အၾကံျပဳစာတမ္း

ဤပုိ႔စ္ေလးသည္ ကို၀ိမုတၱိသုခ၏ ဒီလုိေလးလုပ္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလား ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ကုိ အၾကံျပဳသည့္ စာတမ္းျဖစ္ပါသည္။ ပူရင္းပုိ႔စ္ကို ဤေနရာတြင္ ၾကည့္ႏုိင္ပါသည္။

ဒကာေတာ္ ၀ိမုတၱိသုခ
ဒကာေတာ္ရဲ့ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၾကည့္ျပီးပါျပီ။ ဖတ္ျပီး ေ၀ဖန္ အၾကံျပဳေပးပါဦးဆုိလုိ႔ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ အားလုံးေကာင္းပါတယ္။ ေထာက္ျပသြားတာေတြလည္း မွန္ကန္ျပီး လက္ေတြ႕က်ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းရဲ့ အေတြ႔အၾကံဳႏွင့္ အျမင္သေဘာေလးေတာ့ နဲနဲေျပာပါဦးမယ္၊ ဘုန္းဘုန္းက ဗဟုသုတနည္းပါတယ္၊ စာဖတ္လဲနည္းတယ္၊ အျမင္အားျဖင့္လဲ မထက္ျမတ္ဘူး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒကာေတာ္၏ ေတာင္းဆုိမႈအရ စာေရးရတာပါ။ မျပည့္မစုံ သို႔မဟုတ္ မလုိအပ္ပါက ပယ္သင့္တာပယ္ျပီး ျဖည့္သင့္တာ ျဖည့္စြက္ေတြးေပးပါ။ လူတစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ဟာ ၾကီးျပင္းလာတဲ့ အေျခအေန မတူညီသလုိ အေတြးအေခၚ အယူဆႏွင့္ ခံယူခ်က္ေတြလည္း မတူညီၾကပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းရဲ့ ခံယူခ်က္သည္လည္း အမ်ားႏွင့္ တူမည္ဟူ၍ မယုံၾကည္ပါဘူး။

သာသနာေတာ္ ၀င္ေရာက္လာသူမ်ား
ျမတ္ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္ကထဲက ျမတ္ဗုဒၶ၏ေနာက္လုိက္ အျဖစ္၀င္ေရာက္လာ သူေတြကေတာ့ ရဟန္း၊ ရဟန္းမ၊ သာမေဏ၊ သာမေဏရီ၊ သိကၡမာန္ႏွင့္ ဥပါသကာေတြပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ျမတ္ဗုဒၶ၏ တပည့္သာ၀က အျဖစ္ ရဟန္းေဘာင္ႏွင့္ လူ႔ေဘာင္ရယ္လုိ society ႏွစ္ခုျဖစ္လာပါတယ္။

သာသနာ့၀န္ထမ္းႏွင့္ သာသနာေတာ္ကို ေထာက္ပံ့သူရယ္လုိ႔ အဖြဲ႕စည္း ၂ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒကာေတာ္ရဲ့ ပုိ႕စ္ႏွင့္ပက္သက္ျပီး သာသနာေတာ္ကို ေထာက္ပံ့သူေတြအတြက္ ေဆြးေႏြးစရာမလုိဘဲ သာသနာ့၀န္ထမ္းေတြအတြက္ ေဆြးေႏြးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒကာေတာ္ ေျပာသလိုပါပဲ ျမတ္ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္ကထဲက သာသနာေတာ္ကို ၀င္ေရာက္လာသူေတြဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ျဖစ္ပါတယ္။ မထူညီတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ၀င္ေရာက္လာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ယေန႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာလဲ ထုိနည္းတူစြာပဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ၀င္ေရာက္လာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္ သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္၊ အရွင္အႏုရုဒၶါ၊ အရွင္နႏၵ၊ အရွင္မဟာကႆပ စေသာ မ်ားစြာေသာ မေထရ္မ်ားသည္ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္မ်ား၊ ဇာတ္ျမင့္မ်ား၊ ျဗဟၼဏမ်ိဳးႏြယ္မ်ား၊ ကုန္သည္ ပြဲစားမ်ား၊ သူေဌးႏြယ္မ်ားမွ ၀င္ေရာက္လာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသလုိ ဆင္ရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ဘ၀မွေရာက္လာသူေတြလဲ ရွိၾကပါတယ္။ စာထဲမွာေတာ့ မေထရ္အမ်ားစုဟာ မင္းမ်ိဳး သူၾကြယ္မ်ိဳးမ်ားမွ ၀င္ေရာက္လာေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။ ရာဓပုဏၰားကဲ့သို႕ေသာ လယ္သမား ယာသမား သူဆင္းရဲဘ၀မွာ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ သူေတြလဲမ်ားစြာရွိပါတယ္။ ဘ၀အဆင့္အတန္းမတူေပမဲ့ ဘ၀သံသရာ လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ တစ္ခုတည္းျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ရာဓပုဏၰားၾကီးသည္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး၍ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ စားၾကြင္းစားက်န္မ်ားကိုသာ စားရင္း ရဟန္းေဘာင္ေရာက္ကာ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိတဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈ ရသြားပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိေပမဲ့ သာသနာ့ေဘာင္အတြင္း ေရာက္လာတာနဲ႕ အသြင္အျပင္ ေျပာင္းလဲကာ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြလဲ ေျပာင္းလဲလာႏုိင္ပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေၾကာင့္ေသာ္၎ စာေပကေပးတဲ့ အသိစိတ္ေၾကာင့္ေသာ္၎ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္လည္း ျမင့္မားလာႏုိင္တာေတြလဲ အမ်ားအျပားေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္။

သီတဂူစတားဘ၀
သီတဂူစတားရဲ့ ဘ၀အေၾကာင္းေလးနဲ႕ ေျပာျပပါ့မယ္။ သီတဂူစတားက ေလးတန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ကေနပဲ သာသနာ့ေဘာင္ ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဘ၀က ေတာမွာေမြးေတာ့ လယ္သမား ယာသမားမိသားစု ဘ၀ဆုိေတာ့ ဆင္းရဲတယ္လုိ႔ေျပာရမွာေပါ့။ အဲဒီေခတ္အခါက ယခုလို ပညာေရးလုိက္စားတဲ့ ေခတ္ကာလ မဟုတ္ေသးေတာ့ ေလးတန္းေအာင္တာနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ အလုပ္လုပ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ရဟန္းေရာ လူ၀တ္ေၾကာင္ေရာ ဘြဲ႕ရ ေက်ာင္းျပီးေတြ မ်ားလာပါတယ္။ ဘြဲ႕ရေပမဲ့ ဘြဲ႕ႏွင့္ထုိက္တန္တဲ့ အလုပ္မရၾကပါဘူး၊ ေတာမွာပဲ လယ္လုပ္စားၾကျခင္းျဖစ္ပတယ္၊ ဘြဲ႔ရ လယ္သမားၾကီးေတြႏွင့္ ဘြဲ႔ရ လက္သမားဆရာေတြေပါ့။

သီတဂူစတား ေလးတန္းေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္အခါက သူငယ္ခ်င္းေတြက တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ စာသင္ေက်ာင္းကထြက္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ကိုရင္၀တ္ စာသင္ၾကေတာ့ သီတဂူစတားလဲ ကိုရင္ (သာမေဏ) ၀တ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အမရပူရက အေဖ့၏ အမက အလွဴၾကီးေပးေတာ့ ေမာင္ရွင္ေလာင္း၀တ္ျပီး သာမေဏ တစ္ခါတည္း၀တ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သာမေဏဘ၀မွာ အရမ္းကို ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးေရာ ဘုန္းဘုန္းရဲ့ မယ္ေတာ္ၾကီးေရာ ေက်ာင္းေရာက္လာၾကပါတယ္။ ကိုရင့္ကို လူထြက္ခုိင္းဘုိ႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ ဆႏၵ မေအာင္ျမင္ၾကပါဘူး။ ယေန႔ဆုိရင္ သီတဂူစတားဘ၀သည္ အထုိက္အေလ်ာက္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ရသင့္ရထုိက္တဲ့ အဆင့္အတန္း မဆုိသေလာက္ေသာ ဘြဲ႔ကေလးမ်ားရရွိထားျပီးျဖစ္ပါသည္။ ယခုတဖန္ ေခတ္ပညာအေနနဲ႕ Diploma in English, B.A (Buddhist Philosophy, M.A (Philosophy) ဘြဲ႔ေတြလဲ ရျပီးျဖစ္လုိ႔ သိပ္မဆုိးေသးဘူးလုိ႔ ေျပာ ႏုိင္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ သီးတဂူစတားသည္ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ သာသနာ့ေဘာင္ေရာက္လာသလဲ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကို အေတာ္ ေျဖရခက္ပါလိမ့္မယ္။ ဘ၀သံသရာ လြတ္ေျမာက္ဘုိ႔ဆုိတာ အဲဒီအရြယ္မွာ ဘာမွ မသိေသးပါဘူး၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလုိ႔ ၀တ္တယ္လုိ႔ ေျပာရေအာင္လဲ ေတာသဘာ၀အေလ်ာက္ မဆင္းရဲခဲ့ပါဘူး၊ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိခဲ့ေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားစြာရွိေနေတာ့ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္အထိ ဆုိပါေတာ့။ ေရွးပါရမီေၾကာင့္ပဲလား မေျပာတတ္ပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိခဲ့ေသာ သီတဂူစတားေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္စြမ္းရာျဖင့္ ကိုယ့္သာသနာ ကိုယ့္ျပည္ရြာကို တုိးတက္ သာယာေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵ အျပည့္အ၀ရွိေနပါတယ္။ သီတဂူစတားလိုပဲ မ်ားစြာေသာ ရဟန္းေတာ္ေတြလဲ အဲဒီဆႏၵမ်ိဳး ရွိၾကပါသည္၊ အထုိက္ေလ်ာက္လဲ ကိုယ္တပုိင္တႏုိင္ေသာ္၎ သီတဂူစတားတုိ႔လုိ အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ေအာက္မွာေသာ္၎ အလုပ္လုပ္ေနၾကပါတယ္။
သုိ႔ေသာ္လည္း ဒကာေတာ္ ေျပာသလုိပဲ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားမွာေတာ့ အသက္ၾကီးမွ သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ေရာက္လာသူေတြေရာ၊ ငယ္ငယ္ကထဲက ၀င္ေရာက္လာသူေတြေရာ မ်ားစြာေတြ႔ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘ၀အမ်ိဳးမ်ိဳး အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရည္ရြယ္ခ်က္အမ်ိဳးအမ်ိဳးနဲ႕ေပါ့။ စာသင္တုိက္ၾကီးေတြႏွင့္ ရိပ္သာၾကီးေတြကလြဲ၍ အခ်ိဳ႕ေသာ ေက်ာင္းငယ္ေလးေတြမွာ ဟိုလိုလုိ ဒီလုိလုိ ေယာင္၀ါး၀ါးဘ၀နဲ႔ ဘ၀ကို ရုန္းကန္ေနသူေတြလည္း မ်ားစြာေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။ စာသင္တုိက္ၾကီးေတြကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စာသင္တုိက္ေသးေသးေလးေတြကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အျခားေက်ာင္း ပုံစံကပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးအမ်ိဳးေၾကာင့္ သာသနာ့ေဘာင္ကေန စြန္႔ခြါသြားသူေတြလည္း မ်ားစြာ ေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။

ျပႆနာ
ျပႆနာက ဒကာေတာ္ေျပာသလုိပါပဲ သာသနာေဘာင္ကို စြန္႔ခြါသြားေသာအခါ လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀မွာ ကိုယ္တက္ထားတဲ့ ပညာရပ္ေတြက အံခြင္အံက် မျဖစ္ပဲကိုး။ သာသနာ့ဓဇဓမၼာစရိယဘြဲ႔ ရခဲ့လည္း ေရးတတ္ဖတ္တတ္ စာရင္းထဲ ထည့္သြင္းခံရတာပဲ။ ထုိဘြဲ႕သည္ ရဟန္းဘ၀မွာေတာ့ အျမင့္စားဘြဲ႕ထူးထဲတြင္ပါ၀င္သည္။ အဲဒီေတာ့ ဒကာေတာ္က ထုိ လူပ်ံေတာ္မ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္၍ေသာ္၎ သာသာနာေတာ္၏ အက်ိဳးအတြက္ေသာ္၎၊ လူ႔ေဘာင္လူေလာက အဖြဲ႕အစည္းၾကီး၏အက်ိဳးအတြက္ ၎ ရည္ရြယ္သည္ဆုိတာလည္း အလြန္ေကာင္းပါသည္။ စာေပထြန္းကားေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္သည့္ အိႏၵိယႏုိင္ငံသည္ စီးပြားေရးဘဲြ႕ပညာ မဟုတ္ေသာ ပါဠိစာေပနဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆန္စကရစ္ဘာသာနဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘြဲ႔တစ္ခုရရွိပါက ထုိဘြဲ႕ႏွင့္တန္ေသာ အလုပ္ရကို ေပးႏုိင္သည္။ ဘြဲ႔မေရြး ပုဂၢိဳလ္မေရြး သူ႔အရည္ခ်င္းႏွင့္တန္သည့္ အလုပ္ကေတာ့ ရမွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဒလီတကၠသိုလ္တြင္ ဗုဒၶစာေပဌာနမွဴးသည္ ရဟန္းေတာ္တပါးျဖစ္ပါသည္၊ လစာ ေကာင္းေကာင္းေပးထားသည္။ အလုပ္မေပးႏုိင္ေသာ ႏုိင္ငံေတြအတြက္ေတာ့ ဘာဘြဲ႔ႏွင့္ပဲ ေက်ာင္းျပီးျပီး အလုပ္တစ္ခုရဘုိ႔ ပုိက္ဆံမ်ားစြာကုန္ရသည့္အျပင္ တခါတရံ ရဖို႔ပင္မလြယ္၊ စီးပြားေရးႏွင့္ဆက္ႏြယ္မႈမရွိေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားရရွိေသာ ဘြဲ႕ကဲ့သို႕ေသာ ဗုဒၶစာေပဆုိင္ရာ၊ သမိုင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဒႆနိကေဗဒစေသာ ဘြဲ႔မ်ားကိုေတာ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္အတြက္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားလိမ့္မည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္လည္း စာေပးကိုတန္ဖုိးထားသည့္ ႏုိင္ငံေတြကေတာ့ မည္သည့္ဘြဲႏွင့္လာလာ ဘြဲ႕ႏွင့္ထပ္တူ အလုပ္ကိုေတာ့ ရမွာမလြဲဧကန္။ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ ျပႆနာမ်ိဳးကို ဘယ္သူေတြ ေျဖရွင္းေပးႏုိင္သလဲ? ဘယ္လုိ ေျဖရွင္းၾကမလဲ? ဆုိတာ စဥ္းစားဖုိ႔လုိပါသည္။

ပညာေရး
အဲဒီေတာ့ ဒကာေတာ္၏ ပုိ႔စ္သည္ ပညာေရးအေျပာင္းအလဲျဖင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲေစျပီး society ႏွစ္ခုအတြက္ အက်ိဳးမ်ားေစမယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ပညာေရးျဖင့္ ျမွင့္တင္ဘုိ႔ဆုိတာ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ အကူအညီ မ်ားစြာ လုိအပ္ပါသည္၊ လူအမ်ားစု စိတ္၀င္းစား အသိအမွတ္ျပဳသည့္ ပညာေရးသည္ ႏုိင္ငံေတာ္က ထိန္းခ်ဳပ္ စီမံသည့္ စာေမးပြဲ ပညာေရးစနစ္ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ အစုိးရ၏အေထာက္အပံ့ မ်ားစြာလုိအပ္ပါသည္။ ဥပမာ- ႏိုင္ငံေတာ္ကက်င္းပသည့္ ပထမျပန္ႏွင့္ ဓမၼာစရိယ ပညာေရးစနစ္ကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ ပညာေရးအေျပာင္းအလဲသည္ ထိုပညာေရးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရမွာ မူတည္ပါသည္။ ေတာင္ျမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ပထမျပန္စာေမးပြဲမ်ားတြင္ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ သခ်ာၤဘာသာရပ္မ်ား ထည့္သြင္း သတ္မွတ္ဘုိ႔ တင္သြင္းခဲ့ဘူးသည္။ အၾကီးအက်ယ္ ကန္႔ကြက္ခံရဖူးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေခတ္ကာလက ေတာင္းဆုိလာေတာ့ ထုိစာေမးပြဲမ်ားထဲတြင္ ထည့္သြင္း မသတ္မွတ္ခဲ့ေပမဲ့ ယေန႔ေခတ္ေတာ့ ထုိေခတ္ပညာရပ္မ်ားကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ၾကီး လိုက္စားလာသည္ကို ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။

၂၀၀၈ ခု ေမလက ရန္ကန္ျမိဳ႕ ႏုိင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္ (နပသ)တြင္ ပါဠိပညာတိုးတက္ေရးအတြက္ ပညာေရးႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲတြင္ သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသိုလ္ကိုယ္စား သီတဂူစတား စာတမ္းတစ္ေဆာင္တင္သြင္းျပီး ၀င္ေရာက္ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္၊ တကၠသိုလ္ေပါင္းစုံက ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ ပါေမာကၡ၊ ကထိက ဆရာ ဆရာမ်ားတက္ေရာက္ၾကသည္။ အဲဒီပြဲမွာ စာတမ္းရွင္တစ္ေယာက္က ပထျပန္စာေမးပြဲမ်ားထဲတြင္ အဂၤလိပ္စာ ထည့္သြင္းဘုိ႔တင္သြင္းခ့ဲျပန္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ညႊန္ခ်ဳပ္က ေျပာသည္မွာ တပည့္ေတာ္တုိ႔ စာေမးပြဲ ျပဌာန္းစာေတြ ျပင္ဆင္ ျဖည့္စြက္ ေျပာင္းလဲဘုိ႔ဆုိတာ သိပ္မလြယ္ကူပါဘူးဘုရား၊ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ယူရပါမည္ဘုရားဟူ၍ ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားလုိက္သည္မွာ အားရစရပင္။ ယေန႔ေခတ္ လူငယ္အမ်ားစုကေတာ့ အေျပာင္းအလဲေလး ျဖစ္ေစခ်င္ေနၾကသည္၊ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးသည္ ေရွးရုိးလမ္းစဥ္ျဖစ္ေနသည္ ေခတ္မမီေတာ့ ဟူ၍ ေ၀ဖန္ေနသူေတြလဲ ေတြ႕ရပါသည္။ တစ္ခုကို ယူရင္ တစ္ခုခုေတာ့ စြန္႕လြတ္ရပါလိမ့္မယ္။

ဘယ္အရာကိုယူမလဲ?
အားနဲမႈ အားသာမႈေတြ ရွိပါတယ္။ ႏွစ္ခုလုံး တျပိဳင္တည္းတုိးတက္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ကူလွပါ။ တစ္ခုကို ေဇာင္းေပးလ်င္ တစ္ခုက အားနဲျပီး ေမွးမိန္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါလိမ့္မယ္။ သာသနာေတာ္ဘက္က ၾကည့္လ်င္ ထုိေခတ္ပညာေရးမ်ားထည့္သြင္းလာပါက သာသနာေတာ္အတြက္ အားနည္းမႈမ်ားျဖစ္လာပါလိမ့္မည္ဟူ၍ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ၾကီးက ေျပာဖူးသည္။ ေခတ္ပညာမ်ား ထည့္သြင္းလာပါက စာသင္သားမ်ားသည္ သူတုိ႔၏ အာရုံ ႏွလုံးသြင္းမႈကိုလည္း ထုိဘာသာရပ္မ်ားအေပၚ ႏွစ္ျမဳပ္ရပါလိမ့္မည္။ ဗုဒၶစာေပမ်ားသည္ သို႔မဟုတ္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသင္ ပညာေရးမ်ားသည္ ကိုယ္က်င့္တရား၊ သဒၶါတရားႏွင့္ အသိပညာမ်ားကို တုိးတက္ေစဘုိ႔အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ ထုိေခတ္ပညာရပ္မ်ား ထည့္သြင္းလိုက္ပါက ဗုဒၶစာေပဘက္ အာရုံစူးစုိက္မႈနည္းသြားရုံမက spiritual စိတ္ဓာတ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြလဲ ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဥပမာ- သီရိလကၤာပညာေရးကို စဥ္စားၾကည့္ၾကစုိ႔၊ သီရိလကၤာပညာေရးသည္ ေလာကီ ေလာကုတ္ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးေရာယွက္ သင္ယူၾကရသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ ေက်ာင္းဆရာ၊ တကၠသိုလ္ဆရာမ်ားအျပင္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ ၀န္ၾကီးအဆင့္ရာထူးပါ ရႏုိင္ပါသည္၊ လူ၀တ္လဲသြားသည္ျဖစ္ေစ မလဲဘဲ ရဟန္းဘ၀နဲ႔ပဲ ေနသည္ျဖစ္ေစ ရာထူးအေျပာင္းအလဲမရွိပါ။ အက်ိဳးရလာဒ္က ျမန္မာႏုိင္ငံမွာကဲ့သို႔ တိပိဋက အာဂုံေဆာင္ႏွင့္ ပါဠိေတာ္ အ႒ကထာ ဋီကာေတြကို သင္ယူရာ၌ ႏွံ႕စပ္မႈ နဲသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေခတ္ပညာတက္ေသာေၾကာင့္ သီရိလကၤာဆရာေတာ္ စာေရးဆရာမ်ားသည္ ကမၻာ့မ်က္ႏွာျပင္မွာေတာ့ ပုိေပၚလြင္ေနသည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။

အရွိအရွိအတုိင္း
ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ သာသနာေဘာင္၌ ေပ်ာ္လုိ႔ပဲ ေနေန၊ မျဖစ္သာလုိ႔ ေအာင့္အီးျပီးပဲ ေနေန၊ သာသနာအတြက္ အနဲဆုံးအေထာက္အကူတစ္ခုေတာ့ ရပါလိမ့္မည္။ အမ်ားဆုံးေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ပုထုဇဥ္မ်ားျဖစ္ၾကသျဖင့္ ၀ိသဘာဂ အာရုံေတြေၾကာင့္ စိတ္အေျပာင္းအလဲျဖစ္တာ မဆန္းပါ။ အသက္အရြယ္ ကိုယ့္ရဲ့ပတ္၀န္းက်င္ ႏွင့္ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြက ကိုယ့္ကုိယ္ကို ျပန္ထိန္းသိမ္းသြားႏုိင္ပါတယ္။

ယေန႔ေခတ္တြင္ ရဟန္းေတာ္အမ်ားစုသည္ ေခတ္ပညာအခ်ိဳ႕တက္ကြ်မ္းေနၾကပါျပီ၊ ႏုိင္ငံတကာတကၠသိုလ္ၾကီး ၂ ခုႏွင့္ သာသနာ့တကၠသိုလ္ၾကီး ၂ ခုမွ ေခတ္ပညာတတ္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ေမြးထုတ္ေပးေနပါျပီ။ ဒါ့ျပင္ ျပည္ပ ပညာေတာ္သင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္လည္း ၁၀၀၀ (တစ္ေထာင္)ေက်ာ္ ရွိေနပါျပီ။ အဂၤလိပ္စာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ အင္တာနက္ စသည္ မရွိမျဖစ္ တတ္ကြ်မ္းရမည့္ ပညာရပ္ေတြလည္း တတ္ေျမာက္ေနၾကပါျပီ။ ကိုယ့္၀ါသနာ၊ ကိုယ့္ပါရမီအေလ်ာက္ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္အတုိင္း ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ အစည္အေ၀းၾကီးမ်ားလဲ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဦးစီးျပီး ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ၃ ၾကိမ္ က်င္းပျပဳလုပ္ျပီးျဖစ္ပါတယ္။ ေထရ၀ါဒရဟန္းေတာ္မ်ားတြင္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားက ဦးေဆာင္ေနၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အစုိးရ ပထမျပန္စာေမးပြဲတြင္ ေခတ္ပညာမ်ား မျပဌာန္းေပမဲ့ ၀ါသနာ၊ ဆႏၵရွိတဲ့ သူမ်ားက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေခတ္ပညာမ်ား သင္ယူခြင့္ရွိေနပါျပီ။ အကယ္၍ ထုိပညာရပ္မ်ားကို အစားထုိးျပီး ပထမျပန္တန္းေတြမွာ ျပဌာန္းျပီဆုိၾကပါစို႔၊ ထုိပညာျဖင့္ေအာင္ျမင္ျပီးေသာ ရဟန္းတစ္ပါး လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀ ေရာက္သြားသည့္အခါ သူ႔အတြက္ လုပ္တစ္ခု ဘယ္သူက ဖန္တီးေပးမလဲ? ဘယ္သူက အသိမွတ္ျပဳေပးမလဲ? ျမန္မာႏုိင္ငံအေျခအေနသည္ အျခား ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ ႏုိင္ငံမ်ားျဖစ္သည့္ ထုိင္းႏုိင္ငံ သီရိလကၤာႏုိင္ငံတုိ႔ႏွင့္ မတူညီပါ။ ရဟန္းဘ၀က ဘာဘြဲ႕ပဲရရ လူ၀တ္ေၾကာင္ေရာက္က ေရးတတ္ဖတ္တတ္အဆင့္သာ စာရင္းသြင္းသည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံႏွင့္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါး လူ၀တ္လဲသြားပါက သူ ရခဲ့ေသာ ဘြဲ႕မ်ားျဖင့္ အစုိးရအလုပ္ေတြမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အျခားပုဂၢလိက အလုပ္ေတြမွာပဲပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္ေတြက အဆင္သင့္ရွိေနသည္။ အဲဒီလုိျဖစ္ျပန္ရင္လဲ စီးပြားေရးနယ္ပယ္က ေကာင္းေပမဲ့ သာသနာေတာ္အတြက္ အႏႈတ္လကၡဏာျပေနသည္။ အိႏၵိယမွာ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ ထုိင္းရဟန္းေတာ္ ၈၅ ရာခုိင္ႏႈန္းသည္ ေက်ာင္းျပီးေသာအခါ လူ၀တ္လဲ အလုပ္လုပ္ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကဘုိ႔ပဲ ဦးတည္ေနသည္။
အဲဒီေတာ့ ေရွးေဟာင္းနည္းလမ္းကိုလည္း မပယ္ဘဲ လမ္းသစ္တစ္ခုထြင္ျပီး ကိုယ္၀ါသနာပါရာ၊ ကုိယ္စြမ္းရာ ကိုယ္တတ္ရာ ပညာမ်ားကို ကိုယ္ပါရမီရွိသေလာက္ လြတ္လပ္စြာ သင္ယူေစတာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္ဟုလဲ ေတြးမိျပန္ပါသည္။ လမ္းေဟာင္းေပၚ လမ္သစ္ဆင့္နည္းကို က်င့္သုံးဖုိ႔ပဲျဖစ္ပါသည္။ သာသနာေတာ္အတြက္ သို႔မဟုတ္ ဘာသာေရး ရႈေထာင့္ကို ဦးစားေပးမလား? စီးပြားေရး ႏွင့္ လူမႈေရး ရႈေထာင့္ကုိ ဦးစားေပးမလား?

သီတဂူုစတား၏ ေ၀ဖန္ အၾကံျပဳခ်က္မ်ားသည္ တုိက္ဆုိင္မႈ မရွိခဲ့ေသာ္ ပယ္သင့္တာ ပယ္၊ ျဖည့္သင့္တာျဖည့္ျပီး နားလည္ေပးေစလုိပါသည္။

ရြင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ။

သီတဂူစတား
၂-၆-၂၀၁၀

ဘုန္းဘုန္းဘုရား

ျပန္လည္ေ၀ဖန္အၾကံျပဳေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ဘုရား။
ဘုန္းဘုန္း ျပန္လည္ေဆြးေႏြးထားတဲ့ အခ်က္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စဥ္းစားဖို ့ ေကာင္းေနပါတယ္။
တပည့္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ဘာသာေရး အက်ိဳးျပဳေဆာင္းပါး ထပ္ေရးဖို ့ ကုုန္ၾကမ္းရေစပါတယ္ဘုရား။
ေက်းဇူးတကယ္တင္ပါတယ္ဘုရား။

ရိုေသစြာျဖင့္

၀ိမုတၱိသုခ

Posted in: ေဆာင္းပါး