ခ်စ္ျခင္းကို မခြဲပါနဲ႕

ခ်စ္ျခင္းကို မခြဲပါနဲ႕

စာမိတ္ဆက္
ေခါင္းစဥ္က ကလက္ (frivolous)ေနပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕က ေခါင္းစဥ္ကလက္တာကို မၾကိဳက္ၾကသလုိ စာေရးဟန္ ကလက္ေနရင္လဲ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္ျမင္ခ်က္ေပးၾကသည္။ ဥပမာ-နာမည္ၾကီး ဓမၼကထိက စာေရးဆရာ၏ စာအုပ္မ်ားသည္ အမည္ ကလက္လြန္း၍ ေ၀ဖန္တာေတြလဲ ရွိေနသည္။ စာေရးသူ၏ အနီးအနားက သူေတြေတာင္ ေ၀ဖန္တာကို ကုိယ္တုိင္ၾကားသိရသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ၏စာအုပ္မ်ားသည္ သုိ႔မဟုတ္ သူ၏စာေရးဟန္တုိ႔သည္ ယေန႔ ေခတ္လူ လူငယ္မ်ားႏွင့္ လူလတ္ပုိင္းမ်ားကုိ ဆြဲေဆာင္မႈေပးႏုိင္သည္။ သူေျပာသည့္ စကားေတြသည္ ယေန႔ လူငယ္ေတြ ရင္ဘက္ထဲ စြဲက်န္ေစသည္။ ဤနည္းျဖင့္ လူငယ္ေတြရဲ့ ရင္ထဲ ျမတ္ဗုဒၶ၏အဆုံးအမေတြကို အေရာက္ပုိ႔ႏုိင္ျခင္းသည္လည္း သူ၏စြမ္းရည္ပင္ ျဖစ္သည္၊ ေကာင္းေနသည္ဟု ဆုိရမည္။

အမည္ေပး ဆန္းသလုိ စာအုပ္ စာသား ဒီဇုိင္း အျပင္အဆင္ကလဲ လွပေသသပ္မွ လူငယ္ေတြ စိတ္၀င္စားသည္၊ စိတ္၀င္စားသည္ဆုိသည္မွာလဲ စာအုပ္ကေလးက လက္ထဲမွာ အျမဲကုိင္ထားခ်င္စရာေကာင္းေနျခင္း၊ စာအုပ္နာမည္ေလးကလဲ ဆန္းသစ္ေနျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ စာဖတ္ မဖတ္ေတာ့မသိ စာအုပ္ကေလးေတာ့ သူတုိ႔ လက္ထဲမွာကုိင္ထားၾကသည္။ အက်ိဳးမမ်ားသည့္ စာအုပ္ေတြကို ကိုင္ထားတာစာလွ်င္ ဘာသာေရးစာအုပ္ကေလးကိုင္ထားေနတာကိုက က်က္သေရရွိလွသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ လူငယ္ေတြ စာဖတ္ဖုိ႔ စိတ္၀င္စားလာတာကိုက ေက်းဇူးတင္စရာ ျဖစ္သည္။ စာဖတ္တဲ့ အေလ့အထ မရွိရင္ေတာ့ အေတြးအေခၚပုိင္းမွာလဲ အားနဲလာသည္၊ သုတမရွိျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ သူေျပာလူေျပာျပသမွ်ေတြကို မွန္၏ မမွန္၏ မစဥ္းစားတတ္၊ ေျပာသမွ်ကို ပုတ္သင္ညိဳၾကီးလုိ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ သေဘာက် လက္ခံေနတတ္သည္။ စာမဖတ္ရင္ေတာင္မွ စာဖတ္အေလ့အထ မရွိသူေတြရဲ့ လက္ထဲမွာ စာအုပ္ေလးကုိင္ထားေနသည္ကိုက က်က္သေရရွိလွသည္။ ထုိ႔အတြက္ စာအုပ္-အမည္ ကလက္ေစကာမူ စာဖတ္အေလ့မရွိသူေတြရဲ့ လက္ထဲမွာ အေရာက္ပုိ႔ႏုိင္တာကိုက ေက်းဇူးတင္ၾကရမွာ ျဖစ္သည္။

ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လဲ သူတုိ႔နည္းတူ ကေလာင္ေသြး ကေလာင္သြား လွလွပပ၊ စာသားစာသြား ထြားထြား၊ စာျဖစ္စာႏွစ္ က်စ္က်စ္၊ စာသုံး စာလုံး ျပံဳးျပဳံးေလးေတြ ေရးခ်င္သည္၊ မေရးတတ္။ အျဖစ္ကား မရွိျဖစ္ေနသည္။ သုိ႔ေပမဲ့ ကိုယ္နားလည္သလုိ နားလည္ေစခ်င္သည္၊ ကိုယ္သိသလုိ သိေစခ်င္သည္၊ ကုိယ္ရသလုိ ရေစခ်င္သည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဖတ္သမွ် မွတ္သမွ် သိသမွ် နားလည္သမွ်ေတြကို စုစည္းမိသည္။
ယခုလည္း စာေရးသူ တရားကို မၾကာမၾကာ နာယူေဖာ္ရတဲ့ သူအတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ထုိသုိ႔ ေဟာဖုိ႔ ေျပာဖုိ႔ရန္အတြက္ စာရွာရသည္၊ စာဖတ္ရသည္၊ ဖတ္ျပီး အဆင္ေျပေအာင္ ေျပာဖုိ႔ စာစီရသည္၊ နားလည္ႏုိင္မည့္ စကားလုံးရွာရသည္၊ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္က ထုိအလုပ္ေတြလုပ္ေတာ့ မေဟာမီ မေျပာမီကထဲက ကုသုိလ္မ်ားစြာ ရေနသည္။ ငယ္ငယ္က ဖတ္ထား၍ သိေနသည္ ဆုိေပမဲ့ အရြယ္ရလာခ်ိန္ ျပန္ဖတ္ျခင္းက ထပ္ဆင့္ အေတြးမ်ား ရတတ္သည္။ ငယ္ငယ္က စာေမးပြဲ ေအာင္ဖုိ႔အတြက္ပဲ စာဖတ္ စာက်က္ရသည္၊ ႏုတ္တက္ အာဂုံေဆာင္ရသည္၊ က်က္ထားသေလာက္ပဲ ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနသည္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မေတြးတတ္ မေခၚတတ္၊ အသိက်ဥ္းသည္၊ အျမင္က်ဥ္းသည္၊ သူတပါးကို ေ၀ငွဖုိ႔ မလြယ္ကူျဖစ္ေနသည္၊ အရြယ္ေရာက္၍ သူတပါးကို ေျပာဖုိ႔ ေဟာဖုိ႔ရန္အတြက္ ဖတ္မွတ္တဲ့ အသိက ငယ္ငယ္က စာက်က္သလုိ မဟုတ္ဘဲ ပုိမုိ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ အေတြးအျမင္ရွိလာသည္ကေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေရးသူ၏ ေဟာသမွ် ေျပာသမွ်ေတြကို မျငီးမျငဴ နာယူေဖာ္ရတဲ့ အတြက္လဲ အထူးေက်းဇူးတင္မိသည္။

 

(ပုိ႔စ္နဲ႕ဆက္စပ္မႈမရွိေပမဲ့ ၾကည္ညိဳလြန္းလုိ႔ ဒီပုံေလးကို ထည့္လုိက္သည္။)

ဒီေန႔ေဟာတရား
ဒီေန႔အတြက္ ဘာေဟာရမလဲ ကြန္ျပဴတာထဲ ေဆာ္၀ဲျဖင့္ ထည့္ထားေသာ တိပိဋက စာေတြကို ရွာမိသည္၊ ရွာသည္ဆုိသည္မွာလဲ ကိုယ္ ငယ္ငယ္က သင္ယူခဲ့ျပီးတဲ့ စာေပထဲကပဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း ေကာ႑ဓာန မေထရ္အေၾကာင္းကို ေတြ႔မိသည္။ ဖတ္ရင္းနဲ႕ စိတ္၀င္စားလာ၍ ဒီတရား ဒီေန႔ ေဟာမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ ထုိစာထဲတြင္ တခ်ိန္က သူမ်ားခ်စ္ျခင္းကို ခြဲခဲ့သျဖင့္ မေထရ္တပါး၏ ထုိအျပစ္ကို ခံယူေနရပုံေတြကို ျပထားသည္။

“၀ဋ္မွာအျမဲ ငရဲမွာ အပ” ျမန္မာစကားပုံထဲမွာ ငယ္ငယ္ကထဲက ၾကားဖူးေနသည္။ “ကုိယ့္ကာယကံ ကုိယ့္ထံျပန္ ပဲ့တင္သံမလြဲ တထပ္တည္း” ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကဗ်ာေလးကလဲ နားလည္သည့္ အရြယ္ကထဲက ၾကားဖူးေနသည္။ ထုိ ကဗ်ာေဆာင္ပုဒ္ စကားပုံေတြကို ပိသုဏ၀ါစာ မွ ကုိယ္ (body-language) ျဖင့္ေျပာေသာ ပိသုဏ အေၾကာင္းေလးက ထင္ဟပ္ေစပါလိမ့္မည္။

ပိသုဏ
ပိသုဏ ဆုိတာ ပိယ+သုည+ကရ မွ ပိသုဏ-ေပသုည ဟု ျဖစ္လာသည္၊ အဓိပၸါယ္မွာ ခ်စ္ျခင္းကို ကင္းေအာင္ျပဳျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္းကို ခြဲျခင္း၊ အဆင္ေျပေနသူအၾကား အထင္မွား အျမင္မွားေအာင္ ႏုတ္ျဖင့္ေျပာျခင္း၊ ကုိယ္ဟန္ျဖင့္ေျပာျခင္း(body-language) မ်ား ျဖစ္သည္။ ဣႆာ မစၦရိယ စိတ္ေၾကာင့္ ပိသုဏ ျဖစ္ေပၚလာတတ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္ေနသည္ကို မၾကည့္ႏိုင္၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အဆင္ေျပေနသည္ကို ၀မ္းမသာႏုိင္၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ညီညြတ္ေနသည္ကို မလုိလားသည့္ ဣႆာစိတ္ေၾကာင့္ ပိသုဏ၀ါစာ ဒုစရုိတ္ကို က်ဴးလြန္မိတတ္ၾကသည္။ ပိသုဏအေၾကာင္းေလးကလဲ အမ်ိဳးသမီးေနာက္ေယာင္ခံ ရဟန္းတစ္ပါး၏ အတိတ္အေၾကာင္းေလးက ထင္ရွားေစပါလိမ့္မည္။

ရဟန္းတစ္ပါးႏွင့္အမ်ိဳးသမီး
တခါက ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ဆြမ္းခံသြားတုိင္း သူ၏ေနာက္က ကပ္လွ်က္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ပါလာတတ္သည္။ သူ႔ေနာက္ကပ္ပါလာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို မေထရ္က မျမင္ေပမဲ့ နေဘးက လူအားလုံးက ျမင္ၾကသည္။ ဒကာ ဒကာမေတြက ဆြမ္းေလာက္တဲ့အခါ “ဒီတစ္ဇြန္းက အရွင္ဘုရားအတြက္ပါဘုရား၊ ဒီတစ္ဇြန္းကေတာ့ အရွင္ဘုရားရဲ့ အမ်ိဳးသမီးအတြက္ပါဘုရား”ဟု ေျပာ၍ ေလာင္းလွဴေလ့ရွိၾကသည္။ ေနာက္ ဒကာ ဒကာမေတြကလဲ ထုိနည္းအတုိင္း ေျပာသျဖင့္ မေထရ္လဲ အလြန္အရွက္ရေနသည္။ ထုိအမ်ိဳးသမီးသည္ မေထရ္ ရဟန္းျပဳတဲ့အခ်ိန္က စျပီး သူ႔ေနာက္ တေကာက္ေကာက္ အရိပ္သဖြယ္ လုိက္ေနေတာ့သည္၊ ဒါကို မေထရ္ကုိယ္တုိင္ မသိရွာ။ သူသြားတုိင္း အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ကပ္ပါလာသည့္အတြက္ေၾကာင့္ပဲ သူ႔ကို ေကာ႑ဓာန မေထရ္ဟု အမည္တြင္ခဲ့သည္။

ေက်ာင္းထဲမွာရွိတဲ့ ရဟန္းေတြကလဲ ဒီရဟန္းရွိေနရင္ ငါတုိ႔ ရဟန္းအားလုံး သိကၡာက်မည္၊ “ငါးခုံးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလုံးပုပ္” ဆုိတာလုိ ရဟန္းသံဃာအားလုံး ဂုဏ္သိကၡာ ညိႈးမည္၊ သာသနာအတြက္လဲ အုိးမဲသုတ္ရာ ေရာက္မည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဒကာၾကီး အနာထပိဏ္ထံ သြားျပီး အကူအညီေတာင္းၾကသည္၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားကား သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ေျပာရမွာ အားနာေနဟန္ရွိသည္၊ “ဘုန္းၾကီးအမႈ ရြာပတ္ ဆုိတာလုိ” သာသနာမွာ ေျပာေရးဆုိေရးခြင့္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းအမမ်ားထံ အပူကပ္ရေတာ့သည္။ “ေက်ာင္းဒကာၾကီး-- ဦးဇင္းတုိ႔ေက်ာင္းမွာေတာ့ သီလမရွိတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါး ရွိေနျပီ၊ သာသနာအတြက္ ရဟန္းသံဃာအတြက္ပါ ဒီရဟန္းကို ေက်ာင္းတုိက္ကေန ႏွင္ေပးပါ”ဟု ေျပာေသာအခါ ေက်ာင္းဒကာၾကီးက အလိမၼာစြာ ျပန္ေျပာလုိက္သည္မွာ “အရွင္ဘုရားတုိ႔--ေက်ာင္းမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွိေနတယ္မလား ဘုရား၊ ဒီကိစၥ ျမတ္စြာဘုရားပဲ တတ္ႏိုင္ပါသည္ဘုရား” ဟုသတည္း။ အနာထပိဏ္ရဲ့ အကူအညီမရေတာ့ ေက်ာင္းအစ္မၾကီး ၀ိသာခါထံ သြားၾကျပန္သည္၊ ေက်ာင္းအစ္မၾကီး ၀ိသာခါလည္း အနာထပိဏ္နည္းတူ ျပန္ေလွ်ာက္လုိက္သည္။

ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းဒကာမမ်ား မွတ္သားရန္
ဘုန္းၾကီးအေရးမွာ လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြ ၀င္ပါလာလွ်င္ ပုိရႈပ္ေထြးသြားႏုိင္သလုိ လူ၀တ္ေၾကာင္တုိ႔၏ တခ်ိဳ႕ အေရးေတြမွာ ဘုန္းၾကီးေတြ ပါလာလွ်င္လဲ ပုိ၍ ရႈပ္ေထြးသြားႏုိင္သည္။ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္ ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းအစ္မတုိ႔သည္ သာသနာေတာ္အတြက္ အလြန္ေက်းဇူးမ်ားသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ ရဟန္းသံဃာအားလုံးနဲ႕ အလြန္ကြ်မ္း၀င္ၾကသည္၊ ရဟန္းသံဃာအားလုံးကလဲ ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းအစ္မမ်ားကို ေလးစားၾကသည္၊ ေမတၱာထားၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိေက်ာင္းဒကာ ဒကာမမ်ားသည္ သာသနာမွာ ေျပာေရးဆုိခြင့္ ရွိသူမ်ား ျဖစ္ၾကေပမဲ့ လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြ အေနနဲ႔ ရဟန္းကိစၥမ်ားကို ၀င္ျပီး ရႈပ္ေလ့မရွိ။ ဤသည္မွာ ဘုရားလက္ထက္က ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းအစ္မမ်ား၏ ထူးျခားသည့္ ဂုဏ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ယေန႔ေခတ္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဘုန္းၾကီးအေရးတြင္ ေက်ာင္းဒကာ ဒကာမမ်ား ၀င္ပါေနသည္အတြက္ အလုပ္ ပုိရႈပ္သြားသည္။ ေက်ာင္းေျပာင္း ေက်ာင္းလႊဲကိစၥေတြမွာ ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းအစ္မမ်ား ၀င္ပါေနသျဖင့္ ေက်ာင္းျပႆနာမ်ား ျဖစ္ေပၚေနသည္ကိုလဲ ေတြ႔ဖူး ျမင္ဖူးရသည္။ ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းအစ္မမ်ားအေနျဖင့္ သာသနာေတာ္ကို မိမိတုိ႔ သဒၶါ ေစတနာ သုံးတန္ အျပတ္လွဴျပီးျဖစ္ရကား ေက်ာင္းျပႆနာ ဘုန္းၾကီးအေရးမ်ား ေပၚေပါက္လာပါက အနာထပိဏ္ ၀ိသာခါတုိ႔ထုံး ႏွလုံးမူသင့္သည္။

သာသနာတြင္ အာဏာစက္တည္
ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းအစ္မမ်ားဆီ သြားအကူညီေတာင္းေသာ္လည္း အဆင္မေျပခဲ့၊ ဒီတခါေတာ့ တုိင္းျပည္တြင္ အာဏာရွိဆုံး ရွင္ဘုရင္ထံ အကူအညီေတာင္းၾကသည္။ “ဘုရင္ၾကီး-- အရွင္မင္းၾကီးတုိင္းျပည္မွာ ေကာ႑ဓာန မေထရ္သည္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ အျမဲတမ္းရွိေနပါတယ္၊ တစ္သာသနာလုံးကို ဂုဏ္မဲ့ေစပါတယ္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရွင္မင္းၾကီး တုိင္းျပည္ကေန ႏွင္ထုတ္ေပးပါ”ဟု ဘုရင့္ထံ အကူအညီေတာင္းၾကသည္။ ဘုန္းၾကီးအမႈ ရြာတင္ပတ္သည္မဟုတ္ တုိင္းျပည္တျပည္လုံးကိုပါ ပတ္ေနေတာ့သည္။ ဘုရင္ၾကီးလဲ ေကာင္းပါျပီဘုရား တပည့္ေတာ္ ကူညီပါ့မယ္ဘုရား၊ အဲဒီရဟန္း ဘယ္မွာလဲ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဖမ္းပါ့မယ္ဘုရားဟု အာမခံျပီး ေက်ာင္းထဲမွာ ၀င္ရွာသည္၊ ရဟန္းလဲ လူသံၾကား၍ အျပင္ထြက္ၾကည့္ရာ တံခါးေပါက္အေရာက္ အမ်ိဳးသမီးလဲ ရဟန္းအေနာက္တြင္ ကပ္လွ်က္ပါလာသည္ကို ဘုရင္ၾကီး ကုိယ္တုိင္ ျမင္သည္၊ သုိ႔ေပမဲ့ အခန္းထဲ ၀င္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ေစာေစာက အမ်ိဳးသမီးကို မေတြ႔၊ ဒီလုိနဲ႕ တက္လုိက္ဆင္းလုိက္ လုပ္ၾကည့္ရာ ရဟန္းေနာက္တြင္ ထုိအမ်ိဳးသမီးေတြ႔ေပမဲ့ တကယ္တမ္း ၀င္ရွာၾကည့္ေတာ့ မေတြ႔။

“မင္းၾကီး--အားလုံးက ဦးဇင္းေနာက္မွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ကပ္လွ်က္ပါသည္ကို ျမင္ၾကတယ္၊ ျမင္သူတုိင္းကလဲ ေျပာၾကသည္၊ ေ၀ဖန္ၾကသည္၊ ကဲ့ရဲ့ၾကသည္၊ အျပစ္တင္ၾကသည္၊ ဒါေပမဲ့ ဦးဇင္းက မျမင္၊ မသိ၊” ဟု ဘုရင္ၾကီးအား အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့မွာ ဘုရင္ၾကီးလဲ သံသယ ၀င္လာသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပန္လည္ စစ္ေဆးျပန္သည္၊ ဘုရင္ၾကီးလဲ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ခ်လုိက္သည္၊ “ဤအမ်ိဳးသမီးသည္ တကယ့္အမ်ိဳးသမီး အစစ္ကား မဟုတ္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဖန္ဆင္းတာ ျဖစ္ႏုိင္သည္၊ ဒီရဟန္းကုိ ဘယ္သူမွ ဆြမ္းေလာင္းလိမ့္မည္မဟုတ္၊ ငါကပဲ တာ၀န္ယူ ေထာက္ပံ့မွ ျဖစ္ေတာ့မည္”ဟု သတည္း။ ဘုရင္ၾကီးသည္ ထုိရဟန္း၏ ပစၥည္းေလးပါ ဒကာ ျဖစ္လာသည္။ ရဟန္းေတြသည္လဲ ဘုရင္ၾကီးအား ကဲ့ရဲ့ၾကျပန္သည္။ “ဘုရင္ၾကီးက ဒီရဟန္းကုိ တုိင္းျပည္က ႏွင္ထုတ္မည္ဟု ၾကံဳး၀ါးျပီးကာမွ ႏွင္မထုတ္တဲ့အျပင္ ထုိရဟန္း၏ပစၥည္းေလးပါး ဒကာအျဖစ္ ခံယူလုိက္ေသးတယ္၊ သူလဲပဲ အလုိတူပဲ”ဟု အျမင္လြဲ အထင္မွားၾကသည္။ ဘုရားလက္ထက္ေတာ္ကထဲက သာသနာသန္႔ရွင္းေရးအတြက္ ဓမၼစက္အျပင္ အာဏာစက္ပါ သုံးခဲ့သည္ကို ဤ၀တၳဳက ထင္ရွားေစသည္။
ထုိရဟန္းလည္း အရင္က တစ္ေယာက္တည္း သူ႕ဘက္က ဘယ္သူမွ ကာကြယ္ ေျပာေပးမည့္သူ မရွိသျဖင့္ ရဟန္းအားလုံးက ဒုႆီလ ဟု စြပ္စြဲသမွ် ေခါင္းငံု႕ ခံခဲ့သည္၊ ယခုအခါမွာေတာ့ ဘုရင္ၾကီးေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံရွိသျဖင့္ သူ႔ကို စြပ္စြဲတဲ့သူမွန္သမွ်ကို ဒုႆီလဟု ျပန္လည္ စြပ္စြဲ ဆဲေရးေတာ့သည္။ ထုိရဟန္းကို ႏွင္ထုတ္ေရးအဓိကရုဏ္းသည္ ရဟန္းသံဃာေတြထံ ရုိက္ခတ္ရုံမက ဘုရားအထံပါ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားက တရားလုိ တရားေသ အားလုံးေသာ ရဟန္းသံဃာေတြ စုေ၀းျပီး ေမးျမန္းစစ္ေဆးသည္။ အဲဒီေနာက္- မိန္းမကပ္လွ်က္ပါျခင္းေၾကာင့္ ဒုႆီလဟု စြပ္စြဲခံ ရဟန္းကို ဘုရားက အျပစ္တင္သည္မွာ-“ရဟန္းေတြက တကယ္ျမင္လုိ႔ သင့္ကို ဒုႆီလဟု ေျပာတာ၊ သင္က ဘာမွ မျမင္ဘဲ သက္သက္ ထုိရဟန္းေတြကို ျပန္ျပီး ဒုႆီလဟု စြပ္စြဲသည္၊ သင္ဟာ အရင္တုန္းကလဲ ဒီလုိ ႏုတ္၀စီ မေစာင့္ခဲ့၊ သူတပါးကို ေျခာက္ခ်ခဲ့လုိ႔ သူတပါး ခ်စ္ျခင္းကို ခြဲခဲ့လုိ႕ အခုလုိ သင္လဲ အလားတူ ျပန္ခံေနရတာပဲ” ဟု မိန္႔ကာ ထုိရဟန္း အတိတ္က ပိသုဏ- သူတပါးခ်စ္ျခင္းကို ခြဲခဲ့ျခင္း အေၾကာင္းကို ဆက္မိန္႔ေလေတာ့သည္။

အတိတ္က ပိသုဏ
ကႆပျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က တစ္မိတည္းေပါက္ ညီအစ္ကိုရင္းႏွစ္ေယာက္လုိ သိပ္ခ်စ္ သိပ္ညီညြတ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရဟန္း ၂ ပါးရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထုိသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ သိပ္ညီညြတ္ေနတာကို တာ၀တိ ံသာက နတ္သားတစ္ေယာက္က ၾကည့္မရ ျဖစ္ေနသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သိပ္ညီညြတ္ သိပ္ခ်စ္ေနတာကို ခြဲမယ္ဆုိတဲ့ အေတြးရုိင္း ၀င္လာသည္။ တေန႕ေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဥပုသ္ျပဳၾကဖုိ႔ရန္ သိမ္ရွိရာ ေနရာသုိ႔ စုေ၀းၾကသည္၊ အဲဒီေခတ္က သက္ေတာ္ရွည္ ဘုရားလက္ထက္ေတာ္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ဒီေခတ္လုိ လျပည့္-လကြယ္ေန႔တုိင္း ဥပုသ္ျပဳရသလုိ မဟုတ္ဘဲ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ၾကိမ္၊ ၆ လမွ တစ္ၾကိမ္မွ်သာ ဥပုသ္ျပဳၾကရသည္။ ေတာနယ္ေတြမွာေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းနဲ႔ တေက်ာင္း အလွမ္းေ၀းေပမဲ့ အသက္ သိကၡာ အၾကီးဆုံး မေထရ္ၾကီး ရွိရာ ေက်ာင္းသုိ႔ အနီးအနားမွာ ရွိသည့္ ေက်ာင္းေတြက လာစုေ၀းၾကသည္။ စာေရးသူတုိ႔ ေတာနယ္မွာဆုိ ေရွး မေထရ္ၾကီးရွိစဥ္ကထဲက အစဥ္အလာကို ယေန႔အထိ ထိန္းသိမ္းတဲ့ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္က လျပည့္ လကြယ္ေန႔တုိင္း ညေန ၄ နာရီ အနီးအနားရွိ ေက်ာင္းမွ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဥပုသ္ျပဳၾကြရန္ ေၾကးစည္ ေၾကးေမာင္း အသံေပးေလ့ရွိသည္။ ေတာလမ္းေတြဆုိေတာ့ ခ်ံဳေတြ ေတာအုပ္ေတြ အလြန္ေပါသည္။

ကႆပဘုရားလက္ထက္က ဥပုသ္ျပဳသြားၾကေသာ ရဟန္း ၂ ပါးလဲ ထုိကဲ့သုိ႕ေသာ ေတာအုပ္လမ္းေလးအတုိင္း ျဖတ္ျပီး ဥပုသ္ျပဳသြားၾကသည္။ တခါေတာ့ လမ္းခုလပ္မွာ ၀မ္းမထိန္းႏုိင္ျဖစ္ေနသည္၊ ထုိ၀မ္းျပႆနာကို အနီးအနားမွာ ရွိသည့္ ေတာအုပ္ကေလးထဲမွာပဲ ေျဖရွင္းလုိက္သည္။ ထုိအခ်ိန္မ်ိဳးကို ေစာင့္ေနေသာ နတ္သားက ခ်ံဳပုတ္ကထြက္လာေသာ ရဟန္းေနာက္က မိန္းကေလးဟန္ေဆာင္ျပီး ကပ္လုိက္သည္၊ ဟုိကိစၥ ဒီကိစၥ ျပီးခဲ့သည္ ဟန္ျဖင့္ ထမီကိုပါ ျပင္၀တ္ျပလုိက္ေသးသည္။ အျပင္ကေစာင့္ေနေသာ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း ရဟန္းက ထုိအျခင္းအရာ အားလုံးကို ျမင္သည္။ စိတ္လဲ အရမ္းဆုိးေနသည္၊ “အရွင္ဘုရားဟာ- တပည့္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ တပည့္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ဖုိ႔ မတန္ဘူး၊ အရွင္ဘုရားမွာ ဘာသီလမွ မရွိေတာ့ဘူး” စသည္ျဖင္ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းရဲ့ စိတ္ဆုိးမာန္ဆိုးေျပာေသာ စကားကို သူ နားမလည္ရွာ ဘာေျပာေနမွန္းလဲ မသိ။ မိန္းကေလးနဲ႕ အတူ ခ်ံဳပုတ္ ထဲမွာ သားမယားျပဳတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပလုိက္ေတာ့ ဦးေခါင္းကို မုိးၾကိဳးပစ္သလုိ ခံရသည္။ တပည့္ေတာ္ ဘာမွ မသိပါဘူးဘုရား ေျပာလဲ မရေတာ့ေခ်၊ အရွင္ဘုရားနဲ႔အတူ ဥပုသ္လဲ အတူမျပဳႏုိင္ေတာ့ဘူးဘုရား ဟု လမ္းခြဲၾကရန္ ေျပာေသာအခါ နတ္သားလဲ သူဟာ ၾကီးေလးတဲ့ အမွားၾကီးတစ္ခုကို လြန္က်ဴးမိလုိက္ျပီဆုိတာ သိလုိက္ရျပီ၊ သံေ၀ဂလဲ ရသြားသည္၊ ရဟန္းႏွစ္ပါးလုံးကို ေတာင္းပန္သည္၊ အရွင္ဘုရားတုိ႔ တစ္ပါးနဲ႕တစ္ပါး အျမင္မလြဲၾကပါနဲ႕ဘုရား၊ “ေစာေစာက ခ်ံဳပုတ္ထဲမွာ အိမ္သာသြားေသာ ရဟန္းေနာက္က မိန္းကေလးက တပည့္ေတာ္ နတ္သား အေယာင္ဆာင္လုိက္လာတာပါဘုရား၊ အရွင္ဘုရားတုိ႕ ႏွစ္ပါး သိပ္ခ်စ္ သိပ္ညီညြတ္တာကို ခြဲခ်င္လုိ႕ လုပ္မိတာပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ အျပစ္ပါဘုရား”ဟု ၀န္ခံလုိက္မွ ထုိရဟန္းႏွစ္ပါးလဲ ဥပုသ္အတူ ျပဳႏုိင္သည္၊ သုိ႔ေပမဲ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အထင္ေသး အျမင္ေသး ေျပာမိလုိက္ျခင္းေၾကာင့္ သူတုိ႔ ႏွလုံးသားမွာေတာ့ အစြန္းထင္သြားသည္၊ အရင္လုိ တစ္ပါးနဲ႕တစ္ပါး သိပ္ျပီး လႈိက္လႈိက္လဲွလွဲ မျဖစ္ေတာ့ေခ်။ တာ၀တိ ံနတ္သားသည္ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ အကုသုိလ္ေၾကာင့္ ဘုရားႏွစ္ဆူ အၾကားမွာ ငရဲခံရျပီး အကုသိုလ္ အၾကြင္းအက်န္အေနနဲ႔ ၀ဋ္ကေတာ့ျမဲေနေသးသည္။ ယခု ဘ၀မွာေတာ့ ေကာ႑ဓာန မေထရ္အျဖစ္ ဆြမ္းခံၾကြတုိင္း ေနာက္က အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အရိပ္သဖြယ္ လုိက္ေနေတာ့သည္။ အမ်ားအျမင္မွာ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေစေတာ့သည္။ ကုသုိလ္ကံ အကုသုိလ္ကံေတြ ကုန္လုိ႕ ရဟႏၱာ ျဖစ္သြားေပမဲ့ ၀ဋ္ကေတာ့ လုိက္ျမဲပင္ ျဖစ္သည္။

ဤ၀ဋ္ ဤကံတုိ႔သည္ သူမ်ား ခ်စ္ျခင္းကို ခြဲမိျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္းကို မခြဲမိေစဖုိ႔ သတိရေစပါသည္။

နိဂုံး
ၾကမ္တမ္းေသာ စကားကို အနဲငယ္မွ် မဆုိမိေစနဲ႔၊ သင္ျပဳ သင္ေျပာသမွ်ေသာ ကံေတြသည္ သင့္ထံ မလြဲ မေသြ ျပန္ေရာက္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္၊ “သင္ဘာေတြး၊ ဘာေျပာ၊ ဘာလုပ္၊ သင္ေတြးမွ် ေျပာသမွ် လုပ္သမွ်တုိ႔သည္ သင္၏ ကံ၊ သင္၏ ကုိယ္က်င့္တရားမ်ားျဖစ္ေတာ့သည္။”ဟု မွတ္ရမည္။ ကုိယ့္ကာယကံ ကုိယ့္ထံျပန္ ပဲ့တင္သံမလြဲ တစ္ထပ္တည္း ဟူသတည္းးးးးးးး

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၂၆-၄-၂၀၁၂

Posted in: ေဆာင္းပါး