ျပည္ျမန္မာ ခရီးသြားမွတ္တမ္း

ျပည္ျမန္မာ ခရီးသြားမွတ္တမ္း

မိတ္ဆက္
ဒီတခါေတာ့ ျပည္ျမန္မာ၏ ခရီးသြားမွတ္တမ္းေလးတစ္ခု တင္ခ်င္ပါေသးသည္၊ မေရာက္ဘူးေသးသူမ်ား ေရာက္ဘူးသလုိ ခံစားႏုိင္ေအာင္ ဓာတ္ပုံမ်ားျဖင့္ ေ၀ေ၀ဆာဆာ တန္ဆာဆင္ျပီး တင္ျပခ်င္ေပမဲ့ ကြန္ (connection) အခက္အခဲေၾကာင့္၎၊ ျပည္ျမန္္မာမွ ဆိုက္မ်ားကို ေက်ာ္ခြနည္းမ်ား မသိပါက ဓာတ္ပုံမ်ား ၾကည့္ခြင့္မရေသာေၾကာင့္၎ ဓာတ္ပုံမဖက္ သက္သက္ စာသားမ်ားျဖင့္သာ တင္ဆက္လုိက္ရပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ့္ရဲ့ ခရီးသြားမွတ္တမ္းကို ဒုိင္ယာရီထဲမွာ ေရးေလ့ရွိသည္၊ ကုိယ္ပုိင္ဘေလာ့ဂ္ေလးျဖစ္လာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းတုိ႔ကိုလည္း ဒုိင္ယာရီထဲမွာ မေရးျဖစ္ေတာ့ဘဲ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာပဲ ေရးျဖစ္သြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္သည္လည္း ကိုယ့္ရဲ့ ဒုိင္ယာရီဟူ၍၎၊ မွတ္စုဟူ၍၎ ေခၚဆုိႏုိင္ပါသည္။

ခရီးအစ
၂၆-၇-၂၀၁၀ ေန႔က ျပည္ပက M.A အမ္ေအတန္း တစ္ခုျပီးလုိ႔ ျပည္ျမန္မာသို႔ ျပန္ေရာက္ျပန္ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ၾကီး၏ အမိန္႔မရေသး၍ ရန္ကုန္မွာ ေနရႏုိးႏုိး စစ္ကိုင္းကိုပဲ ျပန္ရႏုိးႏုိးျဖစ္ေနသည္၊ ရန္ကုန္ သီတဂူဗုဒၶတကၠသိုလ္မွ တာ၀န္ခံ ပေရာ္ဖဆာမ်ားက မိမိကို ရန္ကုန္မွာပဲ ေနျပီး အတန္းတစ္ခုအတြက္ ဘာသာရပ္မ်ား ပုိ႔ခ်ရန္ တာ၀န္ေပးေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ အမိန္႔မပါဘဲ မေနရဲေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဟိုမွာ ေနရရင္ေကာင္းမလား ဒီမွာ ေနရရင္ ေကာင္းမလား ဆုိျပီး ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနသည္။

ဒီလုိနဲ႔ စစ္ကိုင္းျပန္ျပီး က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းေသာ အေမအုိၾကီးကိုလည္း ေတြ႔ခ်င္ေနသည္။ ျပီးေတာ့ အမျဖစ္သူ၏ အိမ္တက္ မဂၤလာႏွင့္ ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္ပြဲကိုလည္း သြားရေပဦးမည္၊ ျပီးေတာ့ ရပ္ရြာက ငယ္ငယ္ကေလးကထဲက အခုခ်ိန္အထိ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူေသာ ငယ္ဆရာကိုလည္း ဖူးခ်င္လွသည္။ ထုိထုိအေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ စစ္ကိုင္းသုိ႔ အေျပးအလြား သြားခဲ့ရသည္။ ၂ ႏွစ္တာ ခြဲခြာေနရေသာ အေမက သားဦးဇင္း ျပန္လာလုိ႔ အဲဒီေန႔ တေနလုံး ထမင္းမစားႏုိင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေပ်ာ္ေနသည္။ ရပ္ရြာအေၾကာင္းကိုလည္း စုံေနေအာင္ၾကားခဲ့ရသည္။ ဒီႏွစ္ ရပ္ရြာရဲ့ထူးျခားမႈကေတာ့ ေနပူလြန္းလုိ႔ အသက္ၾကီး အသက္ငယ္ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ ဆက္တုိက္ဆုိသလုိ အသက္ဆုံးရႈံးသြားခဲ့ၾကသည္။ မိုးက ေခါင္ေသာေၾကာင့္လည္း ၂ ႏွစ္ဆက္တုိက္ ေတာင္သူေတြလည္း ရွိတဲ့ ေရႊတုိေရႊစႏွင့္ ႏြားမ်ားလည္း ကုန္သေလာက္ ျဖစ္ၾကသည္။ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။

မိမိအတြက္ ၀မ္းသာစရာေလးတခုကေတာ့ အေမ က်န္းမာေရးျပန္လည္ ေကာင္းလာျခင္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။ တကၠသုိလ္ထဲ ေရာက္ျပီးကာမွ အေမ ေနမေကာင္းျဖစ္ခဲ့တာကို ျပန္ေတြးျပီး ေနာက္တစ္ခ်ိန္ ျပည္ပ ပညာေတာ္သင္ ထက္ထြက္ရင္ အေမ့ကို ျပန္ေတြ႕ႏုိင္ပါ့မလား ေတြးျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိသည္။ ထိုအေတြးေၾကာင့္ပဲ ေနာက္ေန႔မနက္ ေစာေစာ အေမ့ဆီ တဖန္သြားခဲ့ျပန္သည္။ ဒီတခါ အေမႏွင့္ အၾကာၾကီးစကားေျပာႏုိင္ရန္ ေက်ာင္းသုိ႔ ျပန္မအိပ္ဘဲ အေမ့ဆီမွာပဲ ည အိပ္လိုက္သည္၊ အေမကလည္း အိမ္မွာ အိပ္ရန္ ခဏခဏေျပာတတ္သည္၊ ေအာ္ ဒါလည္း မိဘေမတၱာပဲ ေနမွာပါ။ အသက္အရြယ္ကလည္း သားသမီးေတြကို အားကိုးလာတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ သားသမီးမ်ားႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနလိုၾကသည္၊ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ အေဖအုိ အေမအုိ တုိ႔ႏွင့္ အတူ ေနေပးႏုိင္ဖုိ႔ လုိအပ္သည္။ သားသမီး မ်က္ႏွာေလး ျမင္ေနရတာကိုပင္ သူတုိ႔အတြက္ ေဆးေကာင္းတစ္ခြက္ ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားႏုိင္ဖုိ႔ရန္မွာ ပစၥည္းဥစၥာျဖင့္ ေပးကမ္းျခင္းကတစ္ဖုံ မိဘမ်ား အနီး၌ ေနေပးျခင္းကလည္း တစ္ဖုံႏွင့္ ေကာင္းမႈပါရမီမ်ား ျပဳႏုိင္ေအာင္ အခြင့္လမ္းမ်ား ရွာေဖြေပးျခင္းက အေကာင္းဆုံးတုိ႔ ျဖစ္ၾကသည္။

မေကြးခရီးတစ္ေထာက္
ရပ္ရြာက ကိစၥေတြျပီးလုိ႔ ရန္ကုန္ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္က်ေရာက္လာျပန္ပါသည္။ ရန္ကုန္ျပန္ရမည္ဆုိေတာ့ လမ္းခရီးၾကားက ကိစၥတစ္ခု ေျဖရွင္းရေပဦးမည္။ အညာေျမ မေကြးျမိဳ႔သို႔ လာလည္ဖုိ႔ ဖိတ္မႏၱက ျပဳေသာ မေကြးျမိဳ႔ ဧကမၻာ မိသားစု (အိမ္ေဆာက္ ပစၥည္းေရာင္း၀ယ္ေရး)၏ အိမ္မွာ ေက်ာင္းအျဖစ္အသုံးျပဳခါ ၄ ညတာ တည္းခုိရင္း မေကြး မင္းဘူးေဒသရွိ နာမည္ၾကီး ေနရာမ်ားကို ေလ့လာခဲ့ရသည္။ ဧကမၻာမိသားစုက ထင္ထားတာထက္ ပုိျပီး သေဘာေကာင္းၾကသည္၊ ျပဳစုၾကသည္။ ဒီအတြက္လည္း အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ ဤမိသားစုရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ၁၄-၈-၂၀၁၀ ေန႔က ေရႊစက္ေတာ္ေစတီေတာ္သုိ႔ တက္ေရာက္ ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ထုိေစတီေတာ္အတက္လမ္းသည္ ယခု အခါ တမုိင္စာ ေျမလမ္းကလြဲ၍ ေတာက္ေလွ်ာက္ ကတၱရာလမ္းျဖစ္သည္၊ ေတာေတာင္မ်ားျဖင့္ စိမ္းလမ္းစိုေျပေနသည္၊ ေစတီေတာ္ၾကီးကိုလည္း ခယက ႏွင့္ ျမိဳ႕မိျမိဳဖမ်ားက ဆရာေတာ္မ်ားကို ဦးတင္ကာ ျပဳျပင္လ်က္ရွိသည္။ ပြဲေတာ္ရက္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ လူ အသြားအလာ နည္းသည္၊ အလြန္စည္းကားလွသည့္ ေအာက္စက္ေတာ္ရာတြင္လဲ ယခုအခါ ခါတုိင္းကထက္ မန္းေခ်ာင္းထဲမွာေရနည္းေနသည္။ ပြဲေတာ္ရက္ေတြမွာေတာ့ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က ျပည္သူမ်ားျဖင့္ ၾကိတ္ၾကိတ္တုိးေနသည့္ ေနရာျဖစ္သည္၊ ကားၾကီး ကားငယ္မ်ား သြားႏုိင္ရန္ ၀ါးမ်ားျဖင့္ တံတားမ်ားကို တည္ေဆာက္ထားသည္မွာလည္း အံ့ၾသစရာပင္။ ၀ါးတဲ တည္းခုိခန္းေတြမွာလည္း ေနရာမေလာက္ျဖစ္ေနသည္။ ယခုအခါမွာေတာ့ ဘာတဲမွ မရွိဘဲ ေခ်ာင္းထဲက ေရအနည္းငယ္မွ်သာပဲ က်န္ရစ္သည္။

ထုိေစတီေတာ္မွ အျပန္လမ္းတြင္း မင္းဘူးျမိဳ႕ေပၚရွိ ရွင္ပင္စကၠိန္းတဲေစတီေတာ္ႏွင့္ နဂါးပြက္ေတာင္တို႔ကိုလည္း ဖူးေမွ်ာ္ ေလ့လာခြင့္ရခဲ့သည္။ ညခ်မ္းအခ်ိန္မွာေတာ့ ဧကမၻာ မိသားစုရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲ နာမည္ၾကီး ဘုရားျဖစ္တဲ့ မေကြးျမသလြန္ေစတီေတာ္ၾကီးကို ဖူးေမွ်ာ္ရန္ အခြင့္ထူးရခဲ့ပါသည္။

၁၅-၈-၂၀၁၀ ေန႔
ေနာက္ေန႔မနက္ ေစာေစာ ေက်ာင္းေတာ္ရာေစတီေတာ္ၾကီး သြားဖူးရန္ျဖစ္သည္။ မနက္ ၆ နာရီသြားမည္ဟု ညီမျဖစ္သူက ေျပာထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ညက ညီမႏွင့္အတူ ဒကာမၾကီးနဲ႕ ညဥ္႔နက္တဲ့အထိ စကားေတြ မ်ားစြာေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္၊ မနက္က် ေစာေစာ အိ္ပ္ယာက မထႏုိင္ဘဲျဖစ္ေနသည္၊ ညီမငယ္ လာႏႈိးကာမွ မ်က္ႏွာ အလ်င္အျမန္သစ္ျပီး ကားေပၚတက္လိုက္သည္။ လွပထယ္၀ါတဲ့ မေကြးဧရာ၀တီတံတားၾကီးကို ျဖတ္ျပီး မင္းဘူးဘက္ရွိ ျမစ္နေဘးက နာမည္ၾကီး ထမင္းသုပ္ဆုိင္မွာ ဧကမၻာ မိသားစုက ထမင္းသုပ္ႏွင့္ မဲေၾကာ္ ဆိပ္သားေၾကာ္တုိ႔ျဖင့္ အာရံုဆြမ္းကပ္သည္၊ ထုိမွ ၁၈ မုိင္ေလာက္ ေ၀းသည့္ ေက်ာင္းေတာ္ရာေစတီေတာ္ၾကီးဆီသုိ႔ ဦးတည္လာခဲ့ၾကသည္၊ လမ္းခရီးက ၾကမ္းတမ္းလွသျဖင့္ ခရီးက မေပါက္သလုိ ကားလညး္ နာလွသည္၊ ေနာက္အခန္းမွ လုိက္ပါလာေသာ ဧကမၻာ ဒကာမၾကီးအား အားနာမိသည္၊ သူက က်န္းမာေရး သိပ္ေကာင္းလွသည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ သူအတြက္ အားနာေနမိသည္။ ကုိယ့္ဘာသာဆုိ ဒီေနရာေတြ ေရာက္ျဖစ္ဘုိ႔ မလြယ္သလုိ လာလည္ဘုိ႔လည္း စိတ္ကူထဲမွာ ရွိမထားခဲ့၊ ဒီမိသားစု၏ ေစတနာေၾကာင့္သာ ေရာက္ျဖစ္ေတာ့သည္၊ ၀ါတြင္းကာလ ငါးမ်ား ဘုရားဖူးလာရာ ၀ါဏိဇၨဂါမရြာၾကီးသုိ႔လည္းေရာက္ခဲ့သည္၊ ယခုအခါ ဘုရားဖူးငါးမ်ား လာတာ မေတြ႕ရေတာ့ေပမဲ့ မနက္ေစာေစာ ၅ နာရီေလာက္ တစ္ေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စ ေရာက္လာတတ္ေသးသည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ေျပာျပသည္၊ ဓာတ္ပုံမ်ားသာရွိေတာ့သျဖင့္ အမွန္တကယ္ ငါးမ်ားဘုရားဖူးလာတယ္ဆုိတာ ပုံျပင္လုိ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ေဒသခံအခ်ိဳ႔က ေျပာေသးတယ္ ငါးေတြက ႏုိင္ငံေရး စိတ္၀င္စားပုံရတယ္တဲ့ သူတုိ႔တေတြ ဘုရားဖူးမလာတာ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေၾကာင့္တဲ့။ ဟုတ္ဟန္ေတာ့ မတူပါဘူး။ ဓာတ္ပုံမ်ား အမွတ္တရ ရုိက္ျပီး ျပန္လာခဲ့ၾကရာ ဧကမၻာ မိသားစုအိမ္ ၁၁ နာရီေလာက္ ျပန္ေရာက္သည္။ ေရးခ်ိဳးျပီးတာနဲ႕ ေန႔လည္စာဆြမ္းကပ္သည္။ အနားယူ။

ညေနပုိင္းမွာေတာ့ မေကြးျမိဳ႕ရွိ အထင္ကရ ျဖစ္တဲ့ တကၠသုိလ္မ်ားကို ထုိမိသားစုက လုိက္ပုိ႔သည္။ ျမိဳ႔ျပင္က မေကြးေဆးတကၠသိုလ္ၾကီးသည္ လယ္ေတာထဲမွာ ထီးထီးမားမားၾကီး တင့္တယ္လွပေနေပမဲ့ သူ႔အစား အထီးက်န္သလုိ ခံစားမိသည္။ အေျခခံက်န္းမာေရးတကၠသိုလ္မွ ျမသလြန္ေစတီေတာ္ၾကီးကို ဒုတိယအၾကိမ္ ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့သည္။ ေစတီေတာ္ၾကီးသည္ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းနေဘးမွာ ခမ္းခမ္းနားနား တည္ရွိေနသည္ကိုက က်က္သေရရွိလွသည္။ ဘုရားေျခေတာ္ရင္း ေလွခါးဆင့္ဆင့္ေတြေပၚမွာ ဧကမၻာမိသားစုႏွင့္အတူ ဧရာ၀တီျမစ္ကို ျဖတ္သန္းလာတဲ့ လတ္ဆတ္ေသာ ေလကို ခံစားရင္း စကားေျပာရသည္မွာ အရသာရွိလွသည္။

နဂုိက မေကြးျမိဳ႕သည္ ေသးငယ္ေသာ ျမိဳ႕ေလးပဲလို႕ထင္ထားခဲ့သည္၊ ကမ္းရုိးတေလွ်ာက္ ကားျဖင့္လွည့္လည္ၾကည့္ကာမွ မေကြးျမိဳ႕သည္ ေသးလွသည္မဟုတ္၊ စီးပြားေရးေကာင္းေသာ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ျဖစ္သည္၊ စုိက္ပ်ိဳးေရးကို အဓိကထားေသာ ျမိဳ႕ျဖစ္သည္။ မႏၱေလးျမိဳ႔ကဲ့သို႔ ေလးေထာင့္ျဖစ္သျဖင့္ လမ္းမ်ားလည္း စနစ္က်သည္၊ ညေနပုိင္း ကမ္းရုိးတေလ်ာက္ေဘးတြင္ စားေသာက္မ်ားမွ ခင္းက်င္းထားေသာ ေရာင္စုံစားပြဲမ်ားတြင္ ေရာင္စုံလူငယ္ကေလးမ်ား အစုံလုိက္ အစုံလုိက္ျဖင့္ စည္ကားလ်က္ရွိသည္။ ထုိကမ္းရုိိးတေလ်ာက္ လွည့္လည္ရင္း မေကြးတကၠသိုလ္ၾကီးကို ေရာက္ခဲ့သည္။ ညေနပုိင္း အိမ္ျပန္ေရာက္ ေရခ်ိဳး အနားယူ တေန႔တာ ခရီးျပီးသြားျပန္သည္။ ဤခရီးတြင္ ဧကမၻာမိသားစု အေရးပါသည့္အခန္းက ပါေနသျဖင့္ သူ႔အေၾကာင္း နဲနဲ မိတ္ဆက္ေပးဖုိ႔လုိမည္ထင္ပါသည္။

ဧကမၻာ မိသားစု
သီတဂူစတားအား ပင့္ဖိတ္ျပီး ေဒသတ၀ုိက္ နာမည္ၾကီး ေနရာမ်ားကို လုိက္ပုိ႔ေပးေသာ ဧကမၻာ မိသားစုအေၾကာင္းကို ၾကားညွပ္၍ ေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။ ဧကမၻာ ဆုိသည္မွာ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းမ်ားကို လက္လီလက္ကား ေရာင္းေသာ မေကြးျမိဳ႔ရွိ အထင္ကရ ဆုိင္ၾကီးတစ္ဆုိင္ျဖစ္သည္။ မေကြးျမိဳ႔ ရန္မ်ိဳးေအာင္ရပ္ ျပည္ေတာ္သာလမ္းမၾကီးတြင္ တည္ရွိသည္။ ထုိဆုိင္ၾကီးတြင္ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းမွန္သမွ် အကုန္ရႏုိင္သည္။ စီးပြားေရး ၾကီးက်ယ္သေလာက္ ရလာသည့္ အျမတ္အစြန္းမ်ားကိုလည္း ဘာသာေရး လူမႈေရးေတြမွာ လွဴဒါန္းေလ့ရွိသည္။ ျမန္မာျပည္ ေနရာအနံ႔အျပားတြင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ယခုလုိ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းကဲ့သို႔ေသာ ကုန္မာဆုိင္မ်ားသည္ ဘာသာျခားမ်ားပုိင္ဆုိင္သည့္ ဆုိင္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ယခု ဧကမၻာမိသားစု၏ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္း ကုန္မာဆုိင္ၾကီးကေတာ့ သဒၶါတရားကို ေျခခံေသာ ဘာသာေရးကိုင္းရိႈင္းသည့္ မိသားစုက ပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ ဆုိင္ျဖစ္သည္။ ဘုန္းၾကီး ရဟန္းမ်ား ေပ်ာ္ေမြ႕ရာ အိမ္လည္းျဖစ္သည္။ အိမ္သာေတာ့ ဧည့္လာဆိိုသလုိ ထုိအိမ္ေရာက္သူတုိင္း ေပ်ာ္ၾကသည္၊ ေရာက္လာသူတုိင္းကိုလည္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျပဳစုသည္၊ နံက္စာ ေန႔စာ ညစာတုိ႔မွာလည္း တေန႔တမ်ိဳးမရုိးႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေကြ်းျပဳစုသည္၊ အျပန္ခရီးမွာလည္း မ်ားစြာေသာ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ေတြႏွင့္ အတူ လုိရာအသုံးျပဳႏိုင္ရန္ န၀ကမၼပါ လွဴလုိက္ေသးသည့္အတြက္လည္း အားနာျပန္ရသည္။

၁၆-၈-၂၀၁၀ ေန႔
နံက္အိပ္ယာထ နံက္စာ စားျပီး ဧကမၻာမိသားစုအိမ္၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရွိ မိဘမဲ့ေဂဟာသုိ႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ထုိေဂဟာသည္ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရ၏ အေထာက္အပံ့ျဖင့္ ရပ္တည္ေနသည္၊ ယခုအခါ နယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ မိဘမဲ့ ကေလးငယ္မ်ား ၄၀ ေက်ာ္ရွိေနသည္၊ ငါးႏွစ္ေအာက္ကေလးငယ္မ်ားကို ထိုေဂဟာက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးျပီး ၅ ႏွစ္အထက္ ကေလးငယ္မ်ားကိုေတာ့ ပညာေရးေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ေစပါသည္။ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ကေလးငယ္မ်ားမွာ သနားစရာေကာင္းပါသည္၊ ပုခက္ေပၚ ပက္လက္တဖုံ ေမွာက္ရပ္တမ်ိဳး ႏုိ႔ဖူးမ်ားစို႔ေနေသာ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ ၈ ေယာက္ေလာက္ကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္သည္။ ကေလးေတြအတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္မွာ တစ္ေန႔စာ တစ္ေယာက္ကို ၄၀၀ က်ပ္ ေထာက္ပံ့သည္ဟု ဆုိပါသည္၊ မေကြးျမိဳ႔ႏွင့္ ရပ္ေ၀းမွ အလွဴရွင္မ်ား၏ အေထာက္ပံ့မ်ားကိုလည္း လုိအပ္ေနပါေသးသည္။ တေန႔စာ အတြက္ ၃၀၀၀၀ (သုံးေသာင္းက်ပ္)မွ ၄၀၀၀၀ (ေလးေသာင္းက်ပ္) အထိ ရွိေၾကာင္းလည္း သိခဲ့ရသည္။ မေကြးျမိဳ႕ႏွင့္ နီးစပ္ရာျပည္သူမ်ားက ေမြးေန႔ မဂၤလာ စသည့္ မိမိတုိ႔ ဆႏၵရွိတဲ့အခါ ထုိေဂဟာသုိ႔ ကုသုိလ္ယူေလ့ရွိၾကသည္။ စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား အလွဴဒါနျပဳရန္ အခြင့္လမ္းရွာေနသူမ်ားအား ထုိေဂဟာမွာ ေကာင္းမႈျပဳႏုိင္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးအပ္သည္။

အေတြးတစ္ခု
ထုိေဂဟာ၏ ဆရာမၾကီးကို ‘‘ ဆရာမၾကီး ကေလးေတြရဲ့ စရိတ္လကၡဏာ ဘယ္လုိရွိလဲ’’ ဟု သီတဂူစတား ေမးမိသည့္အခါ သူက ဒီလုိေျဖတယ္၊ ကေလးေတြရဲ့ စရုိက္အေကာင္းအဆုိးကေတာ့ မ်ိဳးရုိးအေပၚမွာ မူတည္ပါသည္ဟု ေျဖသည္။ မိဘက မ်ိဳးရုိးေကာင္းေပမဲ့ အေျခအေနအရ စြန္႔ပစ္ခဲ့ရတဲ့ ကေလးက ေတာ္တယ္ ေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခ်ိဳ႕ကေလးေတြက မ်ိဳးရုိးမေကာင္းလုိ႔ ေျပာလုိ႔ ဆုိလုိ႔ မေကာင္းပါဘူးဘုရားဟု ဆက္လက္ေျပာျပသည္။ ဆရာမရဲ့ စကားကို ၾကားၾကားခ်င္း ခ်က္ျခင္းဆုိသလုိ အေတြးတစ္ခု ၀င္လာျပန္သည္။ သူေျပာအရ အိႏၵိယျပည္တြင္ ထြန္းကားသည့္ အတၱ၀ါဒ (the theory of Atma (Egoism) ဇာတ္စနစ္ (Caste system)ႏွင့္ သြားတူေနသည္။ ဟိႏၵီဘာသာ သို႔မဟုတ္ ျဗာဟၼဏ၀ါဒ အရ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀အနိမ့္အျမင့္သည္ မ်ိဳးရုိးဇာတ္အေပၚမွာ အေျခခံသည္၊ မ်ိဳးရုိးဇာတ္ သုိ႔မဟုတ္ ေမြးဖြားျခင္းက လူတစ္ေယာက္၏ အနိမ့္အျမင့္ကို ဆုံးျဖတ္ေပးသည္။

ဇာတ္္ ၄ မ်ိဳး
ျဗာဟၼဏ၀ါဒတြင္ ျဗာဟၼဏ (ပညာသင္ၾကားျခင္းႏွင့္ ယဇ္ပူေဇာ္ေပးသည့္ တာ၀န္ရွိသည္အျမင့္ဆုံးဇာတ္) ခတၱိယ (ကာကြယ္ေရးတာ၀န္ ႏွင့္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရွိေသာ ဒုတိယဇာတ္) ေ၀ႆ (ကုန္သည္ စီးပြားေရး တာ၀န္ႏွင့္ ပညာသင္ခြင့္ရွိေသာ တတိယဇာတ္) ႏွင့္ သုဒၵ (ေအာက္ေျခ လုပ္ငန္းျဖစ္ေသာ အမႈိက္လွဲျခင္း ပန္းမႈိက္စြန္႔ျခင္း ခ၀ါလုပ္ျခင္း ေျခသည္း လက္သည္းႏွင့္ ဆံပင္ညွပ္ေပးရျခင္း ရွိေပမဲ့ ပညာသင္ခြင့္မရွိေသာ လူတန္းစား အနိမ့္ဆုံးဇာတ္ ဟူ၍ အဆင့္အတန္း ၄ မ်ိဳး ရွိသည္။ တာ၀န္ႏွင့္ တကြေသာ ထုိဇာတ္ ၄ မ်ိဳး (caste system) ကို ပဇာပတိေခၚ ျဗာဟၼာက ဖန္ဆင္းေပးထားသည္ ဟု အိႏၵိယစာေပမွာ ေတြ႔ရပါသည္။ အနိမ့္ဆုံးဇာတ္ (lower caste) မွာ ေမြးဖြားလာေသာ သူသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ဇာတ္ျမင့္ (higher caste) ျဖစ္ခြင့္မရွိေတာ့သလုိ ဇာတ္ျမင့္မွာ ေမြးဖြားသူကလဲ ဘယ္ေသာအခါမွ ဇာတ္နိမ့္သို႔ မဆင္းသက္ႏုိင္ေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္၏ အနိမ့္အျမင့္ကို ဇာတ္ သို႔မဟုတ္ မ်ိဳးရုိးေခၚ ေမြးဖြားျခင္းက ဆုံးျဖတ္ေပးထားသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ ျမတ္ဗုဒၶက ဇာတ္စနစ္ (caste system) ကို လက္မခံဘဲ ထုိဇာတ္ သို႔မဟုတ္ ေမြးဖြားျခင္းထက္ ကံကို ေဟာသည္၊ ျမတ္ဗုဒၶက-- န ဇဇၨာ ၀သလာ ေဟာတိ န ဇဇၨာ ေဟာတိ ျဗာဟၼေဏာ။ ကမၼဳနာ ၀သေလာ ေဟာတိ ကမၼဳနာ ေဟာတိ ျဗာဟၼေဏာ။ သုတၱနိပါတ္ ၀သလသုတ္လုိ႔ ထင္ပါသည္။
ထုိေဒသနာေတာ္အရ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ အနိမ့္အျမင့္သည္ သူကိုယ္တုိင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံတုိ႔ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထုိကံေတြကပဲ မ်ိဳးရုိးကို ဖန္တီးေပးသည္ဟုလည္း ဆုိႏုိင္ပါသည္။ ဟိႏၵီဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ဇာတ္စနစ္ (caste system) ႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ကမၼ သီအုိရီ (karma theory) တုိ႔ကို ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္ပါက လူတစ္ေယာက္၏ ဘ၀အနိမ့္အျမင့္သည္ ပထမ ကံေၾကာင့္ (ultimate cause) ႏွင့္ ဒုတိယ ဇာတ္ (secondary cause) ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟူ၍ပင္။ ဤကား သီတဂူစတားျမင္ေသာ ထုိကေလးငယ္ေလးမ်ား၏ မတူညီေသာ စရိတ္ႏွင့္ဗီဇျဖစ္ပါသည္။

ထုိဧည့္ေဂဟာမွ ဧကမၻာ ဒကာၾကီးက high class စားေသာက္ဆုိင္သုိ႔ ပင့္သြားသည္၊ ထိုမွတဖန္ မေကြးျမိဳ႔ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးသင္တန္းေက်ာင္းႏွင့္ သံဃာ ၅၀၀ ေက်ာ္ရွိ ေအာင္ေျမရတနာေက်ာင္းတုိက္ဆီသုိ႔ ေရာက္ခဲ့သည္၊ ထုိမွ အိမ္ျပန္ ေန႔စာစား အနားယူျပီး ေန႔လည္ ၂ နာရီတြင္ မင္းဘူးျမိဳ႔နယ္ရွိ လင္းက်ကန္ေတာရေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ထုိေက်ာင္းေတာ္တြင္ ငါးမ်ားေမြးျမဴထားသျဖင့္ ငါးစာ ေကြ်းလုိသူမ်ား သြားေရာက္လည္ပတ္ၾကသည္၊ လမ္းခရီးက အလြန္ၾကမ္းသည္၊ မိုးတြင္းဆုိလ်င္ေတာ့ ရႊံ႕ေတြဘြက္ေတြ ထူထပ္သျဖင့္ ဆုိင္ကယ္ေတာင္ မသြားႏုိင္သည့္လမ္းျဖစ္သည္၊ လမ္းေဘး၀ဲယာတြင္ ေရနံတြင္းမ်ားမွ စက္မ်ား လည္ပတ္ေနသည္ကိုလည္း ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။ အလြန္ၾကမ္းတမ္းေသာ လမ္းခရီးျဖစ္ေပမဲ့ ဧကမၻာမိသားစု၏ ေစတနာေၾကာင့္ ထုိေဒသမ်ားသို႔ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။

၁၇-၈-၂၀၁၀ ေန႔
ေနာက္ဆုံးေန႔ျဖစ္သည္၊ ဘယ္ကိုမွ မသြားေတာ့ဘဲ စာဖတ္ရင္း အနားယူသည္၊ ညေနပုိင္း ရန္ကုန္ျပန္သည္။ မႏၱေလး ရန္ကုန္ခရီးကုိ ျပည္လမ္းမွ ျဖတ္ျပန္ခဲ့ရာ မေကြး ေအာင္လံ လမ္းသည္ အေတာ္ကို ဆုိး၀ါးေနသည္၊ လမ္းေတာင္ ေပ်ာက္ေနသည္။ တစ္နာရီ ခရီးကို ၃ နာရီေလာက္ေမာင္းရသည္၊ ျပည္ျမိဳ႔ကုိ ေက်ာ္ကာမွ လမ္းက ေကာင္းသည္။ မေကြးမွ ညေန ၅ နာရီ ထြက္ခဲ့ရာ ရန္ကုန္ ေအာင္မဂၤလာ ကားၾကီးကြင္းသို႔ မနက္ေစာေစာ ၄ နာရီေလာက္ ေရာက္သည္။ ဤကား မေကြးအညာေျမခရီးမွတ္တမ္းတစ္ပုဒ္တည္း။

မွတ္ခ်က္။ ။ သီတဂူစတား၏ ပရိသတ္တစ္ဦးက ‘‘အိႏၵိယတကၠသိုိလ္မ်ားအေၾကာင္း တင္ျပသလုိ သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသိုလ္အေၾကာင္းကိုလည္း တင္ျပေပးပါဦးဘုရား’’ ဟု ေတာင္းဆုိထားပါေသးသည္။ အခြင့္သာတဲ့ အခ်ိန္ သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသိုလ္မ်ား၏ ၀င္ခြင့္ပုံစံမ်ားအေၾကာင္းကိုလည္း တင္ျပပါဦးမည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၁၇-၈-၂၀၁၀

Posted in: ခရီးသြားမွတ္တမ္း