အႏွစ္ကုိးပါး (အပုိင္း-၁၈)

ဇိမ္ခံဖုိ႔နဲ႔ ညႇဥ္းဆဲဖုိ႔ အားထုတ္ေနၾကတယ္
အဲဒီလိုသူတပါးဆီက ပစၥည္းကို အတင္းယူဖို႔ခ်ည္း ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူထုႀကီးဟာ ကမၻာမွာ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒီ လိုဆင္းရဲတဲ့ လူေတြကစၿပီးေတာ့ အထက္နည္းနည္း နည္း နည္း တက္တက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေပါ့။
ဒါ့ေၾကာင့္ ရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကလဲ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရရ၊ မေက်နပ္ၾကဘူး။ အဲဒါ ေလာဘ။ အဲဒီရတာေတြကို စည္းစိမ္ခံ၊ ကိုယ္ရသလုိ သူမ်ားကုိ မရေစခ်င္ဘူး။ အဲဒါ မစၧရိယ။
မရွိဘူး, မရဘူးဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကလဲ ရတဲ့ လူေတြ အေပၚမွာ မေက်နပ္တဲ့ ဣႆာ(မနာလုိမႈ)၊ အဲဒီ ဣႆာ ရဲ႕ ေနာက္နားကေန ''မင္းတုိ႔ေတာ့ ခ်လုိက္ဦးမယ္''ဆိုတဲ႕ ေဒါသ။ တစ္ဘက္စြန္းပဲ။
မဟာသကၠရာဇ္ ၁ဝ၃-ခုႏွစ္ ဝါဆိုလျပည့္ေန႔ မိဂဒါဝုန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ၅-ေယာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တိ႕ု ကို စတင္ေဟာေဖာ္ ေၾကြးေၾကာ္ ေတာ္မူခဲ႕တဲ့ေဒသနာက ဓမၼစၾကာ။ အဲဒီတရားေတာ္ထဲမွာ အစြန္း ၂-ခုဆိုတာကို မိန္႔ေတာ္မူထားပါတယ္။
တစ္ဘက္က ဇိမ္ခံဖုိ႕ အားထုတ္ေနတာ။ တစ္ဘက္က ညႇင္းဆဲမယ္လုိ႕ အားထုတ္ေနတာ။ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ညႇင္းဆဲ႐ုံတင္မကဘူး၊ သူတပါး ညႇင္္းဆဲဖို႔အားထုတ္တာက ပိုမ်ားတယ္ ထင္တာပဲ။
အတၱကိလမထာႏုေယာေဂါ၊ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ညႇင္း ဆဲဖို႕အားထုတ္တယ္။
ကုိယ့္မွာ ေဒါသနဲဣႆာျဖစ္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညႇင္းဆဲၿပီသား။ သူတပါး ညႇင္းဆဲတာက ေနာက္၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုညႇင္းဆဲတဲ့အလုပ္ဟာ ကိုယ့္ဒုကၡ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ဖန္တီးေနတာပဲ။
ကမၻာမွာ ''စနစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်ားပါတယ္၊ ဝါဒေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားပါတယ္''ေျပာေျပာ၊ အဲဒီႏွစ္စု ထဲ အကုန္ဝင္ေနတယ္။
ျမတ္ဗုဒၶက အဲဒီအစြန္း ၂-ခုကို ေရွာင္သြားတယ္။ ဒီအစြန္း ႏွစ္ဘက္ကိုလဲ ေရွာင္ဖုိ႔ရန္ တုိက္တြန္းခဲ့တယ္။
ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ခြင့္ ရလိုက္ေတာ့ အဲဒီအစြန္း၂-ဘက္ကို လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ႏိုင္ၾကတယ္။ ေရွာင္တတ္ ၾကတယ္။

သာသနာဟာ အၿမဲတမ္း ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနတယ္
ဒါ့ေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ျမန္မာျပည္က ပုဂၢိဳလ္ ေတြ ခ်မ္းသာေနၾကတာဟာ အဲဒီအစြန္းႏွစ္ခုကို လြတ္ ေအာင္ ေရွာင္ႏိုင္ၾကလုိ႔ပါပဲ။
ကမၻာမွာ အဲဒီအစြန္းႏွစ္ဘက္ကို လြတ္ေအာင္ မေရွာင္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ သိပ္ကို ဒုကၡျဖစ္ေနၾကတယ္။
ဆ႒သံဂၤါယနာတင္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ေထရဝါဒ သာသနာထြန္းကားတဲ့ ႏိုင္ငံဆိုလုိ႔ ျမန္မာရယ္၊ သီဟိုဠ္ရယ္၊ ကေမၻာဒီးယားရယ္၊ လာအုိရယ္၊ ယိုးဒယားရယ္ဆုိၿပီး ၅-ႏုိင္ငံပဲ ရွိတယ္။
ဗုဒၶဘာသာ သာသနာၾကည္ညိဳတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ အမ်ားႀကီးထဲက ပိဋကတ္သံုးပံု နိကာယ္ငါးရပ္ကုိ ႏွစ္ေပါင္း (၂၅ဝဝ)စလံုး မျပဳမျပင္ပဲနဲ႔ ပကတိအတုိင္း ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ၿပီးေတာ့ လာခဲ့တဲ့ ေထရဝါဒသာသနာ ထြန္း ကားတ့ဲ ႏိုင္ငံသည္ ဒီ ၅-ႏိုင္ငံပဲ။
သာသနာဟာ အၿမဲတမ္းေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနၾကတယ္။ အိႏၵိယျပည္မွာ အခု ေျပာၿပီးၿပီ၊ သာသနာ့မွတ္တုိင္ပဲ က်န္ ေတာ့တယ္။
ဗုဒၶဂါယာက ေဗာဓိပင္ႀကီးအေၾကာင္း အခုနက ေျပာၿပီးၿပီ။ မဟန္႔တုိ႔က အကုန္လံုး ဝင္ေႏွာင့္ယွက္ထားတာ။ သန္႔ရွင္းေအာင္ မနည္းလုပ္ယူရတယ္။ ဒီကေန႔ မွတ္တုိင္ အျဖစ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္က မိဂဒါဝုန္ေစတီေတာ္ႀကီးလဲ ၿပိဳလို႔။ ေရႊဆုိရင္ တစမွ မရိွ ေတာ့ဘူး။ ရာဇၿဂိဳဟ္ဆုိလုိ႔ရိွရင္လဲ အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ အုတ္႐ိုးပဲ ရိွေတာ့တယ္။ သာဝတၴိၿမိဳ႕ ေဇတဝန္ေက်ာင္း ဆုိတာလဲ အုတ္႐ုိးပဲရိွေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ သာသနာဟာ ေနရာ ေရြ႕ေရြ႕ သြားတယ္။
ေရြ႕တယ္ဆုိရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ လုံးဝ မကြယ္ေပ်ာက္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဘာသာျခားေတြရဲ႕ ေျခလွမ္းကုိ သတိထားဖုိ႔ လုိတယ္။
တိဘက္ေတြဆုိရင္ တုိင္းျပည္ပါ ေပ်ာက္သြားတယ္။ တိဘက္ဗုဒၶဘာသာလူမ်ဳိးေတြဟာ နီေပါနဲ႔ အိႏိၵယမွာ ခုိေနၾကတယ္။ တိဘက္ႏိုင္ငံရယ္လို႔ ကမၻာမွာ ရိွကိုမရိွေတာ့ ဘူး။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္က မြန္ဂိုလီယား ဆုိလုိ႔ရိွ ရင္လဲ ရိွေတာ့ရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကမၻာမွာ မထင္ရွားဘူး။ အညတရ ျဖစ္ေနတယ္။ ဂ်ပန္က်ျပန္ေတာ့ ''မဟာယာန''။ အေရွ႕ဘက္ကေတာ့ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနတယ္။
ဒီကေန႔ေခတ္မွာ အားရစရာ တစ္ခုေကာင္းတာက အေမရိကတုိ႔ အဂၤလန္တုိ႔ ဥေရာပတုိ႔မွာ သာသနာ ေရာက္ေနျခင္းပဲ။ ေရွ႕ဆက္ၿပီး တုိးတက္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိေသးတယ္။
ျမတ္စြာဘုရား ဆံုးမေတာ္မူတဲ့ အဆံုးအမအတုိင္း က်င့္ႀကံအားထုတ္ေတာ္ မူၾကတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာခြင့္ ရၾကတာ။

အစြန္းလြတ္ေအာင္ေန ကမၻာႀကီးခ်မ္းသာတယ္
ဘုန္းႀကီး စကၤာပူႏွင့္ သီဟိုဠ္ႏုိင္ငံမွာ တရားေဟာတုန္းက အစြန္း ၂-ပါးမွ လြတ္ေအာင္ေနဖို႔ အဓိက ေဟာ ခဲ့ပါတယ္။
ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ ကမၻာ့အုပ္စုႀကီးႏွစ္ခု ပဋိပကၡ ျဖစ္ေနတာကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ၊ သူတို႔က ''ေမတၱာတရားနဲ႔လုပ္ရမယ္''လို႔ ေျပာလိမ့္မယ္ ထင္ထားတာ။ အဲဒီေနရာမွာ ဘုန္းႀကီးက ေမတၱာတရား ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ ေျပာရင္ သက္သက္လြတ္ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ေတြ႕ရင္ ခက္ေနဦးမွာ။
''အစြန္းလြတ္ေအာင္ေန၊ ကမၻာႀကီးခ်မ္းသာတယ္'' ဆုိၿပီး ဘုန္းႀကီးက ေဟာလုိက္တယ္။ အားလုံးၿငိမ္ေနတာ ပဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဦးေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ သေဘာက်ေနၾကတယ္။

ပိဋကတ္ေတာ္လာ အႏွစ္သံုးပါး
ပိဋကတ္သံုးပံုကို အဆီ ညႇစ္ထုတ္လိုက္တဲ့အခါ တရား သံုးမ်ဳိးထြက္လာတယ္။
၁။ ရတနာသံုးပါး
၂။ လကၡဏာသံုးပါး
၃။ သိကၡာသံုးပါး
ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃာ ဒီသံုးခုကို ''ရတနာ''လုိ႔ေခၚ တယ္။ ''ရတနာ''လုိ႔ ေခၚျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ ရိွပါတယ္။
''ရတနာ''ေခၚရျခင္း၏အေၾကာင္း
စိတၱီကတံ မဟဂၣၪၥ၊ အတုလံ ဒုလႅဘဒႆနံ။
အေနာမသတၱပရိေဘာဂံ၊ ရတနံ ေတန ဝုစၥတိ။
စိတီၱကတံစ၊ ဆန္းၾကယ္ေသာ သေဘာရွိသည္၏ အျဖစ္လည္းေကာင္း။ မဟဂၣၪၥ၊ တန္ဖိုးႀကီးမားသည္၏ အျဖစ္ ေၾကာင့္လည္းေကာင္း။ အတုလံ၊ တုလို႔မရ အတုမဲ့ တဲ့ သေဘာလည္းေကာင္း။ ဒုလႅဘဒႆနံ၊ ေတြ႕ရခဲ ႀကံဳရခဲ ဆံုရခဲ ျမင္ခဲတဲ့ သေဘာလည္းေကာင္း။ အေနာမသတၱ ပရိေဘာဂံ၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔မွ သံုးေဆာင္ထိုက္သည့္ အျဖစ္လည္းေကာင္း။ ဣတိ၊ ဤသို႔။ ဣေမဟိ ကာရေဏ ဟိ၊ ဤအေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္။ ရတနႏၲိ၊ ရတနာဟူ၍။ ဝုစၥတိ၊ မုခ်ကိန္းေသ ဆိုအပ္ပါေပ၏။
စိန္ ေရႊ ေငြစတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ''ရတနာ''လုိ႔ေခၚ တယ္။ ရတနာေခၚထိုက္တဲ့ အေၾကာင္း ၅-ပါးရွိတယ္။
၁။ စိတၱီကတ၊ ဆန္းၾကယ္တဲ့သေဘာျခင္း။
၂။ မဟဂၣ၊ တန္ဖိုးႀကီးမားျခင္း။
၃။ အတုလ၊ အတုမရွိျခင္း (အတူမရွိျခင္း)။
၄။ ဒုလႅဘဒႆနံ၊ ေတြ႕ဖုိ႔ရန္ခက္ခဲျခင္း။
၅။ အေနာမသတၱ ပရိေဘာဂံ၊ ျမတ္ေသာ သူတုိ႔မွ သာလွ်င္ သုံးစြဲထုိက္ျခင္းတို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ထိုနည္းတူစြာပါပဲ။ ဗုဒၶ ဓမၼ သံဃာ ဆိုတဲ့ ဒီ ရတနာ သံုးပါးဟာလဲပဲ အလြန္ဆန္းၾကယ္ပါတယ္။ အလြန္႔ အလြန္ တန္ဖိုးႀကီးပါတယ္။ တုလို႔လဲ မရၾကပါဘူး။ ေတြ႕ရခဲ ႀကံဳရခဲပါတယ္။ ျမတ္ေသာ သူတုိ႔မွသာလွ်င္ ဖူးေတြ႕ရ တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဗုဒၶ ဓမၼ သံဃာကုိ ရတနာလုိ႔ေခၚတယ္။

(အပုိင္း-၁၈)ကိုေမွ်ာ

Posted in: တရားေတာ္