အာရွက်ား

ဧ၀ံ ေမ စိႏၲိတံ

ေလာကႀကီးသည္ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွ၏။ တခါတရံ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အရာမ်ားသည္ ႐ုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚတတ္၏။ ေတာင္ယာခုတ္ေနေသာ ေက်းေတာသားတစ္ေယာက္က သမၼတ အိမ္ျဖဴေတာ္ကုိ ေရာက္သြားသကဲ့သုိ႔တည္း။ (ဥပမာ- ေတာင္သူႀကီးမင္း)။
တခါတရံ လုံး၀ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာအရာမ်ားကလည္း ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္တတ္၏။ ပါးစပ္ေပါက္နား ေရာက္ေနေသာ အသားတုံး ျပဳတ္က်သြားသကဲ့သုိ႔တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွးလူႀကီးသူမ မ်ားက “ဘ၀ဆုိတာ သစ္ငုတ္ျမင့္တုံ၊ ျမက္ျမင့္တုံပါပဲ”ဟု ေျပာၾကျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ မည္သည့္အရာမဆုိ မတည္မျမဲျဖစ္တတ္ပုံကုိ သင္ခန္းစာ ယူဖုိ႔ပင္တည္း။

မိမိသည္ ဤႏွစ္၌ (၂၀၀၉) မေလးရွားသုိ႔ ေရာက္လိမ့္မည္ဟု မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလုိ သြားမည္ ဟုလည္း စိတ္မကူးခဲ့ပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနေသာ မိတ္ေဆြ မေလးရွားေက်ာင္းထုိင္ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ အမွတ္မထင္ ဆုံေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ၂၀- ၁၂- ၂၀၀၉- ရက္ေန႔တြင္ မေလးရွားသုိ႔ အမွတ္တမဲ့ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္ေပသည္။
မိမိသည္ ေဒါက္တာ အရွင္ဣႏၵကႏွင့္ မေတြ႔သည္မွာ ၁၀-ႏွစ္ေက်ာ္သြားေပၿပီ။ လူခ်င္းမေတြ႕ ေသာ္လည္း သူသည္ သီရိလကၤာမွ M.A ဘြဲ႔ရေၾကာင္းကုိလည္းေကာင္း၊ ဘုံေဘတကၠသုိလ္မွ Ph.D ေဒါက္တာဘြဲ႔ရေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း၊ ယခုေလာေလာဆယ္မွာ မေလးရွားမွာ ေက်ာင္းထုိင္ေန ေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း သူႏွင့္ပတ္သက္သည့္သတင္းကေတာ့ ၾကားသိေနရ၏။

ယခုေခတ္ မီဒီယာမ်ားက လူသားမ်ားအတြက္ အလြန္ေက်းဇူးမ်ားလွေပသည္။ ေခတၱခဏ ကြဲကြာေနေသာ မိတ္ေဆြမ်ား၊ လုံး၀ မေတြ႕ေလာက္ေတာ့ဘူးဟု ထင္ရေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကုိ အင္တာနက္၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အင္တာနက္သည္ မိတ္ေဆြမ်ား ဆုံစည္းရာ႒ာနေလးပင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ “အုိ အင္တာနက္ thank you very much”ဟု ေျပာရမလုိပင္။
ေဒါက္တာ အရွင္ဣႏၵကႏွင့္မိမိသည္ အင္တာနက္အြန္လုိင္းေပၚမွာပင္ အမွတ္မထင္ ဆုံျဖစ္ ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။ ထုိအခါၾကမွ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ ေလေတာ့သည္။

သူသည္ မေလးရွားေရာက္သည္မွာ ၃-ႏွစ္ခန္႔မွ် ရွိၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗုဒၶဘာသာကုိ ကိုးကြယ္သူ တ႐ုတ္မ်ိဳးႏြယ္ ဒကာ, ဒကာမမ်ား၏ ပင့္ဖိတ္မႈေၾကာင့္ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဓမၼျပန္႔ပြားေရး အတြက္ တတ္ႏုိင္သမွ် ၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္ေနေၾကာင္း၊ တ႐ုတ္ကေလးငယ္မ်ား အတြက္ ဆန္းေဒး စကူးလ္ ဖြင့္လွစ္ထားေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာလည္း မိတ္ေဆြရဟန္းမ်ားႏွင့္ စုေပါင္း၍ ဓမၼစင္တာ တစ္ခု ဖြင့္လွစ္ဖုိ႔ စိုင္းျပင္းေနေၾကာင္း၊ အနာဂတ္ရဟန္းေတာ္ေလးမ်ားအတြက္ ပညာေရးတုိးတက္ဖုိ႔ သင္တန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ပုိ႔ခ်သြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေျပာျပေလသည္။

မိမိလည္း သူ႔၏ ဘာသာ, သာသနာအေပၚထားရွိေသာ သဒၶါတရားကုိ အေတာ္ေလး အားရ ေက်နပ္မိေလသည္။ သူသည္ ရံဖန္ရံခါ စာေရး၏။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအား ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ေဟာၿပီး ႏုိင္ငံျခားးသားမ်ားးအား အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ တရားေဟာ၏။ ေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီေသာအျမင္, ေခတ္ႏွင့္အံ၀င္ဂြင္က်ျဖစ္ေသာအေတြး ရွိ၏။ ဗုဒၶသာသနာတုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ စိတ္အားထက္သန္၏။ အေနအထုိင္ေကာင္း၏။ လူႀကီးလူေကာင္းပီပီ ေျပာတတ္ဆုိတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တ႐ုတ္မ်ိဳးႏြယ္ဒကာ, ဒကာမ်ားက သူ႔ကို အထူးေလးစားၾကည္ညိဳ ၾကေပသည္။

သူသည္ မိမိအား မေလးရွားရွိ သူ႔ေက်ာင္းကုိ ေလ့လာဖုိ႔ ဖိတ္ၾကားေလသည္။ သုိ႔ႏွင့္ မိမိသည္ ေကလနိယတကၠသိုလ္ (သီရိလကၤာ) စာေမးပြဲၿပီးဆုံးေသာအခါ ကြာလာလမ္ပူျမိဳ႕သုိ႔ အမွတ္မထင္ ေရာက္ရွိခဲ့ေလေတာ့သည္။
ကြာလာလမ္ပူ ႏုိင္ငံတကာေလဆိပ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ မေလးရွားႏုိင္ငံ၏ အာရွ၏ က်ားတစ္ေကာင္ျဖစ္မွန္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျမင္ေတြ႕ရေလေတာ့သည္။ ကြာလာလမ္ပူ၏ ၾကီးက်ယ္ ခန္းနားမႈက မိမိ၏ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ (၀ံသာႏု)ကို အမိျမန္မာျပည္သုိ႔ ဆြဲေခၚသြားေလေတာ့သည္။ “ငါတုိ႔ ျမန္မာ ျပည္ႀကီးလည္း အခုလုိ ၾကီးက်ယ္ခန္းနားလွ်င္ ေကာင္းမွာပဲ”ဟု။

လူတုိင္းလူတုိင္းသည္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံကိုခ်စ္၏။ ကုိယ့္ဘာသာကုိ ျမတ္ႏုိး၏။ ကိုယ့္သာသနာကုိ တန္ဖုိးထား၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ျမန္မာလူမ်ိဳးမွန္သမွ် ေရႊတိဂုံဘုရားကို တမ္းတျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ကမၻာမွာ အလွဆုံး ဗိသုကာကို ျပပါဆုိလွ်င္ မိမိသည္ ေရႊတိဂုံဘုရားကုိပဲ ညႊန္ျပေပမည္။ ေရႊတိဂုံကို ဖယ္ရွားလုိက္လွ်င္ ျမန္မာျပည္၏အလွသည္လည္း နိဂုံးခ်ဳပ္သြားေပမည္။ ေရႊတိဂုံျဖင့္တန္ဆာဆင္ထား ေသာ ျမန္မာျပည္ကို စက္မႈႏုိင္ငံအျဖစ္တည္ေဆာက္ႏုိင္လွ်င္ အခ်ိဳေပၚသကာေလာင္းသကဲ့သုို႔ “အာရွ၏ က်ားဆုိမွက်ား” ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္တကား။
မေလးရွားႏုိင္ငံ၌ အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ မိမိႏွင့္ရင္းႏွီးသည့္ ျမန္မာလူငယ္မ်ားကို ေျပာဆုိဆက္ဆံၾကည့္ေသာအခါ သူတုိ႔ေလးမ်ား၏ အလုပ္ၾကိဳးစားမႈ, ကိုယ့္ႏုိင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ိဳး အေပၚ ခ်စ္ခင္မႈ, ျမတ္ဘုရားသာသနာကို ေလးေလးစားစား ရွိမႈကို သိျမင္ရခဲ့ေလသည္။ အထူးအားျဖင့္ သူတုိ႔၏ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ကုိ အေတာ္ေလး သေဘာက်မိ၏။

မိမိသည္ စူးစမ္းလုိသျဖင့္ “မင္းတုိ႔ျမန္မာျပည္ကုိ မျပန္ခ်င္ဘူးလား”ဟု လူငယ္ေလးမ်ားကို ေမးလုိက္၏။
လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္က ေျပာ၏။ “ဘုန္းဘုန္းဘုရား ဘယ္လုိေမးလိုက္တာလဲ၊ ျပန္ခ်င္တာေပါ့၊ အေတာင္ပံပါရင္ အခုပဲ ခ်က္ခ်င္း ထၿပီး ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္လုိက္ခ်င္တယ္ဘုရား”တဲ့။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့“ၾကီးက်ယ္ခန္းနားတဲ့ အခန္းထဲမွာ အဲယားကြန္းေလကို ႐ွဴရတာထက္ ရြာေရွ႕က တမာရိပ္မွာ သင္းျပန္႔ျပန္႔ ေလရန႔ံေလးကို ႐ွဴရတာက ပိုၿပီးလန္းပါတယ္”တဲ့။ အမ်ားအားျဖင့္ ျမန္မာ လူငယ္ေလးမ်ားသည္ အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ႏုိင္ငံရပ္ျခား၌ မေနခ်င္ဘဲႏွင့္ ေနၾကရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

အလုပ္အကုိင္ အေတာ္အဆင္ျပင္ေနေသာ ရန္ကုန္သား လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ “မေလးရွားမွာ ေနရတာကလည္း ႀကီးက်ယ္ပါတယ္၊ ၀င္ေငြကလည္း မီလ်ံနာသူေ႒းေလာက္ မဟုတ္ေတာင္ တပည့္ေတာ္အေနနဲ႔ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေရႊတိဂုံဘုရားကို မဖူးရလုိ႔ မေပ်ာ္တစ္၀က္ ေပ်ာ္တစ္၀က္ပါဘုရား”တဲ့။
မိမိသည္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားတုိင္းတပါး၌ ၃-ႏွစ္ ၃-မုိး ၀ါဆုိဖူး၏။ သုိ႔ေသာ္ ၁-ႏွစ္မွ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါ။ အေျခအေနအရသာ ေနရျခင္းျဖစ္ေပသည္။ မိခင္ျမန္မာျပည္က လြဲ၍ ဘယ္တုိင္းျပည္, ဘယ္ႏုိင္ငံမွ် မေနခ်င္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔ေလးမ်ား၏ အလြမ္းဓာတ္ကုိ မိမိ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါသည္။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ကိုခ်စ္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကို လြမ္းၾကျခင္းပင္တည္း။ ကိုယ္ခ်စ္ေသာ အမိတုိင္းျပည္ကို တုိးတက္ေစခ်င္သည္မွာလည္း ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိင္းရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာ ဆႏၵပင္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အာရွ၏က်ားတစ္ေကာင္အျဖစ္ ရပ္တည္ေနေသာ မေလးရွားကုိ ၾကည့္ၿပီး ဧ၀ံ- ဤသုိ႔၊ ေမ- ငါသည္၊ စိႏၲိတံ- ၾကံစည္စဥ္းစား မိေလေတာ့သည္။

တေန႔ေသာအခါ …
“ျမန္မာသည္ အာရွ၏ က်ားဆုိမွက်ား၊ ကုိးေတာင္ျပည့္ က်ား”

---------------
အရွင္ေဒ၀ိႏၵာဘိ၀ံသ
(၂၃၊ ၁၂၊ ၂၀၀၇)

Posted in: ေဆာင္းပါး