မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္နဲ႔ လူ
စာမိတ္ဆက္
စာဖတ္ပါမ်ား၊ ဖတ္ျပီးသားစာ ထပ္တလဲလဲ ဖတ္၊
အေတြးအသစ္ အျမင္သစ္မ်ားေပၚလာမည္၊ နာဖူး ၾကားဖူးသည္ကို အၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ နာ၊
ၾကားျပန္ေတာ့ အေတြးထူး အျမင္ထူးမ်ား တုိးလာသည္၊ ဖတ္ဖူး၊ နာဖူး ၾကားဖူးသည္မ်ားကို
ေတြးပါမ်ား ၾကံပါမ်ားေတာ့လည္း အေတြးသစ္၊ အျမင္သစ္မ်ား ရလာသည္။ သုိ႔အတြက္ ဖတ္ျပီး
နာနာဖတ္၊ နာဖူး ၾကားဖူးလည္း နာဖူးထပ္မံ၊ ၾကားဖူးထပ္မံ၊ စိတ္ကို အလကားမထားဘဲ
အခ်ိန္ရတုိင္း စိတ္ကုိ အလုပ္ေပး၊ ေတြး၊ ၾကံ သင့္လွသည္။
စာေရးသူသည္ အသက္ ၁၅-၂၀
ႏွစ္အရြယ္က အဂၤုတၱရနိကာယ္ ၁၁က်မ္းလုံးကို သင္ယူဖူးသည္၊ ထုိအထဲတြင္ တိကနိပါတ္မွ
အႏၶသုတ္ကုိ သာမေဏေက်ာ္တန္းအတြက္ သင္ယူဖူးသည္။ စာေမးပြဲအတြက္သာ ေလ့လာျခင္း၊
အရြယ္ကလည္း ငယ္ရြယ္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ေလ့လာမႈစနစ္သည္လည္း စာထဲပါသည္မွ်သာ၊
အရွိအတုိင္းသာ ေတြးတတ္၊ မွတ္တတ္သည္၊ ထုိ႔ထက္မပုိဘဲ ေလွ်ာ့ရုံပဲရွိသည္။
စာသင္တုိက္မွာ ေနစဥ္ကထဲကလည္း ဆြမ္းကပ္လာ အလွဴရွင္မ်ားအား ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက
ထုိသုတ္ေတာ္ျဖင့္ တရားခ်ီးျမင့္သည္ကိုလည္း အၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ နာခဲ့ဖူးသည္၊
နာတုန္းအခုိက္၊ ၾကားတုန္းအခုိက္ေတာ့ ထုိဆရာေတာ္၏ အေတြးမ်ား
ရရွိခဲ့ဖူးသည္။
မၾကာေသးမီက လစဥ္ အရုဏ္ဆြမ္းလာကပ္သည့္ အလွဴရွင္တစ္ဦးက
စာေရးသူအခန္းထဲေရာက္လာျပီး ဆုံးမစကားေလး ခ်ီးျမင့္ေပးပါရန္ ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္
ထုိအႏၶသုတ္ကိုပဲ အေတြးထဲ ဘယ္လုိ၀င္လာလည္း မသိ ေကာက္ကာ ငင္ကာ ဆြဲယူေဟာေပးမိသည္။
ထုိသုတ္ေတာ္လာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆုံးအမေလးကို မွတ္တမ္းက်န္ရန္ ရည္ရြယ္၍ စာတစ္ပုဒ္
ေရးလုိက္ရျခင္းျဖစ္သည္။
လူသုံးမ်ိဳးႏွင့္ အျမင္သုံးမ်ိဳး
ဤေလာကၾကီးတြင္
မွီတင္းေနထုိင္ၾကသည့္ သတ္ရွိသတၱ၀ါတုိ႔ကုိ ထုိအႏၶသုတ္ေတာ္ျဖင့္ ျမင္ၾကည့္ပါက အုပ္စု
သုံးမ်ိဳးသာ ထြက္လာသည္။ “(၁) ေလာကမ်က္လုံး၊ ဓမၼမ်က္လုံး စုံလုံးကန္းေနေသာ၊
အျမင္ႏွစ္ဖက္ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနေသာ (အႏၶစကၡဳ) ပုဂၢိဳလ္ တစ္စု။ (၂) ေလာကမ်က္လုံး
အလင္းသာရွိ၊ ဓမၼမ်က္လုံး အလင္းမရွိေသာ၊ ၀ါ- တစ္ဖက္ျမင္ တစ္ဖက္ မလင္းေသာ (ဧကစကၡဳ)
ပုဂၢိဳလ္ တစ္စု။ (၃) ေလာကမ်က္လုံးေကာ ဓမၼမ်က္လုံးပါ အလင္းႏွစ္ဖက္ရွိေသာ၊ ၀ါ-
ႏွစ္ဖက္ျမင္ ႏွစ္ဖက္လင္းရွိေသာ (ဒြိစကၡဳ) ပုဂၢိဳလ္ တစ္စု။”ဟု ပုဂၢဳိလ္
သုံးမ်ိဳးရွိသည္။ (တေယာေမ ဘိကၡေ၀ သေႏၱာ သံ၀ိဇၨမာေနာ ေလာကသၼႎ။ အံ-၁-၁၂၆)
ဤသုတ္ေတာ္သည္ လူတန္းစား သုံးမ်ိဳး၊ အဆင့္သုံးမ်ိဳး
ခြဲျခားေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
(၁) အႏၶစကၡဳ-စုံလုံးကန္း၊ အလင္းႏွစ္ဖက္မရေသာ
ပုဂၢိဳလ္
ေလာကၾကီးပြားေရးအတြက္ ဥာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္ မရွိသူ၊ သံသရာၾကီးပြားေရးအတြက္
ဥာဏ္ပညာ မရွိသူကုိ စုံလုံးကန္းေနသူ၊ အလင္းႏွစ္ဖက္ မရသူဟု ဆုိသည္။ ထုိသူသည္
လက္ရွိဘ၀မွာလည္း ျပည့္စုံမႈ မရႏုိင္၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ မရႏုိင္။ ေလာကလူသားတုိ႔သည္
ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ေနၾကရသည္၊ အသုိင္းအ၀န္းႏွင့္ ေနၾကရသည္ျဖစ္ရကား ကုိယ့္ရဲ့ စား၀တ္
ေနေရးအျပင္ ရပ္ေရး၊ ရြာေရး၊ တုိင္းေရး ျပည္ေရး ကိစၥေတြ၊ အနီးပတ္၀န္းက်င္၏ သာေရး
နာေရး ကိစၥေတြ ရွိၾကသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတုိ႔ေဘာင္မွာကား မရွိမျဖစ္
လုိအပ္ေနသည္ကား ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္အဆင္ေျပေအာင္၊ လုိက္ေလွ်ာ
ညီေထြရွိေအာင္ ေနတတ္ဖုိ႔ဆုိသည္မွာ ေလာက မ်က္လုံး၊ လူမႈေရး အျမင္၊ စီးပြားေရးအျမင္
အလြန္လုိအပ္လွပါသည္။
စီးပြားေရးမွာ တုိးတက္လာေအာင္၊ ရရွိေနျပီးသည္ထက္
ပုိရလာေအာင္ စြမ္းႏုိင္သည့္ စူးရွသည့္ ေလာကမ်က္လုံး၊ ရရွိျပီးသားေတြကို က်
မသြားေအာင္ ထိန္းထားႏုိင္သည့္ အေမွ်ာ္အျမင္မ်ား အေတြးအေခၚမ်ား လုိအပ္သည္။
ထုိကဲ့သုိ႔ ေလာကမ်က္လုံး မရွိသူသည္ “အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္” ဆုိသကဲ့သုိ႔ စားစရာ
ေနစရာ ရွားပါးေနသူမ်ား၊ မရွိသူမ်ားမွာ ေနစရာအတြက္ စားစရာအတြက္ တစ္ဘ၀လုံး
အခ်ိန္ေပးေနရသည့္အတြက္ ေလာကမ်က္လုံးမရွိႏုိင္၊ ေလာကမ်က္လုံး မရွိေသာသူသည္
ဓမၼမ်က္လုံး၊ ဓမၼအျမင္မ်ား ရရွိႏုိင္ဖုိ႔ အလြန္ခက္ခဲသြားသည္။ ေလာကမ်က္လုံး
မရွိေသာသူသည္ သံသရာအတြက္ မစဥ္းစားႏုိင္ဘဲ ရွိေနသည္၊ လက္ရွိဘ၀ ခက္ခဲေနသူသည္
ေနာင္ေရးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင္းတေနမည္မဟုတ္။ သုိ႔အတြက္ သံသရာၾကီးပြားေရးအတြက္
ဓမၼမ်က္လုံးကုိ ပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိသည္မွာ အလြန္လြန္ကို
ခက္ခဲသြားေတာ့သည္။
ျမတ္ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္အခါ ကုေဋရွစ္ဆယ္ ၾကြယ္၀သည့္
သူေဌးသားတစ္ေယာက္သည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဘာပညာမွ မသင္၊ မိဘမ်ားသည္လည္း
“သူတုိ႔ပုိင္ဆုိင္ထားသည့္စည္းစိမ္မ်ားသည္ သူတုိ႔သားေလးတစ္သက္ မကုန္ႏုိင္”ဟု
ယူဆထားျခင္းေၾကာင့္ႏွင့္ သားေလးကုိ ခ်စ္လြန္း၍ ပညာသင္လွ်င္ သား ပင္ပန္းမည္ဟုေသာ
သားအေပၚထားရွိသည့္ ကရုဏမ်ားေၾကာင့္ သူတုိ႔မ်က္စိေအာက္မွာ သားေလးကို
ပညာသင္ခြင့္မေပးခဲ့။ မိဘမ်ား၏ သားအေပၚ ထားရွိသည့္ မဟာအမွား တစ္ခုျဖစ္သည္။ ကရုဏာ ပညာ
ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထားႏုိင္ျခင္း မရွိသည့္ မိဘမ်ား၏ အမွားေၾကာင့္ သားေလးတစ္ေယာက္
ပညာမဲ့လူတန္းစား တစ္ေယာက္ျဖစ္ရသည္။ မိဘမ်ား ကြယ္လြန္သည့္အခါ ထုိ ပညာမဲ့
သူေဌးသားေလးသည္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္သည္။ မိဘမ်ား ရွာေဖြထားသည့္
ကုေဋရွစ္ဆယ္ပစၥည္းမ်ားကို မိမိလက္ထက္မွာ တုိးပြားလာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သည့္
ပညာမရွိ၊ ထုိရွစ္ဆယ္ေသာ ကုေဋမွ ေလွ်ာ့က် မသြားေအာင္ ထိန္းထားႏုိင္သည္
ေလာကမ်က္လုံးလည္း မရွိ၊ ေပါင္းသင္းထုိက္သူ မေပါင္းသင္းထုိက္သူမ်ားကို
ခြဲျခားသိျမင္ေသာ လူမႈေရးပညာ၊ ေကာင္း၏ မေကာင္း၏၊ အျပစ္ရွိ အျပစ္မရွိ၊ လုပ္သင့္
မလုပ္သင့္သည္မ်ားကိုလဲ ခြဲျခားသိျမင္းေသာ ဓမၼမ်က္လုံးလည္း မရွိ၊ စုံလုံးကန္း
(အႏၶစကၡဳက) ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္အတြက္ လူလိမ္လူညာမ်ား၊ အမူးသမား အရူးသမား၊ အေပ်ာ္က်ဴး၊
အေလာင္းကစားက်ဴးသူမ်ားႏွင့္ေပါင္းမိကာ ရွိသမွ်ပစၥည္းေတြလည္းကုန္၊ ေနစရာ အိမ္ပါ
မက်န္ေတာ့သျဖင့္ ထုိလူမုိက္မ်ားႏွင့္ေပါင္းကား သူခုိး ဓားျပဘ၀သုိ႔
ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။
အကယ္၍သာ ပထမအရြယ္၊ သုိ႔မဟုတ္ ဒုတိယ အရြယ္၊ သုိ႔မဟုတ္
တတိယအရြယ္ တစ္ခုခုမွာ ေလာကမ်က္လုံးရွိခဲ့ရင္ သူေဌးၾကီး၊ သူေဌးလတ္၊ သူေဌးငယ္ တစ္ခုခု
ျဖစ္ႏုိင္ခြင့္ ရွိေသးသည္။ အလားတူပင္ ထုိအရြယ္သုံးပါ တစ္ပါးပါးတြင္ ဓမၼမ်က္လုံး
အလင္းရွိခ့ဲပါက ထုိ တစ္ရြယ္ရြယ္တြင္ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္ အရိယာမဂ္အဆင့္ထိ
တစ္ဆင့္ဆင့္သုိ႔ ေရာက္ႏုိင္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏွစ္ဖက္ကန္း၊ စုံလုံးကန္း (အႏၶစကၡဳက)
ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ထုိ ေလာကအခြင့္ေရး ဓမၼအခြင့္ေရးႏွစ္ခုလုံး ဆုံးရွံဳးကာ
လက္ရွိဘ၀မွာလဲ ဆင္းရဲေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ လူလုံးမလွ အပူလုံးၾကြကာ၊
ေနာင္ဘ၀အသစ္မွာေတာ့ အပါယ္ေလးပါးလားရေတာ့သည္။
(၂) ဧကစကၡဳက-တစ္ဖက္လင္း၊ တစ္ဖက္
မျမင္
ေလာကမ်က္လုံး အလင္းသာရွိ၊ ဓမၼမ်က္လုံး အလင္းမရွိေသာ (၀ါ) တစ္ဖက္ျမင္
တစ္ဖက္ မလင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ဧကစကၡဳက ပုဂၢိဳလ္ဟု ဆုိသည္။ ထုိကဲ့ေသာ
ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြ ေလာကတြင္ အေျမာက္အမ်ား ရွိသည္။ စီးပြားေရး အျမင္ရွိသည္၊ ေငြ ေရႊ
ဘယ္လုိ၀င္လာေအာင္၊ ဘယ္လုိတုိးလားေအာင္ နည္းလမ္းေပါင္းစုံ ကြ်မ္းက်င္သည္။
ေလာကစီးပြားေရး အတြက္ ေလာကမ်က္လုံးပဲရွိ၊ ဓမၼမ်က္လုံးကုိကား မရွိေသာေၾကာင့္
ဘယ္သူေသေသ ငေတ ခ်မ္းသာ ျပီးေရာဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္အစြန္းေရာက္ေနေသာ
ေလာကမ်က္လုံးကို ထိန္းညွိေပးသည့္ ဓမၼမ်က္လုံး မရွိသည္အတြက္
၀ိသမနည္းလမ္းေတြျဖင့္လည္း ရေအာင္ အားထုတ္သည္။ ေလာကေကာင္းက်ိဳးမျပဳသည့္ အေရာင္းအ၀ယ္၊
ေလာကအက်ိဳးမဲ့ေစသည့္ အေရာင္းမ်ားျဖစ္သည့္ လက္နက္အေရာင္း၀ယ္၊ လူကုန္ကူးမႈ၊
မူးယဇ္ေဆး၀ါး အေရာင္းအ၀ယ္စတဲ့ လူသားအက်ိဳးမဲ့ စီပြားေရးမ်ားကို ေငြ၊ ေရႊ
ရျပီးေရာဆုိျပီး ရွာေဖြႏုိင္သည့္ ေလာကမ်က္လုံးကားရွိသည္။ ဓမၼမ်က္လုံး အလင္းကား
မရရွာသျဖင့္ အလုိဣစၦာၾကီးသူသည္ ေလာကေကာင္းက်ိဳး၊ ေလာက မေကာင္းက်ိဳး၊
အေကာင္းအဆုိးကို ခြဲျခားသိျမင္ႏုိင္ေသာ
ဥာဏ္မ်က္လုံးမရွိ။
ျမတ္ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္အခါက စုံလုံးကန္းေနသည့္
လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း၊ အနည္းစပ္ဆုံး၊ လူအသိမ်ားဆုံး ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ရွိသည္။ ထုိသူသည္
ႏွစ္ေပါင္း ၅၅ႏွစ္တုိင္တုိင္၊ သူေသသိတုိင္ေအာင္ သားသတ္လုပ္ငန္းျဖင့္
အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳသည္။ ထိုသူကား စုႏၵ ျဖစ္သည္။ ၀က္သတ္၍ စီးပြားရွာသျဖင့္
သူ႔ကုိ စုႏၵသူကရိကဟု လူအသိမ်ားသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၅၅ တုိင္ ၀က္မ်ားကုိ
တုိင္မွာခ်ည္ေႏွာင္၊ တူ၊ ဒုတ္၊ ဓားစသည့္လက္နက္မ်ားျဖင့္ ထုရုိက္သတ္ျပီး၊ မေသမရွင္၊
အရွင္လတ္လတ္ ေရေႏြးပူျဖင့္ေလာင္း၊ အေမႊးမ်ားႏႈတ္၊ အသားျပဳလုပ္၍
လက္လီလကၠားအေရာင္းအ၀ယ္ျဖင့္ စီးပြားေတာ့ ျဖစ္ေနသည္။ ထုိအလုပ္သည္
ဓမၼမ်က္လုံးရွိသူအတြက္ အလြန္အျပစ္ၾကီးသည့္ အလုပ္ျဖစ္ေနသည္။ ဓမၼမ်က္လုံးရွိေနသူ
မည္သူမဆုိ ထုိအလုပ္မ်ိဳး မလုပ္ႏုိင္။ သူကေတာ့ ၅၅ ႏွစ္တုိင္ ထုိအစီးအပြားျဖင့္
အဆင္ေျပေနခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေသခါနီးအခ်ိန္ ၀က္လုိေအာ္၊ အခုတ္အသတ္ခံ၊
ေရေႏြးအပူခံ၍ ၀က္မ်ားေအာ္သလုိ (၇)ရက္တုိင္ ေအာ္ျပီး ေသသြားရွာသည္။ ေနာင္ဘ၀လားေသာ္
ငရဲအထိ ဆင္းရေတာ့သည္။
ေလာကမ်က္းလုံး ဓမၼမ်က္လုံး (balance) ညီမွ်ေနဖုိ႔လုိသည္။
ေလာကမ်က္လုံးသာ ရွိသူသည္ အစြန္းေရာက္တတ္သည္၊ ထုိသုိ႔ အစြန္းမေရာက္ေအာင္
စဥ္စားဆင္ျခင္ သုံးသပ္ႏုိင္သည့္ ဓမၼမ်က္လုံးရွိရမည္၊ ဓမၼမ်က္လုံး မရွိပါက
အေကာင္းအဆုိး၊ လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္၊ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွိသည္ကို ခြဲမျခားႏုိင္၊
အစြန္းေရာက္သြားတတ္သည္။ ဓမၼမ်က္လုံးျဖင့္ ေလာကမ်က္လုံးကို ထိန္းညွိေပးရသည္။
အလားတူပင္ ဓမၼမ်က္လုံးသာ ရွိ၍ ဓမၼမ်က္လုံး မရွိေသာ ဧကစကၡဳ ပုဂၢိဳလ္လည္း ရွိေသးသည္၊
ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ျမတ္ဗုဒၶက ထည့္သြင္းျပီး ေဟာထားျခင္းမရွိေသာ္လည္း၊ မွန္းဆ၊
ေတြးေတာ၊ ႏႈိင္းခ်ိန္ျပီး အႏုလုံ ပဋိလုံ နားလည္ရမည္ျဖစ္သည္။
စာေရးသူတုိ႔ အားလုံး
သတ္ရွိသတၱ၀ါမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနစရာ၊ စားစရာ၊ ၀တ္စရာ၊ က်န္းမာေရး
စသည္အားျဖင့္ ဘ၀အသက္ရွင္ေရးအတြက္ လုိအပ္ခ်က္မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ထုိလုိအပ္ခ်က္မ်ားကို
ရွာႏုိင္သည့္ ေလာကမ်က္လုံးက ရွိဖုိ႔လုိသည္။ အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ ဆုိတာလုိ ဘ၀ကား
အဆင္ေျပေနမွ ဓမၼမ်က္လုံးကို ရဖုိ႔ ၾကိဳးစားရမည္၊ ဓမၼမ်က္လုံးသာ ရွိေနလွ်င္
ေလာကမ်က္လုံး မရွိျပန္လွ်င္လည္း လူမႈေရးက်င့္၀တ္ေတြ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြ
အားနဲသြားႏုိင္သည္။ ထုိေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶက ထုိႏွစ္ခု ညီမွ်ေနဖုိ႔လိုသည္အတြက္ေၾကာင့္
ဒြိစကၡဳ-ႏွစ္ဖက္ျမင္ ႏွစ္ဖက္လင္း ပုဂၢိဳလ္ကို
ဆက္လက္ေဟာၾကားသည္။
ဒြိစကၡဳက-ႏွစ္ဖက္ျမင္ ႏွစ္ဖက္လင္း
ေလာကမ်က္လုံး
အလင္းလည္းရွိ၊ ဓမၼမ်က္လုံးလင္းလည္းရွိသူကို ဒြိစကၡဳကဟုေခၚသည္၊ ႏွစ္ဖက္အျမင္၊
ႏွစ္ဖက္အလင္းရွိသူျဖစ္သည္။ ေလာကၾကီးပြားေရး အျမင္လည္းရွိသည္၊ သံသရာ ၾကီးပြားေရး
အျမင္လည္းရွိသည္။ ေလာကီ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျမာအလုပ္ကို လုပ္စြမ္းႏုိင္သည့္ အျမင္ရွိသူ
ျဖစ္သည္။ ေလာကီနယ္ပယ္မွာ ေနသူမ်ားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလာကုတၱရာနယ္ပယ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ဘ၀အသက္ရွင္ေရးအတြက္ ရွာရ ေဖြရမည္၊ ထုိသုိ႔ ရွာေဖြတတ္သည့္ အျမင္မ်ား ရွိဖုိ႔လုိသည္။
ေဇတ၀န္ေက်ာင္းဒကာ အနာထပိဏ္သူေဌးတုိ႔၊ ပုဗၺာရုံေက်ာင္းအမ ၀ိသာခါတုိ႔လုိ လူ႔ေလာက၀ယ္
သုိ႔မဟုတ္ ေလာကီနယ္ပယ္တြင္ စီးပြားေရး အျမင္ရွိသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိေခတ္ ထုိကာလက
သူတုိ႔သည္ တုိင္းျပည္မင္းလုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေနသူမ်ားအတြက္ အားကုိး အားထားရာလည္း
ျဖစ္သည္၊ တုိင္းျပည္၊ ျမိဳ႕၊ ရပ္ရြာေတြအတြက္လည္း အားကိုးရာျဖစ္သည့္ သူေဌးမ်ား
ျဖစ္ၾကသည္။ ဓမၼမ်က္လုံး၊ သံသရာၾကီးပြားေရး အျမင္မ်ား
ရွိသူလည္းျဖစ္ၾကသည့္အားေလွ်ာ္စြာ သူတုိ႔ ရွာေဖြစုေဆာင္းထားသည့္ စည္းစိမ္ဥစၥာတုိ႔သည္
ဓမၼိယလဒၶျဖစ္သည္၊ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းျဖင့္ ရရွိထားသည့္
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္သည္။ ထုိစီးပြားေရးမွ ရရွိလာသည့္ အက်ိဳးအျမတ္တုိ႔သည္
လူမႈေရးအျပင္ တုိင္းေရး ျပည္ေရးအတြက္ပါ အက်ိဳးျပဳသည္၊ ထုိစီးပြားေရးမွ
ျဖစ္ထြန္းလာေသာ အက်ိဳးအျမတ္အစြန္းတုိ႔သည္ သာသနာေတာ္အတြက္လည္း ျဖစ္လာသည္။ သူတုိ႔သည္
ေလာကမ်က္လုံး အျမင္ရွိသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္အားေလွ်ာ္စြာ စီးပြားေရးေလာကတြင္
ထိပ္ထိပ္ၾကဲ သူေဌးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိစီးပြားေရးအျမင္ကို ဓမၼမ်က္လုံးျဖင့္
ထိန္းေက်ာင္းထားႏုိင္သျဖင့္လည္း တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳး၊ ဘာသာသာသနာအတြက္ပါ
အက်ိဳးမ်ားစြာ ျဖစ္သည္။
ေလာကမ်က္လုံးရွိသူ စီးပြားေရးသမားသည္ စီးပြားရွာရာမွာ
ေလာဘရွိရမည္၊ ေလာဘရွိမွ စီးပြားျဖစ္မည္၊ သုိ႔ေသာ္ ထိုေလာဘသည့္ ရွိသင့္ရွိထုိက္ေသာ
ေလာဘျဖစ္သည္။ ေလာဘဟူသည္ ေသ၀ိတဗၺေလာဘ- ရွိသင့္ရွိထုိက္ေသာေလာဘႏွင့္ အေသ၀ိတဗၺ-
မရွိသင့္မရွိထုိက္ေသာ ေလာဘဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ လုပ္အား အားေလွ်ာ္စြာ
ရသင့္ရထုိက္သည့္ အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ ေလာဘသည္ ရွိသင့္ေသာ ေလာဘျဖစ္သည္၊ လိမ္ညာျခင္း၊
လွည့္ပတ္ျခင္း၊ သတ္ျဖတ္ျခင္း၊ စသည္ျဖင့္ သူတပါး ဒုကၡျဖစ္ေစသည့္ စီးပြားေရးသည္
အေသ၀ိတဗၺေလာဘ-မရွိသင့္ေသာ ေလာဘျဖစ္သည္၊ ရသင့္တာ ပုိလုိခ်င္သည့္ ေလာဘျဖစ္သည္၊
ထုိ႔အျပင္ လက္နက္၊ မူးယဇ္ေဆး၀ါး၊ လူကုန္ကူးျခင္းစတဲ့ တပါးသူမ်ား ဆင္းရဲေစမည့္
အလုပ္တုိ႔သည္ ၀ိသမေလာဘမ်ား ျဖစ္ရကား အေသ၀ိတဗၺေလာဘပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိအေသ၀ိတဗၺေလာဘသည္
မရွိသင့္ဟု ျမင္ႏုိင္စြမ္းသည္ကား ဓမၼမ်က္လုံးျဖစ္သည္၊ ရွိသင့္ေသာ ေလာဘ၊
မရွိသင့္ေသာေလာဘဟု ခြဲျခားသိျမင္ျခင္းသည္လည္း ဓမၼမ်က္လုံးျဖစ္သည္၊
ထုိဓမၼမ်က္လုံးျဖင့္ ေလာကမ်က္လုံးကို ထိန္းေက်ာင္းျခင္းသည္ပင္ ေလာကမ်က္လုံး
ဓမၼမ်က္လုံးတုိ႔ ဟန္ခ်က္ညီေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အထက္ေဖာ္ျပပါ ေက်ာင္းဒကာ
ေက်ာင္းအမၾကီးမ်ားက့ဲသုိ႔ ေလာကမ်က္လုံး ဓမၼမ်က္လုံးဟန္ခ်က္ ညီေနမွ ေလာက
သံသရာႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာမည္၊ ႏွစ္ဖက္ျမင္ ႏွစ္ဖက္အလင္းရွိေနပါမွ ဘ၀သံသရာ ၀ဋ္မွ
လြတ္မည္။
နိဂုံး
ဤသုတ္ေတာ္လာ လူတန္းစား သုံးမ်ိဳး အဆင့္အတန္းသုံးမ်ိဳးတြင္
စာေရးသူတုိ႔ မည္သည့္အဆင့္တြင္ပါ၀င္ေနသနည္း?၊ မည္သည့္ အုပ္စုတြင္ပါ၀င္ေနသနည္း?၊
ဆင္ျခင္သုံးသပ္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့သည့္ တရားေတာ္မ်ားသည္ ေၾကးမႈံ
မွန္ႏွင့္ တူသည္။ မွန္သည္ ၾကည့္ဖုိ႔ ျဖစ္သည္၊ မ်က္ႏွာမွာ အစြန္းအထင္း၊ မွဲ႔၊ အကြက္
စသည့္ အဆင္မေျပသည့္အရာမ်ားကို ျမင္ႏုိင္ရန္ ၾကည့္မွန္ ျဖစ္သည္၊ ၾကည့္ျပီး
ျပင္သင့္တာ ျပင္ရသည္။ အလားတူပင္ ဓမၼေၾကးမႈံသည္လည္း ကုိယ္ဘာလဲ ဆုိတာ
ျပန္ၾကည့္ႏုိင္ရန္ မွန္တစ္ခ်ပ္ျဖစ္သည္။ ထုိမွန္ကို ၾကည့္ျပီး အႏၶလား၊ ဧကစကၡဳလား၊
ဒိြစကၡဳလား၊ ကိုယ့္သႏၱာန္မွာ ဘာအျပစ္အနာဆာေတြ ရွိေနသနည္း ထုိမွန္ကို ၾကည့္ျပီး
ပယ္သင့္တာပယ္၊ ဖယ္သင့္တာ ဖယ္၊ ျဖည့္သင့္တာ ျဖည့္ရမည္ ျဖစ္သည္။ မလုိအပ္တာ ဖယ္၊
လုိအပ္ေနေသးသည့္ ေကာင္းသည့္အရာမွန္သမွ် ျဖည့္ရမည္သာတည္။ ႏွစ္ဖက္လုံးကန္းေနလွ်င္
ဘာမွ မျဖင္ႏုိင္၊ တစ္ဖက္သာ အျမင္ရွိသူကေတာ့ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျမင္ႏုိင္ေသးသည္၊
ႏွစ္ဖက္ျမင္သူကေတာ့ အလင္းအားပုိေကာင္းသျဖင့္ အရာအားလုံးကို
ျမင္ႏုိင္ေတာ့သည္။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၂၇-၁-၂၀၁၄
Myanmar Kyat Converter
Thursday, February 27, 2014
sitagustar
Washington Time
London Time
Beijing Time
Kuala Lumpur Time
Brasilia Time
Wellington Time
Havana Time
Singapore Time
Yangon (Rangoon) Time
New Delhi Time
