အႏွစ္ကိုးပါး(အပိုင္း-၁၅)

ဥံဳ မဏိ ပေဒၼ ဟုံႏွင့္ ပစၥေယာ
ဒီေတာ့ ဒီတိဘက္ကိုယ္ေတာ္ႀကီး တစ္ကိုယ္လံုး နံေနတာ တျခားမဟုတ္ဘူး။ ခ်မ္းလြန္းလုိ႔ ေရမခ်ဳိးတာရယ္၊ မုန္ညင္းဆီ တကိုယ္လံုး လိမ္းထားတာရယ္၊ အဝတ္ေတြက အထူႀကီးထပ္ၿပီးေတာ့ ဝတ္ထားတာရယ္၊ အဲဒီအေၾကာင္း သံုးပါးေၾကာင့္ ဒီကိုယ္ေတာ္ႀကီး နံေနတာလုိ႔ ဘုန္းႀကီးက သေဘာက်သြားတယ္။
နံေပမယ့္ သူ႔မႏၲာန္ရခ်င္တာနဲ႔ အနားကပ္ၿပီးေတာ့ နားစြင့္လိုက္ေတာ့မွ မႏၲာန္ရဲ႕အသံကုိ ဘုန္းႀကီး ရလုိက္ပါတယ္။
''ဥံဳ မဏိ ပေဒၼ ဟုံ''တဲ့။
အဲဒါ တိဘက္ဘုန္းႀကီး ရြတ္တဲ့မႏၲာန္။ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ရြတ္ၿပီးေတာ့ လက္ထဲက သတၴဳဗူးကေလးကို ယမ္းၿပီးေတာ့ သူက လႈပ္ေနတာ။ ဒါပဲ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ရြတ္ေနတယ္။ ''မႏၲာန္ေတာ့ရၿပီ''ဆုိၿပီးေတာ့ ဒုိင္ယာယီထဲ ေရးမွတ္ထားလုိက္တယ္။
မွတ္ထားၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးလဲ ဒီရတနာဃရ ေရႊအိမ္ထဲမွာ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ကို ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္နဲ႔ ပူေဇာ္ခ်င္တာ။ ဒီကိုယ္ေတာ္ႀကီးကလဲ ၿပီးပဲ မၿပီးႏိုင္ဘူး။ သူဘယ္ေတာ့ ၿပီးမလဲလုိ႔ ေစာင့္ေနတာ မၿပီးဘူး။
''မၿပီးလဲေနေတာ့ကြာ၊ ငါလဲ တစ္ေထာင့္ကထုိင္၊ မင္းလဲ တစ္ေထာင့္က ထုိင္'' ဆိုၿပီး ၁၂-ေတာင္ေလာက္ရိွတဲ့ တုိက္ကေလးထဲ သူက တစ္ေထာင့္က ထုိင္၊ ဘုန္းႀကီးလဲ ေထာင့္တစ္ေနရာ ဝင္ထုိင္ၿပီးေတာ့ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ကို အားပါးတရ ရိွခိုးပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၿပီး ေဗာဓိပင္ဘက္ လွည့္ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ပ႒ာန္းေဒသနာကို ရြတ္ပါ တယ္။
''ေဟတုပစၥေယာ၊ အာရမၼဏပစၥေယာ''လို႔ ရြတ္ လုိက္တာ။
လြန္ေလၿပီးတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာေက်ာ္တုန္းက ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ဤေနရာမွာ ထုိင္ေန ေတာ္မူၿပီးေတာ့ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ကို ဒီလုိ ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ေတာ္မူခဲ့လုိ႔ ေရာင္ျခည္ေတာ္ေျခာက္ပါး ကြန္႔ျမဴးေတာ္မူခဲ့ ပါတယ္။ အာ႐ံုယူၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ပ႒ာန္းကို ခပ္တုိးတုိး ရြတ္ေနတာ။
ဟိုဘက္က ကုိယ္ေတာ္ႀကီး ရြတ္ေနတဲ့ ''ဥဳံ မဏိ ပေဒၼ ဟုံ''က နားထဲဝင္ဝင္လာတယ္။ ကိုယ္ရြတ္ေနတဲ့ ပ႒ာန္း ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ ခက္ေတာ့တာပဲ။ ''ဥဳံ မဏိ ပဒၵေမ ဟုံ'' အသံက က်ယ္က်ယ္လာ၊ ကိုယ့္ပ႒ာန္းက ေပ်ာက္သြား။
''ငါေတာ့ သူ႔ကိုႏိုင္ေအာင္ခ်မွ ျဖစ္မယ္'' ဆိုၿပီးေတာ့ ယခုပလႅင္ေပၚက ရြတ္သလိုေပါ့။ အသံကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ ထုတ္ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးက တအား ေအာ္ေတာ့တာကိုး။
ေဟတုပစၥေယာတိ ေဟတူ ေဟတုသမၸယုတၱကာ နံ ဓမၼာနံ တံသမု႒ာနာနၪၥ ႐ူပါနံ ေဟတုပစၥေယန ပစၥ ေယာ။
တိုက္ကေလးထဲမွာ သူက ''ဥဳံ မဏိ ပေဒၼ ဟုံ''၊ ဒီဘက္က ''ပစၥေယာ'' ''ပစၥေယာ'' နဲ႔ တအားႀကီး ခ်ေနေတာ့ သူ စိတ္ပ်က္သြားတယ္ ထင္တယ္။ လက္ထဲက ခုနက အုန္းမႈတ္ခြက္လိုဟာေလး အသာခ်၊ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထိုင္ၿပီး ေတာ့ ဘုန္းႀကီးကို ၾကည့္ေနတယ္။

''ဥဳံ မဏိ ပေဒၼ ဟုံ''ရဲ႕ အဓိပၸာယ္
သူ႔ ''ဥဳံ မဏိ ပေဒၼ ဟုံ''ကို မရြတ္ေတာ့ဘူး။ ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဘုန္းႀကီးက ျမတ္စြာဘုရားအား အားပါးတရ ပ႒ာန္းပစၥယနိေဒၵသကို ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ၿပီး ထၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္တယ္။
''ကုိယ္ေတာ္ ဘယ္တိုင္းျပည္က လာသလဲ'' လို႔ အဂၤလိပ္လို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူ ျပန္မေျပာဘူး။ သူလဲ မတတ္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးကလဲ တိဘက္စကား မတတ္ဘူး၊ ပါဠိလို ေမးၾကည့္ေတာ့လဲ မရဘူး။
ရတနာဃရ ေရႊအိမ္က ထြက္လာခဲ့ၿပီးေတာ့ တည္းခိုတဲ့ေက်ာင္း ေရာက္တဲ့အခါ နီေပါက ဘုန္းႀကီးတုိ႔နဲ႔ အတူတူ လိုက္လာတဲ့ နီေပါဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကို ဘုန္းႀကီးက ေမးၾကည့္တယ္။
''အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ တိဘက္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးဆီက မႏၲာန္တစ္ခုရခဲ့တယ္။ အဲဒီမႏၲာန္ရဲ႕အဓိပၸာယ္ကို ေျပာျပစမ္းပါ'' ဆိုေတာ့ သူက ေျပာျပတယ္။
''ဥဳံမဏိ ပေဒၼ ဟုံ ဆုိတာ အျခားမဟုတ္ပါဘူး၊ မဏိဆိုတာ အရွင္ဘုရားတုိ႔ သိပါတယ္။ ပတၱျမား။ ေျမႀကီး ကထြက္တဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာအားလံုးတုိ႔တြင္ ပတၱျမားဆိုတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာဟာ သူတုိ႔ တိဘက္တိုင္းျပည္ မွာေတာ့ ''အျမတ္ဆံုးရတနာပဲ''တဲ့။
''ေျမႀကီးထဲကထြက္တဲ့ ေက်ာက္အားလံုးတုိ႔တြင္ ပတၱျမားဆိုေသာေက်ာက္သည္ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္သလိုပဲ လူသားထဲက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ဗုဒၶဟာလဲပဲ လူသားတကာ လူသားတုိ႔တြင္ အျမတ္ဆံုးလူသားတစ္ေယာက္ပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ''မဏိ''ဆိုတာ ျမတ္ဗုဒၶကို တင္စားေျပာတာ''တဲ့။အလြန္လွ်ဳိ႕ဝွက္တဲ့ဂါထာ။
ပေဒၼဆိုတာက ပဒုမၼာၾကာ၊ ''ပဒုမ''ကို သူတုိ႔က ပီပီ မရြတ္ဘူးတဲ့။ ပေဒၼလို႔ ရြတ္တယ္တဲ့။ ''ဟုံ''ဆိုတာက ''ျဖစ္လာတယ္ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္''တဲ့။ ပေဒၼ-ပဒုမၼာၾကာထဲ ကေန။ ဟုံ-ျဖစ္လာတယ္။
ပတၱျမားရတနာႏွင့္တူေသာ ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္သည္ ပဒုမၼာၾကာပြင့္ႀကီးထဲက ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ မယ္ေတာ္ မာယာက ဖြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔က ပဒုမၼာၾကာထဲက ေပၚေပါက္လာပါတယ္တ့ဲ။
''ပတၱျမားရတနာႏွင့္တူေသာ ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္သည္ ပဒုမၼာၾကာပြင့္ႀကီးထဲက ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာသလိုပဲ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္မွာလဲပဲ ေဗာဓိဥာဏ္သည္ ျဖစ္ထြန္းပါေစ''။ ''အဲဒီ အဓိပၸာယ္ကိုေဆာင္တဲ့ မႏၲာန္ပါပဲ''တဲ့။
''အဲဒီမႏၲာန္ရြတ္ၿပီးေတာ့ ေဗာဓိဓာတ္ ယူတာ။ သူတုိ႔က ေဗာဓိ ဥာဏ္ရဖို႔ရန္ သူတုိ႔က မႏၲာန္ရြတ္တာ''တဲ့။
''မႏၲာန္ရြတ္လို႔ ေဗာဓိဥာဏ္ ရမယ္တဲ့လား''။ စဥ္း စားၾကည့္။ သဘာဝ မက်ဘူး။
ေဗာဓိဥာဏ္ရေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဗုဒၶရဲ႕ အက်င့္ ကိုက်င့္ေပါ့။ မဂၢင္ရွစ္ပါး၊ သိကၡာသံုးပါး က်င့္ေပါ့။
သိကၡာသံုးပါးကို အက်င့္တရား ေဘးဖယ္ထားၿပီး ေတာ့ အဲဒီတိဘက္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးက ေဗာဓိÓဏ္ကို မႏၲာန္ နဲ႔ ယူတယ္တဲ့။ ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး။
သူတုိ႔ ပုတီးစိပ္လဲ အဲဒါပဲ။ တိဘက္္ကေလး၊ လူႀကီး၊ မိန္းမ၊ ေယာက်္ားအားလံုး ပုတီးနဲ႔ခ်ည္းပဲ။ ေဗာဓိ ပင္တပတ္လည္ ပုတီးစိပ္လဲ တျခားဘာမွ မစိပ္ဘူး။
''ဥဳံ မဏိ ပေဒၼ ဟုံ''ဆိုၿပီး ပုတီး လံုးေရေတြကို ခ်ေနတာပဲ။ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ကေတာ့ ''အရဟံ...အရဟံ''နဲ႔ ဒီလိုသြားတာ။
ဒီေတာ့ ပုတီးစိပ္တာလဲ မႏၲာန္ပဲ။ ေဗာဓိဥာဏ္ ရေအာင္ အားထုတ္တာလဲ မႏၲာန္ပဲ။ ဘယ္မွာလဲ၊ သိကၡာ သံုးပါးဆိုတာ။
သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသံုးပါးဆိုတာ ဟန္ပဲရွိတယ္၊ တကယ္အမွန္ မရွိဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ပရိသတ္မ်ားရဲ႕ ႏွလံုးသား ထဲမွာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသံုးစံု ရွိပါတယ္။
ဟိုမွာကေတာ့ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္ဆိုေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕မရွိဘူး။ အျပည့္အစံု မရွိရွာၾကဘူး။

ခ်ီးက်ဴးစရာ အခ်က္ေတာ့ရွိတယ္
ဘာကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရမလဲဆိုလို႔ရွိရင္ ဘုရား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို ၾကည္ညိဳတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ သူတို႔ကို ခ်ီးက်ဴးရမယ္။
အဲဒီလို ဘုရားကို ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္ကေလး ရွိေနတာသည္ပင္လွ်င္ သူတုိ႔အတြက္ အဖိုးတန္လွၿပီလို႔ ခ်ီးက်ဴးရမယ္။
အဲဒီစိတ္ကေလး ေပ်ာက္ရင္ေတာ့ ကုန္ေရာ။ ဗုဒၶ ဘာသာဟာ မက်န္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီစိတ္ဓာတ္ကေတာ့ သူတုိ႔ မွာ သိပ္ခိုင္မာၾကတယ္။
ဘာေၾကာင့္ ဘုရားကို ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္ ျပင္းျပ သလဲ ဆိုလို႔ရွိရင္ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို ရွိခိုးတဲ့ေနရာမွာ ခုနက ေျပာျပထားတယ္။
မတ္တပ္ရပ္ကေနၿပီးေတာ့ ေခါင္းေပၚ ေျမႇာက္၍ လက္အုပ္ခ်ီ နဖူးသို႔ တစ္ဆင့္ခ်၊ ေမးေစ့သို႔ တစ္ဆင့္ခ်၊ ရင္ဘတ္သို႔ တစ္ဆင့္ ေလွ်ာ့ၿပီးေတာ့ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆန္႔ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ပစ္ၿပီး၊ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ခ်လိုက္တာ။
ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ထ၊ ဒီအတုိင္း ရွိခိုး။ ေနာက္ တႀကိမ္ ျပန္ထ ဒီအတိုင္းရွိခိုး၊ အဲဒါေျမႀကီးေပၚက သမံ တလင္းေပၚမွာ။
ျမက္ေပၚမွာဆိုရင္ ေရွ႕ပိုင္းတစ္ကိုယ္လံုးဟာ ေပ က်ံေနတာပဲ။ ေဆာင္းတြင္းႀကီး ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႔ အဲဒီလိုရွိခိုး ေနတဲ့ လူေတြ ေဗာဓိပင္နားမွာ အမ်ားႀကီးပဲ။
မတ္တတ္ထလိုက္၊ ဖံုးကနဲ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လိုက္ မတ္တတ္ထလိုက္ ဖံုးကနဲ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လိုက္ ဒီလို လုပ္ ေနၾကတဲ့လူေတြဟာ နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ အဂၤလိပ္ေတြ လဲ အဲဒီအထဲဝင္ လုပ္ၾကတာပဲ။ အေမရိကန္ေတြလဲ ဒီဂိုဏ္း ထဲဝင္ ဒီလိုလုပ္ၾကတာပဲ။
အဲဒီလို ရွိခိုးေနၾကတဲ့ လူထုႀကီးေတြကုိၾကည့္ ၿပီး ေတာ့ ဘုန္းႀကီး စဥ္းစားမိတယ္။ ''ေၾသာ္ သဒၶါတရားမ်ား ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဘုရား ၾကည္ညိဳလို႔ ရွိခိုးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာ မွာ ဒီေလာက္ကို သူတုိ႔က အားပါးတရႀကီး ရွိခိုးၾကတာပဲ'' လို႔ ေတြးမိတယ္။
ဘုန္းႀကီးတို႔ ျမန္မာမ်ား ရွိခိုးတာကေတာ့ တံ ေတာင္ဆစ္ဟာ ေျမႀကီးကိုထိခ်င္မွထိ၊ ဒူးကလဲ ထိခ်င္မွထိ၊ အဆင္မေျပဘူး။
တစ္ခ်ဳိ႕ရွိခိုးၾကတာဆိုရင္ ေႏြရာသီ ပူပူေလာင္ ေလာင္ လမ္းေပၚက ေရေညႇာင့္ေကာင္နဲ႔ တယ္ၿပီးေတာ့ တူတာပဲ။ ၾကည့္လို႔ မေကာင္းဘူး။
ထိျခင္း ၅-ပါးဆိုတဲ့ ရွိခိုးနည္း ေပးထားတယ္ မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ ရွိခိုးတာက ဝမ္းလ်ားေမွာက္ထားတာ။ ငါးပါး မကဘူး၊ အကုန္လံုးထိေနတယ္။
ဘုန္းႀကီးတို႔ ပရိသတ္မ်ားလဲ ထိျခင္း ၅-ပါး ထိိ ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကစမ္းပါ။
''လက္ခ်၊ ဒူးခ်၊ တံေတာင္ခ်၊ နဖူးက်ေစ ဦးခ် ေလ''။
ဒကာႀကီးမ်ားဆိုလို႔ရွိရင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ေတာ့ လက္အုပ္ခ်ီလိုက္၊ ၿပီးေတာ့မွ လက္ခ်၊ လက္ဖဝါး ႏွစ္ဘက္ေထာက္ၿပီးေတာ့ ဒူးႏွစ္ဘက္ခ်။ ၿပီးေတာ့မွ တံ ေတာင္ ႏွစ္ဘက္ က်ပါေစ။
အဲဒီတံေတာင္ႏွစ္ဘက္သာမက်ရင္ ခုနက ေရ ေညႇာင့္ေကာင္အတိုင္းပဲ။
ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ျမန္မာေတြ သဒၶါတရား ဘယ္ေလာက္ ပဲ ေကာင္းတယ္ေျပာေျပာ၊ တိဘက္က ဒကာေတြ ဒကာမ ေတြ ဦးခ်တာမ်ဳိးကုိေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ၾကဘူး။

ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ဦးခ်ႏိုင္ယင္
ဦးခ်တဲ့ေနရာမွာ အဲဒီလို သဒၶါတရား သိပ္ေကာင္း ေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕လူမ်ားကိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးက သနားမိတယ္။
ဗိုက္စူစူႀကီးေတြနဲ႔ ဝၿပီးေနတဲ့ တိဘက္အဘိုးႀကီး ေတြ အဘြားႀကီးေတြ အဲဒီဘုရားအနားမွာ ရွိခိုးတာၾကည့္ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးသနားတယ္။
မတ္တတ္ရပ္ၿပီးေတာ့ ခုနက ေျပာသလို လက္ ႏွစ္ဘက္ေျမာက္၊ လက္အုပ္ခ်ီ၊ နဖူးေပၚ တင္ၿပီးေတာ့မွ ေမးေစ့ခ်။
ၿပီးေတာ့ ရင္ဘတ္ထိေအာင္ခ်၊ ေရွ႕လက္ပစ္ၿပီး ေတာ့ ဝမ္းလ်ားလဲ ေမွာက္လိုက္ေရာ။ အဲဒီ ဗိုက္ႀကီး စူၿပီး ဝေနတဲ့ အဘိုးႀကီးနဲ႔အဘြားႀကီးဟာ တကတဲ တစ္မ်ဳိးႀကီးကို ျဖစ္ေနတာပဲ။ ေဘာလံုးေပၚမွာ တက္ၿပီးေတာ့ ေမွာက္ထား သလို ျဖစ္ေနတယ္။ လိမ့္တိမ့္ လိမ့္တိမ့္နဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။
သူတုိ႔က ဂါဝန္အရွည္ႀကီးေတြဝတ္ၾကတာဆိုေတာ့ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ။ သူတုိ႔ရွိခိုးေနတာ ေနာက္ကေန သြားၿပီးေတာ့ မၾကည္ညိဳလိုက္ၾကပါနဲ႔။
ေရွ႕ကေနၾကည့္ၿပီး ၾကည္ညိဳမယ္ဆိုရင္ ေတာ္ ေတာ္ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတယ္။ ေရွ႕နားမွာ ပုတီးေလးက ခ်ထားတယ္။ လက္ဖ်ားနဲ႔ ထိပ္နားမွာ ပုတီးလံုးေလးက ခ်ထားတယ္။ တစ္ႀကိမ္ဦးခ်ၿပီးရင္ သူတုိ႔က ပုတီးတစ္လံုးဆြဲ လိုက္တယ္။ တစ္ႀကိမ္ၿပီးတုိင္း ပုတီးတစ္လံုး ဆြဲလိုက္တယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလး အခ်ိန္ၾကာေတာ့ အဘိုးႀကီး တစ္ ေယာက္ နဖူးက ေခြၽးေတြ က်လာတယ္။ နဖူးက ေခြၽးေတြ သုတ္ၿပီးေတာ့ ဦးခ်။ ဒီတိဘက္အဘိုးႀကီးေတြ အဘြားႀကီး ေတြကို ငါေမးလုိ႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔က တိဘက္လိုေျပာ ရင္ ငါက တိဘက္လိုနားမလည္ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး။
ေမးလို႔ရတဲ့ အီတလီက လူကုိ သြားေမးမွပဲဆိုၿပီး ေတာ့ ေမးလိုက္တယ္။
''ဒါေလာက္ေတာင္ မင္းတုိ႔က ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ တစ္မနက္လံုး တစ္ေန႔လံုး တစ္ညလံုး ရွိခုိးေနၾကတာဟာ ့ဘာေၾကာင့္လဲ။ အႀကိမ္ေတြ မ်ားလိုက္တာ'' လို႔။
အဲဒီလူက ''တပည့္ေတာ္တို႔ ဆရာက သင္ေပး ထားတယ္၊ အႀကိမ္ေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ရွိခိုးႏိုင္ ရင္ အပါယ္ေလးပါး တံခါးပိတ္တယ္''လို႔ ေျပာတယ္။
သူတုိ႔ သဒၶါတရားက ဒီလိုလာတာ။ အခ်ဳိ႕မ်ား ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေက်ာ္လုိ႔ တစ္သိန္းေတာင္ေရာက္ ေနၿပီ။
သူတို႔ရဲ႕ သဒၶါတရား ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းသလဲ။ ''အသက္ခႏၶာ စြန္႔ခ်င္စြန္႔ရပါေစ''ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ရွိခိုး ေနၾကတာ။ သို႔ေသာ္ ဥာဏ္မပါဘူး။

အသိဥာဏ္မပါေသာ ယံုၾကည္မႈ
ဗလဝသေဒၶါ၊ သဒၶါတရားအားေကာင္းၿပီးေတာ့။ မႏၵပေညာ၊ ပညာနည္းၾကၿပီဆိုရင္။ မုဓပၸသေႏၷာ၊ အခ်ည္း ႏွီး အက်ဳိးမရိွတဲ့ေနရာမွာ ယံုၾကည္တတ္သည္။ ေဟာတိ၊ ျဖစ္ပါေပ၏။
သဒၶါတရားက အလြန္အားေကာင္းၿပီးေတာ့ အသိ ဥာဏ္နည္းရင္ အက်ဳိးမရွိ အခ်ည္းႏွီးကိစၥေတြမွာ ယံုၾကည္ တတ္ၾကတယ္။
ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ဝမ္းလ်ားေမွာက္၍ ရွိခုိး ျခင္းျဖင့္ အပါယ္ေလးပါးမွ သူတုိ႔ လြတ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ ထားၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ စရဏ (အက်င့္)ဆိုတာဟာ အဲဒီ ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။

ကံေကာင္းၾကတဲ့ ျမန္မာ
ျမန္မာျပည္က ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ စရဏပိုင္းက်ေတာ့ ႐ုပ္နာမ္ရဲ႕လကၡဏာေဖာက္ထြင္းသိျမင္ႏုိင္တဲ့အထိ ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီလို အသိဥာဏ္ေကာင္းစြာရတဲ့ လူ႔အျဖစ္ကုိ ဘုန္းႀကီးတို ရရွိေနၾကတယ္။
အသိဥာဏ္မပါေသာ ယံုၾကည္မႈကို အကန္းယံု ၾကည္မႈလို႔ ေခၚတယ္။ ယံုၾကည္မႈမပါပဲနဲ႔ အသိဥာဏ္သက္ သက္ပဲဆိုလို႔ရွိရင္ ပန္းတုိင္မေရာက္ႏုိင္ဘူး။
အသိဥာဏ္ဘက္ကို သိပ္ဦးတည္ သြားတယ္၊ သဒၶါ တရားမပါဘူးဆိုရင္လဲပဲ အဲဒါ အက်င့္ထဲ မေရာက္ေတာ့ ဘူး။ ေဝဖန္ေနတာနဲ႔ သူအခ်ိန္ကုန္တယ္။
အပုိင္း (၁၆) ဆက္ရန္----

Posted in: တရားေတာ္