ရင္ထဲက မွတ္တမ္းေလးတစ္ပုဒ္

မိတ္ဆက္
ကိုေကာင္းမြန္က သီတဂူစတားေရ- ျမန္မာျပည္ေရာက္သည့္ ရင္တြင္းျဖစ္ ခံစားခ်က္ေလးကို ေျပာျပေပးပါဦးတဲ့၊ သီတဂူစတားလည္း ကိုေကာင္းမြန္ မေျပာခင္ကထဲက ခံစားခ်က္ေလးကို ပုိ႔စ္အျဖစ္တင္ဖုိ႔ စိတ္ကူးထားျပီးျဖစ္ပါတယ္၊ သူက ေတာင္းဆုိလာေတာ့ ပုိျပီး ေရးဘုိ႔ အခြင့္အလမ္းရွိလာတာေပါ့။ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကိုပဲ ေရးခ်ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ေဆြးေႏြးစရာ အမွားအမွန္ ပါ ေကာင္း ပါႏုိင္မည္။

ဘယ္တုန္းကမွ အိႏၵိယမွာ ေနခ်င္လြန္းလွသည္ မရွိခဲ့၊ ေပ်ာ္ခဲ့တယ္ဟူ၍လည္း မရွိ။ ပညာေရး အေၾကာင္းတစ္ခုတည္းႏွင့္သာ ေနခဲ့ရေပမဲ့ ေပ်ာ္လြန္းလွသည္ မရွိ။ သုိ႔ေသာ္လည္း အဆင္ေျပသလုိ ေနခဲ့ရသည္။ ျမန္မာျပည္ျပန္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ေပါ့။ ဘုံေဘ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္သုိ႔သြားရန္ kk travel ကားေလးကို ငွားလုိက္သည္၊ ေန႔လည္ ၁ နာရီ အေဆာင္အေရာက္လာ ၾကီဳမည္ဟု မက္ေစ့ဂ်္ ပုိ႔ျပီး အတည္ျပဳသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ထုိကားက၂ နာရီေက်ာ္မွ ေရာက္လာသည္။ အေတာ္စိတ္ပူမိသည္။ ငါမ်ား မွားေနလုိ႔လား ဒါမဟုတ္ ဆုိျပီး သို႔ေလာသုိ႔ေလာ အေတြးေတြ ၀င္ျပီး စိတ္ပူေနမိသည္။ ပူေနးျမိဳ႔ႏွင့္၀န္းက်င္တြင္ မုိးအၾကီးအက်ယ္ ရြာသြန္းလ်က္ရွိသည္။ ၂၀၀၈ ႏွစ္က ပူေနးျမိဳ႕ကိုေ၇ာက္ေတာ့ သည္းထန္စြာေသာ မုိးၾကီးက ၾကိဳဆုိသလုိ ၂၀၁၀ ႏွစ္ ပူေနးမွ ထြက္ခြါေတာ့လည္း ပူေနးမုိးက အျပင္းအထန္ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ သူေတာ္သြားလမ္း မုိးၾကီးျဖန္းသို႔တဲ့-ppppppp။

သူငယ္ခ်င္းတစ္စုရဲ့ ေမတၱာ
သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံးကလည္း အိပ္မ်ားဆြဲကာ ကားေရာက္လာမည့္ ေနရာ ၀ုိင္း၀န္းေနၾကသည္။ ဦးေကာၾကီးေတာ့ ျပန္ရမွာမုိ႔ ေပ်ာ္ေနတယ္ တက္ၾကြေနတယ္ဆုိျပီး သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ႕ကလည္း ေျပာၾကေသးတယ္။ကိုယ့္ကိုလည္း အဲလုိျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ထားခဲ့တယ္၊ တကယ္တမ္း ထြက္ခါနီး၊ ကားအေပၚအတက္မွာ ရင္ထဲ စို႔နစ္ျပီး အရာ၀တၳဳ တစ္ခု တက္လာသလုိ ခံစားရတယ္၊ ၀မ္းနည္းလာမိသလုိ ႏွင့္ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ မနဲထိမ္းထားရတယ္၊ ဤလြမ္းဆြတ္မႈ႕က ပူေနးကို လြမ္းလုိ႔ မဟုတ္၊ အိႏၵိယကုိ လြမ္းလုိ႔ မဟုတ္၊ ၀ုိင္း၀န္း ျခံရံျပီး လုိက္ပုိ႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုရဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ မ်က္ရည္က်လုနီးပါး ၀မ္းနည္းလာျခင္းျဖစ္သည္။ ကာယကံ ေမတၱာသည္ အလြန္းစူးရွပါသည္။ မတုန္မလွဳပ္ ေက်ာက္ရုပ္ပမာ သီတဂူစတား၏ ရင္ဘတ္ကိုေတာင္ လႈပ္ခါေစပါသည္။

ေယာင္လည္လည္
တစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္တုန္းကမွ ခရီးအေ၀းကို မသြားဘူးခဲ့။ ဒီကေန႔ေတာ့ ဘုံေဘေလဆိပ္ကို တစ္ေယာက္တည္း တစ္ကိုယ္ေတာ္ စိတ္္မေကာင္းစြာနဲ႕ ထြက္ခဲ့ရသည္၊ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အရမ္းေစာေနေသးသည္၊ ဘန္ေကာက္ ေကာင္တာေတြေတာင္ မဖြင့္ေသး၊ လူလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိေသး၍ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနသည္၊ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။ အားငယ္စိတ္ေတာင္ ၀င္လာသည္၊ ဒါနဲ႔ ဖုန္းထဲမွာ လက္က်န္ ရူပီးေလးနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ လွမ္းေခၚျပိး စကားေျပာျခင္းျဖင့္ အားေမြးရသည္။ အိ္တ္ၾကီး ၂ ႏွင့္ လက္ထဲကလဲ အထုပ္က ပါေသး၍ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာက တေၾကာင္း အေတာ္ကို အဆင္မေျပလွေပ။ ၃ နာရီ နီးပါးေလာက္ေစာင့္ျပီးကာမွ ေကာင္တာ (counter) ေတြ ဖြင့္ဖုိ႔ ၀န္ထမ္းေတြ ေရာက္လာသည္၊ ေနရာေတြျပင္ဆင္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရေတာ့မွ စိတ္ထဲ နဲနဲ သက္သာလာသည္။

အားလုံး baggage, hand carry ေတြ စစ္ေဆးေရးေတြ လုပ္ျပီးေတာ့မွ အထုပ္ဆြဲရတဲ့ ဒုကၡမွ လြတ္သြားသည္၊ အတြင္းထဲမွာ ၁ နာရီေလာက္ ထပ္ေစာင့္ရျပန္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရွိသမွ် ရူပီးေလးေတြ ျဖဳန္းပစ္ခ်င္တာနဲ႔ ေလယာဥ္တက္ခါနီး အကုန္ ဖုန္းဆက္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။ ည ၁၂ နာရီ ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စိတ္ပန္း လူပန္းတာနဲ႔ အိပ္ျပစ္လုိက္သည္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ခရီးသည္ သိပ္မပါသျဖင့္ ခုံ ၃ ခု ကုတင္လုပ္ကာ အားရပါး အိပ္ျပစ္လုိက္သည္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ ၅ နာရီ ထုိးေနသည္။ သိပ္ေစာေနသျဖင့္ ၇န္ကုန္ထြက္ရန္ ဂိတ္မွာ ျမန္မာဟု ထင္ရသည့္ ကေလးမေလးႏွင့္ သူ႔ကေလး ၂ ေယာက္သာ ေတြ႕ရသည္။ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားျပန္သည္။ ကိုယ္သြားမည့္ ဂိတ္မွ ဟုတ္ပါ့မလားေပါ့။ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ သု၀ဏၰေလဆိပ္ရဲ့ မ်ားျပားလွစြာ ဂိတ္ေတြသည္ မသြားဘူး မလာဘူးသူေတြအတြက္ သို႔မဟုတ္ တစ္ေယာက္တည္းသမား သီတဂူစတား အတြက္ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေစသည္။ ေတာသား ျမိ႔ ေရာက္သလို ဒါေတာင္ ထုိင္းပဲ ေရာက္ဖူးေသးတာ။ ဒီလုိႏွင့္ ဟုိေမး ဒီေမးႏွင့္ ေနရာမွန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။

ေက်းဇူးတင္ျခင္း
ဘုံေဘမွ ဘန္ေကာက္ ေလယာဥ္ ၅ နာရီ အၾကာ စီးရသည္။ ဘန္ေကာက္မွ ရန္ကုန္ ၁ နာရီခန္႔သာ ေမာင္းရသည္။ ေရာက္လာပါျပီ ရန္ကုန္ျမိဳ႕။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ အလြန္စည္းကားတဲ့ လူအုပ္ၾကီးတစ္အုပ္ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ျပည္ေတာ္ျပန္ သားေတာ္ေမာင္မ်ားကို ၾကိဳဆုိ၇န္ ေရာက္လာၾကတဲ့ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ေတြျဖစ္ပါသည္။ ေလယာဥ္တစ္စီးတည္းမွာ ရုရွားပညာေတာ္သင္ျပန္ ေက်ာင္းသားမ်ားစြာကို လာၾကိဳသည့္ လူအုပ္ၾကီးထင္ပါသည္။ ေအာ္--ငါ့ကိုေကာ ဘယ္သူလာၾကိဳမွာပါလိမ့္ဟု ေတြးမိသည္။ ဘုန္းကံနည္းပါး အေျခြအရံမရွိသည့္ သီတဂူစတားေတာ့ အားငယ္စိတ္ေတာင္ ၀င္မိသည္။ မ်ားမၾကာမီ ေလယာဥ္ေပၚမွ ထြက္လာေသာ အထုတ္ေတြသယ္ယူဘုိ႔ အထုတ္မ်ားရွာေဖြေနစဥ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ဘုန္းဘုန္းသီတဂူစတား ပါလာဘုရားတဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့ ဘုန္းဘုန္းပဲလို႔ ေျပာလုိက္ေသာအခါ အျပင္မွာ ဘုန္းဘုန္းဒကာမေတြ ေစာင့္ေနတယ္တဲ့။ နဲနဲေတာ့ ေပ်ာ္သြားသည္။ ငါ့ကို ဘယ္သူ လာၾကိဳေနပါလိမ့္ေပါ့။ လာၾကိဳလိမ့္မည္ဟု ထင္မထားေပမဲ့ တကယ္လာၾကီဳေနသည္။ သူက အြန္လုိင္းက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ လာၾကိဳမည္ေျပာေသာ္လည္း အေသအျခာ မယုံၾကည္ရဲခဲ့ပါ။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ လာၾကိဳရုံတင္မက ေရႊဘဲ စားေတာ္ဆက္မွာ ပင့္ျပီး ေရႊဘဲကင္ႏွင့္ ေခါက္ဆြဲေတာင္ ကပ္လုိက္ေသးတယ္။ မခင္ဥမၼာေရ-- သာဓုပါဗ်ာ-- ေက်းဇူးလည္း အထူူးတင္ပါတယ္။ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔ အတြက္ အထူးကုသိုလ္ေပါ့။
ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ မိတ္ဆက္လာသူပါ။ TG 303 ေလယာဥ္ေပၚမွ ဆင္းလာသူ သီတဂူစတား အပါအ၀င္ ရဟန္းေတာ္ ၂ ပါးပါလာတယ္။ တပါးက ဘန္ေကာက္ကေန စီးလာတဲ့ ကမၼဌာန္း နည္းျပဆရာေတာ္ ခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာမွ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဦးဥတၱမျဖစ္သည္။ အထုတ္ေတြ ေရြးဘုိ႔ ေစာင့္ေနစဥ္ ဘုန္းဘုန္းဘုရား သီတဂူက ဘုန္းဘုန္းပါလားဘုရားတဲ့။ ဘုန္းဘုန္းပါပဲ လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ တပည့္ေတာ္က ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ၏ တူမပါဘုရားဟု သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္ေပးသည္၊ အိပ္ေတြလည္း ကူျပီး ရွာေပးသည္။ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္။ ေက်ာင္းအမ မစပယ္ရဲ့ တူမေလး ျဖစ္တဲ့ အဲယားပုဂံက မေဟမာန္ေအးျဖစ္သည္။ ေအာ္--စတားလဲ ဘုန္းကံ မေခပါလားဆုိျပီး ဘ၀င္ကိုေတာင္ ေလဟုန္ဟတ္သြားသည္- pppppppppppppppp။

ေနာက္ေက်း။ဇူးတင္ထုိက္သူ ရွိေသးတယ္၊ သူ႔ကို ခ်န္ထားမိေတာ့မလုိ႔။ ေတာ္ေသးတယ္ pppppppp။ သူက ႏုိင္ငံျခားျပန္ေတြမွာ ျမန္မာျပည္ေရာက္ရင္ လုိအပ္ဆုံးအရာကို လွဴခ်င္သူျဖစ္သည္။ လက္ထဲမွာ တစ္ခုခု လုိေနတာေလး ျဖည့္ေပးခ်င္ပါတယ္တဲ့၊ ျပည္ေတာ္ျပန္ေတြရဲ့ လိုအပ္ဆုံး ပစၥည္းေလးပါတဲ့။ ကဲ--ၾကည့္စမ္း ျမင္တတ္လုိက္တာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ေတာင္ ဘာလုိအပ္ေနမွန္း မသိဘူးျဖစ္ေနတဲ့သူကုိ ဘာလုိအပ္သလဲ ခဏခဏေမးတာေတာင္ ဘာမွ မလုိဘူးေျပာမိတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ အတဲ့ ငါပါလား။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ သိေနတယ္။ ၂၀၀၀၀ တန္ ဖုန္းကဒ္ေလး လွဴခ်င္ပါတယ္တဲ့။ သီတဂူစတားေတာ့ ၂၀၀၀၀တန္ ကဒ္ကို နားမလည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အိႏၵိယမွာ ေနတုန္းကေတာ့ ကဒ္ေတြ အလကားရႏုိင္သလုိ ရူပီး ၁၀၀ သို႔မဟုတ္ ၂၀၀ (ျမန္မာက်ပ္-၅၀၀၀ ၀န္းက်င္) ၃ ႏွစ္ အာမခံေတြလည္း ရႏုိင္တယ္။ ႏွစ္ကုန္သြားပါက ထုိနံပါတ္ကိုပဲ ျပန္ျပီး extension လုပ္လုိ႔ရတယ္။ ကဒ္ထဲမွာ ပုိက္ဆံကုန္ပါက recharge ကို ကိုယ္ၾကိဳက္သေလာက္ ေငြပမာဏ ထည့္ႏုိင္တယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ ဒကာမတစ္ေယာက္က ၂၀၀၀၀ တန္ ကဒ္လွဴမယ္တဲ့ မနက္ဖန္ ေန႔လည္ အေရာက္ပုိ႔ေပးမယ္တဲ့။ ဒကာမေလးေရ-- ေနာင္လဲ ဒိထက္မက မ်ားမ်ား လွဴႏုိင္ပါေစဗ်ာ၊ သာဓုလည္းေခၚတယ္ ေက်းဇူးလည္း အထူးတင္ပါတယ္။ သူ ပါေနရင္ေတာ့ ဒိဗၺေသာတ အဘိဥာဥ္ရသလုိပဲ။ ဒိဗၺေသာတ အလွဴေပါ့ေနာ္။ အဲဒီလုိ ဒကာမမ်ိဳး မ်ားမ်ားနဲ႔သာ ေတြ႕ခ်င္ပါဘိ-pppppppp။

တည္ျငိမ္လွဘိ ဒုိ႔ျမန္မာျပည္
အလြန္ရႈပ္ေထြး ေပြလီေနတဲ့ အိႏၵိယျပည္ ၂ ႏွစ္အၾကာ ေနျပီးကာမွ ျပည္ျမန္မာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို ေရာက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဟာတာတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းၾကီးျဖစ္ေနသည္ဟု ခံစားမိလုိက္သည္။ ေအေဆး ျငိမ္သက္ေနသည္ဟူ၍လည္း ခံစားမိသည္။ အသက္ရွဴလည္း ၀၀လင္လင္ရွိလွသည္။ စိမ္းစုိ အိစက္ေနေသာ သစ္ပင္မ်ားမွ ျဖတ္သန္းလာေသာ ေလေအးႏုႏုေလးကို ရွဴရိွဳက္ရသျဖင့္ အရသာ တမ်ိဳးထူးလွသည္။ ရာသီဥတုေလးကလဲ သာယာလွသည္။ သီတဂူစတား မလာခင္ရက္ကေလး႕ကမွ မုိးသည္းထန္စြာ ရြာထားသျဖင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ၾကီးသည္ သစ္လြင္လ်က္ရွိလွသည္။ လူေနမႈ႕ကလည္း မထူထပ္၊ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆုိ႔မႈ႕ကလည္း ကင္း-ရွင္း၊ မုိးေမွ်ာ္တုိက္ၾကီးမ်ားလဲ နည္း၊ နာဂစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ သစ္ပင္သစ္ရိပ္ေတြကလည္း ၾကိဳးတုိ႔ ၾကဲတဲ ဆုိေတာ့ အရာအားလုံး ရွင္းလင္းျပီး တည္ျငိမ္ေနဘိ သကဲ့သို႔ ခံစားမိသည္။

ကိုယ့္ေနရာ
သီတဂူ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ သာသနာျပဳဗိမာန္ေတာ္ၾကီးဆီ သုိ႔ေရာက္ပါျပီ။ ထုိဗိမာန္ၾကီး၏ ကပ္လ်က္တြင္ သီတဂူဗုဒၶတကၠသိုလ္ သုံးထပ္ေဆာင္ စာသင္ေဆာင္ၾကီးကလည္း ထီးထီးၾကီးေပၚလြင္လ်က္ရွိေနသည္။ ၈၅ ရာခုိင္းႏႈန္းျပိးေနျပီ။ ဆြမ္းစားေဆာင္တြင္ လူေတြ စည္းကားလ်က္ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀ါဆုိအလွဴမ်ားျပဳလုပ္ေနၾကေသာ သီတဂူတပည့္ဒကာ ဒကာမ်ားျဖစ္သည္။ ေရႊဘဲဆုိင္မွာ ဘဲကင္ႏွင့္ေခါက္ဆြဲ ဘုန္းေပးခဲ့ေပမဲ့ ခ်ီးေျမာက္ပါဦးဆုိ၍ ဆြမ္းစားေက်ာင္းတြင္ ၀င္ထုိင္မိလုိက္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ မျမင္ရသည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ ျမန္မာ့ အစားအစာမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ဗုိက္က မေတာင္းဆုိေပမဲ့ ဆႏၵက ေတာင္းဆုိလာသျဖင့္ ဘုန္းေပးလုိက္ရေသးသည္။ လက္တေလာ ဘုန္းေပးထားသည့္ ေရႊဘဲဆုိင္မွ ဘဲကင္ႏွင့္ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ပင္ ေပ်ာက္သြားသည္။ မ်ိဳးစုံ ရသစုံလွေသာ ျမန္မာ့ဟင္းလ်ာမ်ားက အစြမ္းထက္လွသည္။ ပင္ပန္းလာသျဖင့္ အနားယူမယ္ၾကံကာမွ ဘုန္းဘုန္း သီတဂူစတားနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ပါဆုိတဲ့ ျမည္လာတဲ့ ဖုန္းသံ၊ ဖူးေမွ်ာ္လုိတဲ့ ေရႊဧည့္သည္မ်ား တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ တစ္သံျပီး တစ္သံ ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ဘုန္းဘုန္း လမ္းခရီး အဆင္ေျပပါသလား၊ ေခ်ာေမြ႔စြာ ေရာက္ပါသလား၊ ရာသီဥတုအေျပာင္း ေဒသအေျပာင္းျဖစ္၍ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ပါဆုိတဲ့ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ့ ေစတနာ ေမတၱာေတြကလည္း အနားယူတာထက္ ပုိျပီး ပင္ပန္းသမွ် ႏြမ္းသမွ်ေတြကို ေျပေပ်ာက္ေစပါတယ္။

သို႔ေသာ္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေျပးအလြား အင္တာနက္ အီးေမးလ္ေတြ စစ္ဦးမယ္ ဘာမဂၤလာစကားေလးေတြ ၾကားရမလဲေပါ့၊ ကြန္ျပဴတာ (လက္ပ္ေတာ့) ခ်က္ခ်င္း ဖြင့္ျပီး ေမာဇီလာေဘာက္ကို ေတာက္လုိက္ရာ ၾကာလုိက္တဲ့ ကြန္ပဲ။ ေပ်ာ္တာေလးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္။ ေအာ္--သူလည္း အနိစၥပါပဲလား။ ဘေလာ့ဂ္ထဲ ပုိ႕စ္ေလးေတြ တင္မယ္ၾကံတယ္၊ denied ပိတ္ထားတာနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ စိတ္ညစ္ရျပန္။ ဘုန္းဘုန္း အင္တာနက္ သုံးရတာ အဆင္ေျပလားတဲ့ ေမးျပန္သည္၊ ျပန္ေျဖရင္လဲ ကိုယ့္ေပါင္ကုိ ကိုယ္ လွန္ေထာင္းသလုိ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဒိလုိပဲေလ-- အေကာင္း+အဆုိး ဒြန္တြဲေနတာပါလားလုိ႔ သေဘာတရားေလးနဲ႔ပဲ ေျဖသိမ့္လုိက္ရပါေတာ့ သတည္းး။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ။
သီတဂူစတား
၂၉-၇-၂၀၁၀

Posted in: မွတ္စု