မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္၏ အရည္အခ်င္း (၁)
ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ သူ
မိမိတုိ႔တေတြသည္
ေလာကအလယ္မွာ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ေနရသည့္မဟုတ္၊ အသုိင္းအ၀ုိင္း၊ အေပါင္းအသင္းႏွင့္
ေနၾကရသည္။ ထုိသုိ႔ေနၾကရာ၀ယ္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းသည္ မိမိတုိ႔အတြက္ ေလာကမွာ
အလုိအပ္ဆုံးအရာျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြဟူသည္ သူတစ္ပါး၏အက်ိဳးစီးပြားကို
တကယ္လုိလားသူျဖစ္သည္၊ တခ်ိဳ႕က အေျပာအဆုိ မခ်ိဳသာသျဖင့္ နား၀င္ဆုိးေစေပမဲ့
အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ဆုိ စိတ္ပါလက္ပါ ရွိလွသည့္အတြက္ မိတၱမည္သည္။ မိတၱလည္းမည္
အေျပာလည္းနား၀င္ခ်ဳိေစမယ္ဆုိလွ်င္ေတာ့ မိတၱသုဟဇၨမည္သည္၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ
မိတ္ေဆြျဖစ္သည္။ သာသနာ့ႏြယ္၀င္ ရဟန္းဘ၀မွာေရာ လူ႔ေဘာင္လူဘ၀မွာပါ
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြ ရွိၾကသည္။ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း၏ အမွတ္အသားမ်ားကို ဆက္လက္
ေလ့လာၾကမည္။
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း (သုဟဒမိတၱ) ဟူသည္
(၁)
ဥပကာရ=ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ သူသည္ ေကာင္းေသာႏွလုံးပုိင္ရွင္ျဖစ္သည္။
(၂)
သမာနသုခဒုကၡ=ေလာကဓံကို အတူမွ်ေ၀ခံစားေပးသူသည္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းတုိ႔၏
အရည္အခ်င္းတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။
(၃) အတၳကၡာယီ= မိတ္ေဆြ၏အက်ိဳးကိုသာ ေျပာျပတတ္ေသာ
သူသည္လည္း မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းပင္ျဖစ္သည္။
(၄) အႏုကမၸက= ကရုဏာတရားကုိ
ႏွလုံးသားအရည္အခ်င္းအျဖစ္ ခံယူထားသူသည္လည္း မိတ္ေကာင္း
ေဆြေကာင္းပင္ျဖစ္သည္။
ဥပကာရ=ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ သူ၏ ႏွလုံးသားအရည္အခ်င္း
(၄)မ်ိဳး
(က) ပမတၱံ ရကၡတိ-ေမ့ေလွ်ာ့ေနသူ၊ မူးယဇ္ေနသူကို ေစာင့္ေရွာက္တတ္သူ (ခ)
ပမတၱႆ သာပေတယ်ံ ရကၡတိ-အရပ္တစ္ပါးသုိ႔သြားေနေသာ မိတ္ေဆြ၊ ေသရည္ေသာက္ ေမွာက္ေနေသာ
မိတ္ေဆြ၏ အုိးအိမ္တုိ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးတတ္သူ (ဂ) ဘီတႆ သရဏံ- အေၾကာက္တရား၊
အရႈံးတရား၊ စုိးရိမ္မႈေတြႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနေသာ မိတ္ေဆြကို ေဖးမကူညီ၊
အားကုိးရာအျဖစ္ရပ္တည္ေပးတတ္သူ (ဃ) တဒၵိဂုဏံ ေဘာဂံ- တုိင္းေရးျပည္ေရးကိစၥ၊
လူမႈေရးကိစၥ၊ မိသားစုကိစၥစေသာ အမႈတုိ႔မွာ ေငြေၾကးမလုံေလာက္ေသာ္ မိတ္ေဆြအား
လုိသည္ထက္ တစ္ဆပုိေပးတတ္သူ။
(က) ပမတၱံ ရကၡတိ-ေမ့ေလွ်ာ့ေနသူ၊ မူးယဇ္ေနသူကို
ေစာင့္ေရွာက္တတ္သူ
ဥပကာရကို နဲနဲေလးတုိးျပီး (Enlarge) ေလ့လာၾကမည္ဆုိလွ်င္ (က)
ပမတၱံ ရကၡတိ-ေမ့ေလွ်ာ့ေနသူ၊ မူးယဇ္ေနသူကို ေစာင့္ေရွာက္တတ္သူသည္
ေက်းဇူးကိုျပဳတတ္သျဖင့္ သုဟဒမိတၱ-စိတ္ႏွလုံးေကာင္း
အရည္အခ်င္းရွိသူမည္သည္။
မူးယဇ္ေသာ မိတ္ေဆြကုိ ေစာင့္ေရွာက္တတ္၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္
အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ေဒါင့္ေစ့ေတာ္မူသည္။
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းဆုိသည္ကို
ေသရည္အရက္ၾကဴးသူတုိ႔အတြက္ပင္ စဥ္းစားေပးထားသည္။ ေသရည္အရက္ၾကဴးသူတုိ႔သည္ မိမိ
ခါး၀တ္ပုဆုိးကိုပင္ မႏုိင္ျဖစ္ရသည္၊ အရွက္တရားေတြ ေပ်ာက္ကုန္သည္၊ အေၾကာက္တရားေတြ
ေပ်ာက္ကုန္သည္၊ ပင္ကုိယ္စိတ္ေကာင္းေတြ ေပ်ာက္ကုန္သည္။ လူသူသြားလာ မ်ားေသာ
လမ္းေဘးတုိ႔၌လည္း မူးယဇ္ျပီး အသိစိတ္ေပ်ာက္ ေမွာက္ေနတတ္သည္၊ ရြာတံခါး၊ အရပ္တံခါး၊
အိမ္တံခါး၀တုိ႔မွာလည္း ေမ့ေမ်ာေနတတ္သည္။ ၾကည့္၊ ျမင္သြားသည့္ ပုဂၢိဳလ္အမ်ားစုက
ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကသည္၊ ရြံၾကသည္၊ ေၾကာက္ရြံ႕ၾကသည္၊ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ဟူ၍ မည္သူကမွ်
မွတ္ခ်က္ေပးသြားၾကမည္ မဟုတ္။ ထုိသုိ႔အေျခအေနမ်ိဳးမွာ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာသူက
သူ၏မိတ္ေဆြအျဖစ္ ရပ္တည္ႏုိင္မည္နည္း။ “တံငါနားနီးေတာ့ တံငါ”ဆုိတာလုိ မိမိလည္း
“ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲ” ပါပဲဟု မွတ္ခ်က္ျပဳသြားၾကမည္ကို လူတုိင္း စုိးရိမ္ၾကသည္။
အမ်ားသူငါ ကဲ့ရဲ့ရံႈ႕ခ်မည္ကို ရွက္-ေၾကာက္ေနသည္ကုိက အသိစိတ္ရွိေနေသးသည္၊ သုိ႔မဟုတ္
သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ေလး ရွိေနေသးသည္ဟု ဆုိရမည္။
မိမိကိုယ္ကုိ ထုိကဲ့သုိ႔
အထင္ခံရမည္ကို မလုိလားေသာ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္တုိ႔သည္ အသိစိတ္ေလး၊ ရွက္စိတ္ေလး၊
ေၾကာက္စိတ္ေလးမ်ား ရွိေနေသးသည့္အတြက္ အသိစိတ္ေပ်ာက္ ေမွာက္ေနေသာ မိတ္ေဆြကို
စြန္႔ခြါသြားၾကလိမ့္မည္။ အေၾကာင္းက သူ႔အတၳထက္ မိမိအတၱကို
ပုိခ်စ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။
သုိ႔ေသာ္ မိတ္ေဆြအေပၚ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္
ပစ္ပစ္ခါခါ မစြန္႔ရက္ေသာ သူတုိ႔သည္ကား အသိစိတ္ေပ်ာက္ ေမွာက္ေနေသာ မိတ္ေဆြအနားပါပဲ
ရပ္တည္ေပးၾကလိမ့္မည္။ မိတ္ေဆြ သတိရလာသည့္အခါ ထမ္းေခၚသြားမည္၊ လက္တြဲေခၚသြားမည္၊
အသိစိတ္ေပ်ာက္ ေမွာက္ေနေသာ မိတ္ေဆြအေပၚမွာရွိသည့္ တန္ဖုိးရွိပစၥည္းကုိ
ကာကြယ္ေပးရင္း၊ မိမိ၏အတၱကို ေဘးဖယ္ထားျခင္းျဖင့္ မိတ္ေဆြအေပၚမွာ ဥပကာရ-ေက်းဇူးကို
ျပဳတတ္ၾကသည္။ ထုိသူကို သုဟဒမိတၱ-စိတ္ေကာင္းႏွလုံးေကာင္း အရည္အခ်င္းရွိသည့္
မိတ္ေဆြဟု ဆုိသည္။
မိတ္ေဆြအတုကို အစစ္ထင္သူ
တခ်ိဳ႕က ဒင္းမရွိရင္ေန
ဒင္းရွိေနရင္ ဘ၀တစ္သက္တာအတြက္ လုံေလာက္ျပီလုိ႔ ယူဆျပီး ေသေစတတ္သည့္ အရည္ (ေသရည္)ကုိ
မိတ္ဖက္ျပီး ေနေလ့ရွိသူလည္း လက္ညိဳးညႊန္ရာတုိင္းမွာ ရွိေနသည္။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္
သူ၏မိတ္ေဆြအိမ္ကို ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ဟုိ၀င္ ဒီထြက္ ေတြ႔သမွ်လူကို ေမး၍ လာရရွာသည္။
လမ္းညႊန္သူက “မိတ္ေဆြ- ဟုိမွာ အရက္ဆုိင္ေတြ႔တယ္မလား၊ အဲဒီကေန တည့္တည့္သြားရင္
အရက္ဆုိင္ တစ္ဆုိင္ေတြ႔လိမ့္မည္၊ အဲဒီအရက္ဆုိင္ကေန ဘယ္ဘက္ခ်ိဳးလုိက္ရင္
အရက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ ထပ္ေတြ႔လိမ့္အုံးမည္၊ သူ႔ကုိ နဲနဲေက်ာ္လုိက္ရင္
ဘီယာဆုိင္တစ္ဆုိင္ေတြ႕မယ္၊ အဲဒီဆုိင္ကေန ညာဘက္ခ်ိဳးလုိက္၊ အမိန္႔ရ
အရက္ဆုိင္ေတြ႔လိမ့္မည္၊ ေအး--မိတ္ေဆြ ရွာေနတဲ့ အိမ္က အဲဒီအရက္ဆုိင္နဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္
ထန္းရည္၊ ဘီယာ၊ အရက္အမ်ိဳးစုံ ျဖန္႔တဲ့ အိမ္ကပဲ”ဆုိေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္လုံး အရက္ဆုိင္က
ေနရာ အမ်ားယူထားသလုိျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ စိတ္ညစ္စရာၾကံဳတုိင္း အရက္ကုိ မိတ္ျပဳ၊
စိတ္ေပ်ာ္တုိင္းလည္း အရက္ကို မိတ္ျပဳ၊ သူ႕ဘ၀ အရက္ရဲ့ ေက်းကြ်န္ဘ၀နဲ႔ပဲ
အဆုံးသတ္လုိက္ရသည္၊ လူမႈေရး၊ မိသားစုအေရး၊ ကုသုိလ္ေရးေတြ
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းျပဳရမည့္အစား အရက္ကိုပဲ မိတ္ေဆြျပဳသြားၾကသည့္ လူ႕ဘ၀ေတာင္
ပီပီသသမရလုိက္ေသးပဲ ဘ၀တစ္ခု အဆုံးသပ္သြားသူေတြ ေန႔စဥ္ ေရတြက္၍ေတာင္ မကုန္ႏုိင္။
သူဘာယူသြားႏုိင္လဲ၊ ဘာေတြ ထားခဲ့သလဲ၊ မိသားစုအတြက္ အရွက္တရားေတြ၊ ေသာကေတြ၊
ဒုကၡေတြကုိပဲ ထားသြားႏုိင္သည္။ သူယူသြားႏုိင္သည္ကား သုရာေမရယကံႏွင့္
ထုိမွေပါက္ဖြားလာေသာ အကုသုိလ္ကံေတြပဲ ျဖစ္သည္။
(ခ) ပမတၱႆ သာပေတယ်ံ
ရကၡတိ-အရပ္တစ္ပါးသုိ႔သြားေနေသာ မိတ္ေဆြ၊ ေသရည္ေသာက္ ေမွာက္ေနေသာ မိတ္ေဆြ၏
အုိးအိမ္တုိ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးတတ္သူ
မိတ္ေဆြအေပၚမွာ မုဒိတာစိတ္
အရည္အခ်င္းမရွိသူတုိ႔သည္ မိတ္ေဆြအေပၚမွာ ဣႆာစိတ္ (မနာလုိစိတ္)ရွိတတ္ၾကသည္။ မိမိထက္
အရာရာ အထက္တန္းက်ေနသူကို စိတ္ထဲက ၀မ္းမသာဘဲ ၾကိတ္ျပီး ပူေလာင္ေနတတ္သည္၊
အလုိလုိေနရင္း မိတ္ေဆြအေပၚ ၾကည့္မရျဖစ္တတ္သည္၊ မ်က္ႏွာလြဲေနတတ္သည္။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္
အရပ္တစ္ပါးသုိ႔ ခရီးထြက္ေသာ္ အိမ္ကိုပစ္၍ သြားရသည္။ မီးပဲေလာင္ေလာင္၊
သူခုိးပဲခုိးခုိး၊ ေရပဲေမ်ာေမ်ာ၊ ဓားျမပဲတုိက္တုိက္ အိမ္နီးနားခ်င္းပီသစြာ
စိတ္မပူတတ္၊ ေၾကာင့္ၾကမစုိက္တတ္၊ မ်က္ႏွာလြဲေနႏုိင္သည္။ ယေန႔ေခတ္ စာေရးသူတုိ႔
ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံ ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီး အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အိမ္နီးနားခ်င္းကပ္ေနေပမဲ့
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မသိၾက၊ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ေနတတ္ၾကသည္။
စာေရးသူအသက္
၉ႏွစ္ရြယ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာထင္သည္၊ အေဖရယ္ ကုိယ္၀န္ရင့္မာၾကီးနဲ႔ အေမရယ္၊
အိမ္နီးနားခ်င္း မိတ္ေဆြေတြရယ္ ျမိဳ႕တက္ျပီး လယ္ယာကုိင္းကြ်န္းမွ ထြက္ေသာ
အသီးအႏွံေတြေရာင္း၊ ျမိဳ႕မွ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား စသည့္ ျမိဳ႕ထြက္ပစၥည္းမ်ား ၀ယ္ရန္
သြားေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ မနက္ေစာေစာ ေ၀လီေ၀လင္း (အရုဏ္မတုိင္ခင္)ကထဲက အေဖနဲ႔
အေမတုိ႔ ျမိဳ႕တက္သြားၾကသည္။ တဲမွာ (ကြ်န္းထဲမွာ တဲထုိးျပီးေနၾက) အမရယ္၊ စာေရးသူရယ္
ညီေလးရယ္၊ ညီမငယ္ရယ္ ကေလးငယ္ေလး ေလးေယာက္သာ ႏြားေတြနဲ႔က်န္ခဲ့သည္။
ေန၀င္ရီအခ်ိန္ေလးမွာ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ျပန္လာေပမယ့္ အေဖနဲ႔အေမ မလာေသး၊
ကေလးငယ္ေလးေတြ အေဖနဲ႔ အေမအလာကို ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ အေမက ျမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ အရီးအိမ္မွာ
မီးဖြားေနသည္ဟု သတင္းရသျဖင့္ ဒီညအေဖေရာအေမပါ ျပန္မလာႏုိင္ၾက။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့
ထုိညမွာပဲ ေလၾကီးမုိးၾကီး အၾကီးအက်ယ္ ရြာသြန္းခ်သည္။ စာေရးသူအပါ၀င္ ကေလး ေလးေယာက္
ေအာ္ငုိရုံေနကလြဲ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ခဲ့။
သုိ႔ေသာ္ အိမ္နီးနားခ်င္း၊
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြ ရွိၾကသည္၊ အိမ္နားက အဖြားတစ္ေယာက္က အိမ္လာျပီး ညအိပ္ေပးသည္၊
တခ်ိဳ႕က ႏြားေတြ မုိးထဲက အိမ္ထဲေရႊ႕ေပးၾကသည္၊ မုိးထဲေလထဲမွာ ရွိေနသည့္ အသီးအႏွံေတြ
တဲထဲေရႊ႕ေပးၾကသည္။ စာေရးသူတုိ႔ေတာရြာမွာေတာ့ အိမ္မွာ လူမရွိေပမဲ့ မပူရ မပန္ရ၊
အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကသည္။ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းတုိ႔သည္
ေတာရပ္ေတာေဒသမွာ မ်ားမ်ားစားစား ေတြ႔ႏုိင္မည္ထင္ပါသည္။ သုဟဒမိတၱ-မိတ္ေကာင္း
ေဆြေကာင္းဆုိသည္မွာ မိတ္ေဆြအေပၚ မ်က္ႏွာလြဲခဲပစ္ မျဖစ္ဘဲ ေၾကာင္းေၾကာင္းၾကၾက
ေစာင့္ေရွာက္တတ္ၾကသည္။ ဣႆာမရွိဘဲ မိတ္ေဆြအေပၚကူညီတတ္ၾကသည္၊
ကရုဏာစိတ္ထားၾကသည္။
စာေရးသူတုိ႔လုိ သာမန္လူသားေတြသည္ အလြန္ေမ့တတ္သည္၊
နေမာ္နမဲ့ႏုိင္တတ္သည္၊ သတိသည္ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ရာမွာသာ အသုံး၀င္ေနသည္မဟုတ္၊ မိမိတုိ႔
ေန႔စဥ္ဘ၀ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနခ်ိန္တြင္လည္း သတိဟာ အလြန္ေရးၾကီးေနသည္။
သတိတစ္ခ်က္လြတ္သြားတာနဲ႔ အရာအရာကို ဆုံးရႈံးသြားႏုိင္သည္။ ပမာေဒါ မစၥဳေနာ ပဒံ-
ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း၊ သတိလြတ္သြားသည့္အခ်ိန္သည္ ေသတာနဲ႔ အတူတူပဲျဖစ္သည္၊ ဆုိလုိသည္မွာ
အရာရာကို ဆုံးရႈံးသြားသည္။ ကားသမားတစ္ေယာက္ သတိေလးတစ္ခ်က္လြတ္လုိက္သည္ႏွင့္
တျပိဳင္တည္း အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆုံးရႈံးရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မေမ့တတ္ေအာင္
ေလ့က်င့္ၾကဖုိ႔လုိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေမ့တတ္တဲ့သူမ်ိဳးက ေမ့ကိုေမ့လုိက္ရမွ
သူနဲ႔တူသည္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းေၾကာင့္ အေသးစား အက်ိဳးလည္းရွိေသးသည္။
မိမိပစၥည္း ပါလုိ႔ပါမွန္းမသိျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေမ့တတ္ျခင္းက မိမိသည္သာ ဆုံးရံႈးသည္
မဟုတ္၊ မိမိေမ့က်န္ေသာ ပစၥည္းကိုေတြ႔ရွိေသာ သူအတြက္ စိတ္၏အရည္အခ်င္းေတြ
ဆုံးရႈံးေစႏုိင္သည္။ လူဆုိတာက ေလာဘမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ ထုိေလာဘျဖစ္ေနမွန္း မသိပါက
သုိ႔မဟုတ္ ေမ့ေနပါက နဂုိရွိေနေသာ စိတ္၏အရည္အခ်င္းေတြ
ဆုံးရႈံးသြားႏုိင္သည္။
စာေရးသူတုိ႔ေလာကမွာ ျမင္ေနက် ေတြ႕ေနက်
ျဖစ္အပ်က္မ်ားစြာရွိသည္။ လူတစ္ေယာက္ တန္္္္ဖုိးရွိေသာ စာရြက္စာတမ္း၊ ေငြေၾကး၊ ရတနာ
တစ္ခုခု ေမ့က်န္ရစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ က်ေပ်ာက္သြားေသာ္လည္းေကာင္း ေတြ႔ရွိေသာသူက
ပုိင္ရွင္၊ သုိ႔မဟုတ္ သက္ဆုိင္ရာဌာနသုိ႔ ျပန္ေပးတတ္တာေတြလည္း ေတြ႕ရသလုိ မေပးဘဲ
အသာေလး သုိ၀ွက္ထားတာေတြလည္း ေတြ႔ရတတ္သည္။ စာေရးသူ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါး
အေမရိကတကၠသုိလ္တစ္ခုမွ ပညာသင္ျပန္အလာ ေနာက္ထပ္ တကၠသုိလ္တစ္ခုတက္ရန္အတြက္
ပတ္စပုိ႔ဗီဇာမ်ား၊ လက္ပေတာ့ကြန္ျပဴတာ၊ ေဒၚလာအနည္းငယ္ႏွင့္ က်ပ္ေငြ ငါးသိန္းေလာက္
တကၠစီကားေပၚေမ့က်န္ရစ္ခဲ့သည္၊ သတင္းစာ၊ FMေရဒီယုိလုိင္းမ်ား၊ အင္တာနက္မီဒီယာကေန
ေမ့က်န္ရစ္ခဲ့ေၾကာင္း ေၾကညာ အသိေပးခဲ့ေသာ္လည္း ေတြ႔ရွိသူဟာ အသိစိတ္နဲ႔
ျပန္လာမပုိ႔ခဲ့။ ဒီလုိ လူမႈေရးစိတ္ဓာတ္ ေမတၱာစိတ္ဓာတ္ ေမ့က်န္ရစ္သူမ်ား
ဘယ္ေလာက္မ်ား ေသာကေရာက္ေနမလဲဆုိတာ စာနာတတ္ေသာ ကရုဏာစိတ္ဓာတ္ ကင္းေသာ သူမ်ားလည္း
ေလာကမွာ မ်ားစြာေတြ႔ေနရသည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း ရွားပါးေသာ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြလည္း
ေတြ႔ရတတ္သည္။ တေန႔က အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာအေပၚမွာ အလြန္နာမည္ၾကီးသြားသည့္
ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆးရုံ ခြဲခန္းက ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္၊ ဟိႏၵဴ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားတစ္ေယာက္၊
လူနာရွင္ေတြ က်န္ရစ္ေသာ တန္ဖုိးရွိေရႊ ေငြ၊ နာရီမ်ားကို မၾကာခဏ ပုိင္ရွင္ကုိ
ျပန္ေပးျခင္းဘဲျဖစ္သည္။
“အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္”ဆုိတဲ့
သီလမေစာင့္ႏုိင္သည့္သူမ်ား၏ ဆင္ေျခကို အိႏၵိယႏြယ္ ျမန္မာျပည္သားက
ေတာ္လွန္ႏုိင္ခဲ့သည္။ သူသည္ ေငြေၾကးအားျဖင့္ မျပည့္စုံေပမဲ့ ခြဲစိပ္ခန္း လူနာေတြကို
စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျပဳစုသည့္အျပင္ ေမ့က်န္ရစ္ေသာ မည္သည့္ပစၥည္း မည္သူ႔ကိုမဆုိ
ေရာက္ေအာင္ ေပးေလ့ရွိသည္။ ဤသည္ပင္ သူ၏မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္၏
အရည္အခ်င္းပင္ျဖစ္သည္။
ဤကဲ့သုိ႔ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္၏ အရည္အခ်င္းရွိေသာ
သူတုိ႔ကိုလည္း ေျမာက္ျမားစြာ ေတြ႔ျမင္ရ၊ ၾကားသိရပါသည္။ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ
တကၠစီကားသမားမ်ားလည္း မိမိတုိ႔ ယာဥ္ေပၚမွာ ေမ့က်န္ရစ္ေသာ တန္ဖုိးရွိ၊ မရွိ
ပစၥည္းမ်ားကို ခရီးသည္ဆီေရာက္ေအာင္ စုံစမ္း ပုိ႔ေပးေလ့ရွိသည္၊ မၾကာမၾကာ
ၾကားသိေနရသည္။ တစ္ဘ၀တစ္နပ္စာထက္ ဘ၀သံသရာ အရွည္ကုိ ၾကည့္တတ္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း၊
တစ္၀မ္းစာမွ်ကို မၾကည့္ဘဲ မိမိ၏ စိတ္ႏွလုံးအရည္အခ်င္းကို တန္ဖိုးထားသူတုိ႔လည္း
မ်ားစြာရွိၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပမတၱႆ သာပေတယ်ံ ရကၡတိ ဆုိတဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္း၏
အရည္အခ်င္းဆုိသည္မွာ အရပ္တစ္ပါးသုိ႔သြားေနေသာ မိတ္ေဆြ၏ အုိးအိမ္စည္းစိမ္၊
ေသရည္ေသာက္ ေမွာက္ေနေသာ မိတ္ေဆြ၏ အုိးခြက္မွာစ ေရႊေငြက်ေအာင္ မ်ားလွသုိမွီး
ပစၥည္းအစုစုတုိ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးတတ္သူပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေနာက္
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း၏ အရည္ခ်င္းကား- ဘီတႆ သရဏံ ေဟာတိ။
အပုိင္း (၂) လာပါဦးမည္။
မွတ္ခ်။ ။ ေက်ာင္းႏွစ္၀က္ပိတ္ ရာသီမွာ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္၏ အရည္အခ်င္းကုိ အတြဲလုိက္ ေရးမိသည္။
ဓာတ္ပုံ- စကၤာပူ ဓမၼေမာင္ႏွမမ်ား ဓမၼသဘင္
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၂၃-၁၀-၂၀၁၄