Ph.D သိမ္

Ph.D သိမ္ (သုိ႔) ခရီးသြားမွတ္တမ္း

စာမိတ္ဆက္
ေရွးကေတာ့ ရဟႏၱာမ်ား သမုတ္တဲ့ သိမ္ကုိ ရဟႏၱာသိမ္ဟု ေခၚသည္၊ ရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္ အရွင္အရဟံ သမုတ္တဲ့ သိမ္ကို အရွင္အရဟံ သိမ္ဟု ေခၚသည္၊ ဘုရားရွင္၏ အရဟံဂုဏ္ေတာ္ကို ဂုဏ္ျပဳ၍ အရဟံသိမ္ဟုလဲ အမည္ေပးၾကသည္။ စာေရးသူေနခဲ့တဲ့ မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းတုိက္မွာေတာ့ ပြဲကုန္းရပ္က ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းလုိ႔ ပြဲကုန္းသိမ္ဟု အမည္တြင္သလုိ မုိးကုတ္ျမိဳ႕က လွဴဒါန္းေသာ သိမ္ကုိေတာ့ မုိးကုတ္သိမ္ဟု ေခၚခဲ့ၾကသည္။ ယေန႕ေတာ့ Ph.D ေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ား သမုတ္ခဲ့လို႕ Ph.D သိမ္လုိ႕ေတာင္ အမည္ေပးရေတာ့မလုိ ျဖစ္သည္။

ဘုံေဘျမိဳ႕ ေစာမယေကာလိပ္ရွိ၊ စာေရးသူတုိ႔အဖြဲ႔သည္ ၂၆-၁၀-၂၀၁၂ ေသာၾကာေန႔ည သိမ္ႏုတ္ သိမ္သမုတ္ျခင္း၊ ရဟန္းခံေပးျခင္း စတဲ့ သံဃာ့ကံကိစၥနဲ႔ နာဂပူျမိဳ႕သုိ႔ ဒုတိယအၾကိမ္ေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။ စာေရးသူကုိယ္တုိင္ကလဲ ထိုနာဂပူျမိဳ႕သုိ႔ေရာက္ခဲ့ျပီး ၁၂ ရက္တုိင္တုိင္ ေနခဲ့ျပီးသည္၊ “ကမၻာ့အၾကီးက်ယ္ဆုံး ဘာသာေရးေျပာင္းပြဲၾကီး” ဆုိတဲ့ပုိ႔စ္ျဖင့္ ထုိေဒသအေၾကာင္း ေရးခဲ့ျပီးသည္။ စာေရးသူမွာလဲ supervisor နဲ႔ စာေရးလုိက္ စာျပလုိက္ စာျပင္လုိက္ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ၾကားက ထုိေဒသသုိ႔ ေရာက္ဖူးေပမဲ့ သံဃာ့ကံကိစၥေၾကာင့္ မျဖစ္မေန လုိက္သြားခဲ့ရသည္။ အက်ိဳးမ်ားစြာလည္းရွိပါသည္။

 

(ထီးေတာ္တင္လွဴပြဲ) 

(ထီးေတာ္တင္လွဴရန္ ထီးေတာ္အဆင့္ဆင့္မ်ား ပင့္ေဆာင္ျခင္း)

သာသနာအတြက္ အေရးပါသည့္သိမ္
သိမ္ဆိုတာကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲ သံဃာ့အေရးမွာ အေရးပါဆုံးျဖစ္သည္။ သူမရွိရင္ မျဖစ္ ျဖစ္ေနသည္။ ထုိသိမ္ကပဲ ရဟန္းအျဖစ္ကို ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္သည္၊ ထုိသိမ္မရွိက ရဟန္းျဖစ္ဖုိ႔မလြယ္၊ ေဒါက္တာအမ္ေဘဒကာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ အသက္ျပန္လည္ရွင္သန္လာေသာ နာဂပူျမိဳ႕မွာ သိမ္မရွိတဲ့အတြက္ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္ဖုိ႔ရာ အလြန္ခက္ခဲေနသည္၊ လူဆုိတာ ခက္ခဲရင္ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ၾက၊ အလြယ္တကူျဖစ္မွသာ လုပ္ခ်င္ၾကသည္၊ အလြယ္ကို သိပ္ၾကိဳက္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ဘာသာေရးလုိ ကိစၥမ်ိဳးေတြမွာဆုိ ပုိလုိ႔ေတာင္ ဆုိးေသးသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုေတာင္ အနီးအနားမွာ အလြယ္တကူရွိမွ သြားခ်င္ၾကသည္၊ ခက္ခဲရင္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့၊ ေ၀းေနရင္ ႏွစ္ေခါက္ သုံးေခါက္ေရာက္ရမည့္အစား တစ္ေခါက္ပဲ ေရာက္ျဖစ္ေတာ့သည္။ အလားတူပဲ သိမ္အခက္ခဲေၾကာင့္ သိမ္ရွိတဲ့ အလြန္ေ၀းလံလွတဲ့ ေနရာမွာ သြားျပီး ရဟန္းျပဳဖုိ႔ဆုိတာ သာမန္ စိတ္ဓာတ္၊ သဒၶါတရား ၀ိရိယတုိ႔ျဖင့္ မလြယ္ကူ။ ထုိေဒသမွာ သိမ္အလြယ္တကူ ရွိေနရင္ အရင္ တစ္ပါးကေန ႏွစ္ပါး သုံးပါး အထိ တုိးလာႏုိင္သည္။ ယေန႔ စာေရးသူတုိ႕အဖြဲ႔က သြားေရာက္ျပီး သိမ္ကိစၥကို စနစ္တက် ေဆာင္ရြက္ေပးလုိက္ျခင္းေၾကာင့္ သာသနာအတြက္ မ်ားစြာအေထာက္ကူျပဳသည္ဟု ဆုိႏုိင္သည္။ ယခင္က ရဟန္းတစ္ပါး ျဖစ္ခ်င္ရင္ ရထားျဖင့္ တစ္ညအိပ္ ခရီးသြားရတဲ့ ဗုဒၶဂယာဘက္ထိ သြားျပီး ရဟန္းျပဳၾကရသည္။ အခုဆုိရင္ အဲဒီအခက္အခဲကို စာေရးသူတုိ႔အဖြဲ႔က ေျဖရွင္းေပးလုိက္သည္။

ဘာမွ မသိရွာ သနားစရာ
တကယ္ေတာ့ ထုိေဒသရွိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္ ရဟန္းတစ္ပါး ဖူးျမင္ရဖုိ႔ အလြန္ခက္ခဲသလုိ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ဘာမွ မသိရွာ၊ သိမ္အေၾကာင္း၊ ရဟန္းခံျခင္း၊ ကထိန္ခင္းျခင္း စတဲ့ ကံၾကီးကံငယ္အေၾကာင္း သိဖုိ႔ အေတာ္ကုိ ေ၀းေနသည္။ ထိုေဒသမွာ လူ၀တ္ေၾကာင္ မေျပာနဲ႔ အိႏၵိယဘုန္းၾကီးေတြေတာင္ ယခုကဲ့ သိမ္ႏုတ္ျခင္း၊ သိမ္သမုတ္ျခင္းကို ျမင္ဖူးမည္ မထင္။ စာေရးသူတုိ႔အဖြဲ႔က သိမ္ႏုတ္ရန္ အကြက္ရုိက္ျခင္း၊ သိမ္ႏုတ္ကမၼ၀ါေဆာင္ျခင္၊ သိမ္းနိမိတ္ၾကားျခင္း၊ သိမ္သမုတ္ကမၼ၀ါေဆာင္ျခင္းကိစၥမ်ားကို ျမန္မာျပည္က လုပ္ရုိးလုပ္နည္းအတုိင္း စနစ္တက် ေဆာင္ရြက္ေပးလုိက္သျဖင့္ သူတုိ႔တေတြ အံ့ၾသ ၀မ္းသာ ပီတိ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ျမန္မာျပည္က အတုိင္းပဲ သိမ္ဆင္းပြဲေတြ က်င္းပေပးလုိက္သည္၊ ေနာက္ေန႔ အိႏၵိယေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အား ထုိသိမ္အသစ္မွာပဲ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ရဟန္းခံေပးလုိက္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ေနရာတည္းမွာပဲ သိမ္ႏုတ္၊ သိမ္သမုတ္၊ ရဟန္းခံျခင္း ကံေဆာင္မဂၤလာကို ခ်ျပေပးလုိက္ျခင္းျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ဘာမွ မသိေသးတဲ့ ထုိေဒသရွိ သာသနာအတြက္ မ်ားစြာ အားရစရာ ျဖစ္ရသည္။ ထုိသိမ္သမုတ္ပြဲနဲ႔ ရဟန္းခံပြဲေတြမွာ နာဂပူက အၾကီးဆုံး ဆရာေတာ္ၾကီး (သံဃာ့နာယက) ႏွစ္ပါးလဲၾကြလာသည္၊ စာေရးသူတုိ႔အဖြဲ႔ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့ၾကသည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားလဲ အားရ ေက်နပ္ေတာ္မူၾကသည္၊ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ေတြ အလြန္ႏႈညံ့သိမ္ေမြ႕ၾကတယ္၊ ေတာ္လည္းေတာ္ၾကတယ္ဟု အမိန္႔ရွိသည္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ကဆုိ တအား၀မ္းသာေနသည္၊ အရွင္ဘုရားမ်ားကို အရမ္းေက်းဇူးတင္တယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တစ္ပါးတည္းဆုိ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး၊ အရွင္ဘုရားမ်ား ေက်းဇူးေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အေအာင္ျမင္ဆုံးျဖစ္သြားတယ္ဘုရား၊ အဲဒီေန႔က အိႏၵိယ ရုပ္သံကလဲ တုိက္ရုိက္ထုတ္လြင့္သည္။ ထုိနာဂပူျမိဳ႔၊ သာရိပုတၱဗုဒၶ၀ိဟာရေက်ာင္းရွိ သိမ္ေတာ္ကို အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ ဘုံေဘျမိဳ႕ ေစာမယေကာလိပ္ရွိ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ Ph.D ေက်ာင္းသားမ်ားခ်ည္း သမုတ္ခဲ့လုိ႔ Ph.D သိမ္လုိ႔ ဆုိခ်င္အံ့။

(ျမန္မာႏုိင္ငံမွ လွဴဒါန္းလုိက္ေသာ စိန္ဖူးေတာ္ႏွင့္ ထီးေတာ္မ်ား ပင့္ေဆာင္လာစဥ္)

ျမန္မာဆန္တဲ့ ဘုရားထီးတင္ပြဲ
စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ေနရာအနံ႕အျပားမွာ ဘုရားထီးေတာ္တင္ပြဲေတြ ေတြ႔ေနရသည္၊ ထုိအတြက္ ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံေတြ အတြက္ အထူးအဆန္းကား မဟုတ္ေတာ့၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ဆုိင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈ လုံး၀နည္းပါး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ အိႏၵိယလုိ ေနရာမ်ိဳးမွာကေတာ့ အထူးအဆန္းျဖစ္လိမ့္မည္။ သိမ္ကိစၥနဲ႔ ရဟန္းခံေပးျခင္း ကိစၥျပီး ေနာက္ေန႔မနက္ ၂၉ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ထုိျမိဳ႕ ထုိေက်ာင္းသုံထပ္ရွိ ေခါင္မုိးအေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ ေစတီေတာ္ကို ထီး စိန္ဖူး၊ ငွက္ျမက္နား စသည္မ်ားကို တင္လွဴပူေဇာ္ပြဲ ျဖစ္သည္။ ေစတီပုထိုးေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ဖူးတဲ့ ထုိေဒသရွိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ထီးေတာ္တင္လွဴပြဲကား အံ့ၾသ ၀မ္းသာစရာ ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔တေတြသည္ ေစတနာ သဒၶါတရား မညံ့ၾကပါ၊ ဘာလုပ္ရမလဲ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ ဆုိတာကိုေတာ့ အသိပညာ ဗဟုသုတ အလြန္နည္းပါးၾကသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ျမန္မာမႈ ျမန္မာဟန္ျဖင့္ ထုိေစတီ ထီးတင္ပူေဇာ္ပြဲကို ခန္းခန္းနားနား ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ က်င္းပႏုိင္ခဲ့သည္အတြက္ သမုိင္းမွတ္တုိင္ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။

ျမန္မာ့ဟန္နဲ႕ နာဂပူ
ဘုရားထီးတင္ပူေဇာ္ရာ၀ယ္ ထီးေတာ္မ်ား ပင့္ေဆာင္ျခင္း၊ လွည့္လွည္ပူေဇာ္ျခင္း၊ ေရႊမိုးေငြမိုးမ်ားရြာသြန္းျခင္း စတဲ့ ျမန္မာမႈျမန္မာ့ဟန္မ်ားကို အိႏၵိယႏုိင္ငံ နာဂပူျမိဳ႕မွာ ျပသႏုိင္ခဲ့သျဖင့္ ျမန္မာႏွင့္ဗုဒၶဘာသာ၊ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ျမန္မာဟု တြဲျမင္ေစခဲ့သည္။ စာေရးသူတုိ႕အဖြဲ႔အား လုိေလးေသးမရွိေအာင္ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးက ေစာင့္ေရွာက္သည္၊ ရပ္ကြက္ရွိ ဒကာဒကာမမ်ားကလဲ အလွည့္က် ဆြမ္းကပ္ၾကသျဖင့္ တာ၀န္ေက်ၾကသည္။ အိႏၵိယျပည္တြင္ အမ်ားစုက သက္သက္လြတ္စားၾကသည္၊ အသားဟင္းမ်ားျဖင့္ မစားတတ္ၾက၊ ထုိသက္သက္လြတ္၀ါဒသည္ ျမန္မာျပည္အထိ လြမ္းမုိးလာခဲ့သည္။ သက္သက္လြတ္စားလွ်င္ ကုသုိလ္ရသည္ဟု ထင္တတ္ၾကသည္၊ သတြာေတြ အေပၚ ေမတၱာ ကရုဏာေၾကာင့္ သက္သက္လြတ္စားေနတာ ေကာင္းေပမဲ့ ထုိသက္သက္လြတ္ အစားအစားအေပၚ ရသတဏွာ ၀င္ေနျခင္းက ဘုရားအလုိေတာ္က် မဟုတ္။ ဘုရားရွင္က မစားေကာင္းေသာ အသားၾကီး ၁၀ မ်ိဳးကလြဲရင္ က်န္ေသာ အသားဟင္းမ်ားကို မိမိအတြက္ ရည္စူး၍ သတ္ျဖတ္သည္ဟူေသာ ျမင္ျခင္း ၾကားျခင္း၊ ယုံမားသံသယျဖစ္ျခင္း စတဲ့ အစြန္သုံးပါးက လြတ္ေနလွ်င္ စားေကာင္းသည္ဟု ေဟာခဲ့။ အသားဟင္းစားေနေပမဲ့ ထုိအစားအစာအေပၚ ဆင္ျခင္စားေနပါက ထုိထုိသက္သက္လြတ္သမားထက္ ပုိကုသုိလ္ရသည္။ အိႏၵိယသက္သက္လြတ္သမားမ်ားသည္ ထုိကဲ့သုိ႔ကား မသိ၊ သူ႕ရုိးရာအရ သက္သက္လြတ္စားေနၾကေပမဲ့ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား အတြက္ ကုလားအစားအစာ အနံ႔ နဲႏုိင္သမွ် နဲေအာင္ စီမံျပီး အသားဟင္းမ်ားကိုလဲ အထူးစီမံေပးသည္။

 

(သိမ္ႏုတ္၊ သိမ္သမုတ္ အခမ္းအနားတြင္ နာဂပူသံဃာ့နာယက ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားအား ရုိေသေပးျခင္း)

ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္တက္မဂၤလာအတြက္လဲ သံဃာမ်ား သြားေရာက္ ခ်ီးေျမာက္ေပးလုိက္ၾကသည္၊ သံဃာရွားပါးေသာ ေနရာမွာ ယခုလုိ သံဃာမ်ားမ်ားစားစား နဲ႕ အရြယ္တူ ဆုိက္တူ အသြင္တူမ်ားကို ဖူးေမွ်ာ္ရသည့္အတြက္ အားရ ေက်နပ္ေနၾကသည္။ သံဃာကို ဖူးရေကာင္းမွန္းသိသည္၊ သံဃာကို ျပဳစုတတ္လာၾကသည္၊ သံဃာ့ဂုဏ္ရည္ပင္ျဖစ္သည္၊ ယခုလုိ အ၀တ္အစား ညီညီ၊ အရြယ္ညီညီ ဖူးျမင္ရသည့္အတြက္ ပုိျပီး သံဃာ့ဂုဏ္ကို ထင္ဟပ္ေစသည္၊ သံဃာ (အဖြဲ႕လုိက္) မဟုတ္ဘဲ တပါးခ်င္းစီဆုိရင္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မည္၊ ေတာင္ျမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရုံမွာ ေနစဥ္က ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက မၾကာမၾကာေျပာေလ့ရွိသည္၊ “အ၀တ္အစား အေရာင္တူ၊ ဆံရိပ္တာခ်င္းလဲ တူ၊ သပိတ္လြယ္၊ ဘိနပ္ကအစ တူေစသည္၊ ညီေစသည္၊ ထုိသုိ႔ညီညြတ္ခ်င္းက ၾကည္ညိဳစရာ ျဖစ္ေစသည္၊ တစ္ပါးခ်င္းစီဆုိရင္ ျမင္ရမွာက ရြဲ႕တာ ေစာင္းတာ၊ မဲ့တာ၊ မည္းတာ၊ တုိတာ၊ ပုတာ၊ ရွည္တာ၊ ေကြးတာ ေကာက္တာ စသည္အားျဖင့္ အသြင္မတူသည့္အတြက္ လူေတြရဲ့ စိတ္ကို မဖမ္းစားႏုိင္၊ စိတ္ရဲ့ ၾကည္လင္မႈ၊ ေအးခ်မ္းမႈကို မေပးႏုိင္” ဟု မိန္႔သည္၊ ထုိ႕ထက္ ပုိျပင္းထန္ေသာ စကားမွာ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို လုိက္ၾကည့္ေနရင္ ဂ်ိဳက်ိဳး နားရြက္ပဲ့ေနမွာ အမ်ားနဲ႕ အသြင္တူ အဆင္တူ ျမင္ရေတာ့ ထုိေပ်ာ့ကြက္ ဟာကြက္ေတြ ေပ်ာက္ျပီး သံဃာ့ဂုဏ္ကို ပီျပင္ေစသည္။

စာေရးသူတုိ႔အဖြဲ႕လဲ အလားတူပင္ ျဖစ္မည္၊ အရြယ္တူ ဆုိက္တူ အဆင္းတူ ေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဖူးျမင္ရသျဖင့္ နာဂပူသားေတြ ပီတိေတြ ျဖစ္သည္။ အလွဴအတန္းမရွိေသာ အိႏၵိယလူမ်ိဳးေတြ လွဴတတ္သြားသည္၊ လွဴရေကာင္းမွန္းသိလာသည္၊ ထုိ ဘုရားထီးေတာ္ တင္ပြဲေန႔ကပဲ ေက်ာင္းေဘးမွာ မ႑ပ္မ်ားထိုးျပီး မနက္ပုိင္းကစျပီး ညေနပုိင္းအထိ လာသမွ်လူေတြကို စတုဒိသာ ေကြ်းေမြးသည္။

 

(သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းကပ္ျခင္း၊ စတုဒိသာ ေကြ်းျခင္းမ်ား)

ျပန္မည့္ေန႔မွာလဲ တပည့္ဒကာ ဒကာမေတြ လာႏုတ္ဆက္သည္၊ တန္းစီၾကြလာေသာ စာေရးသူတုိ႔အဖြဲ႔အား အိႏၵိယရူပီးမ်ားလဲ လမ္းစရိတ္အျဖစ္ လာေလာင္းလွဴၾကသည္။ ေက်ာင္းဘုန္းၾကီးလဲ အားရေက်နပ္ေနသည္၊ ျမန္မာမႈျမန္မာ့ဟန္မ်ားကို လက္ေတြ႕ခ်ျပလုိက္ရသျဖင့္ ပီတိေတြ ျဖစ္ေနသည္။ ေက်ာင္းဘုန္းၾကီးေရာ ဒကာ ဒကာမေတြကပါ ေနာက္ေနာင္လဲ အဆက္မျပတ္ ၾကြေရာက္ဖုိ႔ ဖိတ္သည္၊ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ျခင္းျဖင့္ နာဂပူျမိဳ႕ကို ႏုတ္ဆက္ကာ ညေန ၈-၅၀ ရထားျဖင့္ ဘုံေဘျမိဳ႕သုိ႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၃၁-၁၁-၂၀၁၂

Posted in: ခရီးသြားမွတ္တမ္း