ပရဟိတစိတ္

ပရဟိတစိတ္

စာမိတ္ဆက္ 

၆-၁၀-၂၀၁၃ ေန႔က စာေရးသူ၏ ဒုတိယ ေျမာက္ ထြက္လာမည့္ စာအုပ္အတြက္ မုိးေက်ာ္သူ စာေပျဖန္႔ခ်ီေရးက ကုိေအာင္လင္းသူဆီ စာမူမ်ား သြားေပးဖုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အဲေန႔က သူကလဲ ေပးေပ်ာ္ ပရဟိတအဖြဲ႔ရဲ့ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေတာ့ သူတုိ႔ရဲ့ အလွဴဒါနတစ္ခုမွာ ၾကံဳတုန္းၾကံဳခုိက္ တရားခ်ီးျမွင့္ေပးရန္ ေလွ်ာက္သည္။ ၀မ္းေျမာက္စရာပါပဲ၊ ပရဟိတအဖြဲ႔ဆုိတဲ့အတုိင္း တကယ့္ ပရဟိတ စိတ္ရွိၾကတဲ့ အဖြဲ႔ပဲ၊ နယ္စြန္နယ္ဖ်ား ရွားပါး ေက်ာင္းေတြကို ေထာက္ပံ့ေနတဲ့ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႕ျဖစ္ေတာ့ သူတုိ႔ပြဲမွာ ပရဟိတစိတ္ အေၾကာင္း နဲနဲ ေျပာခဲ့သည္။ စာေရးသူေဟာခဲ့သမွ်တုိ႔ကို နာခ်င္သူမ်ား ရွိသည္၊ မၾကာမၾကာလဲ ေဟာေပးခဲ့သည္၊ တစ္ေယာက္ေသာ ကေလးမတစ္ေယာက္က ဘုန္းဘုန္း ဘာတရားေဟာခဲ့လဲ၊ စာေရးျပီး ပုိ႔စ္တင္ပါ့လားဘုရား၊ အမ်ားဖတ္ရတာေပါ့ ဟု ေျပာသည္။ ထုိ႔အတြက္ ေရးဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိေပမဲ့ ျဖစ္ညွစ္ျပီး စာတစ္ပုဒ္ အားထုတ္မိသည္။

သူေတာ္ေကာင္း အမွတ္သားဟူသည္
ထုိပြဲအတြက္ အပုိင္း ၃ခုနဲ႔ မွ်ေ၀ခဲ့သည္၊ အပုိင္း (၁)မွာ သူေတာ္ေကာင္းလကၡဏာ၊ မစၦရိယကင္းမွ သူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္၊ မစၦရိယကင္းမွ ေပးႏုိင္ စြန္႔ႏုိင္။ အပုိင္း (၂)မွာ မစၦရိယကင္းမွ ပရဟိတစိတ္ ျဖစ္ႏုိင္ပုံႏွင့္ အပုိင္း (၃) မစၦရိယကင္းေသာ ပရဟိတ စိတ္သည္ အသင္းအဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔၏ ညီညြတ္ေရးကိုလည္း ျဖစ္ေစႏုိင္ပုံကို တုိတုိက်ဥ္းက်ဥ္း လုိရင္းျဖင့္ မွ်ေ၀ခဲ့သည္။

အပုိင္း (၁) သူေတာ္ေကာင္း အမွတ္သား
ဒႆန၀ေတာ သီလ၀တံ၊ သဒၶမၼံ ေသာတု မိစၦတိ။
၀ိနေယ မေစၦရ မလံ၊ သေ၀ သေဒၶါတိ ၀ုစၥတိ။ (အဂၤုတၱရနိကာယ္)

ဒႆန၀ေတာ သီလ၀တံ= ကုိယ္က်င့္သီလရွိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားကို ဖူးျမင္ ေတြ႔ျမင္ ဆုံခ်င္သူ သည္ သူေတာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္၏ ရွိသင့္ေသာ အမွတ္အသား လကၡဏာတစ္ခု ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ သူေတာ္စင္မ်ားနဲ႔ ေတြ႔ရမွာ ရွက္ၾကသည္၊ ေၾကာက္ၾကသည္၊ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဖုိ႔ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈ မရွိျဖစ္ေနတတ္သည့္အတြက္ မေတြ႕လုိ မျမင္လုိ၍ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္လြဲ သြားတတ္ၾကသည္။ ခ်ဥ္းကပ္ဖုိ႔ဆုိ ပုိလုိ႔ေတာင္ ေ၀းေနေတာ့သည္။ ဒါကို သဒၶါနဲသူဟု ေခၚသည္၊ သဒၶါတရားရွိသူသည္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားကို ခ်ဥ္းကပ္ခြင့္ရဖုိ႔ အျမဲပဲ အခြင့္လမ္းရွာေနသူ ျဖစ္သည္။

သဒၶမၼံ ေသာတု မိစၦတိ= သူေတာ္ေကာင္းတရား နားၾကားလုိစိတ္ရွိျခင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ့ အဆုံးအမကို ခံယူလုိျခင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးလုိစိတ္ရွိျခင္းသည္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား၏ အမွတ္အသားမ်ားျဖစ္သည္။ အရွင္ရာဟုလာသည္ သာမေဏဘ၀ကပင္ လက္ထဲက သဲ ႏွစ္ဆုပ္ကုိၾကည့္ျပီး သူ႔ကုိ ဆုံးမ လမ္းျပမည့္ ဆရာေကာင္းမ်ား ဤလက္ထဲက သဲပြင့္ေလးေတြေလာက္မက ရပါရေစဟု ဆႏၵျပဳသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ စိတ္ေန စိတ္ထားရွိသူသည္ သဒၶါတရား ရွိသူဟုလည္း ဆုိသည္။

၀ိနေယ မေစၦရ မလံ= ေပးခ်င္ ကမ္းခ်င္ စြန္႔ၾကဲခ်င္စိတ္သည္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ အမွတ္အသား လကၡဏာ ျဖစ္သည္။ ေပးကမ္း စြန္႔ၾကဲလုိစိတ္သည္ မစၦရိယ (ႏွေမ်ာတြန္႔တုိ) စိတ္ကင္းမွသာလွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ၀ိနယမေစၦရမလ၊ ၀ိဂတမေစၦရမလ- မစၦရိယစိတ္ မရွိျခင္းကို ပယတၱပါဏီ ေ၀ါသဂၢရေတာ ဒါနသံ၀ိဘာဂရေတာ စသည္တုိ႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္ထားသည္။ ဆုိလုိသည္မွာ သတၱ၀ါတုိ႔၏ လက္သည္ အလုပ္ႏွစ္မ်ိဳးလုပ္သည္၊ ယူျခင္းႏွင့္ ေပးျခင္း ဟူေသာ ကိစၥႏွစ္ရပ္ပင္ျဖစ္သည္၊ ပစၥည္းတစ္ခုကို ယူေနတဲ့ အခုိက္အတန္႔ ထုိလက္မွာ လုိခ်င္မႈ တဏွာ ကပ္ညွိေနသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ေပးသူ၏ လက္မွာေတာ့ ထုိတဏွာ သန္႔ရွင္းေနသည္အတြက္ ပယတၱပါဏီ-သန္႔ရွင္းေသာ လက္ရွိသူ၊ သန္႔စင္ျပီးေသာ လက္ရွိသူဟု ဆုိအပ္၏။ မစၦရိယစိတ္ ကင္းေသာေၾကာင့္သာ သန္႔ရွင္းေသာ လက္ပုိင္ရွင္ ျဖစ္ၾကသည္။

မစၦရိယသည္ ကုိယ့္ပစၥည္းအေပၚမွသာ ျဖစ္တတ္သည္၊ ဣႆာကေတာ့ သူတပါးပစၥည္းအေပၚမွာ ျဖစ္တတ္သည္ဟု မွတ္သားထားခဲ့ဖူးသည္။ တခါတရံ သူတစ္ပါးပစၥည္းအေပၚမွာလဲ မစၦရိယစိတ္ျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေကာသလမင္းၾကီး၏ အသဒိသဒါနအလွဴပြဲမွာ ျမတ္ဗုဒၶက ေလးပါဒမွ်သာရွိသည့္ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္သာ ေဟာခဲ့သျဖင့္ မင္းၾကီး စိတ္ဆုိးသည္။ ျမတ္ဗုဒၶကေတာ့ ဘုရားတစ္ဆူလက္ထက္မွာ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါသာ ေပၚလာတဲ့ ဒီေလာက္ၾကီးက်ယ္တဲ့ အလွဴပြဲမွာ အလွဴဒါနႏွင့္ သင့္ေလွ်ာ္ေသာ ဓမၼမုိးရြာသြန္းလွ်င္ ဘာျဖစ္ႏုိင္မလဲ၊ တရားနာ ပရိသတ္ကေကာ လက္ခံႏုိင္စြမ္းရွိရဲ့လားဟု ဥာဏ္ေတာ္ျဖင့္ ၾကည့္လုိက္ရာ ပရိသတ္မစင္ၾကယ္သည္ကိုေတြ႔ရသည္၊ ထုိအထဲမွာ ၀န္ၾကီးႏွစ္ေယာက္၏ အေျခအေနကို ျမင္ သိေနရသည္။ ကာဠအမည္ရွိ ၀န္ၾကီးကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္ဆန္ ေတြးေခၚသည္၊ “အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာက ျပည္သူေတြအား ေကြ်းတဲ့ အသဒိသအလွဴပြဲၾကီးမွာ ဘုရင္ၾကီးသည္ တုိင္းျပည္ မင္းဘ႑ာကို ျဖဳန္းတီးပစ္သည္၊ မၾကာမီ တုိင္းျပည္မြဲျပာက်ေတာ့မည္၊ ဒီအလွဴက ေကြ်းလုိက္တဲ့ အစားအစာေတြ စားသုံးျပီး အဲဒီလူေတြလဲ အိပ္ၾကလိမ့္မည္”ဟု ေတြးေတာေနသည္။ ဇုဏွအမည္ရွိ ၀န္ၾကီးကေတာ့ သူနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေတြးသည္၊ ေအာ္--အလွဴပြဲၾကီး ၾကီးက်ယ္လုိက္တာ၊ ဒီေလာက္ ျပည့္စုံတဲ့ အလွဴပြဲၾကီးမ်ိဳးကို ဘုရင္မ်ားသာ ျပဳႏုိင္သည္ဟု ေတြးကာ ၀မ္းေျမာက္ႏုေမာ္ သာဓုေခၚေနသည္။

အကယ္၍သာ အၾကီးအက်ယ္ ဓမၼမုိး ရြာသြန္းလုိက္လွ်င္ မစၦရိယထန္ေသာ ၀န္ၾကီး ကာဠ ေခါင္း ၇စိပ္ ၇လႊာ ကြဲေတာ့မည္၊ ၀န္ၾကီး ဇုဏွကေတာ့ တစ္ထုိင္းတည္းမွာပဲ ေသာတာပန္ ျဖစ္လိမ့္မည္ကုိ ျမင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္ဗုဒၶသည္ မဟာကရုဏာျဖင့္ ၀န္ၾကီး ကာဠကုိ သနားရကား ေလးပါဒမွ်ေသာ ဂါထာျဖင့္သာ အသဒိသအလွဴပြဲၾကီး ျပီးဆုံးခဲ့ရသည္။ ကရုဏာသည္ သာသူ နာသူ ယွဥ္လာလွ်င္ နာသူအေပၚကိုသာ ကရုဏာ သက္ေရာက္သည္။

ျမတ္ဗုဒၶထံ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးနဲ႔ ေရာက္လာေသာ ေကာသလမင္းၾကီးလည္း သူ၏ပရိသတ္ မစင္ၾကယ္သည္ကို ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားသည္၊ အမတ္ၾကီးႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚျပီး စစ္ေဆးၾကည့္ရာ ျမတ္ဗုဒၶမိန္႔သည့္အတုိင္း အမွန္ျဖစ္ေနသည္။ ၀န္ၾကီး ကာဠကို သင္ကေတာ့ ကုိယ္နဲ႔လဲ မဆုိင္၊ သူမ်ားအလွဴအေပၚမွာ (သူမ်ားပစၥည္းအေပၚမွာ) မစၦရိယစိတ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တုိင္းျပည္က ထြက္ေစဟု ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးလုိက္သည္။ ၀န္ၾကီး ဇုဏွကုိေတာ့ သင္ကေတာ့ သူမ်ားအလွဴအေပၚမွာ ၀မ္းေျမာႏုေမာ္ သာဓုေခၚေပးတဲ့ အတြက္ ဤမွ်ေလာက္ေသာ စည္းစိမ္ေတြကို ယူျပီး ၇ ရက္တုိင္တုိင္ အလွဴဒါန ျပဳေလာဟု ခ်ီးေျမာက္သည္။

မစၦရိယစိတ္သည္ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာပင္ ယခုကဲ့သုိ႔ အက်ိဳးေပးသည္၊ တမလြန္ဘ၀မွာလဲ သုဂတိဘုံဘ၀သုိ႔ မေရာက္ႏုိင္၊ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ ရွိသူ မစၦရိယစိတ္ ကင္းသူ သူတစ္ပါးအလွဴဒါနအေပၚ ၀မ္းသာ ေပးႏုိင္သူမ်ားကေတာ့ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာပဲ ဇုဏွအမတ္ၾကီးလုိ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ရမည္၊ ေနာင္ဘ၀အဆက္ဆက္မွာလဲ ေကာင္းေသာ ဘ၀ ဂတိကို ပုိင္ဆုိင္မည္။

န ေ၀ ကဒရိေယာ ေဒ၀ေလာကံ ၀ဇႏၱိ၊ ဗာေလာ ဟေ၀ နပၸသႏၱိ ဒါနံ။
ဓီေရာ စ ဒါနံ အႏုေမာဒမာေနာ၊ ေတ ေန၀ ေသာ ေဟာတိ သုခီ ပရတၳ။ (ဓမၼပဒ)

မစၦရိယစိတ္ မရွိမွသာလွ်င္ ကရုဏာစိတ္ ရွိမည္၊ စြန္႔ၾကဲေပးကမ္းႏုိင္မည္။ ေနာက္တစ္ပုဒ္က ေ၀ါသဂၢရေတာ- သူတစ္ပါးကို ေပးရ ကမ္းရ လွဴရတန္းရတာကို ေပ်ာ္ေမြ႔ျခင္းႏွင့္ ဒါနသံ၀ိဘာဂရေတာ- အလွဴဒါနပြဲေတြမွာ စီမံ ခန္႔ခြဲေနရတာကို ေပ်ာ္ေမြ႔ျခင္းတုိ႔သည္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ အသြင္ျဖစ္သည္။

ဘုရားေလာင္း က်င့္စဥ္ (၅)မ်ိဳး
ေကာင္းမႈျပဳေနရတာကို ေပ်ာ္ေမြ႔ျခင္းကလည္း ဘုရားေလာင္းတုိ႔ က်င့္စဥ္ ၅ ခုထဲက တစ္ခုျဖစ္သည္။ ဘုရားေလာင္းတုိ႔သည္ ေကာင္းမႈပါရမီ ျဖည့္က်င့္ရာ၀ယ္ (၁) စိရကာလ ဘာ၀နာ- အၾကာၾကီးျပဳလုပ္ျခင္း၊ ဘုရားျဖစ္ရန္ ေလးအသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း အၾကာၾကီး ပါရမီမ်ား ျဖည့္က်င့္ခဲ့ရသည္။ (၂) နိရႏၱရ ဘာ၀နာ- အဆက္မျပတ္ ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ေကာင္းမႈျပဳရာ၌ တစ္ၾကိမ္ျပဳလုိက္ ရပ္လုိက္၊ ေနာက္မွ ျပန္လုပ္လုိက္၊ ယခုလုိ ပရဟိတအလွဴပြဲေတြ ဒီလမွာ ပါ၀င္ျပီး ေနာက္လမွာ ရပ္လုိက္တာမ်ိဳးသည္ ဘုရားေလာင္းတုိ႔ က်င့္စဥ္မဟုတ္။ အလွဴအဖြဲ႔ရဲ့ အစီအစဥ္အတုိင္း လစဥ္ ႏွစ္စဥ္ အဆက္မျပတ္ ပါ၀င္ျခင္းက ဘုရားေလာင္းတုိ႔ က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္။ (၃)နိရ၀ေသသ ဘာ၀နာ- ေကာင္းမႈမွန္သမွ် ကုသုိလ္မွန္သမွ် ေကာင္းတာမွန္သမွ် သိမ္းၾကံဳးလုပ္ျခင္း၊ ေနရာ မေရြး၊ အခ်ိန္မေရြး အခါမေရြး အလွဴအမ်ိဳးစား မေရြးဘဲ အၾကြင္းက်န္မရွိ အကုန္ လုပ္ျခင္းသည္ ဘုရားေလာင္းမ်ား က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္။ (၄) သကၠစၥ ဘာ၀နာ-ေကာင္းမႈျပဳရာ၀ယ္ ကပ်က္ကေခ်ာ္ စိတ္မပါတပါမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ စိတ္ပါပါ တေလးတစား ျပဳျခင္းသည္ ဘုရားေလာင္းတုိ႔ က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံး နံပါတ္ (၅) အဘိရတိ ဘာ၀နာ-ေကာင္းမႈျပဳေသာ အခါ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ျပဳရာ၏။

မစၦရိယစိတ္မရွိျခင္း၊ သူေတာ္ေကာင္း အမွတ္အသား၊ သဒၶါတရားရွိသူတုိ႔ လကၡဏာတြင္ ေကာင္းမႈျပဳရျခင္းကို ေပ်ာ္ေမြ႔ျခင္းက အသြင္အျပင္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ျပဳႏုိင္ျခင္းက ဘုရားေလာင္းအက်င့္ျဖစ္သည္။

အပုိင္း(၂) မစၦရိယကင္းမွ ပရဟိတစိတ္ျဖစ္
ပရ=တစ္ပါးသူ၊ ဟိတ= အက်ိဳးစီးပြား၊ ပရဟိတ-တစ္ပါးသူ၏ အက်ိဳးစီးပြား။ သူတစ္ပါးအက်ိဳးစီးပြားအတြ ေဆာင္ရြက္လုိစိတ္၊ ေဆာင္ရြက္ေသာ စိတ္သည္။ ပရဟိတစိတ္ ဟုေခၚသည္။ မိမိအက်ိဳးစီးပြားကို မၾကည့္ဘဲ သူတစ္ပါးအက်ိဳးစီးပြားကို လုိလားေသာ စိတ္သည္ ပရဟိတ စိတ္မည္သည္။ မစၦရိယ စိတ္ရွိသူတုိ႔သည္ ကုိယ့္အက်ိဳးစီးပြားကိုယ္သာ လုိလားသည္၊ သူတစ္ပါးအက်ိဳးစီးပြားကို မလုိလား။ မစၦရိယစိတ္ ရွိေနသေရြ႕ ပရဟိတစိတ္ မျဖစ္ႏုိင္၊ ပရဟိတ အလုပ္ကို လုပ္ႏုိင္သူမ်ားသည္ ကုိယ့္အက်ိဳးစီးပြားကို စြန္႔ထားရသည္၊ မစၦရိယကို စြန္႔ႏုိင္ရသည္။

ေငြအားႏွင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကုိယ္အားႏွင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဥာဏ္အားႏွင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတစ္ပါးအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနသူမ်ားသည္ လာဘမစၦရိယ၊ ဓမၼမစၦရိယ၊ ကုလမစၦရိယ၊ အာ၀ါသမစၦရိယ၊ ၀ဏၰမစၦရိယ ကာယဂရု မစၦရိယတုိ႔ကုိ ပယ္စြန္႔ႏုိင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

တစ္ခါက သီဟုိဠ္ကြ်န္းမွာ မဟာမိတၱအမည္ရွိ ရဟန္းတပါးသည္ ကႆက လုိဏ္ဂူ၌ သီတင္းသုံးကာ ရဟန္းတရား အားထုတ္၍ ေနေလ့ရွိသည္။ သူသည္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ထုိ လုိဏ္ဂူအနီးအနားရွိ ဆင္းရဲသား မိသားစုအိမ္သို႔ ဆြမ္းခံၾကြေလ့ရွိသည္။ ထုိမိသားစုမွာလည္း အေမႏွင့္ သမီး သားအမိ ၂ ေယာက္သာရွိသည္။ တစ္ေန႔သ၌ မိခင္ၾကီးသည္ ေတာထဲသုိ႔ မသြားမီ သမီးအား ‘‘ သမီးေရ--သမီး အကိုၾကီး ဆြမ္းခံၾကြလာရင္ ထမင္းခ်က္ျပီး ႏုိ႔၊ ေထာပတ္၊ တင့္လဲ တို႔ကို ေလာင္းလွဴလုိက္ပါ၊ သမီးလည္း စားေပ့ါ’’ဟု မွာၾကားခဲ့သည္၊ ကိုယ့္လယ္ယာမွ ထြက္ေသာ ဆန္စပါးမ်ားကို ကိုယ္ကိုတုိင္ ဖြတ္ေထာင္းျပီး ထားခဲ့ေသာ ေနရာကို သမီးအား ျပျပီး အထြက္တြင္ ‘‘ေမေမေကာ ဘာစားျပီးျပီလဲ’’ ဟု သမီးက ေမးရာ ေမေမေတာ့ မေန႔က က်န္တဲ့ ထမင္ၾကမ္းခဲကို ထမင္းရည္နဲ႕ စမ္းျပီး စားလုိက္ျပီ သမီး။ ဒါဆုိ ေန႔လည္စာအတြက္ေကာ ေမေမ? ေန႕လည္စာအတြက္ေတာ့ ဆန္ကြဲေလးကို ျပဳတ္ျပီး ဟင္းရြက္ကေလးခပ္လုိက္ရင္ ဒုိ႔သားအမိ ႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ လုံေလာက္ျပီေပါ့။

မဟာမိတၱမေထရ္သည္ ဆြမ္းခံရန္အတြက္ သပိတ္ သကၤန္းတုိ႔ကို ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ဒိဗၺေသာတ အဘိဥာဥ္ျဖင့္ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ေျပာသမွ် စကားအားလုံးကို ၾကားသိရသျဖင့္ သတိသံေ၀ရကာ သူ႔ကိုယ္သူ ဆုံးမသည္မွာ ‘‘ ေမာင္ မိတၱ-- မင္း ၾကားရဲ့လား၊ သူတုိ႔ခမ်ာ ထမင္းရည္၊ ထမင္းၾကမ္း၊ ဟင္းၾကမ္းမွ်ျဖင့္ တစ္နပ္သာ စားရရွာေပမဲ့ မင္းအတြက္ေတာ့ ေကာင္းေပ့ဆုိတဲ့ ေထာပတ္၊ ဆီဦး၊ ဆန္ေကာင္း၊ ႏုိ႔ထမင္းတုိ႕ျဖင့္ အေကာင္းခ်ည္းပဲ လွဴဖုိ႔ စိတ္ဆႏၵေစာေနၾကတယ္၊ သူတုိ႔က မင္းဆီက ေရႊ ေငြ ေက်ာက္သံ ပတၱျမား ဘယ္ဥစၥာကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းနဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတာ္လုိ႔ လွဴၾကတာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ လူနတ္ နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာကိုသာ ေမွ်ာ္ကိုးျပီး လွဴေနၾကတာ ျဖစ္၍ သင္ကေကာ သူတုိ႔ေမွ်ာ္သလုိ ေပးႏုိင္တဲ့ လယ္ယာ ေျမေကာင္းၾကီးေကာ ဟုတ္ရဲ့လား၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမာင္မိတၱ- သင့္မွာ ရာဂ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ အစရွိတဲ့ ကိေလသာေတြနဲ႕ သူတုိ႔ လွဴတဲ့ ဆြမ္းကို စားသင့္ရဲ့လား’’ ဟူပင္တည္း။

ဆင္းရဲသား သားအမိႏွစ္ေယာက္၏ မစၦရိယကင္းပုံ၊ ကုိယ့္က်ိဳးမၾကည့္ တစ္ပါးသူ၏အက်ိဳးစီးပြားကိုသာ ၾကည့္ပုံႏွင့္ မြန္ျမတ္ေသာ ပရဟိတစိတ္တုိ႔သည္ အလြန္ပင္ အားက်ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။

အပုိင္း (၃) ပရဟိတ စိတ္သည္ ညီညြတ္ေရးကို ျဖစ္ေစ
ပရဟိတစိတ္သည္ ညီညြတ္မႈကိုလဲ ျဖစ္ေစႏုိင္ပါသည္။ မိသားစု၊ အဖြဲ႔အစည္း၊ ေက်းရြာ၊ ျမိဳ႕၊ ႏုိင္င္ငံတုိ႔မွာ တစ္ဦးခ်င္းစီ ပရဟိတစိတ္ ရွိေနပါလွ်င္ ေအးခ်မ္းေသာ မိသားစု၊ ေအးခ်မ္းေသာ တုိင္းျပည္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထိုသုိ႔မဟုတ္ ကုိယ့္အတၱ ကုိယ့္အက်ိဳးကိုပဲ ၾကည့္ေနၾကပါက မည္သုိ႔မွ် ညီညြတ္လိမ့္မည္မဟုတ္၊ ေအးခ်မ္းလိမ့္မည္ မဟုတ္။

တစ္ခါက ေကာသမၺီျမိဳ႕မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ အမႈကိစၥေလး ေသးေသးမႊားမႊားေလးကေန အက်ယ္က်ယ္ခ်ဲ႕ကာ ရန္ပြဲၾကီးျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိရန္ပြဲၾကီး ျမတ္ဗုဒၶသည္ပင္ ဥေပကၡာျပဳရေလာက္ေအာင္ ထိျဖစ္ခဲ့သည္၊ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဆူညံပြက္ေလာရုိက္ေနေသာ ထုိအရပ္ကို စြန္႔ခြါ၍ ေဂါသိဂၤဥယ်ာဥ္ဘက္သုိ႔ ေရာက္လာသည္။ ထုိေတာအုပ္ၾကီးတြင္ အရွင္အႏုရုဒၶါ၊ အရွင္နႏၵိယႏွင့္ အရွင္ကိမိလတို႔ သီတင္းသုံးေနၾကသည္။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ပူေလာင္ေသာ အရပ္ဆီကေန ေအးခ်မ္းေသာ ထုိဥယ်ာဥ္ၾကီးသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ စိတ္ထဲ ၾကည္ႏူးမႈျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ လွပတဲ့ေတာအုပ္ၾကီးထဲမွာ ေအးခ်မ္းေအာင္ လွပေအာင္ ငါ့ရွင္တုိ႔ ဘယ္လုိ ဘယ္ပုံ သီတင္းသုံးၾကသနည္းဟု ျမတ္ဗုဒၶ ေမးေသာအခါ တစ္ပါးစီတစ္ပါးစီ ေလွ်ာက္ထားေသာ တူညီေသာ စကားမွာ “တပည့္ေတာ္သည္ ကုိယ့္ရဲ့ အတၱစိတ္ (ကုိယ္က်ိဳးစိတ္)ကုိ ေဘးဖယ္ထားျပီး က်န္ အရွင္ျမတ္ႏွစ္ပါး၏ စိတ္ဆႏၵ အတုိင္း ေနပါတယ္ဘုရား”ဟုသတည္း။ ဤ၀တၳဳေလးမွာ ရဟန္းေတာ္ သုံးပါးလုံး၏ ပရဟိတစိတ္ထားေၾကာင့္ တစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါး ညီညြတ္ကာ ဥယ်ာဥ္ၾကီးတစ္ခုလုံး ေအးခ်မ္းေနသည္၊ လွပလုိ႔ေနသည္။ ပရဟိတစိတ္က ညီညြတ္ျခင္းကို ျဖစ္ေစႏုိင္သည္ဆုိသည္မွာ တကယ္လက္ေတြ႔ဆန္ပါသည္။ က်င့္သုံးႏုိင္ၾကဖုိ႔ပဲ လုိပါသည္။

နိဂုံးခ်ဳပ္ေသာ္
“ဒီကေန႔ ပရဟိတ အလုပ္ကုိ လုပ္ေနသူမ်ားမွာ ကုိယ့္သႏၱာန္မွာ သူေတာ္ေကာင္း စိတ္ သဒၶါကုိ ေမြးရပါသည္၊ မစၦရိယစိတ္ကုိ ေ၀းေစရပါသည္၊ ဖယ္ထုတ္ရပါသည္၊ ထုိမွသာလွ်င္ ပရဟိတ စိတ္ကို ေမြးႏုိင္ျပီး အလြန္မြန္ျမတ္ေသာ ပရဟိတ အလုပ္မ်ားကို ညီညီညြတ္ညြတ္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ပရဟိတစိတ္ ပုိ႔စ္ နိဂုံးသပ္ပါသတည္းးးးးးး

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၁၁-၁၀-၂၀၁၃

Posted in: ေဆာင္းပါး