ကုသုိလ္ လူေတြကို အမွ်ေပးလုိ႔ ရ-မရႏွင့္ ကုိယ္စား ေကာင္းမႈမ်ား

ခ်က္တင္စကား၀ုိင္း အပုိင္း (၅)

အေမး+အေျဖက႑

ဒီေမးခြန္းေလးေတြကေတာ့ ေဖ့ဘုတ္က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေမးထားသည့္ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။ စာေရးသူကို ခ်က္တင္ကေန ေဆြးေႏြးထားျဖင့္ ခ်က္တင္စကား၀ုိင္းဟူ၍ အမည္ေပးလုိက္သည္။ ထုိခ်က္တင္စကား၀ုိင္းမွာ သူေမးထားသည့္ ေမးခြန္းမ်ားသည္ လြယ္ေသာ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ေပမဲ့ သိသင့္သိထိုက္ေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။

(၂၀၁၁- ၁ လပုိင္းေလာက္က ဆရာေတာ္ၾကီး၏ တရားပြဲ အစီအစဥ္မ်ား ရုိက္ေပးေနစဥ္က သူငယ္ခ်င္းရုိက္ေပးေသာ
အမွတ္တရပုံ)

ေမးခြန္း (၁)

အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ေမးေလွ်ာက္စရာေလးရွိလုိ႔ပါဘုရား၊ အခ်ိန္ရရင္ ေျဖေပးပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ျပဳတဲ့ ကုသုိလ္ကို သက္ရွိ လူေတြကို အမွ်ေပးလုိ႔ ရ-မရ သိခ်င္လုိ႔ပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ အရင္ တစ္ခါတုန္းကလည္း အရွင္ဘုရားကို ဘုရားအေနကဇာတင္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေမးဖူးပါတယ္ဘုရား။

အေျဖ

ရတယ္လုိ႔လဲ ေျပာရတယ္၊ မရဘူးလို႕လဲ ေျပာရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အပုိင္း ႏွစ္ပုိင္း ခြဲေျဖရလိမ့္မယ္။ ရတယ္ဆုိတဲ့အပုိင္းမွာက ကုိယ့္ကုသုိလ္ကုိ အမွ်ေ၀လုိက္ေတာ့ လူေတြက သာဓုေခၚတယ္၊ ၀မ္းသာေပးတယ္၊ ပတၱာႏုေမာဒန ကုသုိလ္ ရသြားတယ္။ ကုသုိလ္ရတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ ရတယ္။ ေပးသူေကာ ယူသူေကာ ကုသုိလ္ရတယ္။ ပုညကိရိယာ၀တၳဳ= ကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း (၁၀)ပါးကုိ စာေပမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ စာေရးသူ၏ ဆုိက္ထဲမွာ အဲဒီ ၁၀မ်ိဳးလုံးကို ေရးျပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ ၁၀ မ်ိဳးထဲတြင္ ပတၱိဒါနႏွင့္ပတၱာႏုေမာဒန ကုသုိလ္ဆုိတာ ပါသည္။ ပတၱိဒါနကုသုိလ္ဆုိတာ ကုိယ္ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈ (အလွဴ)ကုိ သူတစ္ပါးကို မွ်ေ၀ေပးျခင္း ခြဲေ၀ေပးျခင္း၊ ကုိယ္ရသလုိ သူတစ္ပါးေတြကို ရေစျခင္းဆုိတဲ့ ေစတနာ ေမတၱာေတြ ျဖစ္သည္။ သူတစ္ပါးက အမွ်ေ၀ ခြဲေ၀ ေပးလုိက္တဲ့ ကုသုိလ္ကို မုဒိတာ ပြားတဲ့ အေနနဲ႔ ၀မ္းေျမာက္စြာ သာဓု သာဓု သာဓု ဟုေခၚေပးလုိက္သည့္ လူသားအတြက္ ကုသုိလ္ရသြားသည္။ သူတစ္ပါးအတြက္ ၀မ္းသာေပးျခင္းဆုိတဲ့ မုဒိတာပင္ျဖစ္သည္။ မုဒိတာသည္ ျဗဟၼ၀ိဟာရ (သူေတာ္ေကာင္းအလုပ္) ၄ ပါးထဲက တစ္ပါးအ၀င္ျဖစ္သည္။ “သူမ်ားလွဴတာ တစ္၀က္ဆုိင္ သာဓု ခက္ျမိဳင္ျမိဳင္” တဲ့။

ဗိမၺိသာရမင္းၾကီး၏ တခ်ိန္က ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးသူေတြ သံဃာအတြက္ ရည္စူးထားတဲ့ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ေတြ စားမိလုိ႔ ျပိတၱာဘုံဘ၀ ေရာက္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔တစ္ေတြ မျပည့္စုံလုိ႔ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး အသံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လာျပသည္။ အခုေခတ္လုိ ေျပာရင္ေတာ့ တေစၦေျခာက္တယ္လုိ႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဒီလိုအေၾကာင္းေတြကို ဘုရားရွင္အားေလွ်ာက္ေတာ့ ဘုရားက ေအး--မင္းၾကီး-- အဲဒါ တျခားသူေတြမဟုတ္ဘူး၊ မင္းၾကီးရဲ့ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္ေဟာင္းေတြပဲ။ သူတုိ႔မွာ အစား အ၀တ္ ေနစရာ မျပည့္စုံလုိ႔ လာအသိေပးတဲ့ သေဘာပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းေလာင္း၊ သကၤန္းလွဴျပီး အမွ်ေ၀လုိက္ရင္ အစားအစာေရာ၊ အ၀တ္ေရာ ျပည့္စုံသြားလိမ့္မည္ဟု ဘုရားရွင္ရဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္အတုိင္း ျပဳလုပ္လုိက္မွ ေဆြေဟာင္းမ်ိဳးေဟာင္းျပိတၱာေတြ အသံအမ်ိဳးစုံး ပုံစံအမ်ိဳးစုံ အနံ႔အမ်ိဳးစုံကို လာမျပၾကေတာ့ဘူ။

ဇာဏုေႆာဏိပုဏၰားၾကီး အားလဲ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေဟာထားဖူးတယ္။ တမလြန္ဘ၀ေရာက္ေနသူအတြက္ ရည္စူးျပီး ျပဳတဲ့ ေကာင္းမႈက သူတုိ႔အထံ ေရာက္ပါသလားဘုရား။ ျပိတၱာဘုံဘ၀ေရာက္ေနသူအတြက္ေတာ့ ကုိယ္ျပဳတဲ့ ေကာင္းမႈအဖုိ႔ကို ရရွိခံစားႏုိင္တယ္။ ငရဲျပည္ေရာက္ေနသူကေတာ့ သူ႕အကုသုိလ္ကံ ၾကီးမားလြန္းလုိ႔ သူတုိ႔ထံ မေရာက္ႏုိင္ဘူး၊ တိရစၦာန္ဘ၀ေရာက္ေနသူေတြကေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ သစ္ပင္ သစ္ရြက္ ျမက္ စတဲ့ အစားအစာ ျပည့္စုံေနရကား ကုိယ္ျပဳတဲ့ ကုသုိလ္ မေရာက္ႏုိင္။ လူျပည္ႏွင့္နတ္ျပည္ကို ေရာက္ေနသူေတြကေတာ့ သူတုိ႔မွာ အားလုံးျပီးျပည့္စုံေနရာကား ကုိယ္ျပဳတဲ့ ကုသုိလ္ အဖုိ႔ မေရာက္ႏုိင္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သံသရာမွာ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္စပ္ဖူးသူ မရွိရာကား ကုိယ္ျပဳတဲ့ ကုသုိလ္အဖုိ႔ကုိ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ေတာ့ ရသြားႏုိင္သည္။ ျပိတၱာဘုံဘ၀မွာ ကုိယ္ရည္ရြယ္ထားသူလဲ မရွိ၊ ေဆြးမ်ိဳးေတာ္သူလဲ မရွိဆုိရင္ ကုိယ္ျပဳတဲ့ ကုသုိလ္ကား အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္သြားေရာလားဆုိေတာ့၊ အဲဒီလုိလည္းမဟုတ္။ ကုိယ္ျပဳတဲ့ ကုသုိလ္ ကုိယ္ပဲ ရသည္။ ဤကား ဇာဏုေႆာဏိအားေဟာေသာ ဘုရားစကားမ်ားတည္း။

မရဘူးဆုိတဲ့အပုိင္းမွာေတာ့ ကုိယ္ေပးလုိက္တဲ့ အမွ်က ျပိတၱာဘ၀မွာ မျပည္စုံတဲ့ သူေတြလုိ ရသြားေစတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ျပိတၱာေတြကေတာ့ သူတပါးရဲ့ အလွဴ၏အမွ်ကုိ သာဓုေခၚလုိက္တာနဲ႕ စားစရာ ေနစရာ ၀တ္စရာ တခါတည္း ျပည့္စုံသြားတယ္။ ကမၼဇိဒၶိသတၱ၀ါေတြျဖစ္သည္၊ ကံနဲ႔ အသက္ရွင္ေနသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ လူေတြကေတာ့ အဲဒီလုိ မရႏုိင္ဘဲ ကုသုိလ္ေတာ့ ရသြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရတယ္လဲေျပာလုိ႔ရတယ္ မရဘူးလုိ႔လဲ ေျပာလုိ႔ရတယ္ေပါ့။

ေမးခြန္း (၂)

ေနာက္ၿပီး တပည့္ေတာ္က တစ္ၿခား တစ္ေယာက္ကုိယ္စား ကုသိုလ္ ျပဳေပးလို႔ ရပါသလားဘုရား?တဲ့။ ဒီေမးခြန္းေလးကလဲ ရုိးရွင္းေပမဲ့ သိသင့္သိထုိက္တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုပါပဲ။

အေျဖ

ဒီေမးခြန္းကလဲ အပုိင္းႏွစ္ပုိင္း ခြဲေျဖရလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ တစ္ပုိင္းကေတာ့ အက်ိဳးမ်ားေသာ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ကုသုိလ္သည္။ ဆုိၾကပါစုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ အစုရွယ္ရာ၀င္ျပီး အတူစီးပြားၾကသည္။ ရလာတဲ့ အက်ိဳးျမတ္ကို ၅ စု ပုံျပီး ၄စုကို ေလးေယာက္ အညီအမွ် ေ၀ယူၾကသည္။ ေ၀ပုံတစ္စုကိုေတာ့ ပရဟိတအတြက္ ကုသုိလ္ျပဳရန္ျဖစ္သည္။ ထုိေ၀စုကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က က်န္ ၃ ေယာက္ ကုိယ္စား ကုသုိလ္ျပဳေပးသည္။ ၄ ေယာက္စလုံး ကုသုိလ္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကုိယ္တုိင္ကုိယ္ သာဟတၳိက သြားေရာက္လွဴတဲ့သူကေတာ့ က်န္ ၃ ေယာက္ထက္ ပုိကုသုိလ္ရသည္။

တခါက ပါယာသိမင္းၾကီးက ကုမာရကႆပမေထရ္၏ တရားေတာ္ေၾကာင့္ မိစၦာအယူကို စြန္႔ခြါျပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒါန၏ အက်ိဳးကို ယုံၾကည္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခရီးသြားေတြ၊ သူဆင္းရဲေတြ၊ ရဟန္းပုဏၰားေတြကို ဆန္ကြဲထမင္းမ်ားကို လွဴသည္။ အညံ့စားအ၀တ္ေတြကို ေပးကမ္းသည္။ ထုိအလွဴဒါနျပဳရာ၀ယ္ ဥတၱရလုလင္အား တာ၀န္ေပးထားသည္။ ဥတၱရလုလင္က ထုိအလွဴဒါနေ၀ယ်ာေ၀စၥျပဳရာ၀ယ္ “ဤေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေနာင္ဘ၀ ဒီ ပါယာသိမင္းၾကီးနဲ႕ မဆုံပါရေစနဲ႔”ဟု ဆုေတာင္းသတဲ့။ ဘုရင္ၾကီးက ၾကားသြားသျဖင့္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤကဲ့သုိ႔ဆုေတာင္းသနည္းဟု ေမး၏။ အရွင္မင္းၾကီး လွဴတဲ့ အလွဴကို ၾကည့္ပါအုန္း၊ အရွင္မင္းၾကီးလွဴတဲ့ အစားအစာ အ၀တ္အထည္ေတြကုိ မစား မသုံးတဲ့အျပင္ ေျခနဲ႔ေတာင္ ထိခ်င္ၾကမည္ မဟုတ္။

ေကာင္းျပီး၊ ဒီလုိဆုိရင္ ငါ စားေနတဲ့ အစားအစာ ငါသုံးေနတဲ့ အ၀တ္အထည္ေတြကို လွဴေပေတာ့၊ သုိ႔ေသာ္လည္း သူကိုယ္တုိင္ အလွဴမလုပ္ႏုိင္ဘဲ တပည့္ျဖစ္သူ ဥတၱရလုလင္အား စီမံခန္႔ခြဲရန္ တာ၀န္ေပးထားသည္။ ဥတၱရလုလင္က သူကုိယ္ပုိင္ပစၥည္းျဖင့္ လွဴသည့္ဒါန မဟုတ္ေစကာမူ ရုိရုိေသေသ သံဃာ့ေ၀ယ်ာေ၀စၥျပဳသည္။ ဘုရင္ၾကီးက ကုိယ္ကိုယ္တုိင္ လွဴဖုိ႔ စိတ္မပါ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေသျပီးေသာ္အခါ ဘုရင္ၾကီးက နတ္ျပည္ ၆ ထက္ ေအာက္ဆုံးဘုံ စာတုမဟာရာဇဘုံေရာက္သြားသည္။ ဥတၱလုလင္ကေတာ့ သူ႔အထက္ကဘုံျဖစ္တဲ့ တာ၀တႎသာမွာ သြားျဖစ္သည္။ ဤဇာတ္ေတာ္မွာ ဥတၱရလုလင္သည္ ဘုရင္ၾကီးကုိယ္စား အလွဴဒါနကို ျပဳေပးသည္။ ဘုရင္ၾကီးလဲ ကုသုိလ္ရသည္၊ ကုိယ္စားျပဳေပးတဲ့သူက ပုိကုသုိလ္ရေနသည္။

ကိုယ္တုိင္ျပဳသူသာ ကုသုိလ္ရႏုိင္

ေနာက္တစ္ပုိင္းကေတာ့ သူတပါးအတြက္ ကုသုိလ္ လုပ္ေပးလုိ႔မရတာေတြ ရွိသည္။ ဥပမာ- သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိယ္စား ေမတၱာသုတ္ရြတ္ေပးျခင္း၊ ပရိတ္ရြတ္ေပးျခင္း၊ ပ႒ာန္းရြတ္ေပးျခင္း စသည့္ ဘာ၀နာကုသုိလ္မ်ား၊ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရ၊ ပန္း ဆီးမီးကပ္ျခင္း၊ ကုိယ့္ပုိင္ပစၥည္းျဖင့္ သူအတြက္ ေကာင္းမႈျပဳေပးျခင္းတို႔သည္ ျပဳသူသာ ကုသုိလ္ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမွာ ကုသုိလ္မရႏုိင္။ သုိ႔ေသာ္ အဲဒီျပဳသမွ်ကို သူ႔အတြက္ အမွ်ေ၀ေသာ္အခါ သူငယ္ခ်င္းက သာဓုေခၚလွ်င္ကား ပတၱာႏုေမာဒန ကုသုိလ္ေတာ့ ရႏုိင္သည္။ တခ်ိဳ႕က “ ကုိယ့္မိသားစုထဲက အေမကေသာ္၎၊ အမ အစ္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကေသာ္၎ ေကာင္းမႈျပဳေနရင္ ငါျပဳစရာမလုိ၊ သူတုိ႔ျပဳ ငါျပဳတာနဲ႔ အတူတူပဲ”ဟု ထင္တတ္ၾကသည္။

တခါက မဃလုလင္ဆုိတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသားတစ္ေယာက္ ရြာထဲမွာ လမ္းျပင္ တံတားခင္း၊ အမႈိက္ရွင္း စတဲ့ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ေကာင္းမႈအျပင္ အမ်ားျပည္သူ ပင္ပန္းတဲ့အခါ တည္းခုိဖုိ႔ ဇရပ္တံေဆာင္းကုိလဲ ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ သူနဲ႕အတူ အမ်ိဳးေကာင္းသား ၃၁ ေယာက္၊ စုေပါင္း ၃၂ ေယာက္ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသားတုိ႔သည္ အမ်ားအက်ိဳးသယ္ပုိးသည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိအဲတြင္ ထူးထူးျခားျခား မဃလုလင္ကေတာ့ သၾကာမင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းမႈေတြကိုပါ အသက္ထက္ဆုံး အားထုတ္သြားသည္။

သၾကားမင္းျဖစ္ေၾကာင္း (၇)
၁။ မိဘကို ျပဳစုလုပ္ေၾကြးျခင္း
၂။ ၾကီးသူကို ရုိေသ ေလစားျခင္း
၃။ သိမ္ေမြ႔ႏုညံ့ေသာ စကားကုိသာ ေျပာဆုိျခင္း
၄။ ညီညြတ္ေရး ေစ့စပ္ေရးလမ္းစဥ္ စကားကိုသာ ေျပာဆုိျခင္း (ေခ်ာျပစ္ဂုဏ္ေခ်ာျခင္း ပိသုဏစကားကုိ မေျပာဆုိျခင္း)
၅။ အလွဴအတန္းမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ျခင္း၊ ေပးကမ္းျခင္း စြန္႔လြတ္ျခင္းတုိ႔၌ စီမံခန္႔ခြဲရတာကို ေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္း
၆။ မွန္ေသာ စကားကုိပဲ ေျပာဆုိျခင္း ႏွင့္
၇။ ေဒါသမၾကီးျခင္း သည္းခံျခင္း တည္းဟူေသာ သၾကားျဖစ္ေၾကာင္း က်င့္စဥ္တုိ႔ကုိ အသက္ထက္ဆုံး ျပဳက်င့္အားထုတ္သည့္အတြက္ မဃ၀အမည္ရွိ သၾကားမင္း ျဖစ္လာသည္။

သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ သူနဲ႔အတူ နတ္သားမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။
သၾကားမင္းမျဖစ္မီွ မဃလုလင္ဘ၀မွာ သုဓမၼာ၊ နႏၵာ၊ စိတၱာႏွင့္ သုဇာဆုိတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ေလးေယာက္ ရွိသည္။ ထုိအမ်ိဳးသမီးေလးေယာက္တြင္ သုဓမၼာကေတာ့ ဇရပ္ေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းသည္၊ နႏၵကေတာ့ ထုိဇရပ္အနီး ေရကန္ၾကီးတစ္လုံး လွဴသည္၊ စိတၱာကေတာ့ ထိုအနီး အမ်ားျပည္သူ အပန္းေျဖရန္ ပန္းျခံၾကီးတည္ေဆာက္လွဴသည္။ ထုိေကာင္းမႈမ်ားေၾကာင့္ပင္ တာ၀တႎသာမွာပဲ မဃ၀သၾကားမင္း၏ နတ္သမီးေလးမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ သုဇာဆုိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ မဃလုလင္၏ဦးၾကီးသမီးလည္းျဖစ္သည္၊ မဃလုလင္၏ ဇနီးလည္း ျဖစ္သည့္အတြက္ “ ငါက သူနဲ႔အမ်ိဳးလည္းေတာ္သည္၊ သူ႕ဇနီးလည္းျဖစ္သည့္အတြက္ ေကာင္းမႈျပဳစရာမလုိ၊ လင္ေတာ္ေမာင္ မဃ ေကာင္းမႈျပဳတုိင္း ငါျပဳရာမည္သည္၊ ငါျပဳသမွ်သည္လည္း သူျပဳရာေရာက္သည္”ဟုေသာ အေတြးျဖင့္ ဘာေကာင္းမႈမွ မျပဳခဲ့ဘဲ အလွအပတန္ဆာဆင္ရင္းျဖင့္ ဘ၀ကို ကုန္ဆုံးေစခဲ့သည္။ ေသသည့္အခါ ဗ်ိဳင္းမေလးတစ္ေကာင္ သြားျဖစ္သည္။
ဤဇာတ္ေတာ္တြင္ မဃလုလင္၏ ဇနီး မသူဇာသည္ သူ႔အမ်ိဳးသား ေကာင္းမႈျပဳလွ်င္ သူမလည္း အတူ ရလိမ့္မည္ဟုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ မဃလုလင္ျပဳသမွ် ကုသုိလ္သည္ မဃလုလင္ပဲ ရသည္။ တျခားလူ မရႏုိင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကိုယ္စား ကုသုိလ္ လုပ္ေပးလုိ႔ မရတာလဲ ရွိသည္ဟုေသာ အေျဖသည္ ဤနည္းျဖင့္ တစ္နည္းမွတ္သားႏုိင္သည္။ အလားတူပင္ အကုသုိလ္အရာ၌ ျပဳသူသည္သာ ထိုအကုသုိလ္အက်ိဳးခံစားရမည္၊ တစ္ပါးေသာသူကား ထုိအကုသုိလ္ျပဳရာ၌ ကာယကံ ၀စီကံမပါခဲ့ရင္ ထုိအကုသုိလ္အက်ိဳးမေရာက္လာနုိင္။ “သူ႔ကာယကံ သူ႔ထံျပန္၊ ကုိယ့္ကာယကံ ကုိယ္ထံျပန္ ပဲ့တင္သံမလြဲ တစ္ထပ္တည္း” ဟူသတည္း။

ဒကာေတာ္ေရ--ဘုန္းဘုန္းကုိ ေမးခြန္းေတြေမးလုိ႔ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ဘုန္းဘုန္းလဲ ေမာင္ရင္ ေမးသမွ် ေမးခြန္းေတြကို အတတ္ႏုိင္ဆုံး စုစည္းျပီး တင္ျပထားသည္။ ျပည့္စုံမည္ဟူ၍ကား မထင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တုိးတက္၍ေလ့လာႏုိင္ပါေသးသည္။

“တပည့္ေတာ္ကို နားလည္ေအာင္ရွင္းျပေပးတာ အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ေနာက္ကိုလည္း မသိတာ ရိွရင္ ဘုန္းဘုန္းကို ေမးပါဦးမယ္ ဘုရား”ဟူ၍ ဒီကေန႔ အေမးအေျဖအခန္း ခ်က္တင္စကား၀ုိင္း ဤမွာ အျပီးသတ္ပါသတည္းးးးးးးးးးးးးးးး။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၁၅-၆-၂၀၁၂

Posted in: အေမး+အေျဖ