ဘုရင္အရူး၏ဘ၀နိဂုံး

ေခါင္းေဆာင္ခ်စ္သူ
(သီတဂူစတား စာတုိေပတုိ)

စာမိတ္ဆက္
ဒီ အတုိအထြာ ပုိ႕စ္ေလးကို “ဘ၀နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်ိန္ ျပည္သူေတြ ေပ်ာ္ေနတာကို ျမင္ခ်င္သလား၊ ျပည္သူေတြ ငုိေနတာကို ျမင္ခ်င္သလား” လုိ႔ အမည္ေလး ေပးရင္ ေကာင္းမလားပဲ။

၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကထင္တယ္၊ အိႏၵိယျပည္ အႏၱရပရေဒ့ရွ္ျပည္နယ္ (AP State)က ျပည္နယ္၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ေလယာဥ္ အက္စီးဒင့္ျဖစ္ျပီး ဆုံးသြားတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းကို ၾကားေတာ့ ထုိျပည္နယ္ရွိ ျပည္သူေတြအားလုံး ၀မ္းနည္းၾကသည္၊ ပူေဆြးၾကသည္၊ ငုိေၾကြးၾကသည္၊ ေဆြမေတာ္ မ်ိဳးမစပ္၊ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ေပမဲ့ သူတုိ႔၏ ေခါင္းေဆာင္ကို ခ်စ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ဆုိ ရင္ဘက္စည္တီးျပီး မူးေမ့သြားရေလာက္ေအာင္ ဥပါယာသ ျဖစ္ၾကသည္မွာ သူတုိ႔၏ ေခါင္းေဆာင္ကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ၾကသည္ဆုိတာကို သိႏုိင္သည္။

ဘာ့ေၾကာင့္ခ်စ္သနည္းဆုိတာကိုေတာ့ စဥ္းစားစရာမလုိဟု ထင္ပါသည္။ ျပည္သူအတြက္ အားကုိးထုိက္သူ၊ ျပည္သူဘက္က ရပ္တည္ေပးသူ၊ ျပည္သူကို စာနာတတ္သူ၊ ျပည္သူကို အေလးထားသူ၊ ျပည္သူကို အထင္မေသးသူ စသည္စသည္ျဖင့္ သူ၏ စိတ္ဓာတ္ျမင့္မားမႈႏွင့္ သူ၏ ၾကိဳးပမ္းမႈေတြက ျပည္သူ၏ အခ်စ္ကို တုိးပြားေစသည္၊ ျပည္သူ၏ ေမတၱာကို တုိးပြားေစသည္။ ျပည္သူက ဘာလုိခ်င္လဲ၊ ဘာလုပ္ခ်င္၊ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ ဆုိတာကို အျမဲတေစ ေလ့လာျပီး ျဖည့္ဆည္းေပးေနျခင္းက ျပည္သူ၏ ေခါင္းေဆာင္ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ သူတုိ႔ အေလးထား ကုိးကြယ္ၾကသည္မွာ သဘာ၀ပင္ျဖစ္သည္။

 

အရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ဘ၀နိဂုံး

စာေရးသူသည္ မနက္တုိင္း သတင္းေတြ ဖတ္ျဖစ္သည္၊ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြေကာ သူမ်ားတုိင္းျပည္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကုိပါ သတင္းနားစြင့္ျဖစ္သည္။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္သတင္းေတြကို ေန႔စဥ္ ဖတ္ရင္းက ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေလာက္က အိႏၵိယျပည္ AP-State က ျပည္နယ္၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ျဖစ္စဥ္ကို အျဖစ္ပ်က္ေလးကို ျပန္သတိရမိသည္။ တျပိဳင္တည္းမွာပဲ ဘုရားရွင္လက္ထက္က အျဖစ္ပ်က္ကေလးတစ္ခုကိုပါ သြားသတိရမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ စာေရးသူ၏ အတုိအထြာ မွတ္စုအျဖစ္ ေရးမိပါသည္။ စာေရးသူ စာအတုိေလးမွာေတာ့ ထုိျပည္၏ အျဖစ္အပ်က္ကေလးနဲ႔ ေက်ာခ်င္းယွဥ္ကပ္ ေျပးသည့္အလားသုိ႔ လုံး၀လုံး၀ ဆန္႔က်င္ေနသည္။

ဘုရင္အရူးထသူမ်ား
ဘုရားလက္ထက္က ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကထဲက ဘုရားအေလာင္းကို အျမဲတမ္း ျပိဳင္ခဲ့သူ၊ ဘုရားအေလာင္းသည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တုိင္းမွာလဲ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့ရသည္။ ထုိေခါင္းေဆာင္ေနရာ၊ ဘုရင့္ေနရာ၊ (ယခုေခတ္၊ သမၼတ၊ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေနရာ) ရဖုိ႔ရန္ အျမဲတေစ လုယူခဲ့သည္။ ဘုရင္ဘ၀၊ သမၼတ ဘ၀ကို အရမ္းအလုိမက္ေမာသူျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူသည္ ဘုရင္ရူး ရူးေနသူျဖစ္သည္။ ထုိသူက တျခား မဟုတ္၊ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ပင္ျဖစ္သည္။

အရွင္ေဒ၀ဒတ္ ဘ၀လဲျဖစ္၊ ဘုရားေလာင္းသည္လည္း သာသနာကို တည္ေထာင္သူ ဗုဒၶျမတ္စြာ အျဖစ္ တစ္ဘ၀တည္းမွာ လာျဖစ္ၾကသည့္ အျပင္ ေဆြမ်ိဳးပင္ ေတာ္ေလသည္။ သိန္းေသာင္းခ်ီတဲ့ သံဃာထုကို တည္ေထာင္သူက ဘုရားရွင္ပင္ျဖစ္သည္အတြက္ သာသနာေတာ္မွာေတာ့ ဘုရင္ပင္ျဖစ္သည္။ အရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ဘုရင္အရူး ရူးလာခဲ့တဲ့ အထုံက ဒီဘ၀အထိ ပါလာသည္။ ဘုရားရွင္ေနရာကို ရဖုိ႔ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ တုိက္သည္၊ ကုိယ့္ဖခင္ကို သတ္ရေလာက္ေအာင္ ဘုရင္အရူး ရူးေနေသာ အဇာတသတ္ကိုလဲ အလြယ္တကူ သိမ္းသြင္းျပီး သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ဘုရင္အရူး ရူးေနၾကသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ ဘုရင္အရူး ရူးထျခင္းက သာမန္ျပည္သူ သတ္ဖုိ႔ဆုိတာ မဆုိထားနဲ႔၊ ဖခင္ကုိပင္ သတ္ရဲလာသည္၊ သုံးေလာကလုံးက ကုိးကြယ္ရာ ဘုရားရွင္ကိုလဲ နည္းမ်ိဳးစုံ လုပ္ၾကံရဲလာသည္။

ဘုရင္အဇာတသတ္

ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ သူ႔ဘ၀ ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္ခ်ိန္ေရာက္မွ ေနာင္တဆုိတာ ျဖစ္လာသည္။ သိပ္ေနာက္က်သြားသည္။ ဘုရားရွင္ကို ျပစ္မွားမိသမွ် ေတာင္းပန္ဖုိ႔ ဘုရားရွိရာ အလာ ေက်ာင္း၀င္းမွာ ထမ္းစဥ္ကေန ေအာက္အခ်၊ ေျမၾကီးက ဒီေလာက္ ဘုရင္ အရူးထတဲ့သူကို လက္မခံႏုိင္သျဖင့္ ၀ါးမ်ိဳလုိက္သည္။ ေျမမ်ိဳ ငရဲေရာက္ရသည္။ အလားတူပင္ ဘုရင္အရူး ရူးေနေသာ အဇာတ္သတ္သည္လည္း ေျမၾကီး၏ ၀ါးမ်ိဳးျခင္းကို ခံရသည္။ ဘုရင္အရူးထသူတုိ႔၏ ဘ၀ နိဂုံးကား ဤကဲ့သုိ႔ျဖစ္သည္။

ဘုရင္ရူးကို မုန္းသူ
“အရွင္ေဒ၀ဒတ္ၾကီး ေျမမ်ိဳလုိ႔ ေသျပီတဲ့”ဆုိတဲ့ သတင္းလဲ ၾကားေရာ တျပည္လုံးက လူေတြက ေပ်ာ္ၾကသတဲ့။ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြျဖင့္ ေအာင္ပြဲခံၾကသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ သူတုိ႔တေတြေပ်ာ္ၾကသနည္း ေမးရန္ မလုိအပ္။ သူတုိ႔ဘုရင္အရူးထေအာင္ လုပ္သူကား ဒီ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ၾကီးျဖစ္သည္ဟု ယူဆကာ ေပ်ာ္ေနၾကသည္လား စဥ္းစားစရာျဖစ္သည္။ ထုိအေၾကာင္းအရာေတြကို ၾကားသိၾကေသာ ရဟန္းေတာ္ေတြက ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ဘုရားရွင္က “ေဒ၀ဒတ္ေသလုိ႕ ျပည္သူေတြ အခုမွ ေပ်ာ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ အရင္ကလဲ ဒီလုိပဲ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္” ဆုိျပီး ေရွးက ဘုရင္အရူးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့သည္။

တခုေသာ ဘ၀မွာ အရွင္ေဒ၀ဒတ္က တုိင္းျပည္ရဲ့ ဘုရင္၊ တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ ပိဂၤလဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ ဘုရင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ထုိပိဂၤလမင္းၾကီးသည္ တုိင္းျပည္အေပၚ စာနာ ေထာက္ထားေလ့မရွိ၊ ကုိယ့္အတၱကိုပဲ ၾကည့္တတ္သူျဖစ္သည္၊ သူ႔ေနရာ သူ႕ကုလားထုိင္ ျမဲဖုိ႔အေရးပဲ စဥ္းစားသည္၊ သူ႔ေနရာႏွင့္ သူ႔မိသားစု၊ သူ႔အသုိင္း၀ုိင္းကို ထိလာသူမွန္သမွ်ကို ရွင္းလင္း သုတ္သင္ေလ့ရွိသည္။ ျပည္သူျပည္သားေတြကို မေစာင့္ေရွာက္တဲ့ အျပင္၊ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ညွင္းဆဲသည္၊ နိပ္စက္သည္။ မင္းက်င့္တရားဆုိတာ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးသည့္ ဘုရင္ျဖစ္သည္။ ထုိဘုရင္ၾကီးကုိ ျပည္သူေတြက “မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းဆုိတာလုိ၊ ခါျခင္ေကာင္ မာန္ဖီးလုိ႔ ေတာင္ၾကီးကုိတဲ့ ျဖိဳမည္ၾကံ ခါးက မသန္” ဆုိတာလုိ ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္သျဖင့္ ဘုရင္ႏွင့္ အေပါင္းအပါေတြ ထုသမွ် ႏုေနၾကရသည္၊ ဖိသမွ် ျပားေနၾကရသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ျပည္သူေတြအေပၚ ႏုိင္ထက္စီးႏွင္း၊ ၾကမ္းထမ္းေသာ ဘုရင္ၾကီး ေသသြားေတာ့ တျပည္လုံးက ျပည္သူေတြ ေပ်ာ္လုိ႔မဆုံး ျဖစ္ၾကသည္။ တတုိင္းျပည္လုံး ဘုရင္ေသလုိ႔ ၀မ္းမနဲၾကတဲ့ အျပင္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြနဲ႔ ေအာင္ပြဲခံၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကလဲ သူ အသက္ျပန္ရွင္လာမွာကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနဆဲ ျဖစ္ၾကသည္။

ဘုရင့္နန္းေတာ္ တံခါးေစာင့္က ဘုရင္ၾကီးေသလုိ႔ ငုိေနသတဲ့၊ လူအုပ္ၾကီးက “ေဟးးး အေမာင္တံခါးေစာင့္၊ ဘာလုိ႔ ငုိေနတာလဲ၊ ဘုရင္ၾကီးေသလုိ႔ တတုိင္းျပည္လုံးက ျပံဳးေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမာင္မင္းက ဘာလုိ႔ ငုိေနတာလဲ”လုိ႔ ၀ုိင္းေမးၾကေတာ့၊ “ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးက ဘုရင္ၾကီးကို ခ်စ္လုိ႔ ငုိတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္တစ္ခါ ဒီဘုရင္ၾကီး ျပန္ေပၚလာမွာကို ေၾကာက္လုိ႔ ငုိေနတာပါ”ဟု ေျပာသတဲ့။ မုဆုိးမေတြ၊ မုဆုိးဖုိေတြေရာ၊ အပ်ိဳအအုိ၊ လူၾကီးေရာ ကေလးေရာပါ အားလုံးက ေအာင္ပြဲေတြနဲ႔ တစ္ေနလုံး တစ္ညလုံး ေပ်ာ္ေနၾကသည္။

လူဆုိတာ ကုိယ့္သမုိင္းကို ကုိယ္တုိင္ေရးၾကသည္၊ လြန္ခဲ့သည္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၆၀၀ ေက်ာ္က အရွင္ေဒ၀ဒတ္ႏွင့္ အဇာတသတ္တုိ႔၏ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ေရးသည့္ သမုိင္းသည္ ယေန႔အထိ ရွင္သန္ေနဆဲ၊ ဟုိ--ဘ၀မ်ားစြာက ပိဂၤလမင္းၾကီး ေရးခဲ့ေသာ သူ၏သမုိင္းသည္လည္း ယေန႔တုိင္ ထင္ရွားေနဆဲ၊ ယေန႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္ အဆက္ဆက္ တုိင္းျပည္၏ ဘုရင္စတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြသည္လည္း သူတုိ႔သမုိင္း သူတုိ႔ေရးခဲ့ၾကသည္။ သူတုိ႔ေရးခဲ့ေသာ သမုိင္းေကာင္းသည္ လူသားအတြက္ ေဆာင္ရန္ သခၤန္းစာ ျဖစ္သလုိ၊ ပိဂၤလမင္း၊ အဇာတသတ္ႏွင့္ အရွင္ေဒ၀ဒတ္တုိ႔ေရးခဲ့ေသာ သမုိင္းဆုိး သမုိင္းညစ္သည္ကား လူသားအတြက္ ေရွာင္ရန္ သခၤန္းစာမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ကုိယ့္ရဲ့သမုိင္းသည္ လူသားအတြက္ စံျပ၊ အတုယူဖြယ္ ျဖစ္ဖုိ႔၊ ေဆာင္ရန္ ျဖစ္ဖုိ႔ ဘ၀သမုိင္း လွဖုိ႔လုိသည္။

နိဂုံး

ဘ၀နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်ိန္ “ျပည္သူေတြ ေပ်ာ္ေနတာကို ျမင္ခ်င္သလား၊ ျပည္သူေတြ ငုိေနတာကို ျမင္ခ်င္သလား” စာတုိေပတုိ ေလးသည္ “ဘ၀ဆုိတာ ေရပြက္ပမာလုိပဲ ခဏေလးရယ္ပါ၊ အားလုံး ႏွစ္ ၁၀၀ အတြင္းမွာ ေသၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အားလုံးကို စြန္႔ခြါသြားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ဘ၀ေကာင္း ဘ၀အတုိေလး ရေနခုိက္မွာ၊ ကုိယ့္အတၱ၊ ကုိယ့္ဆႏၵေတြကို ေဘးဖယ္ထား၊ တစ္ဦးဆႏၵ တစ္ဦးက စဥ္းစားေပးရင္းျဖင့္ ဘ၀တူ ျပည္သူျပည္သားေတြ အားလုံး ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း စိတ္ခ်မ္းခ်မ္း သာသာနဲ႔ ေနႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္သည္။” ဆုိတဲ့ သခၤန္းစာေလးေတာ့ ရေကာင္း ရႏုိင္ပါလိမ့္မည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၂၈-၀၁-၂၀၁၃

Posted in: စာတုိ ေပတုိ