မေမ့သင့္ရာ

ႏွစ္လည္အထိမ္းအမွတ္ အလွဴ
စာမိတ္ဆက္

ဒီေန႔သည္ ၂၀-၅-၂၀၁၂ တနဂၤေႏြေန႔ ျဖစ္သည္။ လာလွဴေနက် မိသားစုအတြက္ ပုိ႔စ္ မေရးျဖစ္တာ ၾကာျပီ၊ လာလွဴၾကတဲ့ မိသားစုရဲ့ ေစတနာ ေမတၱာ အလွဴေတြကလဲ ေျပာလုိ႔ မကုန္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ဘာလုပ္လုပ္ ဘုန္းၾကီးရဟန္းေတြ အတြက္ပဲ စဥ္းစားတတ္တဲ့ မိသားစုျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္သြားသြား ျပန္လာရင္ ဘုန္းၾကီး ရဟန္းေတြအတြက္ လွဴဖို႔ တနင့္တပိုးၾကီး သယ္လာတတ္သည္။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ကိုလဲ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွာျပီး ျပဳေလ့ရွိသည္။ ဒါဟာလဲ သဒၶါတရားရွိသူေတြရဲ့ လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္ပဲလုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူတုိ႔ ဘုံေဘျမိဳ႕ ေစာမယေကာလိပ္ သုေတသနဌာနတြင္ Ph.D အတြက္ သုေတသန စာတမ္းေရးေနၾကတဲ့ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ ၂၀ ၀န္းက်င္တုိ႔အား တစ္ပတ္ျခား ဆြမ္းဟင္းမ်ား၊ စားစရာမ်ား၊ ဆန္မ်ား စသည္တုိ႔ကို လာေရာက္ လွဴေလ့ရွိသည္။ ယခုအခါလဲ အၾကိမ္အေရတြက္လဲ မမွတ္မိေတာ့ျပီ၊ တႏွစ္လဲျပည့္သြားျပီ၊ တစ္လ ၂ ၾကိမ္ လာေရာက္လွဴေလ့ရွိသည့္ မိသားစုအတြက္ ဂုဏ္ျပဳပုိ႔စ္အျဖစ္ ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာတာနဲ႔ ေရးလုိက္ရပါသည္။ မိသားစုထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္၏ ေမြးေန႔အတြက္ လာလွဴလုိက္၊ သူငယ္ခ်င္းေမြးေႏြ႕အတြက္ လာလွဴလုိက္နဲ႔ အၾကိမ္လဲ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ကေန႔ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၄ ႏွစ္က ကြယ္လြန္သြားတဲ့ အေဖျဖစ္သူ ဒကာၾကီး ဦးတင္လွအတြက္ အထူးအလွဴျဖစ္ပါသည္။ ထိုမိသားစုအတြက္ အလွဴဒါနသည္ သံသရာ အတြက္ လမ္းေျဖာင့္ေစသည့္ ဓမၼဒါနပုိ႔စ္ျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳလုိက္ရပါသည္။

(ေဒါက္တာ အရွင္သိရိႏၵ (အလည္ သကၤန္းအ၀ါ) ႏႈတ္ဆက္ပြဲလုိ႔လဲ ဆုိရမည္)
ေသရမည္ကို အမွတ္ရေစ

စာေရးသူ၏ ဘေလာ့ဂ္တြင္ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္၏ေမြးေန႔မွာ တစ္သက္တာအမွတ္ရေစမည့္ အရာမ်ားကို ေရးခဲ့ဖူးသည္။ ထုိထဲတြင္ သတၱ၀ါအားလုံးေသရမည္ဆုိတာ အမွတ္တရျဖစ္ေစရမည္ ဆုိတာလဲပဲ ျဖစ္သည္။ ထုိပုိ႔စ္ထဲတြင္ လူေတြက ကုိယ့္ရဲ့ ေမြးေန႔ကို ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ပုံေဖာ္ျပီး ေမြးေန႔ကုိ အမွတ္တရျဖစ္ေစၾကသည္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေရးခဲ့ဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေသရမည့္အေရးကိုေတာ့ အမွတ္တရျဖစ္ေစမည့္ ပုံရိပ္ကိုေတာ့ ပုံေဖာ္၍ လုပ္ေလ့ရွိသူ အနဲအက်ဥ္းေတာ့ရွိၾကမည္။ “လူေတြက ေသျခင္းတရားကို ေမ့ေနတတ္ၾကပါတယ္၊ ေသရမွာကို ေမ့ေနတတ္ၾကလုိ႕ပဲ အတၱေတြ မာနေတြ ဖုံးလႊမ္းျပီး တကုိယ္ေကာင္းဆန္ စိတ္ေတြ ေမြးဖြားတတ္ၾကပါတယ္၊ ထုိအခါ လူ႔ပတ္၀န္က်င္နဲ႔ အဆင္မေျပမႈေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားကို အမွတ္ရေစျခင္းသည္လည္း လူ႕ပတ္၀န္က်င္အတြက္ အေကာင္းတကာထဲက အေကာင္းတစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆုိတာပါပဲ။”

သတၱ၀ါေတြသည္ ႏွစ္တစ္ရာအတြင္း ေသရမည္ဆုိတာကို လြန္ခဲ့ေသာ ၂၄ႏွစ္က ဆုံးသြားေသာ ဒကာဦးလွထြန္းက ေျပာျပသြားသည္။ ဒီကေန႔ ဒကာ ဦးေက်ာ္ေဆြ+ဒကာမ ေဒၚသန္းသန္းေဌး သမီး မယဥ္သူဇာေက်ာ္တုိ႔က ေသရမည္ဆုိတာကို မေမ့ၾက၊ ထုိသုိ႔မေမ့ေအာင္လဲ ေစာမယေကာလိပ္ရွိ ေဒါက္တာအေလာင္းအလ်ာတုိ႔အား ဆြမ္းအစရွိေသာ လွဴဖြယ္တုိ႔ျဖင့္ဆက္ကပ္ျခင္း သီလယူျခင္း ပရိတ္တရားမ်ားနာယူျခင္း ၃၁ ဘုံသားတုိ႔အား ေကာင္းမႈအစုစုတုိ႔ကို ေ၀ငွျခင္းစတဲ့ ေကာင္းမႈတုိ႔ျဖင့္ ဖခင္ျဖစ္သူရဲ့ ၂၄ ႏွစ္ေျမာက္ ေသေန႔ကို အမွတ္တရျဖစ္ေစသည္။ ဒါကိုပဲ မရဏႆတိ ဘာ၀နာကို ပြားမ်ားျပီးျဖစ္သည္။ ထုိမရဏႆတိ- ေသျခင္းသေဘာတရားကို အမွတ္ရျခင္းသည္ ေသျခင္းကို ရင္ဆုိင္ရာ၀ယ္ လက္နက္ေကာင္း တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ေရွာင္လြဲလုိ႔ မရတဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလးမွာ လက္နက္မပါ ေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ အဆိပ္ျပင္းေျမြနဲ႕ ရင္ဆုိင္ရသလုိ ေခြ်စီးေခြ်ေပါက္မ်ားက်လ်က္ ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနသလုိ မရဏႆတိတည္းဟုေသာ ဘာ၀နာလက္နက္မပါလာပါက ေသမင္းနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရေသာ္ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ ေယာင္ေယာင္ကမ္းကမ္း ျဖစ္တတ္သည္။ ထုိဘာ၀နာ လက္နက္ပါသူမွာကား ေသျခင္းသေဘာတရားကို အေၾကာက္တရားကင္းစြာ ေကာင္းေကာင္း ရင္ဆုိင္ႏုိင္သည္။ ဒီကေန႔ အလွဴရွင္မ်ားက ထုိေသျခင္းတရားကို အလွဴဒါနျပဳျခင္း သီလေဆာက္တည္ျခင္း စေသာ ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ ပုံေဖာ္အမွတ္ရေစသည္မွာ အေၾကာက္တရားကင္းစြာ ေသျခင္းကို ရင္ဆုိင္ႏုိင္တဲ့ လက္နက္ေကာင္းတစ္ခု ရယူလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။

လမ္းေျဖာင့္ေစေသာ ဒါန

ဘ၀သံသရာ က်င္လည္ၾကရာ၀ယ္ ေပးကမ္းျခင္း (ဒါန)သည္ ဘယ္အတုိင္းအတာအထိ အေရးပါသနည္းဆုိတာ စဥ္းစားဖုိ႔လုိအပ္သည္။ တကယ္ေတာ့ စာေရးသူ၏ဆုိက္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ျပီးျပီျဖစ္သည္။ သံသရာကို ရွည္ေစတဲ့ ဒါန သံသရာကုိပ်က္ေစတဲ့ သုိ႔မဟုတ္ တုိေစတဲ့ ဒါန အေၾကာင္းကို ၀ဋၬနိႆိတကုသုိလ္ ၀ိ၀ဋၬနိႆိတ ကုသုိလ္ျဖင့္ ေရးထားျပီး ျဖစ္သည္။

ေပးကမ္းျခင္းက လမ္းေျဖာင့္ေစတယ္ဆုိတာလဲ အမွန္ျဖစ္သည္ (ဒါနံ ဥဇုဂတံ မဂၢံ)။ သတၱ၀ါေတြဆုိတာ ေပးကမ္းရင္ ၾကိဳက္ၾကသည္၊ ခ်စ္ၾကသည္။ ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေပးကမ္းျပီး သြားရင္ ကုိယ္သြားခ်င္တဲ့ လမ္းေၾကာင္း ေျဖာင့္ေနတတ္သည္။ အတားအဆီး အပိတ္အပင္ေနရာေတြမွာလဲ ေပးကမ္းလုိက္ရင္ လမ္းေၾကာင္းက ပြင့္သြားသည္။ လူမႈေရး စီးပြားေရး ႏုိင္ငံေရးေတြမွာ ထုိနည္းသည္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္။
စာေရးသူတုိ႔အေဆာင္မွာကား လုံျခံဳေရးတင္းက်ပ္သည္၊ သူစိမ္းဧည့္သည္ ၀င္ထြက္လုိ႕ မလြယ္ကူ၊ အေဆာင္သည္ ၇ ထပ္အေဆာင္ျဖစ္သည္၊ ေအာက္ဆုံး ေျမညီထပ္မွာကား Mess ထမင္းစားေဆာင္ႏွင့္ ရုံးခန္းရွိသည္၊ ပထမထပ္ႏွင့္ဒုတိယထပ္မွာကား အမ်ိဳးသမီးေက်ာင္းသူေလးမ်ားသာ ျဖစ္သည္၊ က်န္အေပၚထပ္မ်ားသည္ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းသားအတြက္ျဖစ္သည္၊ ထုိအေဆာင္တစ္ခုတည္းမွာပင္ ေက်ာင္းသား ၃၀၀ နီးပါးရွိမည္။ အသား ငါး မခ်က္ရ၊ ကြမ္းမစားရ၊ အရက္ေသရည္ မေသာက္ရ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရဆုိတဲ့ စည္းကမ္းကလဲ အလြန္တင္းၾကပ္သည္။ စာေရးသူတုိ႔အဖြဲ႔မွာ တစ္ရက္ျခား အသားဟင္းမ်ား ခ်က္စားေလ့ရွိသည္၊ တခါက အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ငါးအရုိးေတြ အမ်ားသုံး အမႈိက္ပုံထဲ ထည့္မိရာက ၿပႆနာ အၾကီးအက်ယ္ျဖစ္ဖူးသည္။ ဒါရုိက္တာေတြထိ ေရာက္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အထက္က ႏုိင္ငံျခားသားျဖစ္ေန၍ သိပ္ျပီး မတင္းၾကပ္ပဲ ခက္ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေတာ့ ေျပာသည္၊ အိႏၵိယ ေက်ာင္းသားမ်ားကို တင္းၾကပ္စြာ သက္မွတ္ထားသည္၊ တခါတရံ အခန္းေတြ ၀င္စစ္တတ္သလုိ အေဆာင္အ၀င္မွာ အိပ္ေတြ ဖြင့္ျပခုိင္းတတ္သည္။ ထုိအခက္ခဲေတြ အဆင္ေျပေအာင္ လုံျခံဳေရးႏွင့္ သန္႔ရွင္းေရးသမားကို စားစရာေလးေတြ ေပးကမ္းရသည္။ ဒါလဲ လမ္းေျဖာင့္ေစသည္။ ဒကာ ဦးေက်ာ္ေဆြ+ဒကာမ ေဒၚသန္းသန္းေဌးတုိ႔မိသားစုက တစ္ပတ္ျခား အေဆာင္ကို လာေလ့ရွိသည္၊ လာရင္ အသားဟင္း ၃ ခြက္ေလာက္ အပါး ၂၀ စာ ပါလာသည္။ လမ္းေျဖာင့္ေအာင္ အေဆာင္ လုံျခံဳေရးကို မုံ႔ထုတ္ေလးေတြ ေပးေတာ့ လမ္းကို ေျဖာင့္လုိ႔ေနတာပဲ။ ဒါလဲ ေပးသူ၏ ေစတနာနဲ႔ တာ၀န္ရွိသူတုိ႔ ေစတနာ အျပန္အလွန္ နားလည္ေပးလုိက္ျခင္းပဲ ျဖစ္သည္။

အေဆာင္၏အေပါက္မွာသာ လုံျခံဳေရး ရွိသည္မဟုတ္ေသး ေကာလိပ္တစ္ခုလုံးရဲ့ ၀င္ေပါက္ထြက္ေပါက္ေတြမွာ လုံျခံဳေရးေတြရွိသည္၊ ေက်ာင္းသားမဟုတ္ရင္ ေကာလိပ္ထဲ ၀င္ခြင့္မရွိ၊ အိႏၵိယေက်ာင္းသားေတြဆုိ စစ္ေဆးေလ့ရွိသည္၊ ေက်ာင္းသားကဒ္ အျမဲေဆာင္ထားရသည္။ သုိ႔ေသာ္ စာေရးသူတုိ႔မွာက အဲဒီအခြင့္ေရးရျပန္သည္၊ ကားေပၚကေန ေခါင္းေလးထုတ္ျပျပီး လက္ျပလုိက္ရင္ လုံျခံဳေရးက ဘယ္အခ်ိန္မဆုိ တံခါးဖြင့္ေပးသည္။ ဤကား စာေရးသူတုိ႔အဖြဲ႔ရဲ့ တခါတရံ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ား ၀ယ္ျပီး ေပးကမ္းတတ္တဲ့ အစြမ္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ေပးသူ လက္ခံသူတုိ႔၏ အျပန္အလွန္ ေစတနာေတြေၾကာင့္ လမ္းေျဖာင့္သည္။ ထုိနည္းတူစြာ ေနရာတုိင္းမွာလဲ ေပးကမ္းရင္ လမ္းေျဖာင့္ေနတာေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

သံသရာတေကြ႔မွာလဲ ထုိ႔အတူပဲ ေပးကမ္းသူေတြအတြက္ သံသရာမွာ ဘာအေႏွာက္အယွက္မရွိဘဲ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ ပန္းတုိင္သုိ႔ ေျဖာင့္မတ္စြာ ေရာက္ႏုိင္သည္။ ဒါနံ သဂၢႆ ေသာပါနႎ- ေပးကမ္းျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္တဲ့ဘုံဘ၀အတြက္ အဆင္သင့္တက္ႏုိင္ဖုိ႔ရန္ ေလွခါးပဲ ျဖစ္သည္။ ေပးကမ္းမႈမရွိသည့္အတြက္ မျပည့္စုံ မလုံေလာက္တဲ့ ဘ၀ကိုရရွိ၊ အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ဆုိတာလုိ မျပည့္စုံ မလုံေလာက္ေနသူအတြက္ သီလမေစာင့္ႏုိင္၊ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ တိုက္ရသည္၊ ခုိးရသည္၊ လိမ္ညာရသည္၊ အသိဥာဏ္မဲ့တဲ့ ဘ၀ကိုေရာက္ျပီး မေကာင္းတာမွန္သမွ် အကုန္လုပ္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထုိဘ၀မွာကား သူ႔အတြက္ လမ္းက မေျဖာင့္၊ ၾကမ္းတမ္း၏။ ေနာက္ဘ၀ေရာက္ေသာ္ ေကာင္းေသာ ဂတိေရာက္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ကူ၊ အပါယ္ ၄ ဘုံေရာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ အေပၚ ျပန္တတ္ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ အလြန္ခက္ခဲျပန္သည္။ ထုိသူအတြက္ ဘ၀သံသရာ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ မဂ္ဖုိလ္ဆုိတာ ေ၀း၍ ပန္းတုိင္မွ လုံး၀ေသြဖယ္ရေတာ့သည္။ ေပးကမ္းျခင္းမရွိသည္အတြက္ ဘ၀ကား ဤမွ် အဟန္႔အတားမ်ားၾကံဳရတတ္သည္။ ပန္းတုိင္ေရာက္ဖုိ႔ရန္ လမ္းက အလြန္ေ၀းသည့္အျပင္ ေကာက္ေကြ႔လွ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေပးကမ္းျခင္း ဒါနသည္ ဤဘ၀ထုိဘ၀ႏွင့္ ဘ၀ပန္းတုိင္တုိ႔အတြက္ လမ္းေျဖာင့္ေစသည္ကား ေသခ်ာသြားေတာ့သည္။

ဒီကေန႔ ေကာင္းမႈလာျပဳၾကတဲ့ ဒကာ ဦးေက်ာ္ေဆြ+ဒကာမ ေဒၚသန္းသန္းေဌးတုိ႔ မိသားစုက မိမိတုိ႔၏ ဖခင္အတြက္ေရာ မိမိတုိ႔အတြက္ပါ ဘ၀သံသရာမွာ ဘာအဟန္႔အတားမွ မရွိေစဘဲ ပန္းတုိင္သုိ႔ လမ္ေျဖာင့္လမ္းမွန္ျဖင့္ ေရာက္ဖုိ႔ရန္ ေကာင္းမႈပါရမီမ်ား ျပဳလုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

(သီတဂူစတားႏွင့္ ဒကာဦးေက်ာ္ေဆြ+ဒကာမေဒၚသန္းသန္းေဌးတုိ႔ မိသားစု အမွတ္တရ)

ဒါနျပဳသူ+မျပဳသူ

တခါက ေကာသလ မင္းၾကီး၏ သမီးေတာ္ေလး သုမန ဘုရားထံေရာက္လာသည္။ ေမးခြန္းတစ္ခု လာေမးဖုိ႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္၊ ဘုရားရွင္သာ ေျဖဆုိႏုိင္မည့္ ေမးခြန္းျဖစ္ေနသည္။ ေမြးကင္းစ သူမ၏ ေမာင္ေလး ေမြးေန႔ တစ္ေန႔မွာ စိန္စီပုခက္ေပၚအိပ္ေနတဲ့ သူ႔မေမာင္ေလးက ေဘးနားမွယွဥ္လွ်က္ရွိေသာ အိမ္က အလုပ္သမားရဲ့ သားပုခက္ထဲက ကေလးကို လွမ္းစကားေျပာသတဲ့။ “သူငယ္ခ်င္း- ၾကည့္စမ္း အခုေတာ့ ေကာင္းၾကေသးရဲ့လား၊ အရင္တုန္းက လွဴပါဟဲ့လုိ႔ တုိက္တြန္းခဲ့တုန္းက မလိုပါဘူးလုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္၊ အခုေတာ့ ၾကည့္စမ္း၊ ငါ့မွာက စိန္စီပုခက္၊ မင္းမွာက အသားပုခက္” ဟုေျပာလုိက္ေတာ့ တစ္ဖတ္က ကေလးကလဲ “ဘာထူးလဲကြာ-- မင္းပုခက္ေရာ ငါ့ပုခက္ပါ ဓာတ္ၾကီးေလးပါးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာ၊ အတူတူပါပဲကြ” ဆုိေတာ့ သုမန မင္းသမီးေလးက ေမြးကင္းစ ကေလးႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာတာကို ၾကားလုိက္ရသည္၊ စကားက သာမန္စကားမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ဓာတ္သံ ပရမတ္သံေတြနဲ႔၊ ဧကႏၱ- ဘုန္းၾကီး၀င္စားျဖစ္ရမယ္၊ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တုိ႔ကို ေျပာျပရင္လဲ ယုံမွာမဟုတ္၊ ဘီလူးေလးေတြပဲဆုိျပီး သုသာန္ထုတ္ သတ္မွာ စုိး၊ ဘုရားမွပဲ ေကာင္းေကာင္းသိလိမ့္မယ္ဟူေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ဘုရားထံေရာက္။

အဲဒီမွာပဲ ဘုရားက ေပးကမ္းျခင္း ဒါနအေလ့ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က နတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူပဲ ျဖစ္ အသက္ရွည္ျခင္း အဆင္းလွျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း အေခြ်ရံ ပရိသတ္ေပါမ်ားျခင္းႏွင့္ ၾသဇာအာဏာ ပါ၀ါ ပုိသာလြန္ျခင္းဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေဟာၾကားသည္။ ေပးကမ္းတဲ့သူကို လူတုိင္းက ခ်စ္ၾကသည္၊ ျမတ္ႏိုးၾကသည္။ ေပးကမ္းတတ္သူဆီမွာ တပည့္ခံခ်င္ၾကသည္၊ အလုပ္လုပ္ခ်င္ၾကသည္၊ မိတ္ေဆြေတာ္ခ်င္ၾကသည္။ သူ႕စကားသည္လည္း အေရးပါ အရာေရာက္သည္။ ေပးကမ္းသူ၏စကားကို ယုံၾကည္ၾကသည္။
ေဇတ၀န္ေက်ာင္းဒကာ အနာထပိဏ္သူေ႒းၾကီးႏွင့္ ပုဗၺာရုံေက်ာင္းအမ ၀ိသာခါတုိ႔သည္ သာသနာေတာ္အတြက္ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းသူမ်ားထဲတြင္ အမ်ားဆုံးျဖစ္မည္။ သံဃာ့ေမတၱာ ရရွိသူမ်ားထဲတြင္ ထိပ္ဆုံးကပဲျဖစ္မည္။ သာသနာမွာ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားတြင္ အရွိန္အ၀ါ ၾသဇာအရွိဆုံး လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ား ျဖစ္ႏုိင္သည္။ တခါက ေကာ႑ဓာန မေထရ္သည္ ဆြမ္းခံသြားတုိင္း ၀ဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ ေနာက္က မိန္းမတစ္ေယာက္ လုိက္ပါေလ့ရွိသည္ကို ပတ္၀န္းက်င္က ျမင္သည္၊ သူကားမျမင္။ ရဟန္းေတြက ဒီေက်ာင္းမွာ သီလမရွိတဲ့ ဒီလုိ ပုဂၢိဳလ္ မထားသင့္ဘူးဆုိျပီး ေက်ာင္းဒကာ အနာထပိဏ္သူေ႒းၾကီးႏွင့္ ေက်ာင္းအမ ၀ိသာခါတုိ႔ထံ သြားျပီး သတင္းပုိ႔သည္။ ဤေက်ာင္းတုိက္မွ ႏွင္ထုတ္ေပးရန္ တုိင္တန္းသည္။ သာသနာအတြက္ လုိေလေသးမရွိ ေပးကမ္း လွဴဒါန္းသည့္ ဒါနအရွိန္သည္ သာသနာေတာ္မွာ ၾသဇာအာဏာျဖစ္လာသည္။ ဒါနကား ဤမွ်မကာ စြမ္းအားၾကီးလွပါသည္။

ရဟန္းျဖစ္ေတာ့လဲ ရဟန္းဘ၀မွာ ၀တ္စရာ၊ စားစရာ၊ ေနစရာ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးပစၥည္းဆုိတဲ့ သာသနာသုံးပစၥည္း ၄ ရပ္ ကို မေတာင္းဘဲ မတဘဲ ရႏုိင္ေပမဲ့ ဒါနမပါခဲ့သူကေတာ့ ထုိအတြက္ အလွဴခံထြက္ရသည္။ ဒါနပါခဲ့သူကေတာ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြရဲ့ ေမတၱာကို သူမ်ားထက္ ပုိရရွိသည္။
ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးကို အဘယ့္ေၾကာင့္ သူမ်ားထက္ ေလးစားၾကည္ညိဳသနည္း၊ သူမ်ားထက္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျပည္သူ႔ထံမွ ပုိေမတၱာရရွိသနည္း၊ ေမတၱာ ေစတနာျဖင့္ ေပးကမ္းျခင္းေၾကာင့္ကား ၇၅ ရာခုိင္ႏႈန္းပါမည္ ထင္သည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ရသမွ်ကို အကုန္ေပးသည္။ ေဆးရုံမ်ားစြာေဆာက္ျပီး ေပးသည္။ ေဆးရုံသုံးပစၥည္းေတြ ေပးသည္။ တကၠသိုလ္ေတြ ေဆာက္၍ေပးသည္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ေပးသည္။ ကြန္ျပဴတာစသည့္ ပညာေရး အေထာက္ကူျပဳ ပစၥည္းမ်ား ေပးသည္။ ေသာက္ေရ သုံးေရအတြက္ ေပးသည္။ သာသနာေတာ္အတြက္သာမက လူမႈေရးအတြက္ပါ ေပးကမ္းျခင္းေၾကာင့္ သူမ်ားထက္ ပုိျပီး ေမတၱာရရွိသည္။ အလားတူ နာေရးကူညီမႈအသင္းအဖြဲ႔လုိမ်ိဳး သူတပါးအား ေပးကမ္းသူမ်ားက သူတပါးထက္ ပုိျပီး ေမတၱာေတြ ရရွိၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေပးကမ္းျခင္းသည္ သူတပါးထက္ ပုိျပီး ေမတၱာရရွိသည္။

ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္ျဖစ္တဲ့ အရတၱမဂ္ အရဟတၱဖုိလ္ကိုေတာ့ သဒၶါ သီလ ပညာ ရွိသူတုိင္း အတူေရာက္ႏုိင္သည္။ ဒါနကား သက္ေသာင့္သက္သာ ေရာက္ျခင္းႏွင့္ ပင္ပန္းၾကီးစြာေရာက္ျခင္းသာ ကြာျခားသြားေစသည္။

ဘ၀ရိကၡာ သုိ႕မဟုတ္ လမ္းစရိတ္

ခရီးသြားသူတစ္ေယာက္ ပုိက္ဆံအိပ္ ပါးေနရင္ စိတ္ပူရ၊ ခရီးသြားရင္း သူမ်ား၀ယ္စားသလုိ မစားႏုိင္၊ စိတ္အားငယ္ရသည္။ ပုိက္ဆံ မရွိဘဲ ကား၊ ရထားမစီးႏုိင္၊ စီးျပန္ႏုိင္ရင္လဲ အဆင့္တန္းျမင့္ျမင့္ မစီးႏုိင္ရကား မ်က္ႏွာငယ္ရျပန္သည္၊ “ဒါန မပါ သံသရာ မ်က္ႏွာ ငယ္ရသည္”တဲ့။ အိပ္ေဖာင္းေနသူအတြက္ကေတာ့ အဆင့္တန္းျမင့္ျမင့္ စားႏုိင္၊ အဆင့္တန္းျမင့္ျမင့္ စီးႏုိင္သည္၊ အဆင့္တန္းျမင့္ျမင့္ သြားႏုိင္သည္၊ ရဲရဲရင့္ရင့္ သြားႏုိင္သည္။ အလားတူပဲ သံသရာ ခရီးသြားသူမ်ား သံသရာစရိတ္ ဒါန မပါခဲ့ပါက မ်က္ႏွာငယ္စြာ ေနရတတ္သည္၊ ဒါနပါခဲ့မွသာ ျပီးျပည့္စုံတဲ့ ဘ၀သမၸတၱိကို ရရွိမည္၊ သံသရာမွာ မ်က္ႏွာမငယ္ရ၊ ရြာရုိးကိုးေပါက္ ထီးထမ္းေလွ်ာက္လ်က္ ေယာင္လည္လည္ဘ၀မ်ိဳး မၾကံဳရ၊ ေမာ္ေမာ္ၾကြားၾကြား ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ အျငိမ့္စား အျပန္စား သြားႏုိင္ လာႏုိင္မည္။ “ဒါနပါမွ ေနာင္ဘ၀ ေခါင္က ေနရမည္“ တဲ့။ ေခါင္က ထိပ္က ေနခ်င္သူမ်ား အတြက္ ဒါနသည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည္။ ဒါ့ျပင္ ဒါနံ ပါေထယ် မုတၱမံ- သံသရာ ရိကၡာအတြက္ သုိ႔မဟုတ္ သံသရာခရီးစရိတ္အတြက္ ဒါနသည္ အေကာင္းဆုံးဟု ဆုိရမည္။

“ေပးကမ္းျခင္းသည္ လမ္းေျဖာင့္သည္၊ ေပးကမ္းျခင္းသည္ အထက္ထက္သုိ႔တက္ရန္ ေလးခါးျဖစ္သည္၊ ေပးကမ္းျခင္းသည္ လူခ်စ္လူခင္ ေပါသည္၊ ေပးကမ္းျခင္းသည္ လူၾကည္ညိဳ လူေလးစားခံရသည္။ ေပးကမ္းျခင္းသည္ မ်က္ႏွာမငယ္ရ။ ေပးကမ္းျခင္းသည္ ေခါင္အထိပ္က ေနရမည္၊ ေပးကမ္းျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံး ဘ၀ရိကၡာျဖစ္သည္။” ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘ၀သံသရာမွာ မ်က္ႏွာမငယ္ရေလေအာင္ အေကာင္းဆုံး ဘ၀စရိတ္ပါေအာင္ ေပးကမ္းျခင္းျဖင့္ ေပ်ာ္ေမြ႔ႏိုင္ၾကပါေစသတည္းးးးးးးးး။။။။။။။။။။

++++++++++++++

ဒီႏွစ္လည္အတြက္ ပုိ႔စ္ေလးက ျပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြ- ကဆုန္လကြယ္ေန႔က ဖခင္ျဖစ္သူအတြက္ လာလူတဲ့ေန႔ကုိ ရည္ရြယ္ျပီးေရးထားတာ ျဖစ္ေပမဲ့ ေရးျပီးမတင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ တစ္ပတ္ေတာင္ ၾကာသြားျပီ၊ အခုလဲ ထုိမိသားစုကပဲ ျပီးတဲ့တစ္ပတ္က “ဘုန္းဘုန္းမ်ားကို ျမန္မာျပည္ အလြမ္းေျပ ၾကာဇံဟင္းကပ္ခ်င္ပါတယ္”ဟုေသာ ကတိအတုိင္း ဒီတစ္ပတ္ (၂၆-၅-၂၀၁၂) စေနေန႔ မွာ ေရာက္လာျပန္ပါျပီ။ ၾကာဇံဟင္းမ်ား၊ ၾကာဇံမၾကိဳက္တဲ့သူေတြ အတြက္ ပုဇြန္နဲ႔ အသီးစုံ ထမင္းေၾကာ္၊ အေဖ်ာ္ရည္မ်ား လာကပ္သြားသည္။ ႏွစ္ပတ္စာ အလွဴအတြက္ ဂုဏ္ျပဳ ပုိ႔စ္ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၂၁-၅-၂၀၁၂

Posted in: မွတ္မွတ္ရရ