မြန္ျမတ္ေသာဆု (အပုိင္း-၁)

ဆုေတာင္း ၆ မ်ိဳး(အပုိင္း-၇)

ေတာင္းဆုေလးမ်ဳိး

''သိၾကားမင္း...ငါသည္ အမ်က္မထြက္ရပါေစနဲ႔၊ ေဒါသမရွိရပါေစနဲ႔၊ ေလာဘမရွိရပါေစနဲ႔၊ ကိေလသာ အခ်စ္ မရွိရပါေစနဲ႔ဆုိတဲ့ ဆုေတြကိုပဲ လုိခ်င္ပါတယ္''လုိ႔ ကဏွက ေတာင္းဆုိလုိက္တယ္။ အဲဒီလုိ ကဏွက ဆုေတြ ေတာင္းေတာ့ သိၾကားမင္းက ေျပာလုိက္တယ္။

ေတာင္းဆိုရျခင္း အေၾကာင္းရင္း

''ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီဆုေတြကို ေတာင္းသလဲ၊ ေတာင္းဆုိျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းကို ရွင္းျပေတာ္မူပါဦးဘုရား''လုိ႔ ေလွ်ာက္တယ္။


အမ်က္ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔

''သိၾကားမင္း... အမ်က္ထြက္ရင္ ျဖစ္ကာစက နည္းနည္းကေလးပဲ၊ ေနာက္တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အရွိန္ျပင္း လာတယ္။ အဲဒီလုိ အရွိန္ျပင္းလာရင္ ခြာလုိ႔မရေအာင္ ၿငိကပ္တတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ႏွလုံးပူပန္ရတာပဲ'' လုိ႔ ကဏွက မိန္႔ေတာ္မူလုိက္တယ္။
အမ်က္က ဘာနဲ႔တူသလဲဆုိရင္ ဒကာႀကီးေတြ လယ္ေတာသြားတဲ့အခါ ဖိနပ္မစီးဘဲနဲ႔သြားမိရင္ ေျခဖဝါးမွာ ဆူးေလးေတြဆူးတယ္။ ဆူးကိုဆြဲထုတ္လုိက္ေတာ့ အရင္းသား တုတ္တုတ္ႀကီးေတြ ထြက္သြားတယ္။ အဖ်ားခြၽန္ေသးေသးေလးက ေျခဖဝါးထဲမွာက်န္ေနခဲ့တာ။
အဲဒါကို အေရးတႀကီးမဟုတ္ဘူး ဆုိၿပီးထားတာ၊ လမ္းေလွ်ာက္တုိင္း တစ္ရက္, ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ မ်က္တက္ မ်က္တက္နဲ႔ ျဖစ္လာတယ္။
အေရးမႀကီးဘူးဆုိ ဆက္ထားရင္ ေနာက္ခုနစ္ရက္ ရွစ္ရက္ၾကာေတာ့ ျပည္ေတြဘာေတြ တည္လာတယ္ေနာ္။ ဆူးအခြၽန္ေသးေသးေလးစူးတာကုိ ဘာေခၚလဲ?ဆူးမ်က္တယ္၊ ငါးဟင္းႏွင့္ ထမင္းစားတဲ့အခါ တခါတေလ အ႐ုိးေသးေသးေလး အ႐ုိးႏုႏုေလးေတြကုိ မဝါးဘဲနဲ႔မ်ဳိခ်မိရင္ လည္ေခ်ာင္းမွာ အ႐ုိးေလး ၿငိေတာ့အဲဒါကုိ အ႐ုိးမ်က္တယ္လုိ႔ေျပာတယ္၊ စားလုိ႔မေျဖာင့္ေတာ့ဘူး၊ ဆူးမ်က္ရင္ေတာ့ သြားလုိ႔မေျဖာင့္ေတာ့ဘူး။
စားမေျဖာင့္ သြားမေျဖာင့္ျဖစ္တာ ဘာလဲဆုိေတာ့ အ႐ုိးမ်က္တာဆူးမ်က္တာ။ ဘဝသံသရာခရီးမွာ အစားလည္းမေျဖာင့္ အသြားလည္းမေျဖာင့္ ျဖစ္ၾကတာက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အမ်က္ထြက္လုိ႔ ဟုတ္လား။
စိတ္ထဲမ်က္တာ ႏႈတ္ကေတာ့ မေျပာဘူးဗ်ေနာ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဘဝသံသရာခရီးမွာ အစားမေျဖာင့္ အသြား မေျဖာင့္ေအာင္ အေႏွာက္အယွက္ေပးတဲ့ ေဒါသအႏုစားေလးကုိ 'အမ်က္ေကာဓ'လုိ႔ ေခၚတယ္။
ကဏွရွင္ရေသ့က ''ငါ့သႏၲာန္၌ ဘဝႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္မွာ အဲဒီလုိ ဆူးမ်က္သလုိ အ႐ုိးမ်က္သလုိ မ်က္တတ္တဲ့အမ်က္ အစားလည္းမေျဖာင့္ေအာင္ အသြားလည္းမေျဖာင့္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ေပးေနတဲ့ အမ်က္ဟာ ဘယ္ဘဝမွာမွ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔၊ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ် ဘယ္သူကုိမွ် အမ်က္မထြက္ပါရေစနဲ႔''လုိ႔ ဆုေတာင္းတယ္။
ဒကာႀကီးေတြ မွတ္ထား။ ဒီလုိဆုမ်ိဳးေတာင္း ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဘယ္ဘဝမွာမွ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ် ဘယ္သူကုိမွ် အမ်က္မထြက္ပါရေစနဲ႔တဲ့။ ဘဝၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဒီလုိဆုမ်ိဳးေတာင္းၾက။
ကဏွရေသ႔က သိၾကားကုိ စိတ္ဆုိးသလား၊ စိတ္ မဆုိးပါဘူးေနာ္၊ သိၾကားမင္းႀကီးက ''ေၾသာ္...သူေတာ္ ေကာင္းပဲ၊ စိတ္မဆုိး႐ွာဘူး၊ ရေသ႔ႀကီး ဆုေတြေတာင္းတာတယ္ေကာင္း၊ ၾကည္ညဳိပါရဲ႕၊ ေနာက္ထပ္ ဆုေတာင္း႐ွိေသးရင္ ေျပာစမ္းပါဦး''လုိ႔ ေလွ်ာက္ျပန္တယ္။

ေဒါသ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔
ကဏွရေသ့က ''ဘဝႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္မွာ ငါ့သႏၲာန္၌ ေဒါသမျဖစ္ပါရေစနဲ႔''လုိ႔ ေတာင္းဆုိလုိက္တယ္။ သတၱဝါအားလုံးေပၚမွာ ေမတၱာထားမယ္ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ဒီဆုကိုေတာင္းလုိက္တာ။
ေဒါသဟာ ေရွးဦးစြာ ေဒါသျဖစ္ေနသူကို ဖ်က္ဆီးတယ္။ ေနာက္မွတစ္ျခားသူကို ဖ်က္ဆီးတာ။ ေဒါသျဖစ္ေနရင္ အေကာင္းအဆုိးကို နားမလည္ေတာ့ဘူး။ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒါသအားႀကီးတဲ့သူကို 'တုတ္ထိုး အိုးေပါက္'လုိ႔ ေျပာၾကတာ။
အမ်က္ေကာဓဆုိတာ စိတ္ထဲမွာပဲျဖစ္ေနတာ၊ ေဒါသဆုိတာ စိတ္ထဲမွာ ထိမ္းထားလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ပါးစပ္က ထြက္လာတယ္။ ထြက္လာတဲ့စကားလုံးကလည္း တစ္လုံးမွ မေကာင္းဘူး။
ပါးစပ္ကေန သူတစ္ပါးကုိေျပာလုိ႔ အားမရေတာ့ ဓား,ဒုတ္ကုိင္ၿပီးေတာ့ သူတစ္ပါးကုိ ႏွိပ္စက္တဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒါဘာလဲ? ေဒါသ။
အဲဒီေလာက္ထိမေရာက္ေသးဘူး။ ပါးစပ္ကလည္း မေျပာေသးဘူး။ စာလုံးအေနနဲ႔လဲ ေရးၿပီးေတာ့ မဝေသးဘူး၊ စိတ္ထဲမွာတင္ မ်က္ေနတာေလးက ေကာဓ။
အဲဒီ စိတ္ထဲကဥစၥာကုိ စာေတြနဲ႔ေရးၿပီး ျဖန္႔ခ်ီတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ေျပာတယ္၊ ဒီကေန႔ ကမၻာနဲ႔ခ်ီၿပီး ေျပာရရင္ေတာ့ အသံလႊင့္တဲ့သေဘာဘဲ။
အဲဒီလုိဟာမ်ဳိးေတြ စကားလုံးၾကမ္းၾကမ္းေတြနဲ႔ ေျပာလာၿပီဆုိရင္ ဒါဘာေခၚလဲ? ေဒါသ။ စာအုပ္ေတြ ေရးထုတ္လုိက္ၿပီ၊ ဒါလည္း ေဒါသ။
ေရးလဲမေရး၊ ေျပာလည္းမေျပာ၊ လႊင့္လည္းမလႊင့္၊ ရင္ထဲမွာ ၿမဳံၿပီးေတာ႔ ျဖစ္ေနတာကေကာဓ။ တစ္ခုမွ မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ကဏွက ဒီဆုေတြကို ေတာင္းရတာ၊ သိၾကားမင္းႀကီးကလည္း ေက်နပ္လုိ႔။


ေလာဘ မရွိပါရေစနဲ႔

တတိယဆုေတာင္းက ဘာလဲဆုိရင္ ''ငါသည္ ဘဝၾကီးငယ္ အသြယ္သြယ္မွာ မျပည့္ႏုိင္ေအာင္လုိေနတဲ့ ေလာဘ မရွိပါရေစနဲ႔''တဲ့။ ကဏွရေသ ့ဒီဆုကုိ ဘာ့ေၾကာင့္ ေတာင္းရသလဲဆုိရင္ ေလာဘသည္ ဒုကၡအားလုံးရဲ႕ လက္သည္တရားခံ ျဖစ္လုိ႔ပါပဲ။
မျပည့္ႏုိင္ေအာင္လုိေနတဲ့ ေလာဘ၊ ျပည့္ကုိမျပည့္ဘူး၊ အၿမဲတမ္းလုိေနတာ၊ အလုိမျပည့္ႏုိင္ေအာင္ လုိေနတဲ့ ေလာဘမ်ဳိးဟာ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။
ကမၻာေျမေပၚမွာ ျမစ္ေတြမ်ားစြာရွိတယ္။ ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္စီးဆင္းတဲ့ေရက ပင္လယ္ထဲကုိသြားတယ္။ ဧရာဝတီ ေရေတြဘယ္ဆီကုိသြား? ပင္လယ္ထဲကုိသြားတယ္။ ခ်င္းတြင္းတုိ႔ စစ္ေတာင္းတုိ႔ သံလြင္တုိ႔ ဘယ္ကုိသြားလဲ? ပင္လယ္ထဲကုိသြားတယ္၊ ေန႔တုိင္းစီးဆင္းၿပီး သြားေနတာ။
ကုလားျပည္က ျမစ္ႀကီးငါးသြယ္ ျမစ္ငယ္ငါးရာ လည္းဒီအတုိင္းပဲ။ ဘယ္ျမစ္မဆုိ ေရေတြ ဘယ္ကိုသြားလဲ ဆုိရင္ပင္လယ္ထဲကုိသြား၊ ပင္လယ္ထဲကုိ ဒီေလာက္ေရေတြ ပုိ႔ေပးေနတာ တစ္ခါမွ ပင္လယ္ေရ မျပည့္ဘူးေနာ္။
လုိခ်င္တယ္ လုိခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ ေလာဘက ပင္လယ္လုိဘဲ။ ေပးခ်င္တုိင္းေပး လက္ခံတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေတာ္ၿပီလုိ႔မေျပာဘူး။ အလုိမျပည့္ဘူး။
ေလာဘရွိသမွ် အလုိမျပည့္ၾကဘူး။ ဒီလူေတြ အလုိမျပည့္ခင္ အကုန္ေသမွာဘဲ။ အလုိျပည့္ၿပီးမွ ေသမည့္လူရယ္လုိ႔ မ႐ွိၾကဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ အားလုံးေသာ သူေတာ္ေကာင္းေတြ အလုိေတာ္ျပည့္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ေလာဘကုန္ေအာင္ အားထုတ္ရမယ္။ အလိုေတာ္ျပည့္ဘုရားကို တည္႐ုံမွ်ႏွင့္ အလုိမျပည့္ႏုိင္ဘူး။ ေလာဘကုန္မွသာလွ်င္ အလုိျပည့္ ႏိုင္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ သိၾကားမင္းက ''ငါ့သႏၲာန္မွာ ဒီကေန႔ ျပဳလုပ္တဲ့ဒါန, ေဆာက္တည္တဲ့သီလ, အားထုတ္တဲ့ သမထ ဝိပႆနာ, ဒီေကာင္းမႈေတြေၾကာင့္ ပင္လယ္ႀကီးႏွင့္အမွ် 'လုိတယ္,လုိတယ္' ဆုိတဲ့ ဒီေလာဘသည္ ဘယ္ဘဝမွာမွ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔''လုိ႔ ဆုေတာင္းတယ္။
ဒကာႀကီးေတြ ကဏွရေသ့ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းသလဲ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ကလဲ့စားေခ်ဖုိ႔ သူေတာင္းတသလား၊ မေတာင္းဘူး၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ဖုိ႔ မေတာင္းဘူး၊ စည္းစိမ္ဥစၥာရတနာ မုိးေျမေတြရဖုိ႔ မေတာင္းဘူး၊ မေတာင္းတဆုိတာ အဲဒါေနာ္။
မေတာင့္တရမဲ့ ဥစၥာကုိ ေတာင့္တရင္ ဒုကၡျဖစ္ မယ္၊ ေလာဘမျဖစ္ဖုိ႔ ေတာင့္တပါ၊ ေဒါသမျဖစ္ဖုိ႔ ေတာင့္ တပါ၊ အမ်က္မထြက္ ဖုိ႔ေတာင့္တပါ၊ အမ်က္ထြက္ဖုိ႔ မေတာင့္တနဲ႔။
ေဒါသနဲ႔ သူတပါးကို ေခ်မႈန္းတုန္႔ျပန္ဖုိ႔ မေတာင့္တနဲ႔၊ ေလာဘနဲ႔ လုိခ်င္တာေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေတာင့္တနဲ႔၊ မလုိခ်င္ဖုိ႔သာ ေတာင့္တၾကပါ။ ေအး..မေတာင့္တ ဆုိတာ ဒါပဲ။

ဆုေတာင္း ၆ မ်ိဳး(အပုိင္း-၈)ဆက္ရန္

Posted in: တရားေတာ္