အႏွစ္ကိုးပါး(အပုိင္း-၇)

တမင္လုပ္ႀကံေရးထားတဲ့ သုတၱန္
''အဲဒါကို ဒကာႀကီး ျငင္းခ်င္ေသးလား''ဆိုေတာ့ '' ဒီသုတၱန္ဟာ တစံုတေယာက္ေသာပုဂၢိဳလ္က တမင္ေရး ထည့္ထားတဲ့ သုတၱန္ ျဖစ္မွာေပါ့''တဲ့။
အဲဒီလုိေျပာလုိက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီး နည္းနည္း စိတ္ ဆိုးခ်င္လာတယ္။ စိတ္ဆိုးခ်င္ေပမဲ့ ေအာင့္ထားရတယ္။ စိတ္ဆုိးရင္ ႐ႈံးမွာကိုး။
ပိဋကတ္သံုးပံုကို အျပည့္အစံုယံုတဲ့ သဒၶါတရား, ဓမၼရတနာကို ယံုၾကည္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ဟာ ေဟာဒီ ျမန္မာ ျပည္က ဗုဒၶဘာသာ သူေတာ္စင္ေတြမွာ အျပည့္အဝ ရွိတယ္။
ဟုိဒကာႀကီးေျပာလုိက္ပံုက ''ဒီသုတၱန္ဟာ လုပ္ႀကံၿပီးေတာ့ ေရးထားတဲ့သုတၱန္''ဆိုေတာ့ 'မိစၧာဝါဒ-မွားယြင္းတဲ့ အယူအဆ'ဟာ သူ႔ႏွလုံးသားထဲ ေရာက္ေနတယ္။
''ဟိုလူ ဒီလူေရး ထည့္ထားတာေတြ''ဆိုေတာ့ ''ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ''ဟာ အဲဒီကစၿပီးေတာ့ အားနည္းေနတယ္''။
အားနည္းေနေတာ့ ရတနာသံုးပါးရဲ႕ ဂုဏ္သတၱိ (တနည္း)ရတနာသံုးပါးရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ကို ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါသည္ သူ႔မွာ အျပည့္အဝမရွိဘူး။
ဘုရား ကိုးကြယ္တယ္၊ တရား ကိုးကြယ္တယ္၊ သံဃာကိုးကြယ္တယ္ဆိုေပမဲ့ အျပည့္အစံု လက္ခံၿပီးေတာ့ ကိုးကြယ္ၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။
တခ်ဳိ႕ တဝက္သာ လက္ခံၿပီးေတာ့ တခ်ဳိ႕ တဝက္ကို လက္မခံပဲနဲ႔ ကိုးကြယ္ေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြဟာ ''ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ အလြန္မ်ားတာပဲ''လို႔ သေဘာေပါက္လုိက္တယ္။

ေမတၱာတရားကို အစားအစာနဲ႔ မသတ္မွတ္ပါနဲ႔
အဲဒီေနာက္ ဘုန္းႀကီးက ဆက္ေျပာလုိက္တယ္။''ဒကာႀကီး ျမတ္ဗုဒၶက သူ႔အသက္ မသတ္ဖုိ႔ကိုခ်ည္း အၿမဲတမ္း ေဟာပါတယ္။ မညႇဥ္းဆဲဖုိ႔ အၿမဲတမ္း ေဟာပါတယ္။ ေမတၱာပြားဖို႔ အၿမဲတမ္း ေဟာပါတယ္''။
''ဗုဒၶသားေတာ္, သမီးေတာ္ေတြကို သတၱဝါတုိ႔ရဲ႕ အသက္ကို မသတ္ရဘူးဆိုတဲ့ သိကၡာပုဒ္ေတြ တားျမစ္ထား တယ္''။
''ဒါေပမဲ့ အစြန္း ၃-ပါးလဲ လြတ္မယ္။ ၁ဝ-မ်ဳိး ေသာ အသားမွလဲ လြတ္မယ္။ တရားသေဘာကုိ ဆင္ျခင္ၿပီးေတာ့ စားမယ္ဆိုရင္ အပ္စပ္ပါတယ္''။
''ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္သတ္စားဖုိ႔ေတာ့ ဘုရားရွင္က လုံးဝ ခြင့္မျပဳဘူး''။
အဲဒီလို ေျပာၿပီးေတာ့မွ ''ဒကာႀကီး အစားအစာနဲ႔ ေမတၱာကို သတ္မွတ္ျခငး္သည္ မျပည့္စံုပါဘူး။ ေမတၱာတရားကို ေဒါသၿငိမ္းတာ မၿငိမ္းတာႏွင့္ သတ္မွတ္ရတယ္၊ အသီးအရြက္ေတြကို စားၿပီး ေဒါသႀကီးၿပီးေတာ့ ေနရင္ အဲဒီလူႀကီးကို 'ေမတၱာရွင္'လို႔ သတ္မွတ္လုိ႔ ဘယ္ရမလဲ''။
''အသားစားခ်င္လဲ စားေပါ့၊ ငါးစားခ်င္လဲ စားေပါ့၊ ေဒါသၿငိမ္းေအာင္ ပယ္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္သည္ 'ေမတၱာရွင္' ပါပဲ''။
''ဒကာႀကီး ဘာေျပာခ်င္ေသးတုန္း''လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက ေမးလုိက္တယ္။ သူက ''မေျပာေတာ့ပါဘူး'' ဆိုၿပီးေတာ့ ရပ္သြားတယ္။
မေျပာႏိုင္လို႔ ရပ္သြားတာ။ ေက်နပ္လို႔ရပ္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ကေတာ့ ဆိုးၿမဲဆိုးၿမဲပဲ။ မ်က္ႏွာႀကီး နီေနတယ္။ အခမ္းအနားၿပီးသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးက သူ႔ဆီကို ထသြားတယ္။
ထသြားၿပီးေတာ့ လက္ဆြဲလိုက္တယ္။ ''ဒကာႀကီး ထစမ္းပါဦး''ဆိုၿပီး လက္ဆြဲေတာ့ သူ မတ္တတ္ကေလး ထလာတယ္။
''ဘုန္းႀကီးေျပာတာေတြ အကုန္လံုး ဒကာႀကီး ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံရဲ႕လား''လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက ေမးၾကည့္ေသး တယ္။
''အရွင္ဘုရားေျပာတာေတြကို တပည့္ေတာ္ ဘာမွ မျငင္းပါဘူးဘုရား''တဲ့။ ''လက္ခံတယ္''လို႔ေတာ့ မေျပာဘူး။
''ဒါေပမဲ့ အရွင္ဘုရားတုိ႔ဟာ အသားေတြစားစား ၿပီးေတာ့ တရားေဟာေနတာ အဲဒါေတာ့ တပည့္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး''တဲ့။ သူက တြယ္လြတ္လိုက္ေသးတယ္။
ဘုန္းႀကီးက သူ႕ကို ''ဒကာႀကီးကို နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ဘုန္းႀကီး ေျပာၿပီးပါၿပီ၊ ေမတၱာတရားကို အစားအစာနဲ႔ မသတ္မွတ္ပါနဲ႔လို႔ ဆိုထားလ်က္သားနဲ႔ ဒကာႀကီးက လက္မခံဘူး''။
''လက္မခံလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး ဒကာႀကီး။ အရြက္ပဲ စားစား၊ အသီးပဲစားစား၊ စားခ်င္တာစား၊ ဒါေပမဲ့ ေဒါသ ကိုေတာ့ ႏိုင္ေအာင္ထိန္းပါ'' ေျပာလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ည ၇-နာရီခြဲေလာက္မွာ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ရဲ႕ အခမ္းအနား ၿပီးသြားတယ္။

တဘက္သတ္ အစြဲအလမ္း တစ္ေဇာက္ကန္း
ဒီေတာ့ သာသနာကြယ္ျခင္းအေၾကာင္းေတြကို ရွာလိုက္လို႔ရွိရင္ ''ဣဓ ေမဝ သစၥံ ေမာဃမညံ''ဆုိတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။
ဣဓေမဝသစၥံ၊ ဤငါရဲ႕ဝါဒသည္သာလွ်င္ မွန္တယ္။ ေမာဃမညံ၊ သူတပါးတို႔ရဲ႕ အယူဝါဒဟာ အမွားေတြခ်ည္းပဲ။
''ငါ့ဝါဒက အမွန္။ သူတပါးရဲ႕အယူဝါဒက အကုန္ မွားတယ္''လုိ႔ တစ္ဘက္သတ္ အစြဲသန္ျခင္းသည္ သာသနာ ကြယ္ပျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းတစ္ခုပဲ။
ကိုယ့္ဝါဒ အမွန္ခ်ည္း တစ္ဘက္သတ္ဖိခ်။ သူတစ္ပါး ဝါဒ အမွားခ်ည္း တစ္ဘက္သတ္ဖိခ်။ ဒါဟာ သာသနာ ရဲ႕ အားနည္းမႈ အေၾကာင္းေတြပဲ။
မွ်မွ်တတ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ မွားတာကို ပယ္စြန္႔ မွန္တာကို လက္ခံ။ ဒီလိုမွ သဘာဝက်တာ။
ခုေတာ့ သူ႔အသား မစားပဲနဲ႔ ေနလာခဲ့တဲ့ အေလ့အက်င့္ကို အေကာင္းဆံုးလုပ္ၿပီးေတာ့ အသားစားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အပါယ္ပဲ ခ်က္ခ်င္းဆင္းရေတာ့မလိုလို၊ သူ ယုတ္မာေတြ အကုန္ျဖစ္ကုန္ၿပီလိုလိုနဲ႔ သူက ေျပာတယ္။
ဒီလိုလုပ္လာေတာ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕သႏၲာန္မွာ အစြဲ သန္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ေတာ့ မ်ားမ်ားႀကီး မကိန္းႏုိင္ဘူးဆုိတာ ထင္ရွားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရာရာကို မွ်မွ်တတ ရွိဖို႔လုိအပ္ပါတယ္။
အပိုင္း(၈)ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္

Posted in: တရားေတာ္