ဖိတ္ၾကားအပ္ပါသည္ (သီတဂူေမြးေန႔အလွဴေတာ္)

(သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီး (၇၅) ႏွစ္ျပည့္ အလွဴေတာ္အတြက္ ပင့္စာ-ဖိတ္စာ)

ဖိတ္ၾကားအပ္ပါသည္ (သီတဂူေမြးေန႔အလွဴေတာ္)

သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီး၏ (၇၅) ႏွစ္ျပည့္ ၀ိဇာယန အခါေတာ္ေန႔အတြက္ ပူေဇာ္ပြဲမ်ားကို ေအာက္ပါ အစီအစဥ္အတုိင္း က်င္းပမည္ ျဖစ္ပါသည္။

(၂၀၁၁ႏွစ္ သက္ေတာ္ ၇၄ ႏွစ္ျပည့္က အလွဴေတာ္ ဓာတ္ပုံ)

(က) တေပါင္းလဆန္း (၁၄)ရက္၊ (၆-၃-၂၀၁၂) ေန႔တြင္ သီလရွင္ အပါး (၁၀၀၀) တစ္ေထာင္တုိ႔အား ၀တ္စုံ တစ္ဘက္ စားဖြယ္ ေသာက္ဖြယ္မ်ား လွဴဒါန္းျခင္း။

(ခ) တေပါင္းလဆန္း (၁၅) ရက္၊ (၇-၃-၂၀၁၂) ေန႔တြင္ သံဃာေတာ္ အပါး (၁၀၀၀) တစ္ေထာင္တုိ႔အား သကၤန္း သပိတ္ ဆြမ္း စေသာ လွဴဖြယ္ ပစၥည္းမ်ား ေလာင္းလွဴျခင္း

(ဂ) တေပါင္းလျပည့္ေန႔ (၇-၃-၂၀၁၂) တြင္ သီတဂူ၀ိပႆနာ အကယ္ဒမီ ဌာနၾကီးတြင္ တည္ထားကုိးကြယ္ထားေသာ ေရႊစည္းခုံေစတီေတာ္ျမတ္ၾကီးကုိ စိန္ဖူးေတာ္ ငွက္ျမက္နားေတာ္ ထီးေတာ္မ်ား အထြဋ္တင္ ပူေဇာ္ျခင္း။

(သက္ေတာ္ ၇၄ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ အလွဴေတာ္မ်ား)

(ဃ) အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ လာလာသမွ် ပရိသတ္အေပါင္းတုိ႔အား နံက္-ေန႔-ည တုိ႔မွာ နာမည္ေက်ာ္ ခုိေတာင္မုံ႔တီ၊ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲ၊ သားျပြန္းထမင္း၊ မုန္႕ျပားသလက္၊ ဗူးသီးေၾကာ္ စသည္တုိ႔ျဖင့္ ဧည့္ခံေကြ်းေမြးျခင္း စေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈတုိ႔ကို ျပဳလုပ္မွာ ျဖစ္ပါသည္။
ၾကြသာၾကြလုိက္ၾကေပေတာ့--------------

(သက္ေတာ္ ၇၄ ႏွစ္ေျမာက္ အလွဴေတာ္က ပုံ)

ဌာန- သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသိုလ္၊ စစ္ကိုင္း။
အခ်ိန္-၁၃၇၃ခု၊ တေပါင္းလဆန္း (၁၄၊၁၅)၊ (၆-၇-၃-၂၀၁၂)

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၂၉-၂-၂၀၁၂

Read more »

စာတတ္ဖုိ႔အေရးၾကီးလား (၃)

(၂) ၀ိနည္းေလးစားဖုိ႔က -----ဒုတိယ

စိတ္ေကာင္းရွိပါမွ ၀ိနည္းကို ေလးစားပါလိမ့္မည္။ ၀ိနည္းသည္ သာသနာ၏ အသက္ျဖစ္သည္၊ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြ ဖယ္လုိက္ရင္ သာသနာဆုိတာလဲ ေပ်ာက္ပ်က္သြားႏုိင္သည္ (၀ိနေယာ နာမ သာသနႆ အာယု၊ ၀ိနေယ ဌိေတ သာသနံ ဌိတံ)။ သာသနာေတာ္အတြက္ အေရးတၾကီး လုိအပ္သည္ကား ၀ိနည္းျဖစ္၍ ၀ိနည္းေလးစားဖုိ႔က ဒုတိယ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ထုိစာသင္တုိက္ၾကီးရွိ အေဆာင္အဦးမ်ားသည္ နိႆဂၢိကင္းေသာ အေဆာက္အဦးမ်ားျဖစ္သည္၊ စားေနေသာ အစားအစာ သုံးေနေသာ အသုံးအေဆာင္မ်ားသည္လည္း နိႆဂၢိလြတ္ရန္ ကပၸိယ ဒကာမ်ားႏွင့္ ဖုိးသူေတာ္ေလးမ်ား ထားရွိသည္။ ဥပမာ-နိႆဂၢိ ၀ိနည္းအရ-ကိုယ္တုိင္ ပုိက္ဆံကိုင္ျပီး ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ ေက်ာင္းသည္ နိႆဂၢိမလြတ္ေသာ ေက်ာင္းျဖစ္ရကား ထုိေက်ာင္းထဲ ၀င္တဲ့ ရဟန္းတုိင္း နိႆဂၢိအာပတ္ သင့္ေတာ့သည္။ စာေရးသူတုိ႔ရွိစဥ္ကအထိ ထုိတုိက္ၾကီးသည္ ၀ိနည္းေလးစားေသာ စာသင္တုိက္ျဖစ္ဆဲပင္။ တခါတရံ တခ်ိဳ႕ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြ သင္ရုံနဲ႕မလုံေလာက္ဘဲ လက္ေတြ႔ ေလ့က်င့္မွ မွတ္မိသည္။ တခါက စာေရးသူ ရဟန္း ၃ ၀ါအရေလာက္မွာ ေရညွိေတြ တက္ေနေသာ ေရခ်ိဳးကန္ကို ဘရြတ္ေတြ အု႒္နီခဲေတြနဲ႕ ပြတ္တုိက္ေနေတာ့ စာေရးသူ၏ အနီးကပ္ဆရာက ဒီေကာင္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ ၀ိနည္းနားမလည္ဘူးလား ဆုိျပီး ၾကိမ္းေမာင္းေတာ့ သည္၊ အဲဒီေတာ့မွ စာေရးသူလဲ ဘူဇဂါမ္ဗီဇဂါမ္ဆုိတဲ့ သိကၡာပုဒ္ကို စြဲျမဲသြားသည္။ ထုိနည္းတူစြာ နာယက ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ စာခ်ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႕ ျမိဳ႕ထဲ ရြာထဲ ဆြမ္းစား အတူလုိက္ပါသြားေသာအခါ ဆြမ္း၀ုိင္းထဲတြင္ အပင္ျပန္ေပါက္ႏုိင္သည့္ ပူစီနံ ငရုပ္သီးစသည္မ်ား ပါလာလွ်င္ ဒကာ ေခၚျပီး ‘‘ကပၸိယံ ကေရာဟိ’’ ဟုေျပာျပီး ဒကာက ‘‘ကပၸိယံ ဘေႏၱ’’ဆုိျပီး ထုိ ပူစီနံ ငရုပ္သီးကို လက္သည္းနဲ႕ ျဖစ္ေစ တျခား အရာနဲ႕ ျဖစ္ေစ ဆိတ္လုိက္ရသည္ကို လက္ေတြ႕က်က် သိရသည္။ စာေရးသူ၏ အနီးကပ္ဆရာဆုိရင္ ၀ိနည္း အလြန္ေလးစားသည္၊ မနက္တုိင္း အရုဏ္တက္ခ်ိန္ ဆြမ္းစားၾကြရန္ အခ်ိန္ဇယားအတုိင္း တုံးေမာင္းေခါက္သည္။ သံဃာအားလုံးက တုံးေခါက္လုိ႔ ဆြမ္းစားေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းစားၾကေပမဲ့ စာေရးသူ၏ဆရာက သြားမစားေသး၊ သူ႕စိတ္ထဲမွာ အရုဏ္မတက္ေသးဘူးဟု ယူဆထားသည္၊ သူအျမဲဆုိေနသည့္ အရုဏ္နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အဘိဓာန္စကားေလးရွိသည္။ အရုေဏာ ကဥၥိရေတၱာ စ၊ ပုဗၺဳ႒ာယီ သိယာရုေဏာ။ ဆုိလုိသည္မွာ အရုဏ္ဆုိတာ မုိးတိမ္ကင္းေသာ အခါ အေရွ႕ဘက္မွ ထြက္လာေသာ အနီေရာင္ ႏုႏု ပန္းေရာင္ရွိ အေရာက္တက္လာျခင္းကို အရုဏ္တက္သည္ဟု ဆုိသည္။ နာရီအခ်ိန္က်ေရာက္ေပမဲ့ ထုိအေရာင္ တက္မလာေသးရင္ အရုဏ္မတက္ေသးဟု ဆုိသည္။ စာေရးသူလဲ အေသးအမႊား သိကၡာပုဒ္ေလးက အစ ဆရာေကာင္းနားမွာ ေနခြင့္ရေတာ့ သတိတရ ရွိေနမိသည္။ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ‘‘ငါ ဆရာေကာင္းေတြ သူေတာ္ေကာင္းေတြနဲ႔ ေနခြင့္ရ ေတြ႔ခြင့္ရလုိ႔ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္လုိက္တာ’’လုိ႔ ပီတိျဖစ္ေနမိသည္။

ပရိယတၱိျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ပဋိပတၱိဆရာေတာ္

(၃) က်န္းမာဖုိ႔က-- တတိယ (၄) သန္႔ရွင္းဖုိ႔က--စတုတၳ

က်န္းမာျခင္းႏွင့္ သန္႔ရွင္းျခင္းသည္လည္း အလြန္အေရးပါသည္။ က်န္းမာပါမွ ပရိယတ္ ပဋိပတ္အလုပ္ လုပ္ႏုိင္မည္၊ စိတ္ခ်မ္းသာမည္၊ သမာဓိရွိႏုိင္မည္၊ က်န္းမာဖုိ႔ အလြန္အေရးၾကီးလုိ႔ တုိက္တြင္းမွာ ေဆးရုံေဆးေပးခန္း အျမဲရွိသည္။ စိတ္ေကာင္းရွိျပီး မက်န္းမာျပန္လွ်င္လဲ သာသနာအတြက္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်န္းမာဖုိ႔လဲ လုိအပ္သည္။ က်န္းမာေရးအတြက္ သန္႔ရွင္းဖုိ႔လုိသည္။ အလြန္က်ယ္၀န္းေသာ မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းတုိက္ၾကီးအတြင္း စ၀င္လုိက္တာနဲ႔ ခံစားမႈမ်ိဳးစုံး အေတြးေပါင္းစုံ ေရာက္လာပါလိမ့္မည္။ ၾကီးမားေသာ သစ္ပင္ သစ္ရိပ္မ်ားနဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေမတၱာေၾကာင့္ ထုိတုိက္ထဲ၀င္လုိက္နဲ႔ တျပဳိင္တည္း စိတ္၏ ေအးခ်မ္းမႈကို ခံစားရပါလိမ့္မည္။ ကုိယ္၏ ေအးခ်မ္းျခင္း စိတ္၏ ေအးခ်မ္းျခင္းမ်ား ခံစားရပါလိမ့္မည္၊ သံဃာ ၁၃၀၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့ေက်ာင္း သံဃာ တစ္ပါးမွ မရွိေလာက္ဘူးဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ တုိက္ထဲမွာ ဆူဆူညံညံ မရွိရ၊ စာက်က္တာသည္ပင္ ကုိယ္ၾကားရုံေလာက္ပဲ က်က္ၾကသည္၊ အသံက်ယ္က်ယ္ ေအာ္ျပီး စာက်က္တာမ်ိဳးမရွိရ။
ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ၾကီး အဆုံးမထဲက ‘‘စကားေျပာက်ယ္ အရယ္က်ယ္ႏွင့္ အေခၚက်ယ္ ေခ်က်ယ္ အသန္းက်ယ္ က်ယ္-ငါးက်ယ္ကို ပယ္ရမည္’’ နံက္ခင္းၾသ၀ါဒမွာေတာ့ ‘‘စာအံက်ယ္တာကိုလဲ ပယ္ရမည္’’ဟု ထည့္ျပီး နားၾကားရပါသည္။ သံဃာ ၁၃၀၀ ေက်ာ္ တစ္စုတေ၀းတည္း စားေနေသာ ဆြမ္းစားေက်ာင္းသည္ စကားေျပာသံ ဇြန္းသံ ပုဂံသံ မၾကားရ၊ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဘုရားရွင္၏ အလုိက်ျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္က ဆူညံတာကို မၾကိဳက္၊ တခါက အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ တပည့္ေတြ ဆူဆူညံညံ အသံက်ယ္ေလာင္စြာ စကားေျပာေနလုိ႕ ‘‘ဘယ္သူေတြလဲ ဘယ္သူ႕တပည့္ေတြလဲ၊ ငါးစိမ္းသည္ေတြနဲ႕ တူလုိက္တာ’’ ဆုိျပီး ရႈံ႕ခ်ကာ ဆရာျဖစ္သူ အရွင္သာရိပုတၱရာကိုပါ ႏွင္ထုတ္ခဲ့ဖူးသည္။

‘‘ေအာ္--- ၾကီးက်ယ္၊ တိတ္ဆိတ္ျပီး သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေသာ ေက်ာင္းတုိက္ၾကီးပါတကား’’ဟု ၀င္လာသူတုိင္း အံ့ၾသကာ အေတြး၀င္လာပါလိမ့္မည္။ ဒီေလာက္က်ယ္၀န္းတဲ့ ေက်ာင္းၾကီးကို ဘယ္လုိနည္းျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေအာင္ သန္႔ရွင္းေအာင္ ဖန္တီးပါလိမ့္ဟု အေတြးမ်ားစြာ ေရာက္လာပါလိမ့္မည္။
စာေရးသူတုိ႔ ငယ္ငယ္က အလကၤာစာ၀ါတက္စဥ္က စာခ်ဘုန္းၾကီးက အတိ၀ုတၱအလကၤာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဟာသအျဖစ္ ေျပာဖူးသည္၊ ပုံျပင္ေတြ မ်ားစြာထဲက-- ‘‘တခါက တပည့္ေတာ္တုိ႕ေက်ာင္းထဲမွာ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးက ဧည့္သည္ေတြကို လုိက္ျပသည္၊ လမ္းသြားရင္းလဲ ေက်ာင္းတုိက္ၾကီး၏ သန္႔ရွင္းပုံ။ တိတ္ဆိတ္ပုံတုိ႔ကို အာေပါင္အာရင္း သန္သန္နဲ႕ ရွင္းျပသည္။ ဆြမ္းစားျပီး သံဃာအားလုံး တစ္နာရီခန္႔ အနားယူခ်ိန္ျဖစ္၍ သံဃာ ၁၃၀၀ ေက်ာ္ရွိသည့္ ေက်ာင္းတုိက္ၾကီးထဲမွာ ဘုန္းၾကီး ရဟန္း ကိုရင္ တပါးမွ မေတြ႕ရ၍ ဧည့္သည္မ်ား အံ့ၾသေနသည္။ ထုိရဟန္းက ဆက္ေျပာတယ္- တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္တဲ့ ေနရာမွာ ရဟန္းသံဃာတင္မကပါဘူး သူတုိ႔ကို အမွီျပဳျပီး အသက္ရွင္ေနရတဲ့ ေခြးေတြကလဲ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေျပာေနတယ္၊ ထုိအခုိက္ ေခြ ၂ ေကာင္က ၀ုန္းဆုိ အိပ္ယာက ထျပီး တ၀ုန္း၀ုန္း ေဟာင္ပါေလေတာ့သည္၊ ဘုန္းၾကီးကလဲ မွင္မျပတ္ ဟန္မျပတ္ ‘‘ ဒကာၾကီး- ဒီေခြးက အခုမွ ေရာက္လာတဲ့ ေခြးအသစ္ ျဖစ္မယ္၊ ဒါမုိ႔ ေသာင္းၾကမ္းေနတာ ျဖစ္မယ္’’ ဟု သတည္း။’’ ppppppp-

တကယ္လဲ တိတ္ဆိတ္ျပီး သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တာေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္ကထဲက သန္႔ရွင္းေရးကို အထူးအေလးထားတတ္ေအာင္ အထူးေလ့က်င့္ေပးထားသည္။ တကိုယ္ေရ တကာယ သန္႔ရွင္းေရးအျပင္ ပတ္၀န္းက်င္ သန္႔ရွင္းေရးကိုလဲ အထူးအေလးထားသည္။ မနက္ခင္း ၾသ၀ါဒ အျပီး တစ္တုိက္လုံး ေန႔စဥ္ ကိုယ့္ေက်ာင္းအသီးသီး အတြင္းမွာေရာ ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာပါ တံျမတ္လွည္း အမႈိက္က်ံဳးေနသည္ကို ေတြ႔ရမည္၊ အဖိတ္ ဥပုသ္ေန႔တုိင္း တစ္တုိက္လုံး တစ္ေက်ာင္းလုံး အထူးသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရသည္၊ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြရဲ့ တံခါးေတြ မွန္ေတြ ၾကမ္းျပင္ေတြ ပြတ္တုိက္ရသည္။ အားလုံးသန္႔ရွင္းျပီးတာနဲ႕ ေခါင္းရိပ္ အ၀တ္ေလွ်ာ္သည့္ တစ္ကိုယ္ သန္႔ရွင္းေရး အထူးလုပ္ရသည္။ ေရအုိးစဥ္မ်ား ေသာက္ေရခြက္မ်ား ေန႔စဥ္ သန္႔ရွင္းျပီး ေရမပ်က္ေစရ။ ထုိအလုပ္အားလုံးသည္ လူတုိင္း၏ အသိစိတ္ သဒၶါတရားနဲ႕ လုပ္ၾကသည္အတြက္ စည္းကမ္းသည္လည္း စိတ္ေကာင္းရွိဖုိ႔ဆုိတဲ့ ဦးတည္ခ်က္နဲ႕ တည္ေဆာက္ထားသည္ဟု ဆုိရမည္ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးခ်င္းေသာသူတုိ႔၏ လႈပ္ရွားတုိင္းသည္ သူတုိ႔၏ သဒၶါတရားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဤကား စိတ္ေကာင္းရွိဖုိ႔က----ပထမ ဆုိတဲ့ စည္းကမ္း၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈပင္ ျဖစ္သည္။

ဤေက်ာင္းတုိက္ၾကီးသာသနာျဖင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာကို ပူေဇာ္ေနေသာ ေတာင္ျမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ၾကီး

(၅) အ၀တ္အစားတတ္ဖုိ႔က-- ပဥၥမ (၆) အေနအထုိင္တတ္ဖုိ႔က-- ဆ႒မ (၇) အေျပာအဆုိတတ္ဖုိ႔က-- သတၱမ (၈) အသြားအလာတတ္ဖုိ႔က -- အ႒မ

အ၀တ္အစား၊ အေနအထုိင္၊ အသြားအလာ၊ အေျပာဆုိနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေသခိယ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို လက္ေတြ႕ က်င့္သုံးျခင္းျဖစ္သည္။ လူမႈအဆင့္အတန္းကို ျမင့္ေစတဲ့ ေနနည္းထုိင္နည္းေျပာနည္း ဆုိနည္းမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိစာသင္တုိက္က ထြက္ အရွင္မ်ားကို ျမန္မာႏုိင္ငံ အႏွံ႕ေတြ႕ႏုိင္သည္၊ သကၤန္းကို ညီညီညာညာ ၀တ္တတ္သည္၊ အ၀တ္အစားနဲ႕ ပတ္သက္ရင္ အျမဲတမ္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္၊ အေနအထုိင္မွာ ေသေသသပ္သပ္ရွိသည္။ အေျပာအဆုိမွာလဲ ယဥ္ေက်းသည္၊ အရွင္ဘုရား၊ ဦးဇင္း၊ ကိုရင္ စသည္ေခၚေလ့ရွိသည္၊ အမ်ားစုက သိပ္ရင္းႏွီးရင္ မင္းနဲ႕ ငါနဲ႕ ေျပာေလ့ရွိတတ္သည္၊ စာေရးသူဆုိ အခုထိ ဘယ္သူနဲ႕မဆုိ မင္းႏွင့္ ငါ မသုံးခဲ့ဖူးေသး၊ ကိုယ့္ထက္ ငယ္သည္ျဖစ္ ၾကီးသည္ျဖစ္ေစ ဦးဇင္းတပ္ေခၚေလ့ ရွိသည္၊ အရွင္ဘုရား ဦးဇင္းအသုံးအႏႈံးျဖင့္သာ သုံးတတ္သည့္ အက်င့္ရွိသည္။

‘‘ဘူး, တယ္ ကို ေဖ်ာက္ ‘ပါ’ကိုေရာက္ ေလွ်ာက္တတ္ပါေစ’’ မဟုတ္ဘူး ဟုတ္တယ္ ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈံးအစား ‘ပါ’ ကို အစားထုိးျပီး ဟုတ္ပါဘုရား ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ မွန္ပါဘုရား။ မဟုတ္ပါဘုရား၊ မဟုတ္ပါ ဟု အေျပာအဆုိအတြက္ နံနက္ခင္း ၾသ၀ါဒက မွတ္သားရသည္။ ‘‘ဘုရား သံဃာ ဆရာသမား ထံေတာ္ပါး ခစား မည္သုိ႔ ၀င္မည္နည္’’ ‘‘လက္ကန္ေတာ့ထုိး လက္အုပ္မုိး ညႊတ္လွ်ိဳး ၀င္ပါမည္’’ ဟု သံဃာ့ပရိသတ္ထဲ၊ ဆရာသမားထံ၊ ကိုယ့္ထက္ ၾကီးသည့္ ဆရာေတာ္မ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္ရာ၀ယ္ လက္ကန္ေတာ့ ထုိးျခင္း၊ လက္အုပ္ခ်ီျခင္းႏွင့္ ခါးကိုင္းျပီး ၀င္သြားရပါသည္။ ဤအေလ့အက်င့္သည္လည္း ငယ္ငယ္ကထဲက ပုံစံသြင္းေပးသည္။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ထင္ပါသည္၊ စာေရးသူ ရဟန္း ၄ ၀ါေလာက္မွာ ေျမာက္ဥကၠလာပက သႏၱာ ရပ္ကြက္ မာရ္ေအာင္တုိက္ထဲက ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ရက္ေပါင္း ၁၀၀ ေနခဲ့ဖူးသည္။ ထုိအခ်ိန္က အဲဒီေနရာ သိပ္မဖြံ႔ျဖိဳးေသး၊ အသက္ၾကီးမွ ၀တ္လာတဲ့သူေတြရယ္၊ ကုိရင္ငယ္ေတြရယ္ေလာက္ပဲ မ်ားမ်ားစားစား ရွိေနသည္။ စာေရးသူတုိ႔ အရြယ္ သိပ္မရွိ၊ အဲဒီအခ်ိန္က စာေရးသူက ဓမၼာစရိယတန္းေရာက္ေနသည္။ ထုိေနရာေရာက္ေတာ့ ထုိေနရာရဲ့ ထုံးစံအတုိင္း ဆြမ္းခံအိမ္မ်ား ဖိတ္ရသည္၊ ၀ါတြင္းမွာ ဓမၼာရုံတုိင္းက ေသာၾကာပတ္ စေနပတ္ စသည္ျဖင့္ မနက္ေစာေစာ အရုဏ္ဆြမ္းအတြက္ ေလာင္းလွဴၾကသည္၊ ထုိဗဟုသုတေတြလဲ ရက္ ၁၀၀ အတြင္းမွာ ေကာင္းေကာင္းရလုိက္သည္။ ထူးဆန္းတာက အဲဒီနား၀န္းက်င္မွာ စာေရးသူလုိ ေတာင္ျမိဳ႕ဂႏၶာရုံက ပုံစံအတုိင္း ၀တ္ပုံ စားပုံ၊ ဆြမ္းခံပုံ၊ ဆရာသမားမ်ားထံ သြားပုံ မရွိရကား စာေရးသူက လူထူးလူဆန္းျဖစ္ေနသည္၊ ဆြမ္းခံအိမ္ေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဂရုစိုက္သည္။ တခါေတာ့ ေက်ာင္းဘုန္းၾကီးက ထုိတုိက္ရွိ သက္ေတာ္ ၀ါေတာ္အၾကီးဆုံးဆရာေတာ္ၾကီးထံ စာတစ္ေစာင္ႏွင့္ ဆြမ္းစာပင့္ရန္ သြားခုိင္းသည္။ စာေရးသူလဲ ထုံးစံအတုိင္း လက္ကန္ေတာ့ထုိး လက္အုပ္ခ်ီျပီး ဆရာေတာ္ၾကီးအနားသြားျပီး ေနရာထုိင္ခင္း က်က်နန ခင္းျပီး စနစ္တက် ကန္ေတာ့သည္၊ ျပီးမွ စာကပ္ျပီး ေလွ်ာက္ခိုင္းတာမွန္သမွ် ေလွ်ာက္သည္။ အဲဒီမွာ ဆရာေတာ္ၾကီးက စာေရးသူ၏ ဟန္ႏွင့္ ေျပာပုံဆုိပုံတုိ႔ကို အကဲခတ္သည္၊ ျပီးမွ ဦးဇင္းေလးဘယ္ေက်ာင္းကလဲ၊ အခု ဘယ္မွာ ေနလဲ၊ ဘယ္ႏွစ္၀ါ ရျပီလဲ၊ ဘာစာေမးပြဲေတြ ေအာင္ထားလဲ၊ စသည္ျဖင့္ အေလးဂရုထားျပီး ေမးသည္၊ စာေရးသူလဲ အကုန္ေလွ်ာက္ထားျပသည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးက မိန္႔သည္မွာ‘‘ ဦးဇင္းေလး-- ဦးဇင္းေလးက အသက္လဲ ငယ္ေသးတယ္၊ ေနတာ ထုိင္တာလဲ စနစ္က်တယ္၊ စာလဲ ေတာ္တယ္၊ ဒီမွာ ေနရင္ ပ်က္စီးသြားလိမ့္မယ္၊ ဒီမွာ မေနပါနဲ႕ ကုိယ္ေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္း (မဟာဂႏၶာရုံ)ကိုပဲ ျပန္သြားျပီး စာေမးပြဲေတြ ျပီးေအာင္ လုပ္ပါတဲ့’’။ ဤကား ထုိစာသင္တုိက္ၾကီးက ေပးလုိက္တဲ့ အ၀တ္အစား အေနအထုိင္ အေျပာအဆုိမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ထုိရက္ကြက္ရွိ ေက်ာင္းတုိက္မ်ားလဲ စာခ်စာသင္မ်ားျဖင့္ စည္းကားလ်က္ရွိသည္ဟု ထင္ပါသည္။

စည္းကမ္းလုိက္နာဖုိ႔က--န၀မ

စည္းကမ္းမလုိက္နာပါက တုိက္တြင္းက ထြက္သြားရပါမည္။ တုိက္တြင္းက စည္းကမ္းသည္လည္း အထူးတည္ထြင္ထားသည့္ စည္းကမ္းမ်ား မဟုတ္၊ ဘုရားေပးထားေသာ စည္းကမ္းမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတုိင္းမွာ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား မွန္ေဘာင္သြင္းျပီး ခ်ိတ္စြဲထားသည့္ ဆုိင္းဘုတ္မ်ား ရွိသည္၊ ျမိဳ႕တြင္းရြာတြင္း သကၤန္းရုံသြားရမည္၊ ဒုတ္ဓားလက္နက္ မကိုင္ေဆာင္ရ၊ ရန္မျဖစ္ရ၊ သူမ်ားပစၥည္း မခုိးရ စသည္ျဖင့္ စည္းကမ္းမ်ားကို မလုိက္နာပါက ဤေက်ာင္းတုိက္မွ အျပီးထြက္သြားရမည္ဟု ေရးသားထားသည့္ ဆုိင္းဘုတ္ကို ေတြ႕ျမင္ရပါမည္။ ၀ိနည္းသည္ စည္းကမ္းျဖစ္သည္၊ စည္းကမ္းသည္ လူ၏ တန္ဖုိးျဖစ္သလုိ လူ႕ေဘာင္ အဖြဲအစည္းတစ္ခု၏ အကြတ္ျဖစ္သည္။ စည္းကမ္းမရွိေသာ ေက်ာင္းတုိက္၊ အဖြဲအစည္း၊ မိသားစုသည္ ဗရမ္းဗတာ ျဖစ္မည္။ စည္းကမ္းရွိသည့္ အသုိင္း၀ုိင္းမွ ေပါက္ဖြားလာသူနဲ႕ စည္းကမ္းဟု မယ္မယ္ရရ မရွိေသာ အသုိင္း၀ုိင္းမွ ေပါက္ဖြားလာသူတုိ႔၏ ကိုယ္မႈ ႏႈတ္မႈ တုိ႔ ကြာျခားသည္ကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။ ၀ိနည္းစည္းကမ္းသည္ သာသနာေတာ္၏ အသက္ျဖစ္သလုိ စာသင္တုိက္၊ မိသားစု၊ အဖြဲ႕အစည္း၊ ႏုိင္ငံမ်ား၏ အသက္ေသြးေၾကာျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စည္းကမ္းလုိက္နာဖုိ႔သည္ အေရးတၾကီး လုိအပ္ေသာေၾကာင့္ နံပါတ္တြင္ ထည့္သြင္းထားသည္။

နိဂုံး (စာတတ္ဖုိ႔ အေရးၾကီး)

စာေရးသူ၏ ပုိ႔စ္ကို ျခံဳလုိက္ရင္ စာတတ္ဖုိ႔ အေရးၾကီးလားလုိ႔ ေမးလာလွ်င္ အေရးၾကီးပါသည္ဟု ေျဖရပါမည္။ ဆုိက္မွာ စာေရးသူ၏ ပရိယတၱိအေရးပါမႈပုိ႔စ္တြင္ စာတတ္ဖုိ႔ အေရးၾကီးေၾကာင္းေဖာ္ျပထားသည္။ ထုိစာတတ္ျခင္းသည္ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္း သဒၶါတရားတုိ႔ျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ စာတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိစာသင္တုိက္စာသင္ျခင္းစနစ္ကိုက ငယ္ငယ္ကထဲက ပါဠိေတာ္စာေပထဲမွာ တုိက္ရုိက္ ဘုရားနဲ႕ေတြ႕ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္၊ အရွင္အာနႏၵာစတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြနဲ႕ေတြ႕၊ ဘုရားနဲ႕ သံဃာကို အျမဲတမ္း အတုိက္အခံ လုပ္တတ္သည့္ အရွင္ေဒ၀ဒတ္လုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြလဲ ေတြ႔ရသည့္ စနစ္ျဖစ္သည္။ ဘုရားနဲ႔ ယွဥ္ျပိဳင္သည့္ ဘာသာျခား ဆရာတုိ႔၏ အယူ၀ါဒေတြ စသည္ျဖင့္လဲ ေလ့လာမွတ္သားရမည္။ အတုယူစရာေတြ စံနမူထားစရာေတြရ၊ ေရွာင္သင့္တာေရွာင္လုိ႔ ေဆာင္သင့္တာ ေဆာင္ရမည့္ စနစ္မ်ား သူေတာ္ေကာင္းစိတ္မ်ား ပြားမိသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သဒၶါတရားအေျခခံေသာ စာတတ္မွသာလွ်င္ အေကာင္းအဆုိး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးမ်ား ေ၀ဖန္ႏုိင္မည္၊ ဆန္းစစ္ႏုိင္မည္။ တခ်ိဳ႕က စာခံ (စာတတ္) ရင္ မဂ္ဖုိလ္ မရႏုိင္ဘူးတဲ့၊ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ အရွင္အာနႏၵာသည္ ဘုရားေဟာသမွ် အကုန္ရေနသည္၊ ဘုရားရွင္ေဟာသမွ်ကို အကုန္နာယူမွတ္သား အာဂုံေဆာင္ထားသည္၊ အရွင္အာနႏၵာ မပါေသာ တရားပြဲတုိင္းမွာ ေဟာသည့္ တရားမ်ားကိုလည္း သူ႔အား ျပန္လည္ေဟာျပရန္ရန္ ဘုရားထံ ဆုပန္ထားသည့္အတြက္ ဘုရားေဟာသမွ် တရားတုိင္းကို အကုန္တတ္ေနသည္။ ဘုရားပရိနိဗၺာန္စံျပီး မ်ားမၾကာမီမွာပဲ သူတတ္ထားသည့္ ပရိယတ္ကပင္ သူ႔အား ရဟႏၱာ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။

ဆရာေတာ္ၾကီးကိုယ္တုိင္ကပင္ ပထမေက်ာ္၊ သက်သီဟ အဘိ၀ံသ စတဲ့ စာေပႏွင့္ဆုိင္ေသာ ဘြဲ႔ထူးမ်ား ရရွိထားသည္၊ သူအလုပ္လုပ္ေနတာက ပရိယတၱိစာသင္တုိက္၊ ေရးေနတဲ့ စာေတြက ပရိယတၱိ၏ အုဌ္မ်စ္ျဖစ္သည္၊ ဘာသာဋီကာ က်မ္းေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ ျဖစ္သည္။ တခါက ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ စာေရးသူ၏ ဆရာအရင္းျဖစ္သူ (စာသင္တုိက္တြင္းမွာ စာေပနဲ႕ ၀ိနည္းအရာမွာ အေတာ္ဆုံးသတ္မွတ္ခံထားရသူ) အား အမိန္႔ရွိဘူးသည္။ ‘‘ ဦးဇနပတိ- သက်သီဟ-အဘိ၀ံသ စာေမးပြဲေတြ ၀င္ေျဖပါလား၊ ေနာင္တခ်ိန္ သာသနာျပဳရာမွာ အသုံး၀င္ပါလိမ့္မည္’’ ဟု အမိန္႔ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ဤသည္မွာ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ စာတတ္ဖုိ႔ႏွင့္ဘြဲ႕ေတြ ဒီဂရီေတြ အေရးပါေၾကာင္းကို ေျပာျပေနျခင္းျဖစ္သည္။

ဤပုိ႔စ္ျဖင့္ ႏွစ္မ်ားစြာ ေကြ်းေမြးျပီး အသိပညာေတြသာမက ဘ၀မွာ အဆင့္တန္းျမင့္ျမင့္ ေနနည္းထုိင္နည္းေတြကိုပါ သင္ေပးလုိက္သည့္ မိခင္ မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းတုိက္ၾကီးကို ပူေဇာ္ပါ၏။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၂၀-၉-၂၀၁၁

Read more »

ေလာကစကၡဳသခင္ ျမတ္အရွင္

ေလာကစကၡဳသခင္ ျမတ္အရွင္
*********************
ေက်းဇူးေတာ္အရွင္...ဂုဏ္ေတာ္အနႏၵ
ႀကီးမ်ား ျမင့္ေခါင္...ခ်ံဳ ့ခ်ဲ ့မကုန္
ဂုဏ္ေပါင္းစံုတို ့...ထူးျခားဆန္းေထြ...
ၾကယ္နွယ္မ်ားျပား...ကရုဏာမ်က္လံုး
တို ့၏ အရွင္...

ကမၻာအေရွ ့အေနာက္..ပ်ံ ့နွံ ့တန္ခိုးေတာ္
ဘုန္းအာႏုေဘာ္နွင့္...ေစာင့္ေရွာက္မ်ားျပား
သတၱ၀ါမ်ားကို...သနားညွာတာ
ေဆာင္က်ဥ္းကာျဖင့္...တရားေရေအး
အျမိုက္ေဆးကို...ၾကိုးစားတိုက္ေၾကြး
ပီယစကၠဳတို ့၏အရွင္...

တိုးတက္ေစရာ...ေစတနာျဖင့္
ျမန္ျပည္တိုင္းသား...လူအမ်ားကို
ေန ့ညဥ့္မျပတ္...က်ိဳးစားသာသနာ
ျပုေနရွာေသာ...ျမင့္ျမတ္လွစြာ
ဆရာသခင္...ထိုအရွင္အား
ငါ၏အသည္းႏွလံုး ...ေရႊပန္းကုန္းသို ့
ညြတ္ႏူးခ,ယ...သိမ္းၾကံုးယူငင္
ေခၚဆိုခ်င္သည္....
ေလာကစကၡဳသခင္...ျမတ္အရွင္...။

*************************
ရွင္မုိး (ရန္ကုန္တကၠသုိလ္)

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၂၁-၂-၂၀၁၂

Read more »

စာတတ္ဖို႔ အေရးၾကီးလား အပုိင္း (၂)

စာတတ္ဖို႔ အေရးၾကီးလား အပုိင္း (၂)
ကိုယ့္ေစတနာကိုယ္

ထုိေခတ္က ေက်ာင္းတိုက္အတြင္းရွိ သံဃာအားလုံး သိတဲ့ အရွင္တပါးကေတာ့ အရွင္ေခမာစာရ ျဖစ္သည္။ မနက္ ၄ နာရီ တုံးၾကီးေခါက္ေခါက္ခ်င္း မ်က္ႏွာသစ္ျပီး ဧက ၈၀ ေက်ာ္ရွိ တုိက္ၾကီး၏ လမ္းမ်ားအေပၚက ေခြးခ်ီးပုံမ်ားကို ရဟန္း ရွင္လူ မ်ား မႏွင္းမိေအာင္ ေခြးခ်ီးက်ံဳးေဂၚနဲ႕ လုိက္က်ံဳးသည္၊ ေခြးခ်ီးေဂၚဆုိသည္မွာ ေဂါက္ရုိက္တံႏွင့္တူသည္၊ စာေရးသူလဲ ေဂါက္ရုိက္ေနတဲ့သူေတြရဲ့ ေဂါက္တံကို ျမင္တုိင္း ေက်ာင္းတုိက္က လုပ္ေပးတဲ့ ေခြးခ်ီးေကာ္သည့္ ေဂၚကို အမွတ္ရျပီး ရယ္မိသည္။ ထုိအရွင္သည္ သံဃာ ၁၃၀၀ ေက်ာ္သုံးသည့္ အိမ္သာ (ကုဋီ) အားလုံးကို မနက္ ၾသ၀ါဒျပီးတုိင္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္သည္၊ သံဃာ ၁၃၀၀ ေက်ာ္စုေပါင္းျပီး ၾသ၀ါဒနာယူျခင္းႏွင့္ ဂုဏ္ေတာ္ပြားျခင္း၊ သံေ၀ဂပြားသည့္အခါမွာလဲ အျမဲ ဦးေဆာင္သည္အတြက္ သံဃာအားလုံးက သိေနၾကသည္။ တုိက္ၾကီးထဲတြင္ ေသာက္ေရခပ္ၿခင္း၊ ေသာက္ေရခြက္၊ အုိးမ်ား သန္႔ရွင္းျခင္း၊ ေရအုိးစဥ္မ်ား သန္႔ရွင္းတုိ႔သည္ မည္သူကမွ် မည္သူကုိ တာ၀န္ေပးထားသည္ မဟုတ္ ကိုယ့္ေစတနာ ကိုယ့္သဒၶါတရားနဲ႔ လုပ္ၾကသည္၊ မနက္ပုိင္းဆြမ္းခံအျပန္၊ ညေနပိုင္း စာ၀ါျပီးခ်ိန္တုိ႔၌ တစ္တုိက္လုံးက ေသာက္ေရခပ္သည့္ ေရတြင္းတြင္ ေက်ာင္းအသီးအသီးက သူေတာ္ေကာင္း ရဟန္းသာမေဏမ်ား ေရခပ္ရန္ စုေ၀းလာၾကသည္မွာ အလြန္က်က္သေရ ရွိလွသည္။ ျမင္သူတုိင္းလဲ သဒၶါပြားမိသည္။ ဤသုိ႔အားျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး စိတ္ေကာင္း ေစတနာရွိသူမ်ား ျဖစ္ေတာ့ ေရႊပင္နားေတာ့ ေရႊေက်းဆုိတာလုိ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္မ်ား ျဖစ္မိသည္။ ဘယ္အရာမဆို ကိုယ့္အသိစိတ္ ကိုယ့္သဒၶါတရားနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ၾကသည္။

စာေရးသူနဲ႕ အတူေနခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္ ‘‘ ဦးေကာေရ- တပည့္ေတာ္လဲ အျပင္ (မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းမွ အျပင္) ေရာက္မွ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္ေတြ သဒၶါတရားေတြ ေမွးမိွန္လာတယ္၊ လုံး၀ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္ရတယ္’’ဟု ျငီးျငဴးရွာသည္။ မွန္ပါသည္ သူေတာ္ေကာင္း စိတ္ေကာင္း ရွိဖုိ႔ဆိုတာလဲ သပၸဳရိသနိႆ်- သူေတာ္ေကာင္းမ်ားနဲ႔ ဆုံရျခင္းနွင့္ ပဋိရူပေဒသ၀ါသ- ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းဖုိ႔ အလြန္အေရးၾကီးပါသည္။ စာေရးသူလည္း ထုိငယ္ငယ္ကထဲက ပါလာသည့္ အက်င့္ေကာင္းေလးက ထုိစာသင္တုိက္ၾကီး၏ အျပင္ေရာက္ေနေပမဲ့ အေလ့က်င့္မပ်က္ရေလေအာင္ ယေန႕ထိ လုပ္ေနဆဲပင္၊ မနက္ အိပ္ယာထ မ်က္ႏွာသစ္ ဗုဒၶါႏုႆတိ စသည့္ ကမၼ႒န္းတစ္ခုခု လုပ္ျခင္း၊ ေမတၱာပြားျခင္း၊ အခန္းထဲ တံမ်က္စီးလွည္းျခင္း စသည့္ လုပ္ျပီးမွ ကြန္ျပဴတာဖြင့္ စာရွာ စာဖတ္ စာေရးသည့္အလုပ္ လုပ္ေလ့ရွိသည္။ ထုိအေလ့က်င့္သည္ ငယ္ငယ္ကထဲက ထုိစာသင္တုိက္ၾကီးက ေပးလုိက္ေသာ အေလ့က်င့္ေကာင္းေလး တစ္ခုျဖစ္သည္။

(ဘာသာဋီကာက်မ္းမ်ားစြာ ျပဳေနေသာ ေတာင္ျမိဳ႕ဆရာေတာ္)

ပရိယတ္အေျခခံေသ ပဋိပတ္

ဆရာေတာ္ၾကီးက သူ၏ေက်ာင္းတုိက္ၾကီးသည္ အျပင္ပန္းက ၾကည့္ရင္ စာသင္တုိက္ၾကီးပဲလုိ႔ ထင္ရေပမဲ့ တကယ္တမ္း အထဲတဲ ၀င္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ပရိယတ္အေျခခံေသာ ပဋိပတ္ စာသင္တုိက္ၾကီး ဟု သိရပါလိမ့္မည္။ စာသင္တုိက္ၾကီးအတြင္းမွာ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းကေလးမ်ားကို ေက်ာင္းတုိက္ၾကီး၏ အစြန္အဖ်ားတြင္ သစ္ရိပ္ သစ္ပင္ၾကီးမ်ား ေအာက္မွာ ေသသပ္လွပစြာ စီတန္းလ်က္ ေဆာက္ထားသည္ကို ျမင္ေတြ႔ႏုိင္သည္။ ထုိ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းေလးမ်ားရွိေသာ ေနရာကို ဥယ်ာဥ္ဟု ေခၚသည္၊ ထုိဥယ်ာဥ္သည္ သစ္ရိပ္သစ္ပင္မ်ားျဖင့္ ေအးခ်မ္းလွသည္၊ ထုိေနရာကို ေရာက္သြားသည့္သူတုိင္း စိတ္၏ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို ခံစားရသည္၊ ထုိ႔အျပင္ သစ္ပင္သစ္ရိပ္ ေတာင္သမန္အင္းမွ ျဖတ္တုိက္လာေသာ လတ္ဆတ္ေသာ ေလေအးေအးတုိ႕ေၾကာင့္လဲ ခရီးပန္းလာသူတစ္ေယာက္အတြက္ ေအးခ်မ္းသြားသည္ လန္းဆန္းသြားသည္ကို ခံစားရမည္။ ကမၼ႒ာန္းတရားအားထုတ္သူအဖုိ႕လဲ ၀နသညာ ေတာရိပ္ေတာ့ေငြ႕ ေတာသညာမ်ားရရွိျပီး သမာဓိကုိ ေကာင္းေကာင္း အေထာက္ပံ့ေပးေနသည္။ ထုိစာသင္တုိက္ၾကီး၏ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းေလးမ်ားက ေပးလုိက္ေသာ ေအးခ်မ္းမႈျဖစ္သည္။

မဂၤလာနံနက္ခင္း

နံက္ခင္းအိပ္ယာထတဲ့အခါတုိင္း ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ သန္႔စင္သည့္အလုပ္ကို လုပ္ၾကသည္။ ကိုယ္လက္သန္႔ရွင္းေရးမ်ား ျပီးေသာအခါ မဂၤလာရွိေသာ လွပေသာ နံက္ခင္းကို အစျပဳရန္ က်ဳးလြန္ခဲ့မိေသာ အေသးအမႊားအျပစ္ကေလးေတြ သန္႔စင္ဖုိ႔ ရဟန္း ၂ ပါး သုိ႔မဟုတ္ ၃ ပါး အခ်င္းခ်င္း ကိုယ့္အျပစ္ကို ထုတ္ေဖာ္ကာ ေတာင္းပန္သည့္ အက်င့္တစ္ခု လုပ္ၾကသည္။ ဒါကိုပဲ အာပတ္ေျဖ သုိ႔မဟုတ္ အာပတ္ကုစား သို႔မဟုတ္ ေဒသနာၾကားသည္ဟု ေခၚသည္။ ထုိသုိ႔ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ၂ ပါးလုံး သန္႔စင္ျပီး ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကဲ့သုိ႔ ကိုယ္ႏွစ္သစ္ရာ ဘာ၀နာတစ္ခုခု ပြားၾကသည္၊ တခ်ိဳ႕လည္း ကိုယ့္ေနရာမွာ တရားထုိင္သည္၊ တခ်ိဳ႕လည္း ဗုဒၶါႏုႆတိဘာ၀နာ ပြားမ်ားၾကသည္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေမတၱာပြားသည္၊ တခ်ိဳ႕ၾကျပန္ေတာ့ က်က္ျပီးသားစာေတြကို မေမ့ေအာင္ ျပန္ဆုိၾကသည္။ ဤနည္းအား ေန႔၏အစသည္ မဂၤလာရွိေသာ အျပဳအမူတုိ႔ျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ျပီး (သုပုဗၺဏွ) သံေခ်ာင္းေခါက္တာနံက္ နံနက္စာ စားရန္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းသုိ႔ ၾကြၾကသည္၊ ဆြမ္းစားျပီးတာနဲ႔ နံနက္ခင္းၾသ၀ါဒ စပါသည္။ သံဃာအားလုံး ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း စုျပီး ေရွးဦးစြား ဘုရားဂုဏ္ တရားဂုဏ္ သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ရြတ္ပြားျပီ သံေ၀ဂ ဂါထာ၊ ကဗ်ာ၊ လကၤာမ်ားကို ရြတ္ၾကသည္၊ ထ႔ုိေနာက္ ေမတၱာပြားမ်ား၊ အမွ်ေ၀ၾကသည္၊ အားလုံးျပီးေသာ အခါ နာယက ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက အလွည့္က် တစ္ရက္စီ ဆုံးမစကားမ်ား ေျပာသည္။

ထုိနံနက္ခင္းၾသ၀ါဒသည္ အလြန္တန္ဖုိးရွိလွသည္၊ စာသင္တုိက္ၾကီးအတြင္း ေနစဥ္က ေန႔တုိင္းၾကားေနရ၍ တန္ဖုိးရွိမွန္း မသိခဲ့၊ ေန႔စဥ္ၾကားေနရေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကဗ်ာေလးေတြလဲ အလြတ္ရေနသည္၊ ေန႔စဥ္တရားနာေနၾကရေတာ့ ေဟာနည္း ေျပာနည္းကို အထူးသင္စရာပင္ မလုိေတာ့။ ထုိတုိက္ၾကီး အျပင္ဘက္ေရာက္သြားေသာအခါမွ ထုိနံနက္ခင္းၾသ၀ါဒကို ပုိျပီး သတိတရ အမွတ္ရကာ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ ဆုံးမစကားမ်ားဟု သိလုိက္ရသည္။ နံနက္ခင္းၾသ၀ါဒက သဒၶါမရွိသူေတြ သဒၶါတရားရွိလာေအာင္ သဒၶါတရားရွိျပီးသူေတြကိုလဲ တုိး၍တုိး၍ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္မ်ား ျဖစ္လာေအာင္ ေပးသည့္အျပင္ ဘ၀မွာ အဆင့္တန္းျမင့္ျမင့္ ေနနည္း ထုိင္နည္း ေျပာနည္း ေဟာနည္း ဆက္ဆံနည္းေတြကို ေပးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုတုိက္ထြက္က ရဟန္းသာမေဏမ်ားသည္ ကိုယ္အမူရာ ႏွုတ္အမူရာမ်ား သိမ္ေမြ႕သည္အျပင္ အ၀တ္အစားမွာလဲ ေသေသသပ္သပ္ရွိလွသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ထုိစာသင္တုိက္ၾကီးက လူေတာ္ျဖစ္ေအာင္ကိုသာ သင္ေပးသည့္ မဟုတ္ လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ကိုလည္း သင္ေပးသည္။ လူေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ကို ဦးစားေပးျပီး လူေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ေပးေသာ ပဋိပတ္အေျခခံေသာ စာသင္တုိက္ဟူ၍၎ ပရိယတ္အေျခခံေသာ ပဋိပတ္ဟူ၍၎ ဆုိႏုိင္ပါသည္။ ပရိယတ္ႏွင့္ပဋိပတ္ကို ဟန္ခ်က္ညီညီနဲ႕ လုပ္ရွားသက္၀င္ေနသည့္ စာသင္တုိက္ၾကီး ျဖစ္သည္။

မစၦရိယ

စိတ္ေကာင္းေစတနာ သဒၶါတရားရွိသူ သို႔မဟုတ္ စိတ္ေကာင္းရွိဖုိ႔ဆုိတာ မစၦရိယစိတ္ကင္းသူကိုလဲ ဆုိပါေသးသည္။ ေတာင္ျမိဳ႕မဟာဂႏၶာရုံသုိ႔ ေရာက္လာသည့္ သာမေဏငယ္ ရဟန္းငယ္ အသစ္ကေလးမ်ားကို ရက္ေရာတဲ့စိတ္ ေပးကမး္ခ်င္တဲ့စိတ္ ေပးကမ္းျခင္း၌ ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္သည့္ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ျဖစ္ေအာင္လဲ ရုိက္သြင္းေပးထားသည္၊ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပးထားသည္။

(ေမွာ္ဘီ ဂုိဏ္းေပါင္းစုံ သံဃာ့အစည္းအေ၀းၾကီးတြင္ ပထမျပန္စာေမးပြဲတြင္ အဂၤလိပ္စာႏွင့္သခ်ၤာထည့္သြင္းေရးစေသာ သာသနာေတာ္ ျပဳျပင္ေစာင့္ေရွာက္ေရးႏွင့္ဆုိင္ေသာ စာတမ္းငယ္ေၾကာင့္ ေရွးရုိးစြဲ၀ါဒီတုိ႔၏ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ကန္႔ကြက္ျခင္းကို ခံလုိက္ရေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးအား ေရႊက်င္သာသနာပုိင္ ဆရာေတာ္ စံကင္းဆရာေတာ္ၾကီး၏ ‘‘ထိေတာ့ ထိတယ္ မနာဘူးမဟုတ္လာ’’ ဟု
ဆုံးမမႈကို နာခံစဥ္)

တုိက္တြင္းစေရာက္လာသူတုိင္း စတင္ေလ့လာရသည့္ တုိက္တြင္းက အတန္း ၃ တန္းရွိသည္၊ အေျခခံတန္းမ်ား ျဖစ္သည္၊ ၆ လတစ္ၾကိမ္ စာေမးပြဲက်င္းပေပးသည့္အတြက္ ၁ ႏွစ္ ၆ လဆုိရင္ အတန္း ၃ တန္းလုံးျပီးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တုိက္တြင္းက က်င္းပတဲ့ သာမေဏေက်ာ္တန္း ၃ တန္းႏွင့္ မဟာဂႏၶာရာမိကဓမၼာစရိယတန္း ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ႏွစ္စဥ္ ေအာင္လက္မွတ္ႏွင္းအပ္ပြဲ က်င္းပသည္။ ထုိေအာင္လက္မွတ္ေပးအပ္ပြဲအတြက္ သကၤန္း သပိတ္ စာေရးကိရိယာ စသည္ျဖင့္ လွဴသည္ျဖစ္၍ လက္မွတ္ႏွင္းအပ္ပြဲ နီးလာေသာ အခါ ေက်ာင္းအသီးအသီးမွ သံဃာမ်ားက ကိုယ္သဒၶါသေလာက္ ကိုယ့္မွာ အပိုရွိေနတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို စုစည္းျပီး လွဴဖုိ႔ရန္ သြားပုိ႔ၾကရသည္။ ၆ လ တစ္ၾကိမ္က်င္းပတဲ့ အေျခခံတန္းမ်ားအတြက္ေရာ ႏွစ္စဥ္က်င္းပတဲ့ သာမေဏေက်ာ္ႏွင့္ ဓမၼာစရိယတန္းအတြက္ပါ ကိုယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ လွဴၾကသည္၊ ဤနည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္မွာ အပုိရွိေနေသာ ပစၥည္းေလးမ်ားကို စြန္႔ႏုိင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းရွိေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပးထားသျဖင့္ မစၦရိယစိတ္ကင္းျပီး သူတပါးကို ေ၀ငွခ်င္စိတ္ရွိေအာင္လဲ ေလ့က်င့္ေပးထားသည္။

စိတ္ေကာင္းရွိဖုိ႔က ပထမ၊ စာတက္ဖုိ႔က--ဒသမ

စာတတ္ဖုိ႔ကုိ စည္းကမ္းထဲမွာ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႕ ထားတယ္၊ စည္းကမ္း ဆယ္ခ်က္လုံးဟာ အေရးၾကီးတာခ်ည္းပဲ။ အားလုံးပဲ လူတုိင္းမွာ ရွိရမည့္အခ်က္ေတြပဲ သို႔ေသာ္လည္း ဘယ္အခ်က္က အေရးၾကီးလဲ ေမးလာရင္ အေရးၾကီးတာခ်င္းတူေပမဲ့ တစ္ခုျပီးတစ္ခု အစဥ္တုိင္းက်င့္ဖုိ႔ရန္ စီစဥ္ထားသည္အတြက္ အားလုံးအေရးၾကီးသည္ဟု ေျဖရပါလိမ့္မည္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ နံပါတ္အစဥ္နဲ႕ အစဥ္လုိက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္ေကာင္းမရွိဘဲ စာသာ တတ္ေနျပန္လွ်င္ လူျမင္တုိင္းက ေအာ့ခ်င္ အံခ်င္စရာျဖစ္မည္၊ စာမတတ္ျပန္လွ်င္လဲ လူထဲ ရွင္ထဲ အသုံးမက်ျဖစ္မည္။ ‘‘စာမတတ္မူ အေခါက္ထူ လူထဲ ရွင္ထဲ အသုံးမက်၊’’ ဟူ၍၎၊ ‘‘စာတတ္ျပန္လွ်င္ စိတ္ၾကီး၀င္ လူျမင္တုိင္းက ေအာ့ခ်င္ၾက’’ဟူ၍၎ နံနက္ခင္းၾသ၀ါဒ အဆုံးမမ်ားမွ မွတ္သား နာယူခဲ့ဖူးသည္။ ေရွ႕ အစဥ္ ၉ ခ်က္ျပည့္စုံေနသူတစ္ေယာက္သည္သာ စာသင္ဖုိ႔ စာတက္ဖုိ႔ အဆင္ေျပသည္။ စိတ္ေကာင္း မရွိ ရည္ရြယ္ခ်က္ လြဲမွားေနေသာ စာသင္နည္းျဖစ္ေနပါက အလဂဒၵဴပမာ-ပရိယတၱိ ေခၚ ေျမြဖမ္းသည့္ စာသင္နည္းႏွင့္တူပါလိမ့္မည္။ အႏၱရာယ္မ်ားေသာ စာသင္နည္းျဖစ္သလုိ အႏၱရာယ္မ်ားေသာ စာတတ္ျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္ေကာင္းရွိျပီး စာတတ္ေစေသာ စာသင္နည္းသည္သာ နိႆရဏ-ပရိယတၱိေခၚ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း စာသင္နည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အက်ိဳးမ်ားေသာ စာသင္နည္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

တခ်ိဳ႕က အထင္မွားေနတတ္သည္၊ ဆရာေတာ္ၾကီးက သူ၏ စည္းကမ္း ၁၀ ခ်က္တြင္ စာတတ္ဖုိ႔ကို ေနာက္ဆုံးမွ ထားျခင္းကို ၾကည့္ျပီး စာတတ္စရာ မလုိဟု ယူဆတတ္သည္၊ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဆယ္ခ်က္လုံး အေရးၾကီးလုိအပ္သည္ျဖစ္သည္။ ထုိ ၁၀ ခ်က္ကိုပဲ အစဥ္အတုိင္း ထားဖုိ႔ကိုပဲ ေျပာပါသည္။ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ဘ၀နဲ႕အလုပ္ကို ျခံဳငုံသုံးသပ္ၾကည့္ပါက စိတ္ေကာင္းရွိသည္မွာလဲ အံ့ၾသေလာက္သည္၊ ဆရာေတာ္ၾကီး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားလာသည္မွာ သူ၏ စာေပေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ေက်ာ္ၾကားလာရာ၀ယ္ သစ္ပင္မ်ား အျမင့္ေရာက္လာေလေလ ေလဒဏ္ မုိးဒဏ္ ေနဒဏ္ ပုိခံရေလပဲ ျဖစ္သည္၊ ထုိ႔အတူပါပဲ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈက ထုိကဲ့သုိ႔ ျပင္းထန္ေသာ ဒဏ္မ်ား ရုိက္ခပ္လာတာေတာင္ မတုန္လႈပ္ခဲ့၊ ပင္ကိုယ္ စိတ္ေကာင္းရွိေနျခင္းေၾကာင့္ လာသမွ် ဣႆာ ဒဏ္ေတြ မစၦရိယဒဏ္ေတြကို ရွိရင္းစြဲစိတ္ေကာင္းေစတနာက တြန္းလွန္ျပစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ၾကီး ေျပာတဲ့စကားတစ္ခြန္းက ‘‘အလုပ္တစ္ခုလုပ္လွ်င္ ေကာင္း မေကာင္း စိစစ္ျပီးျပဳျပင္လုိက္ၾကစမ္းပါ၊ သူမ်ားကို မနာလုိ ၀န္တိုဖုိ႔လည္း မလုိဘူး။ အဲဒီစိတ္ေတြျဖစ္လွ်င္ ကိုယ္သာဆင္းရဲရတယ္၊ အေျပာခံရသူမွာေတာ့ ဘာမွ်မျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ္က အထက္တန္းေရာက္ေနလွ်င္ စိတ္ေကာင္းလည္း ရွိရတယ္၊ အေျပာလဲ ခံရမယ္၊ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ျပန္က်သြားႏုိင္တယ္။’’ ဟု ျဖစ္သည္။ (နံက္ခင္းၾသ၀ါဒမွ)

သူတည္ေထာင္ထားသည့္ ေက်ာင္းတုိက္ၾကီးသည္လည္း ပရိယတၱိစာသင္တုိက္ၾကီးျဖစ္သည္၊ သူကုိယ္တုိင္ကလဲ ေက်ာ္ၾကားသည့္စာေမးပြဲမ်ား ေအာင္ျမင္ထားသည္၊ သူလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကလဲ ဘာသာဋီကာ က်မ္းမ်ားစြာေရးျခင္းျဖစ္သည္။ အားလုံးသည္ စာေပပရိယတၱိႏွင့္ဆုိင္ေနသည္ ဆုိေတာ့ကား စာတတ္ဘုိ႔လုိလားဆုိတဲ့ အေမးကို ဆရာေတာ္ၾကီး အလုပ္ျဖင့္ အေျဖေပးလုိက္ျခင္းသည္ လုံေလာက္မည္ ထင္ပါသည္။ ပထမဆုံးႏွင့္ ေနာက္ဆုံး ဒသမကို ဤမွ်ေလာက္ အေရးပါေနလွ်င္ အလည္က စည္းကမ္းခ်က္မ်ားလဲ အေရးပါေနသည္ဟု သိႏုိင္ပါသည္။

အပုိင္း (၃) ဆက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၂၀-၉-၂၀၁၁

Read more »

စာတတ္ဖုိ႕ အေရးၾကီးလား

စာမိတ္ဆက္

တေန႔က ေတာင္ျမိဳ႕မဟာဂႏၶာရုံက ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးက တစ္ပုိင္းတစ္စ ပုိ႔လုိက္တဲ့ ေတာင္ျမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ၾကီး၏ အဆုိအမိန္႔ႏွင့္ အဆုံးအမမ်ားကို ဖတ္ျပီး စာေလးတစ္ပုဒ္ေရးဖုိ႕ စိတ္ကူးမိတယ္၊ ထုိပုိ႔ေပးေသာ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးကလဲ ‘‘အရွင္ဘုရား- အရွင္ဘုရားေရးတဲ့ ပုိ႔စ္တုိင္းကို ဖတ္ျဖစ္တယ္၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပုိ႔စ္ေတြမွာ ဂႏၶာရုံနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြ ပါလာတာေတြ႕ရတယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဘုရား’’ တဲ့ မွန္ပါသည္၊ စာေရးသူရဲ့ အသိပညာ ဘ၀ ေနနည္းထုိင္နည္းေတြကို ထုိတုိက္ၾကီးက ေပးလုိက္တာပါ၊ စာေရးသူသည္ ထုိတုိက္ၾကီးထဲမွာပဲ ၁၉၈၆ ကေန ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ထိ ထုိတုိက္ၾကီးက ေကြ်းတာေတြကို စားျပီး ထုိတုိက္ၾကီးက ေပးလုိက္တဲ့ ပညာရပ္ေတြနဲ႔ ဘ၀ကို ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရသည္။ ထုိပညာရပ္ေတြနဲ႕ပဲ ေရွ႕ဆက္ျပီး ကိုယ္၀ါသနာပါသည့္ ပညာရပ္ေတြကို ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ သင္ယူႏုိင္ခဲ့သည္၊ သုိ႕ေသာ္လဲ ထုိမိခင္တုိက္ၾကီးအေပၚမွာ ေက်းဇူးမဆပ္ႏုိင္ခဲ့။ ဦဇင္းေလးက အရွင္ဘုရားပုိ႕စ္မွာ ေတာင္ျမိဳ႕ဂႏၶာရုံရဲ့အေငြ႕သက္ေတြ ပါေနတယ္ဆုိေတာ့ မွန္ပါ၊ ဟုတ္တယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ရဲ့ ေက်းဇူးဆပ္နည္း တမ်ိဳးလုိ႔ ေျပာရမွာေပါ့ဘုရားလုိ႕ပဲ ေျပာလုိက္သည္။ ငယ္ငယ္က ေနခဲ့ေသာ မိခင္တုိက္ၾကီး၏ ဘ၀ကို ပုံေဖာ္လုိေသာ အားျဖင့္ ‘‘စာတတ္ဖုိ႔ အေရးၾကီးလား’’ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ တုိက္ၾကီး စည္းကမ္း ၁၀ ခ်က္ကို ေရးသြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိပုိ႔စ္ျဖင့္ပင္ မိခင္စာသင္တုိက္ၾကီးကို ပူေဇာ္ပါသည္။

ဤပုံေလးက မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ က်မ္းျပဳေနစဥ္ စာရွာေပးေနေသာ ယခု နာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ အရွင္ကု႑လာဘိ၀ံသ

ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္

ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေရးသူ၏ဘ၀ကို ႏွစ္ျမဳပ္ခဲ့တဲ့ ထုိမိခင္တိုက္ၾကီးကို သတိတရ အမွတ္ရေနသည္မွာ အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါ၊ စာေရးသူလွဳပ္ရွားတုိင္း ေျပာတုိင္း ေရြ႕လ်ားတုိင္းတုိ႔၌ အမွတ္ရစရာေတြ ရွိေနသည္မွာလဲ အမွန္ျဖစ္သည္။ ယခုလဲ သတိတရ ေက်းဇူးဆပ္ဖုိ႔ အခြင့္ၾကံဳလာျပန္သည္၊ ‘‘ပဋိပတ္ဘက္က အလုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္မ်ားမွ ေတာ္မယ္ ပရိယတ္ခ်ည္းႀကိဳးစားလာၾကတာ စိတ္အေနဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ေကာင္းမလာဘူး၊ သီလအက်င့္မပါတဲ့ ပရိယတ္စာသင္နည္းကိုေတာ့ ဒီေက်ာင္းတုိက္ (မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းတုိက္)မွာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လက္မခံထုိက္ဘူး’’ တစ္ဘ၀သံသရာ-ႏွာ-၄၅၈မွာ ပါလာတဲ့ စာပုိဒ္ကေလးကို ထုိဦးဇင္းေလးပုိ႔လုိက္တဲ့ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္၏ ၾသ၀ါဒစာစုမ်ားထဲက တစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ ထုိစာေလးကို ဖတ္ျပီး ထုိတုိက္ၾကီးေရာက္ခါစက က်က္ခဲ့ရတဲ့ အဖိုးတန္စာပုဒ္ေလးကို သတိတရရွိမိသည္။ ထုိစာပုိဒ္ေလးက----

မဟာဂႏၶာ႐ုံေက်ာင္းတုိက္၏ စည္းမ်ဥ္း(၁၀)ခ်က္

(၁) စိတ္ေကာင္းရွိဖုိ႔က ----------- ပထမ
(၂) ၀ိနည္းေလးစားဖုိ႔က ---------- ဒုတိယ
(၃) က်န္းမာဖုိ႔က ---------------- တတိယ
(၄) သန္႔ရွင္းဖုိ႔က ---------------- စတုတၳ
(၅) အ၀တ္အစားတတ္ဖုိ႔က ------- ပဥၥမ
(၆) အေနအထုိင္တတ္ဖုိ႔က ------- ဆဌမ
(၇) အေျပာအဆုိတတ္ဖုိ႔က ------- သတၱမ
(၈) အသြားအလာတတ္ဖုိ႔က ------ အဌမ
(၉) စည္းကမ္းလုိက္နာဖုိ႔က ------- န၀မ
(၁၀) စာတတ္ဖုိ႔က -------------- ဒသမ ဤဆယ္ခ်က္ကို အစဥ္အတုိင္း ဂရုစုိက္ပါ ဆုိတဲ့ စာစုျဖစ္သည္။

မွန္ပါသည္။ ထုိဆယ္ခ်က္သည္ပင္ တုိက္ၾကီး၏ ဥပေဒဟု ဆုိႏုိင္သည္။ တုိက္ၾကီး၏ဥပေဒ ဆယ္ခ်က္ကို တုိက္တြင္း ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ရေအာင္ က်က္ရသည္။ အနီးကပ္ဆရာက ထုိဆယ္ခ်က္၏ အဓိပၸါယ္ကို ရွင္းျပရသည္၊ စာေရးသူတုိ႔ ထုိဆယ္ခ်က္ကို ငယ္ငယ္ကထဲက ရေနတဲ့ အလြန္အဖုိးတန္သည့္ ငယ္ႏုိင္စာစုေလးျဖစ္သည္။ မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းတုိက္ၾကီးတြင္ ေက်ာင္းေဆာင္တုိင္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ ထုိဥပေဒဆယ္ခ်က္ပါသည့္ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုရွိသည္၊ ထုိဆုိင္းဘုတ္ၾကီးသည္ မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းတုိက္ၾကီး၏ ဖြဲစည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒလုိ႕လဲ ေျပာလုိ႕ရသည္။ ထုိဆယ္ခ်က္ထဲက အားလုံးက အေရးၾကီးေပမဲ့ ဤေနရာ၌အဆင္ေျပတာေလးေတြကိုပဲ တင္ျပရပါလိမ့္မည္။

(၁) စိတ္ေကာင္းရွိဖုိ႕က ပထမ

စိတ္ေကာင္းရွိဖုိ႕က ပထမ-- မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းတုိက္ၾကီး၏ စာသင္နည္းစနစ္က စာေမးပြဲေတြ ေအာင္ဖုိ႔ထက္ သဒၶါတရားေတြ တုိးတက္လာေအာင္ အားေကာင္းလာေအာင္ကို ဦးစားေပးသည့္ စနစ္ျဖစ္သည္။ တုိက္တြင္းရွိအတန္းမ်ားကိုလဲ သဒၶါကို ျဖစ္ေစသည့္ စာေပမ်ားကို ဦးစားေပးျပဌာန္းထားသည္၊ အနိမ့္ဆုံးအတန္း အေျချပဳတန္းမွာပင္ ရတနာ သုံးပါးအေၾကာင္း၊ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးအေၾကာင္း သီလ အေၾကာင္းစသည့္ သဒၶါတရားကို ျဖစ္ေစေသာ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္စာအုပ္ကို လက္ကိုင္ ျပဳရသည္၊ ကိုရင္ငယ္ေလးမ်ား သိ က်င့္ရမည့္ ရွင္က်င့္၀တ္, ေန႔စဥ္ပြားမ်ားရမည့္ သံေ၀ဂေခၚ ဒသဓမၼ အဘိဏွသုတ္လာ သံေ၀ဂတရားမ်ား, ကိေလသာမ်ားကို နဲပါးေအာင္ ရွင္းလင္းသြားေအာင္ အားထုတ္ရသည့္ ဓုတင္ ၁၃ ပါး စသည့္ သဒၶါတရားအေျခခံေသာ ရုပ္ပုံရွင္က်င့္၀တ္စာအုပ္ကိုလဲ ေရာက္ခါစ ကုိရင္ေလးမ်ား လက္ကိုင္ျပဳရသည္။ ထုိစာေပမ်ားကို အနီးကပ္ဆရာက လက္ေတြ႕က်က် သြန္သင္ျပၾကရသည္၊ ဤနည္းအားျဖင့္ မဟာဂႏၶာေက်ာင္းတုိက္ရွိ ကုိရင္ေလးကအစ စာခ်ဆရာေတာ္မ်ားအထိ သူမ်ားနဲ႕ မတူေသာ ႏူးညံ့စိတ္ရွိၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ဣႆာ မစၦရိယ နဲၾကသည္။

စိတ္ေကာင္းရွိဖုိ႔ဆုိသည္မွာ အဓိကအားျဖင့္ ဣႆာနဲ႕ မစၦရိယ ၂ ပါး မရွိျခင္းပဲျဖစ္သည္။ တစ္ပါးသူ၏ ေအာင္ျမင္မႈကို တစ္ပါးသူက ၀မ္းသာေပးႏုိင္ျခင္းသည္ စိတ္ေကာင္းရွိေသာ သူပင္ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ေအာက္လူကိုလဲ ဆြဲေခၚႏုိင္သည္၊ ကိုယ္နဲ႕ အဆင့္တူကိုလဲ အားေပးႏုိင္သည္။ ကုိယ့္ထက္သာသူကိုလဲ အားေပးသည္။ စာေရးသူတုိ႔ သက်သီဟသာမေဏေက်ာ္တန္း လုပ္စဥ္က တစ္တန္းတည္းေန သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပိဳင္ေလ့ရွိသည္၊ အပတ္စဥ္ေလ့က်င့္ခန္း စာေမးပြဲေတြမွာ ကိုယ့္ထက္ အျမဲတမ္းသာေနသူကိုလဲ ေနာက္တစ္ပတ္ ငါ သူ႔ထက္ သာကိုသာရမည္၊ ကိုယ့္ေအာက္ကသူကို သူ႔ထက္ ငါ အမွတ္ အျမဲတမ္း သာေနရမယ္၊ ကိုယ္နဲ႕ အဆင့္တူသူကိုလဲ သူ႔ထက္ သာေစရမည္ ဆုိတဲ့ ျပိဳင္ဆိုင္မႈေတြ ရွိခဲ့သည္၊ ဒါေပမဲ့ ဒါက ဣႆာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ သူထက္ သာေစရမည္ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုပဲ ပစ္မွတ္ထားျပီး က်ိဳးစားျခင္းက ဣႆာ မဟုတ္ေပမဲ့ သူတပါးက ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေက်ာ္ေစရဘူးဆုိတဲ့ သူတစ္ပါးကို ပစ္မွတ္ထားတဲ့ စိတ္မ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ ဣႆာစိတ္ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သူတစ္ပါးေအာင္ျမင္မႈကို ၀မ္းသာေပးႏုိင္ျခင္းက စိတ္ေကာင္းရွိသူပင္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ထက္ အမွတ္မ်ားမ်ားရျပီး ေအာင္ျမင္သူကို ျမင္လွ်င္ သူ႕အတြက္ ၀မ္းသာေပးျပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ငါလဲ သူ႔လိုပဲ သို႔မဟုတ္ သူ႔ထက္မ်ားတဲ့ အမွတ္ ရေအာင္ ၾကိဳးစားမည့္ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ိဳးသည္ သူေတာ္ေကာင္း စိတ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။

တုိက္တြင္းရွိစာသင္နည္းကိုက သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္ ျမင့္တင္ေရးကုိ ေရွ႕ရႈေသာ နည္းျဖစ္ရာကား‘‘ စာမတတ္မူ အေခါက္ထူ လူျမင္တုိင္းက အထင္ေသးၾက’’ စာမတတ္ဘူးဆုိလွ်င္လဲ လူအမ်ားစုက မေလးစားၾက ထုိ႔အတြက္ စာတတ္ေအာင္ သင္ၾကရသည္၊ လူေလးစားေအာင္ စာသင္ၾကရသည္၊ သုိ႔ေသာ္လဲ ‘‘ စာတတ္ျပန္လွ်င္ စိတ္ၾကီး၀င္ လူျမင္တုိင္းက ေအာ့ခ်င္ၾက’’ စာတတ္လွ်င္လဲ အခ်ိဳ႕ မာန္မာန၀င္ကာ ဟိတ္ၾကီး ဟန္ၾကီးမ်ားျပီး ဂါရ၀ နိ၀ါတ နဲကာ ျမင္တဲ့ သူတုိင္းက ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကလိမ့္မည္ ရြံၾကလိမ့္၊ ထုိ႔အတြက္ လူေလးစားခံ လူၾကည္ညိဳခံရေအာင္ စာတတ္ျပီး စိတ္ၾကီး မ၀င္သူ ျဖစ္ေနရပါမည္။ စာသင္တုိက္တြင္းေနစဥ္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား ေအာက္ပါ စာသင္နည္းမ်ားကိုလည္း မၾကာမၾကာ နာၾကားရသည္။

စာသင္နည္း ၃ မ်ိဳး

၁။ အလဂဒၵဴပမာ ပရိယတၱိ
၂။ ဘ႑ာဂါရိက ပရိယတၱိ
၃။ နိႆရဏ ပရိယတၱိ
၁။ အလဂဒၵဴပမာ ပရိယတၱိ ဆုိသည္မွာ- စာေပသင္ျခင္း တရားနာျခင္းျဖင့္ ဘုရားတရားေတာ္မ်ားကို တတ္ေျမာက္ နားလည္သည္ရွိေသာ္ ငါ့ကို လူေတြက ခ်ီးၾကဴးဂုဏ္ျပဳၾကလိမ့္မည္၊ ပစၥည္းဥစၥာ ပူေဇာ္မႈကို လည္း ရလိမ့္မည္ စသည္ျဖင့္ မာန္မာနကို ျဖစ္ေစ၊ ေလာဘ စေသာ အကုသုိလ္တုိ႔ကို ျဖစ္ေစေသာ စာသင္နည္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို ေျမြဖမ္းမတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ေျမြက မိမိကို ျပန္ေပါက္သတ္သလုိ မိမိ သင္ယူေသာ စာေပ၊ ပညာမ်ားက မိမိကို ျပန္နစ္နာေစသည္၊ ဆုံးရႈံးေစသည္။

ဆုိလုိသည္မွာ- ဘုရားတရား စကားေတာ္မ်ားကို ၾကြား၀ါလုိ၍ လာဘ္လာဘကို ေမွ်ာ္ကိုး၍ သင္ယူျခင္း၊ သင္ယူထားေသာ စာေပျဖင့္ သူတပါးကို ခ်ိဳးႏွိမ္လို၍ စေသာ အတၱဳကၠံသန- မိမိကိုယ္ကို ခ်ီးမြမ္း (ၾကြား၀ါ)၊ ပရ၀မၻန-သူတပါးကို ခ်ိဳးႏွိမ္လို၍ သင္ယူျခင္းႏွင့္ တပါးသူ၏ ရန္ကုိ ကာကြယ္လုိျခင္းမ်ိဳး စသည္တုိ႔ကို စာေပက အလဂဒၵဴပမာ ပရိယတၱိ-ေျမြဖမ္းျခင္းႏွင့္ တူေသာ စာသင္နည္းဟု ဆိုသည္။ ဤစာသင္နည္းမ်ိဳးကား အက်ိဳးလုံး၀မရွိ၊ အပါယ္ ၄ပါး အစာသာ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယ စာသင္နည္းက ဘ႑ာဂါရိက ပရိယတၱိ ျဖစ္သည္။

၂။ ဘ႑ာဂါရိက ပရိယတၱိ ဆုိသည္မွာ စၾကၤာမင္း၏ ဘ႑ာစုိးႏွင့္တူေသာ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ စာသင္နည္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဘ႑ာတုိက္ေစာင့္ ဘ႑ာစိုးပမာ စာေပပရိယတၱိေတြကို မေပ်ာက္ပ်က္ရေလေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေသာ စာသင္နည္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကိုယ္က်ိဳးမရွိ၊ မဂ္ ဖုိလ္ ကို တုိက္ရုိက္ မရႏုိင္သည့္ နည္းျဖစ္သည္။ ဆုိလုိသည္ကား ကိုယ္က်ိဳးကို စြန္႔၍ သာသနာ အရွည္ တည္တံ့ေရးကို ရည္ရြယ္၍ စာသင္နည္းမ်ိဳးျဖစ္သည္၊ ယေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ စာသင္တုိက္ၾကီးမ်ား အခ်ိဳ႕ကဲ့သုိ႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တတိယ စာသင္နည္းကေတာ့ နိႆရဏ ပရိယတၱိ ျဖစ္သည္။

၃။ နိႆရဏ ပရိယတၱိ ဆုိသည္မွာ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ေရးကို ေရွးရႈ၍ သင္ၾကားျခင္းမ်ိဳးကိုဆုိလုိသည္၊ အက်ိဳးရွိေသာ စာသင္နည္းျဖစ္၍ မဂ္ ဖုိလ္ နိဗၺာန္ကို ရႏုိင္ေသာ စာသင္နည္းျဖစ္သည္။ ယေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ပရိယတၱိကို အေျခခံေသာ ၀ိပႆနာ ကမၼ႒ာန္းတုိက္မ်ားကဲ့ သို႔ ျဖစ္ပါသည္။
နိႆရဏ ပရိယတၱိ= နိႆရဏ- ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္းငွါ၊ ပရိယတၱိ- သင္ယူျခင္း။ နိႆရဏ ပရိယတၱိ ၀ေသနာတိ အဒၶါ ဣမံ ပရိယတၱိ ံ နိႆာယ ၀ဋၬဒုကၡေတာ နိႆရိတုံ လဗၻာတိ ဧ၀ံ နိႆရဏ ပရိယတၱိ၀ေသန။ (သံ၊ဋီ၊၁၊၃၀၃)

‘‘ ငါသည္ စာေပမ်ားကို တတ္ေျမာက္ျပီးပါက ထိုတရားေတာ္အတုိင္း သီလ သမာဓိ ၀ိပႆနာ ပညာမ်ားကို အစဥ္အတုိင္း ျဖည့္က်င့္ကာ မဂ္ ဖုိလ္ နိဗၺာန္ကို ရေစအံ့၊ မ်က္ေမွာက္ ျပဳလတံ့’’ ဟု ရည္စူးကာ ပရိယတၱိစာေပမ်ားကို သင္ယူျခင္းသည္ အက်ိဳးရွိ၏ မဂ္ဖုိလ္ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ေစႏုိင္ေသာ စာသင္နည္းျဖစ္၏။ ဤေနရာတြင္ စာသင္နည္း မ်ားကို ျပထားျပီး ျဖစ္သည္။

ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ့ ေအာက္ပါ ဆုံးမစကားသည္ ေက်ာင္းတုိက္ၾကီး၏ စာသင္နည္း စနစ္ကို ျပေနသည္။ ‘‘ငါ့ရွင္တို႔ ဒီေက်ာင္းတိုက္မွာ ေရာက္ေရာက္ျခင္း က်က္မွတ္ရတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္(၁၀)ခ်က္ ရွိတယ္ စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ ပထမဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ေနၾက၊ စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ဆိုတာ ေလာဘ ေဒါသ မာန ဣႆာ မစၧရိယ အစရွိတဲ့တရားေတြကို နည္းေအာင္ က်ဲေအာင္ ပါးေအာင္ အားထုတ္ၾက ဒီတရားေတြက ရဟႏၲာမျဖစ္ေသးသမွ် အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိေနမွာပဲ ဒါေပမယ့္ အစြမ္းမထြက္ေစနဲ႔ စိတ္ထဲမွာမ်ဳိသိပ္ထား။’’ (၁၃၄၃-ခု ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁၂ ရက္)

ထုိကဲ့သုိ႔ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ကို ရွင္သန္ေစတဲ့နည္းျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ တုိက္ၾကီးျဖစ္ရကား တစ္ပါးနဲ႕တစ္ပါးအေပၚမွာလဲ ကူညီရုိင္းပင္းသည့္စိတ္ရွိၾကသည္။ တစ္ပါး က်န္းမာေရးမေကာင္း ျဖစ္ျပီဆုိရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက တစ္ပါးက ေကာ္ဖီ ယူေပး၊ တစ္ပါးက ဆန္ျပဳတ္ယူေပး၊ တခါတရံ စြပ္ျပဳတ္ပင္ ျမိဳ႕ထဲအထိ သြားျပီး ၀ယ္ေပးတတ္သည္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က် ေဆးရုံေဆးခန္းေတြမွာ လုိက္ပုိ႔ေလ့ရွိသည္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သကၤန္းေတြ အ၀တ္ေတြ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးတတ္သည္။ ‘‘ဂိလာန-မနာမက်န္းသူကို ျပဳစုလုပ္ေကြ်းသူသည္ ငါ့ဘုရားကို ျပဳစုလုပ္ေကြ်းတာနဲ႕ အတူတူပဲ’’ ဆုိတဲ့ ဘုရားစကားကိုလဲ နံက္ခင္း ၾသ၀ါဒေတြမွာ မၾကာမၾကာ ၾကားရသည္။ စာေရးသူ သာမေဏဘ၀က စာေရးသူတုိ႔ႏွင့္အတူေန အရွင္ဣႏၵက အမည္ရွိ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးရွိသည္။ သူသည္ သဒၶါတရားအလြန္ေကာင္းသည္၊ စိတ္ေကာင္းေစတနာရွိသည္၊ စာေရးသူမွာ ေသြးစုနာေပါက္သည္၊ ေသြးစုနာဆုိသည္မွာ လူမျမင္အပ္သည့္ ေနရာမွ ေပါက္ေလ့ရွိသည္၊ မထုိင္ႏုိင္ မသြားႏုိင္ ျဖစ္ေနသည္၊ သူ႔မွာလည္း စာေရးသူနဲ႔ အရြယ္တူ တပည့္ေတြရွိသည္။ စာေရးသူအတြက္ စာေရးေသာက္ေရးကို တပည့္ေတြကို စီမံေစသည္၊ တခါတရံစားျပီးသား သပိတ္ ပုဂံတုိ႔ကို သူကိုယ္တုိင္ေဆးေၾကာေပးသည္၊ ေသြးစုနာ ရင့္လာေသာအခါ ေသြးပုတ္ ျပည္ပုတ္မ်ားကို ညစ္ထုတ္ေပးသည္၊ မရြံမရွာ သန္႔ရွင္းေပးသည္။ စာေရးသူကိုမွ မဟုတ္ အျခား တစ္ပါးပါး ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ စိတ္ပါလက္ပါကို ျပဳစုေပးသည္၊ ထုိအရွင္ကို ယခုအခ်ိန္ထိ သတိတရ အမွတ္ရေနဆဲျဖစ္သည္။

အပုိင္း (၂) ဆက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။

(၂၀-၉-၂၀၁၁ထဲက ေရးထားတဲ့ ပုိ႕စ္ အပုိင္း ၃ထိရွိသည္)

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၂၀-၉-၂၀၁၁

Read more »

ညခင္းပူေဇာ္ေသာ သီတဂူေမြးေန႔ စာပန္းခ်ီ

သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီး၏ ေမြးေန႕မဂၤလာ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးက်ဴး ပူေဇာ္လႊာ

ျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္အက်ိဳးကို စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူေနေသာ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အဂၢမဟာပ႑ိတ၊ အဂၢမဟာသဒၵမၼေဇာတိကဓဇ၊ မဟာဓမၼကထိကဗဟုဇနဟိတဓရ၊ အဂၢမဟာဂႏၱ၀ါစက
ပ႑ိတ၊ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီး Dr.အရွင္ဥာဏိႆရ ၏ သက္ေတာ္(၇၅)နွစ္ၿပည္႔ ၀ိဇာတ ေမြးေန႔မဂၤလာ ကို တပည့္ေတာ္ ရိုေသစြာ ရွိခိုး ကန္ေတာ့လွ်က္ ခ်ီးက်ဳး ပူေဇာ္ပါသည္ ဘုရား………။
(၂၀၀၇ နာဂစ္ကယ္ဆယ္ေရးၾကြစဥ္က သေဘၤာၾကီးအေပၚတြင္ အလွဴရွင္မ်ားအား ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို မိန္႔ၾကားစဥ္က ဓာတ္ပုံျဖစ္သည္)

ဂုဏ္သတင္း လြန္ပ်ံ႕သင္း ၾကြယ္ၾကြယ္။
သာသနာ့ေ၀ဟင္နန္းက ထြန္းေတာက္လမင္း။
ေလာကဓာတ္အလယ္ အေမွာင္ပယ္ ထြန္းလင္း။
အက်င့္ဂုဏ္ ပညာစြမ္းရယ္က ကမၻာ့နယ္ လႊမ္းေစသားရယ္လို႕
မွတ္တမ္းတင္ ေဖာ္ကာက်ဴးမိတယ္ သာသနာ လမင္း။

သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုုဏ္၊ ဆရာဂုဏ္တို႕ျဖင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ သာသနာေတာ္အတြက္ အားထားကိုးစားရာ သာသနာ့အာဇာနည္ ျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ဘုရားအား ဂုဏ္ျပဳခ်ီးက်ဴးခြင့္ရခဲ့သည္မွာ ၃ႏွစ္တိုင္တိုင္ ရွိခဲ့ပါျပီ။ ဒီရက္အတြင္းမွာပဲ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ က်မတို႕ျမိဳ႕သို႕ ၂၂.၁.၂၀၁၂ ရက္ေန႕တြင္ ၂၉ၾကိမ္ေျမာက္ ဧရာ၀တီတိုင္းေဒသၾကီး ပုသိမ္ခရိုင္လံုးဆိုင္ရာ ေရႊက်င္နိကာယ ၀ိနယဓမၼစာေျဖစာျပန္ပြဲေတာ္ၾကီး ဓမၼသဘင္္ ဆင္ယင္က်င္းပပြဲသို႕ ၾကြေရာက္၍ တရားေရေအးမ်ားတိုက္ေကြၽးခဲ့ပါတယ္။ ျမိဳ႕ေန တရားခ်စ္ခင္သူေတာ္စင္မ်ားႏွင့္ အနီးအနားျမိဳ႕မ်ားမွလည္း ကား၊ ေရယာဥ္၊ အေႏွးယဥ္တို႕ျဖင့္ ဆရာေတာ္ၾကီး၏တရားပြဲသို႕ လာေရာက္နာၾကားၾကသည္မွာ ဓမၼသဘင္ ရင္ျပင္အျပည့္အလွ်ံခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ တရားပြဲ ပရိသတ္ တရားပြဲမစခင္ ၄နာရီၾကိဳျပီးေရာက္ႏွင့္ ေဆာင့္ဆိုင္းေနၾကေသာ တရားနာ ပရိသတ္ကိုၾကည့္ျပီး သနားတဲ့အတြက္ တရားပြဲက်င္းပရာသို႕ ေရာက္ေရာက္ျခင္း အနားမယူေတာ့ပဲ တရားပလႅင္ေပၚသို႕ ခ်က္ခ်င္း ၾကြေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ေမတၱာကရုဏာမုဒိတာ တရားႏွင့္ ဘုန္းကံတို႕ကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

ဘ၀ရဲ႕ တည္ျငိမ္မႈကို ဓမၼျဖင့္ တည္ေဆာက္ရပါတယ္။ ကာယကံ၀စီကံ မေနာကံ တည္ျငိမ္မႈကို ...သီလ၊ စိတ္...တည္ျငိမ္မႈကို ...သမာဓိ၊ ႏွလံုးသား တည္ျငိမ္မႈကို... ပညာ၊ သီလ . သမာဓိ. ပညာ (၃)ခု ေပါင္းရင္ ဓမၼျဖစ္ပါတယ္ဟုေသာ.... ဆံုးမ ၾသ၀ါဒဟာ...ဘ၀အတြက္အဖိုးတန္စြာ ႏွလံုးသားထဲ တည္ရွိလ်က္ရွိပါတယ္။

ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ မိမိတို႕ဘာသာ၊ သာသနာ စည္ပင္ျပန္ပြားေအာင္ သာသနာျပဳရာ၌ တရားကိုခ်ည္းေဟာကာ သာသနာျပဳမည္ဟု တစ္သန္တည္း အစြဲမထားပဲ လူအမ်ား လိုအပ္လ်က္ရွိေသာ စီးပြားေရ၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးဟူေသာ ဘ၀ျပႆနာမ်ားကိုလည္း ကူညီေျဖရွင္း ေပးလွ်က္ သာသနာေတာ္စည္ပင္ ျပန္ပြားေအာင္ ျဗဟၼစိုရ္တရားမ်ားကိုလည္း လက္ေတြ႕လိုက္နာက်င့္သံုး ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူလ်က္ရွိတာကို တကယ္ပင္ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္း ထမိေအာင္ ၀မ္းေျမာက္ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ မြန္ျမတ္လွတဲ႔ ေမတၱာ ေစတနာမ်ားက သာသနာေတာ္အတြက္ တင္မကပဲ လူသားတိုင္းအတြင္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္သည့္ အရာမ်ားျဖစ္ပါသည္။

၂၀၁၂ခုႏွစ္ မတ္လ (၇) ေန႔မွာ က်ေရာက္မည့္ ဆရာေတာ္ အရွင္ျမတ္၏ (၇၅)ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႕မဂၤလာ ရက္ျ့မတ္မွသည္ သာသနာေတာ္ျမတ္ၾကီး တည္တံ့ေနသေရြ႕ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး က်န္းမာခ်မ္းသာစြာျဖင့္ သာသနာအက်ိဳး ဘာသာအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္နိုင္ပါေစဟု ဤေဆာင္းပါျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳပူေဇာ္ ကန္ေတာ့လိုက္ပါသည္ဘုရား…

ညခင္း
http://www.nyakhinyaelamin.com/
၃-၂-၂၀၁၂

၂၀၁၂ခုႏွစ္ မတ္လ (၇) ေန႔မွာ က်ေရာက္မည့္ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီး၏ (၇၅)ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ပူဇာအတြက္ ကေလာင္ျဖင့္ ပူေဇာ္ႏုိင္ပါသည္။ ေအာက္ပါ အီးေမးလ္သုိ႔ ေပးပုိ႕ႏုိင္ပါသည္။

sitagustar.0073@gmail.com
sitagustar2010@gmail.com

ေက်းဇူအထူးတင္ပါသည္။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၅-၂-၂၀၁၂

Read more »

ခ်က္တင္စကား၀ုိင္း-၄ (ဒါန၃မ်ိဳး)

စာမိတ္ဆက္

ျပီးတဲ့ တနဂၤေႏြေန႔က စာေရးသူတုိ႔ ေကာလိပ္ရွိ Ph.D ေက်ာင္းသား ၂၀ တုိ႔အား ေမြးေန႔မဂၤလာ အထိမ္းအမွတ္ အလွဴတစ္ခုနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေမြးေန႔အတြက္ ပုိ႕စ္ေလး ေရးခဲ့တယ္၊ ဒါန သူရဲေကာင္းမ်ားအေၾကာင္း ျဖစ္တယ္၊ ထုိအထဲတြင္ ဒါနဒါသ ဒါနသဟာယႏွင့္ ဒါနပတိ ဆုိျပီး ဒါန ၃ မ်ိဳးကို အက်ဥ္းမွ် ေဖာ္ျပထားခဲ့တယ္။ စာေရးသူတုိ႔ သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းအမတစ္ေယာက္က ဒါန ၃ မ်ိဳးနဲ႔ သူ၏ ေန႔စဥ္ဘ၀ အေၾကာင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး မရွင္းလုိ႔ေမးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူ၏ ဆုိက္ကို အျမဲတမ္း အားေပးေနသူ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီအတြက္ မ်ားစြာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထုိေက်ာင္းအမလုိပဲ ဒါန ၃ မ်ိဳးအေၾကာင္း မရွင္းမလင္းသူေတြ ရွိေနပါလိမ့္မည္၊ ထုိ႔အတြက္ ဒီခ်က္တင္စကား၀ုိင္းက အေထာက္ကူ ျပဳပါလိမ့္မည္။

(အမရပူရ မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္းတုိက္ ဆြမ္းစား၀ုိင္း ျမင္းကြင္း ဓာတ္ပုံ)

ေက်ာင္းအမး စတား ဘာလုပ္ေနလဲ? အားလား? ေမးစရာေလးရွိလုိ႕တဲ့၊ ဒီေန႔ ေမြးေန႔အလွဴေလးအေၾကာင္း ဖတ္ျပီး အေတြး၀င္လာ လုိ႔ ေမးမလုိ႔။ ‘‘ကုိယ္ေတာင္ မသုံးႏုိင္ မစားႏုိင္တဲ့ အညံ့စားမ်ားကို ေပးကမ္းျခင္းသည္ ဒါနဒါသဟု ေခၚသည္၊ အေစခံ အလုပ္သမားမ်ားအား ေပးကမ္း ေကြ်းသလုိမ်ိဳး အနိမ့္စား အလွဴမ်ိဳးကို ဆုိလုိသည္’’ အဲဒီ ဒါနမ်ိဳးကုိ ေမးခ်င္လုိ႔။

အမေၿပာၿပမယ္၊ အမတုိ႔ အိမ္မွာ အမွိဳက္ေတြ လာလာ သိမ္းတဲ့သူ မိန္းမ ၃ေယာက္ရွိတယ္၊ အမတုိ႔က သူတုိ႔ကုိ စားစရာေတြ ေပးတယ္ေလ၊ ေပးတဲ့အခါ ကုိယ္စားတဲ့ အထဲက ေပးတာလဲရွိတယ္၊ ကုိယ္ စားလုိ႔ ပုိတာလဲေပးတာရွိတယ္၊ ေနာက္ ကုိယ္မစားတဲ့ အစားအေသာက္ေတြေပးတာလဲ ရွိတယ္ေပါ႔။
အဲဒါေနာက္ဆံုး အစားအေသာက္က အညံ႔ဆံုး အစားအေသာက္မ်ားၿဖစ္လုိ႔ အညံ့ဆုံးအလွဴ ဒါနဒါသမ်ား ျဖစ္ေနမလား?

ဒါနဒါသ

သီတဂူစတား အဲဒီေတာ့ ကုိယ္စိတ္ထဲမွာ ကုိယ္မစားႏုိင္လုိ႔ သုိ႕မဟုတ္ မေကာင္းေတာ့လို ေပးလုိက္တယ္ဆုိရင္ ဒါနဒါသလုိ႔ ေခၚႏုိင္ပါတယ္။

အခါတပါး ဆဗၺဂၢီ ရဟန္းအုပ္စုထဲက ေမတၱိယႏွင့္ ဘူမဇက ရဟန္း ၂ပါးကား ဘုန္းကံနည္းရွာသည္၊ သူေဌးေတြ ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းအမမ်ားကား အိမ္မွာ အလွဴမဂၤလာပြဲက်င္းပလွ်င္ ပညာၾကီး အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ တံခုိးၾကီးတဲ့ အရွင္ေမာဂၢလာန္၊ ဘုရွားရွင္၏ အလုပ္ေကြ်း အရွင္အာနႏၵာ စတဲ့ နာမည္ၾကီး မေထရ္မ်ားကိုသာ ပင့္သြားေလ့ရွိသည္။ တေန႔ေတာ့ ေနရာထုိင္းခင္း တာ၀န္ႏွင့္ ဆြမ္းစားကြမ္းစားၾကြရမည့္ သံဃာစာရင္းကုိင္ တာ၀န္မ်ားကို ယူေနသည့္ အရွင္ဒဗၺက ေမတၱိယႏွင့္ ဘူမဇက ရဟန္း ၂ပါးအား မနက္ဖန္ သူေဌးအိမ္မွာ ဆြမ္းစားၾကြရမည္ျဖစ္သည္၊ အရွင္ဘုရားတုိ႕ ၂ ပါးအလွည့္ၾကသျဖင့္ ၾကြရမည္ျဖစ္သည္။ တခါမွ သူေဌးကပ္တဲ့ ဆြမ္းမစားဘူးတဲ့ ရဟန္းငယ္ ၂ပါးေတာ့ ‘‘မနက္ဖန္ အစားေကာင္း ေသာက္ေကာင္းမ်ား စားရေခ်ရဲ့’’ ဆုိျပီး ၀မ္းသာလြန္းလုိ႔ ထုိညတစ္ည အိပ္မေပ်ာ္ၾက။

သူေဌးကလဲ သူ႔အိမ္ဆြမ္းစာအလွည့္ ထုိရဟန္းငယ္ ၂ ပါးအလွည့္က်၍ ၾကြလာမည္ဟုေသာ သတင္းကို ၾကားကထဲက စိတ္မသက္သာ ျဖစ္ေနသည္၊ အေစခံေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေခၚျပီး မနက္ဖန္ ပါပဘိကၡဳေတြ လာလိမ့္မယ္၊ အိမ္အျပင္က ၀ရံတာဘက္မွာပဲ ေနရာေပးျပီး ဆန္းကြဲထမင္းနဲ႕ပဲ ကပ္လုိက္ေတာ့ဟု ညႊန္ၾကားသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ အိမ္ထဲမွာ က်န ခမ္းနားစြာေနရာခင္းျပီး စားေကာင္းေသာက္ေကာင္းမ်ားျဖင့္သာ ကပ္ေလ့ရွိေသာ သူေဌးသည္ ယခုေတာ့ ကြ်ဲႏြားမ်ားကိုသာ ေကြ်းေသာ ဆန္ကြဲထမင္းျဖင့္ ကပ္ခုိင္းသည္။ ေနာက္ေန႔ ၾကြလာေသာ ရဟန္းငယ္ ၂ ပါးလဲ အေျခအေနကို အကဲခပ္မိသည္၊ စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ထုိေန႔ကပ္ေသာ အစားအစာမ်ားကို မစားႏုိင္ခဲ့။
ဤသည္မွာ သူေဌးက သူေတာင္ မစားႏုိင္တဲ့ ဆန္ကြဲထမင္း အညံ့စားမ်ားကို ေပးလွဴသျဖင့္ အလွဴေျမာက္ေသာ္လည္း အညံ့စား ဒါနဒါသ ျဖစ္သည္။

ဒါန သဟာယ

ေက်ာင္းအမ: တပည့္ေတာ္တုိ႔က မေကာင္းေတာ့လုိ႔ ေပးလုိက္တာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး ဘုရား။
သီတဂူစတား: အဲလုိမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ကုိယ္လဲစားနိုင္တယ္ ဒါေပမဲ့ ပုိလွ်ံေနလုိ႕ ေပးတယ္ ဆုိရင္ ဒါနသဟာယ အလတ္တန္းစား အလွဴမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။

ဘုရားလက္ေတာ္က ေက်ာင္းဒကာ အနာထပိဏ္သူေဌးတုိ႔၊ ေက်ာင္းအမ ၀ိသာခါတုိ႔ဆုိရင္ ေန႔စဥ္ သံဃာ ၂၀၀၀ ဆြမ္းေလာင္းသည္၊ သူတုိ႔စားေနက် အစားအစားမ်ားကို ေလာင္းလွဴသည္၊ ထုိမွ ၾကြင္းက်န္ေသာ အစားစာမ်ားကို အလုပ္သမား၊ ဘုန္းေတာင္းယာစကာမ်ားကို ေပးကမ္းသည္။ အလုပ္သမား ဘုန္းေတာင္းယာစကာမ်ားတုိ႔အား ေပးသည့္ အစားစာသည္ အၾကြင္းက်န္ဆုိေပမဲ့ ကုိယ္စားေနက် ပုိလွ်ံ၍ ေပးကမ္းသျဖင့္ အလတ္တန္းစား ဒါနသဟာယ ျဖစ္သည္။

ဒါနပတိ

ေက်ာင္းအမ: တင္ပါး၊ ဆက္ေၿပာပါဘုရား။
သီတဂူစတား ကိုယ္ေတာင္ မစားရက္ဘဲ အေကာင္းစားေတြကို ေပးတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒါနပတိေပါ့၊ စတားတုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ရံဖန္ရံခါ ရဟန္းသံဃာမ်ား အိမ္မွာ ပင့္ျပီး ဆြမ္းကပ္ေလ့ရွိတယ္၊ ထုိရဟန္းမ်ားကိုေတာ့ အထူးစပါယ္ရွယ္ စီမံျပီး ကပ္ေလ့ရွိသည္၊ ကုိယ္ကိုတုိင္လည္း ေန႔စဥ္ မစားႏုိင္တဲ့ မြန္ျမတ္တဲ့အစားအစာမ်ိဳး (ပဏီတေဘာဇဥ္) ကို ကပ္ေလ့ရွိၾကသည္။ ဒီလုိ ဒါနမ်ိဳးကိုေတာ့ ဒါနပတိလု႔ိ ေခၚႏုိင္ပါတယ္။
ဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ေကာသလမင္းၾကီးႏွင့္ ျပည္သူေတြ အလွဴဒါနျပိဳင္ၾကသည္၊ ဘုရင္က သာလုိက္၊ ျပည္သူေတြက ျပန္သာသြားလုိက္၊ ၆ ၾကိမ္တုိင္တုိင္ အလွဴဒါန ျပိဳင္ၾကရာ၀ယ္ ျပည္သူေတြရဲ့ အလွဴဒါန စီမံရာမွာ ဘာဆုိ ဘာမွ ဟာကြက္မရွိ လုိအပ္ခ်က္မရွိ၊ လုံး၀ ျပည့္စုံေနသျဖင့္ ဘုရင္ၾကီး အရွဳံးၾကီးရွံဳးကာ လက္မႈိင္ခ်ျပီး စိတ္ဓာတ္က်ေနသည္၊ ထက္ျမက္သည့္ မလႅိကာ မိဖုရားရဲ့ အကူညီေၾကာင့္ ဘုရင္ၾကီး၏ အလွဴသည္ ျပိဳင္ဘက္မရွိ အသဒိသဒါနျဖစ္လာရသည္။ ဒီလုိဒါနမ်ိဳးက အေကာင္းတကာထက္ ေကာင္းေအာင္ စီမံျပီး လွဴတဲ့ အလွဳမ်ိဳးျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒါနပတိ ဟု ဆုိႏုိင္သည္။

(အမရပူရ မဟာဂႏၶာရုံ အလွဴ႕ရွင္မ်ား ဆြမ္းေလာင္းေနစဥ္)

ဟင္းပို ထမင္းအပုိမ်ား လွဴဒါနး္ရင္ ဘယ္လုိဒါနလဲ?

ေက်ာင္းအမး တင္ပါ့ဘုရား။ နားလည္ပါျပီဘုရား။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္သမားဆုိေပမဲ႔ သူတုိ႔ကုိ အမတို႔က တတ္နိုင္သမွ် ကုိယ္စားတဲ့ အထဲက ေပးတာပါဘုရား။ ဥပမာ ထမင္းၾကမ္း ေပးတာ အရင္ေန႔က ခ်က္ထားတဲ့ထမင္း ဒါေပမဲ႔ ေကာင္းေနေသးတယ္၊ စားလုိ႔ရေသးတယ္။ ဟင္းေတြဆုိ အရင္ေန႔ကခ်က္ထားတဲ့ဟင္း၊ ကုိယ္မစားခ်င္ေတာ့တာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ သူတုိ႔လာလုိ႔ ေပးစရာ မရွိလုိ႔ ေပးတာပါဘုရား။ အဲလုိမ်ိဳးဆုိရင္ေကာဘုရား?

သီတဂူစတားး ဒါဆို ဒါနသဟာယ ျဖစ္ပါတယ္၊ ထမင္းၾကမ္းကေတာ့ စားၾကြင္းစားက်န္ျဖစ္ေနျပီ ကုိယ္လဲ မစားခ်င္ေတာ့ဘူးေလ ေကာင္းတယ္ဆိုေပမဲ့ ကုိယ္မွ မစားခ်င္ေတာ့တာ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ ကုိယ္မစားခ်င္တဲ့ အစားစာျဖစ္သြားတယ္ဆုိရင္ ဒါနဒါသထဲ ပါသြားႏုိင္တယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း တခါတရံ သူတုိ႔ မလာလုိ႔ ကုိယ္လဲ ထမင္းၾကမ္းစားမယ္၊ အဲဒီ ဟင္းက်န္စားမယ္၊ အခု သူတုိ႔လာတဲ့အခါ သူတုိ႔ကို ေပးတယ္ဆုိရင္ ဒါနသဟာယ ျဖစ္ပါတယ္။ တျခားေပးစရာမရွိေတာ့ အဲဒီ ကုိယ္လဲ စားႏုိင္တဲ့ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ ေပးတယ္ဆုိရင္ ဒါနသဟာယထဲ ပါႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ မေပးဘဲ ခ်က္ခါစ ပူပူေႏြးေႏြးကို ေပးလုိက္မယ္ဆိုရင္ ဒါနသဟာယ အျပင္ ဒါနပတိေတာင္ ျဖစ္ႏုိင္ေသးတယ္။

ကုိယ့္စိတ္မွာလဲ မူတည္ပါသည္။ ဥပမာ- တခါက ဆင္းရဲသား သားအမိႏွစ္ေယာက္ သူတုိ႔မွာ ဆင္းရဲလြန္းလုိ႔ ဆန္ကြဲပဲ ခ်က္စားရသည္၊ တေန႔ေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ၾကြလာေတာ့ လွဴစရာမရွိ၊ ဒါေပမဲ့ ထိုဆန္ကြဲကုိပဲ လွဴလုိက္သည္၊ သူတုိ႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အရင္ရက္ေတြက က်န္တဲ့ မုံ႔ပုိင္းေလးကိုပဲ ၂ ေယာက္ မွ်စားၾကသည္။ ဤသည္မွာ လွဴဖြယ္သည္ ဆန္က်ိဳး ဆန္ကြဲ ျဖစ္ေပမဲ့ သူတုိ႔သားအမိအတြက္ေတာ့ ပဏီတပင္ ျဖစ္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆန္ကြဲ ထမင္းသည္လည္း ကိုယ့္စိတ္က မြန္ျမတ္ဟု ခံယူထားလွ်င္ ဒါနပတိ ျဖစ္သည္။


ေက်ာင္းအမ: တင္ပါးဘုရား။ သူတို႔ေတြကလဲ ေပးစရာေတြမ်ားေနလုိ႔ ေမွ်ာ္ေနရင္ ေရာက္မလာၾကဘူး၊ ေပးစရာ မရွိရင္ ေရာက္လာၾကတယ္ အဲဒါသူတုိ႔ရဲ႔ ေရွးက ကုသုိလ္ တရားေတြေပါ႔ေနာ္၊
သီတဂူစတား: ဟုတ္လား၊ ေအးေပါ့၊ ရထုိက္တဲ့ ကံမပါေတာ့လဲ အဲလုိ လြဲတတ္တာပဲ။ ဘုရားလက္ထက္က မေထရ္ၾကီးတပါးရွိတယ္၊ သူက အလွဴဒါန မျပဳခဲ့ေတာ့ ရဟႏၱာျဖစ္တဲ့ အထိ ငတ္ငတ္ျပတ္ျပတ္ ေနခဲ့ရတယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာနဲ႕ အတူ ဆြမ္းခံၾကြတယ္၊ ဒကာ ဒကာမေတြက အရွင္သာရိပုတၱရာကိုပဲ ေလာင္းတယ္၊ ေနာက္က ပါလာတဲ့ မေထရ္ကို မေလာင္းဘူး၊ ဘာလုိ႔ မေလာင္းၾကလဲ ဆုိေတာ့ ေစတနာ မပါၾကလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ထုိမေထရ္ သပိတ္ဖြင့္လုိက္ရင္ ဒကာ ဒကာမေတြရဲ့ မ်က္လုံးထဲမွာ သူ၏သပိတ္ထဲ ေလာင္းထည့္စရာ ေနရာမရွိေအာင္ကို ျပည့္ေနလုိ႔ပဲ။ အခုလဲ ကိုယ္က သူတုိ႔ကို ေပးခ်င္လုိ႔ ေမွ်ာ္ေနေပမဲ့ သူတုိ႔ေရာက္မလာ၊ ကုိယ္မေပးခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွ သူတုိ႔က ေရာက္လာ။ သူတုိ႔ကံတရားပဲေပါ့။

ေက်ာင္းအမ: ေနာက္ အလွဴေတြမွာ ပုိေနတာေတြကုိ ေပးကမ္းရင္ေကာ ဘယ္လုိ ဒါနမ်ိဳးလဲ အားလံုးၿပီးစီးမွေလ။
သီတဂူစတားး ဒါနသဟာယပါပဲ။ မိတ္ေဆြ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ေကြ်းတဲ့ အစားအစာေလ၊ ကုိယ္လဲ စားတယ္ မိတ္ေဆြ သဟာယေတြလဲ စားတယ္၊ အဲဒါမ်ိဳးကို ေပးရင္ အက်န္ ျဖစ္ေပမဲ့ ဒါနသဟာယပါပဲ။
ေက်ာင္းအမ: ေအာ္-- တင္ပါးဘုရား။

ေက်ာင္းအမး ကိုယ္သံုးေနတဲ့ အသံုးအေဆာင္ အ၀တ္အထည္ေတြကုိ ကုိယ္အဆင္မေၿပလုိ႔ ေပးလုိက္တယ္ဆုိရင္ေကာ ဘယ္လုိ ဒါန မ်ိဳးလဲဘုရား။: ကုိယ္ အ၀တ္ခ်ဳပ္လုိက္တယ္ ကုိယ္ ၀တ္ရတာ အဆင္မေၿပလုိ႔ သူမ်ားေပးရင္ေကာဘုရား။

သီတဂူစတား: ဒါန သဟာယ ျဖစ္ပါတယ္၊ ကုိယ္နဲ႕ မေတာ္လုိ႕ေပးတာပဲ၊ ကုိယ့္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ကြက္တိမက်၊ အေရာင္လဲ ကုိယ္နဲ႔ မကုိက္၊ ပုံစံက ကိုယ္နဲ႔အဆင္မေျပတာတုိ႔၊ သုိ႔ေသာ္လဲ အ၀တ္ကအစား အေကာင္းစားျဖစ္ေနတယ္ ကိုယ္၀တ္ေနတဲ့ အ၀တ္ရဲ့ တန္ဖုိးနဲ႔လည္း ညီမွ်တယ္၊ ကိုယ္ၾကိဳက္လုိ႔ ၀ယ္လုိက္တာပဲ ပုံစံက ကိုယ္နဲ႔အဆင္မေျပ ျဖစ္တာပဲ၊ အဲဒါကို သူမ်ားေပးလုိက္ေတာ့ ဒါနသဟာယ ျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းအမ: စတား ေရးထားတာ ေတြ႔လုိ႔ ဒါနေတြအေၾကာင္း ထပ္ စပ္စုတာပါ။ အခုလိုရွင္းၿပတာ ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။ စတားစာေတြကုိလဲ အျမဲ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။

သီတဂူစတား အာ--ရပါတယ္။ စတားကေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမွာ၊ စတားစာေတြ ဖတ္ေဖာ္ရလုိ႔။
ဒီကေန႔ ခ်က္တင္းစကား၀ုိင္းေလးက ဤမွ်သာတည္း။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၃၀-၁-၂၀၁၂

Read more »