ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ ခံယူသူတုိ႔ ရင္တြင္းစကား

ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ ခံယူသူတုိ႔ ရင္တြင္းစကား

စာမိတ္ဆက္
လူတုိင္း သတၱ၀ါတုိင္းသည္ ေအးခ်မ္းျခင္းကို လုိလားသည္၊ တည္ျငိမ္ျခင္းကို လုိလားသည္၊ မိမိဘ၀ ေအးခ်မ္းမႈ၊ မိမိမိသားစု အသက္အုိးအိမ္ ေအးခ်မ္းမႈနဲ႔ ေနာက္ ဘ၀ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ေရးကို ေတာင္းတ ေမွ်ာ္လင့္ၾကသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ ေအးခ်မ္း တည္ျငိမ္သည့္ဘ၀၊ ေသာကေတြ ပူေလာင္မႈေတြ ၀န္းရံေနတဲ့ ဘ၀ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္လုိသူေတြ အေျမာက္အမ်ား ဗုဒၶသာသနာေတာ္ထဲ ၀င္ေရာက္ၾကသည္၊ ျမတ္ဗုဒၶတပည့္ ရတနာသုံးပါးကို ၾကည္ညိဳေသာ ဥပါသကာ ဥပါသိကာမ မျဖစ္ ခံယူၾကသည္။ အျမင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္တုိ႔လုိ ျဗာဟၼဏမ်ိဳးထဲက ဇာတ္ျမင့္ေတြလဲ ျမတ္ဗုဒၶထံေရာက္လာၾကသည္၊ အရွင္အႏုရုဒၶါ၊ အရွင္အာနႏၵာ၊ အရွင္နႏၵ၊ အရွင္မဟာကႆ စေသာ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ႏွင့္ သူၾကြယ္မ်ိဳးဟူေသာ ဇာတ္ျမင့္ေတြလဲ သာသနာေတာ္ထဲ ေရာက္လာၾကသည္။ ေအာက္ထစ္ဆုံး လယ္သမား ယာသမား၊ မုဆုိး တံငါ စတဲ့ သူေတြလဲ သာသနာေတာ္ထဲ ေရာက္လာသည္။ အသြင္မ်ိဳးစုံ၊ အလႊာအမ်ိဳးစုံေသာ သူေတြ သာသနာေတာ္ထဲမွာေတာ့ တန္းတူ အခြင့္တူ၊ ဘိကၡဳဟူေသာ အမည္နာမတစ္ခုတည္းသာ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

ယေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာဖက္သုိ႔ လွ်ိဳလွ်ိဳနဲ႔ ကူးေျပာင္းေနသည္ကို ကုိယ္တုိင္ကိုယ္က် ေတြ႔ၾကံဳေနရသည့္ အျပင္ သတင္းေတြမွာလည္း မ်ာစြာ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ သူတုိ႔တေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ကူးေျပာင္းလာၾကသနည္း အထူးစဥ္းစားမလုိ၊ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို ရခ်င္၊ တည္ျငိမႈကို ရခ်င္လြန္းေသာ ေၾကာင့္ လူမႈေရး အသုိင္းအ၀ုိင္းထဲကေန စြန္႔စားျပီး ကူးေျပာင္းလာၾကသည္မွာ လြယ္သည္ေတာ့ မဟုတ္လွ၊ သုိ႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔တေတြ ၾကမ္းထမ္း၊ ခက္ထန္၊ အၾကင္နာမဲ့တဲ့ လူထု အသုိင္းအ၀ုိင္းထဲကေန စြန္႕စြန္႔စားစားထြက္ခြါလာခဲ့ၾကသည္။ အလားတူပဲ ဗုဒၶဘာသာ၏ေအးခ်မ္းမႈကို သိသည္၊ ၾကိဳက္သည္၊ ႏွစ္သက္သည္၊ သုိ႔ေပမဲ့ အသုိင္းအ၀ုိင္းထဲကေန စြန္႔စားထြက္ခြါဖုိ႔ ခက္ခဲေနသူေတြေရာ၊ စြန္႔စားဖုိ႔ မရဲတရဲ ရွိေနသူေတြေရာ၊ မစြန္႔စားရဲဘဲ အသုိင္းအ၀ုိင္းထဲမွာပဲ ၾကိတ္ျပီး ျမတ္ဗုဒၶတရားနည္းလမ္းအတုိင္း အလုပ္လုပ္ လုပ္ေနသူေတြေရာ အမ်ားျပားရွိသည္။

အိႏၵိယႏုိင္ငံ အခ်မ္းသာဆုံးျပည္နယ္ျဖစ္တဲ့ မဟာရ႒ျပည္နယ္မွာေတာ့ ထုိကဲ့သုိ႔ ၾကိတ္ျပီး ဗုဒၶဘာသာကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သူေတြ၊ ၾကိတ္ျပီး ဗုဒၶဘာသာ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြ မ်ားစြာရွိသည္။ တခါတရံ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ့ အကူအညီနဲ႔ တရား၀င္ လူသိရွင္ၾကား ခမ္းခမ္းနားနား လုပ္ျပီး ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ ခံယူၾကသည့္ ပြဲမ်ား ျပဳလုပ္သည္။ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ (၁၄) ရက္ေန႔က ေဒါက္တာအမ္ေဘဒကာ၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ လူ ငါးသိန္းေျခာက္ေသာင္း (၅,၆၀၀၀၀)ေက်ာ္ တျပိဳင္တည္း ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ ခံယူပြဲၾကီး က်င္းပခဲ့ဖူးသည္။ ယခုႏွစ္ (၂၅-၀၂-၂၀၁၃) ဘုံေဘျမိဳ႕အနီး ကလယန္းမွာေတာ့ စာေရးသူ ကုိယ္တုိင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ၂၀၀၀ ေက်ာ္ ျခံရံျပီး ဘာသာျခား ၂၀ ကုိ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ သြပ္သြင္းသည့္ အခမ္းအနား တက္ေရာက္ခဲ့သည္။

(၂၄-၀၂-၂၀၁၃ ေန႔၊ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ ခံယူပြဲ မွတ္တမ္းမ်ား — at ဘုံေဘ၊ အိႏၵိယ)

 ဗုဒၶဘာသာကို ဘာ့ေၾကာင့္ၾကိဳက္
ထုိဘာသာျခား ၂၀ ဘယ့္ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ ခံယူၾကသလဲ၊ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ေျပာသည့္ စကားေတြထဲမွာ အမ်ားစုက ဆရာၾကီး ဂုိအင္ဂါဆီမွာ ၁၀ရက္ စခန္း၊ ရက္ ၂၀ စခန္း ၀ိပႆနာ အလုပ္ လုပ္ဖူးခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။ ၀ိပႆနာ အလုပ္ကို လုပ္ဖူးသျဖင့္ တကယ့္ ေအးခ်မ္းသည့္ ဘာသာတရားရဲ့ အႏွစ္သာရကို ေတြ႔သြားသည္၊ ဓမၼအစစ္ကုိ ေတြ႔သြားသည္။ တကယ္ေတာ့ ဓမၼသည္ ဘာသာမရွိပါ၊ ေနရာမရွိပါ၊ အခ်ိန္မရွိပါ၊ ေနရာတုိင္း အခ်ိန္တုိင္းမွာ ရွာလုိ႔ရသည္။ ဘယ္ဘာသာတရားကမွ ပုိင္ဆုိင္သည့္ ဓမၼမဟုတ္ပါ။ ျမတ္ဗုဒၶက ကုိယ္တုိင္အေတြ႕အၾကံဳျဖင့္ ရရွိ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့လုိ႔ ဗုဒၶဘာသာဟု အမည္တပ္ထားသည္။ တကယ္ေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶရွာေဖြခဲ့ တရားသည္ ဘာသာမရွိပါ၊ ေနရာတုိင္း အခ်ိန္တုိင္းမွာ ရွိေနသည့္ ဓမၼပင္ျဖစ္သည္။ ဘာသာအမည္ခံ ဗုဒၶဘာသာ၊ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၊ ဂ်ဴးဘာသာ၊ ဟိႏၵဴဘာသာ၊ အစၥလာမ္ဘာသာ စသည္ျဖင့္ အမည္ေတြ ကြဲျပားေနေပမည့္ ထုိတရားေတာ္ကို ထုိဘာသာတုိင္းက အားထုတ္ေနသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ အမည္ကြဲ နာမည္ကြဲ ဂုိဏ္းကြဲေတြေၾကာင့္ ငါ့ဘာသာ ငါ့ဂုိဏ္း ငါ့အသင္း စသည္ျဖင့္ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္စိတ္ေတြ ေမြးဖြားလာသည္၊ အျပိဳင္အဆုိင္ေတြ ျဖစ္လာသည္၊ ဣႆာ မစၦရိယ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာသည္၊ မာနေတြ ျဖစ္လာသည္၊ အခ်င္းခ်င္း အျငင္းပြားမႈေတြ ျဖစ္လာသည္၊ တင္းမာမႈေတြ ျဖစ္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶရွာေဖြေတြ႕ရွိထားသည့္ ဓမၼမွာ ဂုိဏ္းဂဏကြဲမရွိ၊ အမည္ကြဲမရွိ။ မည္သူမဆုိ အားထုတ္ႏုိင္သည္၊ လုိက္နာႏုိင္သည္၊ ကုိယ္ကို္ယ္တုိင္ အားထုတ္သူတုိင္း လုိက္နာသူတုိင္း လက္ေတြ႔ အက်ိဳးရသည္မွာ ဓမၼ၏ဂုဏ္ရည္သတၱိမ်ားထဲက သႏၵိ႒ိက ဂုဏ္အင္တစ္ခု ျဖစ္သည္။

အလင္းေရာင္ေပးသည့္ဘာသာ
ဗုဒၶဘာသာသည္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ကုိယ့္ဘက္ပါေအာင္ စည္းရုံးသည့္ ဘာသာမဟုတ္၊ ကုိယ့္ဘက္ပါေအာင္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဆြဲေဆာင္ သိမ္းသြင္းသည့္ ဘာသာမဟုတ္၊ ကုိယ္ဘက္သုိ႔ ေျပာင္းလာေအာင္ လုပ္ေနသည္လည္းမဟုတ္။ ဆြယ္တရားမေဟာသည့္ ဘာသာျဖစ္သည္။ အသိဥာဏ္အလင္းကိုသာ ေပးသည့္ဘာသာျဖစ္သည္။ အေမွာင္ထဲကေန အလင္းေရာက္ေအာင္ တြန္းေပးသည့္ ဘာသာျဖစ္သည္၊ ေမာဟအမုိက္ေမွာင္ထဲကေန ဆြဲထုတ္ေပးသည့္ ဘာသာျဖစ္သည္။ မေကာင္းမႈဒုစရုိတ္ကေန ေကာင္းမႈသုစရိုတ္ဘက္သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေပးသည့္ ဘာသာျဖစ္သည္၊ အပါယ္ေလးပါး ဒုကၡထဲကေန သုဂတိဘုံဘ၀သုိ႔ ဆြဲေခၚေပးသည့္ ဘာသာျဖစ္သည္။ ကိေလသာ ရႊံ႕ညႊန္ထဲကေန ဆြဲထုတ္ျပီး နိဗၺာန္သုိ႔ တင္ေပးသည့္ ဘာသာျဖစ္သည္။ ယေန႔ အိႏၵိယျပည္မွာ ဗုဒၶဘာသာသုိ႔ ေရာက္လာသူမ်ားသည္ မည္သူကမွ ဖိအားေပးျပီး ဗုဒၶဘာသာသုိ႔ေရာက္ေအာင္ ေခၚသည္မဟုတ္၊ မက္လုံးေတြ ေပးျပီး ဆြဲေဆာင္ သိမ္းသြင္းေနသည္လည္းမဟုတ္၊ သူတုိ႔ဘာသာ သူတုိ႔အသိနဲ႔ အလင္းဘက္သုိ႔ ေရာက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အမည္ခံဗုဒၶဘာသာက ဓမၼအႏွစ္သာရကုိ ကုိယ္တုိင္ ေတြ႕ရွိ ခံစားျပီး ေရာက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။

တိတၳိဆရာၾကီးမ်ား၏ တပည့္ ဂရဟဒိႏၷသည္ သူ႕သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြအား ဆြယ္တရားေဟာ၏၊ သူ၏ ဆရာမ်ားသည္ အတိကိုလည္း သိသည္၊ အနာဂတ္ကိုလည္း ၾကိဳျမင္သည္ စသည္ျဖင့္ ဆရာမ်ား၏ မရွိဂုဏ္ေတြကို အရွိဂုဏ္လုပ္ျပီး ဆြယ္တရားေဟာ၏။ ျမတ္ဗုဒၶတပည့္ သီရိဂုတၱသူၾကြယ္ကေတာ့ သူ၏ကုိးကြယ္ ယုံၾကည့္မႈနဲ႔ပတ္သက္ျပီး သူငယ္ခ်င္း ဂရဟဒိႏၷအား မည္သည့္အခါမွ် ဆြယ္တရားမေဟာ။ သုိ႔ေသာ္လည္း အခါက ထုိႏွစ္ေယာက္၏ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ တိတၳိဆရာၾကီးတုိ႔၏ တကယ့္ဂုဏ္ရည္အစစ္ကို ေဖာ္ျပလုိက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶ၏အေမွာင္ကုိ ခြင္း အလင္းေဆာင္သည့္ ဓမၼကအႏုိင္ရကား တိတၳိတုိ႔၏ ပုိ႔ခ်ခ်က္ ေဟာျပခ်က္မ်ားကိုသာ လက္ခံယုံၾကည့္ခဲ့ေသာ၊ တိတၳိဆရာမ်ားကိုသာ ဘုရားဟု လက္ခံထားေသာ ဂရဟဒိႏၷတစ္ေယာက္ ဓမၼ၏ အစစ္အမွန္၊ ဗုဒၶဂုဏ္၏ အစစ္အမွန္ကို သိသြားသည္။ ဓမၼသည္ အျမဲတမ္း သစ္လြင္လ်က္ရွိသည္၊ အ၀ိဇၨာမ်က္မွန္တပ္ထားသျဖင့္သာ သတၱ၀ါေတြသည္ ဓမၼကို မျမင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္၊ အ၀ိဇၨာမ်က္မွန္ခြ်တ္ျပီး ဓမၼအစစ္ကို ရွာေဖြေနဖုိ႔ပဲလုိသည္။ မည္သူ႔ကိုမွ် ဆြယ္တရားေဟာစရာမလုိပဲ ဓမၼဂေ၀သီ-ဓမၼကိုရွာေဖြသူတုိ႔ လုံ႕လေလးစုိက္ျပီး ရွာေဖြလုိက္ပါက ဓမၼအစစ္ရမည္ ျဖစ္သည္။

တခါက ဖခင္ ဗိမၺိသာရမင္းၾကီး သူ၏လုံ႔လပေယာဂေၾကာင့္ပင္ နတ္ရြာစံျပီး အဇာတသတ္မင္းသည္ ညတုိင္းအိပ္မရသည့္ ေရာဂါရသည္။ ထုိပူေလာင္သည့္ ေရာဂါေပ်ာက္ဖုိ႔ မည္သူ စြမ္းႏုိင္သနည္းဟု နန္းအမတ္ေတြကို ေမးခြန္းထုတ္သည္။ တိတၳိဆရာၾကီးမ်ား၏ တပည့္ေတြ သူတို႔ဆရာၾကီးက ဘယ္လုိအစြမ္းရွိပါတယ္၊ ဘယ္လုိအရည္အခ်င္းရွိပါတယ္ဟူ၍ ဆရာအသီးအသီး၏ဂုဏ္ပုဒ္ေတြျဖင့္ ဆြယ္တရားေဟာၾကသည္။ ျမတ္ဗုဒၶ၏တပည့္ ေဆးဆရာ ေဒါက္တာဇီ၀က ကေတာ့ ဘုရင္ၾကီးကုိယ္တုိင္ အမည္တပ္ျပီး သူ႔ကို အကူအညီမေတာင္းမခ်င္း တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။ ဘုရင္ၾကီးကို ဆြယ္စရာမလိုဘဲ သူ၏ အေျခအေနသည္ ျမတ္ဗုဒၶမွတပါး အျခား အားကိုးစရာမရွိဟု သူကုိယ္တုိင္ ခံစားသည္၊ သူကို္ယ္တုိင္ပဲသိသည္။ ဤသည္ပင္ ျမတ္ဗုဒၶဂုဏ္ရည္ပင္ ျဖစ္သည္။ ျမတ္ဗုဒၶအလုိအရ ဆြယ္တရား ေဟာစရာမလုိ၊ ဓမၼကို မွ်ေ၀ဖုိ႔ပဲ ျဖစ္သည္၊ ဤသည္ပင္ လူသားတစ္ေယာက္အတြက္ တာ၀န္ျဖစ္သည္။

လူသားဆန္တဲ့တာ၀န္
လူသားတုိင္းမွာ တာ၀န္တစ္ရပ္ရွိသည္၊ ထုိတာ၀န္ကား လူသားတုိင္းရဲ့ အက်ိဳးစီးပြားကို ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ပင္ ျဖစ္သည္။ လူသားေတြ လုိအပ္ေနသည့္ အသိဥာဏ္၊ ပညာ၊ မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးျခင္း၊ ၀မ္းနဲပူေဆြးရျခင္းစတဲ့ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ကုိယ္ဆင္းရဲျခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ၾကပ္ေနတဲ့ဘ၀ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ ျဖည့္ဆည္းေပးရန္၊ အေမွာင္ေလာက ကေန အလင္းေလာကကုိ ေရာက္ေအာင္၊ ႏွစ္ျမဴပ္ေနတဲ့ ဘ၀ကေန ရုန္းထႏုိင္ေအာင္၊ နည္းေပး လမ္းျပ ေဆာင္ရြက္ျခင္းတုိ႔ကို ျပဳလုပ္ေပးရန္ျဖစ္သည္။

ျမတ္ဗုဒၶ သဗၺညဳတဥာဏ္ရျပီး မ်ားမၾကာမည္မွာပဲ တပည့္အေပါင္း စုေဆာင္းမိေသာအခါ ေနရာေဒသအႏွံ႔ သြားေရာက္ျပီး ထုိကဲ့သုိ႔ လူသားဆန္တဲ့ တာ၀န္၀တၱရားေတြ ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ ေစလြတ္ခဲ့သည္။ ဘုရားသုံးလုိက္သည့္ “စရထ ဘိကၡေ၀ စာရိကံ၊ ေဒေသထ ဓမၼံ ေလာကႆ ဟိတာယ သုခါယ” စကားေတာ္သည္ လူသားတာ၀န္ကုိ ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမတ္ဗုဒၶတရားေတာ္အရ လူပီသသူမ်ားသည္ လူသားဆန္ေသာ ေလာကရဲ့ ဟိတ သုခ-အက်ိဳးစီးပြားမ်ားကို ျပဳလုပ္ေပးရမွာျဖစ္သည္။ လူသားဆန္တဲ့ တာ၀န္သည္ ကုိယ့္ဘက္ပါေအာင္၊ ကုိယ့္ဘာသာ ျဖစ္ေအာင္ ေျခာက္လန္႔ျပီးေတာ့လဲ မစည္းရုံး၊ ေျမာက္ထိုးပင့္ေကာ္ျပီးေတာ့လည္း မစည္းရုံး၊ နည္းေပါင္းစုံနဲ႔ ျဖားေယာင္ေသြးေဆာင္ျပီးေတာ့လည္း မစည္းရုံး၊ ဓမၼစစ္စစ္ သုခစစ္စစ္ကို ေပးရုံမွ်သာ ျဖစ္သည္၊ အသိဥာဏ္အလင္းကို ေပးရုံမွ်သာ ျဖစ္သည္။

ဒီမုိကေရစီ ဆန္ေသာ ဘာသာ
ကုိယ္စိတ္ၾကိဳက္မွ၊ ကုိယ္တုိင္ႏွစ္သက္မွ လက္ခံေစသည့္ ဘာသာ၊ လူတုိင္းကို ဘာဖိအားမွ မေပး၊ တန္းတူညီမွ်ေသာ အခြင့္ေရးကိုသာ ေပးေသာ ဘာသာသည္ ဒီမုိကေရစီဆန္ေသာ ဘာသာျဖစ္သည္။ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ပုိင္ဆုိင္သည့္ဘာသာ၊ မျမင္ရသည့္ မည္သည့္ တန္ခုိးရွင္ကုိမွ အညံ့ခံစရာမလုိဘဲ မိမိကုိယ္ကုိယ္ကို၊ မိမိ၏ ကုိယ္စြမ္း ဥာဏ္စြမ္းကို မီွရေသာ ဘာသာသည္ ဗုဒၶအလုိက် ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဟု ေခၚတြင္သည္။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ သူ ရွာေဖြေတြ႔ရွိလာသည့္ ဓမၼကို ကုိယ္တုိင္က်င့္ျပီးမွ ၾကိဳက္မွ ႏွစ္သက္မွ လက္ခံေစသည္၊ မ်က္စိစုံမိတ္ျပီး သူမ်ားေျပာတာကိုပဲ လက္ခံသည္ကို မႏွစ္ျမိဳ႕။ ဤသည္ကား ဗုဒၶဘာသာ၏ သေဘာပင္ျဖစ္သည္။

တခါက ျမတ္ဗုဒၶသည္ ကာလာမ ရြာသားမ်ားကို မိန္႔ဖူးသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၆၀၀ ေက်ာ္ေလာက္က ကာလာမရြာမွာ မိမိကုိယ္ကုိယ္ကို ဆရာၾကီးအမည္ခံ ဆရာအမ်ိဳးမ်ိဳး ေရာက္လာသည္၊ မိမိတုိ႔အယူ၀ါဒ အေတြးအေခၚမ်ားကို ျဖန္႔ေ၀ၾကသည္။ ထုိရြာသူရြာသားမ်ားသည္ “ဆရာမ်ား သားေသ”ဆုိတာလုိ ဘယ္ဆရာ ဘယ္အယူ၀ါဒက မွန္သည္ မွားသည္ကို မဆုံးျဖတ္ႏုိင္ဘဲ ရွိသည္၊ သံသယေတြနဲ႔ သုိ႔ေလာသုိ႔ေလာ ျဖစ္၍ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶက “ငါဘုရားသည္လည္း သင္တုိ႔ဆရာအျဖစ္ မသက္မွတ္ဘဲ သင္တုိ႔ကုိယ္ပုိင္ဥာဏ္ အဆုံးျဖတ္ အေတြ႔အၾကံဳတုိ႔ျဖင့္သာ အမွန္တရားကို ေရြးခ်ယ္ပါ”။ “ငါ့ဘုရားကိုယ္လဲ အားမကိုးနဲ႔ ငါ့ဘုရားက လမ္းညႊန္ရုံသာ ညႊန္ေပးႏုိင္သည္၊ သင္တုိ႔ကိုယ္ သင္တုိ႔အားကုိး၊ သင္တုိ႔ကုိယ္ပုိင္ ဥာဏ္၊ အဆုံးျဖတ္ကိုသာ အားကိုး၊ သင္တို႔၏ ကိုယ္ ပိုင္အေတြးအေခၚ၊ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္၊ ကိုယ္ပိုင္အဆံုးအျဖတ္ သည္သာလွ်င္ သင္တို႔၏ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ ျဖစ္သည္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။

ျမတ္ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားသည္ ဘယ္ေလာက္ သဘာ၀က်သနည္း၊ ဘယ္ေလာက္ ဓမၼဓိ႒ာန္က်သနည္း၊ ဘယ္ေလာက္ ဒီမုိကေရစီက်သနည္း၊ ဘယ္ေလာက္ လူသားဆန္သနည္း။ လူသားဆန္ျပီး လူသားအေတြ႔ၾကံဳ၊ လူသားအသိဥာဏ္တုိ႔ျဖင့္ ခ်ျပသြားခဲ့သည့္ ေလာက သဘာ၀၊ ဓမၼသည္ ပုဂၢိဳလ္ေရး (personal)မဆန္ဘဲ ဓမၼ (Universe) သက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ပုဂၢိဳလ္ေရးမဆန္၊ ဂုိဏ္းဂဏမဆန္၊ ဓမၼဓိ႒ာန္၊ ဒီမုိကေရစီက်မႈတုိ႔ကား ကာလာမရြာသားေတြအား ေဟာခဲ့သည့္ အလြန္ေျပာင္ေျမာက္သည့္ မိန္႔ခြန္းဆယ္ခ်က္က အထင္ကရ သက္ေသျဖစ္သည္။ ထုိမိန္႔ခြန္းဆယ္ခ်က္ကို စာေရးသူ ဆုိက္ထဲက “ကမၻာေက်ာ္မိန္႔ခြန္းဆယ္ခ်က္”မွာ ေလ့လာႏုိင္ပါသည္။

ကုိယ္ပုိင္အသိဥာဏ္ကုိ အားကိုး
ဘယ္အရာမဆုိ သိေအာင္ေလ့လာ၊ သိေအာင္ ေလ့က်င့္ရမည္ျဖစ္သည္။ ေကာင္းသည္ ဆုိးသည္၊ ေကာင္းက်ိဳးေပးမည့္အရာ မေကာင္းက်ိဳးေပးမည့္ အရာ၊ ကုသုိလ္ အကုသုိလ္၊ အမွန္ အမွား၊ စတာေတြကို ကုိယ္ပုိင္ အသိ ကိုယ္ပုိင္ ဥာဏ္တုိ႔ျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ရမည္။ (အတၱာ ဟိ အတၱေနာ နာေထာ)။ “ဤ၀ါဒ၊ ဤအယူ၊ ဤအေတြးေခၚသည္ ေကာင္းသည္၊ မွန္သည္၊ ေကာင္းက်ိဳးေပးမည္”ဟု ယူဆထားလွ်င္ ထုိအယူ၀ါဒကို လက္ခံရမည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္အေနနဲ႔ “မေကာင္း၊ မွားသည္၊ မေကာင္းက်ိဳးေပးမည္”ဟု ယူဆလွ်င္ကား ထုိအယူ၀ါဒကုိ ပယ္စြန္႔ရမည္။ အျပစ္မရွိ၊ မိမိကုိယ္ကိုယ္ကိုေရာ တစ္ပါးသူကိုပါ ေကာင္းက်ိဳးေပးေသာ အရာမွန္သမွ်တုိ႔သည္ ေကာင္း၏၊ မွန္၏၊ ကုသုိလ္ျဖစ္၏၊ လက္ခံက်င့္သုံးရမည္။ လူမႈအသုိင္းအ၀ုိင္း၊ ပညာရွိအသုိင္းအ၀ုိင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းအသုိင္းအ၀ုိင္းက လက္မခံေသာ ရံႈ႕ခ်အျပစ္တင္ေသာ အရာမွန္သမွ်သည္ အျပစ္ျဖစ္၊ မိမိ သူတစ္ပါးတုိ႔အား အက်ိဳးမဲ့ကို ျဖစ္ေစ၏။ ထုိအရာသည္ အကုသုိလ္၊ မေကာင္း၊ မမွန္ေသာ အရာျဖစ္၍ ပယ္စြန္႔ရမည္ ျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔လွ်င္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ကုိယ္ပုိင္အသိဥာဏ္ႏွင့္ လူသားဗဟုိရ္ျပဳေသာ ၀ါဒသည္ လူသားဆန္ျပီး ဒီမုိကေရစီက်ေသာ ဘာသာျဖစ္သည္၊ ဗုဒၶဘာသာဟူ၍ပင္ ဆုိအပ္။

နိဂုံးခ်ဳပ္ေသာ္
ထုိ႔ေၾကာင့္ မျငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနေသာ၊ ပူေလာင္ေနေသာ၊ တလႈပ္လႈပ္ တရြရြ တုန္လႈပ္ ေနေသာ၊ ေၾကာက္လန္႔ေနေသာ၊ စိတ္မခ် မလုံျခံဳျဖစ္ေနေသာ ေလာကၾကီးထဲမွာ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔တေတြအားလုံး ေလာက၏အေအးဓာတ္၊ အျငိမ္းဓာတ္ႏွင့္ အပူပင္ကင္းတဲ့ဘ၀ကို ေပးစြမ္းႏုိင္ေသာ ဓမၼကို ေလ့လာၾကသည္၊ က်င့္သုံးၾကသည္၊ အသြင္ကူးေျပာင္းၾကသည္။

ဗုဒၶဘာသာသည္ မည္သည့္ သက္ရွိသတၱ၀ါကိုမွ ေသြးေျမ က်ေစျပီး အသြင္ကူးေျပာင္ေရးကို ဘယ္ေတာ့မွာ အားမေပးခဲ့။ ဗုဒၶဘာသာက ေအးျမသည့္ ဓမၼအရိပ္ကို ေပးသည္၊ အပူျငိမ္းေဆးကို ေၾကြးသည္၊ အငိုတိတ္ ေတးကို ေပးသည္၊ အသိဥာဏ္ မ်က္လုံးကိုေ၀ငွသည္၊ ဓမၼမ်က္လုံးကို ေပးသည္။ ထုိထုိသုိ႔ေသာ ဂုဏ္အင္ေတြေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဘက္သုိ႔ တသြင္သြင္ ကူးေျပာင္းလာၾကျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့သတည္းးးး။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၂၆-၀၂-၂၀၁၃

Posted in: ေဆာင္းပါး