ဘိနပ္စီးျခင္းၿပႆနာ

စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက ဘုရားေက်ာင္းေတြအေပၚ ဘိနပ္မစီးျခင္းကို အေလးထားေပမဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာေတာ့ ဘုရားေက်ာင္း၊ ဓမၼာရုံေတြ အတြင္းမွာ ဘိနပ္စီးသြားၾကသည္။

စာမိတ္ဆက္
ဘုရားပရ၀ုဏ္အတြင္းႏွင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအတြင္း တပည့္ေတာ္တို႔လုိ လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြ ဘိနပ္စီးသြားျခင္း သင့္-မသင္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး အရွင္ဘုရား အားတဲ့အခါ ရွင္းျပေပးပါဦးဘုရားတဲ့။ ဒီေမးခြန္းက မေကြးေဆးတကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ေဆးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ေမတၱာရပ္ခံထားတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူက ‘‘ေမာင္ရင္--ဒီလုိေမးခြန္းနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေျဖထားတာေတြ အမ်ားျပားရွိပါတယ္။ ရွာဖတ္ပါ။ စာအုပ္ေတြမွာေရာ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာေရာ မ်ားစြားရွိျပီးသားပါ’’ဟု ေျပာေပမဲ့၊ အရွင္ဘုရား ေျပာတာ ေျဖတာကိုပဲ မွတ္ထားခ်င္ပါတယ္ဘုရား၊ ေက်းဇူးျပဳ၍ ေျဖေပးပါဘုရား။

တကယ္ေတာ့ စာေရးသူလဲ ဘာမွ ဗဟုသုတရွိတာမဟုတ္ပါဘူး၊ စာဖတ္အားလဲ သိပ္မရွိပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္လည္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ေတာ့ ေျပာျပပါ့မယ္။ လုိေနလဲ ျဖည့္ေတြး၊ ပုိေနလဲ ပယ္ေတြးေပးပါလုိ႔ပဲ ဦးစြာ ေမတၱာရပ္ပါတယ္။

အထြဋ္အျမတ္
ဘုရားရွင္သည္ ေလာကအားလုံးတုိ႔၏ အထြဋ္အျမတ္ျဖစ္သည္၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားသည္လည္း ဘုရားရွင္၏ ေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္ရကား ဘုရားပရ၀ုဏ္ဟူ၍ ေျပာႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း လူေတြရဲ့စိတ္ထဲမွာ ဘုရားရွင္ဓာတ္ေတာ္ ေမႊေတာ္မ်ား ကိန္းရာ ေစတီေတာ္ ပုထုိးေတာ္မ်ား၏ ေနရာကို ဘုရား၀န္းဟု သတ္မွတ္ၾကသည္၊ ရဟန္းသံဃာမ်ားေနေသာ ေနရာမ်ားကိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္မ်ားဟု ယူဆထားၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာ ဘုရားေစတီ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ား မ်ားစြာရွိသည့္အျပင္ ေက်ာင္းမ်ားသည္လည္း ဘုရားေက်ာင္းမ်ားျဖစ္သည္အတြက္ အတူတူပင္ ယူဆရပါသည္။

ဘိနပ္စီးျခင္း
တခ်ိဳ႕ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ ဘိနပ္စီးခြင့္ျပဳသည္၊ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ စီးခြင့္မျပဳ၊ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ သၾကၤန္စတဲ့ လူသူ မ်ားစြားလာသည့္ အခါၾကီးရက္ၾကီးမ်ားႏွင့္ အလွဴအတန္းရွိသည့္အခါ ဘိနပ္စီးခြင့္ျပဳသည္၊ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားမွာေတာ့ တရား၀င္စီးခြင့္ျပဳသည္ဟု မဆုိေသာ္လည္း စီးျပီး သြားလာေနၾကသည္။ အယူအဆ ခံယူခ်က္ အမ်ိဳးအမ်ိဳးရွိေနသည္။

ယေန႕ေခတ္ေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ဘိနပ္ေတာ့ စီးျပီး မ၀င္ေပမဲ့ ဆုိင္ကယ္စီး ကားစီးျပီးေတာ့ ၀င္ၾကသည္။ ဒါလဲ စဥ္းစားစရာပင္ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ ရြာတစ္ရြာေရာက္ဖူးသည္၊ တုိက္ၾကီးျမိဳ႕နယ္က သေျပတန္းရြာေလးျဖစ္သည္၊ ထုိရြာရွိ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ဘာသာေရးကိုင္းရႈိင္းၾကသလုိ ဘုန္းၾကီး ရဟန္းမ်ားကိုလည္း အရုိေသေပးလြန္းသည္။ ထုိေဒသမွာေတာ့ တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ အလွမ္းေ၀းသည္ျဖစ္သည္၊ ဘုန္းၾကီးရဟန္းေတြ အလွဴအတန္းရွိသည္အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ရြာႏွင့္ တစ္ရြာသြားသည့္အခါ ဆုိင္ကယ္စီး၍ သြားၾကရသည္၊ ဆုိင္ကယ္၏ ေနာက္က ထုိင္လုိက္ရသည္။ ေက်ာင္းတုိင္းနီးပါး ဆုိင္ကယ္ ၀ယ္ထားၾကသည္။ အဲသည္လုိ ဆုိင္ကယ္မ်ားေနာက္က စီးလုိက္ျခင္းကို အျပစ္ဟူ၍ မယူဆၾကေတာ့ေပ၊ စာေရးသူကို ေမြးဖြားေပးရာ ဇာတိရပ္ရြာမွာလဲ ထုိနည္းအတူပင္ အျပစ္မျပင္ၾကေတာ့ေပ။ ထုိသေျပတန္းရြာေရာက္ခုိက္ စာေရးသူလည္း ဆုိင္ကယ္ေနာက္က လုိက္စီးဖူးသည္။ တခါေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲ ၀င္မည့္လုပ္ေတာ့ ေရွ႕က ဆုိင္ကယ္ေမာင္းတဲ့သူ ဆုိင္ကယ္ရပ္ျပီး ဘိနပ္ခြ်တ္သည္ကို ေတြ႔လုိက္ရသည္။ စာေရးသူလည္း စဥ္းစားမိသည္၊ ေအာ္--- ဒီလူေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ရုိေသးေလးစားတဲ့ စိတ္ရွိေနသည္။ ဆုိင္ကယ္ၾကီး စီးျပီး ေက်ာင္းထဲ ၀င္ေပမဲ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဂါရ၀တရားရွိေန၍ အျပစ္မရွိဟူ၍ ယူဆလုိက္သည္။
အကယ္၍ ဘုရား၀င္းထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရႊံ႕ေတြ ဗြတ္ေတြရွိေနသည္၊ ဘိနပ္မစီးဘဲ သြားပါက ေျခေထာက္မွာ ေပေတက်န္ျပီး ထုိဘုရားေက်ာင္းထဲ ၀င္သြားေသာ္ ေက်ာင္းေတြ ဘုရား၀င္းအခင္းေတြ ပုိျပီး ေပေတျပိး ညစ္ပတ္သြားပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔အတြက္ သံဃိကေက်ာင္း၊ သာသနိကအေဆာက္အဦးျဖစ္သျဖင့္ ပိုအျပစ္ၾကီးပါလိမ့္မည္။ ထုိဘုရားေက်ာင္းမ်ား မညစ္ပတ္ေစလုိေသာ ဆႏၵ ဂါရ၀တရား စိတ္မ်ားေရွ႕ရႈေနျပီး ဘိနပ္စီးျပီး သြားေကာင္းသည္၊ ၀င္ေကာင္းသည္ဟု မွတ္သားရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားလက္ထက္ကထဲက ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ေလွခါးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္း၀င္ေပါက္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေျခေထာက္ကို ေဆးေၾကာျပီးမွ ေက်ာင္းေပၚတက္ရန္ ေရပုံး၊ ေရအုိး၊ စင့္အုိးမ်ားတည္ထားၾကသည္။

စာေရးသူကို ပညာေရးေရာ ကိုယ္က်င့္တရားေရာ လူေနမႈအဆင့္အတန္းေတြကိုပါ ေပးလုိက္သည့္ အမရပူျမိဳ႕ မဟာဂႏၶာေက်ာင္းတုိက္အတြင္း မည္သူမဆုိ ဘိနပ္စီးသြားခြင့္ျပဳထားသည္။ အေၾကာင္းကား အထက္မွာ ျပထားသလုိ သံဃိကေက်ာင္းေတြေပၚ ဘိနပ္မစီးဘဲ ေပေတေနေသာ ေျခတို႔ျဖင့္ ႏွင္းမိပါက ပုိအျပစ္ၾကီးမည္။ သံဃိကေက်ာင္းကို ခႏၶာကိုယ္မွ ေခြ်းေတြျဖင့္ မီွလုိက္တဲ့ အျပစ္ေၾကာင့္ သူစိေလာမျပိတၱာ ျဖစ္ရသည္၊ သူစိ-အပ္၊ ေလာမ- အေမႊးအမွ်င္၊ ခႏၶာကိုယ္မွာရွိေသာ အေမႊးအမွ်င္မ်ားသည္ အပ္ေခ်ာင္းကဲ့ မာျပီး စူးေနရာကား ဘာနဲ႔ ထိထိ၊ တခုခုကို မီလုိက္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ထုိအပ္ေမႊးမွ်င္မ်ားကား ခႏၶာကို နာက်င္ေစသည္၊ စူးေစသည္အတြက္ အိပ္မရ၊ လွဲမရ၊ ထုိင္မရ ျဖစ္ကာ ဒုကၡခံေနရသည့္ ျပိတၱာမ်ိဳးကို သူစိေလာမ ျပိတၱာဟုေခၚသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သံဃိကေက်ာင္းမ်ားကို ရုိေသေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္းထဲမွာ ဘိနပ္စီးခြင့္ျပဳထားသည္။

ထုိ႔ျပင္ စာေရးသူကို ေခတ္ပညာမ်ား သင္ေပးရာ သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသုိလ္ၾကီး၏ ၀င္းအတြင္းမွာလဲ ဘိနပ္စီးခြင့္ျပဳထားသည္။ ေက်ာင္းေတြအေပၚတက္မွသာလွ်င္ ဘိနပ္ကို ေလွခါးရင္းမွာ တန္းစီခြ်တ္ၾကရသည္။ မိမိ ႏွလုံးသြင္းေသာ စိတ္သာလွ်င္ ပဓာနျဖစ္သည္၊ မရုိေသ မေလးစားလုိေသာ စိတ္ျဖင့္ ဘိနပ္ပဲ စီးစီး၊ ဆုိင္ကယ္ပဲ စီးစီး၊ ဘိနပ္မပါဗလာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္း၀င္း သို႔မဟုတ္ ဘုရား၀င္းထဲသြားပါက အျပစ္ရွိသည္သာ။ ‘‘မေနာ ပုဗၺဂၤမာ ဓမၼာ’’ စိတ္သာလွ်င္ အဓိက ဟုေသာ ဘုရားစကားအရ- စိတ္ေကာင္းႏွလုံးေကာင္းျဖင့္ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ဘိနပ္စီးေကာင္းသည္ဟု မွတ္ရပါလိမ့္မည္။

လူမ်ားစုအထင္
လူအမ်ားစုက ထင္ထားသည္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ဘုရားေက်ာင္းေတြမွာ ဘိနပ္စီးသြားလွ်င္ ဘ၀ဆက္ဆက္မွာ ေျခဖ၀ါးဓားခြဲခံရမည္ဟု ျဖစ္သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ သူတို ထင္သနည္းဟူမူကား- ဘုရားရွင္၏ ေက်ာင္းဒကာ အရိယာ ဗိမၺိသာရမင္းၾကီးသည္ သားျဖစ္သူ အဇာတသတ္မင္း၏ ေျခဖ၀ါး ဓားနဲ႔မြန္းျပီး ဆားႏွင့္ပတ္ကာ နိစၥပ္မႈေၾကာင့္ နတ္ရြာစံကံေတာ္ကုန္ခဲ့ရသည္။ ဒါကို စာက မင္းၾကီးသည္ အရင္ဘ၀ ေစတီရင္ျပင္မွာ ဘိနပ္စီးျပီးသြားျခင္း၊ ေနရာထုိင္ခြင္းအတြက္ ခင္းထားေသာ သင္ဖ်ာအေပၚမွာ ညစ္ပတ္ေသာ ေျခတို႔ျဖင့္ႏွင္းမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဆရာမ်ား ဆုိၾကသည္ဟု အ႒ကထာဆရာက ဆုိသည္။ (ရာဇာ ကိရ ပုေဗၺ ေစတိယဂၤေဏ သဥပါဟေနာ အဂမာသိ၊ နသဇၨနတၳာယ ပညတၱကဋသာရကဥၥ ေဓာေတဟိ ပါေဒဟိ အကၠမိ၊ တႆာယံ နႆေႏၵာတိ ၀ဒႏၱိ) (သီလကၡႏၶ၀ဂၢအ႒ကထာ သာမညဖလသုတ္မွ စာပုိဒ္ကေလးျဖစ္ပါသည္။) ထုိဇာတ္လမ္းကို လူတုိင္းက သိထားၾကသည့္အတြက္ ထုိအယူအဆ ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ထုိစာကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ညစ္ပတ္ေနေသာ ေျချဖင့္ႏွင္းမိျခင္း၊ ထုိ႔ျပင္ အဂါရ၀စိတ္လဲ ပါမည္။

ရဟန္းေတာ္မ်ားက်င့္၀တ္
ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ကိုယ္က အာဂႏၱဳ ဧည့္သည္အျဖစ္နဲ႔ သူမ်ားေက်ာင္းသြားပါက ပညတ္ထားသည့္ လူမႈေရး က်င့္၀တ္တစ္ခုရွိသည္။ ဧည့္သည္ အာဂႏၱဳရဟန္းသာမေဏတုိ႔သည္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ၀င္ပါက ဘိနပ္ခြ်တ္ျခင္း၊ ေဆာင္းထားသည့္ ထီး ယုတ္သိမ္းျခင္း၊ ဦးေခါင္းျခံဳထားေသာ သကၤန္းကို ျဖဳတ္ျခင္း၊ ပုခုံးေပၚမွာ အပုိတင္ထားေသာ သကၤန္းကုိ ေအာက္သုိ႔ခ်ျခင္း စတဲ့ အာ၀ါသိက(ေက်ာင္းထုိင္) အျမဲေနပုဂၢိဳလ္ကို ရုိေသေလးစားတဲ့ အမွတ္လကၡဏာေတြ ျဖစ္သည္။

ေရွးမင္းမ်ား
အဇာတသတ္မင္း စေသာ ဘုရားလက္ထက္ မင္းေတြသည္ ဘုရားရွင္ထံ ဘုရားဖူးသြားသည့္အခါ ယခုကဲ့သုိ႔ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား မေပၚေသးသျဖင့္ ဆင္ ျမင္း မ်ားျဖင့္ သြားၾကရသည္။ ဘုရားရွင္၏ ေက်ာင္းေပါက္၀ ေရာက္သည့္အခါ ဆင္ေပၚ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းျပိး ေျခလ်င္သြားၾကသည္။ ယခုေခတ္ေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားကို ေလွကားေျခရင္းထိ ေမာင္းႏွင္လာၾကသည္။
တခါက ေသာဏဒ႑ပုဏၰားၾကီး ဘုရားတရားေတာ္နာၾကားျပီး ဘုရားတပည့္ျဖစ္သြားသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း သူ႕မွာကား ပရိသတ္အျခံအရံနဲ႕ ေနရသည္၊ ထုိပရိသတ္ကို အမွီျပဳျပီး အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳေနရသည့္ အတြက္ ပရိသတ္ၾကားေရာက္ေန၍ ဘုရားရွင္အား ျမင္ေသာ ထ၍ ရွိခိုးလုိက္ရင္ သူ႔ကုိးကြယ္သည့္ ပရိသတ္ေလ်ာ႔သြားမည္၊ လာဘ္လာဘေတြ ေလ်ာ့နဲသြားမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ နားလည္မႈ ရယူကာ အမွတ္သားျဖင့္ အရုိေသေပးရသည္။ ပရိသတ္အၾကားေရာက္ေနေသာ တပည့္ေတာ္သည္ လက္အုပ္ခ်ီလုိက္လ်င္ ေနရာမွ ထေပးျပီး အရုိေသေပးေနတယ္ဟု မွတ္ပါဘုရား။ ဦးေခါင္းေပၚမွာ ေခါင္းမုျခံဳကို ေအာက္ခ်လုိက္ပါလ်င္ ဦးေခါင္းရတနာျဖင့္ ရွိခုိးေနသည္ဟု မွတ္ေတာ္မူပါ၊ ယာဥ္ေပၚေရာက္ေနေသာ တပည့္ေတာ္သည္ ေဆာင္းထားေသာ ထီးကို ရုပ္သိမ္းပါလွ်င္ ဦးေခါင္းျဖင့္ ရွိခုိးေနသည္ဟု မွတ္ေတာ္မူပါဘုရားဟု ဘုရားႏွင့္ နားလည္မႈရယူကာ အမွတ္သားျပဳ၍ အရိုေသေပးသည္။ ထုိအျခင္းအရာ အားလုံးသည္ သူ၏ စိတ္ထဲမွ ရွိေသာ ရုိေသေလးစာ ဂါရ၀တရားကို ျပသည္။ ဘိနပ္ခြ်တ္၍ သြားျခင္း၊ ထီးရုတ္သိမ္း၍ သြားျခင္း၊ ကားေပၚမွ ဆင္း၍သြားျခင္းတုိ႔သည္ ရုိေသျခင္း၏ သေကၤတမွ်သာ ျဖစ္သည္။

ဆုိလုိသည္မွာ အျခင္းအရာအမ်ားသည္ တဖတ္လူကို ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတာကို ျပလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္၊ အဓိက ကေတာ့ ေရွးကေျပာသလုိ စိတ္သာလွ်င္အဓိကျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲက ရုိေသေနပါလွ်င္ ဘိနပ္ စီး၍ျဖစ္ေစ ကားစီး၍ျဖစ္ေစ ဆင္စီး၍ ျဖစ္ေစ သြားေကာင္းသည္ ၀င္ေကာင္းသည္၊ ဆင္ေပၚ ကားေပၚ ဘိနပ္ခြ်တ္ျခင္းတုိ႔သည္ စိတ္ထဲရွိ ဂါရ၀တရားကို ကာယကံေျမာက္ ျပသလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ‘‘၀ိညတၱိ ဒြယံ စိတၱဇေမ၀’’ အရ ကာယကံ ၀စီကံတုိ႔သည္ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ၾကရသည့္အတြက္ စိတ္သာလွ်င္ပဓာနျဖစ္သည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၁၀-၇-၂၀၁၁

Posted in: အေမး+အေျဖ