သားရဟန္းက အေမကို ရွိခုိးသင့္လား?

ဒီပုိ႔စ္ကေလးေတာ့ ဟားခါးက ေနာင္ေနာင္ ကေမးတဲ့ ေမးခြန္းေလးျဖစ္ပါတယ္။ ေမးထားေတာ့ ၾကာပါျပီ မအားတာနဲ႕ မေရးျဖစ္ မေျဖျဖစ္တာကိုေတာ့ ေမာင္ရင္ နားလည္ေစလုိပါတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျဖထားျခင္းျဖစ္တယ္၊ ျပည့္စုံမည္ဟူ၍ မထင္မိပါ။ သို႔ေၾကာင့္ ျဖည့္စြပ္ျပီး ေျဖၾကည့္ၾကပါေလ။

အေမး

အရွင္ဘုရား .... တပည့္ေတာ္က (အရင္တခါ ကာေမသု..ကံ နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဘုန္းဘုန္းဆီ စာေရးဖူးတဲ့) ဟားခါးၿမိဳ႕က ေနာင္ေနာင္ ပါဘုရား။ ဒုတိယအႀကိမ္ တပည့္ေတာ္စိတ္ထဲ မရွင္းတာေလး ေမးခ်င္လုိ႔ပါဘုရား။

တပည့္ေတာ္အခု စဥ္းစားမိတာက ငါးပါးသီလနဲ႔ေတာ့ မပတ္သက္ေပမဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီးေတြးမိတာပါဘုရား။

(၁) တပည့္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္ကရွင္ျပဳၿပီး ရွင္သာမေဏျဖစ္သြားေတာ့ အေဖနဲ႔အေမက ငယ္ေသးလုိ႔ ဆုိၿပီး အိမ္မွာေခၚသိပ္တတ္ပါတယ္ဘုရား။ အဲဒီအခါ ညအိပ္ခါနီးရင္ အေဖနဲ႔အေမတုိ႔က တပည့္ေတာ္တုိ႔ကုိ

ရွိခုိးၿပီးမွအိပ္ၾကပါတယ္ဘုရား။ ၿပီးေတာ့ ဦးပဇင္း(ရဟန္း)ျဖစ္သြားတဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေတြကုိလည္း သူတုိ႔မိဘ၊ အဖုိး၊ အဖြား ေတြကေနရွိခုိးတာကုိ တပည့္ေတာ္ေတြ႔ဖူးပါတယ္ဘုရား။

(၂) ေနာက္တစ္ခုက တပည့္ေတာ္ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးခါစေလာက္က နာဖူးတဲ့ တရားေခြ တစ္ေခြမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး (ဘြဲ႕ေတာ္ကုိေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူးဘုရား) က သူစာသင္သားဘ၀တုန္းက အျဖစ္ေတြနဲ႕ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီးေတာ့ သာမေဏေတြကုိ ဆံုးမေဟာၾကားထားပါတယ္ဘုရား။ အဲဒီမွာ “မင္းတုိ႔ေတြ

ဒီမွာေနၿပီး စရိတ္ျပတ္ခါက်ရင္ မယ္ေတာ္ေရ၊ ခမည္းေတာ္ေရ၊ ဘာညာဘာညာနဲ႔ ပုိ႔ခုိင္းၿပီး ၀ါကၽြတ္အိမ္ျပန္ရင္လည္း အေဖေမေရွ႕ တင္ျပင္ႀကီးေခြလုိ႔ အခန္႔သားနဲ႔ အဲလုိမလုပ္ၾကနဲ႔’’ ...စသည့္ျဖင့္ ပါပါတယ္ဘုရား။

အဲဒီလုိနဲ႔ တပည့္ေတာ္စဥ္းစားမိတာက အရွင္ဘုရားတုိ႔သံဃာ ဆုိတာကလည္း ရတနာသံုးပါးထဲ မွာပါၿပီး မိဘဆုိတာကလည္း အနန္ေဒါအနန္ဒ (စာလံုးေပါင္း မွားပါတယ္ဘုရား) ငါးပါထဲပါေလေတာ့......

....ရဟန္းကေန သူ႔မယ္ေတာ္ခမည္းေတာ္ကုိ ရွိခုိးထိုက္ပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္။ ရွိခုိးလုို႔ရပါသလား။ အဲလုိရွိခုိးရင္ မိဘေတြက ငရဲႀကီးတတ္ပါသလား (အျပစ္ျဖစ္သလား) ဆုိတာကုိပါဘုရား။ 

ဘုရားရွင္ လက္ထက္က သာဓကေတြ ရွိခဲ့ရင္လည္း သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား။ ဘုန္းဘုန္း အားလပ္တဲ့အခ်ိန္မွ ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးေစလုိပါတယ္ဘုရား။ 

အရွင္ဘုရား ဒီထက္မက သာသနာ့အက်ိဳး ထမ္းရြက္ႏုိင္ပါေစေၾကာင္း ဆုရည္လ်က္

ေနာင္ေနာင္ ေခတၱ ဟားခါး

အေမး+အေျဖ

ေအးကြာ ဟားခါးသားေရ-- ေမာင္ရင့္ေမးခြန္းက ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ သိသင့္သိထုိက္ေသာ အခ်က္ျဖစ္သလုိ ဗုဒၶဘာသာတုိင္း သိထားဖုိ႔လဲ လုိအပ္ပါတယ္။ ေမာင္ရင့္ ေမးခြန္းကို ဘုန္းဘုန္း ဥာဏ္မီသေလာက္ ေျဖေပးပါ့မယ္။ လုိရင္းတုိးရွင္းေပါ့။

မိဘႏွင့္သားသမီး 

(ပထမေမးခြန္းက မိဘက ကိုယ့္သားရဟန္း (သာမေဏ)ကို ရွိခုိးထုိက္ျခင္း)

အေမႏွင့္ အေဖက ရဟန္းျပဳသြားေသာ သုိ႔မဟုတ္ ရွင္ (ကိုရင္) ျဖစ္သြားေသာ ကိုယ့္သားကို ရွိခုိးထုိက္ပါတယ္။ ကုိရင္ သုိ႔မဟုတ္ ရဟန္းျဖစ္သြားေသာ အခါ ထိုသားကို သူတို႔မပုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘုရားသားျဖစ္သြားျပီ။ အိမ္မွာ ေနလုိ႔လဲ မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူး၊ ဘုရားသားျဖစ္၍ ဘုရားရွင္ေက်ာင္းမွာပဲ ေနရပါတယ္။ ဘုရားသားမ်ားထဲတြင္ အငယ္ဆုံး ကိုရင္သည္ပင္ အက်င့္သီလ ၁၀ ပါးသီလမွ ၇၅ ပါးသိကၡာပုဒ္ အက်ယ္ ၁၂၀ ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ား ထိမ္းသိန္းေစာင့္ေရွာက္ျပီး၊ ဗုဒၶစာေပမ်ား ေန႔စဥ္ရြတ္ပြားေနရသျဖင့္ ကိုးကြယ္ထုိက္ေသာ ေစတီသဖြယ္ျဖစ္ရကား မိဘမ်ား၏ ရွိခိုးမႈကို ခံယူထုိက္သည္။ 

ဘုရားသာသနာမွာ မိဘႏွင့္ သားသမီးဟူ၍ အဆင့္မသတ္မွတ္ဘဲ ေလာကုတၱရာဂုဏ္ထူးျဖင့္ အဆင့္သတ္မွတ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္ေက်းဇူးမ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္ ရဟန္းျဖစ္သြားေသာ္လည္း သားရဟန္းက မိဘကို ျပဳစု လုပ္ေကြ်းသင့္ေၾကာင္း မာတုေပါသကသုတ္ သု၀ဏၰသာမဇာတ္ေတာ္တုိ႔တြင္ ေဟာၾကားထားသည္။ ရွိခုိးရမည္ဟုမဆုိလုိပါ။

အနာထပိဏ္သူေဌးၾကီးကို သမီးအငယ္ဆုံး သုမန က ေမာင္ေလးဟု ေခၚသည္။ သမီးေလးသုမနက သကဒါဂါမိမဂ္ (ဒုတိယအဆင့္) ရျပီးျဖစ္သည္။ ဖေအျဖစ္သူ အနာထပိဏ္ကေတာ့ ေသာတာပန္မွ်သာ ရွိေသး၍ အရိယာနယ္ပယ္မွာ နိမ့္ေနသျဖင့္ သမီးက အေဖကို ေမာင္ေလးဟု ေခၚသည္။ လူ၀တ္ေၾကာင္ေလာကတြင္ ဤကဲ့သို႔ ေလာကုတၱရာဂုဏ္ျဖင့္ သတ္မွတ္ေပမဲ့ ရဟန္းႏွင့္ လူ၀တ္ေၾကာင္အၾကားမွာေတာ့ ကုိယ္က်င့္သီလႏွင့္ အသြင္ျပင္တုိ႔ျဖင့္ အဆင့္သတ္မွတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရမည္။ ဥပမာ- အနာဂါမ္အရိယာ လူ၀တ္ေၾကာင္ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္သည္ ထုိေန႔မွ ရဟန္းျဖစ္ေသာ ပုထုဇဥ္ရဟန္းငယ္ကို ရွိခုိးရမည္။

ဘုရားရွင္သည္ ဘုရားျဖစ္ျပီး မၾကာမီမွာပဲ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္မ်ား ရွိရာ ကပိလ၀တ္သို႔ၾကြေတာ္မူသည္။ ထုိျမိဳ႕ရွိ ဘုရားရွင္၏ ဦးေလး ေဒၚေလးေတြက ‘‘ ငါတို႕ တူေလးပဲ ရွိခုိးစရာမလိုပါဘူး’’ ဟု ယူဆေနၾကသည္။ ဘုရားရွင္ကလည္း သူ၏အမ်ိဳး သာကီႏြယ္ေတြ က သိပ္မာနၾကီးတယ္ဆုိတာ သိသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူကလည္း ‘‘ငါ့သားပဲ ဘာရွိခုိးစရာ လုိလဲ’’ဟု ေတြးသည္။ ဘုရားရွင္သည္ သူ၏ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ား၏ မာနကို ခ်ိဳးနိမ္လုိသည္ျဖစ္၍ တန္ခိုးအစုံတုိ႔ကို ျပသေတာ္မူမွ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ေတြေကာ သူ၏ ဖခင္ သုေဒၶါဓနမင္းၾကီးပါ ျပားျပား၀တ္ဆင္းျပီး သားေတာ္ ရဟန္း (ဘုရား)ကုိ ရွိခုိးၾကသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ဤအေမးႏွင့္ပတ္သက္ျပီး အေျဖမ်ားမွာ စာေပတြင္ မ်ားစြာရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဤမွ်ေလာက္ျဖင့္ နားလည္ႏုိင္သည္။

ဒုတိယေမးခြန္း

ဒုတိယေမးခြန္းျဖစ္တဲ့ သားရဟန္းက မိဘကို ရွိခုိးတယ္ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဘုန္းဘုန္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မသိလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သိသေလာက္ေလး ေျဖေပးပါမည့္၊ ဘုန္းဘုန္း အေတြးလုိ႔ပဲ မွတ္ပါ။

အခါတစ္ပါး သိဂၤါလက အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ မနက္ေစာေစာ အိပ္ယာကထျပီး အေရွ႕ရပ္၊ ေတာင္ရပ္၊ ေနာက္ရပ္၊ ေျမာက္ရပ္၊ အထက္အရပ္ႏွင့္ ေအာက္ရပ္ ဟူေသာ အရပ္ ၆ မ်က္ႏွာကို ေန႔စဥ္ ရွိခုိးေလ့ရွိသည္။ ဘုရားရွင္က ထုိအမ်ိဳးသားအား ‘‘ အမ်ိဳးေကာင္းသား-- ငါ့ဘုရားသာသနာမွာ ပကတိ အရပ္မ်က္ႏွာတုိ႕ကို ရွိခုိးမသင့္ဘူး၊ တကယ္ရွိခုိးရမွာက- အေရွ႕အရပ္ဟူေသာ အမိအဖ၊ ေတာင္အရပ္ဟုေသာ ဆရာႏွင့္ အထက္အရပ္ကို ရဟန္းႏွင့္သူေတာ္စင္မ်ားကုိ ထားျပီး အေနာက္အရပ္ကို သားသမီးဟူ၍၎၊ ေျမာက္အရပ္ကို ေဆြးမ်ိဳး မိတ္ေဆြဟူ၍၎၊ ေအာက္အရပ္ကို အလုပ္သမားမ်ားဟူ၍၎ ထားကာ ရွိခုိးထုိက္သူကို ရွိခုိး ေလးစားသင့္သူကို ေလးစားသင့္ေၾကာင္း ေဟာထားသည္။ ရဟန္းေတာ္ရယ္ လူ၀တ္ေၾကာင္ရယ္လုိ႔ ခြဲျခားျပီးမေဟာေသာ္လည္း သိဂၤါလကသည္ လူ၀တ္ေၾကာင္ျဖစ္ရကား လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ထားဟန္တူပါသည္။

အဂၤုတၱိဳပါဠိေတာ္ တိကနိပါတ ပ႑ိတသုတ္မွာေတာ့ ပညာရွိေတြ သူေတာ္ေကာင္းေတြ အလုပ္ ၃ ခုကို ခ်ီးမြန္းၾကပါတယ္ဆုိတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၁။ ဒါန-စြန္႔လြတ္ႏုိင္ျခင္း။ ၂။ ကရုဏာရွိေသာ သီလရွိေသာ ရဟန္းအျဖစ္ႏွင့္ ၃။ မိဘကို ျပဳစုလုပ္ေကြ်းျခင္း။ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းျခင္းဟူသည္ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ လုံျခံရာ စိတ္ခ်ရာ၌ ထားျပီး ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းႏွင့္ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းျခင္းတို႔ျဖစ္သည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ေဟာေသာသုတ္ျဖစ္၍ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မိဘမ်ားကို ျပဳစုလုပ္ေကြ်း ေစာင့္ေရွာက္ရမည္ဟူပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ရွိခုိးရမည္ဟူ၍ကား မပါ။

ရဟန္းေတာ္မ်ား မိဘမ်ားကို ရွိခုိးထုိက္-မထုိက္ အျငင္းပြားဖြယ္

ထုိအဂၤုတၱရနိကာယ္ သျဗဟၼကသုတ္မွာေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားအားဦးတည္၍ ေအာက္ပါအတုိင္း ေဟာထားသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ မိဘတို႔သည္ သားရဟန္း၏ ရွိခုိးမႈကို ခံယူထုိက္၏ဟု ဆုိရမလုိျဖစ္ေနသည္။

၁။ ျဗဟၼာ- မိဘတို႔သည္ ျဗဟၼာၾကီးႏွင့္တူသည္။ ျဗဟၼာၾကီးမ်ားသည္ ေမတၱာ, ကရုဏာ, မုဒိတာ ႏွင့္ ဥေပကၡာတုိ႔ျဖင့္ အျမဲေနသလုိ မိဘမ်ားသည္လည္း သားသမီးမ်ားအေပၚ ထိုျဗဟၼာမ်ားက်င့္ေသာ ျဗဟၼ၀ိဟာရ ၄ ပါးျဖင့္ အျမဲရွိေနသည္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိဘမ်ားသည္ ျဗဟၼာၾကီးမ်ားႏွင့္တူသည္။

၂။ ပုဗၺာစရိယ- လက္ဦးဆရာ။ မိဘမ်ားသည္ လက္ဦးဆရာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေမြးျပီး အခ်ိန္ကစျပီး သား သမီးကေလးမ်ားကို ‘‘ ဒီလုိ ထုိင္၊ ဒီလိုသြား၊ ဒါက ေဖေဖ၊ ဒါက ေမေမ၊ ဒါက ဦးဦး၊ ဒါက အမ အကို၊ ဒါက စားလုိ႔ရတယ္ စားလုိ႔မရဘူး’’ စသည္ျဖင့္ ဦးစြာ သင္ေပးသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္ဦးဆရာဟု ေခၚသည္။

၃။ အာဟုေနယ်- သားသမီးမ်ား၏ ပူေဇာ္အထူးကို ခံယူထုိက္သည္။ မိဘမ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ သားသမီးကို အသက္ေပး၍ ေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ မိဘမ်ားကို ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေသာ သူမ်ားကို သူေတာ္ေကာင္းေတြ ပညာရွိေတြက ခ်ီးမြမ္းၾကသည္၊ တမလြန္ဘ၀ကို လားေသာ္ ေကာင္းေသာ ဂတိမ်ားသုိ႕သာ သြားရတတ္သည္။

ထုိဂုဏ္ထူး၀ိေသသေတြနဲ႕ ျပည့္စုံေသာေၾကာင့္ မိဘမ်ားကို ‘‘နမေႆယ်၊ သကၠေရယ်’’ ဟု စာေပက ဆက္လက္ျပဆုိထားသည္။ ဆုိလုိသည္မွာ နမေႆယ်- ရွိခုိးရာ၏။ သကၠေရယ်- ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး ျပဳစုလုပ္ေကြ်းရာ၏ ဟု ျပဆုိထားသည္ကို ေထာက္ဆ၍ေသာ္၎၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဦးတည္၍ ေဟာထားေသာ သုတၱန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္၎ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ မိဘမ်ားကို ရွိခုိးထုိက္၏ ရွိခုိးသင့္၏ဟု ဆုိရမည္ေလာ ေတြးစရာျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ရဟန္းပရိသတ္၊ ရဟန္းမ ပရိသတ္ႏွင့္ လူပရိသတ္အားလုံးရွိေနေသာ္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဦးတည္၍ ဘိကၡေ၀ ဟု ေခၚတတ္သျဖင့္ သို႔မဟုတ္ ဘိကၡေ၀ ကို ရဟန္း၊ ရဟန္းမ၊ လူပရိသတ္အားလုံးကို ရည္ရြယ္၍ ေဟာေလရွိရကား နမေႆယ် ကို လူပရိသတ္အတြက္ ရည္ရြယ္သည္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။

ဒုတိယေမးခြန္းႏွင့္ပတ္သက္ျပီး သူငယ္ခ်င္း ၈ ပါးေလာက္ကို ေမးဖူးသည္။ သူတို႔အားလုံးရဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ တူညီေသာ အေျဖကေတာ့ ရဟန္း သာမေဏမ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ မိဘမ်ားကို ရွိမခုိးသင့္ဟူပင္ျဖစ္သည္။ ဆုိလိုသည္မွာ မိဘမ်ားသည္ မိမိ၏ သား ရဟန္း ကိုရင္တုိ႔၏ ရွိခိုးမႈကို မခံယူထုိက္ဟုဆုိလုိသည္။

အေနာက္တုိင္း အေတြးအေခၚမ်ားအရဆုိရင္ အကယ္၍ လူ၀တ္ေၾကာင္ သားသမီးက မိဘကို ရွိခုိးသင့္တယ္ဆုိရင္ ရဟန္းျဖစ္ေသာသူသည္လည္း မိဘ၏ သားျဖစ္ရကား မိဘကို ရွိခုိးသင့္ဟု ဆုိပါလိမ့္မည္။

စာေပမွာအမ်ားစုမွာေတာ့ မိဘက သားရဟန္းကိုပဲ ရွိခုိးေနရသည္ကို ေတြ႔ရသည္ သားရဟန္းက မိဘကို ရွိခုိးေသာ ဇာတ္ေတာ္ကိုကား မေတြ႕ဖူးေသး။ အရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီး ပရိနိဗၺာန္စံခါနီး ဘာသာျခား အယူ၀ါဒရွိေသာ မယ္ေတာ္ကို ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႕ သြားေရာက္ေတြ႕သည္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံး မယ္ေတာ္ၾကီးသည္ သားရဟန္း အရွင္သာရိပုတၱရာ အထံေမွာက္၌ ၀တ္ဆင္းျပီး ရွိခုိးေလေတာ့သည္။

၀ိနည္း ငါးက်မ္းလာ ပရိ၀ါပါဠိေတာ္ စာမ်က္ႏွာ ၃၅၇ တြင္ အ၀ႏၵိယ (ရွိမခုိးထုိက္ေသာ) ပုဂၢိဳလ္မ်ားတြင္ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ား၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ က်ားမဟုတ္ မ မဟုတ္ က႑ဳတ္မ်ားလည္းပါေနသည္။ ထုိအဆုိအရ မိဘမ်ားသည္ လူ၀တ္ေၾကာင္ျဖစ္ရကား ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ရွိခုိးမႈကို မခံယူထုိက္ဟု မွတ္ရေတာ့မည္။

ထုိပရိ၀ါမွာပဲ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ရွိခုိးျခင္းကို ခံယူထုိက္သူတုိ႔မွာ-- ၁။ ျမတ္ဗုဒၶ၊ ၂။ သိကၡာ၊၀ါ ၾကီးသူ၊ ၃။ နာနာသံ၀ါသက ဓမၼ၀ါဒီ သတင္းၾကီးရဟန္း၊ ၄။ ဆရာ ၅ ဦးျဖစ္သူ ရဟန္း၊ ၅။ ဥပဇၥ်ာယ္ ရဟန္း ဟူ၍ ပုဂၢိဳလ္ ၅ ဦးကိုပဲ ထုတ္ေဖာ္ျပထားသည္။ ထုိအထဲတြင္ အေမႏွင့္အေဖ မပါ။

အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးတြင္ မိဘကို ဘုရားႏွင့္တစ္ဂုိဏ္းတည္းထား၍ ကိုးကြယ္ၾကသည္ကား ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ မိဘအေပၚ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေသာ ဓေလ့တစ္ခုျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဂုေဏာ အနေႏၱာ၊ ဓမၼဂုေဏာ အနေႏၱာ၊ သံဃဂုေဏာ အနေႏၱာဟု ပိဋကတ္မွာ ေတြ႕ႏုိင္ေပမဲ့ မာတာပိတုဂုေဏာ အနေႏၱာကိုေတာ့ မေတြ႕ရ။ သုိ႔ေသာ္ မျပစ္မွားထုိေသာပုဂၢိဳလ္၊ ျပစ္မွားမိက ဘုရားကိုျပစ္မွားမိသလုိ ဂရုကံ (ၾကီးေလးေသာအျပစ္) ထဲမွာေတာ့ ပါသည္။ ဒါကုိ စာက ပဥၥာနႏၱရိယကံဟု ဆုိသည္။ မိဘ၏ ေက်းဇူးတရားျပရာ၀ယ္ ေလာကီနည္းျဖင့္ ဆက္မကုန္ေအာင္ ျပထားေပမဲ့ ေလာကုတၱရာနည္းျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္က ႏို႕ဘိုးေက်သည္ဟုဆုိသည္။ ေလာကုတၱရာနည္းဆုိသည္မွာ သဒၶါတရားမရွိတဲ့ အေမအေဖကို သဒၶါတရားရွိလာေအာင္၊ ေကာင္းမႈျပဳခြင့္ရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း၊ ပညာမရွိတဲ့ မိဘ ပညာရွိလာေအာင္ ပညာမ်က္လုံး ဓမၼမ်က္လုံးတုိ႔ကို ေပးျခင္းျဖင့္ ေက်ႏုိင္ေသာ ေက်းဇူးဆပ္နည္းဟုဆုိသည္။ အနႏၱဂုဏဟု ဆုိေပမဲ့ ဤနည္းျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ႏုိင္သည္။

နိဂုံး

ပထမေမးခြန္းမွာ လူတုိင္းလက္ခံႏုိင္ေအာင္ အေထာက္အထားမ်ားစြာရွိသည္။ ဒုတိယေမးခြန္းကိုလည္း ပထမေမးခြန္း၏ အေျဖကိုၾကည့္၍ေသာ္၎ ဒုတိယေမးခြန္း၏ ရွင္းလင္းခ်က္ႏွင့္ အေထာက္အထားမ်ားကို ၾကည့္၍ေသာ္၎ ရဟန္းေတာ္မ်ားကသာ မိဘ၏ ရွိခုိးမႈကိုခံယူထုိက္၊ မိဘမ်ားကမူ ကိုယ့္သားျဖစ္ေသာ ရဟန္း၏ ရွိခုိးမႈကို မထိုက္ဟုေသာ အေျဖက အားသာေနသည္။ ဟားခါးက ေမာင္ရင္ေရ--ဘုန္းဘုန္းေတာ့ ဤမွ်သာအေျဖေပးႏုိင္ပါသည္။ အေျဖကို ေက်နပ္အားရမႈ မရွိေသးပါက အျခားတတ္သိနားလည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုလည္း ထပ္ျပီး ေမးပါ။ ေမးျခင္းသည္လည္း ပညာပါရမီျဖစ္သည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ မိမိတတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ေလးနဲ႔ ေတြးထားသည္မွာ မျပည့္စုံ မလုံေလာက္ပါ။ အနည္းငယ္ေသာ စာေပမ်ားျဖင့္ ေျဖထားသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပည့္စုံသည္ဟူ၍မဆုိႏုိင္၊ လုိျဖည့္ပုိႏုတ္၍ နားလည္ၾကပါကုန္။

ကိုးကားက်မ္းမ်ား

၁။ ဓမၼပဒအ႒ကထား

၂။ ၀ိနည္းမဟာ၀ါ

၃။ ပရိ၀ါပါဠိေတာ္

၄။ ပါထိက၀ဂၢပါဠိေတာ္

၅။ အဂၤုတၱိဳပါဠိေတာ္ တိကနိပါတ္၊ ၎အ႒ကထား

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ

သီတဂူစတား

၁၃-၃-၂၀၁၁

Posted in: အေမး+အေျဖ