အႏွစ္ကိုးပါး(အပုိင္း၁၀)

ယိမ္းထြက္ေနတာလုိပဲ
ဘုန္းႀကီးကေတာ့ အဲဒါေတြ အကုန္လံုးေလွ်ာက္ ၾကည့္ေနတယ္။ ေဘးကၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒီကုိယ္ေတာ္ကေတာ့ သမာဓိမရွိဘူးလို႔ ထင္ရမယ္။ သမာဓိလဲ မရပါဘူး။ သမာဓိ မရဘူးဆုိတာ ေသခ်ာတယ္။ သူတုိ႔လုပ္တာပဲ ၾကည့္ေနရတာကိုး။ အခ်ိန္က ည ၈-နာရီေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ထိုင္ေနတယ္။
ေနာက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ဘာလုပ္ျပန္တုန္းဆိုရင္ အလယ္ကကိုယ္ေတာ္ႀကီးက ဂလိုင္ေလးကို တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔လႈပ္ျပန္ေတာ့ ''ဒါဟာ တရားျဖဳတ္တဲ့သေဘာရွိတယ္၊ တရားထိုင္တဲ့ အလုပ္ကို ရပ္ခုိင္းတဲ့သေဘာရွိတယ္'' လုိ႔ ဘုန္းႀကီး ေတြးမိတယ္။ ဂလိုင္ေလးကို ျဖည္းျဖည္း ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မွ်ဥ္းၿပီးေတာ့ လႈပ္ေပးလိုက္တယ္။
ျဖည္းျဖည္းျဖည္းျဖည္း မွ်ဥ္းၿပီးေတာ့ လႈပ္ေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပရိသတ္အကုန္လံုးဟာ အသံေလးကို တိုးတိုးတုိးတိုးနဲ႔ သူတို႔ရြက္ၾကျပန္ေရာ။
အသံေလး တိုးတိုးတိုးတိုးနဲ႔ သူတုိ႔ ရြတ္ၿပီးေတာ့မွ အသံဟာ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္ျမင့္ျမင့္ျမင့္ၿပီးေတာ့ တက္လာ ေနာက္ဆံုးက်မွ အသံရပ္သြားတယ္။ အသံလဲ ရပ္သြားေရာ လက္ဝဲဘက္ အစြန္မွာေနတဲ့ ႏွဲအရွည္ႀကီး ကိုင္ထားတဲ့ ကိုယ္ေတာ္က စၿပီး ႏွဲႀကီးကို ''ေတာ္''ဆိုၿပီးေတာ့ မႈတ္လိုက္ ေတာ့တာကိုး။
ႏွဲသံႀကီးကို ''ေတာ္''ဆိုၿပီး တအား မႈတ္လဲခ်လိုက္ေရာ ေဘးနားက ႏွဲအေသး ႏွစ္လက္ ကိုင္ထားတဲ့ ကိုယ္ ေတာ္ႏွစ္ပါးရယ္, ဟိုဘက္က ဘင္ႀကီးကိုင္ထားတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ရယ္ အကုန္လံုး တၿပိဳင္နက္ထၿပီးေတာ့ ႏွဲမႈတ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္က မႈတ္၊ စည္းလိုက္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ကလုိက္၊ ဘင္ႀကီး ကိုင္ထားတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ကလဲ ဒိန္းဒိန္းဒိန္းဒိန္းနဲ႔ ဘင္ႀကီးထုဆိုေတာ့ ယိမ္းထြက္ေနတာနဲ႔ တူလိုက္တာ။
ႏွဲမႈတ္တာကလဲ ဘုန္းႀကီးကိုယ္တိုင္က မႈတ္တာ။ လူေတြမႈတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ တိဘက္ဘုန္းႀကီးေတြက ႏွဲ မႈတ္။ ေဘးနားကေနၿပီးေတာ့ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ ဘင္ႀကီးထု။မႈတ္လို႔ ထုလို႔ ခတ္လို႔ တီးလ႔ို ေတာ္ေတာ္ေလး အရွိန္ရ ေက်နပ္ၿပီဆုိေတာ့ မႏၲာန္ေတြ ရြက္လိုက္ၾကျပန္ေရာ။ ဘုရား ရွိခုိးၾကျပန္ေရာ။ ၿပီးေတာ့ တရားထိုင္လိုက္ ၾကျပန္ ေရာ။
သူတို႔ ဘုရားရွိခိုးၾကပံု
သံုးႀကိမ္သံုးခါ အဲဒီလုိ ၿပီးသြားၿပီးဆိုေတာ့ အခ်ိန္ က ၉-နာရီ-၄၅-မိနစ္ေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ၉-နာရီ ၄၅-မိနစ္ေလာက္ ျဖစ္သြားေတာ့မွ အဲဒီလုပ္ငန္းေတြ အကုန္ရပ္ၿပီး၊ အားလံုး မတ္တတ္ထၿပီးေတာ့ သူတို႔ ဘုရား ရွိခိုးၾကတယ္။
မတ္တတ္ရပ္ၿပီးေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ရွိခိုးသလဲဆုိရင္ လက္ေတြအကုန္လံုးကို တၿပိဳင္နက္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီးေတာ့ ေကာင္းကင္ေျမႇာက္လိုက္ၾကတယ္။ လက္ေတြ အကုန္စုၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ၊ ေကာင္းကင္ေျမွာက္၊ ေခါင္းေပၚမွာ လက္ကေလးေတြ စီၿပီးေတာ့ ေျမႇာက္ထားတယ္။
လက္ႏွစ္ဘက္ လက္အုပ္ခ်ီ ေကာင္းကင္ေျမႇာက္ ေခါင္းေပၚ ေရာက္သြားၿပီးေတာ့မွ ထိုင္ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ ႀကီး(ဆရာႀကီး)က တစ္ခ်က္ ေအာ္ေပးလိုက္တယ္။ ဘာေအာ္ေပးလိုက္တယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ေခါင္းေပၚ ေျမႇာက္ထားတဲ့ လက္ေတြကို တၿပိဳင္နက္ နဖူးအထိ ခ်လိုက္တယ္။ လက္အုပ္ခ်ီၿပီးသား မတ္တတ္။
ေနာက္ တစ္ခ်က္ေအာ္ေပးလိုက္ေတာ့ နဖူးက လက္ေတြ ေမးေစ့ေအာက္သို႔ တစ္ဆင့္ ခ်လိုက္ၾကတယ္။ ေမးေစ့ေအာက္ကေန ေနာက္တစ္ခါ ေအာ္လိုက္ျပန္ေတာ့ ရင္ဘက္သို႔ တစ္ဆင့္ခ်လိုက္ၾကတယ္။
နဖူး၊ ေမးေစ၊့ ရင္ဘတ္၊ သံုးဆင့္။ ရင္ဘတ္သို႔ လက္ကိုေရာက္ေအာင္ ခ်ၿပီးၿပီဆိုေတာ့မွ ေနာက္တစ္ခ်က္ ေအာ္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ျဗဳန္းကနဲဆို အကုန္လံုး အဲဒီ လူအုပ္ႀကီး တစ္ခုလုံးဟာ လက္ေတြကိုေရွ႕တုိးၿပီးေတာ႕ ေဗာဓိပင္ဘက္ကို ဦးတည္ၿပီးေတာ့ အကုန္လုံး ဝမ္းလ်ား ေမွာက္ၾကတယ္။
အကုန္လုံး ျဗဳန္းကနဲဆို ဝမ္လ်ားေမွာက္ လိုက္ၾကတယ္။ ဘုန္းၾကီးက ႐ုတ္တရက္ေတာ့ လန္႔သြားတယ္။ ''ဒီလူ ေတြ ေမ့လဲကုန္ၿပီလား၊ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ တေစၧဖမ္းသလား'' လုိ႔ ေတြးမိတယ္။
ဝမ္းလ်ားေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီးေတာ့မွ တစ္ေယာက္မွ ေခါင္းမေဖာ္ၾကဘူး။ လက္အုပ္ခ်ီထားတဲ့ လက္ကေလးေတြ ကို ေရွ႕တုိးၿပီးေတာ့ ေမွာက္ခံုေလးေတြေနၾကတယ္။ ေမွာက္ခံုေလးေတြေနၾကေတာ့ ဆရာႀကီးလုပ္သူက နည္းနည္းကေလး တိုင္ေပး၊ ေမွာက္လ်က္က လိုက္ဆိုၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခါျပန္ထ။
ထလိုက္ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လိုက္၊ မတ္တတ္ ထ လိုက္၊ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လိုက္ အဲဒီလို သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ ဦးခ်ၿပီးေတာ့မွ အကုန္လံုး ထိုင္ၿပီး အပန္းေျဖၾကတယ္။ေပေနတဲ့ ဖုန္ေလးေတြ ဘာေလးေတြ သုတ္ၿပီးေတာ့ ထိုင္ၾက တယ္။
သူတို႔က တရားအားထုတ္လိုက္၊ ႏွဲကေလး မႈတ္လိုက္ဆိုေတာ့ သမာဓိ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္မွာလဲ။ သူတုိ႔ မစဥ္း စားၾကဘူး။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ အဟုတ္ထင္ေနၾကတယ္။
တရားသိမ္း အပန္းေျဖနည္း
ၿပီးေတာ့မွ အငယ္ကိုယ္ေတာ္ သံုးပါးေလးပါးက ထၿပီးေတာ့ ေရွ႕နားက ေတာင္းႀကီးေတြ ဆဲြဖြင့္၊ အဝတ္ျဖဴ ႀကီးေတြနဲ႔အုပ္ထားတာ။ ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့မွ အထဲကထြက္ လာတဲ့ ပန္းသီးတုိ႔ ငွက္ေပ်ာသီးတုိ႔ ဘီစကြတ္မုန္႔တို႔ ႏို႔ဆီဗူး တုိ႔ အကုန္ထြက္လာၾကတယ္။
ပန္းကန္ျပားေတြ ဆြဲထုတ္ၿပီးေတာ့ အဲဒါေတြ ထည့္။ ပန္းသီးတုိ႔ ငွက္ေပ်ာသီးတုိ႔ ဘီစကြတ္တုိ႔ ခ်ဳိခ်ဥ္ခဲတို႔ အကုန္ထည့္ၿပီးေတာ့မွ ခုနက တရားအားထုတ္တဲ့ ကိုယ္ ေတာ္ေတြ အဲဒီမွာ ေဝၿပီေတာ့ စားၾကတာ။
တရားအားထုတ္လို႔အၿပီး ေဗာဓိပင္ေအာက္မွာ သူတုိ႔အကုန္စားၾကတာ။ ဘုန္းႀကီးေရာ သီလရွင္ေရာ အကုန္ပဲ အဲဒီမွာ စားၾကတာ။
ဘုန္းႀကီးက ''ဒါဟာ ဆြမ္းေတာ္ႀကီး တင္တာနဲ႔ တူပါတယ္''လို႔ထင္တာ။ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္ ဆြမ္းေတာ္ႀကီး တင္တဲ့နည္းလုိ႔ ဘုန္းႀကီးက ေအာက္ေမ့မိတာ။ ဘုရားေရွ႕ ေတာင္းႀကီးေတြခ်ထားေတာ့ ''ေၾသာ္ စားစရာေတြ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးတင္တာ ျဖစ္မွာပဲေပါ့''။
ျမန္မာျပည္ကေတာ့ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးတင္တာ ညကတည္းက တင္တာကိုး။ ဘဲကင္ေရာ၊ ၾကက္ကင္ေရာ၊ ဝက္အူ ေခ်ာင္းေရာ ဘုရားေရွ႕ ညကတည္းက တိုးလို႔တြဲေလာင္း၊ အကုန္ခ်ိတ္ထားတယ္။ ဘဲကင္ႀကီးေတြၾကည့္လိုက္ရင္ ေျခ ေထာက္ေတြေထာင္လို႔။
အဲဒီလိုလုပ္ၾကေတာ့ ျမန္မာျပည္က ဆြမ္းေတာ္ႀကီး တင္နည္းကေတာ့ ေဟာဒီ ေရာက္ေနၿပီထင္ တယ္လို႔ ေအာက္ေမ့တာ။ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားတင္တာ မဟုတ္ဘူး။ တရားအားထုတ္လုိ႔အၿပီးမွာ အဲဒီဟာေတြကုိ ဘုန္းႀကီးေတြ အကုန္ထုိင္စားၾကတာ။
ညစာစားပြဲ က်င္းပသလုိျဖစ္ေန
အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ ''မျဖစ္ဘူး၊ ငါထ ေတာ့မွပဲ'' ဆိုၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီး ထတယ္။ အဲဒီလိုထေတာ့ ၾသစေၾတး ရီးယား ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက လက္ဆြဲၿပီးေတာ့ အထိုင္ခိုင္း တယ္။ ''ျပန္ထိုင္ပါ''တဲ့။ ''ဘာလို႔ထိုင္ ရမွာလဲ''လို႔ ေျပာေန တုန္း ရွိေသးတယ္။ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက ပန္းကန္ျပား တခ်ပ္ကိုင္ၿပီး ယူလာတယ္။
အဲဒီပန္းကန္ျပားထဲမွာ ပန္းသီး(၂)လံုးပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးက (၃)လံုးပါတယ္။ ဘီစကြတ္မုန္႔ကလဲ (၅)ခု ေလာက္ပါတယ္။ ခ်ဳိခ်ဥ္ခဲေလးက (၇)ခဲပါတယ္။ အဲဒါေလး ဘုန္းႀကီးကို လာေပးတယ္။ ''ဘုဥ္းေပးပါ''တဲ့။ သူတုိ႔နဲ႔ အတူတူ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ေပါ့တဲ့။ ညစာစားပြဲက်ေနတာပဲ။
ဘုန္းႀကီးက ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ''ငါတုိ႔ ေထရဝါဒ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ေနမြန္းတည့္ၿပီးလို႔ ေန႔ ၁၂-နာရီ ေက်ာ္ၿပီးလုိ႔ရွိရင္ ေနာက္တစ္ရက္ ေနေရာင္ကို မျမင္ရ မခ်င္း ငါတုိ႔ ဒီလိုအစားအစာမ်ားကို စားတဲ့ ထံုးစံ မရွိပါ ဘူး''လုိ႔။
အဲဒီေတာ့မွ ေမးတယ္။ ''ဟာ .အရွင္ဘုရားတုိ႔ ဘယ္တိုင္းျပည္ကလဲ''တဲ့။
ဘုန္းႀကီးကို သူတုိ႔က တိဘက္ ဘုန္းႀကီးပဲ ေအာက္ ေမ့ေနၾကတာ။ ''ငါ ျမန္မာျပည္က'' ။ အဲဒီေတာ့မွ သူတုိ႔က ဘုန္းႀကီးကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး အေသအခ်ာ ၾကည့္ၾကတယ္။

အပုိင္း (၁၁)ေမွ်ာ္)

Posted in: တရားေတာ္