ဘုံေဘတစ္ေခါက္ ေရာက္ျပန္

PG ေလေၾကာင္းပုိင္ ေလယာဥ္

ေ၀ဟင္မွ ဘန္ေကာက္ရဲ့ ေကာင္းကင္လမ္းမၾကီးမ်ား

သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္ တေနရာ အမွတ္တရ

၀န္ေဆာင္မႈမဆုိး

စာေရးသူ တစ္ခါမွ မစီးဘူးေသးေသာ ေလေၾကာင္းက PG (Bangkok Airway) ေလေၾကာင္းပဲျဖစ္သည္။ ဘုံေဘျမိဳ႕ကိုျပန္မယ္ဆုိေတာ့ Sun far ေအးဂ်င့္မွာ လက္မွတ္စုံစမ္းသည္၊ TGေလေၾကာင္းသည္ one way ကိုပဲ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၅၅၀ ရွိေနသည္။ ေစ်းသည္ တစ္ရက္ႏွင့္တစ္ရက္ အေျပာင္းအလဲ ရွိသည္၊ အထူးသျဖင့္ ေသာၾကာ တနဂၤေႏြရက္မ်ားအတြက္ ပုိေစ်းျမင့္သည္။ လူအသြားအလာ မ်ားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ TG ၅၅၅ ေဒၚလာ ေစ်းမ်ားေနသျဖင့္ ေနာက္ထက္ ေလေၾကာင္းတစ္ခုကို စုံစမ္းရာ PG ဘန္ေကာက္ အဲယားေ၀းကို ေတြ႔သည္၊ သူက ေစ်းသက္သာသည္၊ one way ကို ၄၀၅ ေဒၚလာပဲ ေပးရသျဖင့္ ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ သက္သာသည္။ ေလယာဥ္ထြက္ခ်န္ကေတာ့ ရန္ကုန္မွ မနက္ပုိင္း ၁၀ နာရီးတစ္ၾကိမ္ႏွင့္ ညေနပုိင္း ၄-၄၀ တစ္ၾကိမ္ရွိသည္။ ထုိေလယာဥ္သည္ ဘန္ေကာက္မွ ဘုံေဘသို႔ ညေန ၉ နာရီ တစ္စီးတည္းသာ ရွိသျဖင့္ ရန္ကုန္မွ ညေန ၄-၄၀ ေလယာဥ္စီးလ်င္ သိပ္ၾကာၾကာ မေစာင့္ရေပမဲ့ မနက္ပုိင္း ေလယာဥ္စီးမိပါက တေနကုန္ ေလဆိပ္တည္းမွာ ေနရလိမ့္မည္။ ၀န္ေဆာင္မႈလဲေကာင္းသည္ဟု ဆုိရေပမည္၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားကို ဂရုစိုက္သည္။ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔ေလေၾကာင္းရုံးခန္း နားေနခန္းမ်ားကို ေနရာေပးသျဖင့္ အဆင္ေျပသည္။ ဘုံေဘေရာက္ေတာ့လည္း ကားစီးရသည္အထိ ၀န္ေဆာင္မႈ လုိက္လုပ္ေပးသည္အတြက္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား အတြက္ အဆင္ေျပသည္။

မရုိးႏုိင္တဲ့ သု၀ဏၰဘူမိ

ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာ ေလယာဥ္က ကြင္းေနရာေရာက္ဖုိ႔ ကြင္းထဲပတ္ေမာင္းစဥ္ (ကြင္းေနရာ ေရြးရင္း) သိပ္လွပတဲ့ ကြင္းၾကီးႏွင့္ ငွက္ၾကီးတစ္ေကာင္ ပ်ံေနသည့္အလား ေလဆိပ္ၾကီးကို ၾကည့္ျပီး စိတ္ကူးမိသည္။ သု၀ဏၰဘူမိဆုိတဲ့ အရပ္ေဒသကို ျမန္မာ အင္ဒုိနီးရွား ထုိင္းႏွင့္ အိႏၵိယတုိ႔က အလုအယတ္ ပုိင္ဆုိင္မႈ လုပ္ေနၾကသည္။ ျမန္မာကလည္း သထုံသည္ သု၀ဏၰဘူမိ ျဖစ္သလုိ အင္ဒုိနီးရွားကလဲ ဂ်ာဗားျပည္နယ္ ဆုမၾတာကြ်န္းကို သု၀ဏၰဘူမိဟု ဆုိျပန္သည္။ ထိုင္းႏုိင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြကလည္း နခြန္ပထြမ္ (နဂရ ပထမ)ကို ေသာဏ ဥတၱရမေထရ္တုိ႔ သာသနာသယ္ေဆာင္ရာ ပထမဆုံးျမိဳ႔ဟု ဆုိကာ သု၀ဏၰဘူမိဟု အသိမွတ္ျပဳေနၾကသည္၊ ဤနည္းအားျဖင့္ သူ႕ဘက္ ကိုယ့္ဘက္ ထုိ သု၀ဏၰဘူမိ (ေရႊေျမ) ကို လုေနၾကစဥ္ ေဟာ-ျဗဳန္းဆုိ သု၀ဏၰဘူမိႏုိင္ငံတကာေလဆိပ္ၾကီး တည္ေဆာက္လုိက္ေတာ့ ကမၻာက သု၀ဏၰဘူမိဆုိတာကုိ ထုိင္းႏုိင္ငံႏွင့္တြဲမွတ္သြားၾကသည္။ အဲဒီအေတြး စာေရးသူသာ မဟုတ္ အျခား မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ေတြးမိလိမ့္မည္ ထင္သည္။ သု၀ဏၰဘူမိ၏ ေနာက္ခံ story ေလး ကမၻာ့လူသားေတြႏွလုံးသားထဲအထိ အေရာက္ပုိ႔ႏုိင္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ ဆုိတဲ့အေတြးလည္း ဆင့္ကဲေပၚလာသည္။ ေလဆိပ္ၾကီးထဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ေရာက္ဖူးေပမဲ့ မရုိးႏုိင္ မအီႏုိင္ဘဲရွိေနသည္၊ ေရာက္တုိင္း အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနသည္။ ဂိတ္ေပါင္း ၅၀ ၀န္းက်င္ ရွိသည္အတြက္ ကိုယ္သြားမည့္ႏုိင္ငံ၏ ဂိတ္ (Gate) ကို ရွာရသည့္ ဒုကၡလဲ မေသးလွ၊ သိပ္ၾကီးက်ယ္ သိပ္ခန္းနားသည့္ ကမၻာေက်ာ္ေလဆိပ္ၾကီးတစ္ခု ျဖစ္သည္။

သူငယ္ခ်င္းမ်ား လာၾကိဳ႔

ဘန္ေကာက္ သု၀ဏၰဘူမိကမၻာေက်ာ္ေလဆိပ္မွ ၄-၄-၂၀၁၁ ၉ နာရီ ထြက္လာရာ ဘုံေဘသို႔ ၅-၄-၂၀၁၁ ေန႔ မနက္ေစာေစာ ၁ နာရီ ႏုိင္ငံတကာဘုံေဘေလဆိပ္သို႕ ေရာက္သည္။ PG ေလေၾကာင္းမွ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ားေပးသျဖင့္ အဆင္ေျပသည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ကိုေမဓာတုိ႔ ေစာင့္ေနၾကသည္။ အားလုံးအဆင္ေျပသည္။ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ၂ နာရီ၀န္းက်င္ရွိေနသည္။ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားမ်ား မအိပ္ၾကေသး၊ အင္တာနက္သုံးသူက သုံး၊ တီဗီၾကည့္ေနသူက ၾကည့္၊ အခ်ိဳ႕လဲ စာဖတ္ေနၾကေသးသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေအာ္-- ေတာ္ေတာ္ ၾကိဳးစားၾကတာပဲလုိ႔ ေတြးမိသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမ်ားက ေနရာလည္း အရန္သင့္ခင္းက်င္းထားသည္။ ေတာ္လုိက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြပဲ။ ယခုခ်ိန္ ဘုံေဘျမိဳ႕ရာသီဥတုသည္ ေနလုိ႔ေကာင္းသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္၊ မုိးမရြာေသး ေနလည္းအရမ္းမပူေသးရကား သင့္တင့္ေသာ ဥတုပင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘုံေဘေလဆိပ္က ထြက္လာတာနဲ႔ အသက္ရွဴမ၀ ျဖစ္ေတာ့သည္။ လူဦးေရ အထူထပ္ဆုံးျမိဳ႕လည္းျဖစ္သလုိ ကမၻာ့ျမိဳၾကီးမ်ားႏွင့္ ႏွုိင္းယွဥ္ျပန္ရင္လဲ ညစ္ပတ္ဆုံးျမိဳ႕ဟု ဆုိလုိ႔ရျပန္သည္။ ျမင့္မားေသာ အေဆာက္အဦးမ်ား ထူထပ္၍လည္း ေလေကာင္း ေလသန္႔မရႏုိင္။ ေကာလိပ္အတြင္း ေရာက္ကာမွ ေလျဖဴျဖဴေလးရသည္၊ အသက္ရွဴရတာ အရသာရွိလွသည္။ ကိုယ္ေနရမည့္ အိပ္ယာသည္လည္း ၆ ထပ္ေျမာက္ရွိ ျမန္မာမာေက်ာင္းသားမ်ား စုေ၀းေနသည့္ အခန္းထဲက တစ္ေနရာျဖစ္သည္။

ငါးပိငါးေျခာက္ႏွင့္ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္

ေနာက္ေန႔မနက္ ၈ နာရီ (ျမန္မာခ်ိန္ ၉ နာရီ) မွာ အိပ္ယာထျဖစ္သည္၊ မေန႔က အရမ္းပင္ပန္းေနသည္၊ ၃ နာရီထုိးခါနီးမွ အိပ္ယာ၀င္ျဖစ္သည္၊ ေနရာအသစ္ အိပ္ယာသစ္ျဖစ္၍ ခဏခဏ ႏုိးေနသည္။ ေနာက္ေန႔ အိပ္ယာက ေစာေစာမထႏုိင္။ အိပ္ယာက ထ ထခ်င္း မနက္စာအတြက္ ျမန္မာျပည္က ပါလာသည့္ အေၾကာ္အေလွာ္ အေျခာက္အျခမ္းအထုပ္ေတြ ခြဲတန္းခ်သည္။ လက္ေဆာင္ေပးရန္၊ ဟုိကဒီက သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ ပါးလုိက္သည့္အထုပ္ေတြ ေရြးထုပ္ျပီး ကိုယ့္အတြက္ပါလာသည့္ အထုပ္ေတြကိုေတာ့ အမ်ားသုံးထမင္းစားခန္းမွာ ထည့္လုိက္သည္။ ဒကာ ဒကာမမ်ား ညီမမ်ားက ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္၊ သရက္သီးသနပ္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ ၾကက္သားေၾကာ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္၊ ငါးေျခာက္ဖုတ္မ်ား၊ ပဲေၾကာ္မ်ားႏွင့္ ေဆးပစၥည္း စသည္မ်ားကို လွဴလုိက္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားရဟန္းေတာ္မ်ား ႏွစ္သက္ေတာ္မူၾကသျဖင့္ အလွဴရွင္အားလုံးအတြက္ ၀မ္းသာဖြယ္ျဖစ္ရသည္။ ထုိအစားအစာမ်ားသည္ ဘုံေဘျမိဳ႕တြင္ ရႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ကူသလုိ အေဆာင္မွာ ခ်က္ခြင့္မရွိ ေၾကာ္ေလွာ္ခြင့္မရသျဖင့္ ျပည္ျမန္မာ ဒကာဒကာမေတြရဲ့ ငါးပိ ငါးေျခာက္ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္စတုိ႔သည္ကား မ်ားစြာ ေက်းဇူးမ်ားလွသည္။ 

ဘုံေဘႏွင့္ လူေနမႈ

ဘုံေဘျမိဳ႕ ေစာမယေကာလိပ္တြင္ ပညာသင္ရဟန္းေတာ္ မ်ားစြာရွိသည္။ ယခုေလာေလာဆယ္ တေပါင္းတည္း အတူစား ရဟန္းေတာ္မ်ား ၁၈ ပါးေလာက္ရွိသည္။ မီးဖုိပါ အခန္းၾကီးတစ္ခန္းႏွင့္ ၄ ပါးေန အခန္း ၂ ခန္းရသည္။ အခန္းၾကီးတြင္ ၁၀ ပါး၀န္းက်င္ေလာက္ေနရသည္။ ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ ေနရသည္။ စာသင္တုိက္ၾကီးမွာ ေနရသည့္ စာသင္သားငယ္ေလးမ်ား ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ တစ္ေယာက္ခန္းထဲမွာ ႏွစ္မ်ားစြာ ေနခဲ့ရေသာ စာေရးသူအတြက္ တစ္ခန္း ၄ ပါးေနရသည္မွာ သိပ္အဆင္မေျပေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သေဘာေကာင္းၾကသျဖင့္ အဆင္ေျပသည္။ ပူေနးတကၠသုိလ္မွာ ေနစဥ္က တစ္ေယာက္ တစ္ခန္းျဖစ္သည့္အျပင္ အားလုံး ျပည္ပေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ေနရသည္မွာ လြတ္လပ္၏။ ကိုယ္စားခ်င္တာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ႏုိင္သည္။ ႏိုင္ငံေပါင္းစုံက ဟင္းလ်ာမ်ား၏ အနံ႕မ်ိဳးစုံကို မလြဲမေသ ခံစားရမွာအမွန္။ လြတ္လပ္စြာ ေနႏုိင္သလုိ လြတ္လပ္စြာ ခ်က္ျပဳတ္ႏုိင္သည္၊ လြတ္လပ္စြာ အားကစား၊ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား လုပ္ႏုိင္သည့္ ေနရာ မ်ားစြာရွိသည့္အတြက္ အဆင္ေျပလွသည္။

ဘုံေဘျမိဳ႕သည္ကား အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ လူဦးေရအထူထပ္ဆုံးျမိဳ႕ျဖစ္သလုိ စီးပြားေရးျမိဳ႕ေတာ္လည္းျဖစ္သည္။ ဘုံေဘျမိဳ႕ရွိ ဤေစာမယေကာလိပ္မွာ ပညာသင္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအားလုံးသည္ ျပည္တြင္းမွာေတာ့ စာခ်ဘုန္းၾကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သု႔ိေသာ္လည္း ပညာရခ်င္ ဘြဲ႔ရခ်င္လုိေသာေၾကာင့္ အဆင္းရဲဒဏ္ အပင္ပန္းခံရေလေတာ့သည္။ ျပည္ပေက်ာင္းသားမ်ား အေဆာင္ဟု သီးသန္႔မရွိသျဖင့္ အိႏၵိယ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အတူေနၾကရသည္မွာ သိပ္အဆင္မေျပလွ။ အခ်က္အျပဳတ္ကအစ အဆင္မေျပ၊ ေခ်းမ်ား အတုိင္အေတာထူတဲ့ ကုလားၾကားမွာ ေနရတာလဲ သိပ္မလြယ္လွ၊ အသား ငါးမစားေသာ ဟိႏၵဴဘာသာ အစြန္းေရာက္ေသာ ကုလားမ်ားၾကားတြင္ အမႈိက္ပုံးထဲ ၾကက္ရုိး ငါးရုိး တစ္ခုေတြ႕မိပါက သိပ္ၾကီးေလးေသာ အျပစ္ဟု ယူဆကာ အတုိင္အေတာခံရေပမည္။ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ အခန္းမ်ားသည္လည္း ၆ ထပ္ေျမာက္မွာသာ ရွိသည္။ နတ္ျပည္ ၆ ထပ္မွာ ေနရသည္ဟု ေအာင့္ေမ့၍ ေနရေပေတာ့မည္၊ ငလ်င္ေတြ သိပ္ေခတ္စားေနေတာ့ အေဆာက္အဦးၾကီး ၾကည့္ျပီး ၾကက္သီးထမိေသးသည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာကိုးးးးး။ အလွည့္အက် ခ်က္စားရသည့္ မိသားစု စနစ္ပဲျဖစ္သည္။ စုေပါင္း ကုန္က်စရိတ္သည္ တစ္လ ရူပီး ၂ ေသာင္း၀န္းက်င္ (က်ပ္ ၄ သိန္းေက်ာ္) ေလာက္ ကုန္က်သည္ဟု ခန္႔မွန္းၾကည့္မိသည္။ စာေရးသူေတာ့ အခုမွ စေရာက္သျဖင့္ ခ်က္ခန္းျပဳတ္ခန္းထဲ မ၀င္ရေသးဘဲ အခ်က္ျပဳတ္အလြန္ေကာင္းသည့္ ေနာင္ေတာ္ ညီေတာ္မ်ား ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းတာကိုပဲ ျမိန္ရည္လွ်က္ရည္ အသာတၾကည္ ၀င္စားေနရသည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ

သီတဂူစတား

၈-၄-၂၀၁၁

Posted in: မွတ္စု