ရဟန္းေတာ္မ်ား ေၾကာင္းေၾကာင္းၾကၾက ရွိသင့္

“အမ်ိဳးဘာသာ-သာသနာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ၾသ၀ါဒခံယူပြဲ” 

 ဂုဏ္ျပဳပုိ႔စ္

စာမိတ္ဆက္
အင္တာနက္ ေဖ့ဘုတ္ေပၚမွာ ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရး၊ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ပက္သက္ျပီး သံဃာေတြအေပၚ ေတာ္ေတာ္ရုိင္းရုိင္းစုိင္းစုိင္း ပုတ္ခတ္တာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္၊ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီေလာက္ ပုတ္ခတ္လိမ့္မည္ဟု မထင္။ ၂၇-၆-၂၀၁၃ ေန႔က သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးတုိ႔ ဦးေဆာင္ျပီး “အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ၾသ၀ါဒခံယူပြဲ” သတင္းေတြ လုိက္ဖတ္ေတာ့ တလြဲဆံပင္ေကာင္းနဲ႔ ကြန္မန္႔ေတြ သြားေတြ႔ရတယ္၊ ဆဲေရး ပုတ္ခတ္တာေတြလဲ ေတြ႔ရတာ အေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ အမ်ားစုကေတာ့ မိေကာင္းဖခင္ သားေကာင္း သမီးေကာင္း ပီပီ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေဆြးေႏြးသည္၊ လက္ခံေနသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ စာေရးသူ၏ ေဖ့ဘုတ္မွာလဲ လြန္ခဲ့ ရက္ပုိင္းမ်ား “ေ၀ဖန္ပါ၊ မဆဲပါနဲ႔”ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ အၾကံေပး စာေလးတစ္ေစာင္ ေရးခဲ့ဖူးသည္။ ဒီကေန႔လဲ ႏုိင္ငံနဲ႔ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာသာ သာသနာ၊ ယဥ္ေက်းမႈအတြက္ အားတက္သေရာ ေၾကာင္းၾကေတာ္မူၾကေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ၾကည္ညိဳမိရင္း ျမတ္မဗုဒၶ၏ သားေတာ္ ျဖစ္ၾကေသာ အရွင္ေမာဂၢလာန္ကုိ တမ္းတမိ၍ ဤပုိ႔စ္ေလး ျဖစ္လာရသည္၊ ေရးမိေရးရာ ေရးမိသည္ကိုေတာ့ မုဒိတာေလး ပြားေပးၾကပါ။

ႏုိင္ငံသားတုိင္းတာ၀န္
ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ ကုိယ့္ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔သူ ရွိၾကသည္၊ ကုိယ္ကုိးကြယ္တဲ့ဘာသာကို ကုိယ္ကာကြယ္ရမည့္ တာ၀န္သည္ လူတုိင္းရဲ့ တာ၀န္ျဖစ္သည္၊ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈသည္ ကုိယ့္ဘာသာရဲ့ အစြယ္အပြားဆုိတာ မေမ့ဖုိ႔လုိသည္။ ဘာသာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ ခြဲျခားမရပါ၊ ကုိယ့္ႏုိင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈကို ကာကြယ္ဖုိ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာရွိသည့္ လူတုိင္းမွာ တာ၀န္ျဖစ္သည္။

လူဆုိသည္မွာ အသုိင္းနဲ႔ အ၀ုိင္းနဲ႔ ေနၾကရသည္ျဖစ္၍ မိသားစုအေရးမွာလဲ တာ၀န္မဲ့ မေနသင့္သလုိ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရးမွာလဲ တာ၀န္မဲ့ မေနသင့္၊ ေၾကာင္းၾကမဲ့ မေနသင့္။ ကုိယ့္မိသားစုအေရး ကုိယ့္အေရး ျဖစ္သည္၊ ကုိယ့္ႏုိင္ငံအေရး ကုိယ့္အေရးျဖစ္သည္၊ ကုိယ့္လူမ်ိဳးအေရး ကုိယ့္အေရးျဖစ္သည္၊ ကုိယ့္ဘာသာ အေရး ကုိယ့္အေရးျဖစ္သည္။ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈအေရး ကုိယ့္အေရးျဖစ္သည္။

လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြမွာ လူ႕ေလာက တာ၀န္ေတြအတြက္ ေၾကာင္းၾကမဲ့ မေနသင့္ဘဲ၊ တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိေနသင့္သလုိ၊ သာသနာႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ဦးေဆာင္ၾကေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကလဲ သာသနာႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈအတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိေနသင့္၏။ လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြ အေရး ဒုိ႔ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ မဆုိင္ဘူး၊ ဘာမွ ၀င္ေရာက္ လုပ္စရာ မလုိဘူးဟူ၍ ေၾကာင္းၾကမဲ့ မေနသင့္၊ သာသနာ၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ထုိသာသနာႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ဦးေဆာင္ပါ၀င္ ထမ္းေဆာင္ေနၾကေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားကို အမွီျပဳ၍ေနၾကရသည္၊ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားႏွင့္ ကင္း၍မရ၊ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားသည္ သာသနာအတြက္ ေက်းဇူးၾကီးမားသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ကုိယ့္သာသနာ၊ ကုိယ့္လူမ်ိဳး၊ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ကို ရဟန္းသံဃာေရာ လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြပါ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အမွီျပဳျပီး ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ကာကြယ္ရမွာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်းဇူးရွိေသာ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားကို နည္းမွန္ လမ္းမွန္ ေရာက္ေအာင္ လမ္းျပ ဦးေဆာင္ေပးသင့္သည္။ ေၾကာင္းၾကမဲ့၍ မေနသင့္။

အညာေျမရဟန္းေတာ္မ်ား
ထုိကဲ့သုိ႔ သာသနာ၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ကုိယ့္ေက်းဇူးရွင္မ်ားကုိ ကာကြယ္ေပးဖုိ႔၊ ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖုိ႔ တာ၀န္ရွိေနသည္ကား မွန္သည္။ ေက်းဇူးရွိ လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြကုိ အိမ္ရဲ့ တာ၀န္၊ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးေတြ ထမ္းျပီး ေက်းဇူးဆပ္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘဲ၊ နည္းမွန္ လမ္းမွန္ေရာက္ဖုိ႔ ညႊန္ျပေပးျခင္းျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ရာ ေရာက္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း တခါတရံ ညႊန္ၾကားဖုိ႔ အခ်ိန္မေပးတဲ့အခါ အေရးေပၚ အထုပ္ ၀ုိင္းထမ္းသင့္ရင္ ထမ္းရမည္။

အညာေျမသည္ ေအးခ်ိန္တန္ အလြန္ေအးသည္၊ ပူခ်ိန္တန္ အလြန္ပူသည္၊ ရာသီဥတု ၾကမ္းသည္။ ေဆာင္းအကူး ေႏြဦးေပါက္ခ်ိန္၊ သစ္ပင္သစ္ရြက္ ေျခာက္ေသြ႕ခ်ိန္၊ အညာေျမတခြင္လုံး ေျခာက္ေသြ႕ခ်ိန္မွာ မီးအႏၱရာယ္ စုိးရိမ္ရသည္၊ ေနရာအႏွံ႕အျပား မၾကာမၾကာ မီးလန္႔ၾကသည္၊ မီးသင့္တုိင္း၊ မီးေလာင္တဲ့ အခ်ိန္တုိင္း၊ မီးသက္ကား ဥၾသသံ ၾကားတုိင္း နီးစပ္ရာ ေက်ာင္းတုိက္ရွိ တစ္တုိက္လုံး ရဟန္းေတာ္မ်ားက ဆြဲမိဆြဲရာ ဆြဲျပီး မီးေလာင္ရာ ေနရာသုိ႔ အေျပးလာၾကရသည္၊ တခ်ိဳ႕ဆုိ ဖိနပ္ေတာင္ မစီးႏုိင္ဘဲ ေျပးလာၾကရသည္၊ ထမိန္ထုပ္ေကာ ဘာေကာ မစဥ္းစား၊ ေတြ႕ရာအထုပ္ ဆြဲထုတ္ျပီး ေဘးလြတ္ရာ သယ္ေပးၾကသည္။ တခါတရံ မီး၀ုိင္းခံေနရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုေတာင္ ထမ္းေခၚထုတ္ရသည္၊ ကုိယ့္ေက်းဇူးရွိသည့္ ဒကာ

ဒကာမေတြ မီးလန္႔ေနခ်ိန္ တစ္တပ္တစ္အား ကူညီျခင္းပဲ ျဖစ္သည္။ ဒီလုိ အကူညီေပးျခင္းေၾကာင့္ “ဒါက ပရိယတ္လဲ မဟုတ္၊ ပဋိပတ္လဲ မဟုတ္၊ ရဟန္းအလုပ္မဟုတ္ဘူးလုိ႔” ဘုရားရွင္ကလဲ မတားျမစ္ခဲ့ဘူး၊ ေဘးထုိင္ ဘုေျပာသမားေတြကေတာ့ အားအားယားယားနဲ႔ ရဟန္းအလုပ္မဟုတ္ဘူးဟု ေျပာလိမ့္မည္။

အလႅာအရွင္ျမတ္ရဲ့တမာန္ ျဖစ္ဖူးတဲ့ စာေရးသူ
စာေရးသူ ရဟန္း၊ သာမေဏ ၁၃၀၀ ေလာက္ရွိတဲ့ ေတာင္ျမိဳ႕၊ မဟာဂႏၶာရုံမွာ ေနစဥ္က နာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္မ်ားကလဲ ေႏြရာသီေရာက္တုိင္း အမိန္႔ရွိေလ့ရွိသည္မွာ “ဦးဇင္းေတြ၊ ကုိရင္ေတြ၊ ဘယ္နား မီးေလာင္ေလာင္၊ ၾကားတဲ့ေနရာ ျမင္တဲ့ ေနရာကေန ေတြ႔ရာ ေရပုံးဆြဲျပီး ေျပးၾက၊ ၀ုိင္း၀န္း ကူညီၾက”ဟူပင္ ျဖစ္သည္။

တခါက (စာေရးသူ ရဟန္းမျဖစ္ခင္က) အမရပူျမိဳ႕ထြက္ စစ္ကုိင္းဘက္သြားသည့္လမ္းမွာ ဘုံးအုိးရြာဆုိတာ ရွိသည္၊ အိမ္ေျခ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ရွိမည္၊ ထုိတစ္ရြာလုံးသည္ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ရြာျဖစ္သည္၊ ယက္ကန္း၊ အမွတ္ (၈) ေမာ္ေတာ္ယဥ္လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ေတာင္သမန္အင္းမွာ ငါးဖမ္း၊ ခရုေကာက္လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ အသက္ေမြးျပဳၾကသည္၊ ဗလီေတြလည္း အေျမာက္အမ်ားရွိသည္။ မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းတုိက္နဲ႔ဆုိရင္ ၃ မုိင္ေက်ာ္ေလာက္ေ၀းသည္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ထုိရြာ မီးအၾကီးအက်ယ္ ေလာင္သည္၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကုန္သြားသည္၊ ေတာင္ျမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရုံက ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ “ကုိယ့္ဘာသာမတူေသာ္လည္း၊ ကုိယ့္အေပၚ ဆြမ္းသကၤန္းစတဲ့ ေက်းဇူးတရား မရွိေသာ္လည္း လူသားဆုိတဲ့ အသိစိတ္နဲ႔”ပဲ အေျပးအလြား သြားေရာက္ကူညီၾကသည္၊ ထုိအထဲတြင္ စာေရးသူလဲ ပါသည္၊ စာေရးသူ၏ သကၤန္းမွာ မီးေလာင္ေပါက္မ်ားစြာနဲ႔ ျပန္ခဲ့ရသည္။

ထုိမီးေလာင္ျမင္ကြင္းမွာ လူေတြ အလႅာအရွင္ျမတ္ကို ကယ္ပါ ယူပါ တစာစာနဲ႔ တမ္းတေနၾကသည္၊ ဘယ္သူမွ လာမကယ္၊ လာကယ္တာက ျမတ္ဗုဒၶရဲ့သားေတာ္မ်ား ျဖစ္ေနသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ျမတ္ဗုဒၶရဲ့သားေတာ္ေတြ လာကယ္တာကိုပဲ အလႅာအရွင္ျမတ္က လြတ္လုိက္တာတဲ့၊ စာေရးသူလဲ အဲဒီရြာေရာက္မွပဲ အလႅာအရွင္ျမတ္ရဲ့ တမာန္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါက တကယ့္ အျဖစ္ပ်က္၊ ကုိယ္ေတြ႔ျဖစ္ပါသည္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ လူသားခ်င္းစာနာသည့္ လူသားဆန္တဲ့ ဤကဲ့သုိ႔ေသာအလုပ္မ်ိဳးကို စာေရးသူတုိ႔ မၾကာမၾကာ လုပ္ခဲ့ဖူးၾကသည္။ ကုိယ္နဲ႔မတူ ကုိယ့္ရန္သူဟူ၍ ဘယ္ေသာအခါမွ သေဘာမထားခဲ့။

သာသနာအတြက္ ေၾကာင္းၾကမဲ့ မေနသင့္
ျမတ္ဗုဒၶက လူသားကို လူသားအေနနဲ႔ျမင္ျပီး သာသနာျပဳခဲ့သည္၊ သူ႔ဘာသာသုိ႔ ေျပာင္းလာေအာင္ လူသားေတြကို အဆြယ္တရားမေဟာ၊ သူ၏မူအတုိင္း ဓမၼကိုပဲ ေပးသည္၊ သစၥာတရားကို ေပးသည္၊ နည္းမွန္ လမ္းမွန္သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေပးသည္။ သူခ်ထားတဲ့ မူကုိ သူ႔တပည့္မ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္း ထမ္းေဆာင္ေစခဲ့သည္။ သူ႔ရဲ့မူအတြက္၊ သူ႕သာသနာအတြက္ သူ၏တပည့္ေတြကို ေၾကာင္းၾကမဲ့ မေနေစလုိဘဲ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေစခ်င္ခဲ့သည္။ “ေအးေအးလူလူ၊ နားေအးပါးေအးနဲ႔ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ တစ္ကုိယ္တည္း ေနျခင္းထက္ သာသနာအတြက္ တာ၀န္ယူစိတ္ကုိ ပုိျပီးႏွစ္သက္သည္။

တစ္ခါက ျမတ္ဗုဒၶသည္ သာကီမင္းတုိ႔၏ စာတုမာရြာ၌ သီတင္းသုံးစဥ္ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္ေမာဂၢလာန္ မေထရ္ႏွစ္ပါးတုိ႔သည္ ျမတ္ဗုဒၶမျမင္ဖူးၾကေသးေသာ ေတာရြာမ်ားမွ ရဟန္းငယ္ ငါးရာကို ေခၚလာသည္။ ေက်းေတာသား ရဟန္းငယ္ ငါးရာ ဆူညံေနေအာင္ စကားေတြ အက်ယ္ၾကီးေျပာၾကသည္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ လွမ္းေခၚၾကသည္။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ပင္ကိုယ္က ဆူညံတာ မၾကိဳက္၊ သူ႔သာသနာကိုလဲ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္၊ ေအးခ်မ္းမႈျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည္။ ျမတ္ဗုဒၶက ဆရာျဖစ္သူ အဂၢသာ၀ကႏွစ္ပါးႏွင့္ တပည့္ ငါးရာတုိ႔ကုိ ေက်ာင္းတုိက္က ႏွင္ခ်လုိက္သည္။ သာကီ၀င္မင္းသားမ်ားက ျမတ္ဗုဒၶကို ေတာင္းပန္လုိက္မွ ျပန္ေခၚသည္။

ျပန္ေရာက္လာေသာ အရွင္သာရိပုတၱရာကို ျမတ္ဗုဒၶက “ငါ့ဘုရား ႏွင္ထုတ္လုိက္ေတာ့ ဘယ္လုိ ခံစားရလဲ”လုိ႔ ေမးလုိက္ေသာအခါ “ယခု ျမတ္ဗုဒၶသည္ သံဃာ့ပရိသတ္အေပၚ ေၾကာင္းၾကစုိက္ေတာ္မမူဘဲ ဖုိလ္ခ်မ္းသာမ်ား ခံစားကာ ေနလုိေတာ္မူျပီ၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔လည္း ျမတ္ဗုဒၶနည္းတူ သံဃာ့တာ၀န္ကုိ ေၾကာင္းၾကကင္းစြာ ေအးခ်မ္းစြာ ေနေတာ့မည္ဟူေသာ စိတ္ ျဖစ္ပါသည္ဘုရား”ဟု မေထရ္က ေျဖလုိက္သည္၊ ျမတ္ဗုဒၶသည္ သာဓုေခၚေတာ္မမူဘဲ ေနအုံး အဲဒီလုိ မလုပ္ေသးနဲ႔အုန္းဟု တားျမစ္သည္။

အရွင္ေမာဂၢလာန္ကို ထုိေမးခြန္းေမးေတာ့ “ျမတ္ဗုဒၶသည္ သံဃာ့ပရိသတ္အေပၚ ေၾကာင္းေၾကာင္းၾကၾက မရွိဘဲ နားေအးပါးေအးေနလုိျပီ၊ တပည့္ေတာ္ႏွင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာတုိ႔က သံဃာ့ပရိသတ္တာ၀န္၊ သာသနာ့တာ၀န္မ်ားကို ေၾကာင္းၾကေတာ့မည္၊ ထမ္းေဆာင္ေတာ့မည္”ဟု ခံစားမိေၾကာင္း မေထရ္က ေလွ်ာက္ေတာ့၊ ျမတ္ဗုဒၶ သာဓုေခၚသည္။

တကယ္ေတာ့ သံဃာ့ပရိသတ္ကို ခုိင္ခုိင္ခန္႔ခန္႔နဲ႔ ထာ၀စဥ္ရွိေစခ်င္သည္၊ သံဃာရွိမွ ဓမၼရွိမည္၊ ဓမၼရွိမွ ဗုဒၶရွိမည္။ ေလာကတြင္ ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃာ ရတနာသုံးပါး ရွိေနပါမွ တကယ့္ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္ ရွိလိမ့္မည္။ ရတနာသုံးပါးသည္ ကုိယ့္ႏုိင္ငံရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ အုတ္ျမစ္ျဖစ္သည္၊ ယဥ္ေက်းမႈဆင္းသက္လာရာ မူလဘူတ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶက သူ၏ တပည့္မ်ားကို သံဃာ့ပရိသတ္၊ သံဃာ့တာ၀န္၊ သာသနာေတာ္ရဲ့ တာ၀န္ေတြကို အားတက္သေရာ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ေစလုိသည္။ သာသနာႏွင့္ပက္သက္လာလွ်င္၊ သံဃာႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ေသြးေအးမေနေစလုိသည္မွာ ျမတ္ဗုဒၶ အစစ္အမွန္ စိတ္ထားျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏွင့္ သံဃာ
ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားတြင္ အခ်ိဳ႕သည္ ရဟန္းသံဃာမ်ားကို ဘာမွ မလုပ္ေစဘဲ တရားပဲထုိင္၊ စာပဲ က်က္ေစခ်င္ၾကသည္၊ တခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားကေတာ့ သာသနာေရးမွာ ေသြးေအးမေနသလုိ လူမ်ိဳးႏွင့္ ႏုိင္ငံအတြက္ပါ ေသြးေအး မေနေစလုိၾက။

ယေန႔ေခတ္သည္ ျမတ္ဗုဒၶပြင့္ေတာ္မူခဲ့သည္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၆၀၀ ေခတ္နဲ႔မတူသည္ကုိ အားလုံး လက္ခံၾကရေပလိမ့္မည္။ ထုိေခတ္ ထုိအခါက လူဦးေရထူထပ္မႈ နဲသည္နဲ႔အမွ် ေလာဘျဖစ္စရာလဲ နဲသည္၊ ေဒါသျဖစ္စရာလဲနဲသည္၊ လူေတြကို ထိခုိက္ေစတဲ့ အရာလဲ ဒီေန႔ေခတ္ေလာက္ အလြယ္တကူမရွိခဲ့၊ ေလာကၾကီးရဲ့ သဘာ၀အရ ဓမၼပင္ျဖစ္သည္။ ထုိသဘာ၀ဓမၼေတြ၏ အေျပာင္းအလဲကို ဓမၼသံေ၀ဂယူရင္း အေျပာင္းအလဲေတြနဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ေနတတ္ဖုိ႔လည္း လုိသည္။

ယေန႔ေခတ္ ႏုိင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စိတ္ေန စိတ္ထားတုိ႔သည္ ေရွးေခတ္ကနဲ႔ မတူသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ပိုျပီးေတာ့ ကုိယ့္လူမ်ိဳး၊ ကုိယ့္ႏုိင္ငံ၊ ကုိယ့္သာသနာ၊ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို ပုိပုိ တုိးျပီး ေစာင့္ထိန္းဖုိ႔ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း ကုိယ္လုပ္လုိ႔ ရတဲ့ ေနရာကေန ပါ၀င္ဖုိ႔ အခ်ိန္က်လာသည့္ေခတ္ျဖစ္သည္၊ ေတာထဲ တစ္ကိုယ္တည္းေန မဂ္ေပါက္ ဖုိလ္ေပါက္ က်င့္ေနဖုိ႔ အခ်ိန္ေတာင္ မရေတာ့တဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေနသည္။ ျမတ္ဗုဒၶကလဲ သူ႔ရဲ့တပည့္ေတြကို ေၾကာင္းၾကမဲ့ေနျခင္းထက္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ သာသာနာအေရး၊ သံဃာေရးကုိ ပုိျပီး လုပ္ေစလုိသည္။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီး၊ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးတုိ႔သည္ “ဒီဘ၀ ဒီမွ် ကိေလသာကုန္ျပီး ရဟႏၱာမျဖစ္ခ်င္လုိၾက၊ သာသနာအတြက္ ႏုိင္ငံအတြက္ အလုပ္လုပ္ခ်င္ၾကသည္”ဟု မၾကာမၾကာ မိန္႔သည္ကို ၾကားဖူးသည္။ ကမၻာေက်ာ္ဆရာေတာ္ၾကီးေတြေတာင္ နားေအးပါးေအး မေနႏုိင္ဘဲ သာသာႏွင့္လူမ်ိဳးအတြက္ ေၾကာင့္ၾကေတာ္မူၾကသည္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈသည္ ထုိသာသနာ သံဃာကေန ဆင္းသက္လာသည္ကိုလဲ သတိရွိထားဖုိ႔ုလုိသည္။

တခ်ိဳ႕က ရဟန္းေတာ္မ်ား ႏုိင္ငံေရး၊ လူမ်ိဳေရး၊ ဘာသာေရး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါ၀င္ေနသည္ကို သိပ္နားမလည္ျဖစ္ေနတတ္သည္၊ လူတစ္စုရဲ့ တုိ႔မီး ရႈိ႕မီး၊ တုိက္သံ ခုိက္သံေတြကို ဖတ္ျပီး ေ၀ေ၀ ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတတ္သည္။ ထုိကုိယ့္ႏုိင္ငံကို ၀ါးမ်ိဳးမည့္သူေတြရဲ့ ဗုဒၶဘာသာအေပၚေ၀ဖန္မႈေတြကို ဖတ္ျပီး ကုိယ့္သဒၶါတရားကို အားနဲေစခဲ့ၾကသည္၊ သဒၶါဆုိသည္မွာ အလုပ္ကိစၥမွန္သမွ်အေပၚမွာ ရွိတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္ျဖစ္သည္၊ သေဒၶါ အာရာဓေကာ ေဟာတိ- ယုံၾကည္မႈက အရာအားလုံးကို ျပီးေျမာက္ေစသည္။ ထုိေၾကာင့္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ၊ ကုိယ့္လူမ်ိဳး၊ ကုိယ့္ဘာသာ၊ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈအေပၚထားတဲ့ ယုံၾကည္မႈ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထားသင့္သည္။ ထုိယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ အားေမြးသင့္သည္၊ မ်ိဳးခ်စ္ဆုိသည္မွာ ႏုိင္ငံ၊ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ အားလုံးပါ၀င္သည္။ ထုိသုိ႔ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ျမတ္ဗုဒၶက မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ် ေသြးထြက္သံယုိ မျဖစ္ေစလုိ၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုသာ လုိလားသည္။ သူကိုယ္တုိင္ စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္တဲ့ေနရာေတြ အထိ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတရားမ်ား ေဟာခဲ့သည္ကိုလည္း နမူနာယူသင့္လွသည္။ ေလာကၾကီးက လွည့္ပတ္၊ လိမ္ေကာက္ေနတဲ့ မာယာေတြလဲ အလြန္မ်ားလွသည္၊ ရဟန္းေတာ္မ်ား ထုိမာယာမ်ား၏ သားေကာင္မ်ား မျဖစ္ဖို႔ သတိၾကီးၾကီး ရွိေနဖုိ႔လဲလုိသည္။

ရဟန္းသံဃာ သီးသန္႔ၾကီး မျမင္သင့္
စာေရးသူတုိ႔ႏုိင္ငံမွာက လူေတြရဲ့ အျမင္မွာ ရဟန္းသံဃာအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြကို သီးျခားစီ၊ သီးသန္႔ၾကီး ျမင္ေနတာကိုက စာေရးသူအေနနဲ႔ သိပ္မၾကိဳက္လွ၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္လည္း ဒီျပည္သူ မိသားစုထဲက ေမြးဖြာသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္၊ မုိးေပၚက အလုိေလ်ာက္က်လာသူမ်ား မဟုတ္ၾက။ သုိ႔ေသာ္ လူတစ္မ်ိဳး ကမၻာတစ္မ်ိဳးလုိ႔ေတာင္ ျမင္ေနလား မသိ၊ သုိ႔ေသာ္လည္း တုိ္င္းျပည္အတြက္ ႏုိင္ငံအတြက္၊ သာသနာအတြက္၊ လူမ်ိဳးအတြက္၊ ယဥ္ေက်းမႈအတြက္ တစ္သားတည္း ျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္ရေတာ့လည္း ၀မ္းသာမိသည္။ ဒီအေတြးကို ျပည္ပေရာက္လာမွ ျမင္မိျခင္းျဖစ္သည္။ ျပည္ပမွာ ရွိတဲ့ တကၠသုိလ္ေတြသည္၊ လူသား- လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ မခြဲဘဲ တကၠသုိလ္တစ္ခုတည္းမွာပဲ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့ ဘာသာရပ္ကို ယူျပီး တက္ေရာက္ႏုိင္ၾကသည္၊ တကၠသုိလ္ၾကီးကလဲ ဘာသာရပ္အားလုံးနီးပါးကို သင္ေပးႏုိင္သည္ ျဖစ္၍ ဘာသာရပ္ဌာနတုိင္းမွာ ေက်ာင္းသားရွိေနသည္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဘာသာေရး သင္တဲ့တကၠသုိလ္ေတြက သီးသန္႔ျဖစ္ေနသည္၊ ဗုဒၶတကၠသုိလ္မ်ား၊ ပရိယတၱိတကၠသုိလ္မ်ားသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္သာ ျဖစ္ေနသည္၊ ဘုန္းၾကီးတကၠသုိလ္ၾကီးအေနနဲ႔ျဖစ္ေနသည္။ လူ၀တ္ေၾကာင္ တကၠသုိလ္ေတြမွာ တျခားႏုိင္ငံတကၠသုိလ္ေတြလုိ ဒႆနိကေဗဒ၊ သမုိင္း၊ ဘာသာေဗဒ၊ စိတ္ပညာ၊ ေရွးေဟာင္းပညာ စတဲ့ ၀ိဇၨာပုိင္းဆုိင္ရာ ရဟန္းေတာ္ေတြ တက္ေရာက္ခြင့္မရွိျဖစ္ေနသည္၊ ယခုအခါ ထုိဘာသာရပ္ေတြကို သင္ယူဖုိ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားျပီး တျခားတုိင္းျပည္က တကၠသုိလ္ေတြဆီသုိ႔ အပင္ပန္းခံ သြားေနၾကရသည္။ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား တစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွိသည္၊ တစ္ပါးလွ်င္ တစ္ႏွစ္ ေဒၚလာ ၁၅၀၀ႏႈံးနဲ႔တြက္ၾကည့္ရင္ ရဟန္းတစ္ေထာင္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၅ သိန္းရွိမည္၊ ထုိအေမာင့္ (ကုန္က်ပမာဏ)သည္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားကပဲ ေပးေနရသည္။ အကယ္၍သာ အဲဒီပညာရပ္ေတြကို ကုိယ့္ျပည္တြင္းမွာပဲ သင္ခြင့္ရမည္ဆုိရင္---။

အဲဒီပညာရပ္ေတြကို ျမန္မာႏုိင္ငံတကၠသုိလ္ အေရွ႕တုိင္းပညာရပ္၊ အေနာက္တုိင္းပညာရပ္ေတြမွာ သင္ယူလုိ႔ မရဘူးလား၊ မရပါ၊ ရဟန္းေတာ္ေတြကို သီးျခားလူမ်ိဳး၊ သီးျခားကမၻာအေနနဲ႔ ျမင္ေနၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္သည္၊ သိပ္ၾကည္ညိဳလြန္းလုိ႔ပဲလား မေျပာတတ္။

ႏုိင္ငံေရး၊ လူမႈေရးမွာလဲ အလားတူပင္။ ရဟန္းေတြကို သီးျခားစီ ျမင္ေနသည့္အတြက္ ကုိယ့္ႏုိင္ငံသား ျဖစ္ေနရက္နဲ႔ ကုိယ့္တုိင္းျပည္အတြက္ ဆႏၵမဲေလးေတာင္ ေပးပုိင္ခြင့္မရွိ။ သီရိလကၤာႏုိင္ငံသည္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံျဖစ္သည္၊ သံဂါယနာကုိလဲ ကုိယ့္ႏုိင္ငံထက္ ႏွစ္ေပါင္း ရာနဲ႔ခ်ီ ေစာျပီး တင္ႏုိင္ခဲ့သည့္ ႏုိင္ငံျဖစ္သည္။ ထုိႏုိင္ငံက လူေတြက ရဟန္းေတာ္ေတြကို ျမန္မာျပည္ေလာက္ သီးျခားစီ မျမင္ၾက၊ မည္သည့္တကၠသုိလ္မွာ မည္သည့္ဘာသာရပ္မဆုိ ရဟန္းေတာ္မ်ား တက္ေရာက္ သင္ခြင့္ရွိသည္၊ ႏုိင္ငံရပ္ျခား သြားစရာမလုိ၊ ႏုိင္ငံေရး လူမႈေရးမွာလဲ ရဟန္းေတာ္မ်ား တုိင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေစသည္၊ ၀န္ၾကီးျဖစ္ခြင့္ရွိသည္၊ ဆႏၵမဲေပးပုိင္ခြင့္ရွိသည္။ စာေရးသူတုိ႔ ႏုိင္ငံမွာလဲ ဤလိုအခြင့္ေရးမ်ိဳး မရွိေသးသည္ကို ဘာ့ေၾကာင့္ နားလည္မႈမေပးႏုိင္ဘဲ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ႏုိင္ငံေရး လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရးမွာ ၀င္ရႈပ္ရသလဲဟု ျမင္ေနၾကသည္ကား အျမင္က်ဥ္းလြန္းလွသည္။

နိဂုံးခ်ဳပ္ေသာ္
“အမ်ိဳးဘာသာ သာသာနာ ထိန္သိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ၾသ၀ါဒခံယူပြဲ”မွာ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ ေျပာတဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြကို မုိက္မုိက္ရုိင္းရုိင္း ေ၀ဖန္တဲ့သူေတြ ကုိယ့္၀စီကံ ကုိယ့္ဆီျပန္ မေရာက္ပါေစနဲ႔ ဆုိတဲ့ ေစတနာေကာင္းနဲ႔ “ေ၀ဖန္ပါ မဆဲပါနဲ႔”လုိ႔အၾကံေပးပါရေစ။ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ျမန္မာတုိင္းရင္းသား အားလုံးကို အမွီျပဳျပီး သာသနာေရး ဘာသာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ အလုပ္ေတြကို မပင္မပန္းလုပ္ခြင့္ရၾကသည္၊ ထုိ႔အတြက္ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားမ်ားကို နည္းလမ္းတက် ကာကြယ္ေပးတဲ့ေနရာမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ား ပါ၀င္လာျခင္းအတြက္ မ်ားစြာ ၀မ္းသာမိပါေၾကာင္း။ ေရွ႕ဆက္ျပီး ဒီထက္မက ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းပတၳနာ ျပဳလုိက္ပါသတည္းးးးးးးး။ 

ငါတုိ႔ျဖစ္ရ၊ ဤေလာက၀ယ္၊
ဘ၀သမုိင္း၊ မရုိင္းေစရန္၊
စိတ္မန္မခ်၊ မာနမပါ၊ ဒုိ႔စြမ္းရာျဖင့္၊
ဒုိ႔သာသနာ၊ ဒုိ႔ျပည္ရြာကို၊
သာယာေစမႈ လုံ႔လျပဳအံ့။

ဤပုိ႔စ္ျဖင့္ 27-6-2013ေန႔ က်င္းပျပီးေသာ “အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ ထိန္သိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ၾသ၀ါဒခံယူပြဲ”ၾကီးကို ၾကိဳဆုိ ဂုဏ္ျပဳပါသည္။

(ဓာတ္ပုံ Popular Myanmar News မွ ကူးယူသည္)

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၂၈-၆-၂၀၁၃

Posted in: ေဆာင္းပါး