပာလိုက္တဲ့ စကားထဲမွာ ''အသားကို စနစ္တက် စားၿပီးေတာ့'' ဆိုေတာ့ အဲဒါေလးကို သူက ဘယ္လိုမွ မႀကိဳက္ဘဲ ျဖစ္သြားတယ္။
''အသားစားတာ ဘယ္လိုစနစ္ေတြနဲ႔ စားရဦးမွာ လဲ''တဲ့။ သူက ဒီလိုလာတယ္။
ဘုန္းႀကီးက စနစ္ကုိ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ''ဗုဒၶက အသားႀကီး ၁ဝ-မ်ဳိး မစားရဘူး။ စားတဲ့အခါ အစြန္း ၃-ပါးမွလဲ လြတ္ရမယ္''။
''အစြန္းသံုးပါးလြတ္ေသာအသား၊ ဆယ္မ်ဳိးေသာ အသားမွ လြတ္ေသာအသားကို စားတဲ့အခါမွာလဲပဲ ပစၥ ေဝကၡဏာ သံုးမ်ဳိးနဲ႔ ဆင္ျခင္၍စား''။
၁။ ဓာတုပစၥေဝကၡဏာ- ဓာတ္သေဘာကုိ ဆင္ျခင္။
၂။ ပဋိကူလပစၥေဝကၡဏာ- စက္ဆုပ္ဘြယ္ အေနနဲ႔ ဆင္ျခင္။
၃။ မဟာပစၥေဝကၡဏာဆိုတာ ရွင္ငယ္, ရဟန္း ငယ္ မ်ား, ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းတာ။
''အဲဒီလို ပစၥေဝကၡဏာ သံုးပါးတြင္ တစ္ပါးပါးကို ဆင္ျခင္စား။ အစြန္းသံုးပါးမွ လြတ္တဲ့ အသားကိုစား။ ဆယ္မ်ဳိးေသာ အသားမွလြတ္ေသာအသားကိုစား။ အဲဒါ အသားစားတဲ့စနစ္ပဲဗ်၊ ဗုဒၶ ေပးထားတဲ့ စနစ္ပဲ''လုိ႔ ဘုန္း ႀကီးက ဒီလိုေျပာလုိက္ေရာ သူက တက္လာျပန္တယ္။ ''ဗုဒၶ ဟာ အသားမစားပါဘူး၊ ဗုဒၶကိုယ္တုိင္ အသားမစားဘူး ဆိုတာ အရွင္ဘုရား နားလည္ရဲ႕လား''တဲ့ သူက။
''ဗုဒၶဟာ အသားမစားဘူးလုိ႔ ဒကာႀကီး ဘယ္လုိလုပ္ ေျပာႏိုင္တာလဲ။ အေထာက္အထား ျပစမ္းပါ'' လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက ေမးလုိက္ေတာ့ သူက ''တျခား မျပပါရေစနဲ႔၊ ဗုဒၶဟာ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ မဟာက႐ုဏာရွင္, အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ေမတၱာရွင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ေမတၱာရွင္, က႐ုဏာရွင္ တစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ အသားကို မစားႏိုင္ဘူး၊ မစားဘူး''တဲ့။
''ဟုတ္ပါတယ္။ ႀကီးမားတဲ့ ေမတၱာက႐ုဏာ ဗုဒၶမွာ ရိွပါတယ္။ လက္ခံပါတယ္။ ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္ အဲဒီလို စားနည္းစနစ္ကို ခ်ေပးခဲ့တယ္ဆိုတာကို ဒကာႀကီး စာမွ ဖတ္ဖူးရဲ႕လား''လို႔ေျပာလုိက္ေရာ သူစိတ္ဆိုးသြားတယ္။
''ရဟန္းေတာ္မ်ား အသားမစားထုိက္ဘူးလို႔ ဆိုၿပီး ေတာ့ ရဟန္းတစ္ပါးက ေတာင္းပန္ခဲ့တဲ့အခ်က္ကို ျမတ္စြာ ဘုရားက ပယ္ခ်ခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေရာ ဒကာႀကီး ဖတ္ဖူးရဲလား''ဆိုေတာ့ သူက ''မဖတ္ဖူးဘူး''တဲ့။
''အဲဒါ ဒကာႀကီး ညံ့တာပဲ''လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက သူ႔ကို တုိ႔လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ သူ ပုိၿပီးစိတ္ဆုိးေတာ့တာပဲ။ သူက သက္သက္လြတ္စားတဲ့လူ။ ေဒါသေတြ တ႐ွဴး႐ွဴးထေနတယ္။ ဒီက အသားစားတဲ့လူ။ ေဒါသမျဖစ္ပါဘူး။ သူ႔ကို ေဒါသ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ တေျဖးေျဖး တို႔ေပးေနတာ။
ေမတၱာအေၾကာင္း ေျပာေနၾကတာဆိုေတာ့ ေဒါသထြက္ရင္ ႐ႈံးတာပဲ။ ဘုန္းႀကီးက ေဒါသမထြက္ေတာ့ အဲဒီပြဲမွာ ဘုန္းႀကီး လုံးဝႏုိင္ခဲ့တယ္။

ေဒဝဒတ္ပန္ၾကားခဲ့တဲ့ ပဥၥဝတၴဳယာစန
၁။ သာသနာေတာ္ထမ္း ရဟန္းမွန္ရင္ အသား မစားရဘူး။
၂။ သကၤန္း သံုးထည္တည္း ဝတ္ရမယ္။
၃။ ပံ့သကူသကၤန္းကိုပဲ ဝတ္ရမယ္။
၄။ ေတာထဲမွာပဲ ေနရမယ္။
၅။ သစ္ပင္ေအာက္မွာပဲ ေနရမယ္။
''ဒကာႀကီး ရွင္ေဒဝဒတ္ သည္ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ ျမတ္ႀကီးကို သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ ေဆာင္ၿပီးေတာ့ အဲဒီလုိ ေတာင္းပန္ခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာကို ၾကားဖူးရဲ႕လား''လုိ႔ ေမး လုိက္ေတာ့ ''ၾကားဖူးတယ္ ေျပာရမလား, မၾကားဖူးဘူးလို႔ ေျပာရမလား''ဆိုၿပီး သူ ေခါင္းငံု႔ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားေနတယ္။
စဥ္းစားၿပီးေတာ့မွ ''အဲဒါ ၾကားဖူးပါတယ္''တဲ့။ ''ဒါေပမယ့္ဗ်ာ အဲဒီေတာင္းပန္ခ်က္ဟာ အလြန္ေကာင္းတဲ့ ေတာင္းပန္ခ်က္ပဲ''တဲ့ သူက။
''အဲဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ေတာင္းပန္ခ်က္ကို ျမတ္စြာဘုရား ပယ္ခ်ပစ္လုိက္တယ္ဆိုတာကိုေရာ ၾကားဖူးရဲ႕ လား''လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက ထပ္ေမးေတာ့ သူက ''မသိဘူး''တဲ့။
''အဲဒါ မသိလုိ႔ရိွရင္ ေဟာဒီ 'ဓမၼကိတၱိဝိဟာရ' မွာ ပိဋကတ္သုံးပုံရွိတယ္။ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ တည္းခိုတာက ဓမၼကိတၱိဝိဟာရမွာ တည္းခိုတယ္။ ဒီ ဓမၼကိတၱိဝိဟာရမွာ နီေပါသီလရွင္ ေဒၚသုဓမၼဝတီဆုိတာ ရိွပါတယ္။ ေဒၚသုဓမၼဝတီထံမွာ အဲဒီပိဋကတ္စာအုပ္ကို ဖြင့္ၿပီးေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ပါ။ မဖတ္တတ္ရင္လဲ သူ႔ကို ဖတ္ခုိင္း အဓိပၸာယ္ကို ေျပာျပလိမ့္မယ္''။
ေဒဝဒတ္ ေတာင္းပန္ခဲ့တဲ့ သက္သက္လြတ္ဝါဒကို ျမတ္စြာဘုရား ပယ္ခ်ယ္လိုက္တာဆုိတဲ့အေၾကာင္း 'ဝိနည္း စူဠဝဂၢပါဠိေတာ္' မွာ ရိွပါတယ္။
''ဒကာႀကီး ျမတ္ဗုဒၶ အသားစားတယ္ဆိုတာကို တထစ္ခ်သာ မွတ္ထားစမ္းပါ။ ဒါေပမဲ့ စားတာက စနစ္တက် စားတာ''။
''ၿပီးေတာ့ ဘုရားရွင္ကို ပရိနိဗၺာန္စံခါနီး စုႏၵ ေရႊပန္းတိမ္သည္ ကပ္တာ ဝက္သားပဲ''လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ''ဝက္သားမဟုတ္ဘူး။ ဝက္ေတြသြားတဲ့လမ္းမွာေပါက္တဲ့ မႈိ''တဲ့။

တစ္ကမၻာလံုးက ျငင္းေနၾကတဲ့ စာတစ္ပုဒ္
''သူကရမဒၵဝပုဒ္ကို 'ႏူးညံ့တဲ့ဝက္ပ်ိဳသား'လုိ႔ ဘာသာျပန္ ရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ 'မႈိ'လို႔ ဘာသာျပန္ရ မလား'' ဆိုတာကို တစ္ကမၻာလုံးက ျငင္းေနၾကတယ္။
အဲဒီ ''သူကရမဒၵဝ''သည္ တစ္ကမၻာလံုးက ျငင္းေနၾကတဲ့ ပါဠိပုဒ္။
အထ ေခါ စုေႏၵာ ကမၼာရပုေတၱာ တႆာရတၱိယာ အစၥေယန သေကနိေဝသေန ပဏီတံ၊ ခါဒနီယံ ေဘာ ဇနိယံ ပဋိယာဒါေပတြာ ပဟူတဥၥ သူကရမဒၵဝံ။ (သုတ္ မဟာဝါ)
သူတို႔က ''သူကရဆိုတာက ဝက္။ မဒၵဝဆိုတာက နင္းတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကိုယူတယ္။ ဒီေတာ့ 'ဝက္ နင္းတဲ့ ေျမႀကီးမွာ ေပါက္တဲ့မႈိ' ပဲ'' တဲ့။
အဲဒီပုဒ္ကို ဘုန္းႀကီးက ဆက္ၿပီးေတာ့ မျငင္းေတာ့ဘူး။ ဒီပုဒ္က တစ္ကမၻာလံုး ျငင္းေနၾကတာ။
''ေကာင္းၿပီ ဒကာႀကီး 'သူကရမဒၵဝ'ကို ဝက္သား လုိ႔ လက္မခံဘူး။ ဝက္နင္းတဲ့ေနရာမွာ ေပါက္တဲ့မႈိလို႔ ဆိုရင္ ထားပါေတာ့။ အဲဒါကုိ မျငင္းလိုပါဘူး''။
''ေနာက္တခု ေျပာမယ္။ ဥဂၢသူၾကြယ္ႀကီးက ျမတ္စြာဘုရားကို ဆြမ္းကပ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပတဲ့ 'ဥဂၢ သုတၱန္'ဆိုတာရွိတယ္၊ ဥဂၢသုတၱန္ကို ဒကာႀကီး ဖတ္ဖူးရဲ႕ လား''။
သူ ဗဟုသုတနည္းတာေတြကို ေပၚေအာင္လို႔ ဘုန္းႀကီးက လူၾကားထဲ အဲဒါေတြကိုခ်ည္း ေမးတာပဲ။
''ဖတ္ဖူးရဲ႕လား''ေမးေတာ့ ''မဖတ္ဖူးဘူး''တဲ့။
''မဖတ္ဖူးရင္ ေျပာျပမယ္။ ဥဂၢေသန သူၾကြယ္ႀကီး ဘုရားဆြမ္းကပ္တုန္းက ေလွ်ာက္တယ္''။
ပီယံ ေမ ဘေႏၲ မနာပံ သမၸႏၷေကာလကံ သူကရ မံသံ။ (သူကရ= ဝက္။ မံသ= အသား)။
''ဆီးသီးနဲ႔ခ်က္ထားတဲ့ ဝက္သားဟင္းကို တပည့္ ေတာ္အား ခ်ီးေျမႇာက္ေသာအားျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား လက္ခံ ေတာ္မူပါ။'' အဲဒီလုိ ဥဂၢေသနက ေလွ်ာက္တယ္။ ဘုရားကလည္း လက္ခံေတာ္မူတယ္။

အပုိင္း- (၇) ေမွ်ာ္

23 August 2009

ဗုဒၶဘာသာကုိ ယုံၾကည္မႈ


ဗုဒၶဘာသာကုိ ယုံၾကည္မႈ
(သုိ႔မဟုတ္)
ပညာအေပၚမွာတည္ေဆာက္ထားသည့္ သဒၶါ
------------

တစ္ခုေသာအခါ ျမတ္ဗုဒၶသည္ အိုးလုပ္သူတို႔ ၏တဲ၌ ခရီးသြားခိုက္ ဝင္ေရာက္နားခို၏။ ထိုတဲ၌ ဗုဒၶ၏ေရွး ဦး စြာက ရေသ့တစ္ေယာက္ ဝင္ေရာက္ၿပီး တည္ခိုေနထိုင္ ဆဲျဖစ္ေန၏။ အိုးလုပ္တဲႀကီးက က်ယ္ဝန္းဟန္တူပါသည္။ ရဟန္းႏွင့္ ရေသ့တို႔ႏွစ္ေယာက္ လြတ္လပ္စြာ တည္းခိုခြင့္ ရွိၾက၏။တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္မူကား မသိရွိၾက။ ဗုဒၶကလည္း ရေသ့ကိုေလ့လာ၊ ရေသ့ကလည္း ဗုဒၶကိုေလ့လာ၊ ထို႔ေနာက္ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ မိတ္ဆက္ၾက၏။ ျမတ္ဗုဒၶက ထိုရေသ့ကိုေမး၏။
"သင္သည္ မည္သူ႔ကို ရည္ညႊန္း၍ ရေသ့ဝတ္ သနည္း"။ ရေသ့ကေျဖ၏။ "အကြ်ႏု္ပ္၏ဆရာသည္သက်မုနိ ေဂါတမဗုဒၶျဖစ္၏။ သက်မုနိ ေဂါတမဗုဒၶကို ဆရာဟူ၍ ရည္ ညႊန္းကာ ရေသ့ျပဳခဲ့ပါသည္။ အကြ်ႏု္ပ္သည္ သက်မုနိေဂါတ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဓမၼကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါသည္"ဟု ေျဖၾကား၏။
"သင္သည္ သင့္ဆရာကို ျမင္ဖူးသေလာ"။
"မျမင္ဖူးပါ"။
"သင့္ဆရာ၏ ဓမၼကိုေကာ ၾကားဖူးၿပီးၿပီေလာ"။
"မၾကားဖူးေသးပါ"
"သို႔ျဖစ္လွ်င္ ငါသည္ သင့္ကို ဓမၼတစ္ပုဒ္ေလာက္ ေဟာျပမည္၊ နားၾကားမည္ေလာ"။
"နာၾကားပါမည္"ဟု ေျဖၾကားေသာအခါ ျမတ္ဗုဒၶ က သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။ ဓမၼ၏နိဂံုး၌ ထိုရေသ့သည္ သစၥာကိုအႀကြင္းမဲ့ထြင္းေဖာက္၍ သိျမင္ သြားေလသည္။
ဤ၌ သစၥာကိုရွာေဖြသူ ရေသ့ပုကၠဳသာတိသည္ သူ႔အား သစၥာတရားေဟာျပေနသည့္ သူ႔ဆရာဗုဒၶကိုပင္ သူသည္ ဗုဒၶမွန္းသိခဲ့သည္ မဟုတ္ေပ။ သစၥာတရားကို ထိုးထြင္းသိျမင္ၿပီးမွသာလွ်င္ ထိုသစၥာတရားေဟာၾကား သူဟာ သူရည္မွန္းထားေသာ သူ႔ဆရာမွန္းသိခဲ့ေလသည္။
ထိုအခါမွ ရေသ့သည္ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ အိုးလုပ္တဲ၌ တစ္ညတာ အတူေနခဲ့ရာ ဗုဒၶမွန္းမသိ အ႐ိုအေသမျပဳခဲ့မိ သည္တို႔ကို ရွိခိုးဝန္ခ် ေတာင္းပန္ကန္ေတာ့ခဲ့ေလသည္။ သစၥာကို အလွ်င္သိ၊ သစၥာကိုေဟာၾကားသည့္ သူ႔ဆရာကို ေနာက္မွသာ သိသည့္ ပုကၠဳသာတိသည္ ျမတ္ဗုဒၶထံ တပည့္ခံ၍ ရဟန္းျပဳခဲ့ ေလသည္။
ကိုးကြယ္မႈကိုအေျခခံသည့္ Religion-ဟူ ေသာ ဘာသာတရားအားလံုးတို႔သည္ ယံုၾကည္မႈအေပၚ၌ တည္ ေဆာက္ထားၾကကုန္၏။ ဉာဏ္မပါေသာ ထိုယံုၾကည္မႈတို႔ သည္ အကန္းတို႔သာျဖစ္ၾကကုန္၏။
ဗုဒၶ၏အဆံုးအမက ယံုၾကည္ျခင္း သဒၶါကို ေၾကာင္းက်ိဳးဆင္ျခင္သိျမင္ျခင္း ဟူေသာ ပညာေပၚ၌ တည္ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သဒၶါဟူေသာ ယံုၾကည္ျခင္းမွာလည္း ေက်နပ္သေဘာတူ လက္ခံၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ျခင္းျဖစ္၏။ ေက်နပ္ျခင္း သေဘာတူညီျခင္း ေၾကာင္းက်ိဳးဆင္ ျခင္ျခင္းမရွိေသာ ယံုၾကည္ျခင္းမ်ိဳးကို ဗုဒၶသာသနာေတာ္က အကန္းယံုဟု ဆိုႏိုင္သည္။
ေၾကာင္းက်ိဳးသိျမင္ဆင္ျခင္ၿပီးမွ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေသာ သဒၶါျဖင့္ ကိုးကြယ္ျခင္းမ်ိဳးသည္ အဆင့္ ျမင့္ကိုးကြယ္ျခင္း (သို႔မဟုတ္) တကယ္ပင္ သရဏဂံုတင္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ၄-ရာစုႏွစ္က အလြန္ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည့္ ႀကီးက်ယ္ေသာ အေတြးအေခၚပညာရွင္ အာသိဂၤဆရာ ႀကီး၏ အဘိဓမၼာက်မ္းအရ သဒၶါသည္ အဆင့္သံုးဆင့္ ရွိသည္။
၁။ အေၾကာင္းအခ်က္တစ္ခုကို ျပည့္စံုအခိုင္အမာ ယံုၾကည္ျခင္း၊ သို႔ေသာ္ ယုတၲိရွိေသာ အရည္အခ်င္းကို နားမ လည္ေသး။
၂။ ယုတၲိေကာင္းေသာ အရည္အခ်င္းတစ္ခုကို သိျမင္ နားလည္၍ ရႊင္လန္းစြာ ယံုၾကည္၏၊ သို႔ေသာ္ အယူ ဝါဒတစ္ခုကို လက္မခံေသး။
၃။ ျပည့္စံုခိုင္ၿမဲစြာလည္းသေဘာတူ၏။ယံုၾကည္ ေလာက္ေသာ အရည္အခ်င္းကိုလည္း ေကာင္းစြာဆင္ျခင္ ႏိုင္၏။ အယူဝါဒတစ္ခုခုကိုလည္း ရႊင္လန္းစိတ္ဝင္စားစြာ လက္ခံယံုၾကည္၏။ အာသိဂၤအဘိဓမၼာဆရာႀကီးက သူ၏အဘိဓမၼာ သမုစၥယက်မ္းတြင္ ဤသို႔ဆိုခဲ့ေလသည္။
ဗုဒၶေဃာသဆရာႀကီး၏ အဘိဓမၼာအဖြင့္က်မ္း ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာတို႔တြင္လည္း
၁။ အစဥ္အလာအားျဖင့္ ယံုၾကည္ ျခင္း၊
၂။သင္ၾကားျခင္း, နာၾကားျခင္းတို႔ျဖင့္ တိုးတက္လာေသာ ယံုၾကည္ျခင္း၊
၃။က်င့္သံုးမႈကို အေျခခံ၍ ေပါက္ေရာက္ေသာ ယံုၾကည္ျခင္း၊
၄။သစၥာသိေသာေၾကာင့္ အျမင့္ဆံုးေရာက္ရွိသည့္ ယံုၾကည္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ခြဲျခားျပခဲ့ေလသည္။
အစဥ္အလာအားျဖင့္ ယံုၾကည္လက္ခံျခင္း Traditional Belief-သည္ အကန္းယံု Blind Faith ႏွင့္ ေရာေႏွာဆက္စပ္မႈရွိေလသည္။ ယံုၾကည္ျခင္း မယံုၾကည္ျခင္း ဆိုတဲ့ ျပႆနာ၌ ျမင္ျခင္း မျမင္ျခင္းဟူေသာ အဓိပၸါယ္မ်ား ပါဝင္သည္။ ျမင္ရလွ်င္ယံု၏။ မျမင္ရလွ်င္ မယံုႏိုင္ဟူေသာ ေလာကစကား၌ Seeing and blinding-တို႔ ဟန္ခ်က္ညီစြာ ေပါင္းစပ္ေပးသည့္ အဓိပၸါယ္ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ သိျမင္ျခင္းဟူေသာ စာလံုးတိုင္း၌ ယံု ၾကည္ျခင္းဟူေသာအဓိပၸါယ္ပါရမည္။ ယံုၾကည္ျခင္းဟူေသာ စာလံုး၌လည္း သိျမင္ျခင္းဟူေသာ အဓိပၸါယ္ပါရမည္။
သို႔ ေသာ္လည္း ပတၲျမားလံုးကို လက္တြင္ဆုပ္ထားေသာ လူတစ္ ေယာက္က ငါ ပတၲျမားလံုးကို ဆုပ္ထားသည္ သင္ယံုရဲ့လားဟု အျခားသူတစ္ေယာက္ကို ေမးလွ်င္ ထိုသူက ေျပာႏိုင္သည္ "ငါသည္ ထိုပတၲျမားကို မျမင္ရေသာေၾကာင့္ မယံုဘူး" အကယ္၍ လက္သီးဆုပ္ကို ဖြင့္လွ်က္ လက္ဖဝါးျပင္တြင္ ပတၲျမားကို တင္ျပလိုက္လွ်င္ ထိုသူကိုယ္တိုင္ ျမင္ရသည္ျဖစ္ ျခင္းေၾကာင့္ ထိုသူသည္ ကြ်ႏု္ပ္မယံုဟု ေျပာဆိုဖြယ္ရာမရွိ ေတာ့ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ သစၥာကို႐ႈျမင္ရာ၌ လက္ဖဝါးျပင္တြင္ တင္ထားေသာပတၲျမားကို ထင္ရွားစြာျမင္ရ သကဲ့သို႔ သိျမင္ရမည္ရမည္မွာ ျမတ္ဗုဒၶဓမၼ၌ သစၥာ၏ သေဘာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေကသမုတၲိရြာ၌ အတၲနာဝ ဇာေနယ်ာထ- ကုိယ္တုိင္ စူးစမ္းေလလာၿပီး သိေအာင္လုပ္ၾကပါ-ဟူေသာစကားကို ကာလာမတို႔ အား ျမတ္ဗုဒၶ မိန္႔ၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
သစၥာကို သိျခင္းဟူသည္ ကိုးကြယ္ျခင္း ဆည္းကပ္ျခင္း ယံုၾကည္ျခင္း ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ျခင္း ၿငိကပ္ျခင္း တဆင့္ၾကားျခင္း ယုတၲိရွာျခင္း ခန္႔မွန္းေတြးဆျခင္း ဓေလ့ ထံုးစံ တဆင့္ၾကား ေကာလဟလမ်ားကို ေက်ာ္လြန္၍ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ပိုင္ေသာဥာဏ္ျဖင့္ ေဖာက္ထြင္း သိျမင္ေသာ သႏၵိ႒ိက အျမင္မ်ိဳး ျဖစ္ေလသည္။
နိဗၺာန္ကို ျမင္ေသာသူဟူသည္ကား မိမိ၏ ကိေလ သာ အေမွာင္ကိုမိမိကိုယ္တိုင္ ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီးသူသာျဖစ္သည္။ မိမိ၏ကိေလသာအေမွာင္ကို မိမိကိုယ္တိုင္မပယ္ ေဖ်ာက္ႏိုင္ ေသးသူသည္ ယံုၾကည္ျခင္း ကိုးကြယ္ျခင္း ႏွစ္သက္ျခင္း လက္ခံျခင္း တဆင့္ၾကားျခင္း ယုတၲိရွာျခင္း မွန္းဆျခင္းတို႔ျဖင့္ နိဗၺာန္ကို တကယ္မျမင္ႏိုင္ေပ။
နိဗၺာန္ကို ယံုၾကည္ျခင္းသည္ ပဓာနက်သည့္ကိစၥမ ဟုတ္၊သိျခင္းျမင္ျခင္းသည္သာ ပဓာနျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ဓမၼ၌ ဧဟိပႆိကဟူေသာ ဂုဏ္အရည္အခ်င္း တစ္ခု ရွိေလသည္။
ဧဟိပႆိကဆိုသည္ကား Come and see- လာၾကၾကည့္ၾကဟု ဖိတ္ေခၚေနျခင္းျဖစ္သည္။ Come and believe - လာၾကယံုၾကည္ၾကဟု ဖိတ္ေခၚေနျခင္း မဟုတ္။ ဗုဒၶစာေပ၌ သစၥာကို သိေသာပုဂၢိဳလ္တို႔၏ အေၾကာင္း အရာကို ေဖၚျပေသာ ေနရာတိုင္း၌ ဝိရဇံ ဝီတမလံ ဓမၼစကၡံဳ ဥဒပါဒိ-ျမဴကင္းေသာအညစ္အေၾကးကင္းေသာ ဓမၼစကၡဳ သည္ျဖစ္၏။
"The dustless and stainless Eye to Truth (Dhamma cak khu) has arisen" သစၥာကိုျမင္၏။ သစၥာကို ရ၏။ သစၥာဥာဏ္သို႔ေရာက္၏။ သစၥာကိုသိ၏။ သစၥာကို ထြင္းေဖာက္၏။ ယံုမွားမႈအားလံုးကို ပယ္ေဖ်ာက္၏။ ေတြေဝျခင္းမရွိ။ မွန္ေသာဥာဏ္ျဖင့္သိ၏။
(ယထာဘူတံ ပဇာနာတိ) ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္၏ေဗာဓိဥာဏ္ကို ရေတာ္မူရာ၌လည္း"စကၡံဳ ဥဒပါဒိ ဥာဏံ ဥဒပါဒိ၊ ပညာ ဥဒပါဒိ၊ ဝိဇၨာ ဥဒပါဒိ၊ အာေလာေကာ ဥဒပါဒိ-မ်က္လံုးျဖစ္ လာ၏။ ပညာဥာဏ္ျဖစ္လာ၏။ ေဗာဓိဥာဏ္ျဖစ္လာ၏။ ဝိဇၨာဥာဏ္ျဖစ္လာ၏။ အဝိဇၨာအေမွာင္ေဖ်ာက္၍ ဝိဇၨာအေရာင္ ေရာက္လာ၏"ဟု ဗုဒၶကိုယ္တိုင္ပင္ မိန္႔ေတာ္မူ ခဲ့ပါသည္။
ဒုကၡမရွိရာျဖစ္သည့္ ျမတ္နိဗၺာန္ကို ဥာဏ္ျဖင့္သာ ျမင္ႏိုင္ သိႏိုင္သည္။ ယံုၾကည္႐ံုမွ်ျဖင့္ ျမင္သိေနေသာ အရာမ်ိဳးမ ဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စစ္မွန္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါတရားသည္ ပညာေပၚ၌ တည္ေဆာက္ထားပါသည္။

22 August 2009

အႏွစ္ကုိးပါး (အပိုင္-၅)


ႏွစ္ဘက္လွဖုိ႔ အေရးႀကီး

သီဟုိဠ္ဘုန္းႀကီးေတြကုိ စကားႏုိင္ေအာင္သာ အဲဒီလုိ ေျပာလုိက္တာပါ၊ တကယ္ေတာ့ ပိဋကတ္စာေပ တတ္ဖုိ႔လုိသလုိ အဂၤလိပ္စာစတဲ့ေလာကီစာေပေတြကို လည္း တတ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။
ေလာကီစာေပေတြကို တတ္ရင္ ဆက္သြယ္မႈ မီဒီယာေတြကုိ ေကာင္းေကာင္း အသုံခ်ႏုိင္တယ္။ အဲဒီလုိ အသုံးခ်ႏိုင္ေတာ့ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ သာသနာျပဳ လုပ္ငန္း ေတြ ပုိၿပီးေတာ့ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္တာေပါ့။
ဗမာဘုန္းႀကီးေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ဟာ ေလာကီ စာေပေတြကုိ မတတ္ျခင္းပဲ။ ပိဋကတ္စာေပႏွင့္ ပတ္သက္ လာရင္ ျမန္မာျပည္က ဘုန္းႀကီးေတြကုိ ဘယ္သူကမွ မေက်ာ္ႏုိင္ဘူး။ ႏုိင္ငံျခားစာေပေတြကို မတတ္ေတာ့ ႏုိင္ငံ တကာကို မထုိးေဖာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးက စစ္ကိုင္းေတာင္မွာ ဗုဒၶ တကၠသုိလ္ႀကီး တည္ေဆာက္ဖုိ႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အဲဒီ ဗုဒၶတကၠသုိလ္ႀကီးကေနၿပီးေတာ့ ပိဋကတ္စာေပႏွင့္ ဘာသႏၲရစာေပေတြကို တတ္ကြၽမ္းတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ေမြးထုတ္ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
နီေပါႏိုင္ငံမွာ ေဟာတဲ့ေမတၱာတရားေတာ္
ဘယ္လိုမွေက်နပ္ေအာင္ ေျပာလို႔မရခဲ့တာ တစ္ခု ရွိတယ္။ နီေပါႏုိင္ငံမွာ တရားေဟာတုန္းကပဲ။ အဲဒီမွာ ဘုန္းႀကီးက ေမတၱာတရား ေဟာတယ္။ အဲဒီေမတၱာ တရား ပြဲအၿပီးမွာ ''ကိုင္း ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမး'' ဆိုေတာ့ လူေပါင္း ၁၂-ေယာက္က ေမးခြန္းေပါင္း ၃၅-ခု ဘုန္းႀကီး ကို ေမးၾကတယ္။
ညေန ၃-နာရီကစၿပီး ေျဖလိုက္ရတာ ည-၇နာရီ ထိုးေရာ။ အဲဒီေန႔က အေမာဆံုးပဲ။ ေပ်ာ္စရာလဲ အလြန္ ေကာင္းတယ္။ တခါတည္း အႀကိတ္အနယ္ပဲ။ အျပန္ အလွန္ ေျပာေနၾကရတာ။
အသက္ ၆ဝ-ေလာက္ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ''အရွင္ဘုရား ေမတၱာတရား ေဟာတာ အလြန္ေကာင္း ပါတယ္၊ တပည့္ေတာ္ တစ္ခု ေမးပါ့မယ္။ ေမတၱာတရား ေဟာသြားတဲ့ အရွင္ဘုရားဟာ အသားစားပါသလား''တဲ့။
ဘုန္းႀကီးက ခ်က္ခ်င္းမေျဖပဲနဲ႔ အဲဒီလူမ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ္ တင္းမာေနတယ္။ ''အင္း သူေတာ့ ငါ့ကို မေက်နပ္ဘူး။ ငါ့ကိုတြယ္ခ်င္လို႔ သူ ေမးတာ'' လုိ႔ သိတယ္။ ငါ့တြယ္ခ်င္လို႔ သူေမးတာ။
ကိုယ္ကိုယ္ကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္း သတိေပး လိုက္တယ္။ ''အႀကိတ္အနယ္ ဒီလိုစကား ေျပာတဲ့ ေနရာမွာ မင္း စိတ္မတိုနဲ႔၊ စိတ္တိုယင္ ႐ႈံးမယ္၊ ေဟာထားတာက ေမတၱာတရား။ မင္းစိတ္မတုိနဲ႔''ဆုိၿပီး သတိေပးလုိက္တယ္။
ေမတၱာေဟာတဲ့ဘုန္းႀကီး အသားစားသလားလုိ႔ ဆိုလာကတည္းကိုက သူက မေက်နပ္လုိ႔ ဒါ တက္လာ တာ။ အဲဒါ ေက်နပ္ေအာင္ ေျဖမွ။ သူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္ လိုက္ေတာ့ တင္းတင္းမာမာ ျဖစ္ေနတယ္။ တင္းတင္းမာမာ ႀကီးျဖစ္ေန ေတာ့ ဘုန္းႀကီးက သိၿပီ။ ဒီလူဟာ စိတ္ဆိုးလို႔ ငါ့ အေပၚမွာ မေက်နပ္လုိ႔ သူေမးတာ။
ေမတၱာတရားကုိ မယံုဘူး
ငါကေတာ့ ေမတၱာတရားေဟာတဲ့ ဘုန္းႀကီး ဆို ေတာ့ ေမတၱာနဲ႔ပဲေျဖမွ ျဖစ္မယ္၊ စိတ္ဆိုးတဲ့အမူအရာ ငါ ျပလို႔ေတာ့မျဖစ္ဘူး။
''ေကာင္းပါၿပီ ဒကာႀကီး ေျဖပါ့မယ္၊ မေျဖေသးခင္ တစ္ခု မွတ္သားထားပါ''။
''ေမတၱာတရားကို အစားအစာနဲ႔ မသတ္မွတ္ရ ဘူးဆိုတာေလးကို ဒကာႀကီး ေရွးဦးစြာမွတ္သားထားပါဦး။ ေမတၱာ ရွိတယ္, မရွိဘူးဆိုတာကို အစားအစာနဲ႔ ဒကာႀကီး သတ္မွတ္မယ္လို႔ မႀကံပါနဲ႔''လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက ေျပာလုိက္ တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ သူပိုၿပီးေတာ့ ေဒါသထြက္လာတယ္။တခါတည္း ေခါင္းေတြ ေထာင္လာၿပီးေတာ့ 'အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ေမးတာကို ေျဖပါ၊ အရွင္ဘုရား အသားစား သလား, မစားဘူးလားဆိုတာကုိပဲ သိခ်င္ပါတယ္''တဲ့။
ဘုန္းႀကီးက ''ဟုတ္ပါတယ္၊ ငါ ေမတၱာတရားလဲ ေဟာပါတယ္၊ အသားေရာ ငါးေရာ အကုန္လံုး စားပါ တယ္''လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ သူက I don't believe in your lovingkindness ''အရွင္ဘုရားေဟာတဲ့ ေမတၱာတရားကို တပည့္ေတာ္ မယံုဘူး''တဲ့။
အဲဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးက သေဘာက်သြားတယ္။ ဟုတ္ၿပီ၊ ''ဒီလူႀကီးကို ငါႏိုင္ၿပီ''လို႔ သေဘာကို က်ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူက စိတ္ဆိုးေနတာကုိး။ ''ဒီလူဟာ သက္သက္လြတ္သမားျဖစ္ရမယ္၊ သက္သက္လြတ္္ဝါဒကို အလြန္စြဲေနတဲ့ ဟိႏၵဴတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမယ္''လုိ႔ဘုန္းႀကီးက ေတြးမိတယ္။
ဒီက ''အသားစားတယ္''လို႔ ေျပာလိုက္ကတည္း ကိုက သူ ေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ တက္လာတယ္။ ''ငါေတာ့ ဒီလူကို အႏိုင္ခ်မယ္၊ ႏိုင္ကိုႏိုင္ရမယ္''လုိ႔ ဘုန္းႀကီး သိလုိက္တယ္။
''အရွင္ဘုရား အသားစားတယ္ဆို ျပီးေတာ့ ေမတၱာ တရားလဲေဟာေတာ့ အရွင္ဘုရားရဲ႕ေမတၱာ တပည့္ေတာ္ မယံုႏိုင္ဘူး''လုိ႔ ေျပာေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ''ေကာင္းပါၿပီ၊ မင္း ယံုဖို႔ ငါ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေမတၱာတရား ဘယ္လိုပြားရမယ္ ဆိုတာသာ ငါ ေျပာေန တာပါ''။
အဲဒီလိုေျပာၿပီးေတာ့မွ ဘုန္းႀကီးက ရွင္းျပတယ္။ ''ေမတၱာတရားရဲ႕သေဘာကို ဒကာႀကီး သေဘာေပါက္ဖို႔က ေမတၱာတရားဆိုတာဟာ မိမိႏွလံုးသားထဲက ေဒါသကို ပယ္ ေဖ်ာက္ဖုိ႔, ေဒါသကို ႏွိမ္နင္းဖုိ႔သာ လိုရင္း ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကို ဒကာႀကီး နားလည္ထားစမ္းပါ''။
''ေဒါသကိုပယ္ဖို႔ရန္ ေမတၱာပြားရတယ္ ဒကာႀကီး။ ဗုဒၶက ေဟာထားတယ္။ ေမတၱာဘာဝနာဟာ ဘာအတြက္ လဲ။ ေဒါသကို ႏွိမ္နင္းဖုိ႔ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အသားေတြ ဘယ္လိုပဲ စားေစကာမူ အဲဒီအသားကို စနစ္က်က် စားၿပီး ေတာ့ ေဒါသကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္ရင္ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ေမတၱာ လုပ္ ငန္းမွာ ေအာင္ျမင္တယ္''။
အပိုင္း (၆)ေမွ်ာ္

ဗုဒၶဝါဒဟူသည္


ဗုဒၶဝါဒသည္ Religion လား? Philosophy လား?
ဗုဒၶဝါဒသည္ Religion လား? Philosophy လား? ဟူေသာေမးခြန္းကို မၾကာခဏေမးၾက၏။ ေမးခြန္းရွင္တို႔က Religion-လို႔ပဲေခၚေခၚ၊ Philosophy-လို႔ပဲေခၚေခၚ မည္သို႔ ေခၚေစကာမူ ထိုအမည္နာမသည္ အေရးႀကီးကိစၥမဟုတ္ေပ။ ေမးခြန္းရွင္တို႔ မည္သို႔အမည္နာမည္ကိုပဲ တပ္တပ္၊ မည္သို႔ အမည္ကဒ္ကိုပဲကပ္ကပ္၊Buddhism-သည္ ဗုဒၶ၏အဆံုးအမ အျဖစ္ ရပ္တည္ေနမည္သာျဖစ္သည္။
နာမပညတ္သည္ အထည္ကိုယ္ျဒဗ္မရွိ၊ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ေပးထားေသာ ဤ Buddhism-အမည္နာမသည္ ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမမ်ားအတြက္ အလြန္အေရးႀကီးေသာ ကိစၥမဟုတ္၊ သို႔ေသာ္ မည္သည့္အရာဝတၳဳမဆို ေခၚေဝၚေျပာဆိုဖို႔ အမည္ နာမတစ္ခုေတာ့ လိုအပ္ပါသည္။
'ႏွင္းဆီပန္း'ဟု ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ေခၚထားေသာအမည္တစ္ ခု၌ အဘယ္ရာဝတၳဳသည္ ႏွင္းဆီပန္းျဖစ္ပါသနည္း။ အေရာင္ကိုေခၚမည္ေလာ၊ အနံ႔ကိုေခၚမည္ေလာ၊ ပန္းပြင့္ျဒဗ္ ကိုေခၚမည္ေလာ၊ ပန္းပြင့္ပံုသ႑ာန္ကို ေခၚမည္ေလာ၊ အျခားအမည္ျဖင့္ ေခၚၾကေသာ အျခားပန္းပြင့္တို႔မွာလည္း ႏွင္းဆီကဲ့သို႔ေသာ ေမႊးႀကိဳင္သည့္ရနံ႔ ရွိၾကမည္သာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ပံုသ႑ာန္ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုတို႔ကေတာ့ တူၾကမည္မဟုတ္ ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ သစၥာ၌ အမည္နာမ မလိုေပ၊ သစၥာကို အမည္ေပးရန္မရွိ၊ သစၥာသည္ ဗုဒၶဘာသာလည္းမဟုတ္၊ ခရစ္ယာန္ဘာသာလည္း မဟုတ္၊ မူဆလင္ဘာသာလည္း မဟုတ္၊ သစၥာသည္ Philosophy-လည္းမဟုတ္၊ Psychology-လည္းမဟုတ္၊ ဘာသာေရးလည္းမဟုတ္။ သစၥာသည္ ထိုအမည္ နာမအားလံုးတို႔မွ လြတ္ေျမာက္ၿပီးျဖစ္၏။
သစၥာကို မည္သည့္ဘာသာဝါဒတို႔ကမွ် ဆုတ္ကိုင္ ထားႏိုင္ျခင္းမရွိ၊ ဘာသာဝါဒစြဲတစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ လာေသာ အမည္နာမတို႔သည္ သစၥာတရားကို ရွာေဖြျခင္းႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ သိျမင္ျခင္းတို႔၏ အတားအဆီး အေႏွာက္ အယွက္ မ်ားျဖစ္ၾကကုန္၏။ ထိုအမည္နာမအမ်ိဳးမ်ိဳးသည္ လူသားတို႔၏စိတ္၌ အႏၱရာယ္မ်ားေသာ အပိတ္အပင္အ တားအဆီးတို႔ကို ျဖစ္ေစၾကကုန္၏။
ဤအမည္နာမတို႔ေၾကာင့္ လူသားအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရး၌လည္းေကာင္း၊ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ၌လည္း ေကာင္း၊ အသိဥာဏ္ပညာေရးရာ၌လည္းေကာင္း အတား အဆီး အေႏွာက္အယွက္ ေျမာက္မ်ားစြာျဖစ္ရကုန္၏။ ဥပမာ- ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ျမင္၏။ထိုအခါ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ေတြ႔ရေသာ ထိုလူကို လူသား တစ္ေယာက္ပါပဲဟူ၍ မ႐ႈၾကည့္ၾကပဲ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ ထိုလူ႔အ ေပၚ၌ Loving-အမည္နာမအမ်ိဳးမ်ိဳး ကပ္ၾကေလ၏။
ဥပမာ- လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔၏။ ဘာလူမ်ိဳးလဲ၊ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးလား၊ အေမရိကန္လူမ်ိဳးလား၊ အာရပ္လူမ်ိဳး လား၊ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးလား၊ ကုလားလူမ်ိဳးလား စသည္ျဖင့္ အမည္နာမ အမ်ိဳးမ်ိဳး တပ္ၾကေလကုန္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔စိတ္ထဲ၌ ထိုလူႏွင့္ပတ္သက္ သည့္ အမည္နာမအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မ်ားစြာ အေႏွာက္အ ယွက္ ျဖစ္ၾကကုန္၏။ အဂၤလိပ္ဆိုရင္ ဒို႔ကမႀကိဳက္ဘူး၊ အေမ ရိကန္လူမ်ိဳးမွ ႀကိဳက္သည္ စသည္ျဖင့္- ႀကိဳက္/မႀကိဳက္ႏွစ္ မ်ိဳးျဖစ္ရျခင္းသည္ လူဆိုသည့္အေပၚ၌ အဂၤလိပ္-အေမရိ ကန္ဟူေသာ အမည္တပ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ေပးထားေသာ ထိုအမည္နာမအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည့္ အတားအဆီး အေႏွာက္အယွက္ ပဋိပကၡအေပါင္းတို႔မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါသည္။
လူသားတို႔သည္ အမည္နာမ ခြဲျခားမႈမရွိသည့္ သေဘာကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကသည္။ လူသားတို႔သည္ လူသားတို႔၏ အရည္အခ်င္း , ဂုဏ္သိကၡာ , အက်င့္သီလ , အသိပညာ စိတ္ဓာတ္အားျဖင့္တန္းတူညီမွ် ျဖစ္သည့္ သေဘာကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကသည္။
လူမ်ိဳးႏွင့္ကိုးကြယ္သည့္ဘာသာ ေနထိုင္သည့္ေရ ေျမ မည္သို႔ပင္ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးေအာက္ ေရာက္ေနၾကေသာ္ လည္း တိုင္းျပည္အသီးသီးရွိ လူမ်ိဳးအသီးသီး၏ႏွလံုးသားဝယ္ ကိန္းေအာင္းေနသည့္ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ညႇင္းဆဲျခင္း သည္းခံျခင္း အစရွိေသာ စိတ္တို႔၏သေဘာမွာ တူညီေသာ သေဘာလကၡဏာ ရွိၾကကုန္၏။
အဖ်ားျဖတ္ေဆးတစ္လက္ကို ေဖာ္စပ္ပံုတူညီပါ လွ်က္ အေမရိကန္မွာလုပ္သည္ဆိုလွ်င္ လူတကာအထင္ႀကီး ၾကေသာ္ လည္း ထိုေဖာ္စပ္ပံုအတိုင္းပင္ ျမန္မာျပည္ မွာလုပ္သည္-ဟုတံဆိပ္ကပ္လွ်င္အထင္မေသးသင့္။ အမွတ္တံဆိပ္ ကြာေပမယ့္ ေဖာ္စပ္ပံုတူညီေသာေၾကာင့္ စြမ္း ရည္သတၲိတို႔လည္း တူညီၾကကုန္၏။ အဖ်ားေပ်ာက္သည္မွာ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ-ဒါန သီလ ဘာဝ နာ၊ ခရစ္ယာန္-ဒါန သီလ ဘာဝနာ၊ အစၥလာမ္- ဒါန သီလ ဘာဝနာ စသည္စသည္ျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းအက်င့္တို႔ အေပၚ၌ အမည္နာမမ်ိဳးစံုတို႔ ကပ္ေရာက္သြားလွ်င္ အတြင္းရွိ အစြမ္းသတၲိကို ေမ့ေလ်ာ့ကာ အေပၚယံအမည္၌ ျငင္းခံုေန ၾကမည္သာျဖစ္ကုန္၏။

သို႔ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သစၥာတရား၌ ဘာသာေရး အမည္ဆိုင္းဘုတ္ မလို၊ ဓမၼ၌လည္း ဘာသာေရးဆိုင္း ဘုတ္ ထိုးရန္မလို။သီလ သမာဓိ ပညာတို႔သည္ စံနစ္တက် ေဖာ္စပ္ထားေသာ ေဆးသမားႀကီး၏ ေဆးစြမ္းေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ထိုေဆး စြမ္းေကာင္းတစ္လက္ကို အေပၚမွာ တပ္ထားေသာ အမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရာဂါသည္အ ေပါင္းတို႔ မျငင္းခံုသင့္။ ေရွာင္လႊဲ မသြားသင့္။ နာမပညတ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ ဓမၼေဆးကို ေသာက္ရန္သာျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဓမၼသည္ Religion-လည္းမဟုတ္၊ Philosophy- လည္းမဟုတ္။ သူ႔ကိုတပ္ရန္ မည့္သည့္အမည္ နာမည္မွ် မလို၊ လူသားထုတစ္ရပ္လံုး စြဲကပ္သည့္ ကိေလသာ ေရာဂါဆိုးႀကီးကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးမည့္ ေဆးစြမ္းေကာင္း တစ္ လက္သာျဖစ္၏။
ဓမၼေဆးကို ဗုဒၶက ေဖာ္စပ္ေပးျခင္းေၾကာင့္ ဗုဒၶ၏တပည့္သာဝကတို႔သည္သာ ပိုင္ဆိုင္ၾကသည္မဟုတ္၊ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း အစရွိေသာ နာတာရွည္ေရာဂါဆိုးႀကီး စြဲကပ္ေနၾကသည့္ လူသားတိုင္းက ပိုင္ဆိုင္ၾကသည္သာျဖစ္ ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဓမၼသည္ သစၥာ၊ သစၥာသည္ Religion-မဟုတ္၊ သစၥာသည္ ေနရာတိုင္း လူသားတိုင္းမွာရွိသည္။ လူသားတိုင္း သည္ သစၥာကို သိျမင္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္။
သစၥာတရားကိုရွာေဖြစဥ္ ရွာေဖြသူထံသို႔ ရေရာက္ လာေသာ အေတြးအႀကံမွန္သမွ် တို႔သည္ အမည္နာမႏွင့္ ႐ုပ္ျဒဗ္တို႔ မဟုတ္ၾကေလကုန္။ တကယ္စင္စစ္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ အသိဥာဏ္တို႔သာျဖစ္ကုန္၏။
စိတ္ဓာတ္ အေတြးအႀကံ အသိဥာဏ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုး တက္ျခင္းႏွင့္ ထို၏အေၾကာင္းရင္းသည္ ပညာသာ ပဓာန ျဖစ္၏။ တကယ္ စင္စစ္ သစၥာကိုသိနားလည္ဖို႔ရန္အလို႔ငွါ ထိုသစၥာကို ဘယ္သူသင္ျပသည္၊ ဘယ္လူမ်ိဳးေဟာၾကားသည္၊ ဘယ္တိုင္းျပည္ကလာသည္- စသည့္အခ်က္တို႔ကို သိရန္မ လို၊ သစၥာ၌ တိုင္းျပည္ လူမ်ိဳး ပံုသ႑ာန္ အရြယ္အစား အေရာင္အေသြးမရွိ။သစၥာတရားသည္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အ တားအဆီး အေႏွာင္အဖြဲ႔တို႔မွ လြတ္ေျမာက္ၿပီးျဖစ္၏။

21 August 2009

အႏွစ္ကိုးပါး(အပုိင္း-၄)




အရည္အခ်င္းရွိဖုိ႔က ပဓာန
''ဒါေၾကာင့္ ကမၻာလွည့္ သာသနာျပဳတဲ့ အခါမွာ အရည္အခ်င္းရွိဖုိ႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ကေန ဒီကေန႔ ကမၻာလွည့္ သာသနာျပဳ အလြန္ တရာထင္ရွား ေက်ာ္ၾကား ေတာ္မူတဲ့ ေတာင္ပုလုဆရာ ေတာ္ဘုရားႀကီးဆိုတာ အေမရိကန္တခြင္မွာ သာသနာ လွည့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္တကၠသိုလ္ကမွ ဘြဲ႕ မရခဲ့ ပါဘူး၊ အေမရိကန္ျပည္မွာ ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ 'ကမၼဌာန္းရိပ္သာႀကီး'ဟာ ဒီကေန႔ အထင္အရွား ရိွေန ပါၿပီ''။
''မဟာစည္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးတုိ႔ဆိုတာလဲ ဘယ္တကၠသိုလ္ကမွ ဘြဲ႕မရခဲ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မဟာစည္ သာသနာ့ရိပ္သာ ဆိုတာ ကမၻာမွာ ေနရာတိုင္းမွာ ရိွေနပါ တယ္ ဘုရား''။
''အရွင္ဘုရားတို႔ သီဟိုဠ္ဘုန္းႀကီးေတြ ေဒါက္ တာဘြဲ႕ ေတြအမ်ားႀကီးရၿပီးေတာ့ ကမၻာမွာ ကမၼ႒ာန္းရိပ္ သာ ဘယ္ႏွစ္ခု ဖြင့္ႏိုင္တုန္းေျပာစမ္းပါ။ တခုမွ မရွိဘူး''။
ဘုန္းႀကီးကုိ သူတုိ႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီလို ႏိုင္ေအာင္ ေျပာ ရတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ဆက္ေျပာလုိက္တယ္။
''အရွင္ဘုရားတုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ ေဒါက္တာဘြဲ႕ရ ဆရာ ေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ႏိုင္ငံတိုင္း ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ သီဟိုဠ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ရွိပါတယ္။ အဂၤလန္မွာ ရွိ တယ္။ အေမရိကန္မွာ ရွိတယ္။ ဂ်ပန္မွာလဲရွိတယ္။ စကၤာပူ မွာလဲရွိတယ္။ မေလးရွားမွာလဲရွိတယ္။ အိႏၵိယတခြင္လဲ သီဟိုဠ္ေက်ာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ''။
''အဲဒီေလာက္ သာသနာျပဳေတြထြက္ၿပီးေတာ့ ကမၼ႒ာန္းဌာန ဘယ္ႏွစ္ခု ဖြင့္ၿပီးၿပီလဲ။ အဂၤလန္နဲ႔ အေမရိ ကန္မွာဆိုေတာ့ မဖြင့္ရေသးပါဘူးတဲ့။ ေက်ာင္းတိုက္ တစ္ ခု အေနနဲ႔ တည္ၿပီးေတာ့ တရားသာ ေဟာေနတာ၊ ကမၼ ႒ာန္း ဌာနရိပ္သာေတာ့ မရွိေသးပါဘူး''။
''တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဥေရာပကေရာ၊ အေမရိကန္ကေရာ၊ အဂၤလန္ကေရာ လာၿပီးေတာ့ ကမၼ ႒ာန္း အားထုတ္ၾကပါတယ္ဘုရား၊ ရိပ္သာေတြ အျပည့္အဝ ရွိပါတယ္။ ဒီကၾကြပီးေတာ့လဲပဲ ဆရာေတာ္ေတြ ကမၻာ အရပ္ရပ္မွာ ကမၼ႒ာန္းတရားေတြျပလို႔ ကမၼ႒ာန္း ရိပ္သာ ေတြ ဖြင့္ထားပါတယ္ဘုရား''။
''ဒါေၾကာင့္ အရွင္ဘုရားတုိ႔ B.A, M.A, Ph.D ဘြဲ႕ေတြရမွ သာသနာျပဳႏုိင္မယ္ဆိုတာ မ်ဳိးေတာ့ မေျပာပါ နဲ႔''လို႔ ဘုန္းႀကီးက ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီေတာ့ သူတို႔က ''ဘြဲ႕ေတြရမွ သာသနာျပဳျဖစ္ လိမ့္မယ္ ဆိုတာေတာ့ မေျပာပါဘူးဘုရား။ ဒါေပမဲ့ တခု ေတာ့ ေမးဦးမယ္။ အရွင္ဘုရား မေျဖေသးဘူးတဲ့။ ဗမာ ဘုန္းႀကီးေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာတတ္ နည္းရသလဲ'' လုိ႔ ေမးတယ္။
ဘုန္းႀကီးကလဲ ''တတ္သေလာက္ ေျပာပါရေစ''လုိ႔ ႐ိုး႐ိုးသားသားေလး ဝန္ခံၿပီး ေျပာလုိက္ပါတယ္။
''ပိဋကတ္စာကိုသာ သင္ၿပီး အဂၤလိပ္စာကို လုံးဝ မသင္ၾကလုိ႔ ဗမာဘုန္းႀကီးေတြ အဂၤလိပ္စာ မတတ္ၾက တာ၊ အရွင္ဘုရားတို႔ သီဟိုဠ္ကြၽန္းဟာ ကိုလိုနီျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာလဲ''။
''အႏွစ္ ၄ဝဝ- ၾကာပါတယ္ဘုရား''။
''တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ဟာ အဂၤလိပ္လက္ ေအာက္ ေရာက္ရတယ္ဆုိတာ မွန္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ-ပဲ ကိုလိုနီျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ ၆ဝ-လံုးလံုး ေက်ေက် နပ္နပ္နဲ႔ လက္ခံေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအဂၤလိပ္ေတြကို ဘာသာစကားေရာ, လူမ်ဳိးေတြကိုေရာ, အုပ္ခ်ဳပ္ပံုေတြကို ေရာ တခုမွ မေက်နပ္ပဲနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ-လံုးလံုး တုိ႔က ေတာ္လွန္ေနတာ''။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ဆက္ေျပာလုိက္ ေသးတယ္။
''မင္းတုိ႔ကေတာ့ အဲဒီအဂၤလိပ္ေတြကို ထိပ္ေပၚမွာ ဘုရားလို ကိုးကြယ္ၿပီးေတာ့ ေနၾကတာ၊ ဟုတ္တယ္မုိ႔လား၊ သီဟိုဠ္ကြၽန္းကို ၿဗိတိသွ်ဘုရင္မ အလည္လာတယ္ဆုိရင္ သီဟုိဠ္တစ္ျပည္လံုးက ႀကိဳလိုက္ၾကတာ။ လက္အုပ္ ခ်ီၿပီးေတာ့ ႀကိဳၾကတယ္။ our qeen, our queen 'ငါတုိ႔ရဲ႕ ဘုရင္မ၊ ငါတုိ႔ရဲ႕ဘုရင္မ' ဆိုၿပီးေတာ့ လက္အုပ္ခ်ီၿပီးႀကိဳၾက တယ္။ ဒါကို ၾကည့္ရင္ သိသာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ကြၽန္စိတ္ မကုန္ေသးတဲ့ လူေတြပဲဆုိတာ''။
''တုိ႔က လက္ေအာက္ခံ ေနခဲ့ရတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္စိတ္ မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ အဂၤလိပ္စာကုိလည္း ေကာင္းေကာင္း မသင္ေတာ့ဘူး။ မျဖစ္လုိ႔သာ သူတို႔ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကုိ ခံေနရတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ဗမာဘုန္းႀကီးေတြ အဂၤလိပ္စာ မတတ္ၾကတာ၊ မင္းတုိ႔ကေတာ့ ကြၽန္သက္ရွည္ ေတာ့ အဂၤလိပ္စာ တတ္တာေပါ့''လို႔ ေျပာပစ္ခဲ့တယ္။
ဒီေတာ့ ေျပာမယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏုိင္ ေအာင္ ႀကံၿပီးေတာ့ ေျပာရတယ္။ ကိုယ့္ဘက္က ယုတၱိကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရွာၿပီးေတာ့ ႏုိင္ေအာင္ ေျပာရတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတာ့ ဘယ္မွာမွ မ႐ႈံးခဲ့ဘူး။ အႏုိင္ခ်ည္းပဲ။

အပုိင္း (၅)ဆက္လက္ဖက္ရန္

19 August 2009

``မဟာလူသား ျမတ္ဗုဒၶ´´


``မဟာလူသား ျမတ္ဗုဒၶ´´

Religion ဆိုေသာစကားရပ္သည္ လူတို႔၏ ကိုး ကြယ္ရာ ဘာသာေရးဟူေသာ အဓိပၸါယ္အားျဖင့္ ယေန႔ ကမၻာတြင္ ထင္ရွားေပၚလြင္လ်က္ရွိသည္။
မိမိတို႔သည္ ျမတ္ဗုဒၶကို ဘာသာေရးတည္ေထာင္သူ-Founder of Religion-ဟု ေခၚဆိုႏိုင္ခြင့္ရွိပါလွ်င္ ဘာသာေရးတည္ ေထာင္သူအားလံုးတို႔တြင္ ျမတ္ဗုဒၶသည္ သာလွ်င္ လူသားတို႔၏ဆရာ Teacher of mankind ျဖစ္သည္။
ျမတ္ဗုဒၶကို သန္႔ရွင္းေသာ, ႐ိုးသားေသာ လူသား တစ္ေယာက္ထက္ပို၍ ေျပာဆိုေၾကျငာႏိုင္ဖြယ္မရွိပါ။
အျခား ေသာ ဘာသာတရားကို တည္ေထာင္သူတို႔မွာ God (ထာ၀ရသခင္) လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ God ဝင္စားသူလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ God၏သားလည္းျဖစ္ႏိုင္ သည္။God၏တမန္ေတာ္လည္း ျဖစ္ ႏိုင္သည္။
ျမတ္ဗုဒၶမွာမူ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေသာ လူသားတစ္ ေယာက္ျဖစ္႐ံုမွ်မက သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေသာ နည္းလမ္းကို တည္ေထာင္သူ၊ ထိုနည္းလမ္းကို ျပသူ၊ အမွန္တရားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ထုတ္ေဖာ္ေပးသူလည္းျဖစ္သည္။
ျမတ္ဗုဒၶသည္ ထိုဝိသုဒၶိလမ္းစဥ္ , ဝိမုတၲိလမ္းစဥ္ , သႏၱိလမ္းစဥ္ , သစၥာလမ္းစဥ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ျပသရာ၌ ျပင္ပ မျမင္ရသည့္ တန္ခိုးရွင္တို႔၏ တန္ခိုးပါဝါႏွင့္ အကူ အညီကို လံုးဝ ရယူခဲ့ျခင္းမရွိေပ။
ဇြဲ ,သတၲိ , လံု႔လ , ဥာဏ္ပညာတို႔ကို အသံုးခ်အလုပ္လုပ္ကာ အထက္ပါ လမ္းစဥ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။
ျမတ္ဗုဒၶသည္ သူသိသမွ် , ျမင္သမွ် , ရရွိပိုင္ဆိုင္ ထားသမွ် သစၥာ (အမွန္တရား) ,သႏၱိ (ျငိမ္းခ်မ္းေရး), ဝိသုဒၶိ (စင္ၾကယ္ျခင္း) , ၀ိမုတၱိ (လြတ္ေျမာက္ျခင္း)တို႔ကို သဒၶါ ဝီရိယ ပညာရွိၾကသည့္ လူသားတိုင္းအား ျဖန္႔ေဝေပးခဲ့ေလ သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကမၻာ့တခြင္ရွိ ပညာရွင္တုိ႔က ယေန႔ကမၻာ၌ အလြန္ ထင္ရွားေပၚလြင္ေသာ ဘာသာ တရား တည္ေထာင္သူတို႔တြင္ ျမတ္ဗုဒၶကုိ "မဟာလူသား" ဟူ၍ အသိမွတ္ျပဳလာၾက သည္။

လူသားတုိင္း ဘုရားျဖခြင့္ရွိ
ဘုရားအျဖစ္ကိုပင္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ လူသားတိုင္း အား ျဖစ္ခြင့္ေပးထား ပါသည္။ ပုဂၢိဳလ္တုိင္း ဘုရားျဖစ္ခြင့္ရွိပါသည္။
လူသားတစ္ေယာက္ (လူသားစင္စစ္)သည္သာလွ်င္ ျမတ္ဗုဒၶအျဖစ္ကို ရပိုင္ခြင့္ရွိသည္။ လူသားတိုင္း၏သႏၱာန္၌ ေဗာဓိဥာဏ္ ( သစၥာ ၄-ပါးကုိ သိသည့္ ဉာဏ္) သုိ႔မဟုတ္ သဗၺညဳတဥာဏ္( အရာခပ္သိမ္းကို ထုိးထြင္း သိျမင္သည့္ ဉာဏ္) ကို ရပိုင္ခြင့္သည္ ကိန္းေအာင္းလ်က္ရွိသည္။
``ဘုရားအျဖစ္´´ကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကသာ ပိုင္ဆုိင္သည္မဟုတ္။ ထိုလူသား သည္ တကယ္စင္စစ္ ဥာဏ္ႏွင့္ယွဥ္၍ အားထုတ္လို ေသာ ဆႏၵရွိလွ်င္ ဘုရားအျဖစ္ကို ရပိုင္ခြင့္ရွိသည္။ ဘုရားျဖစ္ခ်င္ေသာ သူမွန္သမွ် ျဖစ္ႏို္င္ခြင့္ရွိေပသည္။
ထုိက္တန္ေသာ အရင္းအႏွီးကို ေပးႏုိ္င္သည့္သူမွန္သမွ်သည္ ထုိက္တန္ေသာ အက်ိဳးအျမတ္ကို ရရွိႏုိ္င္ေပသည္။ ဤကား သဘာ၀နိယာမပင္တည္း။
ကမၻာ့အေမြဆုိင္ ``ဓမၼ´´
ျမတ္ဗုဒၶကို လူသားအားလံုး တို႔ထက္ ထူးျခားေသာလူသား၊ ဘာသာေရး တည္ေထာင္သူ တို႔ထက္ ထူးျမတ္ေသာ ဘာသာေရးတည္ေထာင္သူ-ဟုဆို ႏိုင္သည္။
လူ႔ဘဝ လူ႔ေလာက၌ သူသည္ အက်င့္ပိုင္း , အသိ ပိုင္း အရာရာတိုင္း၌ အလြန္ျပည့္စံုသူျဖစ္သည္။
ျမတ္ဗုဒၶ၏အဆံုးအမျဖစ္ေသာ ဓမၼသည္ လူသား အားလံုး တို႔၏ဘဝႏွင့္ တစပ္တည္းျဖစ္သည္။ လူသားအားလံုးတို႔၏ ဘဝလိုအပ္ခ်က္ႏွင့္လည္း ကိုက္ညီလ်က္ရွိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆုံးအမ- ဓမၼကို လူေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးက ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိထားသည္။ ႐ိုးသားေသာယံုၾကည္မႈႏွင့္ က်ိဳး ေၾကာင္းသိျမင္ ဆင္ျခင္တတ္ေသာ အသိဥာဏ္ရွိသူတိုင္းသည္ ဓမၼကို တစ္ကမၻာလံုး၏ (လူသားတစ္ရပ္လံုး၏) အေမြဆိုင္ဟု ဆိုၾကသည္။

အႏွစ္ကိုးပါးတရားေတာ္ (အပုိင္း-၃)





သီဟိုဠ္ႏိုင္ငံ ပညာေရးစနစ္

ေကာလိပ္သံုးခုကို ဘုန္းႀကီးေရာက္ခဲ့တယ္။ ထို ေကာလိပ္ေတြမွာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ အတြင္း ေရးမွဴးေတြ ေတြ႕ဆံုၿပီးေတာ့ ေမးျမန္းၾကည့္တယ္။ အဲဒီက ျပ႒ာန္းတဲ့က်မ္းစာေတြ အကုန္လံုး ဘုန္းႀကီးတုိ႔ယူလာခဲ့ပါ တယ္။ျမန္မာျပည္က ပညာေရးစနစ္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူၾက တဲ့ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ားကိုျပဖုိ႔ သာသနာေရးဌာန တင္ျပဖို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ ယူခဲ့တယ္။
ဘာေတြသင္ၾကားသလဲဆိုေတာ့ အၾကမ္းအားျဖင့္ အဂၤလိပ္စာကို နံပါတ္(၁)အေနနဲ႔ ထားတယ္။ အဲဒီေနာက္ နားမွာ ဟိႏၵဴဘာသာနဲ႔ သကၠတဘာသာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံတုိ႔ ရာဇဝင္တုိ႔ဆိုတာ အဲဒီေနာက္နားကရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ပါဠိဘာသာဆိုတာ ရွိတယ္။
ပိဋကတ္သံုးပံုကို ဘယ္လိုလုပ္ သင္သလဲဆိုေတာ့ သုတၱန္တခုစီ တခုစီ ေရြးထုတ္ၿပီးေတာ့ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ ေလာက္ပဲ သင္တယ္။
ဥပမာ- ဒီဃနိကာယ္ထဲက ''မဟာသတိပ႒ာန္'' သုတ္ကို ႏုတ္လိုက္မယ္။ မဇၥၽိမနိကာယ္ထဲက ''သဗၺာသဝ သုတ္'' တခုေလာက္ ထုတ္လုိက္မယ္။ သံယုတၱနိကာယ္ထဲက ''အာသီဝီေသာပမာသုတ္''စသည္ ထုတ္လုိက္မယ္။ အဲဒီလို ထုတ္ႏုတ္ၿပီး သုတၱန္ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေလာက္ပဲ သူတုိ႔က သင္ၾကတယ္။
ပါဠိဘာသာကိုလဲ ဘာသာရပ္အေနနဲ႔သာ သင္ၾက တယ္ဆိုေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ပညာသင္ၾကားေရးစနစ္မွာ ပိဋ ကတ္သံုးပံုဟာ ေနာက္တန္းက ျဖစ္ေနတယ္။ အႏွစ္အသား ပါတဲ့ သင္ၾကားတဲ့စနစ္မ်ဳိး မဟုတ္ၾကဘူး။ အဲဒါကို ဘုန္းႀကီး တို႔ ေတြ႕ရတယ္။
အဲဒီလို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ဘုန္းႀကီးတို႔ ေျပာဖုိ႔ အခြင့္အလမ္း ရသြားတယ္။ ''အရွင္ဘုရားတုိ႔ ပညာ သင္ ၾကားေရး စနစ္က ကမၻာလွည့္ဖုိ႔ကို ဦးတည္ၿပီးေတာ့ ေခတ္ ပညာကုိ ေရွ႕တန္းတင္ထားတယ္၊ ပိဋကတ္စာေပကုိေတာ့ ေနာက္တန္းမွာ ထားတယ္။ အဲဒါ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံပညာေရး စနစ္ရ႕ဲ အားနည္းခ်က္ပါပဲ''။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရးစနစ္
''တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ သံဃာေတာ္မ်ား ပညာသင္ၾကားေရး စနစ္ကေတာ့ ဘုရားသားေတာ္ပီပီ ဘုရားေဟာတဲ့ပိဋကတ္သံုးပံုကိုပဲ ေဇာက္ခ်ၿပီးေတာ့ သင္ ၾကရပါတယ္ဘုရား''လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက ေျပာလိုက္တယ္။
''ဘုရားသားေတာ္ပီပီ''ဆိုတဲ့ စကားေလး ကိုယ္က ထည့္သံုးလိုက္တယ္။ အဲဒါႏိုင္ေအာင္ ေျပာတာပဲ။
ဒီေတာ့ သူတုိ႔က ေခတ္ပညာကို ဦးစားေပးသင္ ေတာ့ ဘုရားသားေတာ္ မပီသလိုလို ဒီလိုျဖစ္သြားတယ္။ သီဟိုဠ္ဘုန္းႀကီး ခ်က္ခ်င္း နားလည္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားတယ္။
''ဘုရားသားေတာ္ပီပီ ပိဋကတ္သံုးပံုကို တပည့္ ေတာ္တုိ႔က ဦးစားေပးသင့္ပါတယ္ဘုရား''။
ဒါျဖင့္ ပိဋကတ္သံုးပံု ဘယ့္ႏွယ္သင္တုန္းဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္က ''ပထမျပန္စနစ္'' ''ဓမၼာစရိယစနစ္'' ''တိ ပိဋက'' စာေမးပြဲႀကီးေတြအေၾကာင္း၊ ''နိကာယ္'' စာေမး ပြဲႀကီးေတြ အေၾကာင္း ဘုန္းႀကီးက အက်ယ္ ေျပာျပေတာ့ မ်က္လံုးျပဴး ၿပီးေတာ့ နားေထာင္ၾကတယ္။
''ပိဋကတ္သံုးပံုကို အဲဒီေလာက္ သင္ရင္ အရွင္ ဘုရားတုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ပိဋကတ္ေဆာင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရွိသလား''။
''ရွိပါေသာ္ေကာ ဘုရား၊ ပိဋကတ္သံုးပံုေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္ ဘယ္ႏွစ္ပါး ရွိတယ္။ ႏွစ္ပံုေဆာင္ပုဂၢိဳလ္ ဘယ္ ေလာက္ရွိတယ္။ တစ္ပံုေဆာင္ပုဂၢိဳလ္ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္'' ဆိုၿပီး စာရင္းနဲ႔ ဘုန္းႀကီးက ခ်ၿပီးေတာ့ အကုန္ေျပာျပ လုိက္တယ္။
''အဲဒါေတြဟာ ေရွးတုန္းက ရွိတာလား၊ အခုရွိ တာလား''တဲ့။ မယံုႏိုင္ဘူး၊ သူတုိ႔က။
''အရွင္ဘုရားတုိ႔ ေလယာဥ္ပ်ံ၊ လက္မွတ္သာ ပို႔ လိုက္ပါ။ အဲဒီပိဋကတ္သံုးပံုေဆာင္ ကိုယ္ေတာ္ေတြကို တပည့္ေတာ္ သီဟိုဠ္ကို အခုပင့္ေပးပါမယ္''လုိ႔ ေျပာလိုက္ တယ္။
''ေရွးတုန္းကရွိတာလား၊ အခုရွိတာလား''ဆိုေတာ့ သူတို႔က ပိဋကတ္ သံုးပံုေဆာင္ဆိုတာကို တခါတည္း မယံု ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔မွာ အံ့ၾသစရာ ျဖစ္ေနတယ္။
အမွန္တကယ္က ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ပိဋကတ္စာေပ တစ္ခုတည္းသာ မဟုတ္ပဲ ဘာသႏၲရစာေပႏွင့္ ေရာၿပီး သင္ေပးေနပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံမွန္သမွ် ပိဋကတ္စာေပကို ေရွး တန္း၊ ဘာသႏၲရ ေလာကီစာေပကုိ ေနာက္တန္းမွာ ထားၿပီး သင္ၾကားသင့္ပါတယ္။ ဒီစနစ္ဟာ အေကာင္းဆုံးစနစ္ ပါပဲ။
B.A. M.A, Ph.D မရရင္ သာသနာျပဳလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား
သီဟိုဠ္တိုင္းျပည္သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ပရိယတၱိ အရည္အခ်င္းဟာ ဘယ္လိုအေျခအေန ေရာက္သြားၿပီ ဆိုတာကို ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ပရိသတ္ သေဘာေပါက္ေလာက္ ပါၿပီ။
သူတို႔ဆီမွာေတာ႔ B.A M.A. Ph.D ဘြဲ႕ေတြ ခ်ိတ္ၿပီးေတာ႔ ဂုဏ္ယူေနၾကတယ္။ အရည္အခ်င္းထက္ ဘြဲ႕ ဒီဂရီေတြကို ဦးစားေပးေနၾကတယ္။
သူတို႔က ဘာေျပာတုန္း ဆိုေတာ့ ''အရွင္ဘုရားတို႔ ပိဋကတ္သံုးပံုကိုသာ သင္ယူၿပီး ေလာကီစာေပေတြကို မသင္ဘူးဆိုရင္ (ဒါမွမဟုတ္) B.A M.A. Ph.D ဘြဲ႕ေတြ မရဘူးဆိုရင္ ကမၻာလွည့္ၿပီးေတာ့ သာသနာျပဳဖုိ႔ ကိုယ္ေတာ္ တို႔ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ''တဲ့။
''အဂၤလန္တုိ႔,အေမရိကတုိ႔,ဥေရာပတို႔ ၾသစေတ လ်တုိ႔ သြားၿပီး သာသနာျပဳၾကဖုိ႔ ျဖစ္ပါ့မလား''လို႔ သူတို႔က ေျပာၾကတယ္။
ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးက သူတို႔ကို အခုလို ေျပာလိုက္ တယ္။ ''တတိယသဂၤါယနာတင္ပြဲႀကီး အၿပီး သာသနာ သကၠရာဇ္ ၂၃၆-ခုႏွစ္က သီရိဓမၼာေသာကမင္း တရားႀကီး က ၉-တုိင္း၊ ၉-ဌာနကို သာသနာျပဳလႊတ္တယ္''။
''အဲဒီ၉-တုိင္း ၉-ဌာန သာသနာျပဳလႊတ္ေတာ့ ေဟာဒီ အေရွ႕ဘက္ သုဝဏၰဘုမၼိဆုိတဲ့ (မေလး, ဆူမတၱရာ, ဂ်ားဗားနဲ႔ ယိုးဒယား, ျမန္မာ) ဒီအရပ္ေဒသကို ေသာဏ, ဥတၱရမေထရ္ႀကီး ႏွစ္ပါးၾကြတယ္ဘုရား''။
''ဒီမေထရ္ႀကီးႏွစ္ပါးေခါင္းေဆာင္တဲ့ သာသနာျပဳ အဖြဲ႕ႀကီးေတြ ၾကြတယ္။ အရွင္ဘုရားတို႔ သီဟိုဠ္ကြၽန္းကို ေတာ့ အရွင္မဟိႏၵေထရ္ႏွင့္္ သဃၤမိတၱာ ရဟႏၲာေထရီမတုိ႔ ၾကြေတာ္မူၾကတယ္။ အျခားတုိင္းျပည္ေတြလဲ သူ႔အစီအစဥ္ နဲ႔သူ ၾ<ြကေတာ္မူၾကပါတယ္''။ ''ထုိကဲ့သို႔ ၉-တုိင္း ၉-ဌာနသာသနာျပဳလႊတ္တဲ့ အခါတုန္းက ထုိမေထရ္သူျမတ္တုိ႔ဟာ ဘယ္တကၠသိုလ္ကမွ ဘြဲ႕မရခဲ့ပါဘူူး''။
အပုိင္း (၄)ေမွ်ာ္






အပုိင္း

16 August 2009

အႏွစ္ကိုုးပါးတရားေတာ္ (အပုိင္း-၂)




သီဟိုဠ္ႏိုင္ငံ ေရာက္ခဲ့စဥ္က

ဘုန္းႀကီးတို႔ကေတာ့ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ကိုယ့္ ဟာကိုယ္ ယုတၱိရွာၿပီးေတာ့ အကုန္လံုး ႏိုင္ေအာင္ခ်ည္း ေျပာခဲ့တာပဲ။ ဘယ္ဘက္ကမွ အ႐ႈံးမေပးခဲ့ဘူး။
သီဟိုဠ္ေရာက္လည္း သီဟိုဠ္ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ ဒီလို ျငင္းတဲ့ အခါ ဒီလိုပဲ အႏိုင္ခ်ည္းက်ဲတာပဲ။ သူတုိ႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘူး။
သီဟိုဠ္မွာ ဘုန္းႀကီးတုိ႔တရားပြဲ (၅)ပြဲ ေဟာတယ္။ (သီရိလကၤာမွာ)။ တရားပြဲေတြ အကုန္လံုးမွာ ဘုန္းႀကီးက ဗမာလိုခ်ည္းပဲေဟာတယ္။ သီဟုိဠ္ဘာသာ ေကာင္းေကာင္း ျပန္ေပးမဲ့ ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္းတတ္တဲ့ သီဟိုဠ္ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး ဘုန္းႀကီးတုိ႔ရဲ႕မိတ္ေဆြ ဟိုမွာ ရွိတယ္။ အဲဒီ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးလဲ အလဲအလွည္ႏွင့္ လုိက္ၿပီးေတာ့ ဘာသာ ျပန္ေပးတယ္။
အလြတ္သေဘာအေနနဲ႔ ထိုင္ၿပီးေတာ့ တစ္ ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါမွာေတာ့ ပါဠိလို ေျပာပါတယ္။ အဂၤလိပ္လိုလဲေျပာပါတယ္။ တရားပြဲေဟာ ၾကစို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ''ကိုယ္ေတာ္တုိ႔ ဘာသာျပန္ ေပး'' ဆုိၿပီး ျမန္မာလိုခ်ည္း ေဟာပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို ေဟာျပန္ေတာ့လဲ သီဟိုဠ္ဘာသာနဲ႔ ထပ္ျပန္ရေသးတာပဲ မထူးဘူး။
အဂၤလိပ္လိုေျပာလဲ အဂၤလိပ္လိုမတတ္တ့ဲ လူေတြ က အမ်ားႀကီးတက္လာတာဆိုေတာ့ သီဟိုဠ္ဘာသာနဲ႔ ျပန္ ေဟာေပးရေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ မထူးပါဘူး။ ကိုယ္ကလဲ အဂၤလိပ္လိုေဟာ။ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ခါမွမေဟာဖူးတဲ့ အဂၤလိပ္ဘာသာကို ဟိုက်မွ သြားေဟာေတာ့ မနည္းႀကီး ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ ေဟာရတာ။
အဲဒီလို မနည္းႀကိဳးစားၿပီး ေဟာရတဲ့ အဂၤလိပ္ ဘာသာကို သီဟိုဠ္ဘာသာနဲ႔ တခါထပ္ၿပီး ျပန္ေဟာေတာ့ ၿပီးေရာ။
မျပည့္စံုတဲ့အေပၚမွာ မျပည့္စံုတဲ့ဘာသာျပန္ ျဖစ္ ေနမွာ။ ဒါေၾကာင့္ ''ျမန္မာလိုေဟာတာပဲ ေကာင္းတယ္'' ဆိုၿပီးေတာ့ သေဘာက်လုိ႔ ဘာသာျပန္ဆရာေတာ္နဲ႔ ဘုန္း ႀကီးတုိ႔ တိုင္ပင္ၿပီးေတာ့ ေဟာၾကရတာ။

အဂၤလိပ္စာတတ္ ဗမာဘုန္းႀကီးေတြ နည္းပါး
တရားပြဲၿပီးသြားေတာ့ ဒကာႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ သီဟိုဠ္ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ဘုန္းႀကီးတုိ႔အနား ခ်ည္းကပ္ လာၿပီးေတာ့ 'အရွင္ဘုရားတုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက တုိင္းတစ္ပါး ထြက္ထြက္လာၾကတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြဟာ အဂၤလိပ္စာတတ္ အလြန္နည္းတယ္၊ အဂၤလိပ္လို အေဟာအေျပာလဲ အလြန္ နည္းတယ္၊ အဲဒါဘာျဖစ္လုိ႔လဲ''လို႔ ေမးပါတယ္။
အဲဒီလိုေမးေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ျပန္ၿပီးေတာ့ ေမး လိုက္ပါတယ္။ ''အရွင္ဘုရားတုိ႔ သီဟိုဠ္ဆရာေတာ္ေတြ အဂၤလိပ္စာေတာ္ေတာ္တတ္ၾကတယ္။ M.A ေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ၊ Ph.D ေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ကိုယ္ေတာ္တုိ႔ အဂၤလိပ္စာ ဘာေၾကာင့္ တတ္ၾကတာတုန္း''လို႔ ဘုန္းႀကီး ကလဲ ျပန္ေမးလုိက္တယ္။ ကိုယ့္အေျဖေတာ့ မေပးေသးဘူး။ သူတုိ႔ကို ျပန္ေမးတယ္။
စကားေျပာယင္ အဲဒါကိုေတာ့ တတ္ထားရတယ္။ သူတုိ႔ကိုျပန္ေမးလိုက္ေတာ့မွ ကိုယ္ကေျဖဖုိ႔ လမ္းစဟာ ပိုၿပီးေတာ့ေကာင္းသြားတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔က ေျပာတယ္။
''တပည့္ေတာ္တုိ႔ အဂၤလိပ္စာ တတ္တာကေတာ့ တပည့္ေတာ္တုိ႔ တိုင္းျပည္မွာ သံဃာေတာ္ေတြ ပညာသင္ ၾကားတဲ့ေက်ာင္းေတြမွာ သံဃာေတာ္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေကာလိပ္ေတြ တပည့္ေတာ္တို႔ဖြင့္ထားတယ္။ ထိုေကာလိပ္ ေတြကေန ၿပီးေတာ့ ေအာင္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အစိုးရ ရဲ႕ တကၠသိုလ္မွာ သြားၿပီးေတာ့ ပညာသင္ခြင့္ရတယ္''။
''သံဃာေတာ္မ်ား ဖြင့္လွစ္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေကာလိပ္ ရယ္၊ အစိုးရဖြင့္ထားတဲ့ တကၠသိုလ္ရယ္၊ ထိုေကာလိပ္၊ တကၠသိုလ္ ႏွစ္ခုမွာ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားၿပီးတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြဟာ အနည္းဆံုး M.A ေအာင္ၾကၿပီဆိုလို႔ ရွိယင္ အဂၤလိပ္လို ေကာင္းစြာ ေရးတတ္ ေျပာတတ္တယ္။ M.A တို႔ Ph.D တို႔ဆိုယင္ေတာ့ ေျပာစရာမရွိဘူး။ ကမၻာ လွည့္ၿပီးေတာ့ သာသနာျပဳတဲ့အထိပါပဲ၊ ပညာသင္ၾကား ေရးစနစ္က အဲဒီလို ရွိပါတယ္ဘုရား။''
ဒါျဖင့္ရင္ အဲဒီပညာသင္ၾကားေရး စနစ္မွာ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ ျပ႒ာန္းတဲ့က်မ္းစာေတြကို ေျပာျပစမ္းပါ ဆိုေတာ့ ျပ႒ာန္းတာေတြကို ေျပာျပတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္

14 August 2009

အႏွစ္ကိုးပါးတရားေတာ္ (အပိုင္း-၁)



အႏွစ္ကိုးပါးတရားေတာ္

ဒီေန႔ဟာ ၁၃၄၃-ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလျပည့္ေန႔ ျဖစ္ ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီး ေဟာမည့္တရားက ''အႏွစ္ကုိးပါ''။ ဒီကေန႔ဟာ တေပါင္းလျပည့္ေန႔ဆိုေတာ့ ဘုရားရွင္ကိုယ္ ေတာ္ျမတ္ ကပိလဝတ္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကို ခရီးစတင္ေသာေန႔ ပါပဲ။
ဧရာဝတီတုိင္း၊ က်ံဳေပ်ာ္ၿမိဳ႕၊ ရတနာရံသီ ေစတီ ေတာ္, ျမခ်မ္းသာ ေစတီေတာ္၊ ေစတီေတာ္ႀကီး ႏွစ္ပါးအား ပူေဇာ္သည့္အေနအားျဖင့္ ဆင္ယင္က်င္းပသည့္ ''ေစတီယ ပူဇာ ဓမၼသဘင္''။
မိမ်ား, ဖမ်ား, ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ား, ေဆြေတာ္ မ်ဳိးေတာ္မ်ားနဲ႔ ကြဲကြာၿပီးေတာ့ ေနခဲ့ရတာ ဘုရားကိုယ္ ေတာ္ျမတ္ (၇)ႏွစ္။ ၇-ႏွစ္ ခြဲခြာခဲ့ရသည့္ ျမတ္စြာဘုရား ေဆြေတာ္ မ်ဳိးေတာ္မ်ားရဲ႕ ပင့္ေလွ်ာက္ခ်က္ အရ ေဆြေတာ္ မ်ဳိးေတာ္မ်ားနဲ႔ ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ဖုိ႔ရန္ ကပိလဝတ္ေရႊနန္းကို ယခုလုိ တေပါင္းလျပည့္ေန႔မွာ ျပန္လည္ၿပီးေတာ့ ၾ<ြကျမန္း ေတာ္မူတယ္။ ကာဠဳဒါယီမေထရ္သူျမတ္က ဘုရားကိုယ္ေတာ္ ျမတ္ကုိ ကပိလဝတ္ ေရႊနန္းၾ<ြကျမန္းဖုိ႔ရန္ ပင့္ေလွ်ာက္ခဲ့ တယ္။ ''ကာဠဳဒါယီဘုရားပင့္''ဆုိၿပီးေတာ့ ဂါထာေပါင္း ၆၂-ဂါထာ ရိွပါတယ္။ ဘုရားပင့္ဝါသနာပါတဲ့ ဒကာႀကီးမ်ားကို တုိက္ တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ဘုရားပင့္ ဂါထာကို က်က္ခ်င္ရင္ေတာ့ ''ကာဠဳဒါယီဘုရားပင့္ ဂါထာ''မ်ားကိုသာ က်က္ၾကေတာ့။ ဒီေတာ့ ဒီကေန႔လဲပဲ အကယ္၍ ဘုရားပင့္ေလး တစ္ ပုဒ္ေလာက္ကိုယ္ေတာ္ ရြတ္ပါဦးဆိုရင္ အဲဒီေျခာက္ ဆယ္ေက်ာ္ေသာဘုရားပင့္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးတုိ႔တရားပြဲဖြင့္ရရင္ ဘုရားပင့္နဲ႔ပဲ မိုးမ်ားလင္းမလား မသိဘူး။ ဒီေတာ့ ဘုရားပင့္နဲ႔ မိုးမလင္းရေလေအာင္ ဘုရား ရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ဘုန္းႀကီးတို႔ ပရိသတ္အေပါင္း သူေတာ္ ေကာင္းတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္မွာ ၾ<ြကျမန္းၿပီးသားပဲလုိ႔ ဒီလို သေဘာထားလုိက္ၾကပါ။ ရတနာအျပည့္ရွိတဲ့ ႏွလံုးအိမ္ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ပရိသတ္အေပါင္း သူေတာ္ေကာင္း တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္လဲပဲ ၾ<ြကၿပီး သား၊ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾ<ြကလာတယ္ ဆိုကတည္းကိုက တရားေတာ္ေတြလဲ ကိန္းဝပ္ၿပီးသား၊ တရားေတာ္ေတြ ကိန္းေနၿပီဆိုကတည္းက ထိုတရားေတာ္ေတြကို ေဆာင္ ေတာ္မူၾကတဲ့ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားလဲပဲ ဘုန္းႀကီး တို႔ပရိသတ္ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ကိန္းဝပ္ၿပီးသား။ ဘုန္းႀကီးတို႔ပရိသတ္ရဲ႕ႏွလံုးအိမ္မွာ ဘုရားလဲ ကိန္း၊ တရားလဲကိန္း၊ သံဃာလဲကိန္းဝပ္ၿပီးသား ျဖစ္ျခင္း ေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ပရိသတ္ရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္ဟာ ရတနာ အႏွစ္တုိ႔ျဖင့္ ျပည့္ေသာ ႏွလံုးသားလုိ႔ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒီလိုပဲ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ''တန္ဖိုးအလြန္ရွိတယ္''တဲ့၊ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ရတာ။ ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ ရတနာသံုးရပ္တို႔ ကိန္းျခင္းေၾကာင့္ ေထရ ဝါဒ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔ရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္သည္ အဖိုးအနဂၣ ထိုက္တန္ ပါတယ္။ ေထရဝါဒဗုဒၶသာသနာကို ၾကည္ညိဳသိမွတ္ ဆည္း ကပ္ၾကတဲ့ သူေတာ္စင္တုိ႔ရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္မွာ ထိုရတနာသုံးပါး ကို ၾကည္ညိဳတဲ့ သဒၶါသည္ အျပည့္ အဝရွိေနလို႔ ''ရတနာ ႏွလံုးအိမ္ႀကီး''ပါပဲ။ ေနရာဌာနတိုင္းမွာ ပညာရွိ မရွိႏိုင္
ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးေတြ ထဲမွာ သြားၿပီးတူးတဲ့အခါက်ေတာ့ ''စိန္'' ဆိုတဲ့ရတနာ။ ေက်ာက္တကာ ေက်ာက္တုိ႔တြင္ အမာဆံုး၊ ''ပတၱျမား''ဆိုတဲ့ ရတနာ၊ နီရဲၿပီးေတာ့ အလြန္လွတယ္။ ''ေက်ာက္စိမ္း''ဆိုတဲ့ ရတနာ၊ စိမ္းၿပီးေတာ့ သူလဲ အလြန္လွတယ္။
အဲဒီ ေက်ာက္စိမ္းေတြ ေက်ာက္ျဖဴေတြ ေက်ာက္နီ ေတြဆိုတဲ့ ထိုရတနာအမ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႔ဟာ ေလာကလူသားေတြ အထြတ္အျမတ္ထားတဲ့ ရတနာေတြပဲ။
လူသားအားလံုးတုိ႔ အထြတ္အျမတ္ထားတဲ့ ထို ''စိန္'' ရတနာ၊ ''ေရႊ'' ရတနာဆိုတဲ့ ရတနာေတြဟာ ၿမိဳ႕ အလည္မွာ တူးလို႔မရဘူးတဲ့။ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာ တူးရ တာ။ သို႔ေသာ္ ေတာတိုင္းေတာင္တိုင္းေတာ့ ပတၱျမား မထြက္ ဘူးေနာ္။
ေတာတိုင္း ေတာတိုင္းမွာ စႏၵကူးမထြက္ဘူး။ ေတာင္တိုင္း ေတာင္တိုင္းက ေက်ာက္ေကာင္းမထြက္ဘူး။ ဆင္တိုင္းဆင္တိုင္းမွာ ''အျမဴေတ''မရွိဘူး။ ေလာကနီတိ က ေျပာတာ။
ဝေန ဝေန န စႏၵနံ၊ ေတာတိုင္း ေတာတိုင္း စႏၵကူးမထြက္ဘူး။
ေသေလ ေသေလ၊ ေတာင္တိုင္း ေတာင္တိုင္းမွာ။ န မဏိကံ၊ ပတၱျမား မထြက္ႏိုင္ပါဘူး။
ဂေဇ ဂေဇ၊ ဆင္တိုင္း ဆင္တိုင္းမွာ။ န အမတံ၊ အျမဴေတ မရႏိုင္ပါဘူး။
ဌာေန ဌာေန န ပ႑ိတံ၊ အရပ္ဌာနတိုင္း အရပ္ ဌာနတိုင္းမွာ ပညာရွိ မရွိႏိုင္ဘူး။
ဘုရားရတနာ တရားရတနာ သံဃာရတနာဆိုတဲ့ အဲဒီရတနာဟာလဲ တိုင္းျပည္တုိင္းမွာ မရွိဘူး။ လူမ်ဳိး တိုင္းမွာ မရွိဘူး။ တိုင္းျပည္တိုင္း တိုင္းျပည္တိုင္း ရတနာ သံုးပါး မရွိနိုင္ဘူး။ လူမ်ဳိးတိုင္း လူမ်ဳိးတိုင္းမွာ ရတနာ သံုးပါး မကိန္းဝပ္ႏိုင္ပါဘူး။
ဗုဒၶဘာသာတိုင္းျပည္လုိ႔ဆိုပင္ ဆိုျငားေသာ္လဲပဲ အခ်ိဳ႕ဗုဒၶဘာသာတိုင္းျပည္မွာ ရတနာသံုးပါး အျပည့္အစံု မရွိပါဘူး။ ရတနာသံုးရပ္ကို ၾကည္ညိဳတဲ့ ဗုဒၶဘာသာလို႔ အမည္ခံပင္ခံေသာ္လဲ ထိုအမည္ခံတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ သူေတာ္ စင္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္တိုင္း ႏွလံုးအိမ္တိုင္းမွာ ရတနာသံုးပါး အျပည့္အစံုမရွိပါဘူး။
ဘုန္းႀကီးတို႔ ျမန္မာျပည္မွာရွိၾကတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္မွာေတာ့ ဘုရား တရား သံဃာ အကုန္လံုး အစံုရွိတယ္။
ေကာင္းတဲ့ေနရာဆုိတာ
''အရပ္''ေကာင္းမွာ လူျဖစ္ခြင့္ ရလို႔ အသိÓဏ္ ေကာင္းကို ရထားတာ။ အရပ္ေကာင္းမွာ လူျဖစ္ခြင့္ မရရင္ အသိÓဏ္ ေကာင္းကို မရႏိုင္ၾကဘူး။ အရပ္ေကာင္း, ေနရာေကာင္း ဆိုတာကို မဂၤလာတရားေတာ္က ''ပတိ႐ူပ ေဒသ''လုိ႔ ဆိုပါတယ္။
၁။ ရတနာသုံးပါး ရွိတဲ့ အရပ္,ေနရာ၊
၂။ ကုသိုလ္လုပ္ခြင့္ရတဲ့ အရပ္,ေနရာ၊
၃။ သူေတာ္ေကာင္းတရား က်င့္ခြင့္ရတဲ့ အရပ္, ေနရာေတြကုိ ''အရပ္ေကာင္း, ေနရာေကာင္း'' လုိ႔ဆုိပါ တယ္။
စီးပြားေရးေကာင္းတိုင္း၊ ပညာေရးေကာင္းတိုင္း မိုးထိေအာင္ တုိက္ႀကီးေတြေထာင္ၿပီးေတာ့ တက္ေနလို႔၊ ဟို ေျမျပင္ေရာ ေရျပင္ေရာ ေဝဟင္ေရာ မိနစ္ပိုင္း စကၠန္႔ပိုင္း အတြင္းမွာ ဟူးကနဲ ဟူးကနဲ အေရွ႕ အေနာက္ ေတာင္ ေျမာက္ လူးလာတုံ႔ေခါက္ ယာဥ္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ သြားႏိုင္တယ္ ဆိုေပမဲ့ အဲဒီလို အရပ္မ်ဳိးေတြကို ဘုန္းႀကီးတုိ႔ကေတာ့ ''ပတိ႐ူပေဒသ- အရပ္ေကာင္း, ေနရာေကာင္း''လို႔ မဆို ခ်င္ပါဘူး။
ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳခြင့္ရတဲ့အထဲမွာ ဒါနေကာင္း မႈလဲျပဳခြင့္ရတယ္။ သီလ ေဆာက္တည္ခြင့္ရတယ္။ သမထ ကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ခြင့္လည္း ရတယ္။ ဝိပႆနာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းဖို႔ အခြင့္အေရးေတြလည္း ရတယ္။
''အခြင့္အေရးေတြ ရေနတယ္၊ ဘာက်န္ေနလဲ''
''က်င့္ဖို႔ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္ဘုရား''။
''ဘုန္းႀကီးက ဗမာျပည္ အဲဒါမက်န္ေတာ့ဘူး ထင္ ေနတာ။ ဒကာႀကီးေတြ ေျပာမွပဲသိရေတာ့တယ္၊ က်န္ေသး တယ္တဲ့။ ကိုယ္က ႏိုင္ငံျခားၾ<ြကားမလိ႔ုဆိုၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ကို ေမးၾကည့္တာ၊ က်င့္ဖုိ႔ က်န္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ ဟုိသြား မၾ<ြကားရဲေတာ့ဘူး''။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳခြင့္ရတယ္၊ ျပဳလဲျပဳေနတယ္ လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက ဒီလိုဆိုခ်င္တာ။ ခုေတာ့သူတုိ႔က ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ ျပဳခြင့္ရေပမယ့္ က်င့္ဖို႔က်န္ေသးတယ္ ဆိုေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ သြားရင္ ဘုန္းႀကီး ၾ<ြကားဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ခက္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳံေပ်ာ္ကသာ ဒီလိုေျပာတာပါ။ ရန္ကုန္ တုိ႔ မႏၲေလးတုိ႔ကေတာ့ ''တပည့္ေတာ္တုိ႔ အျပည့္အစံုက်င့္ သံုး ေနပါတယ္''လို႔ ဒီလို ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ က်ဳံေပ်ာ္က လူေတြ မေလွ်ာ့ပါနဲ႔။ ေလွ်ာက္လုိက္ၾကစမ္းပါ၊ ''တပည့္ေတာ္ တုိ႔လည္း က်င့္သုံးေနၾကပါတယ္ဘုရား''လုိ႔။ ၃ရက္ ျခား (သုိ႕႕) ၄ ရက္ျခား ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္။

“ဗုဒၶဘာသာ(၅)မ်ိဳး”




ယေန႔ေခတ္လူေတြဟာ ဘာသာအသိတရား တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေခါင္းပါးလာျပီ။
ဘုရားေတာင္မွ ထိျခင္းငါးပါးနဲ႔ ဦးခ်ရေကာင္းမွန္း မသိႀကေတာ႔ပါဘူး။ဒီလိုအေျခအေနေတြကိုသိလို ျမတ္စြာဘုရားက
“ေနာင္္အနာဂတ္မွာ ဗုဒၶဘာသာ (၅)မ်ိဳး ကြဲျပားလိမ့္မယ္”ဟု ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။အဲ့ဒီ ဗုဒၶဘာသာ(၅)မ်ိဳးကေတာ့
(၁)ကုလ ဗုဒၶဘာသာ
(၂)လာဘ ဗုဒၶဘာသာ
(၃)ဘယ ဗုဒၶဘာသာ
(၄)သဒၶါဓိက ဗုဒၶဘာသာ
(၅)ပညာဓိက ဗုဒၶဘာသာ

(၁)ကုလ ဗုဒၶဘာသာ
ကုလ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ရိုးရာဗုဒၶဘာသာ ကိုေျပာတာပါ။အေမအေဖက ဗုဒၶဘာသာမို႔ သားသမီးက ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာ
ရတာပါ။မိဘက ခရစ္ယာန္ဆိုရင္ သားသမီးကလည္း ခရစ္ယာန္။ဒါကို မိရိုးဖလာ ကုလဗုဒၶဘာသာေပါ့။မိဘက ဗုဒၶဘာသာ
မို႔သာ သားသမီးကဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာရတာ ဘုရားရွင္ဘာလို႔ ပြင့္မွန္းမသိ။ဘုရား ဘာတရားေဟာမွန္းလည္းမသိ။ကိုးကြယ္
ေနတဲ့ ျမတ္စြာဘုရား ဘာေႀကာင့္ကိုးကြယ္ရမွန္းလည္းမသိ။တရားေတာ္ကို ဘာေႀကာင့္ကိုးကြယ္ရမွန္းမသိ။ဘုရားကိိိုဦးခ်
တာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဦးခ်မွန္းမသိ။ဘာေႀကာင့္ဒီေလာက္ ရုိရိုေသေသနဲ႔ အေလးျပဳေနမွန္းကို မသိတာ။လုပ္ေတာ့လုပ္
ေနတာပဲ အသိပညာ ဘာမွမပါတာ။ကုလ ဗုဒၶဘာသာပါ။

(၂)လာဘ ဗုဒၶဘာသာ

လာဘ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ လာဘ္လာဘလိုလို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ဗုဒၶဘာာသာကို ဆိုလိုတာပါ။ဒီဘဝ စီးပြားေရးေလးတက္မလား
ဆိုျပီးမွ ဘုရားကိုးကြယ္တာမွာ ေရြးျပီးကိုးကြယ္တယ္။ဒီဘုရား ကိုးကြယ္ရင္ေတာ့ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားတယ္ ဟိုဘုရား
ကိုးကြယ္ရင္ေတာ့ စီးပြားေရးတက္တယ္ဆိုျပီး ေရြးကိုးကြယ္တာ လာဘ ဗုဒၶဘာသာပါ။ဘုရားကိုးကြယ္မွ လာဘ္ေပါမ်ား
မယ္ဆိုရင္ ဘုရားမကိုးကြယ္တဲ့ ခရစ္ယာန္ေတြ ဘာလို႔ လာဘ္ရႊင္ေနလဲ။အဓိက စီးပြားေရးျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ဘုရား
ေႀကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ကံ၊ညဏ္၊ဝိရိယ သတၱိေႀကာင့္ပါ။
အိမ္ျခံ ဝယ္မယ္။ေရာင္းမယ္။အိမ္ေနရာေျပာင္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ရက္ရာဇာ ျပႆဒါး ေရြးေနတာေတြ။ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္
ေပၚမွာ ဘုိေတာ္ ဘြားေတာ္ပံုေတြ တင္ထားတာေတြ။ကိုႀကီးေက်ာ္ ၊ မႏွဲေလး အစရွိတဲ့ နတ္ေတြ ကုိးကြယ္တာေတြ။ေဗဒင္
ယံုႀကည္ျပီး ယႀတာေတြ ေခ်လိုက္ႀက စတဲ့ လာဘ္လာဘ လိုခ်င္လို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာမ်ားကို လာဘဗုဒၶဘာသာလို႔
ေခၚပါတယ္။

(၃)ဘယ ဗုဒၶဘာသာ
ဘယ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ေဘးကိုေႀကာက္္္္္္လို႔ ကိုးကြယ္တာကိုေခၚပါတယ္။အႏၱရာယ္ကင္းဖို႔၊ ေဘးရွင္းဖို႔၊အသက္ရွည္ဖို႔၊
က်န္းမာဖို႔၊ဒီလိုအေတြးအေခၚေတြနဲ႔ ဘုရား ကိုးကြယ္တာကို ဘယ ဗုဒၶဘာသာဟုေခၚပါသည္။ဒီဘုရား ကိုးကြယ္မွ
အသက္ရွည္မယ္ဆိုရင္ ဘုရားမကိုးကြယ္တဲ့ ခရစ္ယာန္ အစလာမ္ေတြ အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ေနႀကတာ ဘာလို႔ပါလဲ။
ဘာမွမသိဘဲ ရမ္းကိုးကြယ္္္္္္တာ ကုလ ဗုဒဘာသာ၊လာဘ္လာဘ လိုခ်င္လို႔ကိုးကြယ္တာ လာဘ ဗုဒၶဘာသာ။
ေဘးေႀကာက္ျပီး အကုိးအကြယ္ မွားေနတာ ဘယ ဗုဒၶဘာသာ။ဒီ ကုလ၊လာဘ၊ဘယ ဗုဒၶဘာသာ (၃)မ်ိဳးကို ေအာက္တန္း
စား ဗုဒၶဘာသာဟုေခၚပါသည္။
ဟိုလူမပါ။ဒီလူမပါ။ဟုိလူပသပါတယ္။ဒီလူပသပါတယ္။လက္ညႈိးထိုး ခြက္လွန္ လုပ္ေနတာေတြကို ဘုရားက သူေတာင္းစား
ဗုဒၶဘာသာပါတဲ့။
ခႏၶာမွာ အသိ၊ဘာသာေရအသိဓာတ္ခံ နည္းေတာ့ လိမ္စားေနတဲ့သူေတြက လိမ္လို႔ေကာင္းေနပါတယ္။ဘုရားလည္း
ကိုးကြယ္ရေသး၊တရားလည္းကိုးကြယ္ရေသး၊ဆြမ္းဦးကိုလည္း ေလာင္းလွဴရေသး၊သာသနာေတာ္ကိုလည္း ပစၥည္းေလးပါး
နဲ့ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ဆက္ကပ္ရေသး။ဘာအတြက္ ဒါေတြ လုပ္ေနရတာလည္း ဘာအတြက္ သာသနာကိုခ်ီးေျမွာက္ေနတာလည္း
ဘာအတြက္ ေက်ာင္းေဆာက္ေနတာလည္း။စဥ္းစားပါ။ေဝဖန္ပါ။သံုသပ္ပါ။

(၄)သဒၶါဓိက ဗုဒၶဘာသာ
သဒၵါဓိက ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ သဒၵါတရားကို အရင္းခံပါတယ္။သဒၵါတရားဆိုတာ ယံုႀကည္ခ်က္္္္္္္ပါ။ဘုရား၊တရား၊သံဃာကို
တကယ္သက္ဝင္္္္ယံုႀကည္တာကို ေခၚပါတယ္။ယံုႀကည္တဲ့ေနရာမွာလည္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ယံုႀကည္တဲ့ သမၼာသဒၵါ နဲ႔ မွားမွား
ယြင္းယြင္း ယံုႀကည္တဲ့ မိစၦာသဒၵါဆိုျပီး (၂)မ်ိဳးရွိပါတယ္။
သမၼာသဒၵါ မွန္မွန္ကန္ကန္ ယံုႀကည္ခ်က္ ဆိုတာ သစၥာတရား သိေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုုရားဟာ ေဝေနယ် သတၱဝါေတြကို
သူသိသကဲ့သုိ႔ ေမတၱာ ဂရုဏာေတာ္အျပည့္နဲ႔ သစၥာေလးခ်က္ အနက္ကိုေဟာႀကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ဒီတရားေတာ္ အနက္
ေတြကိုပိုင္ပိုင္္ႏုိင္ႏုိင္သိေတာ္မူသြားႀကတဲ့ အရိယာသူေတာ္စင္ႀကီးေတြဟာ နိဗၺာန္ဝင္စံသြားႀကပါတယ္။နိဗၺာန္ဆိုတာ အို ၊ေသ၊
နာ လြတ္ရာပါ။အေသလြတ္ရာ ျပတတ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားအား ကိုးကြယ္ပါ၏ ဆိုတဲ့ ယံုႀကည္ခ်က္ဟာ မွန္ကန္ေသာယံုႀကည္ခ်က္
တရားေတာ္ကို ဘာေႀကာင့္ကိုးကြယ္ရသလဲ။ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူခဲ့ေသာ တရားေတာ္ကို ႀကိဳစားအားထုတ္လိုက္လို႔
တရားလမ္းေႀကာင္းးအတိုင္းသာ ေလွ်ာက္သြားႏုိင္ရင္ နိဗၺာန္ေရာက္ပါမည္။ထို အေသလြတ္ရာ ပို႔ေဆာင္တာ တရားက ပို႔
ေဆာင္တာပါ။ပုဂၢိဳလ္က ပို႔ေဆာင္တာ မဟုတ္ဘူး။
ထိုတရားေတြ မကြယ္မေပ်ာက္ေသးတာ ဘယ္သူ႔ေက်းဇူးပါလဲ ဆိုရင္ သံဃာေတြရဲ့ ေက်ဇူးပါ။ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူေသာ
ဓမၼကၡႏၶာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္၊သုတ္ဝိနည္း အဘိဓမၼာတရားေတြ သံဃာေတာ္ေတြက ေဆာင္ထားတာပါ။ပိဋကသံုးပုံ
ကို သံဃာေတာ္ေတြက ေစာက္ေရွာက္ထားတာပါ။သံဃာေတာ္ကို ယံုႀကည္မႈ။ဒါေတြက ရတနာျမတ္သံုးပါးကို မွန္မွန္ကန္ကန္
ယံုႀကည္တဲ့ သမၼာသဒၵါယံုႀကည္မႈ။
မိစၦာသဒၵါယံုႀကည္မႈက လာဘ္လာဘေပါတယ္။အႏၱရာယ္ကင္းတယ္ဆိုျပီး ကိုးကြယ္ယံုႀကည္ေနတာ မိစၦာသဒၵါ။လာဘ္လာဘ
ေပါတယ္ဆိုတဲ့ လာဘ ဗုဒၶဘာသာယံုႀကည္ခ်က္၊အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ဆိုျပီး ဘယ ဗုဒၶဘာသာေတြရဲ့ ယံုႀကည္ခ်က္၊
ဗုဒၶရဲ့ ဂုဏ္ေက်ွဇူးကို ဘာမွနားမလည္ဘဲ သူမ်ားဦးတုိက္လို႔သာ ရမ္းဦးတိုက္ရတဲ့ ကုလ ဗုဒၶဘာသာေတြရဲ့ ယံုႀကည္မႈ
ဒါေတြဟာ မိစၦာသဒၶါေတြပါ။
အေသလြတ္ရာလမ္းကို ျပတတ္လို႔ ၊ အေသလြတ္ရာ ပို႔ေဆာင္ႏိုင္လို႔၊ အေသလြတ္ရာ တရားကိုေဆာင္ထားႏုိင္လုိ႔ ရတနာ
သံုးပါးကို ကုိးကြယ္ပါ၏ ဆိုတဲ့ သမၼာသဒၵါ။အႏွစ္သာရမရွိတာကို မရွိဘူးလို႔ သိပါတယ္။အႏွစ္သာရ ရွိတာကိုု ရွိတယ္လို႔သိပါ
တယ္။မွားတာကို မွားတယ္လို႔ သိတယ္။မွန္တာကို မွန္တယ္လို႔သိတယ္။သိတဲ့ အျပင္၊အမွားလမ္းကို ေရွာင္၊အမွန္လမ္းကို
ေဆာင္တာသည္ သမၼာသဒၵါ ရွိတဲ့ သဒၵါဓိက ဗုဒၶဘာသာပါ။

(၅)ပညာဓိက ဗုဒၶဘာသာ
သစၥာတရားကို ေသခ်ာသိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာကို ပညာဓိက ဟုေခၚသည္။ပညာဓိက ဗုဒၶဘာသာဟာ တရားေတာ္ကို ယံုႀကည္တယ္။
တရားေတာ္ကို ဘယ္လိုယံုႀကည္ တာလည္းဆိုေတာ့ ရမ္းယံုႀကည္တာမဟုတ္ဘဲ ခႏၱာအသိနဲ့ အေသအခ်ာသိျပီး ယံုတယ္။ထိုသို
သိတာကို ပညာ ဟုေခၚပါသည္။သစၥာေလးပါးကို အေသအခ်ာ ပညာနဲ႔သိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၊ ျဖစ္ပ်က္မႈေတြကို သိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ
ျဖစ္ပ်က္ျမင္တာ ခႏၱာက ျမင္တာလား ပညာကျမင္တာလားဆိုေတာ့ ပညာကျမင္တာပါ။ပညာဓိက ဗုဒၶဘာသာပါ။ဘုရားက
မင္းတုိ႔ခႏၱာ ထဲမွာ ျဖစ္္တာနဲ့ ပ်က္္တာပဲ ရွိတာလို႔ေဟာခဲ့ပါတယ္။ဒါကို ကိုယ္တိုင္ သစၥာတရားကို ေသခ်ာသိျပီး က်င့္ႀကည့္
လိုက္ေတာ့ ျမင္တယ္။ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတာ့ ယံုႀကည္လာတယ္။ယံုႀကည္ေတာ့ သဒၵါ၊ျဖစ္ပ်က္ျမင္တာက ပညာ။
ထိုေႀကာင့္ သဒၵါနဲ႔ပညာ သြားျပီး တြဲေနပါတယ္။သဒၵါနဲ႔ ပညာဟာ တြဲလ်က္ပါတဲ့။
သဒၵါတရား မွန္မွန္ကန္ကန္ နဲ႔သာ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ အပါယ္ေလးပါးမွ လြတ္ေျမာက္္္ႏိုင္၏။
တို႔မွာ အပါယ္မ်ိဳးေစ့ေတြ၊အပါယ္က် ေႀကာင္းကံေတြ လုပ္ထာတာရွိတယ္။ဒါေတြကို ဘယ္သူမွ ဝင္တားလို႔ မရပါဘူး။
သူကိုတားခ်င္ရင္၊ သူကိုအက်ိဳးမေပးေစခ်င္ရင္ ဘာနဲ့ျဖတ္ရမလဲ ဆိုေတာ့ ဥာဏ္နဲ႔ ျဖတ္ရမယ္။ဥာဏ္နဲ႔ ျဖတ္လိုက္လို႔
ျဖစ္ပ်က္မဂ္ဆိုက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ သဒၵါလည္းပါတယ္၊ပညာလည္းပါတယ္။ဒါသည္ သဒၵါဓိက ႏွင့္ ပညာဓိက ဗုဒၶဘာသာ
ျဖစ္ပါသည္။
သဒၵါဓိက ႏွင့္ ပညာဓိက ဗုဒၶဘာသာဟာ အထက္္္္္တန္း ဗုဒၶဘာသာပါ။
သဒၶါႏွင့္ ပညာ balance( ဟန္ခ်က္ညီ)ဘို႕လဲ လုိပါတယ္၊ သဒၶါလြန္ကဲ ပညာနဲျပန္ရင္ (ႏွစ္လုံးလွ လူမုိက္ၾကီး) သူေတာ္ေကာင္းလူအၾကီးျဖစ္သြားပါတယ္၊ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲပါးသူေတြက (superstitious rites, scarified, prayer,)အက်ိဳးမရွိတဲ့ေနရာေနမွာ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြကို အသုံးခ်ေနၾကပါတယ္။ သဒၶါနဲျပီး ပညာကဲေနျပန္ရင္လဲ ပညာရွိလူမိုက္ၾကီး ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ဘယ္အရမဆုိ အစြန္းမေရာက္ေစဘုိ႕ပါဘဲ။

13 August 2009

11 August 2009

ဘာ၀နာ ဘာလဲ ဘယ္လဲ


အိႏၵိယႏုိင္ငံ, နယူးေဒလီျမိဳ႕ ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ရွိ တီဟာအက်ဥ္းေထာင္သည္ လူမဆန္ အၾကင္နာကင္းမဲ့သည့္အရာမွာ ထိပ္တန္းကေျပးလ်က္ရွိ၏။ ျပႆနာေပါင္းကလည္း ေသာင္းေျခာက္ ေထာင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားလွ၏။ ``ေလာကငရဲ´´ဟူသတတ္။
ထုိကဲ့သုိ႔ေသာအက်ဥ္းေထာင္အတြင္းရွိ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္က ေျပာလုိက္သည့္ စကား တစ္ခြန္းမွာ ကုိယ့္နားကိုပင္ မယုံၾကည္စရာ ျဖစ္ေလာက္ပါေပ၏။
``ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဘာ၀နာ႐ႈမွတ္ေနပါတယ္´´တဲ့။
ေလာကႀကီးသည္ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွ၏။ တခါတရံ ``လုံး၀ မျဖစ္ႏုိင္´´ ဟုထင္သည့္အရာ မ်ားက ကုိယ့္ေရွ႕မွာပင္ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္ေန၏။ ၁၉၉၃-ခုႏွစ္၌ ဆရာႀကီးဂုိအင္ဂါသည္ ထုိ တီဟာ ေထာင္အတြင္းမွာ ၁၀-ရက္တရားစခန္းပြဲ က်င္းပခဲ့၏။ ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး အမ်ိဳးသမီး ရဲအရာ ရွိႀကီး ေဘဒီ၏တုိက္တြန္းေတာင္းပန္ခ်က္ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးဂုိအင္ဂါက က်င္းပခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
´´ဘာ၀နာဆုိတာ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ရွာေဖြေရးခရီးထြက္တာပါ´´
´´ဘာ၀နာရဲ႕လက္ငင္းအက်ိဳးကေတာ့ ေကာင္းမြန္တဲ့ဘ၀တစ္ခုမွာ ေနထုိင္သြားႏုိင္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္´´
အက်ဥ္းေထာင္အတြင္းမွာ က်င္းပသည့္ ဆရာႀကီးဂုိအင္ဂါ၏တရားစခန္းမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ အသံမ်ားျဖစ္ပါသည္။ (ဤအေၾကာင္းအရာအားလုံးကုိ VCDျဖင့္မွတ္တမ္းတင္ထားပါသည္။ စိတ္၀င္စားသူ မ်ား ေလ့လာၾကည့္႐ႈႏုိင္ပါသည္။ မိမိသည္ ဤVCDကိုၾကည့္လုိက္သည့္အခါ စိတ္ထဲမွာ အံ့ၾသျခင္း ၾကည္ႏူးျခင္း တုိ႔ျဖစ္ရပါသည္။ )
တရားစခန္းၿပီးေသာအခါ ဘာသာေပါင္းစုံကုိးကြယ္ေနသည့္ အက်ဥ္းသားမ်ား၏ စိတ္ဓာတ္ သည္ ေျပာင္းလဲသြားၾက၏။ ယခင္ကလုိ မ႐ိုင္းစုိင္းေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေထာင္အရာရွိမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံ သည့္အခါ ပုိၿပီးအဆင္ေျပသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ အက်ဥ္းသားအခ်ိဳ႕သည္ ေထာင္မွ လြတ္ေျမာက္သြား သည့္အခါ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ ေနထုိင္သြားၾကေလ၏။ ဤကား ဘာ၀နာ၏စြမ္းအင္ပင္တည္း။
ဘာ၀နာသည္ အက်ဥ္းသားမ်ားကိုေတာင္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေအာင္လုပ္ႏုိင္သည္ဆုိလွ်င္ အရပ္ ထဲမွာ ရွိသည့္ လူတုိ႔အတြက္မွာမူကား အဘယ္ဆုိဘြယ္ရာရွိပါအံ့နည္း။
လူႀကီးလူငယ္မဟူ လူမႈေရး, စီးပြားေရးစသည့္အလုပ္မ်ားကိုု လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္သည့္အခါ အလုိမက်မႈ၊ ဂနာမၿငိမ္မႈ၊ အေျပာင္းအလြဲျမန္မႈ၊ အားငယ္မႈ၊ စိတ္ညစ္မႈ၊ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္မႈ၊ ပတ္၀န္း က်င္တစ္ခုလုံးကုိ အဆုိးျမင္ေနမႈ၊ သည္းမခံႏုိင္မႈစသည့္ အက်င့္ဆုိး, စ႐ုိက္ဆုိးမ်ား တခါတရံ ျဖစ္ေပၚ လာတတ္ပါသည္။
ယင္းအက်င့္ဆုိးမ်ား ရွိေနသမွ်ကာလပတ္လုံး ဘ၀မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ, သာယာမႈတုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ ေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယင္းအက်င့္ဆုိးမ်ားကုိ ဖယ္ရွားပစ္ရေပမည္။ ဘာျဖင့္ ဖယ္ရွားမည္နည္း။ ``နည္းလမ္း´´ လုိေန၏။ ယင္းနည္းမွာ အျခားမဟုတ္၊ ဘုရားျမတ္စြာ၏ ``ဘာ၀နာ´´ တည္း ဟူေသာ နည္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။ (သတၱာနံ ၀ိသုဒၶိယာ)
ဤေနရာ၌ ဘာ၀နာဟုဆုိေသာ္ျငားလည္း ယခုဘ၀မွာပင္ သံသရာဤဘက္ကမ္းမွ ျပည္နိဗၺာန္ ဟုိဘက္ကမ္းကုိ ခ်က္ခ်င္းေရာက္ႏုိင္မည့္ ဘာ၀နာကုိ မဆုိလုိေသးပါ။ (ယင္းဘာ၀နာကိုေတာ့ ထုိထုိ ကမၼ႒ာန္းဆရာမ်ားထံ၌ နည္းခံၾကပါေတာ့)။ လူတုိ႔ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ အလြယ္တကူ က်င့္သုံးႏုိင္ေသာ ဘာ၀နာကုိ ဆုိလိုပါသည္။ (အိမ္တြင္းဘာ၀နာဟုေျပာႏုိင္ပါသည္။) ယင္းဘာ၀နာဆုိတာ ဘာလဲ။ ဘယ္လဲ။
သမထဘာ၀နာ (သမထကမၼ႒ာန္း) ကို ဘယ္လုိအားထုတ္ရမလဲ
စိတ္ကုိ ျဖဴစင္ေအာင္, ျမင့္ျမတ္ေအာင္ အဆင့္ဆင့္ျမႇင့္တင္ေပးသည့္က်င့္စဥ္ကုိ ``ဘာ၀နာ´´ ဟုေခၚ၏။ (ဘာ၀နာႏွင့္ကမၼ႒ာန္းအတူတူပင္)။ ယင္းဘာ၀နာသည္ သမထဘာ၀နာႏွင့္ ၀ိပႆနာဘာ၀နာ ဆုိၿပီး ၂-မ်ိဳးရွိပါသည္။ သမထ ဘာ၀နာ ဆုိသည္ကား ၀င္ေလထြက္ေလ(အာနာပါန) စသည့္ အာ႐ုံတစ္ခုခုကို စိတ္တည္ၿငိမ္မႈႈ ``သမာဓိ´´ ရရွိေအာင္ တစုိက္မတ္မတ္ ရႈတ္မွတ္ျခင္းပင္တည္း။
မည့္သည့္အာ႐ုံကုိပဲ ႐ႈ႐ႈ (ဗုဒၶါႏုႆတိ - ဘုရားဂုဏ္ကိုပဲ အာ႐ုံျပဳျပဳ၊ ေမတၱာ - လူနတ္ တိရစၧာန္မ်ားအား ေမတၱာကိုပဲ ပုိ႔ပို႔) တည္ၿငိမ္မႈ သမာဓိရဖုိ႔သာ အဓိကျဖစ္၏။ ယင္းသုိ႔တည္ၿငိမ္ေနလွ်င္ အကုသုိလ္ တရားဆုိးမ်ား ျဖစ္ခြင့္မရွိေတာ့။ ယင္းသုိ႔ျဖစ္ခြင့္ မရွိလွ်င္ စိတ္သည္ ၿငိမ္းေအးေန၏။ ထုိသုိ႔ ၿငိမ္းေအး ေစတတ္ေသာနည္းကုိပင္ ``သမထ´´ဟုေခၚရ ေပသည္။
``ဦးဇင္းဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဘာ၀နာကို ဘယ္လုိ ႐ႈမွတ္ရသလဲဆုိတာကို သိခ်င္တာနဲ႔ တရားစာအုပ္ေတြကို ဖတ္တယ္၊ ဆရာေတာ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကို နာတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေယာင္၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနတယ္၊ အတိအက် ေကာက္ခ်က္ခ်လုိ႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ ဟုိ ဆရာေတာ္က တစ္မ်ိဳးေရးလုိက္ ဒီဆရာေတာ္က တစ္မ်ိဳးေဟာလုိက္နဲ႔ဆုိေတာ့ အယူအဆေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္ဘုရား၊ ဒီေတာ့ ဘာ၀နာကုိ ဘယ္လုိ႐ႈမွတ္ရမလဲဆုိတာကုိ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း မသိဘူးျဖစ္ေနတယ္ဘုရား´´ဟု တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က သူ၏ ခံစားခ်က္ကုိ မိမိအား ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
သူေျပာသည့္စကားမွာ သဘာ၀က်လွ၏။ လူမမည္ကေလးတစ္ေယာက္အဖို႔ အလြန္ႀကီးက်ယ္ ခန္းနားေသာ ေစ်းႀကီးထဲသုိ႔ေရာက္သြားေသာအခါ ဘယ္နားေရာက္လုိ႔ ေရာက္မွန္းမသိ၊ ကုိယ္ လုိခ်င္သည့္ ပစၥည္း ဘယ္နားမွာ ရွိလုိ႔ရွိမွန္းမသိ ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ တရားကို စိတ္၀င္စားကာစ လူငယ္ လူရြယ္တစ္ေယာက္အဖုိ႔ ပိဋကတ္စာေပက်မ္းဂန္ႀကီးမ်ား၊ သုတၱန္တရားေတာ္မ်ားကို ေလ့လာ ဖတ္႐ႈ နာယူေသာအခါ ကမၼ႒ာန္း, ဘာ၀နာ, သမထ, ၀ိပႆနာ, သတိပ႒ာန္ ဆုိသည့္စကားလုံးမ်ား၏ အဓိပၸါယ္ကို ဘယ္လုိမွတ္လုိ႔ မွတ္ရမွန္းမသိ၊ တရားကုိ ဘယ္လုိ အားထုတ္လုိ႔အားထုတ္ရမွန္းမသိ၊ ျဖစ္ကုန္ေတာ့ သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ လယ္တီဆရာေတာ္စေသာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ တရား ႐ႈမွတ္ပုံနည္းမ်ားကုိ အေျခခံကာ လူငယ္လူရြယ္မ်ားအား ရည္ရြယ္၍ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ က်င့္သုံးႏုိင္ေသာ ဘာ၀နာ႐ႈမွတ္ပုံကုိ တင္ျပလုိက္ပါသည္။
ဘာ၀နာကုိပြားမ်ားအားထုတ္ေသာ (သို႔မဟုတ္) ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းေသာသူသည္ ထုိင္ျခင္း၊ သြားျခင္း၊ ရပ္ျခင္း၊ ေလ်ာင္းအိပ္ျခင္းတည္းဟူေသာ ဣရိယာပုထ္ (မွ်တေအာင္ေနနည္း) ၄-မ်ိဳး တုိ႔တြင္ မိမိတုိ႔ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလုိ ႐ႈမွတ္ႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ တရားစခန္းပြဲ၌ကား စုေပါင္း၍ အားထုတ္သည့္အတြက္ ထုိင္၍ အားထုတ္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ပါသည္။
သမထကုိ အားထုတ္ေသာသူသည္ ေရွးဦးစြာ ခါးကိုေျဖာင့္ေျဖာင့္ထားၿပီး ထုိင္ပါ။ (အိပ္ရာေပၚ ၌ လွဲေလ်ာင္း၍လည္း ႐ႈမွတ္ႏုိ္င္၏။) ထုိ႔ေနာက္မွ - - -
• မိမိ၏စိတ္ကုိ ႏွာသီးဖ်ားျဖစ္ေစ၊ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား၌ျဖစ္ေစ ခုိင္ၿမဲစြာကပ္ထားၿပီး ၀င္ေလ ထြက္ေလကုိ အာ႐ုံျပဳပါ။
• ၀င္ေလထြက္ေလကို မွန္မွန္႐ွဴပါ။ ၀င္လာၿပီ ထြက္သြားၿပီဟုႏႈတ္က ဆုိစရာမလုိပါ။
• အျခားမည္သည့္အာ႐ုံအေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္မေရာက္ေစဘဲ ၀င္တုိင္းထြက္တုိင္း သိေအာင္ ႐ႈမွတ္ပါ။
• ႏွာသီးဖ်ား (သုိ႔) ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား၌ ၀င္ေလထြက္ေလ ထိထိေနတာကို သိသိေနပါ။
• ေညာင္းလည္းမျပင္ ယားလည္းမကုတ္ပဲ နာရီ၀က္၊ တစ္နာရီစသည္ျဖင့္ မိမိသတ္မွတ္ ထားသည့္ အခ်ိန္ကာလထိ ႐ႈမွတ္ပါ။
အခ်ိန္ၾကာၾကာ ႐ႈမွတ္သည့္အခါ စတင္အားထုတ္ခါစထက္ စိတ္ တည္ၿငိမ္မႈ ပုိ၍ပုိ၍ ရွိလာ၏။ စိတ္ကလည္း ပုိ၍ထက္သန္လာေလ၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ အရွိန္ရလာလွ်င္ -
• မိမိ၏စိတ္ကုိ သတိကပ္ၿပီး ၀င္ေလထြက္ေလကုိ တစ္ႀကိမ္မွ် မလြတ္ေစရေအာင္ ဂ႐ုတစုိက္ ႐ႈမွတ္ပါ။
ယင္းသုိ႔အားထုတ္ပါက ၀င္ေလထြက္ေလသည္ သိမ္ေမြ႕သည္ထက္ သိမ္ေမြ႕လာပါလိမ့္မည္။ အသက္႐ွဴလုိ႔႐ွဴမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ကုိ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ထုိသမာဓိမ်ိဳးရရွိပါက အလြန္ၿငိမ္းခ်မ္း ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးကုိ ရႏုိင္ပါသည္။
၁၀-ရက္တရားစခန္း၀င္သည့္ ဘာသာျခားတစ္ေယာက္က ``ႏွာသီး၀မွာ စိတ္ကေလး ၿငိမ္ေန ဘုိ႔ဆုိတာဟာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္ပါတယ္၊ အေတြးေတြဟာ ေရာက္ေရာက္ လာတယ္၊ အမွတ္ရတာေတြ, ေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ၀င္လာပါတယ္၊ ၃-ရက္ေလာက္ၾကာမွ သတိျမဲလာ တယ္၊ အေတြးေတြဟာ တိမ္ေတြလုိပဲ လြင့္သြားပါတယ္၊ သိမ္ေမြ႕ႏူးည႔ံတဲ့ ၀င္ေလ ထြက္ေလကို သိလာပါတယ္´´ဟု သူ႔အေတြ႕အႀကဳံကုိ ေျပာျပေလ၏။
တခ်ိဳ႕ ဇြဲေကာင္းေသာ သူမ်ားကား ၃-နာရီ၊ ၄-နာရီထိ မရပ္မနား ႐ႈမွတ္ၾကပါသည္။ အခ်ိန္ ကာလမွာ မိမိတုိ႔ သတ္မွတ္သည့္အေပၚမွာ မူတည္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ကမၼ႒ာန္းဆရာမ်ားက ၅-ရက္, ၇-ရက္, ၁၀-ရက္ တရားစခန္းမ်ား၌ သင့္ေလ်ာ္သလုိ ၃-ရက္ ၄-ရက္ ေလာက္ထိ သမထ သက္သက္ ကိုသာ အားထုတ္ခိုင္းပါသည္။ သမာဓိအားေကာင္းဖုိ႔ အတြက္ပင္တည္း။ သဘာ၀က်လွ၏။ မိမိတုိ႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလုိ ျပဳလုပ္ႏုိင္ပါသည္။ ပါရမီႏုေသာသူမ်ားကား သမာဓိအားေကာင္းဖုိ႔အတြက္ သမထကို အခ်ိန္ၾကာၾကာ အားထုတ္သင့္ေပသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္နည္း။ သမာဓိအားေကာင္းမွသာလွ်င္ ၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္သည့္အခါ ပို၍ လြယ္ကူမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ၊ သမထ႐ႈမွတ္သည့္အတြက္ မေကာင္းသည့္စိတ္မ်ား ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ခြင့္ မရွိသည္ကေတာ့ ေသခ်ာလွ၏။ အဆက္မျပတ္႐ႈမွတ္ေနသည့္အတြက္ အကုသိုလ္စိတ္မ်ား ေသာင္း ၾကမ္းခ်င္သေလာက္ ေသာင္းၾကမ္းခြင့္မရေတာ့ရကား စိတ္ေအးၿငိမ္းမႈ ရရွိႏုိင္သည္မွာ ေျပာဘြယ္ မလုိေတာ့ေပ။
ဒကာတစ္ေယာက္က ဘာ၀နာ႐ႈမွတ္လုိက္သည့္အတြက္ ရရွိသည့္အက်ိဳးတရားကို ဤသုိ႔ ေျပာျပ၏။ `` ခ်မ္းသာသုခဆုိတာ မိမိကိုယ္ထဲမွာ ရွိတယ္ဆုိတာကို သိလာပါတယ္´´ဟူ၏။
(ဤေနရာ၌ သမထကမၼ႒ာန္းနည္းေပါင္း ၄၀- ထဲမွ အသုံးမ်ားေသာ ``အာနာပါန´´ဟုေခၚတြင္ေသာ ၀င္ေလထြက္ေလ ကုိသာ တင္ျပထား၏။ ဘုရားအဆူဆူတုိ႔သည္လည္း ဤအာနာပါနျဖင့္ စ်ာန္ရေအာင္ အားထုတ္ၿပီးမွ မဂ္ဖုိလ္ရေအာင္ အားထုတ္ၾကပါသည္။)
၀ိပႆနာဘာ၀နာ (၀ိပႆနာကမၼ႒ာန္း) ကို ဘယ္လုိအားထုတ္ရမလဲ
´´၀ိပႆနာဆုိတာ အရွိကုိအရွိအတုိင္း, အမွန္ကို အမွန္အတုိင္း ေတြ႕ျမင္သိရွိေစနုိင္တဲ့ ဉာဏ္မ်က္စိပဲ ျဖစ္ပါတယ္´´။ (ဆရာႀကီးဂုိအင္ဂါ)
``ကၽြန္ေတာ္ လူေတြကို မယုံၾကည္ဘူး၊ လူေတြက ကၽြန္ေတာ္ကို ေကာင္းေကာင္း မဆက္ ဆံဘူး၊ ဒီေတာ့ လူေတြကုိ မုန္းတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ဗုံးတစ္လုံးသာ ရွိမယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ထဲမွာ ပစ္ထည့္လုိက္ခ်င္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တရားမထုိင္ခင္က ျဖစ္တဲ့စိတ္ပါ၊ အခု ကၽြန္ေတာ္ တရား႐ႈမွတ္ လုိက္ေတာ့ အဲဒီစိတ္ေတြ ေလ်ာ့သြားတယ္၊ ဘာ၀နာဟာ အဒီလုိေလာက္မုန္းတီးျခင္း မလုိတမာ ျဖစ္ျခင္းစတဲ့ စိတ္ေတြကေန ေ၀းရာကုိ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေခၚေခၚသြားပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တရား အားထုတ္မႈဟာ ဘ၀ရဲ႕ ေနနည္းတစ္ခုပါ´´တဲ့။ (တပည့္ ေယာဂီ)
သမထကုိ ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားေသာသူသည္ သမာဓိ (စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ) ရရွိလာ၏။ ထုိအခါ ၀ိပႆနာကို ေျပာင္း၍ ႐ႈမွတ္ရေတာ့မည္။ မည္မွ်ေလာက္ သမာဓိ (တည္ၿငိမ္မႈ) ရွိရမည္ဟု သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိ။ မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ အတုိင္းပင္တည္း။
သမထဆုိသည္ကား စိတ္တည္ၿငိမ္မႈရေအာင္ အာ႐ုံတစ္ခုခုအေပၚမွာ စိုက္ၿပီး ႐ႈမွတ္ရပါသည္။ ၀ိပႆနာဆုိသည္ကား ႐ုပ္ႏွင့္ နာမ္(စိတ္)တုိ႔၏ ျဖစ္ေပၚၿပီး ပ်က္, ပ်က္သြားသည့္ သေဘာကို ႐ႈမွတ္ ရေပသည္။ (႐ုပ္ဆုိသည္ကား မသိတတ္သည့္သေဘာတည္း။ ေျမေရေလမီး၊ ကိုယ္၊ ၀င္ေလ ထြက္ေလစသည့္ အရာ၀တၱဳမ်ား။ နာမ္ဆုိသည္ကား- သိတတ္ေသာ သေဘာတည္း။ စိတ္ႏွင့္ ေ၀ဒနာ ေလာဘ ေဒါသ သဒၶါ ပညာစသည့္ တရားမ်ား။)
ေနာက္တစ္မ်ိဳးမွတ္ရန္ကား သမထဆုိသည္မွာ တစ္ေနရာတည္းမွာ စုိက္ၿပီး ႐ႈမွတ္ရ၏။ ၀ိပႆနာဆုိသည္မွာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကို ျဖန္႔က်က္ၿပီး ႐ႈမွတ္ရ၏။
အလြန္အေလးဂ႐ုျပဳထုိက္ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ၀ိပႆနာ႐ႈနည္းကုိ ေလ့လာၾကည့္ သည့္အခါ မိမိအႀကိဳက္ ၂-နည္း ေတြ႕ရပါသည္။ အျခားေသာနည္းမ်ားလည္းရွိေသး၏။ ထုိထုိ က်မ္းဂန္မ်ား၌ ၾကည့္ၾကပါေတာ့။ ယင္း ၂-နည္းမွာ - - -
၁။ ``ျမင္ရင္ ျမင္တယ္၊ ၾကားရင္ၾကားတယ္´´ဟု စသည္အားျဖင့္ ေပၚလာသမွ်အာ႐ုံကုိ ႐ႈမွတ္ျခင္း၊
၂။ ငယ္ထိပ္မွ စတင္ကာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ တစ္ကိုယ္လုံးကုိ ျဖန္႔က်က္႐ႈမွတ္ျခင္းတုိ႔ျဖစ္ပါသည္။
အမွတ္ (၁)နည္းအရ ၀ိပႆနာကုို အားထုတ္ေသာသူသည္ - - -
• မိမိ၏စိတ္ကုိ သတိကပ္ၿပီး ၀င္ေလထြက္ေလအာ႐ုံျပဳပါ၊ အာ႐ုံေပၚမွာ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ ရွိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး အားထုတ္ပါ။
• စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ သမာဓိရလာေသာအခါ ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ စိတ္ကုိ ျဖန္႔က်က္ၿပီး ထင္ရွားသည့္အာ႐ုံကို မျမဲသည့္သေဘာျဖင့္တင္ၿပီး ႐ႈမွတ္ပါ။ ေ၀ဒနာထင္ရွားလွ်င္ ေ၀ဒနာကို ႐ႈပါ၊ ေဒါသထင္ရွားလွ်င္ ေဒါသကို ႐ႈပါ။ ထင္ရွားသည့္ အာ႐ုံတစ္ခုခုကို ႐ႈမွတ္ပါ။
• နာက်င္မႈစေသာ ေ၀ဒနာမ်ား (နာမ္) ေပၚလာလွ်င္ ``နာလွ်င္ နာတယ္၊ က်င္လွ်င္ က်င္တယ္´´ ဟု သတိျဖင့္ စုိက္ၿပီး ႐ႈမွတ္ပါ။
• စိတ္က ဟုိဟုိဒီဒီ ၾကံစည္ေတြးေတာမိလွ်င္လည္း ထုိစိတ္ (နာမ္တရား) ကုိ စုိက္၍ ႐ႈမွတ္ရမည္။ စိတ္ကူးလွ်င္ ``စိတ္ကူးတယ္´´၊ ၾကံလွ်င္ ``ၾကံတယ္´´ဟု ႐ႈမွတ္ပါ။
• ထုိသုိ႔ ႐ႈမွတ္ေနစဥ္ အသံ(႐ုပ္တရား) ၾကားလွ်င္ ``ၾကားတယ္၊ၾကားတယ္´´ဟု သတိျဖင့္ မွတ္ပါ။ သမာဓိအားေကာင္းေကာင္းႏွင့္ မွတ္လွ်င္ ၾကားရသည့္အသံ မၿမဲဆုိ သည္ကုိ သိလာပါလိမ့္မည္။
• အသံေနာက္ကုိ စိတ္က မလုိက္မိေအာင္ သတိထားပါ။ ၾကားကာမွ်ပဲ ႐ႈမွတ္ပါ။
• သြားတဲ့အခါမွာလည္း ``သြားတယ္´´၊ ရပ္တဲ့အခါမွာလည္း ``ရပ္တယ္´´၊ ထုိင္တဲ့ အခါမွာလည္း ``ထုိင္တယ္´´ဟု မိမိလႈပ္ရွားတုိင္း ႐ႈမွတ္ပါ။ စားရင္းေသာက္ရင္းႏွင့္ လည္း ``စားတယ္၊ ေသာက္တယ္´´ဟု ႐ႈမွတ္ပါႏုိင္ပါသည္။
အလုပ္ေပးတရားေခြတစ္ခု၌ တရားျပဆရာေတာ္ႀကီးက ေယာဂီ(တရားအားထုတ္သူ)မ်ားအား ဤကဲ့သုိ႔ လမ္းညႊန္ထား၏။
``လုိရင္းအႏွစ္ခ်ဳပ္မွာ ကုိယ္အမူအရာ (႐ုပ္တရား) ျဖစ္တုိင္း, စိတ္ခံစားမႈျဖစ္တိုင္း ထင္ရွားသည့္ အာ႐ုံတစ္ခုခုကို သတိျဖင့္ ႐ႈမွတ္ေနဖုိ႔ပါပဲ၊ သမာဓိအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ႐ႈမွတ္လွ်င္ ျဖစ္ေပၚၿပီး ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားသည့္ ႐ုပ္, စိတ္တုိ႔ကို အလုိလုိ သိျမင္လာပါတယ္၊ ႐ုပ္တရားဟာ ေရျမႇဳပ္, ေရပြက္မ်ားလုိ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာကို စိတ္ထဲမွာ ထင္ျမင္လာပါတယ္၊ ျဖစ္ေပၚၿပီး ေပ်ာက္ ပ်က္ေနသည့္ သေဘာကုိ မျမင္လွ်င္လည္း ဆက္အားထုတ္ပါ၊ သမာဓိအားနည္းလုိ႔ မျမင္တာပါ၊ သမာဓိအား ေကာင္းလာလွ်င္ ျမင္လာပါလိမ့္မည္´´ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူထားသည္မွာ မွတ္သားဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။
``အမွတ္ (၂)နည္းအရ ငယ္ထိပ္မွ စတင္ကာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ တစ္ကိုယ္လုံးကုိ ျဖန္႔က်က္ၿပီး ႐ႈမွတ္ပုံ´´ကုိေတာ့ ပို၍နားလည္, သေဘာေပါက္လြယ္ေအာင္ ဆရာေတာ္တစ္ပါး၏ ကုိယ္ေတြ႕ ႐ႈမွတ္နည္းကုိ တင္ျပလုိက္ပါ၏။
• ``ေရွးဦးစြာ ၀င္ေလထြက္ေလကုိ သတိကပ္ၿပီး ႐ႈမွတ္ပါတယ္။ သမာဓိရလာတဲ့အခါမွာ ႏွာသီး၀မွာ တလႈပ္လႈပ္တရြရြ ျဖစ္လာပါတယ္၊ ပုရြက္ဆိတ္ေလးမ်ား တက္လာသလုိ ခံစားရပါတယ္၊ အဲဒီသေဘာေလးကေတာ့ အခုမွတ္ အခုေတြ႕ပါတယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အားထုတ္ေနက်, ႐ႈမွတ္ေနက် ျဖစ္လုိ႔ပါ။´´
• ``အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႐ႈမွတ္စိတ္ကုိ ငယ္ထိပ္ေပၚကို တင္လုိက္ပါတယ္၊ ငယ္ထိပ္ေပၚမွာ ပူမႈ ေအးမႈ ေလးေတြ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္ေပၚလာတယ္၊ ရံဖန္ရံခါမွာ တလႈပ္လႈပ္ တရြရြနဲ႔ ယားယံမႈေလးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ တခါတရံမွာလည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ခံစား ရပါတယ္´´။
• ``စိတ္စုိက္ၿပီး မၿမဲတဲ့သေဘာကုိ ႐ႈမွတ္လုိက္တဲ့အခါမွာ ငယ္ထိပ္တ၀ိုက္မွာ ျဖစ္ေပၚ လာၿပီး ေပ်ာက္ပ်က္သြားတဲ့ ႐ုပ္မႈန္ေလးေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္လာပါတယ္၊ ေရျပင္ကုိ တုတ္ႏွင့္ ႐ုိက္ပုတ္လာသည့္ အခါ ေရမ်ားျဖာထြက္သကဲ့သုိ႔ ႐ုပ္ကလာပ္, ႐ုပ္မႈန္ေလးမ်ား အလႊာလုိက္ အလႊာလုိက္ ပ်က္စီးသြားတာကုိ မ်က္လုံးျဖင့္ ျမင္ရသလုိ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။´´
• ``အဲဒီကေနတဆင့္ ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံးမွာ ဘယ္မွာပဲ ၾကည့္လုိက္လုိက္၊ လက္ကုိပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ေျခေထာက္ကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ ႐ုပ္ကလာပ္, ႐ုပ္မႈန္ေလးမ်ား တဖြားဖြားနဲ႔ ျဖစ္ေပၚၿပီး ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာကို စိတ္ထဲမွာ ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္း။´´
• ``ၿပီးေတာ့ စိတ္ကို စိုက္ၾကည့္လုိက္ရင္လည္း ေရွးစိတ္က ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားလုိက္၊ ေနာက္စိတ္က ေပၚေပၚလာလုိက္၊ အဲဒီေပၚတဲ့စိတ္က ေပ်ာက္သြားရင္လည္း ေနာက္ ေနာက္စိတ္က ေပၚလာျပန္ေရာ၊ အဲဒီလုိနဲ႔ စိတ္အစဥ္အတန္းႀကီးဟာ ေပၚလုိက္ ေပ်ာက္လုိက္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္၊ ဒါဟာ အနိစၥလကၡဏာကို လက္ေတြ႕ ျမင့္ေတြ႔ ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္´´။
ဤကား လက္ေတြ႕အားထုတ္ေနသည့္ဆရာေတာ္က မိမိကုိ ေျပာျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိဆရာ ေတာ္သည္ အခု ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံ၌ သာသနာျပဳလ်က္ရွိ၏။ မိမိသည္ တရားစခန္းပြဲ ၂-ႀကိမ္ ၀င္ဖူးပါသည္။ အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရလွ်င္ ထိုဆရာေတာ္ကဲ့သုိ႔ အနိစၥလကၡဏာကို ေကာင္းေကာင္း မျမင္ခဲ့ရပါ၊ ယင္းသုိ႔မျမင္ျခင္းမွာ သမာဓိအား နည္းေသာေၾကာင့္တည္း။
တရား႐ႈမွတ္ရသည္မွာ မလြယ္ကူလွ။ မိမိစိတ္ကုိ ၀င္ေလထြက္ေလအေပၚမွာ တင္လုိက္ လွ်င္ပင္ အေတြးမ်ားက တသီတတန္းႀကီး အလွ်ိဳအလွ်ိဳေပၚထြက္လာပါေတာ့သည္။ စိတ္ တည္ၿငိမ္မႈ ရဖုိ႔ကုိပင္ မနည္း ႀကိဳးစားရေပသည္။ ထုိသို႔ၾကိဳးစားျခင္းျဖင့္ စိတ္၏တည္ၿငိမ္မႈကိုရရွိႏုိင္ပါသည္။
၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္ေသာသူသည္ ႐ုပ္, စိတ္တုိ႔၏ ျဖစ္ေပၚၿပီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားသည့္ သေဘာ ကို ထင္ထင္ရွားရွား မျမင္ရေသာ္လည္း စိတ္တည္ၿငိမ္မႈကေတာ့ ထုိက္သေလာက္ ျဖစ္ေနပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အလိုမက်မႈ, ေၾကာင့္ၾကမႈစေသာ အေပၚယံ စိတ္အညစ္အေၾကးမ်ား ၀င္ေရာက္ခြင့္ မရွိ ေတာ့ပါ။ ဤကား လက္ငင္းရႏုိင္ေသာအက်ိဳးတရားတည္း။ (သတိပ႒ာန္ဆုိသည္မွာလည္း ၀ိပႆနာ ပင္တည္း၊ အတူတူပင္။)


ဘာ့ေၾကာင့္ ဘာ၀နာကုိ ပြားမ်ားရသလဲ

႐ုပ္ခႏၶာကုိယ္ႀကီးသည္ အစားအစာတည္းဟူေသာ အာဟာရလုိအပ္သကဲ့သို႔ စိတ္သည္လည္း အာဟာရလုိအပ္ေပသည္။ စိတ္ထဲ၌ ပူပန္မႈ ေၾကာင့္ၾကမႈ အလုိမက်မႈ မနာလုိမႈ ၀န္တုိမႈ အလုိ ရမက္ၾကီးမႈ မသိနားမလည္မႈစသည္တုိ႔ လြန္လြန္ကဲကဲျဖစ္ေနလွ်င္ စိတ္သည္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲေန၏။ ယင္းပန္းဆင္းရဲမႈကုိ ``စိတ္၏ဖိစီးမႈ´´ဟုေျပာၾက၏။
``စိတ္ပ်ိဳေတာ့ ကုိယ္ႏု စိတ္ေထာင္းေတာ့ကိုယ္ေၾက´´ ဆုိသည့္အတုိင္း ယင္းသုိ႔ စိတ္ ဖိစီးမႈ မ်ားေနလွ်င္ ေနလုိ႔ထုိင္လုိ႔မေကာင္းေတာ့။ အခန္႔မသင့္လွ်င္ ေရာဂါမ်ားပင္ ၀င္ေရာက္ႏုိင္၏။ တခ်ိဳ႕ ဆုိလွ်င္ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ား လြန္ကဲေနသည့္အတြက္ လုံး၀ အိပ္လုိ႔မရ။ သမထ (သုိ႔) ၀ိပႆနာကိုသာ အားထုတ္လုိက္စမ္းပါ။ လုံး၀ အဆင္ေျပသြားႏုိင္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ား က်ဆင္းဖုိ႔အတြက္ စိတ္၏အာဟာရသဖြယ္ျဖစ္ေသာ သမထ (သုိ႔) ၀ိပႆနာကိုသာ တတ္စြမ္းသမွ် အားထုတ္သင့္လွေပသည္။ ေဆးသိပၸံပညာရွင္မ်ားက စိတ္ဖိစီးမႈ က်ဆင္းဖုိ႔အတြက္ ဘာ၀နာကို ပြားမ်ားအားထုတ္သင့္ေၾကာင္း အၾကံျပဳထား၏။
အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာျမင့္ေဆြက ``သူ႔မွာေရာဂါျဖစ္စဥ္ ဒုကၡေ၀ဒနာ၏ဒဏ္ကုိ အလူးအလွိမ့္ခံခဲ့ရေၾကာင္း၊ အလြန္ျပင္းထန္ေသာ ထိုဒုကၡေ၀ဒနာကုိ ဘာ၀နာျဖင့္ ခုခံခဲ့ရေၾကာင္း၊ ဘာ၀နာသာ ပြားမ်ားမႈမရွိလွ်င္ အခုလုိ အသက္ရွည္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူမႈဒုကၡေတြကို ခံႏုိင္ရည္ရွိဖုိ႔အတြက္ တစ္ရက္လွ်င္ ၁-နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ ဘာ၀နာကုိ အားထုတ္သင့္ေၾကာင္း´´ စသည္ျဖင့္ မဟာစည္ဆရာေတာ္၏ ေဟာတရားစာအုပ္နိဒါန္း၌ သူကိုယ္တုိင္ ေရးသားတုိက္တြန္း ခဲ့ပါသည္။
သမထ (သုိ႔) ၀ိပႆနာကို ႐ႈမွတ္စဥ္အတြင္း၌ စုိးရိမ္မႈ ေၾကာင့္ၾကမႈ ပူပန္မႈတုိ႔ မရွိေတာ့ရကား စိတ္၏ တည္ၿငိမ္မႈ, ၿငိမ္းေအးမႈကုိလည္း အျပည့္အ၀ ရရွိႏုိင္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကဓမ္တုိ႔၏ ထုိးႏွက္မႈကုိလည္း ခုခံႏုိင္စြမ္းရွိပါသည္။
ေနာက္ၿပီး မိမိစိတ္၏ အေၾကာင္းကုိလည္း ပုိ၍သိျမင္လာပါသည္။ ကုိယ့္စိတ္အေၾကာင္း ကိုယ္ သိမွလည္း ျပင္လုိ႔ရမည္ျဖစ္ပါ၏။ တခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ တရား႐ႈမွတ္ၿပီးေနာက္ မိမိ၏အမွားမ်ားကုိ သိရွိၿပီး ကိုယ္ျပစ္မွားမိခဲ့သူမ်ားကုိ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ပင္ တကူးတက သြား၍ ေတာင္းပန္ၾက၏။ ဤသည္တုိ႔ကား မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ ဘာ၀နာ၏ လက္ေတြ႕အသုံး၀င္ပုံတုိ႔ပင္တည္း။
လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာ၏။ ``တရား႐ႈမွတ္လုိက္သည့္အတြက္ ကုိယ္ ဘာ လုပ္ရမယ္, ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆုိတဲ့ အေျဖကုိ ရလာပါတယ္´´ဟူ၏။
ထုိ႔အျပင္ ဘာ၀နာ႐ႈမွတ္ျခင္းေၾကာင့္ မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ စ်ာန္, မဂ္, ဖုိလ္မ်ားကို မရရွိေတာင္ ေနာက္ေနာင္ဘ၀မ်ား၌ အလြယ္တကူ ရရွိႏုိင္ပါသည္။ ဤကား ဘာ၀နာ႐ႈမွတ္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏုိင္ သည့္အက်ိဳးတရားမ်ားျဖစ္ပါသည္။
ဘာႏွင့္ပစ္ပစ္ ပစ္မွတ္မွန္ဖုိ႔က အေရးႀကီးပါတယ္
လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ``ဘာ၀နာကို ၁-နာရီေလာက္ပဲ ႐ႈမွတ္ခ်င္သည္ဆုိလွ်င္ သမထႏွင့္ ၀ိပႆနာကို ဘယ္လုိ အခ်ိန္ခြဲျခားၿပီး ႐ႈမွတ္ရမည္လဲ´´ဟု ေမး၏။
တခ်ိဳ႕ကား ၁-နာရီဆုိသည့္အခ်ိန္သည္ အလြန္တိုေတာင္းသည့္အတြက္ ``သမာဓိျဖစ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္´´ဆုိၿပီး ``သမထ´´သက္သက္ကိုသာ ႐ႈမွတ္၏။ သမထဆုိၿပီး အထင္မေသးသင့္။ အက်ိဳးေက်းဇူးကား ကုန္ႏုိင္ဘြယ္မရွိ။ ဘာ၀နာအလုပ္ မဆုိးထားဘိ၊ ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ေနရသည့္ အလုပ္ ကိစၥမ်ားမွာေတာင္ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ(သမာဓိ) ရွိဖုိ႔ လုိအပ္၏။ စိတ္မတည္ၿငိမ္လွ်င္ အမွားအမွား အယြင္း ယြင္းျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သမထသည္ အလြန္အေရးႀကီးလွပါသည္။
ဘုရားျမတ္စြာ၏ အေရးႀကီးဆုံးျဖစ္သည့္ ``သီလ သမာဓိ ပညာ´´ဟူေသာ က်င့္စဥ္ သုံးမ်ိဳးတြင္ သမာဓိ (သမထ) က်င့္စဥ္သည္ ဒုတိယက်င့္စဥ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သမထကုိ အခ်ိန္ ရသေလာက္ အားထုတ္သင့္၏။ သမထအေရးႀကီးပုံကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက ေအာက္ပါအတုိင္း အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးေတာ္မူထား၏။
Sometimes, when we find it difficult to concentrate the mind by means of vipassana meditation, we have to use samatha for some time so that we can concentrate our mind well on the object of meditation. Having attained deep concentration of the mind, we return to vipassana and observe whatever arises in body and mind as it really occurs.
``တခါတရံ ၀ိပႆနာကုိ႐ႈမွတ္သည့္အခါ ဘယ္လုိမွ ႐ႈမွတ္လုိ႔ မရ၊ ထုိအခါ သမထကို ႐ႈမွတ္ရ၏၊ သမထကို ႐ႈလုိက္ေတာ့မွ စိတ္သည္ သမာဓိရလာၿပီး တည္ၿငိမ္လာ၏၊ စိတ္တည္ၿငိမ္မွ ၀ိပႆနာကို ျပန္လည္႐ႈမွတ္ရပါသည္။´´(ဘာသာျပန္)
တခ်ိဳ႕သမာဓိအားေကာင္းသူမ်ားကေတာ့ ၀ိပႆနာကုိပဲ အားထုတ္ၾက၏။ ၀ိပႆနာဟု ဆုိေသာ္လည္း သမာဓိ (သမထ)ကေတာ့ ပါ၀င္ရေပသည္သာ။ ၀ိပႆနာဘာ၀နာမွာ ``ဉာဏ္ ပညာက ေခါင္းေဆာင္၊ သတိ သမာဓိတုိ႔က ေနာက္လုိက္´´ဆုိသည္ကုိ ေမ့မပစ္ပါနဲ႔။ ဘာကုိပဲ မွတ္မွတ္ မွတ္ေကာင္းဖုိ႔ပဲ အေရးႀကီးပါသည္။
တခ်ိဳ႕လူမ်ားက အခ်ိန္ ၁-နာရီအတြင္းမွာ သမထကို နာရီ၀က္၊ ၀ိပႆနာကုိ နာရီ၀က္ ဟုခြဲျခားၿပီးလည္း ႐ႈမွတ္ၾက၏။ မည္သုိ႔ မွတ္မွတ္ ဘာ၀နာပင္တည္း။ သမထႏွင့္ ၀ိပႆနာကို တစ္ခုစီ အခ်ိန္သတ္မွတ္ဖုိ႔ရန္ အေရးမႀကီးပါ။ မိမိဆႏၵအေပၚမွာမူတည္ပါသည္။ အဓိက ပန္းတုိင္မွာ ယုတ္မာ သည့္စိတ္, ေသးသိမ္သည့္စိတ္, ၾကမ္းတမ္းသည့္စိတ္, ရုိင္းစုိင္းသည့္စိတ္တို႔ မျဖစ္ဖုိ႔ ပင္တည္း။
ဤမွ်ေလာက္ဆုိလွ်င္ မိမိတုိ႔ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ လူမႈကိစၥမ်ားကို လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရင္းႏွင့္ အခ်ိန္ရသေလာက္ လုိက္နာက်င့္သုံးႏုိင္ေသာ - - -
``ဘာ၀နာဆုိတာ ဘာလဲ ´´
``ဘာ၀နာသည္ ဘယ္လဲ ´´ ဆုိသည့္ ေမးခြန္းကို ေျဖဆုိႏုိင္ေလာက္ပါၿပီ။ လက္ခံႏုိင္ဖုိ႔ ခက္ခဲေနသလား။ ``အမွန္တရားသည္ လက္ေတြ႕ေနာက္မွာရွိ၏´´ဟူေသာ ဆုိ႐ုိးစကားကို သင္ ၾကားဖူးပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လက္ေတြ႕ႀကိဳးစားၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။
``ဧဟိပႆိေကာ - လာပါ၊ စုံစမ္းပါ၊ တကယ္လက္ေတြ႕လုပ္ၾကည့္ပါ´´ဟု ဓမၼက သင့္ကုိ ႀကိဳဆုိေနလ်က္ပါ။
-------------------

(ဤေဆာင္းပါးသည္ လက္ေတြ႕က်င့္ၾကံၾကိဳးကုတ္ အားထုတ္ခဲ့ၾကသည့္ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ႐ႈမွတ္ နည္းမ်ား, ယခု အားထုတ္ေနဆဲျဖစ္သည့္ သီတင္းသုံးေဖၚရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အေတြ႕အႀကဳံမ်ား, တရား စခန္း၀င္ ေယာဂီ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားကို အေျခခံလ်က္ ေရးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လူမႈေရး စီးပြား ေရး သားေရးးသမီးေရးတုိ႔ျဖင့္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကေသာ လူငယ္လူရြယ္မ်ားအား မိမိတို႔အခ်ိန္ရသေလာက္ ဘာ၀နာ႐ႈမွတ္ၿပီး ေသာကကင္းေ၀းေသာ, ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေသာ ဘ၀တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ဖုိ႔ အဓိက ရည္ရြယ္ပါသည္။ မရွင္းလင္းသည့္ အဓိပၸါယ္မ်ား, အေၾကာင္းအရာမ်ား၊ သံသယျဖစ္စရာ အခ်က္အလက္ မ်ားကုိ ေမးျမန္းလုိပါက ashindevindabhivamsa@gmail.com သုိ႔ ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းႏုိင္ပါသည္။)
``သီတဂူစန္းလပမာ ခ်မ္းျမသာယာရွိပါေစ´´

မွတ္ခ်က္။ ။ သီတဂူအရွင္ေဒ၀ိႏၵာဘိ၀ံသ၏ ေဆာင္းပါးကိုမွ်ေ၀ပါသည္။

Global Bagoda In Bombay


၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ဆရာၾကီးဂုိအင္ကာ ပင့္ဖိတ္ခ်က္အရ ကမၻာ့ေရြတိဂုံဘုရားၾကီးဖြင့္ပြဲႏွင့္ ထီးတင္ပြဲတက္ေရာက္ခဲ့။ ထုိအခန္းအနားတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ မစုိးရိမ္တုိက္သစ္ဆရာေတာ္ၾကီး၊ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္ ဒုတိယပါေမာကၡဆရာေတာ္ ေဒါက္တာကုမာရာဘိ၀ံသအမွဴးရွိေသာသံဃာမ်ားႏွင့္ သာသနာေရးဌာနမွ လူၾကီးမင္းမ်ားတက္ေရာက္၊ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွ သမၼတ၊ျပည္နယ္၀န္ၾကီးႏွင့္ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားတက္ေရာက္။

Indian Wedding Ceremony


During I was studying M.A Philosophy, sometime I experienced participation of Indian traditional ceremonies because different country has different tradition and cultures which can be achieved by enjoying by myself but cannot be found out in texts. တခါတရံ အိႏၵိယလူမ်ိဳးမ်ား ဓေလ့ထုံးတမ္းေတြေလ့လာခ်င္တဲ့အခါ ပါတီပြဲေတြ ရုိးရာပြဲေတြ ကိုယ္တုိင္ပါ၀င္ၾကည့္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ စာေပမွာ မေတြ႕႔ ႏုိင္တဲ့ အရာေတြဟာ လက္ေတြ႔ ဘ၀ထဲ၀င္ၾကည့္မွ ရပါတယ္။

10 August 2009

The first Convocation of Sitagu International Buddhist Academy in Sagaing, Myanmar


The B.A certificate was conferred by Dr Nandamalabivansa to a student who passed B.A final exam in 2008/9 academic year.
သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၵတကၠသုိလ္ စစ္ကိုင္း ပထမအၾကိမ္ ဘဲြ႕ ႏွင္းသဘင္အခန္းအနားတြင္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္အား ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာနႏၵမာလာဘိ၀ံသက ဘြဲ႔ပုံလက္မွတ္အပ္ႏွင္းစဥ္။

a memory of Pugan in Myanmar in 2007/8 academic year


When we all final year of B.A were studying in 2007-2008 academic year, at Sitagu International Buddhist Academy in Sagaing, we were very happy in traveling to Pugan. Now all we are in touch with each ones by only online because we are studying at different Universities of different countries.

သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၵတကၠသိုလ္ B.A တန္းေနာက္ဆုံးႏွစ္ျပီးသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ပုဂံအမွတ္တရ၊ ယခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ႏုိင္ငံအသီးသီးမွာ ပညာဆက္လက္သင္ယူေနၾက/

A value word တန္ဘုိးရွိစကားတစ္ခြန္း




စကားတစ္ခြန္း ဘဝတစ္ခုကို ေျပာင္းလဲေစသည္

ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားတဲ့ ပဲြခင္းတစ္ခုမွာ မိခင္တစ္ဦးက ၃ႏွစ္သား ကေလးငယ္ကို
ေရာင္စံု မိုးပ်ံပူစီေဖာင္းတစ္လံုး ဝယ္ေပးခဲ့တယ္။ ကေလးငယ္က ပူစီေဖာင္းက
ၾကိဳးေသးေလးကို ကိုင္ျပီး ပဲြခင္းထဲမွာ ခုန္ခြ ခုန္ခြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။
ပဲြခင္းထဲမွာ ေျပးလႊားကစားရင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ လက္ထဲက ပူစီေဖာင္း
လြတ္သြားခဲ့တယ္။

ရုတ္တရက္မို႔ ကေလးငယ္က အံ့ၾသတုန္လႈပ္ျပီး ေကာင္းကင္ေပၚ တက္သြားတဲ့
ပူစီေဖာင္းကိုၾကည့္ျပီး ႏွေျမာတသနဲ႔ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါကို
ထက္ျမက္တဲ့ မိခင္ကျမင္ေတာ့ သားေရွ႕ထိုင္ခ်ျပီး ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ အသံနဲ႔
"သားေရ.. ၾကည့္စမ္း ပူေဖာင္းရဲ႕ေမေမက ပူေဖာင္းကေလးကို ထမင္းစားျပန္ဖို႔
ေခၚသြားျပီ.. သား လက္ျပ ႏႈတ္ဆိတ္လိုက္ေလ" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ထူးျခားဆန္းသစ္တဲ့ မိခင္ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းတာေတြကို သားတဒဂၤ
ေမ့သြားခဲ့ျပီး အျမင့္ေပၚ ပ်ံတက္သြားတဲ့ ပူစီေဖာင္းကို
လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနခဲ့တယ္။ ပါးစပ္မွာလည္း "တာ့တာ.. တာ့တာ" နဲ႔ ဝဝကစ္ကစ္
ကေလးငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ လင္းလက္တ့ဲ အေပ်ာ္ေတြ သမ္းေနခဲ့တယ္။

ဒီျမင္ကြင္းက ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္စိကေနတစ္ဆင့္ ရင္ထဲကို စူးစူးနစ္နစ္
ထုိးဝင္ခံစားေစခဲ့ပါတယ္။

မိခင္က အခက္အခဲကို ကယ္ဆယ္လိုက္ရံုမက ဝမ္းနည္းစိတ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ဘက္
မသိမသာ ေျပာင္းေရြ႔လိုက္ျပီး က်န္းမာတဲ့အျမင္ကို သားရင္ထဲ
အေရာက္ပို႔ေပးခဲ့တယ္။

တစ္ကယ္ေတာ့ ဘဝမွာျဖစ္ပ်က္တဲ့ ျပႆနာ အခက္အခဲကိစၥေတြလည္း
ေျဖရွင္းပံုမမွန္ခ့ဲရင္ အဆိုးဘက္ ပိုေရာက္ျပီး ျပႆနာကို
ၾကီးထြားေစႏိုင္ပါတယ္။

အကယ္၍ ပူစီေဖာင္း ပ်ံတက္သြားတဲ့ တခဏမွာ မိခင္က " မငိုနဲ႔ သား.. မငိုနဲ႔
ေမေမေနာက္တစ္လံုး ဝယ္ေပးမယ္" လို႔ ေျပာခဲ့ရင္ သားရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ "ကိုယ္
အမွားလုပ္ခဲ့မိရင္ လူၾကီးေတြက တာဝန္ယူလိမ့္မယ္၊ လူၾကီးေတြက ဖာေထးေပးမယ္၊
အေလွ်ာ္ေပးမယ္" ဆိုတဲ့ အေတြးမွားမ်ဳိး ဝင္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလိုအေတြးမွားက အက်င့္တစ္ခုလို သူရင္မွာ ခိုေအာင္းေနလိမ့္မယ္။

အကယ္၍ မိခင္က " အာ.. ၾကည့္စမ္း.. ဒီေလာက္ေတာင္ တံုးရသလား?
ပူေဖာင္းတစ္လံုးကိုေတာင္ ျမဲေအာင္ မကိုင္ႏိုင္ဘူးလား" လို႔ ဆူပူခဲ့ရင္
ကေလးငယ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈကင္းမဲ့လာျပီ ဒါေလးေတာင္
ငါမလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ဝင္သြားႏိုင္ပါတယ္။

အကယ္၍ မိခင္က "ဟင္း.... ပူေဖာင္းေရာင္းတဲ့လူ သြားလိုက္ျပီ။ သားကို ေမေမ
ေနာက္တစ္လံုး ဝယ္ေပးလို႔ မရေတာ့ဘူး" လို႔ သက္ျပင္းခ် ျငီးျငဴခဲ့ရင္
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အခက္အခဲနဲ႔ ၾကံဳလာတဲ့အခ်ိန္ ကေလးငယ္မွာလည္း
စိတ္ပ်က္ျငီးျငဴ၊ လက္ေလ်ာ့မႈေတြ မ်ားလာတတ္ပါတယ္။

အေပၚက မိခင္လို အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ထီထြင္ဆန္းသစ္မႈအသစ္နဲ႔ ကေလးငယ္ရဲ႕
ဝမ္းနည္းေနတ့ဲအာရံုကို အေဝးသို႔ လြင့္စင္သြားႏိုင္ေအာင္
ဆဲြေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သလို ကေလးငယ္ရဲ႕ ေတြးေတာလိုစိတ္ကို
တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါ
တယ္။

အဲဒီအျပင္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ေမေမထမင္းစားေခၚလို႔ သူျပန္သြားတယ္ဆိုတဲ့
မိခင္စကားကို နားေထာင္တဲ့ ကေလးတစ္ဦးအျဖင့္ ကေလးငယ္ကို
လွပတဲ့အေတြးဝင္ေစခဲ့ပါတယ္။

အဆိုးကို အေကာင္းေျပာင္းတာမွန္ေပမယ့္ အဲဒီအေျပာင္းအလဲၾကားမွာ
အက်ဳိးရွိတဲ့ အေတြးေလးေတြ၊ ဆန္းသစ္မႈေတြလည္း လိုအပ္ပါတယ္။
အျမဲတမ္း ရွိေနပါတယ္


လူတစ္ခ်ဳိ႕ ကိုယ့္ဘဝထဲ ဝင္လာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ဳိ႕က ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္
ထြက္ခြါသြားၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ခဏေလး ရပ္နားေပမယ့္ တစ္ခ်ဳိ႕က
ၾကာၾကာရပ္နားျပီး ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ရင္ဘတ္မွာ
လွပတဲ့ အမွတ္တရေျခရာေတြ ထြင္းရစ္ခဲ့ၾကတယ္။

တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္အတြက္ ဂုဏ္ယူၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို သတိရၾကတယ္၊ ဂရုစိုက္ၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္ၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က အခက္အခဲ တြင္းနက္ထဲ ကိုယ္ျပဳတ္မက်ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္ကူညီခဲ့တာကို ေက်းဇူးတင္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က အရာရာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ဖို႔ ကိုယ့္ကို ဆုေတာင္းေပးၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္လက္ကို ဆုတ္ကိုင္ခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို အကာအကြယ္ေပး ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ဒီေလာကမွာ ကိုယ္အသက္ရွင္ ရွိေနမွန္း အသိအမွတ္ျပဳေပးတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးႏိုင္ဖို႔ ဆႏၵရွိေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ဂုဏ္ယူျပီး ေပြ႔ဖက္ခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔အတြက္ ကိုယ္ဟာ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္လို႔ ထင္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို သိပ္မေအး၊ သိပ္မပူဘဲ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနႏိုင္ဖို႔
ေမွ်ာ္လင့္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္အေၾကာင္းကုိ ေတြးျပီး ျပံဳးေနတတ္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔သာဆိုရင္ ဘာမဆို ရင္ဆိုင္ရဲသတဲ့။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ရဲ႕ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္မႈကို အားက်တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ပုခံုးထက္မွာ ခိုမွီနားေနခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔အတူ အေပ်ာ္ေတြ မွ်ေဝခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ရဲ႕ခြင့္လြတ္ျခင္းကို ေတာင့္တေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္ခြင့္လြတ္လိုက္လို႔ ေပ်ာ္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔အတူ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္ေမာေနခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္နဲ႔ေတြ႔ရဖို႔ အခ်ိန္ေတြကို မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို မွတ္မိေနျပီး သူ႔တို႔ေဘးမွာ ကိုယ္အျမဲ ရွိေနေစခ်င္ခဲ့တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္စိတ္ဝိညာဥ္ကိုေတာင္ တန္ဖိုးထားတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကိုယ္ဖန္ဆင္းခဲ့တဲ့ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကိုသူဘယ္ေလာက္ ျမတ္ႏိုးေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔အတူ သူ႔အိပ္မက္ကို မွ်ေဝခံစားေစခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔အတူ ရွိေနတဲ့အခါ အခ်ိန္ကို ရပ္တန္႔ထားခ်င္ခဲ့တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔ကိုကိုယ္သတိထားမိဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ေၾကာင့္ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔အတူ အျမဲတမ္း ရွိေနခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေထြးေပြ႔ထားခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကုိယ္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို ပိုနားလည္ခ်င္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈကို လိုေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ဒီစာကိုဖတ္ျပီး ၾကည္ႏူးေနတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က မ်က္ရည္ဝဲေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ဆီက ဒီလိုအီးေမးလ္မ်ဳိးကို ေမွ်ာ္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္အားေပးတာကို လိုအပ္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို အားေပးေနတယ္။
တစ္ခါတေလမွာ ကိုယ္ေမ့ေနခဲ့ျပီလား...!
တစ္ခါတေလမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔အားငယ္ေနခဲ့ျပီလား..!
တကယ္ေတာ့ အျမဲတမ္း ကိုယ့္ကို ဂရုစိုက္၊ အေလးထားတဲ့လူေတြက ကိုယ့္ေဘးမွာ
ရွိေနျပီးသားပါ...

ဒီလိုစာပံုစံမ်ဳိးေတြ အင္တာနက္ေပၚမွာ ဖတ္ဖူးၾကမွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
တစ္ခ်ဳိ႕က ဖတ္ဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ေနလို႔ တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဤဘေလာ့ဂ္ ေရးသားသူသည္

ဤဘေလာ့ဂ္ ေရးသားသူသည္
စာေရးသူ သီတဂူစတား၏ဘ၀ကို အမရပူရျမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းတုိက္မွ အေျခခံက်က် စနစ္တက် တည္ေဆာက္ေပးခဲ့သည္၊ ထုိ႔ေနာက္ သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသိုလ္မွ ထုိရရွိလာေသာ ဘ၀ကို အသုံးခ် ဘ၀ေရာက္ေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့သည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤဘေလာ့ဂ္သည္ ဘ၀ႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္ထားျခင္းျဖစ္သလုိ သီတဂူစတား၏ ဘ၀ႏွစ္ခုကို ထင္ဟပ္ေစပါသည္။

သီတဂူစတား သုိ႔ဆက္သြယ္ရန္---

အရွင္ေကာ၀ိဒသိရီ (သီတဂူစတား) Kovida
Sitagu International Buddhist Academy (YGN)
Dagon (North), Yangon, Myanmar
Phone: 09-7956-30013/09-250 790 483

အီေမးလ္= sitagustar.0073@gmail.com ၊ sitagustar2010@gmail.com

2009 ခုႏွစ္ အတြက္ အကယ္ဒမီဆု

rel.gif အေကာင္းဆံုး သာသနာေတာ္အက်ိဳးျပဳ စာေပဘေလာ့ဂ္ဆု အတြက္ သီတဂူစတားေက်းဇူးစကား အနည္းငယ္မွ် ေျပာပါရေစ။ ႏွမ္းတစ္လုံးတည္းႏွင့္ ဆီမျဖစ္သလုိ သီတဂူစတား တစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ ဘေလာ့ဂ္ဆုရဘုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ စည္းလုံးမႈရဲ့ အင္းအားတစ္ခုတည္းႏွင့္ ရရွိလာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သီတဂူစတားကုိ အားေပးၾကတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္၊ သီတဂူစတားအား ဘေလာ့ဂ္ပညာေတြ နဲနဲခ်င္း သင္ေပးေနတဲ့ ညခင္းရဲ့လမင္း သီတဂူစတားရဲ့ ဒိုမိန္းေခါင္းစဥ္ photo ပညာျဖင့္ ပူေဇာ္ေပးေသာ ေမေမ့လျပည့္၀န္းေလး ႏွင့္ ဆုမ်ားခ်ီးျမင့္ေသာ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ပရပ္စ္ ႏွင့္ ျမန္မာျပည္က စာဖတ္ပရိသတ္ ၀င္ၾကည့္ႏုိင္ရန္ net လွဴေပးေသာ အေမရိကမွ ဦးကိုကိုႏွင့္ ကုိခြန္သီရိ တုိ႔ရဲ့ ေစတာနာေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ အားလုံးကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

သီတဂူ ကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသိုလ္ ဆက္သြယ္ရန္--

သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသုိလ္ (ရန္ကုန္)
အမွတ္-၁၀၊ ပါရမီလမ္းႏွင့္ ပင္လုံလမ္းဒါင့္၊ ေဘလီတံတားထိပ္၊ ဒဂုျံမိဳ႕သစ္ေျမာက္ပုိင္း၊
ဖုန္း-၀၁-၅၈၁ ၉၉၉/ ၅၈၁ ၈၈၈/ ၅၈၁ ၇၇၇
အီးေမးလ္=thesitagu@gmail.com

သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသုိလ္ (စစ္ကိုင္း)
စစ္ကိုင္းေတာင္၊ စစ္ကိုင္းျမိဳ႕
ဖုန္း-၀၇၂-၂၂၂၆၀။ ၂၁၆၁၁
အီးေမးလ္=thesitagu@gmail.com

ဘ၀ရဲ့အနိမ့္အျမင့္

ဘ၀ရဲ့အနိမ့္အျမင့္
ကိုယ့္ဘ၀ရဲ့ အနိမ့္ အျမင့္၊ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ့က်ရႈံးမႈႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ကိုယ့္ရဲ့ အလုပ္ ကိုယ့္ရဲ့ အေျပာ ကိုယ့္ရဲ့ အေတြးကပဲ ဆုံးျဖတ္ေပးသြားတာပါ။

မေမ့သင့္ရာ


“လူေတြက ေသျခင္းတရားကို ေမ့ေနတတ္ၾကပါတယ္၊ ေသရမွာကို ေမ့ေနတတ္ၾကလုိ႕ပဲ အတၱေတြ မာနေတြ ဖုံးလႊမ္းျပီး တကုိယ္ေကာင္းဆန္ စိတ္ေတြ ေမြးဖြားတတ္ၾကပါတယ္၊ ထုိအခါ လူ႔ပတ္၀န္က်င္နဲ႔ အဆင္မေျပမႈေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားကို အမွတ္ရေစျခင္းသည္လည္း လူ႕ပတ္၀န္က်င္အတြက္ အေကာင္းတကာထဲက အေကာင္းတစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆုိတာပါပဲ။”
သီတဂူစတား
၂၈-၅-၂၀၁၂

သတင္စကား

သတင္စကား
သီတဂူစတားသည္ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီး၏ စီမံမႈျဖင့္ သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသုိလ္၊ ရန္ကုန္တြင္ ကထိက၊ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးတာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္လွ်က္ရွိသည္။

ကိုယ္ေရးတဲ့ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္

ကိုယ္ေရးတဲ့ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္
သီတဂူစတားသည္ စာေရးဆရာမဟုတ္ပါ သို႔ေသာ္လည္း စာေရးခ်င္ပါသည္၊ သီတဂူစတားဆုိက္ကိုလည္း ကိုယ္ပုိင္မွတ္စုသေဘာအေနနဲ႕ မွတ္တမ္းတင္ျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ ၾကီးက်ယ္တဲ့ဆုိက္ မဟုတ္၍ ၾကီးက်ယ္ေသာ စာမ်ားကား မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း တုိလီတိုထြာ ျဗဳတ္စျဗင္ေနာင္ေလးေတြ မွတ္စုအျဖစ္ ေရးျပီး တင္ေနသူပါ။ ဒါေလးေတြက ကြ်ႏု္ပ္ရဲ့ မေျပာပါးေလာက္တဲ့ ရွိစုမဲ့စုေလးေတြ အကုန္သုံး ထုတ္ျပထားတဲ့ အမည္ေလးေတြေပါ့။ သီတဂူစတား (စာေရးသူ) အသက္ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ကထဲက အမရပူရဲျမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းတိုက္ ဘ၀ကိုျမဳတ္ႏွံခဲ့ပါတယ္။ ထုိစာသင္တုိက္မွာဘဲ ရဟန္းေတာ္မ်ားရသင့္ရထုိက္တဲ့ အနည္းငယ္ေသာ ဘြဲ႕ေတြလဲရခ့ဲပါတယ္၊ သာသနဓဇဓမၼာစရိယ (၁၉၉၉)၊ မဟာဂႏၶာရာမိကဓမၼာစရိယ (၁၉၉၆)၊ ၀ိနယနိကာယ၀ိဒူ (၁၉၉၄)၊ အဂၤုတၱရနိကာယ၀ိဒူ (၁၉၉၈)ဘဲြ႕မ်ားမျဖစ္စေလာက္ ရခဲ့တယ္၊ ဒုတိယပုိင္းဘ၀တစ္စိတ္ကိုေတာ့ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ကစျပီး သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသိုလ္မွာ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံခဲ့ပါတယ္။ ထုိ တကၠသိုလ္ၾကီးမွပင္၂၀၀၁ ခုႏွစ္ွ English Diploma (2003)၊ Japanese Level 4 & 3 (2004/5)၊ ႏွင့္ ၂၀၀၇ ခု B.A (Buddhism) ဘဲြ႕ရခဲ့တယ္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ ပူေနးျမိဳ႕၊ ပူေနးတကၠသိုလ္မွာ (Philosophy)ဒႆနိကေဗဒႏွင့္ M.A ရရွိျပီး ယခုအခါ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီး၏ အေထာက္အပံ့ျဖင္ပင္ ေစာမယေကာလိပ္ ဘုံေဘျမိဳ႕၊ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာ Ph.D အတြက္ စာတမ္းေရးျပီး က်မ္းတင္ျပီးျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသုိလ္ တြင္ ကထိကတာ၀န္ ယူလွ်က္ရွိသည္။

ဖိတ္ေခၚပါသည္

ဖိတ္ေခၚပါသည္
ေဆာင္းပါးႏွင့္ဓာတ္ပုံမ်ား The word is an invaluable like a jewel if it gives the knowledge or is able to make a person's situation change ( that is from a lower state to a higher state) with a word. In this day, there are a large number of persons who are searching for and giving it so that you are also one of them. Are you who searching for it or giving it? If you all my dhamma friends have a wish to give the profits to the people like knowledge, send it with or without photos as well as amazing photos to this very mail(sitagustar.0073@gmail.com). ကိုယ့္ရဲ့စကားတစ္ခြန္းဟာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အေျပာင္းလြဲေလးတစ္ခု (အေျပာင္းအလဲဆုိသည္မွာ ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲျခင္း) ေပးႏုိင္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီစကားဟာ အဖုိးမျဖက္ႏုိင္တဲ့ ရတနာပါ။ ယေန႕ ေခတ္မီးတုိးတက္ေနတဲ့ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ လူငယ္ေရာ လူၾကီးပါ အြန္လုိင္းကေနဘဲ ရတနာေတြရွာေနၾကပါတယ္ ရတနာေတြ ေပးေနၾကပါတယ္၊ မွ်ေ၀ဘို႕လည္းေမ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ ထူးစမ္ေထြလာဓာတ္ပုံမ်ား၊ သတင္းထူးမ်ား၊ အက်ိဳးျပဳေဆာင္းပါးမ်ား ေပးပုိ႕ ႏုိင္ပါျပီ။

လာေရာက္ ေလ့လာ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား

Popular Posts

Vistors (1-1-2012)

 
Lasantha - Premium Blogger Themes | Best WordPress Themes